Trup w wannie

Moja znajomość literatury retro jest żenująco mała. Nie czytałam nigdy żadnej książki Agathy Christie, Sherlocka Holmesa znam tylko z filmów. Bardzo lubię i znam za to wiele kryminałów. Dlatego tak bardzo chciałam przeczytać książkę autorstwa Dorothy L. Sayers, która swego czasu była sławniejsza niż Agatha.

"Trup w wannie" to kryminał, który nie zaskakuje spektakularnymi zwrotami akcji, jego tempo jest powolne, ale bardzo intrygujące. Sam fakt tego, jak został wystylizowany tytułowy trup w wannie, zahacza o bardzo ciekawą, choć nieco groteskową, zagadkę. Niech jednak nie zwiedzie was te nieśpieszne tempo, to bardzo dobry, trzymający w niepewności tytuł. Przyznaję się, że miałam dużo swoich własnych podejrzeń, jednak zostałam zbombardowana informacjami na tyle, że w pewnym momencie sama nie wiedziałam, kto jest mordercą, a kto ofiarą.

Fabuła jest utkana misterną siecią intrygi i tajemnicy oraz wyjątkowo oryginalnych bohaterów, którzy potrafią rozbawić do łez.

Nie jest to komedia kryminalna, ale jedna z postaci była tak cudownie przerysowana, że aż żałuję, że tak mało jej było na pierwszym planie.

Lord Peter Wimsey jest idealną głównym bohaterem, który nie jest traktowany jak książę na białym koniu, z czym już wielokrotnie się spotkałam. Stanowi idealne połączenie wad i zalet, co czyni go wyjątkowo realistycznym, takim człowiekiem, z którym czytelnik aż chciałby spędzić trochę czasu i oddawać się konwersacji na najwyższym poziomie.

Powieść napisana jest z ogromną klasą, czuć ten klimat retro, a język, którym posługuje się detektyw amator i jego kompani to coś, co sprawiało, że mocniej zabiło mi serce. Jeśli tak wypowiadali się dżentelmeni, to ja bardzo proszę, aby ktoś mnie zaprosił do wehikułu czasu. I uwierzcie mi, nie jednej kobiecie zmiękłyby kolana od takich pięknych słów!

Spędziłam bardzo miłe chwile, oddając się lekturze, zachęcam gorąco do zapoznania się z piórem Dorothy L. Sayers jak najszybciej, bo w przygotowaniu są już następne tomy przygód detektywa ze szlacheckim pochodzeniem. Mam nadzieję, że znajdą się tutaj fani książek w stylu retro, bo ja już jestem zauroczona!

BRUNETTE BOOKS

"Trup w wannie" to pierwszy tom z serii z charyzmatycznym lordem Peterem Wimseyem. Londyn, lata 30, XX wieku. Szanowany architekt znajduje w swojej łazience nagie zwłoki w wannie. Jedyną wskazówką są eleganckie binokle przy ciele ofiary. Policja ustala, że nieboszczykiem jest finansista, który zaginął poprzedniej nocy w niewyjaśnionych okolicznościach. Okazuje się, że ta sprawa jest dość skomplikowana, a to bardzo intryguje lorda Petera Wemseya, który rozpoczyna własne śledztwo. Razem ze swoim przyjacielem i niezastąpionym lokajem Bunterem lord Wimsey rozpoczyna karierę detektywa - amatora.

Bardzo intrygujący kryminał, niesamowicie wykreowani bohaterowie i świetnie pokazane realia życia brytyjskiej socjety lat trzydziestych XX wieku. Autorka wymyśliła świetną intrygę kryminalną, a czytelnik może pobawić się w detektywa i rozwiązać zagadkę razem z bohaterami książki.

Czarny humor autorki sprawił, że bawiłam się rewelacyjnie i śmiałam się do łez. Dawno nie miałam okazji przeczytać tak dobrej komedii kryminalnej.

Jeśli jesteście fanami Agathy Christie to pokochacie też Dorothy L. Sayers.

Autorka ma ciekawy styl i spędziłam bardzo przyjemnie czas z tą książką. Przeczytałam tę książkę w szybkim tempie i chętnie poznam dalsze losy charyzmatycznego lorda. Z niecierpliwością będę czekała na ciąg dalszy tej serii.

Jestem pod wrażeniem tej książki i gwarantuję Wam, że pokochacie kryminały retro, gdy przeczytacie tą książkę.

Polecam!

Kryminał retro - jesteście na tak czy na nie?

Z reguły ten gatunek do mnie nie przemawia… trudno mi odnaleźć się w czasach, w których dzieje się akcja, dodatkowo język i słownictwo, którym posługują się autorzy momentami wręcz mnie odpycha od śledzenia dalszych losów bohaterów, ale ta historia zaskoczyła mnie kompletnie już od pierwszej strony!

Londyn, lata trzydzieste XX wieku. W domu cenionego architekta, a właściwie w łazience, a mówiąc jeszcze dokładniej w wannie 😉 zostają znalezione zwłoki. Jedynym przedmiotem przy ciele ofiary są binokle. Kim jest owy zamordowany? Czy to ciało finansisty, który ostatniej nocy przepadł bez wieści?

Oprócz oficjalnego śledztwa swoją własną sprawę prowadzi lord Peter Wimsey, prywatny detektyw, a dodatkowo dżentelmen, człowiek bystry, inteligentny i obdarzonym niesamowitym poczuciem humoru.

I to właśnie humor jakim raczy czytelnika szanowny lord Wimsey sprawił, że pokochałam te historię od samego początku. W końcu trafiłam na dowcip, który mi odpowiadał 🙂 Nie popłakałam się ze śmiechu, bez przesady, ale sposób wypowiedzi bohaterów skutkował większą lekkością w odbiorze i sprawił, że chciałam się z nimi zakumplować 🙂

Nie oczekujcie wirującej i szybkiej akcji, tu dzieje się wszystko niespiesznie, panowie mają czas, żeby dokładnie wszystkie kwestie przedyskutować, ale robią to w taki miły sposób, że ani przez moment nie odczujecie znużenia.

Dodatkowo cała intryga jest znakomicie przemyślana, mogłoby się początkowo wydawać, że jest prosta i sprawa z marszu będzie rozwiązana, nic bardziej mylnego. Powiem tylko tyle - dzieje się! 🙂

Przyznaje, że wcześniej nie słyszałam o autorce, która razem z Agathą Christie była gwiazdą Międzywojennej Epoki Kryminałów. Co za FAUX PAS!!!! 🙈

Już teraz czekam na kolejne wznowienie, Zastępy świadków - tu Lord Peter Wimsey, znów będzie na tropie 😉

📖 Gdyby to była powieść kryminalna, deszcz spadłby jak na zamówienie równo godzinę przed dokonaniem zbrodni i mielibyśmy cudowny zestaw śladów, które ktoś mógł zostawić jedynie między drugą a trzecią w nocy, lecz ponieważ nie jest to powieść kryminalna, tylko Londyn w listopadzie, równie dobrze moglibyśmy szukać odcisków stóp w Niagarze.📖

Dorothy L. Sayers - Trup w wannie.

Po raz pierwszy seria przygód detektywa dżentelmena ukazała się ponad sto lat temu.

Autorka, obok Agathy Christie, uważana jest do dziś za gwiazdę międzywojennej złotej epoki kryminałów.

I choć to pierwsze moje spotkanie z tego typu literaturą, uważam je za nadzwyczaj udane.

Urzekła mnie atmosfera Londynu, ze wszystkimi jego uliczkami i zakamarkami.

Wraz z Peterem, Parkerem oraz lokajem Bunterem uczestniczyłam rozwiązaniu zagadki tajemniczych zwłok znalezionych w wannie.

Gama przeróżnych postaci biorących udział w akcji, oraz iście angielskie poczucie humoru, towarzyszące poszukiwaniom sprawiły, że bawiłam się wyśmienicie.

Lektura tej książki, to była wielka przyjemność.

Lord Peter Wimsey na tropie z pewnością rozbawi i Was. Jeśli tylko dacie mu szansę. Z pewnością warto, bo już niebawem kolejne tomy.

„Trup w wannie” to swoista uczta literacka w klimacie retro skrojona z nietuzinkowych kreacji i logicznie skonstruowanej zagadki kryminalnej. Specyficzny odsłona tego gatunku osnuta na niespiesznej akcji i mozolnym śledztwie bogatym w najdrobniejsze szczegóły, które z jednej strony pobudzają wyobraźnię, ale z drugiej w nadmiarze nużą, nie uwięzi w swoich sidłach zaintrygowania każdego czytelnika. Ta historia stanowi bowiem osobliwy twór wyraźnie podkreślający niepowtarzalną atmosferę wykonywania sztuki detektywistycznej, charakterystycznej dla twórczości znanej spod pióra Christie. Osadzona w latach 30. XX wieku niecodzienna zbrodnia oddana za pomocą lekkiego, wręcz żartobliwego pióra autorki, postaci z krwi i kości nakreślone na tle brytyjskiej arystokracji – to elementy kształtujące ekscytującą historię pełną pasji i uroku, która stanowi doskonałą rozrywkę także dla współczesnego odbiorcy. Namalowany przez Dorothy L. Sayers obraz zbrodni barwami dwudziestolecia międzywojennego wraz z nakreślonym portretem ekscentrycznego, nieco egzaltowanego detektywa-amatora o manierach dżentelmena, posiadającego umiejętność niebywałej dedukcji, stanowią bezsprzecznie połączenie godne klasyki kryminału w staromodnej odsłonie w pozytywnym tego słowa znaczeniu. I to nie sama warstwa kryminalna wysuwa się na pierwszy plan widowiska, brakuje jej bowiem elementów zaskoczenia, które powodowałyby emocje o wysoki natężeniu, ale za to ujmującego satyrycznym wydźwiękiem angielskiego humoru oraz kontrastującego z nim pewnego rodzaju elegancji w tej historii czytelnik ma pod dostatkiem. Może i serce nie wybija w piersi szybkiego rytmu, na skórze nie pojawiają się ciarki, a poczucie niepokoju podczas lektury będzie wam całkowicie obce, natomiast w zamian towarzyszyć wam będzie od pierwszej do ostatniej strony przyjemne ukontentowanie, podobnie jak mimowolny uśmiech na twarzy. Jak się okazuje, sympatyczne trio skrajnie różnych osobowości może tworzyć spektakularne grono detektywistyczne! Natomiast tym, jakże wymownym tytułem, autorka potwierdza, że niewątpliwie zajmuje miejsce na podium obok królowej kryminału, Agathy Christie, która po tej lekturze nie jest już dla mnie jedyną panującą na kryminalnym dworze.

Dorothy L. Sayers "Trup w wannie"

Pewien poranek nie był zbyt łatwy dla londyńskiego architekta, ale jak mógłby być gdy we własnej wannie znalazł nagie zwłoki? Policjanci na miejscu zbrodni odnajdują jedynie charakterystyczne binokle. Wkrótce śledczy Sugg ustala do kogo należy ciało, wg niego -to zwłoki finansisty, który w niewyjaśnionych okolicznościach zaginął ze swojej sypialni poprzedniej nocy. Jednak jeszcze szybciej niż pierwsze przypuszczenia okazuje się, że sprawa jest trudniejsza niż wszystkim się wydawało. Do akcji wkracza lord Peter Wimsey wraz ze swoim niezastąpionym lokajem a to zupełnie zmieni bieg spraw. Czy detektyw amator będzie w stanie rozwiązać tę zagadkę?

Mam szczęście do starych brytyjskich książek, tym razem na tapet wjechała książka z uwaga, uwaga 1923 roku! Z pewnością nie jest aktualna, ale czy Aghata Christie jest? A ją i Poirota kocham miłością wielką. Czy w ogóle to coś zmienia ile książka ma lat, kiedy intryga się zgadza a bohaterowie mają ten specyficzny rys, sznyt i poczucie humoru?

Ten kryminał jest ciepły i zwyczajnie fajny, dobrze się go czyta, bohaterów można polubić. Główny bohater jest tak brytyjski jak tylko można być, wyrafinowany, dystyngowany a jego lokaj niczym Watson jest wsparciem i szarą eminencją całej operacji.

Może trup w „Trupie” nie ściele się gęsto, może nie będziecie mieć gęsiej skórki ani nawet zalążków palpitacji z nerwów, ale jeśli szukacie przyjemnością lektury na słoneczne dni to "Trup w wannie" mimo morderczego tytułu nada się idealnie.

„- To, co najbardziej przeszkadza w powieściach detektywistycznych – powiedział Piggott – to to, że wszyscy pamiętają w najdrobniejszych szczegółach wszystko, co im się przydarzyło w ciągu ostatnich sześciu miesięcy. Zawsze dokładnie wiedzą, o której to było godzinie, pamiętają, czy padał deszcz czy może świeciło słońce, nikt nie ma kłopotów z przypomnieniem sobie, co robił tego a tego dnia. Gadają jak z nut, a przecież w rzeczywistości to wcale tak nie wygląda […]”.

Już teraz wiem, że fanką kryminałów retro nie zostanę. Męczył mnie klimat tej powieści, jej bohaterowie, jak i fabuła, która była dość monotonna i niezbyt zaskakująca. W sumie nie podchodziłam do lektury „Trupa w wannie” z jakimiś oczekiwaniami, a raczej bardzo neutralnie, na zasadzie „przekonajmy się”. Jedynym, ciekawym aspektem powieści, był dla mnie tytuł adekwatny do fabuły, gdzie przysłowiowy trup w wannie zdobył całą uwagę czytelnika. Początkowo było to coś nowego i nieco intrygującego, ale już po chwili cała akcja nie miała większego sensu. Ciężko było czytać akapity o ubiorze – jak bohater zmienia brązowe pantofle na czarne i że wybrał ciemnozielony krawat pod kolor skarpet, bo nie czułam, żeby to jakkolwiek działało na przyszłe wydarzenia. Cała powieść brzmiała dla mnie tak dostojnie, że aż momentami sztucznie. I niestety do mnie kompletnie nie przemawiały taki styl i takie tempo akcji. Wątek detektywistyczny też nie do końca spełnił moje wyobrażenia. „Trup w wannie” miał dla mnie specyficzną aurę. Od przeczytania tej powieści minęła już chwila a ja wciąż czuję pewne utrapienie, które towarzyszyło mi podczas czytania. Myślę, że ten tytuł znajdzie swoich zwolenników, jednak ja do nich nie należę, bo po prostu to nie była lektura dla mnie i w moim guście.

Z tego obserwuję kryminały cieszą się niemalejącą popularnością. Wszędzie przewijają mi się książki Christie i innych autorów. Teraz mamy również możliwość zapoznać się światem i zagadkami kryminalnymi stworzonymi przez Dorothy L. Sayers, która swego czasu była popularniejsza od Agaty Christie.

Przyznam się na wstępie, że jeżeli chodzi o kryminały to był to mój pierwszy, więc ta recenzja będzie pisania z perspektywy nowicjusza gatunku.

Pewnego ranka w domu londyńskiego architekta zostają odkryte zwłoki. Znajdują się w wannie i jedyna rzecz, którą denat ma na sobie są binokle. Tu zaczyna się cała zagadka. Główny bohater, lord Peter Wimsey, zaciekawiony tym niecodziennym odkryciem postanawia rozwikłać całą układankę i dowiedzieć się co tak naprawdę się wydarzyło.

Lor Peter to moim zdaniem bardzo ciekawa postać. Tak samo jak irytuje, tak samo też bawi. Z zaciekawieniem śledziłam tok jego myślenia i uważam że jest on nawet ciekawszym bohaterem niż Sherlock Holmes. Jego służący, Bunter, też nie pozostaje w tyle. Wykazuje podobną błyskotliwość i inteligencję co lord Peter.

Książkę czytało się naprawdę szybko, autorka doskonale poprowadziła fabułę i nadawała tempo całości. Można powiedzieć, że książka została zgrabnie napisana. Przedstawiona w książce Anglii i lata dwudzieste tworzą niesamowity klimat i w ten sposób czytelnicy mogą cieszyć się bardzo dobrym kryminałem retro.

Ja zostałam przekonana. Wcześniej uważałam kryminały za nudne, nie ciekawiło mnie rozwiązanie zagadki, dzięki Dorothy L. Sayers to się zmieniło.