Topieliska

W ubiegłym miesiącu nakładem @wydawnictwomuza ukazała się kolejna książka pani Ewy Przydrygi. 🧡 Bookstagramy licznie reklamowały i polecały "Topieliska". Skusiłam się. 🤩 Tym bardziej, że jedną z poprzednich pozycji autorki, mam już za sobą. ☺

•

Wyrwana ze snu Pola, odbiera telefon z przychodni. Jej mąż wraz z ich trzyletnim synkiem nie dotarli na umówioną wizytę lekarską. Kobieta ma złe przeczucia. Mimo okropnych warunków atmosferycznych, postanawia wyruszyć na poszukiwania swojej rodziny. Niestety, jej wewnętrzny głos miał rację. Kuba i Jaś giną w tragicznym wypadku. Ciało mężczyzny zostaje wyłowione z rzeki, a chłopca nie odnaleziono. Życie Poli traci sens. Kobieta załamuje się, a jedyną osobą, która pomaga nieco złagodzić ból po stracie bliskich jest jej siostra bliźniaczka, z którą niegdyś zerwała kontakt. Tląca się iskierka nadziei, że może jednak jej synek przeżył, sprawia, że kobiety prowadzą własne śledztwo. Dowiadując się coraz to nowszych mrocznych tajemnic z przeszłości Pola popada w obłęd. Nie wie już, czy tak naprawdę znała mężczyznę, którego poślubiła.

•

Trzymający w napięciu thriller psychologiczny, który czyta się z zapartym tchem. Mnożące się tajemnice i narastające napięcie, porywają i sprawiają, że nie da się odłożyć książki, przed poznaniem prawdy. Jestem zadowolona z lektury, pomimo, że zakończenie nie było dla mnie wielkim zaskoczeniem. 😉

Polecam! 😍

Książka “Topieliska” to moje trzecie już spotkanie z twórczością Ewy Przydrygi. I muszę stwierdzić, że z każdym kolejnym spotkaniem coraz bardziej wciąga mnie twórczość autorki.

Najlepszą rekomendacją tej książki jest to, że Wydawnictwo Muza kilka dni po premierze musiało uruchomić dodruk, gdyż skończył się pierwszy nakład!

📙 “Topieliska” 📙

Główną bohaterką powieści jest Pola, którą poznajemy pewnego zimowego poranka. Z powodu przeziębienia kobieta nie jest w stanie zawieźć dziecka do lekarza i prosi o to męża.

Nagle ze snu wybudza ją telefon z przychodni. Okazuje się, że jej mąż Jakub i syn nie dotarli na wizytę kontrolną. Kiedy kobieta rusza w drogę do przychodni, jest świadkiem akcji ratunkowej, jaka prowadzona jest nad pobliską rzeką. Z rzeki wyłowiono auto Jakuba, a kilka dni później odnaleziono jego ciało. Ciała synka jednak nie udało się odnaleźć.

Policja zaczyna swoje dochodzenie, ale i Pola stara się dowiedzieć, co tak naprawdę się wydarzyło. Na jaw zaczynają wychodzić dziwne i bardzo zastanawiające fakty, które mają związek z pracą Jakuba. Okazuje się, że mężczyzna miał dziwne znajomości i ukrywał różne sprawy, do których teraz dogrzebuje się jego żona.

Również policja dokona makabrycznego okrycia, które zmieni cały tok sprawy! Takiego zwrotu akcji absolutnie się nie spodziewałam. Muszę przyznać, że autorka rozegrała to po mistrzowsku!

📙 Thriller idealny! 📙

Tak dobrze skonstruowane thrillery to perełki na rynku wydawniczym. Tutaj wszystko się zgadza!

Książka jest mroczna, tajemnicza i powoduje, że czytelnik odczuwa lęk, bo wie, że coś się wydarzy. Nie ma jednak pojęcia co! Ja nie domyśliłam się tego co wydarzyło się na końcu, tego jak zakończy się historia poszukiwania synki Poli.

Zakończenie tej książki spowoduje, że całkiem inaczej spojrzycie na całą tę historię. ‘Topieliska’ to świetna książka - sięgnijcie po nią koniecznie!

#topieliska to książka, która poprzez wszelakie działania marketingowe wyskakiwała nawet z lodówki, stawiając tym poprzeczkę bardzo, bardzo wysoko. Zdecydowanie historia wciąga już od pierwszej strony. Ten mroczny klimat, rosnąca niepewność, wyczuwalny obłęd i skrywane tajemnice powodują, że ciężko odłożyć książkę chociaż na sekundę. Kiedy mija pierwszy szok akcja zwalnia, zaczyna się ten czas, kiedy wkrada się delikatne znużenie i powtarzalność fabuły. Obok cech typowego thrillera, wkradają się również elementy dramatu, który dostarcza dodatkowych emocji, ale również wprowadza chaos spowodowany ilością poruszanych wątków. Warto jednak podkreślić, że autorka potrafi bezbłędnie grać emocjami czytelnika. Zakończenie dla mnie na duży plus! Nieprzewidywalne i wychodzące poza standardowe schematy.

Pola otrzymuje telefon, że mąż z synem nie pojawili się w przychodni na umówioną wizytę. Kobieta nie może się dodzwonić do męża i mimo fatalnej pogody postanawia wybrać się do przychodni. W drodze jest świadkiem wyławiania z wody wraku samochodu- samochodu należącego do jej męża. Kilka dni później policja wyławia zwłoki męża jednak po synku nie ma ani śladu…

Historia wciąga od samego początku temu nie zaprzeczę, jednak później odniosłam wrażenie, że więcej jest tam o siostrze i jej przeszłości niż o teraźniejszości w tym o zniknięciu dziecka oraz męża. A przecież główna bohaterka tak przeżywa stratę, czego osobiście nie zauważyłam...

W książce znajdziemy dużo trudnych tematów jak chociażby prostytucja, wykorzystanie seksualne dzieci, które można by szerzej opisać. Niektóre z problemów zostały tylko wspomniane i urwane.

Denerwowało mnie strasznie powtarzanie słowa „sis” jakoś mnie to kuło w oczy i momentami odechciewało się czytać. W książce jest więcej opisów niż dialogów, czego nie lubię bo książka mi się dłuży. Fakt, że jest więcej opisów zupełnie nie przekłada się na moje uczucia czy emocje. Z całym szacunkiem ale niby thriller, a czytałam go jak wciągającą obyczajówkę.

Zakończenie? Tutaj opinie się podzieliły. Dla kogoś kto czyta więcej tego typu książek podobno zakończenie jest banalne do rozwikłania, bo pojawia się ten pomysł bardzo często. Ja osobiście jestem w tej drugiej grupie bo tego się nie spodziewałam- dla mnie to było abstrakcją. No ale jednak… osobiście bardziej podobała mi się „Miała umrzeć”, ale warto samemu przeczytać i zobaczyć :)

"Czuję pełznące po kręgosłupie ciarki. Niebezpieczne kwiaty i odmienne stany świadomości, a w tym wszystkim ta odrealniona dziewczynka, zwrócona do nas plecami..."

Zacznę od tego, że uwielbiam wrażliwość autorki, którą przelewa na papier. Jej książki się czuje całym sobą. Takiej historii jeszcze nie czytałam! Nie spotkałam się też nigdy, z tak niesamowitym połączeniem tematu świadomego snu, osnutym onirycznym i psychodelicznym klimatem. Pisarka stworzyła nam historię, która szokuje każdym kolejnym rozdziałem. Autorka nie buduje napięcia! W każdym rozdziale, wersie i zdaniu, czuć takie emocje, że nie sposób je ubrać w słowa.

Bardzo często wracamy do wydarzeń z przeszłości i zastanawiamy się, co by było gdyby...

Co by było gdyby Pola, ubrała się cieplej w noc sylwestrową. Być może nie zachorowała by i wtedy to ona jechałaby z ukochanym synkiem Jasiem do lekarza. Być może wtedy nie zdarzyłby się ten cholerny wypadek, który zniszczył jej dotychczasowe poukładane życie.

Kobieta podświadomie czuła, że stało się coś złego. Gdy zobaczyła wrak samochodu, nie potrafiła znieść tego bólu. Niestety najgorsza jest niewiedza. Ciało Kuby zostało wyłowione po kilku dniach, ale co się stało z jej synkiem? Bezustanne myśli krążyły w jej głowie. Jedyną osobą, która ja wspiera i nie traci nadziei jest jej siostra bliźniaczka Ida. Z wyglądu takie same z charakterem zupełnie inne.

Na pogrzebie pojawia się tylko jedna osoba z rodziny Kuby, a jest nim jego wuj. Chwila rozmowy sprawa, że Pola popada w konsternację, ponieważ na jaw wychodzą skrywane sekrety jej męża.

Już od pierwszych stron czułam okropny smutek, który ciężko jest ubrać w słowa. W takich historiach bardzo łatwo jest utożsamiać się z bohaterami. Wspołodczuwamy ich emocje, traumy, smutki, ból i niesamowite cierpienie. Stopniowo odkrywamy kolejne szokujące wydarzenia. Kibicujemy też im, by dali radę się podnieść i pragniemy, by zostali pocieszeni... . W tej książce nie można ufać nikomu. Wszystkie wiadome stają po ogromnym znakiem zapytania.

Niektóre wydarzenia są tak szokujące, że do tej pory chce mi się płakać. Ja nie płakałam przy tej historii, ja wyłam jak dziecko z bezsilności. Nie pamiętam kiedy ostatnio doświadczyłam takich uczuć. Niektórzy ludzie nie zasługują na to by żyć. Są potworami w ciele człowieka. Ale kto jest większym potworem, ten kto rani i zadaje ból, czy ten kto się temu przygląda i nie zwraca uwagi na wołanie o pomoc?

"To nie mary widzę wokół siebie, kiedy patrzę w lustro, tylko brak samoakceptacji. Rozczarowanie. I pancerz, który nakładam, by udawać silniejszą, niż jestem."

Nie mogę się otrząsnąć po przeczytaniu tej historii i pewnie jeszcze długo tak będzie. Ten thriller z pewnością zostanie na szycie listy moich ulubionych książek.

Wow! Niesamowite. Dawno już żadna książka nie wywarła na mnie aż tak ogromnego wrażenia. Niemal wpłynęłam razem z bohaterką w jej koszmar. To pierwsza książka tej autorki jaką przeczytałam i mam wrażenie, że w gąszczu wszystkich książek prawie umknęłaby mi prawdziwa perełka.

To na pewno świetny thriller trzymający w napięciu już od pierwszej strony. Dramatyczny początek jest tylko zapowiedzią dla dalszych wydarzeń. Od początku czuje się jakąś dziwną duszność, jakieś niedopowiedzenie, które musi mieć swój ciąg dalszy.

I mimo że, jak wielokrotnie podkreślam, nie jestem fanką narracji pierwszoosobowej tutaj zrobiła ona na mnie wielkie wrażenie. Narratorką jest główna bohaterka, Pola, która snuje swoją opowieść w taki sposób, że słowo po słowie sączy się ona do głowy czytelnika i oblepia jego świadomość nie pozwalając ani na chwilę o sobie zapomnieć.

Książka tyleż mroczna co pełna oniryzmu i ezoteryki. Taka z pogranicza jawy i snu. Zupełnie jak życie głównej bohaterki. Zresztą sny, ciemności i podświadomość grają główny wątek w tej historii. Momentami makabryczna, momentami horrorowata, a na końcu zaskakująca. Cały czas miałam nieodparte wrażenie jakiejś nierzeczywistości, odrealnienia.

Od tej książki nie sposób się oderwać. Ja w każdym razie nie mogłam.

"Topieliska" zdaje mi się, że jest jedną z bardziej kontrowersyjnych książek, bo jedni albo ją kochają, albo przechodzą obojętnie. W której grupie Wy jesteście? Czytaliście, czy nie planujecie jej wcale?

.

🌿 Jeden telefon z przychodni wybudza Polę ze snu i zmienia jej cały świat, który rozpada się na milion kawałków. W wypadku samochodowym ginie jej mąż, a synek zostaje uznany za zaginionego, gdyż nie odnaleziono jego ciała. Mijają dni, kobieta pomału dochodzi do siebie, ale ponownie jej spokój burzą pewne informacje o jej mężu, który ukrywał przed nią wiele tajemnic. Mężczyzna był szantażowany i zamieszany w tajemniczą śmierć dziewczyny sprzed kilkudziesięciu lat. Na domiar złego w trakcie przeszukiwania domu Poli i Kuby w ich piwnicy policjanci dokonują wstrząsającego odkrycia! Co ukrywał przed Polą,jej mąż? Czy aby na pewno to był nieszczęśliwy wypadek?🌿

.

Książka, która od samego początku zaczyna się od jednej z najbardziej strasznych tragedii, jakie mogą mieć miejsce dla matki i żony. Pierwsze strony i zaczynają się tak mocno, pomyślałam sobie, że to będzie genialny thriller, jeśli zaczyna się już od takiej petardy. Niestety trochę się przeliczyłam, bo od połowy książka zaczęła mnie nużyć, a momentami wręcz irytować, chociażby postać siostry głównej bohaterki. Po przebrnięciu przez pół powieści, dochodząc do końca i poznając całą historię Poli, znowu moja ekscytacja ta książka poszybowała do góry, bo takiego obrotu spraw nawet się nie spodziewałam. Szokujący i wstrząsający finał, dający wiele odpowiedzi na ogrom pytań pojawiających się w trakcie czytania.

.

Autorka świetnie sobie poradziła z wprowadzeniem totalnego zamieszania i tego, aby czytelnik po przeczytaniu miał ogromny mętlik w głowie. Z pewnością jest to oryginalna fabuła, z którą jeszcze się do tej pory nie spotkałam. Niby niepozorna historia, a z czasem przeobrażająca się wręcz psychodeliczny thriller. Troszeczkę się zawiodłam na zakończeniu, bo jednak zabrakło mi tam czegoś, no ale Pani Ewa sama się usprawiedliwiła i bardzo dobrze ją rozumiem i wybaczam😉

Bardzo ciekawa książka. Wciągnęła mnie od pierwszej strony. Fabuła bardzo interesująca, a zakończenie mocno zaskakujące. Polecam przeczytać!

"Topieliska" Ewa Przydryga

Nie wiem, czy się ze mną zgodzicie, ale w moim odczuciu wszystko, co złe i czego skutki zostawiają swoje piętno na naszym życiu na bardzo długi czas, a nierzadko na zawsze dzieje się nagle i zupełnie niespodziewanie. Najczęściej nic nie wskazuje na to, że wkrótce wydarzy się coś, co sprawi, że już nigdy nic nie będzie takie samo. Nikt z nas bowiem nie myśli o tym, że wystarczy jedna chwila, abyśmy stracili wszystko to, co dotychczas było dla nas wyznacznikiem szczęścia i od teraz pogrążyli się we wszechogarniającej nas pustce, którą wypełni mrok, niepewność i tysiące pytań bez odpowiedzi. A już na pewno tragedii, która spotka jej rodzinę, nie spodziewała się główna bohaterka książki Ewy Przydrygi „Topieliska”, o której chcę wam opowiedzieć kilka słów.

Pola jest szczęśliwą żoną i matką. Wiedzie ustabilizowane, spokojne życie, które nie wyróżnia się niczym szczególnym od tych, jakie wszyscy znamy. Zimowy poranek, kiedy my czytelnicy wkraczamy w jej życie, miał być taki, jak każdy inny. Tata małego Jasia zabiera chłopca do przychodni na umówioną już wcześniej wizytę, a mama wraca do łóżka złapać jeszcze trochę snu, przed powrotem swoich chłopaków do domu, gdyż tego dnia nie czuje się najlepiej. Spokojny sen przerywa jednak telefon, po którym w serce kobiety wdziera się lęk i obawa o to, co mogło się wydarzyć. Okazuje się bowiem, że Kuba nie dotarł z synem do przychodni. Pola wiedziona impulsem postanawia udać się tam osobiście, mając nadzieję, że szybko wszystko się wyjaśni. Warunki na drodze nie są łatwe, więc o nieszczęście nie trudno, czego potwierdzeniem jest fakt, że po drodze Pola jest świadkiem akcji ratunkowej, w której z rzeki wyławiany jest samochód z rozbitą przednią szybą. Niestety nasza bohaterka rozpoznaje w nim nissana męża. Jego ciało zostaje wyłowione kilka dni później. Dziecka nie odnaleziono. Policyjne dochodzenie wskazuje na nieszczęśliwy wypadek. Serce matki jednak nie traci nadziei. Ciągle tli się w nim nadzieja, że być może jej synek żyje. Pola decyduje się przeprowadzić własne śledztwo.

To, co podczas niego odkrywa burzy jej obraz postrzegania męża. Oboje obiecywali sobie bezwzględną szczerość wobec siebie, a tymczasem, prawdziwe oblicze mężczyzny, z którym dzieliła wspólne życie, jest dla niej zupełnie obce. Mnożą się tajemnice, mroczne sekrety, a na jaw wychodzą przerażające fakty. A wszystko to spowija zimne ramię śmierci, które, jak się przekonacie, dosięgło tę rodzinę już nie raz.

Wszyscy doskonale wiemy, że każde traumatyczne zdarzenie nie pozostaje bez wpływu na człowieka, który go doświadcza. Jak zatem poradzić sobie z czymś, co nas niszczy i od czego chcielibyśmy uciec, a najlepiej zapomnieć o tym na zawsze? Czy to, jest możliwe i do czego jesteśmy zdolni, aby odzyskać utracone życie? Na te i wiele innych szokujących pytań odnajdziecie wstrząsające odpowiedzi na kartach powieści.

Jest jednak coś, o czym wszyscy, którzy znają już twórczość Ewy Przydrygi doskonale wiedzą, a o czym nie wolno nam zapomnieć podczas czytania „Topielisk”. Mianowicie, jest to autorka, w której książkach nie ma miejsca na nic, co przewidywalne i oczywiste. Kiedy zaczynamy je czytać, powinniśmy spodziewać się niespodziewanego. Tak też jest i tym razem. Zostajemy wciągnięci w psychodeliczny klimat thrillera pełnego zagadek, który zwiedzie na manowce nasz umysł i realne postrzeganie rozgrywających się na jego kartach wydarzeń. Oczywiście będziecie ulegali przeświadczeniu, że udało wam się odnaleźć drugie dno tego, co dzieje się niemalże na waszych oczach, ale Pani Ewa właśnie tego chce. Zwodzi nas, gra na naszych emocjach, by za chwile ujawnić kolejny element tej przerażającej układanki zbudowanej z cierpienia, krzywdy i straty. Nie bez powodu napisałam, że ulegamy wrażeniu, iż bieg następujących po sobie wydarzeń rozgrywa się na naszych oczach.

Ja poznając fabułę tej książki, poczułam się dosłownie wessana w najgorszy koszmar, z którego chciałam się, jak najszybciej obudzić, a jednocześnie nie mogłam się oderwać od czytania, chcąc wreszcie dowiedzieć się, co jest tu prawdą, a co tylko na prawdziwe ma wyglądać. Pani Ewa ma niezwykłą umiejętność oddziaływania nie tylko na emocje, ale także na wyobraźnię swoich czytelników. Wszystko, o czym czytałam, wizualizowało się niczym film klatka po klatce w mojej głowie, co dodatkowo potęgowało moje napięcie, a także odczucie niepokoju, a jednocześnie zagubienia. Tak zagubienia, bo w pewnym momencie nie wiedziałam, komu mogę zaufać, a to dlatego, że kreacje postaci wszystkich bohaterów książki są tak złożone, iż każdy może mieć wiele twarzy, ale o tym już musicie przekonać się sami.

Chciałabym zdradzić wam o wiele więcej na temat tego, co czeka Was, jeśli zdecydujecie się sięgnąć po ten tytuł, do czego serdecznie zachęcam, ale nie zrobię tego, gdyż, jeśli cokolwiek więcej zdradzę, pozbawię jej przyszłych czytelników tej podsycającej ciekawość niewiadomej, która przerazi i zszokuje, kiedy przekręcą kolejną stronę książki. Zależy mi na tym, abyście podobnie jak ja czytali tę książkę w pełni zaangażowani w lekturę, z duszą na ramieniu, ale i z przecież nigdy nieutraconą wiarą, że jeszcze wszystko ma szansę dobrze się skończyć.

„Topieliska” to historia, która jednocześnie wciąga czytelnika w swoją fabułę, ale powoduje także dreszcze grozy przechadzające się wzdłuż pleców. Ta opowieść nie jest kolejną wymyśloną "bajeczką". Realizm autorki w połączeniu z niezwykłym klimatem powodują odczucie, że zdarzyła się ona kiedyś naprawdę.

Pola to szczęśliwa mężatka, a także matka. Mieszkając w niedokończonym jeszcze domku rodzina ta wiedzie sobie całkiem spokojne i dostanie życie. Wtem nadchodzą Święta i Nowy Rok. Zaraz po tym jakże hucznym dniu mały synek Poli ma umówioną wizytę u pediatry. Kiedy Pola budzi się rano, okazuje się, że jej gardło nie jest w najlepszej kondycji więc cały obowiązek zawiezienia małego do przychodni spada na jej męża – Kubę.

W chwili, kiedy samochód mężczyzny wyjeżdża z podjazdu, Pola zmożona chorobą bardzo szybko zapada w dość niepokojony sen. Natomiast, kiedy kobieta otwiera oczy cały czas nosi w sobie poczucie, iż stało się coś bardzo złego. Potwierdzeniem tego okazuje się telefon z przychodni i głos, który informuje, że Jaś nie dotarł na umówioną wizytę.

Zdenerwowana Pola ubiera się najszybciej jak może, uruchamia drugi samochód i zimową porą gna na przepadłe do przychodni. W połowie drogi jednak kobietę zatrzymuje ogromny sznur aut. Długi korek zmuszą Polę do stania i czekania na jej kolej przejazdu. Nagle wiedziona jakimś dziwnym poczuciem wychodzi z auta i na nogach powoli zbliża się do mostu, gdzie policyjne taśmy i radiowozy zastępują przejazd. Jak wielkim szokiem okazuje się moment, gdy Pola widzi wrak samochodu Kuby, cały pognieciony, którego strażacy starają się wyłowić z rzeki.

Kobieta samoistnie wyobraża sobie nieprzytomnego Jasia, który zapięty w foteliku nie ma nawet szans na wydostanie się, natomiast zbita szyba po stronie kierowcy wskazuje tylko na to, że Kuba w chwili wypadku jeszcze żył i starał się uratować synka. Pola w poczuciu totalnej bezsilności pada na kolana, a w następnej chwili ogarnia ją czarny welon zapomnienia.

„Topieliska” to książka, w której fabuła porusza bardzo wiele wątków społecznych. Autorka w postaci kryminału, który prawdę mówiąc graniczy z rasowym dreszczowcem postarała się poruszyć dużo kwestii, o których słyszy się w dzisiejszych czasach coraz częściej. Jednak to zabieg retrospekcji użyty w książce oraz symbolika są najbardziej interesujące. Pomysł, aby wprowadzić czytelnika w świat snu, choć lepsze byłoby określenie koszmaru i pozwolenie na to, aby czytelnik sam powoli odkrywał wszystkie karty okazał się wyborny. Natomiast kreacja i przedstawienie bohaterów książki jest warta podziwu, ponieważ autorka stworzyła ich tak, że nie wzbudzają zaufania czytelnika i nie wiadomo po czyjej stronie stanąć.

Polecamy: Dobre Recenzje

W styczniowy poranek Pola, matka trzylatka i mężatka została obudzona telefonem z przychodni z informacją, że jej rodzina nie dotarła na miejsce. Po wielu nieudanych próbach kontaktu z mężem, Pola decyduje sama wyruszyć do przychodni. W drodze natrafia na wypadek. Wrak samochód Kuby, jej męża została wyłowiony z rzeki bez pasażerów. Dopiero po kilku dniach zostaje znalezione ciało Kuby, lecz nigdzie nie znaleźli syna Poli. W trakcie pogrzebu okazuje się, że jej mąż miał wiele sekretów i tajemnic. Zdesperowana kobieta w żałobie zaczyna prowadzić swoje śledztwo. Co odkryje? Czy ciało syna zostanie odnalezione?

TOPIELISKA to fenomenalny thriller psychologiczny, z mroczną atmosferą, pełną niedomówień i szczyptą oniryzmu. Autorka serwuje nam nieśpieszną akcję, z dobrze przedstawionymi bohaterami i niesamowitym zakończeniem, które wbija w fotel. Książkę czyta się w ekspresowym tempie - mnie zajęła niespełna dwa dni - poprzez pierwszoplanową narrację. Po prostu nie mogłam jej odłożyć! Autorka co rusz odkrywa nowe karty i pogrywa z czytelnikiem. Choć w połowie książki domyśliłam się niektórych sytuacji, to i tak nie odebrało mi to radości z czytania i nie przeszkodziło w dalszym zagłębieniu się. Moja ciekawość dalej była podsycana i zainteresowane ciągle rosło jak autorka to poprowadzi.

Ponieważ Pola jest przeziębiona to na wizytę kontrolną z synem jedzie jej mąż, jednak nie dociera na miejsce przez co kobieta zaczyna się niepokoić i postanawia ich poszukać. Kiedy widzi, że na moście niedaleko iść domu doszło do wypadku nie ma wątpliwości, że uczestniczył w nim jej mąż wraz z synem. Kobieta jest załamana i nie może się pogodzić ze swoją stratą, kiedy zostają odnalezione zwłoki Kuby, cały czas ma nadzieję, że jej synek Jasiu wyszedł z tego cało. Jednak wraz z bezowocnymi poszukiwaniem i ta nadzieje coraz bardziej w niej gaśnie i wpędza w rozpacz oraz przygnębienie. W tym trudnym czasie towarzyszy kobiecie cały czas siostra bliźniaczka Ida, kobieta jest przeciwieństwem Poli jednak cały czas ją wspiera i postanawia jej pomóc w prywatnym śledztwie, aby dowiedzieć się prawdy dotyczącej śmierci Kuby oraz spróbować odnaleźć syna. Im kobieta bardziej zagłębia się w życie męża tym więcej mrocznych tajemnic zaczyna się pojawiać. Pola jest załamana, że tak mało wiedziała o mężu i w porę nie zorientowała się, że dzieje się coś złego.

Książka wciąga od pierwszej strony i trzyma w napięciu do samego końca, akcja jest tutaj bardzo dynamiczna a nowe okoliczności jakie się pojawiają tylko bardziej komplikują całość przez co do samego końca trudno przewidzieć jak ta historia się skończy. Jest to idealny thriller psychologiczny z domieszką kryminału, postacie są idealnie wykreowane przez co czytając mamy wrażenie jakbyśmy znali ich osobiście przez co jeszcze bardziej odczuwamy ich emocje i bardziej wczuwamy się w ich historię. Chociaż opowieść jest pełna smutku i bólu to autorka tak napisała całość, że ani przez moment nie chce się odłożyć. Jak dla mnie jest to jedna z najlepszych książek jakie przeczytałam w tym roku!

Najnowsza książka Ewy Przydrygi ostatnio opanowała Instagram. Z dnia na dzień było jej coraz więcej, wręcz wyskakiwała mi zza każdego rogu. Mimo, że dotąd nie miałam okazji zapoznać się z twórczością autorki, “Topieliska” postanowiłam przeczytać bez zbędnej zwłoki.

Pierwsze spotkanie z twórczością Pani Ewy uważam za całkiem udane. Co do fabuły mam pewne zastrzeżenia, jednak ogólnie warsztat autorki wywarł na mnie pozytywne wrażenie. Historia napisana jest prostym, łatwym w odbiorze i płynnym językiem. Akcja może nie pędzi na łeb na szyję, ale też nie daje okazji do znudzenia.

Pola, bo tak ma na imię główna bohaterka (co łatwo przegapić, bo imię pojawia się w książce może 2-3 razy), z dnia na dzień traci w wypadku męża i synka. Nie ma jednak zbyt wiele czasu na żałobę, ponieważ na pogrzebie zjawia się jej siostra bliźniaczka, a wraz z nią pewien traumatyczny sekret z dzieciństwa. Jednocześnie na jaw wychodzą pewne nieścisłości w śledztwie prowadzonym w związku z wypadkiem. Pola z pomocą siostry zaczyna grzebać w przeszłości swojego zmarłego męża, natrafiając na fakty, o których nie miała pojęcia.

Książka, jak zauważyłam, zbiera skrajne opinie wyrażające albo wielki zachwyt, albo spore rozczarowanie. Ja nie mogę stwierdzić, że się rozczarowałam, bo było to moje pierwsze spotkanie z autorką i nie miałam względem tej pozycji praktycznie żadnych oczekiwań. Plot twist na zakończenie zasługuje jak najbardziej na pochwałę, jednak sposób w jaki odkrywamy prawdę delikatnie mnie rozczarował. Bohaterka po prostu sama wszystko nam opowiedziała, nie dając pola dla wyobraźni i szans na powolne kompletowanie układanki. Książka w moim odczuciu mogłaby być świetnym thrillerem psychologicznym, gdyby nie to, że zabrakło mi w niej napięcia i przede wszystkim emocji.

Polecam wyrobić sobie własną opinię i mimo tych kilku “przytyków” sięgnąć po lekturę. Wiem, że z pewnych względów dla autorki ta książka jest i zawsze będzie bardzo ważna i jeśli o mnie chodzi, chętnie sięgnę po poprzednie kiedy tylko będę miała taką okazję.

[Adres usunięty]

Telefon z przychodni wyrywa Polę ze snu. Okazuje się, że jej trzyletni synek wraz ze swoim tatą nie pojawili się na umówionej wizycie. Gdy Pola nie może skontaktować się ze swoim mężem, mimo szalejącej za oknem zamieci, decyduje się pojechać do przychodni. Po drodze jest świadkiem prowadzonej nad rzeką akcji ratunkowej. Na jej oczach dźwig wyławia samochód z roztrzaskaną przednią szybą. W pustym wraku Pola rozpoznaje nissana Kuby. Zamarznięte ciało jej męża zostaje wyłowione z rzeki kilka dni później. Zwłoki ich synka nie zostają jednak odnalezione... Wszystko wskazuje na nieszczęśliwy wypadek...

***

"Topieliska" to przykład takiej książki, która za sprawą ogromnych działań marketingowych wręcz wyskakiwała mi z lodówki. Większość osób jakie obserwuję na Instagramie czytało ten thriller i rzadko kiedy spotkałam się z jakąś negatywna opinią. A jak było w moim przypadku?

Historia zaczyna się dość dramatycznie. W jednej chwili życie Poli wywraca się do góry nogami. Traci najbliższe jej sercu osoby. Z czasem (jak to zazwyczaj w thrillerach bywa) okazuje się, że idealny mąż, wcale nie jest bez skazy. Na jaw wychodzą różne sekrety, a Pola na nowo musi zastanowić się, komu tak naprawdę ufać.

Po dramatycznym wstępie, następuje dość monotonna część, w której nie dzieje się zbyt wiele. W historii tej zawarta jest duża dawka przemyśleń głównej bohaterki. Zabrakło mi jakiś dialogów, które może ożywiłyby nieco fabułę.

Im bardziej zbliżałam się do końca tym bardziej byłam pewna, o co tak naprawdę chodzi w tej historii. Jak się jednak okazało, udało mi się rozwikłać zagadkę tylko w połowie, bowiem był jeden wątek, który Ewa Przydryga rozegrała fenomenalnie. Kompletnie się czegoś takiego nie spodziewałam i dzięki temu moja ogólna opinia o "Topieliskach" uległa poprawie.

"Topieliska" to mroczna i trudna historia, która porusza wiele trudnych tematów, jak np. nałogi, molestowanie, strata bliskich. Myślę, że przez ten szał wokół tego tytułu, każdy sięgający po nią, ma wobec niej dość duże oczekiwania. Ja starałam się podejść do niej dość neutralnie i muszę przyznać, że jestem usatysfakcjonowana jej lekturą.

Moja ocena: 8/10

W ostatnim czasie chętniej sięgam po kryminały czy thrillery, aby mieć taki oddech od bardziej schematycznych książek. Dla mnie jest to ciekawa odskocznia, która pozwala mi na tzw. reset!

Historia jaką dostajemy z początku wydaje się prosta – mąż i syn Poli nie dojechali na umówioną wizytę w przychodni. Szybko wychodzi na jaw dlaczego – widząc akcję ratunkową zauważa auto wyciągane z wody, które należy do jej męża. Kilka dni później ciało Kuby zostaje odnalezione, jednak wciąż nie wiadomo, co się stało z małym Jasiem. Pola postanawia przeprowadzić swoje własne śledztwo, gdzie dowiaduje się o rzeczach, o których nie miała pojęcia, a tym bardziej dotyczące jej męża.

Sięgając po „Topieliska” nie wiedziałam czego mogę się tak do końca spodziewać. Książka jest dość mocno klimatyczna i mroczna, gdzie wydaje się, że każdy z przedstawianych bohaterów ma coś do ukrycia. Pełna tajemnic, niepokojącej atmosfery, która momentami jest wręcz duszna i przytłaczająca. Ma w sobie coś takiego, że czytało się ją z zapartym tchem. Historia jaką przedstawiła nam autorka jest dość bardzo zawiła, przez co były chwile, że się w niej gubiłam. Duża ilość bohaterów i wątki jakie się rozgrywały sprawiały, że tego niekiedy było jednak za wiele.

Sama postać Poli była dość dziwna – zbyt spokojna, jak na sytuację, w której się znalazła. Wydawało mi się niekiedy, że jest wręcz nijaka, pozbawiona emocji i empatii – nie było żadnej szalejącej rozpaczy po śmierci męża i zaginięciu syna. Wręcz jakby była wypruta z uczuć, co sprawiło, że nie dało jej się nawet współczuć w tej tragedii.

Cała fabuła ma w sobie jakiś niepokojący, wręcz psychodeliczny klimat. Wyglądało to na jakiś koszmarny sen, a nie rzeczywistość. Jednak na uwagę zasługuje zakończenie, które jest najlepszym momentem powieści. Bardzo mnie zaskoczyło i uważam, że dodaje takiej kropki na „i” historii.

@Zaczytany_swiat_mamy

Poznajemy Pole której nagle rozpada się świat. Samochód wpada do rzeki a w nim ginie mąż Kuba oraz jej synek. Kobieta się załamuje a od czasu pogrzebu dowiaduje się ze mąż miał przed nią tajemnicę. A jego przeszłość jest jej obca.

Więc zaczyna swoje prywatne śledztwo i odkrywa wszystkie sekrety i łączy układanki w całość.

Od początku książka mi się spodobała, pomimo że mamy wiele opisow niż dialogów wciągnęłam się w historie i chciałam poznać finał książki. Oczywiście w głowie podczas czytania miałam różne wersje ale żadna z nich się nie spełniła a zakończenie wywołało u mnie szok. Bohaterkę polubiłam pomimo wszystko ale jej siostra No działała mi na nerwy więc końcówka jeszcze bardziej mnie zszokowała. Może jakiegoś wielkiego napięcia w książce nie znalazłam ale zdecydowanie czytało mi się ją fajnie i z zaciekawieniem. Jako thriller psychologiczny spełnił moje wymagania. Aż się dziwię ze tak późno po tą książkę sięgnęłam. Ale przeczytałam i nie żałuję.

Książkę przeczytałam już jakiś czas temu, ale dalej mam problem, by jednoznacznie ją ocenić.

Z jednej strony byłam ciekawa co się wydarzy na kolejnych stronach historii, a z drugiej czasem mi się dłużyło...

Było trochę tajemniczo, trochę niewiarygodnie i zaskakująco. Takich emocji, różnych tj od dobrych i złych, dawno nie odczuwałam podczas lektury.

Fabuła była ciekawie rozwiązana, lecz mnie nie zaskoczyła. Aczkolwiek niektóre elementy z zakończenia były bardzo interesująco przedstawione i to powoduje, iż mam mieszane odczucia.

Mogę polecić tę książkę, bo może się wydać bardzo ciekawa dla Ciebie. A z drugiej strony pragnę trochę ostrzec, że może być mało wiarygodna, trochę pomieszana i dłużąca się miejscami.

Najlepiej będzie jeśli sama przeczytasz i wyrobisz sobie zdanie 😊

Ta książka opanowała Instagram, była wszędzie a recenzje były świetne. I słusznie! Ta książka to genialny thriller! To historia poprowadzona po mistrzowsku, nieprzewidywalna, intrygująca, a jej finał zaskakujący!

Zachęcam również do zapoznania się z innymi książkami autorki, są równie świetne jak i ta 😉

Życie Poli wywraca się do góry nogami, kiedy to w wypadku samochodowym ginie jej mąż i syn.

To ona miała tego dnia jechać z Janem do przychodni, jednak dopadło ja przeziębienie i to jej mąż wsiadł w samochód i musiał zmierzyć się nie tylko z szalejącą na drodze zamienia. Auto staranowało barierki i wpadło wprost do zamarzniętej rzeki. Po kilku dniach udało się wyłowić jedynie ciało Kuby. Nieszczęśliwy wypadek?

To znowu się dzieje, sny, koszmary i czarne kruki wbijające swe ślepia w Polę. Ten sen prześladuje ją odkąd urodziła Janka. Ciemność ją przeraża, paraliżuje…

Pogrzeb, to jedyna szansa na pojednanie z rodziną, pewnych rzeczy nie da się jednak wymazać, nawet jeśli nasz umysł starannie wypierał je z naszej psychiki.

Wkrótce na jaw wychodzą nieprawidłowości i stawiane są jej mężowi absurdalne zarzuty. Niedopełnienie czynności służbowych w związku z rodziną wobec sprawował pieczę jako asystent rodziny. Tajemnicze zniknięcie dwudziestopięciu tysięcy z konta Kuby. Pola jest zaskoczona tym faktem, z czasem jednak zaczyna prowadzić śledztwo na własną rękę aby dowiedzieć się, co jeszcze jej mąż przed nią ukrywał. Stara się zapanować także nad własnym snem, wynieść z niego jak najwiecej, poprowadzić go innym torem. Wszystko to jednak sprowadza się do jednego punktu…

Przeszłość wylewa się zawsze, w najmniej oczekiwanym momencie, nawet jeśli pewne rzeczy zostały wyparte…

Trzeba jedynie zapalnika…

Cześć książkoholicy ❣️

Ostatnio miałam okazję przeczytać najnowszą książkę Ewy Przydrygi "Topieliska" i powiem Wam kochani, że czytając poprzednią książkę autorki wiedziałam, czułam, że będzie ciekawie. Natomiast zdecydowanie nie spodziewałam się tego co tutaj otrzymałam. Ewa od samego początku wodziła mnie w tej książce za nos. Fenomenalna Historia!!!!!, której zakończenia absolutnie się nie spodziewałam. To co wymyśliła autorka na samym końcu zrzuciło mnie po prostu z nóg. Bohaterzy, a właściwie główna bohaterka bardzo przypadła mi do gustu. Była świetnie wykreowana.

Dodatkowym plusem jak dla mnie było także to, że w książce przewijają się miejsca, które może niekoniecznie znam osobiście, ponieważ jeszcze, podkreślam jeszcze ich nie odwiedziłam, ale na pewno kojarzę. Są to miejsca z okolic mojego miejsca zamieszkania. Fajnie tak moc ulokować się w konkretnym miejscu na świecie i to takim blisko Ciebie.

Jak dotąd z twórczości Ewy czytałam tylko "Miała umrzeć" i "Topieliska " i już wiem, że po kolejną książkę autorki sięgam w ciemno. To jak autorka przekazuje nam daną historię zdecydowanie zadowala mój gust czytelniczy 😁 książka dosyć czekała na swoją kolej, a impulsem do zapoznania się z treścią dokładnie teraz była kawka z autorką, na której zdobyłam także dedykacje!

Ewuś raz jeszcze DZIĘKUJĘ!

Życie pisze różne historie...

Czasem są one drastyczne, czasem zaś nieprawdopodobne .

Książka która zachwyciła wielu recenzentów. Wysokie oceny skłoniły mnie do przeczytania tej historii.

Dlaczego zawsze musi być tak że jeśli wszystkim coś się podoba tu mnie akurat musi się nie podobać ?

Historia rozpoczęła się bardzo obiecująco. Bynajmniej tak mi się zdawało ponieważ po przeczytaniu pierwszych trzech stron już dopatrzyłam się nieścisłości. Dopiero co autorka opisywała początek dnia, gdzie mąż krzątał się po domu zanim wyjechał z synem do lekarza a tu już nagle telefon od recepcjonistki że dziecko nie zjawiło się na kontroli w ośrodku. Te dwa " wydarzenia" rozgrywały się na jednej stronie, w ciągu kilku sekund...

Niestety takich nieścisłości było więcej. Wyglądało to tak jakby autorka chciała bardzo szybko przejść do kolejnej sceny, tak naprawdę nie kończąc poprzedniej.

Akcja rozgrywała się bardzo monotonnie. Do tego zbyt duża ilość opisów. Rozległe opisywanie otoczenia, roślin, ubioru ogromnie mnie przytłaczały ale i wyzbywały jakiekolwiek uczucie napięcia.

No właśnie co do napięcia. W mojej ocenie nie było go wcale. Autorka starała się budować sceny które w pewien sposób mogły by wyrażać grozę, niestety gdzieś w punkcie kulminacyjnym wątek grozy został pomijany. Dlatego też bardzo trudno jest mi zaliczyć tę historię do gatunku thriller.

Całość okazała się bardzo przewidywalna i tak naprawdę w momencie kiedy pojawiła się postać siostry Igi i pokojarzyłam w jakich momentach się ona pojawia, czy z kimś rozmawia itp. to od razu wiedziałam z czym będzie wiązać się ta historia. A więc moja ciekawość została rozwiana całkowicie już na początku książki.

Autorka starała się opisywać wszystko bardzo dokładnie przez co też w pewien sposób dawała odpowiedź na stawiane pytania. Zbyt wiele przemyśleń, opisów ale i wątków które zbyt wiele nie wnosiły, ale i zostały nie dokończone!

Do teraz nie jestem w stanie powiedzieć co ze śmiercią Kuby miała wspólnego tragiczna śmierć jego siostry. Co takiego wniosła w to wszystko postać kobiety " z lasu" o dziwnym imieniu ? Te wątki rozwinęły się do pewnego momentu I nagle zostały urwane. Czekałam czy coś jeszcze się rozwinie, ale niestety nic takiego się nie stało. Co do zakończenia... Fakt było dobre, ale za szybko rozegrane. Dopiero co główna bohaterka uciekała przed policją, szukała rodziny która zajmował się jej mąż, twierdziła że nic nie pamięta, nic nie wie i nagle otrzymujemy całe zakończenie sprawy gdyż kobieta nagle wszystko sobie przypomina... To było dla mnie bardzo dziwne, gdyż z jednej strony nie było żadnych przesłanek które mogły by mnie naprowadzić że w tym momencie nastąpi rozwiązanie ale wydało ono mi się także takie nieprzemyślane, zbyt szybkie. Do tego opinia lekarza który nagle stwierdził że wydarzenia dotyczą nie roku 2020 a 2017... Z kad mógł to wiedzieć ? Takie kolejne niedopatrzenie. To co jeszcze mnie zastanawia to sny głównej bohaterki. Z jednej strony coś wnosiły, i ukierunkowały mnie na rozwiązanie tej sprawy, natomiast nadal nie wiem co robiły tam te kruki.. nie wiem czy ja aż tak nieuważnie czytałam ? Czytałam tą książkę od deski do deski, zresztą jak każdą i dawno nie spotkałam się z tak wieloma niedopatrzeniami. Dotąd książki autorki bardzo mi się podobały, no niestety Topieliska strasznie mnie do siebie zniechęciły. Patrząc na styl pisania, który był tutaj trudny, nawet przeniesienie tej historii do wyobraźni okazało się dla mnie ogromnym wyzwaniem. W mojej ocenie jest to najsłabszą książka autorki, bardzo przewidywalna, bez charakterystycznych postaci, z niedokończonymi wątkami. Wiem że książka ma swoich zwolenników i pewnie będzie ich miała więcej. Natomiast ja uznaje zasadę aby najlepiej przeczytać i sprawdzić samemu:) Może akurat Wam będzie się podobać ❤️

„Dobre wspomnienia potrafią ukoić ból teraźniejszości, wiesz? Ale jeśli ich nie ma i nigdy nie było, te powroty są jak rozdrapywanie niegojącej się rany. Potrafisz znieczulić ją tylko wtedy, gdy pędzisz na oślep, byle dalej, byle przed siebie”.

W leniwy zimowy poranek Kuba miał zawieść trzyletniego synka do przychodni na umówioną wizytę lekarską. Nigdy jednak tam nie dotarł. Zdezorientowana i zdeterminowana matka chłopca rusza na poszukiwania. Okazuje się, że auto z mężczyznami jej życia wpadło w poślizg i runęło do rzeki. Pola musi przyjąć do wiadomości śmierć męża, którego ciało zostało po paru dniach odnalezione. Ciała dziecka jednak nie znaleziono i mimo, że dla śledczych to tylko kwestia czasu, kobieta wciąż ma nadzieję, że jej synek żyje.

Pola, kobieta z ewidentnym „syndromem niespokojnego umysłu” postanawia zaufać swoim emocjom, dać się ponieść gonitwie myśli i stawić czoło zdarzeniom, które ją spotkały. Szybko okazuje się, że nie miała ona pojęcia o wielu epizodach z życia swojego męża. Ale nie tylko ON miał rodzinne sekrety.. Kolejne wychodzące na jaw fakty detonują co rusz to nową bombę w jej sercu. Okazuje się, że nawet w dwóch butelkach czerwonego wina nie sposób utopić choćby części wzajemnych urazów, które stanowiły zarzewie zła narastającego w ludziach przez lata.

Życie Poli coraz bardziej zaczyna przypominać koszmarny sen, z którego nie może się obudzić. Jej przeszłość strąca ją w najgłębszą czerń, aż w końcu przychodzi moment, że kobieta nie ma już się czego złapać.

Co się stanie, gdy Pola dotrze do ściany?

Autorka książki proponuje nam niezłe puzzle do ułożenia. Każdy kolejny rozdział tylko podkręca pragnienie rozwiązania zagadki i powoduje wyrzut adrenaliny. Rozsypane elementy tej nieoczywistej układanki tworzą klimatyczny thriller psychologiczny. Świetną, mroczną wariację o ludzkiej naturze.

Polecam.

Kiedy Topielisko miało swoją premierę to nie dało się tego nie zauważyć. Książka przewijała się sporego grona booksatgramowiczów i bookstagramowiczek, które obserwuje. Recenzje były pochlebne, ale zdarzała się też konktetna krytyka. Mnie do tej książki zachęciła swoją recenzą Ania @tylkoskonczerozdzialpl Po lekturze tej książki mogę stwierdzić jedno, to taka powieść którą się albo kocha lub nie darzy sympatią, ciężko o półśrodki. Ja akurat należę do tych osób które ją pokochały.

Ewa stojąc w korku widzi uszkodzone barierki, auto wjechało w nie i wpadło do wody, jeszcze nie wie że ten wypadek będzie tak bardzo jej dotyczył. Lawina zdarzeń potoczy się błyskawicznie, przyjazd siostry, poszukiwanie tego co naprawdę się stało, koszmar senny który, Ewa ma wrażenia musi coś znaczyć. To wszystko dotarcza czytelnikowi na tyle wrażeń że ciężko książkę odłożyć. Czytelnika musi pamiętać tylko o jednym, między fikcją a prawdą jest cienka linia, o czym możemy się przekonać wgłębiając się w książkę.

Cześć tej powieści przeczytałam, część przesłuchałam, co świadczy o tym że na tyle ciężko było mi ją odłożyć. Polecam audiobooka na Legimi, pani lektor ma taki głos że nic tylko słuchać.

Pola otrzymuje telefon z przychodni, z informacją, że jej mąż z synem nie dojechali na umówioną wizytę. Targana złym przeczuciem wsiada w samochód i jedzie ich śladem. Tym sposobem staje się świadkiem akcji ratunkowej, jednak informacje jakie uzyskuje na temat osób z wypadku już na zawsze mają wpłynąć na jej życie. Mąż ginie, a syna nikt nie jest w stanie znaleźć. Kobieta postanawia przeprowadzić swoje własne śledztwo. W trakcie poszukiwań na jaw wychodzą niepokojące informacje, które mogą pogrążyć zarówno jej zmarłego męża, jak i ją samą.

Bardzo ciężko mi wypowiedzieć się o tej książce. Przez większą jej część nie byłam w stanie wciągnąć się w fabułę. Monotonnie śledziłam poczynania Poli, układając sobie w głowie własne zakończenie tej historii. Nigdy jednak nie podejrzewałam w jakim kierunku potoczy się dalsza jej część. Muszę przyznać, że to było coś. Zwrot akcji namieszał mi w głowie, a ponadto wprowadził w osłupienie.

Nie sądzę, by którykolwiek czytelnik zgadł jak rozwiąże się zagadka śmierci Kuby i zaginięcia Jasia. W przypadku tej książki, nie jestem w stanie jednoznacznie określić, czy książkę mogłabym polecić, czy też nie. Jeśli nie zniechęcają Was trudne początki, które co prawda doprowadzają do obiecującego momentu, ale jednak trochę to trwa to jak najbardziej polecam. Jednak jeśli, potrzebujecie kopniaka emocjonalnego już od pierwszych stron, to ostrzegam, że tu musicie uzbroić się w cierpliwość.

Tak czy inaczej, w tej lekturze nie brakuje zagadek, strachu, czy aktów desperacji. Bo do czego zdolny jest rodzić, by odzyskać swoje dziecko?

Książki Ewy Przydrygi zyskują sobie zawsze szerokie grono odbiorców i zbierają naprawdę entuzjastyczne opinie. Dla mnie „Topieliska” to było drugie spotkanie z jej piórem i druga szansa na polubienie – pierwsza przy „Zatrutce” (jej drugiej powieści) nie skończyła się dobrze. Z „Topieliskami” na pewno było lepiej – widzę poprawę stylu autorki, już nie jest poetycki na siłę, a raczej prosty, skupiony na przekazie. Fabuła również początkowo zapowiadała się bardzo dobrze, jednak im dalej w lekturę, tym dobre wrażenie mocniej się rozmywało. Wydaje się, że autorka chciała za dużo w tej książce zmieścić, dużo trudnych czy po prostu ciekawych tematów tu porusza – tak dużo, że sam klimat, jaki powinien mieć thriller, mocno się tu rozmywa. Na pewno warto wspomnieć o wątku świadomych snów, który odgrywa dużą rolę w fabule, a widać jest mocno dopracowany. Z kolei postacie wydawały mi się po części potraktowane wyrywkowo – np. historia Igi, bliźniaczki głównej bohaterki, kompletnie mnie nie przekonała. Ogólnie nie jest to książka zła, ale do dobrej w mojej skali też jednak nadal jej trochę brakuje. To po prostu nie mój styl opowiadania historii, więc raczej trzeciej szansy już autorce nie dam.

Małżeństwo jak każde inne dotyka tragedia. W wypadku samochodowym, auto zjechało do rzeki i zginął ojciec z synem. Ciała małego chłopca jednak nie znaleziono. Pola zostaje sama, jednak cały czas ma nadzieje, że jej kochany synek żyje. Mimo prowadzonego śledztwa, sama na własną rękę też zaczyna własne poszukiwania. Jednak dowiaduje się, że jej mąż skrywał przed nią nie jedną tajemnicę, a mieli być ze sobą szczerzy. Poli pomaga jej siostra bliźniaczka. By dowiedzieć się prawdy o Jakubie muszą poznać jego przeszłość. I tak dowiadują się trochę więcej o jego siostrze przyrodniej, która utonęła w jeziorze. W pracy u Kuby wybucha afera. Polę już od dłuższego czasu dręczą koszmary, przez które nie może spać.

Czy Pola odnajdzie syna? Czy upora się z koszmarami i rozwiąże zagadkę?

Z ogromną przyjemnością zgłosiłam się do zrecenzowania tej książki, ponieważ wcześniejsza książka autorki, „Miała umrzeć” bardzo mi się podobała i wiedziałam, że się nie zawiodę. A czytanie tej historii to była czysta przyjemność, mimo że książka nie raz wywołała ciarki na moich plecach.

Muszę stwierdzić, że akcja książki jak na początku wyrwała z kopyta tak w środku trochę mi się dłużyło. Jednak jestem w stanie przymknąć na to oko bo zakończenie wcisnęło mnie w fotel. Takiego obrotu spraw zupełnie się nie spodziewałam, nawet po tym jak inni pisali, że końcówka historii jest zaskakująca. A takie książki uwielbiam.

Autorka świetnie pokazała, że matka dla dziecka jest wstanie poruszyć niebo i ziemię. Oraz to, że największy ból to strata własnego dziecka. To właśnie ten temat wzbudzał we mnie najwięcej emocji, gdyż sama jestem mamą prawie trzyletniego chłopca, to bardzo łatwo było mi sobie wyobrazić co musiała czuć główna bohaterka.

Gorąco polecam byście zapoznali się z tą historią. Ale zachęcam również do przeczytania innych książek Ewy Przydrygi. Ja już zapisuje wcześniejsze historie tej autorki do swoich planów czytelniczych.

Pola traci męża i syna w wypadku wakacyjnym. Ciało mężczyzny wyłowiono z jeziora, synka natomiast nie znaleziono. Kobieta do końca ma nadzieję, że jej dziecko żyje. Dlatego też wpada w wir poszukiwań, a przez to dociera do coraz to nowszych mrocznych sekretów na temat swojego męża, Kuby. We wszystkim wspiera ją siostra bliźniaczka, z którą dzięki temu odnowiła kontakt. Niestety wtedy, kiedy Pola potrzebuje jej najbardziej, ona musi wyjechać, by rozliczyć się z przeszłością. Co jeszcze odkryje kobieta? Czy uda się odnaleźć Jasia?

Jest to pełen zwrotów akcji thriller, przy którym nie będziecie się nudzić. Tajemnice piętrzą się do ostatniej kartki, po czym następuje wybuch – i wszystko staje się jasne! W okolicach premiery bardzo było głośno o Topieliskach i chociaż ja chciałam to przeczekać, by w odpowiednim dla mnie momencie po nią sięgnąć – nie żałuję, choć teraz rozumiem te głosy pełne zachwytu!

Podobał mi się wątek oniryczny. Pola często miała sen, ten sam, mroczny, przerażający. Szuka pomocy u terapeutów, którzy doszli do martwego punktu i więcej zrobić nie potrafią. W końcu kobieta natrafia na specjalistkę od świadomych snów. Szkoda, że nie otrzymuje upragnionej pomocy, choć ten trop doprowadza ją w zupełnie inne miejsce.

Jeżeli chodzi o klimat powieści, już sama okładka go zapowiada. Jest duszno, mrocznie i przerażająco. Wypadek, nawracający sen, śledztwo i nadzieja, która umiera ostatnia. Polecam, sięgnijcie po nią, bo warto! Cieszę się, że taka powieść zasila polskie sceny literackie!

Jeżeli moja ulubiona autorka coś poleca (pani Katarzyna Puzyńska), to mogę być pewny, że mam do czynienia z dobrym dziełem literackim. I faktycznie - tak jest. Ewa Przydryga była mi do tej pory nieznaną autorką, ale wiem, że jak tylko będzie możliwość - sięgnę po inne jej książki. Niesamowity thriller, który dozuje nam przyjemności po trochu, aby na samym końcu wybuchnąć z wielkim impetem. Nie spodziewałem się tego, że będę miała tutaj do czynienia z taką zagadką kryminalną. Tak zawsze jesteśmy pewni tego, że wszystko wiemy o swoich bliskich, ale czy tak jest na pewno? Mistrzowska groza do czytania.

Na okładce widzimy jedynie dom i w jego oknach blask światła. Całość otoczona jest mrokiem... Samo to, wywołało we mnie dreszcze. Na przodzie okładki widzimy krótkie zdania trzech polskich autorów: Puzyńska, Moss oraz Czornyj - to właśnie oni polecają recenzowany tytuł. Satynowa w dotyku, z wytłuszczonymi wyrazami. Posiada skrzydełka, które stanowią dodatkowe zabezpieczenie przed uszkodzeniami mechanicznymi typu zagięcia. Na jednym ze skrzydełek przeczytacie kilka słów o autorce, a na drugim ujrzycie dwie poprzednie wydane powieści w Wydawnictwie Muza tej pisarki. Stronice są kremowe, czcionka wystarczająca dla oka. Odstępy między wersami i marginesy zostały zachowane. Gdzieniegdzie pojawił się czarny kruk... Który ma znaczenie w tej historii.

Trzecie spotkanie z autorką, które zrobiło na mnie wrażenie. Może nie przez całość byłam w ogromnym szoku, bo samo zakończenie zwaliło mnie z nóg, tego to się nie spodziewałam, naprawdę! Czapki z głów za to mistrzowskie zakończenie! Całość czyta się przyjemnie i szybko, mimo iż wydarzenia, które wychodzą na jaw, wcale nie należą do tych przyjemnych. Jednak byłam tak zaintrygowana tą historią, że nie pozwalałam sobie na przerwy i pochłonęłam ją w kilka godzin. I zakończyłam czytanie z rozdziawioną buzią. Na samym początku znajdują się również polecajki między innymi Gosi / Lady Margot, Natalii z Prostymi Słowami czy Olgi z Wielkiego Buka. Bałam się, bo była wychwalana ta książka na Instagramie nim zaczęłam ją czytać, bo z reguły jest tak, że to, co wszyscy tak chwalą, to średnio mi przypada do gustu, ale tym razem, Przydryga się obroniła i tym samym zdecydowała, że cokolwiek nie wyda, ja to przeczytam. :) Trafia do grona ulubionych moich polskich autorów, po których sięgam w ciemno. (Czyli obok Rogozińskiego Alka czy Ilony Gołębiewskiej między innymi się znajduje.)

Pola - nasza główna bohaterka jest w tragicznej sytuacji. Dostaje telefon, że jej syn nie zdjął szwów. Ale jak to, przecież jej mąż pojechał z nim, więc co się stało? Miał miejsce wypadek, który widzi na własne oczy, jak wyciągają samochód z rzeki. PUSTY. To łamie jej serce i niszczy wszystko inne. Szczerze jej współczułam. Nie chciałabym nigdy stanąć w takiej sytuacji jak ona... Jednak już od samego początku coś wydawało mi się, że ta nasza bohaterka jest jakaś... Inna. Nie mówię tutaj o jej fobii, która ma kluczowe znaczenie, ale o tym jej zachowaniu, które nie do końca wydawało mi się normalne.

Cała recenzja na blogu :)

"(...) Dobre wspomnienia potrafią ukoić ból teraźniejszości, wiesz? Ale jeśli ich nie ma i nigdy nie było, te powroty są jak rozdrapywanie niezagojonej rany. Potrafisz znieczulić ją tylko wtedy, gdy pędzisz na oślep, byle dalej, byle przed siebie."

Teraz już rozumiem, skąd te wszystkie zachwyty, to było naprawdę mocne. Sama historia wciąga od pierwszej strony, a z każdą stroną dalej coraz bardziej miesza nam w głowach, ale bez obawy wszystko jest tu logiczne i spójne. Pomimo, że odgadłam jedną z zagadek dosyć wcześniej, to i tak czytało mi się wyśmienicie, czego zasługą jest zarówno obrazowy i poetycki styl autorki, jak i oniryczny, niepokojący klimat książki. Poza tym jest w tej historii coś niezwykle przejmującego i czułego, co sprawia, że "Topieliska" pozostają w głowie na długo po lekturze. Koniecznie przeczytajcie, i wiecie co nawet się nie zawaham, ale jak dla mnie to 10/10

⭐RECENZJA⭐

Pola dostaje telefon, że jej synek nie dojechał do przychodni. Kobieta nic nie rozumie, bo przecież jej mąż pojechał z nim właśnie tam. Próbuje się do niego dodzwonić, ale nic z tego. Mimo okropnej pogody, która panuje na dworze postanawia pojechać do przychodni, lecz po drodze jest świadkiem prowadzonej nad rzeką akcji ratunkowej. Okazuje się, że zostaje wyłowiony z niej samochód jej męża. Parę dni później jego zwłoki zostają odnalezione, ale jej syna nie... Pola mierzy się z trudnym czasem, czy podoła? Czy uda jej się dowiedzieć, co tak naprawdę się stało tego feralnego dnia?

‼️

Jakie to było dobre! 😁 Autorka @ewa_przydryga zrobiła kawał dobrej roboty! Jej kunszt pisarki jest zadziwiająco lekki, zważywszy na tematykę, jak i gatunek ów powieści. Cała lektura może szokować przebiegiem zdarzeń, ale również powodować, że człowiek próbuje rozwikłać to całe zagmatwanie. Przyznam się Wam Kochani, że w połowie lektury wiedziałam jak to jest rozegrane, z czym mierzy się nasza bohaterka i tak naprawdę jak to wygląda z jej perspektywy. Niemniej jednak kompletnie mi to nie przeszkadzało w czytaniu tej książki. Klimat w powieści jest mroczny, napięcie rośnie z każdą stroną, żeby na końcu nas zaskoczyć, ale i zszokować! 😁 Bohaterom towarzyszą ciężkie emocje, ale również ogólny ciężar życia. Nasza bohaterka Pola mierzy się naprawdę z ciężką przeszłością, z wieloma niewiadomymi i też wieloma sekretami, które wychodzą na jaw z czasem. To wszystko nie jest takie oczywiste na jakie wygląda. Tajemniczość, znaki zapytania są otoczką tej lektury. I właśnie dzięki temu ta książka jest jeszcze lepsza! Wszystko tutaj jest zgrane, nie ma nic, co nie byłoby potrzebne, ale również nie ma przesytu niczym. Stonowanie i scalenie tej powieści przez pisarkę jest świetne! Ja jestem kupiona i oczarowana! Czekam na kolejne lektury spod pióra tej autorki, a Was w tym miejscu zachęcam do sięgnięcia po "Topieliska". Myślę, że się nie zawiedziecie, wręcz jestem przekonana, że zostaniecie kupieni tak jak ja! 😁 Miłego! 😁

‼️

Za egzemplarz książki do recenzji dziękuję @[Adres usunięty] @wydawnictwomuza 🖤

‼️

Czy wyobrażasz sobie sytuacje, w której twoje życie wali się niczym domek z kart, a wszystko, na czym budowałaś swoją przyszłość, okazało się być kłamstwem? Czy wyobrażasz sobie sytuacje, kiedy w jednej chwili tracisz swojego męża oraz dziecko? Czy wyobrażasz sobie ten czas oczekiwania na to, aż zobaczysz ich zwłoki i irracjonalną nadzieję, że jednak to pomyłka, że oni żyją i czekają na ciebie bezpieczni w domu?

Właśnie w takiej sytuacji znalazła się Pola, młoda mężatka i matka trzyletniego Jasia. Zupełny przypadek (a może Przeznaczenie?) sprawił, że to mąż zobowiązał się zabrać dziecko do kliniki chirurgicznej na zdjęcie szwów. Miała zrobić to ona, ale jeden drink za dużo sprawił, że trudno jej było wstać z łóżka, a Kuba zwykle robił to, o co go prosiła. Być może gdyby nie to, gdyby zdecydowała się przełożyć wizytę, nie doszłoby do tragedii. Tymczasem w łóżka wyciągnął ją w końcu telefon z kliniki, bowiem okazało się, że mąż z dzieckiem nie zjawili się na wizytę.

Pola w panice jedzie drogą prowadzącą do lekarza, przewidując, że mogło stać się coś złego. I rzeczywiście, jest świadkiem akcji ratunkowej prowadzonej nad rzeką, a tknięta przeczuciem zatrzymuje się – tym samym widzi, jak z wody wyciągany jest samochód jej męża, Pusty, co pozwala mieć nadzieję, że ON i dziecko jakimś cudem przeżyli. Niestety kilka dni później z rzeki wyłowione zostaje ciało Kuby, a choć dziecka wciąż nie znaleziono, nikt nie daje mu szans na przeżycie.

Przekonana, że Jaś wciąż życie Pola zaczyna prowadzić własne śledztwo, które prowadzi do zaskakujących odkryć. Również o sobie samej, swojej rodzinie, a także o Kubie, którego – jak się okazuje – zupełnie nie znała. Już na pogrzebie wychodzą na jaw zdumiewające fakty o mężu i o ich rzekomych kłopotach finansowych. Okazuje się, że wiele informacji przekazywanych jej przez męża było kłamstwem, a ON sam zachowywał się niekiedy bardzo podejrzanie. Tak jak w dniu chrztu Jasia, kiedy spotkał się w lesie z jakąś hippiską. Zdradza jej to siostra, Ida, która wówczas śledziła swojego szwagra. Ta zbuntowana dziewczyna wciąż szuka swojego miejsca w życiu po tym, jak uciekła z rodzinnego domu. Teraz jednak wróciła, by stanąć murem przy Poli i ochronić ją przed ich matką, Ta bowiem jest wyjątkowo zimną i bezwzględną kobietą, dość obcesowo traktującą córki. O ile jeszcze Pola zachowuje pozory poprawnych relacji, to Ida jest bezwzględna – wkrótce okazuje się, że ma powód, by tak się zachowywać…

Na jaw wychodzą kolejne tajemnice i sekrety, a zanurzając się w kolejne strony „Topieliska”, coraz mocniej czujemy się skołowani i zdezorientowani, nie możemy jednak odłożyć książki do chwili, kiedy nie poznamy rozwiązania zagadki. Autorka, Ewa Przydryga, zdradza nam sekrety dopiero na ostatnich stronach, pozostawiając nas w osłupieniu graniczącym z prawdziwym szokiem. Opublikowana nakładem Wydawnictwa MUZA SA książka to jedna z tych lektur, których się nie zapomina. I to nie tylko z uwagi na doskonale prowadzoną akcję, frapującą fabułę, ale i na poruszane tematy. To powieść adresowana zarówno dla miłośników thrillerów psychologicznych, jak i dla wszystkich, którzy lubią zagłębić się w ludzką psychikę, a także w ból i cierpienie drugiego człowieka. Pytanie tylko, gdzie leży granica tego zanurzenia…

"Topieliska" to moje drugie spotkanie z tą autorką. Po przeczytaniu "Bliżej, niż myślisz" wiedziałam, że będę chciała sięgać po kolejne książki autorki. Kunszt literacki autorki owinął mnie swoją tajemniczością i chęcią dowiedzenia się prawdy. Nie miałam skrupułów 'olać' wszystko co się wokół mnie działo aby dowiedzieć się czym tym razem Pani Ewa mnie oczaruje.

Mroczna atmosfera i tajemnice skrywane po latach. Problemy dzieciństwa i zmaganie się ze wspomnieniami przez wiele lat.

Ta książka jest zarazem moim rozczarowaniem jak i moją małą fascynacją. Rozczarowaniem dlatego, że dostałam zupełnie inną historię niż formułowałam sobie w głowie. Fascynacja bo nie sądziłam, że ta historia może mnie aż tak porwać. Teoretycznie lubię być zaskakiwana także nie zwracajcie uwagi na moje 'rozczarowanie'.

Muszę stwierdzić, że podchodziłam do tej pozycji dość sceptycznie, bałam się po nią siegnąć przez ten cały hype, który się zasiał wokół tej książki. Czytałam też wiele opinii innych czytelników, którym książka się nie podobała bo nie miała ani ładu ani składu. Przezwyciężyłam swój sceptyzm i zaczęłam czytać. Poznałam Polę, Jakuba i Jasia. Poznałam historię, która porwała mnie bez końca. Nie mogłam się oderwać od tej lektury. Co prawda główna bohaterka mnie irytowała z niektórymi zachowaniami zważając na sytuację, w której się znalazła ale koniec końców gdy skończyłam "Topielice" wszystko się sprostowało. Koniec końców to było dobre.

Pani Ewa pisze językiem prostym, tłumaczy zagadnienia i opowiada historię przez którą się płynie. Nie zważyłam nawet na to kiedy książkę skończyłam pomimo, że tego zakończenia wyczekiwałam.

Jeśli szukacie historii, która Was 'pożre' i zabierze kilka godzin z Waszego czytelniczego życia to ten tytuł wpasowuje się w ten szkic.

Powieść zaczyna się niewinnie. Trafiamy na noworoczny poranek małżeństwa, które dzień wita niechętnie. Jest w tym ciepło i jest bliskość, której nie psuje nawet podróż męża z synem do kliniki, gdzie małego czeka wyciąganie szwów. Dopiero ich przedłużająca się nieobecność sprawia, że czytelnika opuszcza odprężenie.

Wypadek samochodowy. Auto wpadło do rzeki, mężczyzna utonął, a chłopiec zaginął. Ekipa poszukiwawcza już się poddała, ale matka wciąż wierzy, że jej dziecko żyje. Kobieta nie mogąc odpuścić, szuka jakichkolwiek wskazówek, chwytając się każdego tropu. Wraz z kolejnymi stronami stopniowo ich przybywa, gdy kolejne sekrety męża wychodzą na jaw.

Ewa Przydryga stworzyła thriller psychologiczny, od którego nie mogłam się oderwać. Były momenty, gdy główna bohaterka odpychała mnie od siebie chociażby podejściem do siostry, ale nie zniechęcało mnie to przed dalszą lekturą. Początkowo dostrzegałam również jakieś małe zgrzyty, ale gdy wszystkie sekrety wyszły na jaw, każdy z nich nabrał sensu.

Napisanie o „Topieliska" czegoś konkretnego, co nie podchodziłoby pod spoiler, jest zadaniem trudnym. Przede wszystkim jednak powinnam zaznaczyć, że wraz z przebiegiem akcji granica między jawą a snem coraz bardziej się zaciera. Pola — główna bohaterka — zmaga się z depresją, z zaburzeniami snu i z omamami. Nie potrafi poradzić sobie ze stratą, jakiej doświadczyła, a największym oparciem dla niej jest siostra, która postanawia z nią zamieszkać. Kobiety nigdy nie były blisko, ale łączą siły, by razem przetrwać ten trudny czas. Próbują ze sobą rozmawiać i lepiej się poznać, co różnie im wychodzi. Pola momentami ogromnie działała mi na nerwy swoim brakiem empatii względem działań siostry, ale gdy PRAWDA wyszła na jaw... Wszystko wskoczyło na swoje miejsce, wszystko nabrało sensu.

Autorka urzekła mnie swoim stylem już w „Miała umrzeć", ale tak jak w jej wcześniejszej książce dostrzegałam drobne niedociągnięcia, tak tym razem nie mam jej nic do zarzucenia. Przydryga stworzyła wciągającą opowieść o ludzkiej psychice. Bohaterka jest zwykłą osobą, która na własną rękę próbuje rozwikłać zagadkę, jaka stanęła na jej drodze. Momentami zdaje się podążać po omacku, ale dzięki temu staje się bohaterem z krwi i kości. Takim, który czasami błądzi, ale uparcie dąży do obranego przez siebie celu. W tle śledztwo przeprowadza policja, ale na karty powieści wkracza ono jedynie od czasu do czasu. To Pola jest bowiem najważniejsza. Jej działania i jej uczucia. Jest w tym ogromny ciężar, który został czytelnikowi podany na tyle zgrabnie, że tekst czyta się z lekkością.

Słyszałam, że początki pisarskiej kariery Ewy Przydrygi bywały różne, ale teraz zdecydowanie należy już do grona autorek, które tworzą historie na dobrym poziomie. Dostarcza mi wielu przyjemności za każdym razem, gdy mam okazję utonąć w wykreowanym przez nią świecie i jestem jej za to wdzięczna. „Topieliska" natomiast to znakomita przygoda i fanom thrillerów z mocnym wątkiem psychologicznym zdecydowanie ją polecam!

Pola traci w wypadku samochodowym męża i 3-letniego synka. Samochód wyleciał przez barierki i wpadł do rzeki. Ciało Kuby zostaje wyłowione kilka dni później, a ich synek przepadł w odmętach wody. Z każdym następnym dniem Pola dowiaduje się kolejnych tajemnic skrywanych do tej pory przez jej męża. Młody mężczyzna od pewnego czasu nie radził sobie najlepiej w pracy, a do tego był prześladowany. W odkryciu prawdy Poli pomaga siostra - Iga - przebojowa dziewczyna z dramatycznymi przeżyciami z dzieciństwa.

.

Na okładce możemy przeczytać “Porywający thriller psychologiczny, który czyta się jednym tchem. Mistrzowsko budowane napięcie i duszny, psychodeliczny klimat sprawiają, że do samego końca nie mamy pewności, któremu z bohaterów powinniśmy wierzyć.” i muszę przyznać, że te słowa to idealne ujęcie tego, co odczuwałam podczas czytania. Pani Ewa zawsze zrobi mi mętlik w głowie i zostaję wyprowadzona na manowce hahaha

W książce nie brakuje napięcia, niepokoju, i genialnych plot twistów. Uważam, że “Topieliska” to jeden z lepszych kryminałów / thrillerów polskich. Warto przeczytać, bo przy tej książce nie da się nudzić.

Za egzemplarz dziękuję wydawnictwu MUZA 🖤

~

sylwiaczyta

"Topieliska" to najnowszy thriller od Ewy Przydrygi.

Pola z Kubą tworzą zgodne i szczęśliwe małżeństwo, które wychowuje trzyletniego synka. Pewnego poranka kobieta otrzymuje niepokojący telefon. Okazuje się bowiem, że jej mąż wraz synkiem nie dotarli na umówioną wizytę u lekarza. Niestety jej złe przeczucia sprawdzają się, w najgorszy możliwy sposób. Samochód jej męża zostaje wyłowiony z rzeki, a rodzina Poli w jednej chwili przestaje istnieć. Po śmierci Jakuba wychodzą na światło dzienne mroczne tajemnice, które mężczyzna skrzętnie ukrywał przed żoną. Czy wypadek ma coś wspólnego z sekretami ukrywanymi przez lata? Kobieta spróbuje znaleźć odpowiedź na to pytanie...

"Topieliska" to thriller, w którym fabuła zbudowana jest na kłamstwach i sekretach, kochający się ludzi, którzy posuną się do wszystkiego, by chronić swoją rodzinę. Nie zawsze to, co widzimy jest prawdą, a ta historia jest tego przykładem. Bohaterka, która swój ból po stracie bliskich musi dzielić ze strachem, który wzrasta wraz z odkrywaniem kolejnych tajemnic, które pozostawił po sobie jej mąż. Sam początek historii jest jak najbardziej wciągający i napawa nadzieją, że to będzie naprawdę dobra historia. Niestety coś nie zagrało i z każdą kolejną stroną było już nieco gorzej, a momentami akcja strasznie wlokła i trochę mnie nudziła. Najsłabszym punktem w książce zdecydowanie były opisy snów, topornie mi się to czytało, nawet jednym okiem. Szkoda, że wątek Kuby z siostrą nie był bardziej rozbudowany, bo budził we mnie największe emocje i zainteresowanie. Zastanawia mnie jeszcze postać wujka. Sądziłam, że będzie to kluczowa postać, a tak naprawdę nie wiele wniosła do całej historii. Podsumowując, najmocniejszym punktem książki było zakończenie, autorka całkiem nieźle to wykombinowała i miało to przysłowiowe ręce i nogi. Jednak jako całości prezentuje się to już nieco słabiej. Nie ukrywam, że moje oczekiwania wzrosły, co do autorki. Poprzednie książki mnie zachwyciły i teraz spodziewałam się najprawdziwszej bomby, no i się trochę zawiodłam. Mimo to uważam, że każdy sam powinien wyrobić sobie zdanie o tej książce.✌

Większość książek po jakie sięgam to romanse, erotyki czy fantastyka. Ale dawniej chętnie sięgałam po kryminały i thrillery i chcę do nich wrócić. A książki Ewki Przydrygi mają świetne opinie, już nie jedna mi wpadła w oko, więc jak trafiła się okazja do zrecenzowania tej ,nie zastanawiałam się tylko brałam. Wy też nie wątpcie , że warto po nią sięgnąć.

Pole i Kubę poznajemy jako kochające się małżeństwo, rodziców 3letniego Jasia. Nic na pierwszych stronach nie wskazuje na to, jaka przeprawa i szokująca książka przed nami. Styl autorki wciąga i angażuje nas już od pierwszych stron. Ja płakałam razem z Polą , gdy zobaczyła wrak auta jej męża.

Od tego momentu życie Poli staje na głowie, jej świat wywraca się do góry nogami, a z rozdziału na rozdział , czytelnik niby dowiaduje się coraz więcej a jednocześnie wie coraz mniej. Niby jak ? Tak, że autorka może nie tyle wodzi nas za nos ale umiejętnie pokazuje, powolutku, jednocześnie nie nudząc, jakie skrywała ta rodzina tajemnice. Ale robi to tak, że niby już rozumiemy, już myślimy, że zakończenie jest oczywiste a tu nagle wypływa coś takiego, że szczęka na długo pozostaje na podłodze.

Bardzo podobał mi się tu motyw świadomego snu, choć po zakończeniu nie do końca wydaje się i ON tym, czym wydawał się wcześniej. Jednak można by pomyśleć, że przecież to nie jest książka z wątkiem paranormalnym, więc co te sny mają do rzeczy, że to takie urozmaicenie może, ale jednak sny Poli są bardzo istotne, nie ma co ich bagatelizować. Tu żaden szczegół nie jest nieistotny, wszystko zostało przez autorkę doskonale przemyślane i każda drobnostka ma sens i odgrywa ważną rolę w dalszych wydarzeniach.

Kuba na wstępie wydaje się mężem idealnym, później mamy wątpliwości, wraz z Polą zastanawiałam się jak wiele kłamstw było w jej życiu, jakie naprawdę było jej małżeństwo. Odkrywane stopniowo tajemnice , przerażają, są mroczne i nie do końca zrozumiałe. Zakończenie wyjaśnia wszystko .

Ta książka to świetny thriller psychologiczny, który trzyma w napięciu i miesza w głowie jak mało który. Mimo, że jestem wielbicielką innych gatunków, ta mroczna historia zrobiła na mnie wielkie wrażenie i czytałam ją z zapartym tchem mocno przeżywając razem a bohaterką , wszystko czego doświadczyła. Sądzę, że nie jedna matka uzna jak ja, tę książkę za rewelacyjną, ale nie tylko matki się w niej odnajdą .

Nie wątpcie w pozytywne recenzje, sama już wiem, że są pisane szczerze i serdecznie Wam polecam "Topieliska".

Telefon z przychodni budzi Polę ze snu.

Okazuje się, że jej mąż razem z 3-letnim synkiem nie pojawili się na umówionej wizycie.

Pola, pełna złych przeczuć, decyduje się sprawdzić co się stało.

Po drodze napotyka wypadek i widzi jak policja z rzeki wyciąga samochód Kuby.

Jej mąż nie żyje, a synek znika.

Mijają dni i na jaw zaczynają wychodzić sekrety ukochanego mężczyzny.

Nie dosyć, że w pracy dopuścił się matactw i był szantażowany, to jeszcze w bankowej skrytce leży jego zdjęcie z nieznajomą dziewczyną.

Najgorsze dopiero nadchodzi, kiedy policja w piwniczce na wino znajduje kości małego dziecka...

Czy to synek Poli?

Czy ma to związek z tajemniczą przeszłością Kuby?

Po raz kolejny Ewa zaserwowała nam historię, która jak bluszcz oplata naszą duszę zakrywając to, co oczywiste.

Z kartki na kartkę doznajemy coraz większego zdziwienia i nie wiemy już co jest prawdą, a co omamem.

Coraz więcej pytań pojawia się w naszej głowie, a na odpowiedzi będziemy musieli poczekać aż do samego końca.

Prawda okaże się banalna, ale jakże wstrząsająca.

I znowu zapalą się żarówki.

Znowu będzie jeszcze więcej pytań.

Czy ja też bym tak postąpiła?

Mistrzowsko wykreowane postaci.

Mistrzowski, mroczny klimat.

Mistrzowskie zakończenie, którego kompletnie się nie spodziewałam!

To wszystko znajdziecie w tej historii do której czytania ogromnie Was zapraszam.

„TOPIELISKA”

Ewa Przydryga Wydawnictwo Muza

„Topieliska” to najnowsza powieść Ewy Przydrygi. Po przeczytaniu na jakiś czas pozostaje w pamięci. Idealna dla fanów dobrych thrillerów.

Pola otrzymuje telefon z przychodni. Jej 3 letni synek razem z mężem nie pojawili się na umówionej wizycie. Jej mąż nie odbiera telefonu. Pola w stresie jedzie autem tą samą trasą do przychodni. Chce odnaleźć auto swojego męża. Po drodze natrafia na akcje ratunkową. Do rzeki wpadło auto. Przygląda się uważnie i rozpoznaje w nim auto męża. W wyłowionym samochodzie nie ma żadnych ciał. Pola jest przerażona. Gdzie podziali się jej mężczyźni? Po kilku dniach intensywnych poszukiwań wyłowione zostają zwłoki jej męża. Gdzie jest ciało jej synka? Pola przechodzi załamanie nerwowe. Straciła sens życia.

Czy uda się odnaleźć jej dziecko? Kim tak naprawdę był jej mąż? Prawda powala na kolana i was zaskoczy. Nie będziecie w stanie oderwać się od tej powieści. Łączyłam się w bólu z główną bohaterką i razem z nią byłam w szoku. Zakończenie mnie dobiło. Totalny szok. Zaparło mi dech.

Czytając „Topieliska” chciałam poznać prawdę kim był Kuba – mąż Poli.

Lubicie książki z dreszczykiem? To dobrze trafiliście. Wartka akcja, główna bohaterka nieraz mnie szokowała, fabuła bomba i to zaskakujące zakończenie. Nie zapomnijcie tego tytułu. Polecam.

„Topieliska” to doskonały thriller psychologiczny z wieloma zagadkami i kilkoma wątkami. Niezwykłości dodaje wciąż pojawiający się u głównej bohaterki koszmar senny, który wydobywa mroczne zakamarki jej umysłu. Dobrym pomysłem okazało się wyszczególnienie tego motywu odmienną czcionką, dzięki czemu tekst jest przejrzysty i nie wprowadza dezorientacji w śledzeniu kolejnych wydarzeń. Okazuje się, że ten element powieści ma ogromne znaczenie, gdyż zawarte w nim symbole doskonale odnoszą się do psychiki bohaterki, ale też nadają całości metafizycznego nastroju.

W tej powieści nic nie jest oczywiste i przewidywalne. Wszystko jest dla nas tak samo tajemnicze tak jak dla Poli, gdyż kolejne epizody obserwujemy z jej poziomu, więc wiemy tylko tyle, co dziewczyna nam opowiada w narracji pierwszoosobowej i czasie teraźniejszym, co jeszcze bardziej nadaje całości wrażenia bezpośredniego udziału w akcji. Mimo tego, że znamy jej myśli budzi się świadomość, że ona nie ujawnia wszystkiego, zachowując niektóre informacje dla siebie. Ciekawym motywem, który pojawił się w trakcie poszukiwań prawdy było zagadnienie świadomego śnienia, ale nie został ON do końca w pełni wykorzystany, a jedynie spełnił swoją rolę informacyjną.

W czasie czytania nie poczułam wprawdzie strachu czy emocji z dreszczykiem, gdyż to nie tego rodzaju thriller. Historia przedstawiona przez panią Ewę Przydrygę całkowicie mnie pochłonęła a zakończenie wprawiło mnie w niemałe zdumienie a nawet konsternację. Rozwiązanie tej sprawy poszło w takim kierunku, którego zupełnie nie brałam pod uwagę. Jest całkowicie irracjonalne, niespodziewane i trudne od razu do ogarnięcia. Następuje tak nagle, że na moment musiałam się zatrzymać, by zebrać myśli. Uważam, że miłośnicy mocniejszych wrażeń powinni być usatysfakcjonowani nie tylko ostatnimi rozdziałami, ale też całością, gdyż dopiero po dotarciu do finału, dostrzegamy jak misterna i złożona jest ta historia.

Ostatnio Instagram został zalany postami o... "Topieliskach" @ewa_przydryga

Naczytałam się tyle pozytywnych recenzji, że sama sięgnęłam po tę pozycję! Nie jest to moje pierwsze spotkanie z autorką, więc tym bardziej byłam ciekawa tej lektury:)

I...

No nie wiem co napisać🙈

Na pewno była to niepowtarzalna historia, ale to co tam się działo to moja głowa momentami nie była w stanie tego ogarnąć🙈

Pewnego poranka Pola dostaje telefon z przychodni, że nie pojawiła się z synem na wizycie..tylko że tego dnia to jej mąż Kuba miał iść z nim na kontrolę. Zaniepokojona próbuje dodzwonić się do męża. Niestety...

Nie odbiera. Kobieta postanawia sama pojechać do przychodni. Po drodze jest świadkiem akcji ratunkowej jak dźwig wyciąga z wody samochód.. od razu go rozpoznaje...to samochod jej męża...

Ponoć to był wypadek.

Ciało Kuby znalezione, ale jej ukochanego synka nigdzie nie ma...

Czyżby został porwany przez nurt rzeki?

Pola nie potrafi się otrząsnąć z tragedii jaka ją spotkała. Utraciła dwoje ludzi, których kochała...

Dobrze, że ma przy sobie Idę...swoją siostrę bliźniaczkę (przyznam szczerze, że ta postać zrobiła na mnie wrażenie!)

Pomysł naprawdę świetny!

Na jaw zaczynają wychodzić tajemnice Kuby z przeszłości... A Polę bardzo często nęka pewien sen... co ON może oznaczać?

Jak to wszystko się potoczy?

Sprawdźcie sami!

Drogi czytelniku zapraszam na "Topieliska"! Myślę, że jest to lektura warta przeczytania!

Postacie zostały wykreowane naprawdę dobrze!

Gratuluję autorce pomysłu:)!

Zima. Zamieć. Wypadek. Tajemnice. Przeszłość, która powraca.

Mąż Poli, jadąc na wizytę lekarską z synkiem, ma wypadek. Samochód wpada do rzeki. Ciało Kuby zostaje znalezione po kilkunastu dniach. Po synku nie ma śladu.

Wkrótce po pogrzebie na jaw wychodzą nowe fakty o mężu Poli. Okazuje się, że miał problemy w pracy, o których nie powiedział żonie. Ale to nie była jedyna tajemnica skrywana przez mężczyznę.

Co z tym wspólnego ma zdjęcie nastoletniego Kuby z dziewczyną, która utonęła w jeziorze na Kaszubach? I co policja znajdzie w domu małżeństwa?

"Topieliska" to najnowsza książka Ewy Przydrygi. Książka co do której miałam duże oczekiwania. Po wielu pozytywnych opiniach, zachwytach i promocji, miałam nadzieję na wielkie WOW.

Niestety trochę się zawiodłam. Spodziewałam się w tym tytule dużo wody i mrocznego klimatu. Tego tu mi zabrakło.

Na plus nie mogę też zapisać tego, że dosyć szybko rozgryzłam całą intrygę. Zakończenie nie było więc dla mnie zaskoczeniem.

Nie chce przez to powiedzieć, że książka jest zła. Z całą pewnością wielu zachwyci i zaskoczy. Czyta się lekko i szybko. Główna bohaterka jest ciekawa i skomplikowana. Chociaż jej działania czasami były mało racjonalne, biorąc pod uwagę sytuację, w której się znalazła.

Dla mnie czegoś zabrakło. Może moje oczekiwania były za duże?

Cześć Macie w planach może tę książkę? Autor: Ewa

Przydryga

Tytuł: Topieliska Wydawnictwo: Muza Premiera: 2021-05-19 Telefon z przychodni wyrywa Polę ze snu. Okazuje się, że jej trzyletni synek wraz ze swoim tatą nie pojawili się na umówionej wizycie. Gdy Pola nie może skontaktować się ze swoim mężem, mimo szalejącej za oknem zamieci, decyduje się pojechać do przychodni. Po drodze jest świadkiem prowadzonej nad rzeką akcji ratunkowej. Na jej oczach dźwig wyławia samochód z roztrzaskaną przednią szybą. W pustym wraku Pola rozpoznaje nissana Kuby... Zamarznięte ciało jej męża zostaje wyłowione z rzeki kilka dni później. Zwłoki ich synka nie zostają jednak odnalezione. Wszystko wskazuje na nieszczęśliwy wypadek - Jakub nie zdołał uwolnić z pułapki ani siebie, ani dziecka. Tak brzmi oficjalna wersja...Mijają dni, a nad dobrym imieniem Kuby zaczynają się zbierać czarne chmury. W pracy dopuścił się kilku matactw i zapewne w związku z tym był szantażowany. W odległej przeszłości Kuby mnożą się kolejne luki, a główną z nich wypełnia tajemnicza dziewczyna, która kilkanaście lat wcześniej utonęła w kaszubskim jeziorze...

Uwielbiam pismo autorki, dlatego do tej pozycji podeszłam bez zastanowienia. Nie mogłam doczekać by ją przeczytać! Książka napisana jest przyjemnym językiem. Czytało mi się ją w miarę płynnie. Fabuła rozgrywana jest dobrze, niestety muszę przyznać, że w kilku momentach czułam się zagubiona. Autorka wręcz idealnie oddała emocje w każdej chwili. Jest ona przepełniona nimi całkowicie. Można powiedzieć, że siedziałam jak na szpilkach, ponieważ chciałam dowiedzieć się jak wszystko się potoczy. Byłam zszokowana kilkoma momentami w niej. Autorka po raz kolejny wprowadziła mnie w historię tak głęboko, że nie mogłam jej zostawić nawet na moment. Bardzo chciałam rozwiązać sprawę na własną rękę, można się domyślić, że mi się nie udało. Wychodzące na światło dzienne fakty o jej mężu wprawiały mnie w osłupienie. Czytając byłam przepełniona różnymi emocjami jak już napisałam wcześniej, lecz najbardziej towarzyszyło mi uczucie niepokoju i złości na bohaterkę. Powiem właśnie teraz o niej. Pola jest pewną siebie, lecz załamaną kobietą, co nie jest dziwne po stracie męża. Czasem wydawało mi się jakby była nieobecna na świecie tylko żyła tęsknota. Jej osoba denerwowała mnie bardzo w całej tej książkę, ponieważ nie rozumiem jak mogła być taka nieświadoma. Nie będę tutaj więcej pisać, ponieważ nie chce zdradzić fabuły. Wracając jestem oburzona zachowaniem bohaterki. Z czasem zaczęło mi się wyjaśniać, więc emocje zostały podzielone na dwie osoby. Zakończenie było dla mnie wstrząsające, dotąd czuje wielkie przerażenie jak myślę o niej. Dziękuję za tak genialną historię. Ocena 9/10

Mąż i trzyletni syn Poli nie dojechali na umówioną wizytę w przychodni. Kiedy kobieta wraca z ośrodka zdrowia, jest światkiem akcji ratunkowej. Widzi, jak dźwig wyciąga z wody samochód… jest to samochód jej męża. Kilka dni później ciało Kuby zostaje wyłowione z wody. Wszystko wygląda na nieszczęśliwy wypadek, gdzie zatem jest Jaś? Pola prowadzi osobiste śledztwo, podczas którego dowiaduje się o rzeczach, o których nie miała pojęcia. Czy tak naprawdę zna swojego męża? Czy zna siebie?

Zacznę od końca, a właściwie od zakończenia. Jest to najlepszy moment powieści. Jestem zaskoczona, czegoś takiego kompletnie się nie spodziewałam. Ta końcówka podnosi w moich oczach ocenę „Topielisk”. Gdyby nie ona, miałabym nieco gorsze zdanie. Sięgając po tę książkę, wiedziałam od innych recenzentów, że warto czekać na zakończenie i jest to prawda.

Powieść jest duszna, mroczna, klimatyczna, tę niepokojącą atmosferę można kroić nożem. Niby nie ma tu wartkiej akcji, rozlewu krwi, makabrycznych morderstw, ale jest coś niepokojącego, wręcz psychodelicznego. Każda postać skrywa mroczne tajemnice i nic nie wygląda tak, jak mogłoby się wydawać. Jawa zaciera się z fikcją, a całość przypomina koszmarny sen.

Jeśli miałabym wymienić coś, co mi się nie podoba w tej pozycji, to to, iż jest nieco zawiła i można się pogubić w wątkach oraz wśród dużej ilości bohaterów. Nie podobała mi się też postać Poli. Wydała mi się mdła, nijaka, zbyt spokojna, nie szalała z rozpaczy po śmierci męża i zaginięciu syna, jakby była całkowicie pozbawiona emocji, wyprana z uczuć, ani jej nie współczułam, ani się z nią nie utożsamiałam.

Nie powiem, że mnie ta pozycja wynudziła, ponieważ czytałam ją z zaciekawieniem, ale mam wrażenie, że nie wszystko zostało wyjaśnione, nie wszystkie pytania uzyskały odpowiedź, nie wszystkie elementy wskoczyły na właściwe miejsce. Podobało mi się za to napięcie, mroczny klimat i zakończenie, o którym wspomniałam na początku.

Nie znam pozostałych dzieł autorki, ale czuję, że muszę sięgnąć po coś jeszcze. „Topieliska” mimo kilku minusów, okazały się dla mnie dobrą lekturą i z tego, co widziałam, mają szerokie grono pozytywnych odbiorców. Czy polecam? Tak, choć nie jest to pozycja, przez którą nie mogłabym spać lub wyskoczyłabym z butów.

Kiedy przeziębioną Polę, ze snu wyrywa dźwięk telefonu, kobieta nie wie że informacja którą właśnie otrzymuje, zmieni całe jej życie. Jej mąż i synek nie dotarli na umówioną wizytę lekarską. Gdy nie może się z nimi skontaktować, wsiada w samochód i jedzie trasą gdzie ma szansę ich spotkać. Po drodze jest świadkiem akcji ratunkowej. Z rzeki dźwig wyławia samochód, samochód jej męża. Wrak jest pusty. Ani śladu synka i męża. Kilka dni później z rzeki zostaje wyłowione ciało jej męża. Kobieta zaczyna odkrywać że jej kochany mąż miał drugie oblicze. Wychodzą na światło dzienne jego kłamstwa, niedociągnięcia i matactwa w pracy. Pola nie może uwierzyć że nie znała mężczyzny który przez kilka lat był jej mężem.

Fascynująca fabuła, wstrząsające odkrycia policji i nakręcająca się spirala obłędu. Tego wszystkiego możecie się spodziewać w najnowszej książce Pani Ewy Przydrygi – Topieliska.

To moje pierwsze spotkanie z Autorką ale jakie udane. Od książki nie mogłam się oderwać. Jest mroczna i zagadkowa. A takiego zakończenia się nie spodziewałam. Choć czułam że z Idą jest coś nie tak 😊 Jestem przekonana że będę z niecierpliwością wypatrywać kolejnych książek Pani Ewy.

Za egzemplarz recenzyjny dziękuję Wydawnictwu Muza S.A.. Polecam i zapraszam na stronę: [Adres usunięty]

Wydawnictwo: Muza S.A.

Ilość stron: 320

Data premiery: 19 maja 2021

Niezwykle ciekawa byłam twórczości Autorki. Tym samym kiedy pojawiła się nowa pozycja spod Jej pióra, to cóż... wiedziałam, że pora wreszcie poznać.

Pole budzi telefon, zostaje poinformowana, że mąż oraz syn nie dotarli do przychodni na wizytę. Bohaterka ma złe przeczucia, więc gdy nie może skontaktować się z mężem wyrusza na poszukiwania. Trafia prosto na akcję wyławiania wraku samochodu z rzeki...

Jest jak u Hitchcocka, na początek wielkie bum a później napięcie wciąż rośnie.

Autorka wymyśliła historię z piekła rodem. Kompletnie nie spodziewałam się takiego obrotu sprawy. Z pozoru powoli toczące się wydarzenia powodowały u mnie emocjonalny tajfun. Czytałam i zastanawiałam się gdzie mnie to wszystko zaprowadzi.

Doskonale utrzymany element zaskoczenia spowodował, że poczułam się jak rażona prądem. To nie moja historia a jednak było tak jakby mnie dotykała osobiście.

Jestem zachwycona fabułą, sposobem pisania, jak i płynnością dzięki której zmienia się kąt widzenia czytelnika. Dryfowałam przez opowieść tłumacząc sobie ,,spokojnie to tylko książka, nic się nie dzieje".

Doskonały thriller psychologiczny, świetnie utrzymana atmosfera, brak jakichkolwiek zbędnej sceny, dialogu. Ewa Przydryga dopracowała wszystko w najmniejszym szczególe, wielkie gratulacje.

Mąż Poli wraz z trzyletnim synkiem ginie w wypadku samochodowym. Ciało mężczyzny po paru dniach zostaje wyłowione, jednak po chłopcu nie ma śladu. Pola zyskuje na temat swojego męża niepokojące informacje.

Książkę czyta się nieubłagalnie szybko, dzięki lekkiemu pióru autorki, jednak jak dla mnie nie należy ona do wstrząsających thrillerów. Nie przyprawiła mnie o gęsią skórkę, ani nie zaintrygowała. Co prawda zawiera ona tajemnice do których powoli dochodzimy, lecz zabrakło tu kluczowego elementu grozy.

Główna bohaterka Pola była dla mnie taka nijaka, bez żadnego wyraźnego charakteru. Miałam wrażenie, że śmiercią męża i zaginięciem synka za bardzo się nie przejęła. Zabrakło mi tu poczucia straty i łez, których się po opisie książki spodziewałam, bo przecież śmierć najbliższych nam osób jest bolesnym przeżyciem. W historii więcej było o przeszłości i siostrze Poli, niż o tym co się faktycznie wydarzyło.

Autorka poruszyła kilka ważnych i ciężkich tematów, które potrafią wzbudzić czytelnika do refleksji (oczywiście jest to na plus) jednak jak dla mnie jest to już nudne ze względu na to, że te tematy są już poruszane w właściwie każdej książce, nic nowego.

Jeżeli chodzi o zakończenie - również to już było, więc czytelnicy thrillerów z pewnością także się go niestety domyślą.

Naszą Ewę chyba nie muszę przedstawiać. Moja miłość do autorki zaczęła się z pierwszą kartka Zatrutki. Obserwowałam ją na profilach ciekawa kolejnych pozycji. Dziś przychodzę do was z nowością, czyli Topieliska, które wbiły mnie w fotel. Mianowicie za klimat, akcje, pomysł, bohaterów. Strach pomyśleć co to będzie z każdą następną :D

Kochani ile bólu sprawia nam nieoczekiwana śmierć kogoś bliskiego, a tym bardziej naszego dziecka wraz z mężem to tego nie trzeba pisać/mówić KOSZMAR!! Naszą bohaterkę Polę życie nie oszczędziło i to dosłownie. Jej życie na wstępie wygląda normalne, lecz z czasem burza wpada i sprawia, że wszystko przewróciło się do góry nogami. Najgorzej jest wtedy, kiedy po śmierci np. naszego męża okazuje się, że pod adresem Jego zaczyna wisieć wiele niewiadomych, które trzeba wyjaśnić. Kto jak nie żona podejmie się tego zadania? Śmierć męża, zaginiony syn..?!! Całe szczęście po pogrzebie pomaga jej siostra bliźniaczka.

Kochani to nie spojler, ale wstępną informacja, jaką przeczytacie w książce oraz!!! Właśnie kochani jak to się mówiło? Nie wszystko złoto, co się świeci. Coś, co widzi osoba, z zewnątrz nie zawsze widzi to, co my! Autorka sprawiła, że na końcu opadła mi szczęka i mimo że zaczęłam spodziewać się zakończenia to im bliżej zakończenia to o matko kochana!!!

Chciałabym napisać wam, co i jak, który moment podobał mi się najbardziej, ale zdradzę wam wszystko i zniszczę tę ekscytację w momencie odkrycia, że to nie jest takie, jakie myślisz, że jest.

Powiem może tylko to, że traumy, sekrety, historie rodzinne oraz przeszłość zaczyna wypływać na wierzch. Kto z was przez jakiś czas ma ten sam koszmar, który doprowadza was do szału i paniki? Nie wiem jak to jest, ale nasza bohaterka pokaże wam, jakie to nieprzyjemne uczucie! Poprowadzi Was do czeluści jej piekła ukrytego w głębinie umysłu.

Autorce gratuluje kolejnej świetnej książki. Składam żal, że teraz muszę znowu czekać na kolejną jej nowość.

W przypadku "Topielisk" Ewy Przydrygi sprawdza się zasada - co za dużo to niezdrowo. Oceniając całokształt jestem tą książką mocno zniesmaczona...

Zaczynając od początku. Fajna, tajemnicza okładka odgrywa dużą rolę, patrząc na nią nabieramy przekonania, że czeka nas historia pełna tajemnic, gęsta i mroczna, a dodając do tego ciekawy opis niejeden czytelnik się skusi. Już na wstępie pragnę rozwiać wszelkie wątpliwości i spuścić nieco powietrza - nie czeka na nas tu nic, co mogłoby nas zachwycić. Przedstawiona w obecnej formie opowieść nie wzbudziła we mnie żadnych emocji, nie pociły mi się ręce, ani nie opadła szczęka nawet tuż po zapoznaniu się z zakończeniem.

Trzymając się głównego nurtu powieści mamy już na wstępie zaserwowaną dość gwałtowną i szybką akcję - w nieszczęśliwym wypadku ginie mąż i syn. Przy czym nie odnalezione zostaje ciało syna. Już wiemy, że musimy się nastawić na historię o charakterze poszukiwawczym. Gdyby tylko pozostać na tym schemacie fabularnym być może całość wyglądałaby składnie, jednak schody zaczynają się dalej. Otóż oprócz tego serwowany jest nam motyw molestowania siostry głównej bohaterki, trudne relacje rodzinne, tajemnice, których nie udało zabrać do grobu mężowi, pojawiają się wątki oniryczne, do tego żałoba, trauma i problemy psychiczne. Słowem mydło i powidło. Autorka wetknęła wszystko możliwe co tylko się dało zmieścić, a stron mamy tylko 320. Książka ma swój potencjał, bo pomysł z rolą snów jest dość ciekawy i gdyby go rozwinąć, a zrezygnować z mnóstwa innych wątków, które i tak nie znalazły swojego finału mogłoby być o wiele bardziej interesująco. Rozwiązanie fabularne może nam się podobać lub nie, jeśli mam wyrazić swoją opinię, to zakończenie jakie otrzymaliśmy nie było najlepszym pomysłem. Nie zamierzam tu spojlerować, bo znajdą się i tacy, którzy przeczytają z ciekawości, nie chcę odbierać im tej radości. Jednak moją uwagę przykuł jeden szczegół - kiedy ginie dziecko matka robi wszystko, aby je odnaleźć, przynajmniej dla większości to normalna reakcja , natomiast tu główna bohaterka Pola angażuje się w rozwikłanie tajemnic męża i tam skupia swoja uwagę. Szanuję wizje autorki, to jej książka, jednak całość wydaje się mocno odrealniona. Możemy przymrużyć oko na pewne rozwiązania, tylko czy ja w tym momencie jeszcze mam ochotę i zainteresowanie, aby czytać dalej?

Autorka zbyt wiele wątków chciała tu przemycić, a zbyt wiele wcale nie oznacza lepiej i ciekawiej.

Co mogłoby uratować tą książkę? Bohaterowie? Z pewnością mogliby, jednak postacie nie mają tu charakteru, są płaskie i nijakie. Analizując po kolei o głównej bohaterce Poli wiemy tylko tyle, że miała problemy rodzinne, żadnych cech szczególnych, podobnie o jej mężu tez wiemy niewiele, poza tajemnicami, które po sobie pozostawił. W tych osobach nie ma życia, nie ma energii, a skoro oni pozbawieni są emocji to jak ja mam być zainteresowana?

Klimat? Przyznam, że gdy zawodzi wszystko inne, książkę czasem ratuje sama atmosfera, a ta była wielokrotnie reklamowana już nawet na samej okładce. Nie odnajdziemy tu żadnych opisów, nawet stanu duszy bohaterki, jej lęków i obaw, traumy - tego też zabrakło. Jest tylko kilka wzmianek na temat pogody i padającego śniegu i to na tyle. Gdzie ten duszny i gęsty klimat?

Całość wypada płasko, bez emocji, a to dlatego, że co chwila przeskakujemy po kolejnych wątkach i tym sposobem nie możemy skupić uwagi na jednym, nie możemy się zatem zaangażować. Reasumując nie jest to książka, która mi się podobała i którą czytałabym z zainteresowaniem. Kilka pop-twistów, które pojawiło się znienacka nie uratowały niestety fabuły. Wątek oniryczny, gdyby został bardziej rozwinięty, a reszta pobocznych wątków zmniejszona o połowę, lub zebrana w zamkniętą klamrę może uratowałyby fabułę.

Ewa Przydryga to jedna z moich ulubionych polskich pisarek. Jej poprzednie thrillery psychologiczne "Miała umrzeć" i "Bliżej niż myślisz" ogromnie mi się podobały. Nie mogłam sobie więc odmówić kolejnej czytelniczej uczty z jej najnowszą książką "Topieliska".

Polę Szulc ze snu wybudza telefon z przychodni. Kobieta dowiaduje się, że jej mąż Kuba i ukochany synek Jaś nie dotarli na umówioną wizytę. Pola zaczyna czuć ogromny niepokój. Postanawia, pomimo wysokiej gorączki i niesprzyjającej podróżowaniu aurze, pojechać do ośrodka zdrowia i dowiedzieć się czegoś więcej. Liczy, że po drodze spotka męża i dziecko. W drodze do przychodni jest świadkiem wypadku samochodowego. Kiedy policja z rzeki wyławia samochód okazuje się, że właścicielem nissana jest mąż Poli. Po kilku dniach poszukiwań nurkowie z rzeki wyławiają ciało Kuby. Niestety Jasia nie udaje się odnaleźć, co z kolei daje kobiecie złudną nadzieję na odnalezienie syna żywego. Oficjalną przyczyną zdarzenia był, zdaniem policji, nieszczęśliwy wypadek. Świat Poli rozpada się na milion kawałków.

Zrozpaczona kobieta żyje jednak nadzieją, że odnajdzie dziecko. Tymczasem po pogrzebie męża odkrywa, że Kuba nie do końca był tym, za kogo się podawał. Kilka przekrętów w pracy spowodowało, że był szantażowany. W miarę prowadzonego na własną rękę śledztwa na jaw wychodzą kolejne brudne, skrzętnie skrywane sekrety Kuby. Dodatkowo w piwniczce ich domu policja dokonuje wstrząsającego odkrycia... Niepewność, niewiedza i mnóstwo małżeńskich tajemnic to obecnie nowa rzeczywistość, z którą mierzy się Pola. Ta rzeczywistość przeplata się z koszmarami sennymi... Co jest prawdą, a co ułudą, snem i złudzeniem? Kto mówi prawdę? Komu można zaufać?

"Topieliska" Ewy Przydrygi to moim zdaniem świetny thriller psychologiczny z mistrzowsko skonstruowaną fabułą. Prawdziwy smaczek dla wszystkich wielbicieli tego gatunku. To podróż pełna ludzkich dramatów, sekretów, smutku, cierpienia, w głąb ludzkiej psychiki. Duszna atmosfera towarzysząca opisanym w książce wydarzeniom wyziera niemalże z każdej strony wzbudzając mnóstwo emocji. To książka, którą czyta się z zapartym tchem, z szeroko otwartymi ze zdumienia oczami, ze wzruszeniem i bijącym sercem.

Mroźna zima, zamglony poranek, szalejącą za oknem zamieć śnieżna i jedno zdarzenie które na zawsze zmieni życie głównej bohaterki - Poli Szulc.

Kiedy Pola dostaje wiadomość z przychodni, że jej mąż Kuba wraz z synkiem nie zjawili się na umówionej wizycie kobieta przeczuwa, że wydarzyło się coś złego.

Pomimo nieprzychylnych warunków pogodowych i wysokiej gorączki, Pola postanawia odwiedzić ośrodek zdrowia w celu uzyskania jakichkolwiek informacji na temat swojej rodziny.

Podczas drogi do miejsca docelowego, mijając most jest świadkiem wypadku drogowego.

A podczas prowadzonej akcji ratunkowej, wyławianym wrakiem z rzeki okazuje się auto Poli i jej rodziny.

Właśnie w tych rozdzierających serce okolicznościach czas staje w miejscu, a życie kobiety zmienia się w jedną bolesną rozpacz...

Po kilku dniach ekipa ratunkowa odnajduje w rzece zamarznięte ciało Kuby.Natomiast zwłoki Jasia nadal zostają nie odnalezione co utwierdza tylko matkę w przekonaniu, że jej syn nadal żyje! Kobieta postanawia się nie poddawać i na własną rękę rozpoczyna żmudne poszukiwania, które dostarczą jej wielu tajemnic kłamstw oraz prawdy z którą będzie musiała się zmierzyć!

~Cholerka nareszcie ktoś zadowolił mnie w 100% (jakoby to nie zabrzmiało 🙈)Tego było mi potrzeba prawdziwego mrocznego, dusznego thrillera z "krwi i kości".

Jakie to było dobre! Nie czekajcie tylko czytajcie!

~ "Topieliska" - to zdecydowanie znakomity przykład rasowego i niebanalnego thrillera psychologicznego z mistrzowsko dopracowaną fabułą, która niejednokrotnie brutalnie zagra na naszych uczuciach. Gwarantuje wam, że książka z pierwszymi stronami porwie was w swe macki i nie wypuści dopóki nie sponiewiera emocjonalnie i tym samym nie wypluje z końcem książki łamiąc nasze serce na milion kawałków

~Nieustające zwroty akcji, nowe zdarzenia, wątki, tajemnice, sekrety, poszlaki to tylko cząstka tego co odkryjemy razem z główną bohaterką

Do tego zagęszczająca akcja, posępny "grobowy" klimat i ciągłe trzymające napięcie wraz z kolejna stroną to tylko namiastka tego co będzie towarzyszyło nam do końca tej nieszablonowej opowieści.

~Cieszę się, że poprzez misternie stworzoną fabułę mogłam doświadczać i namacalnie uczestniczyć w tej historii.Przeżywać, odczuwać i czuć wszystkie emocje razem z Pola.

Niejednokrotnie jako matka uroniłam wiele łez, łez z powodu straty i niewyobrażalnej rozpaczy jaką odczuwała nasza główna bohaterka.

Bo im czym dla nas jest stara dziecka? Wolę jednak aby na to pytanie żadna z nas nie musiała nigdy odpowiadać widząc słodko śpiące maluszki u naszego boku.

~Pragnę jeszcze dodać iż prezentowany tytuł to historia bliska również mojemu sercu❤️Ale nie zdradzę wam dlaczego, gdyż popsuła bym genialne zakończenie, które totalnie zmiażdży wasze domysły towarzyszące podczas czytania.

~Pani Ewo pragnę kolejnych tak zapierających dech w piersi historii 🥰

Wiesz dlaczego 😘

Wow. Nie wiem czy to dobre rozpoczęcie poważnej książkowej opinii, ale jestem pod tak ogromnym wrażeniem tej książki, jej niezwykłego i wywołującego ciarki na plecach klimatu oraz zakończenia, że jeszcze zbieram szczękę z podłogi.

Lubię twórczość Ewy Przydrygi, przeczytałam już dwie powieści, które ukazały się poprzednio i cieszę się, że zrobiłam to właśnie w takiej kolejności. Tamte historie oceniłam dobrze, natomiast teraz myślę, że jest pomiędzy nimi ogromna przepaść. To jak autorka rozwinęła się przez ten krótki czas po prostu nie mieści się w głowie. Ta książka jest świetna i według mnie spełnia wszystkie kryteria, które charakteryzują dobry thriller psychologiczny.

Wciągająca, pełna tajemnic fabuła, która snuje się wokół kobiety, która właśnie straciła wszystko. Jej trzyletni synek miał pojechać z tatą do przychodni. Nigdy tam nie dotarł, ponieważ wpadł samochodem do rzeki. Pojawia się coraz więcej zagadek, nikt nie odnajduje ciała dziecka, a mąż Poli po śmierci wydaje się jej człowiekiem jakiego nigdy nie znała. Ciężko skrócić ten opis i niczego nie zdradzić, ponieważ fabuła jest niezwykle gęsta, wręcz oblepiająca. Podczas czytania miałam w głowie mnóstwo znaków zapytania, które mnożyły się z kolejną kartką aż do znakomitego, wbijającego w fotel finału.

Kolejny, chyba najważniejszy atut tej powieści to jej niezwykły, oniryczny klimat, który niczym linoskoczek balansuje na granicy jawy i realności. Ważnym wątkiem jest tematyka snów i świadomego śnienia, bohaterkę dręczą mrożące krew w żyłach koszmary, które wprowadzają aurę grozy i niepokoju, a jednocześnie mieszają w głowie czytelnika, że sam nie wie już co tutaj jest wytworem wyobraźni bohaterów, a co prawdziwymi wydarzeniami. To zabieg, który mocno cenię w thrillerach, lubię czuć te ciarki na plecach, a w tej powieści autorka przebiła uczucia z poprzednich historii.

No polecam wam, koniecznie. Mamy świetnych polskich autorów, których warto promować, ponieważ w niczym nie ustępują tym zagranicznym. Ja już całkiem długo kibicuję Ewie i już teraz nie mogę doczekać się jej kolejnej książki. Poprzeczka poszybowała wysoko w górę.

Pierwsze co we mnie uderzyło, gdy tylko zerknęłam na okładkę "Topielisk", to to, że będzie to książka pełna mroku i niewiadomych. Gdy zaczęłam czytać od razu potwierdziły się moje przypuszczenia. Bardzo szybko przepadam w tej historii. Napięcie jest namacalne od pierwszej strony i, co najważniejsze, nie opuszcza nas ani na chwilę aż do samego finału. Ta powieść przypomina mi po trosze serial "Miasteczko Twin Peaks". Ten klimat, jaki mi towarzyszył jest podobny.

"Każde z tych miejsc jest jak głodne kolejnych ofiar topielisko, które, by się rozrastać, sukcesywnie wchłaniało moich najbliższych."

Czytając książkę z gatunku thrillera zawsze obawiam się, czy nie pogubię się fabule, czy poszczególne wątki będą spójne i logiczne. Autorka co prawda z każdą kolejną stroną dokłada tajemnic, miesza, wodzi nas za nos, sprawia, że nic nie jest pewne, nikomu nie można ufać, jednak niewątpliwie wszystko trzyma pod kontrolą. Tu absolutnie nie mam nic do zarzucenia.

"Któryś z nich mnie okłamał, i to dwukrotnie. A może każdy z nich tylko raz?"

Ewa Przydryga doskonale oddała emocje i uczucia bohaterów. Obrazowe opisy sprawiają, iż wszystko to, co przeżywają postaci odebrałem jakby dotyczyło mnie samej. Czułam ich smutek, ból, cierpienie, lęk, byłam z nimi kibicując, by udało się im pozbierać po traumie.

"To nie mary widzę wokół siebie, kiedy patrzę w lustro, tylko brak samoakceptacji. Rozczarowanie. I pancerz, który nakładam, by udawać silniejszą, niż jestem."

Autorka świetnie uchwyciła wątek osoby, która zadaje ból oraz tej, która się temu biernie przegląda. Nigdy nie będzie u mnie zgody na bezczynność, gdy ktoś woła o pomoc. Trzeba mu jej udzielić w jakikolwiek sposób.

Zaskoczył mnie wątek oniryczny. Świadome sny, ezoteryka, symbolika, słowne gierki - nie każdy w prawdziwym życiu wierzy w tego typu rzeczy, ale wierzcie mi, tu to ma kluczowe znaczenie. Każdy, nawet najdrobniejszy szczegół. Ja jestem pod wrażeniem tego wręcz psychodelicznego pomysłu, który potęgował mój niepokój i poczucie coraz większego zagrożenia.

"Topieliska" to mroczny, duszny, intrygujący thriller psychologiczny, który pozostawił mnie w niemałym szoku. Tajemnice pochłaniały mnie w odmęty wody i ciężko było wypłynąć na jej powierzchnię. Tym bardziej, że ucieczka przed problemami to nie najlepsze rozwiązanie... Czy dziecko odnajdzie się całe i zdrowe? Musicie koniecznie sprawdzić!

"Topieliska" to książka, która przyciąga okładką, opisem, polecajkami, świetną promocją. Jednak to, co oferuje w środku przebija resztę o głowę. Albo trzy. Thriller psychologiczny, który porwie czytelnika w mglisty, pełen tajemnic i napięcia świat.

Polę wybudza ze snu telefon, który wprowadza w jej świat żałobę pełną bólu, straty, cierpienia. Znalezienie ciała Kuby urzeczywistniło wypadek, w którym zginął, natomiast zaginiony syn daje nadzieję, że znajdzie się cały i zdrowy. Po pogrzebie męża dowiaduje się, iż miał ON tajemnice, z których jej się nie zwierzał. Poznaje wujka Kuby oraz Maruszkę, dziewczynę z przeszłości, którą znał jej mąż. W skrytce znajduje zdjęcie Kuby wraz z tajemniczą dziewczyną, która utonęła w jeziorze kilkanaście lat temu. Policja wszczyna śledztwo, dzięki któremu wychodzą na jaw szokujące fakty. Czy Pola odnajdzie syna? Jakie jeszcze tajemnice skrywał Kuba? I co najważniejsze, jak zakończy się śledztwo?

Tą książką Ewa Przydryga przypieczętowała fakt, iż jest fantastyczną pisarką thrillerów psychologicznych. Budowane napięcie od samego początku kumuluje się i wybucha, by na sam koniec sprawić, żeby szczena opadła na podłogę i długo trzeba było zbierać zęby. Nie spodziewałam się takiego obrotu spraw. Nie podejrzewałam, że tak to może się skończyć. Jestem pod ogromnym wrażeniem, jak autorka zagrała na nosie czytelnika.

Postać Poli z początku tak zwykła, prosta, zagubiona, co jest oczywiste przy wydarzeniach, które miały miejsce, nagle zmienia się o sto osiemdziesiąt stopni. Trudne relacje rodzinne, których konsekwencje ciągną się latami, nie dają bohaterce wytchnienia. Ciągną się jak zmora, która nie chce wypuścić ze swoich ramion. Sny, w których kruk odgrywa pierwsze skrzypce, również mąci w głowie. Obraz kobiety skrzywdzonej przez życie, która musi stawić czoła przeciwnościom losu jest świetnie przedstawiony. Emocji w książce jest mnóstwo. Scena z kąpielą i późniejszymi konsekwencjami rozwaliła mnie na łopatki. Ja jako matka niestety potrafiłam to sobie wyobrazić i wstrząsnęło mną okropnie.

Z każdym rozdziałem dowiadujemy się więcej o bohaterach, a duszne kaszubskie klimaty są tylko dopełnieniem całej historii. Myślałam, że będzie więcej tego klimatu, ale za to postać Poli, jaką wykreowała pani Ewa, wynagradza wszystko. Dialogi nie są przegadane, opisy snów z krukiem bardzo ciekawe, a rozdziały krótkie, dzięki czemu książkę czyta się szybko, co z jednej strony cieszy, z drugiej smuci. Na koniec pozostaje mi tylko szczerze polecić tę książkę. Jeśli ktoś nie zna twórczości autorki, tym bardziej zachęcam do przeczytania "Topielisk". Złapie jak muchołówka i nie wypuści. Tak nawiążę trochę do książki, w której jest wzmianka o roślinności 😉

Chciałam napisać, że śledzę rozwój pisarski Ewy Przydrygi od samego początku i bym skłamała, bo nie przeczytałam debiutu „Motyle i ćmy”. Znam więc niemal wszystkie książki autorki i jako miłośniczka thrillerów psychologicznych, wiem, że każda kolejna jej powieść będzie dla mnie przyjemnością. Nie inaczej jest z wczorajszą premierą pod intrygującym tytułem „Topieliska”, gdzie rzeczywistość przeplata się z koszmarami sennymi, które czasem wydają się być od niej bardziej realne.

Zaczyna się od olbrzymiej tragedii. Pola dowiaduje się, że jej mąż z małym synkiem uległ wypadkowi. Samochód wpadł do rzeki. Wkrótce wyłowiono zwłoki męża, ciała synka nie odnaleziono.

Zrozpaczona kobieta może liczyć na wsparcie siostry bliźniaczki, które przydaje się szczególnie wtedy gdy na jaw zaczynają wychodzić sprawy, o których nie miała pojęcia. Jak dobrze znała swojego męża? Co przed nią zataił? Jaki może mieć związek z utonięciem przed wielu laty dziewczyny w kaszubskim jeziorze?

Jej trudna relacja z bliźniaczką skutkuje powrotem do przeszłości i odkryciem piekła jakie zgotowali jej siostrze rodzice. Jak Pola mogła nie dostrzegać tego, co działo się pod jej nosem?

Przytłoczona rzeczywistością, powracającymi traumami z przeszłości i nękana koszmarami sennymi kobieta próbuje dotrzeć do prawdy o mężu i sobie samej.

Pojawia się intrygujący temat świadomego śnienia. Czy jej sugestywne sny są zapowiedzią tego co może nadejść, czy zepchniętymi w otchłań umysłu wspomnieniami, które chcą się wydostać na powierzchnię świadomości?

Znam już na tyle styl autorki, że udało mi się w pewnym momencie odgadnąć, w którą stronę potoczy się akcja, nie odebrało mi to jednak absolutnie radości z lektury, a wręcz sprawiło dużą satysfakcję. Autorka ponownie umiejętnie stworzyła klimat zbudowany z niedopowiedzeń, mroku i szaleństwa prowadząc nas krętymi ścieżkami ludzkiego umysłu. Połączyła sny z jawą i przeszłość z teraźniejszością, kształtowane przez traumy i cierpienie nie do udźwignięcia. Zyskujące wymiar metaforyczny topieliska, wciągają nas w wir mroczny i złowrogi, oplatają i trzymają w silnych emocjach i niepokoju do samego końca.

"Topieliska" to dobry thriller, który trzyma w napięciu od pierwszej strony. Akcja jest bardzo dynamiczna, a autorka potrafiła nieźle namieszać. Rozwiązanie wszystkich wątków nie było dla mnie sporym zaskoczeniem, ale i tak bawiłam się dobrze podczas lektury. Moje pierwsze spotkanie z książka p. Przydrygi było bardzo udane.

Polecam!

[RECENZJA]

TOPIELISKA

Autor: Ewa Przydryga

Wydawnictwo: MUZA

Premiera: 19.05.2021

Rekomendacje: Katarzyna Puzyńska, Marcel Moss, Max Czornyj

Ewa Przydryga zadebiutowała książką Motyle i ćmy, potem pojawiła się Zatrutka, a w Wydawnictwie MUZA – Bliżej niż myślisz oraz Miała umrzeć. Najnowsza książka TOPIELISKA to porywający thriller psychologiczny.

MGLISTY PORANEK, SZALEJĄCA ZA OKNEM ZAMIEĆ ŚNIEŻNA I JEDNA PROŚBA, KTÓRA ZMIENI WSZYSTKO

Pola – młoda mężatka i mama, pewnego dnia dostaje telefon z przychodni z informacją, że jej trzyletni synek nie stawił się na umówionej wizycie. Kobieta dzwoni do męża, który rano miał zawieźć chłopca do lekarza. Kuba nie odbiera telefonu, za oknem szaleje zamieć śnieżna. Pola postanawia pojechać do przychodni i sprawdzić co się stało. Po drodze jest świadkiem prowadzonej nad rzeką akcji ratunkowej. W wyłowionym z wody wraku poznaje samochód męża. Wkrótce ratownicy wyławiają z wody zwłoki Kuby, jednak wciąż nie mogą odnaleźć ciała ich synka. Czy to był nieszczęśliwy wypadek? Samobójstwo? Morderstwo? Pojawia się coraz więcej pytań, a na światło dzienne zaczyna wychodzić mnóstwo tajemnic jakie skrywał przed światem i żoną Kuba. Pola dowiaduje się wielu przykrych informacji na temat swojego męża, problemy w pracy, tajemnicza dziewczyna i wstrząsające odkrycie w domu małżeństwa. To tylko kropla w morzu wydarzeń i tego co jeszcze się wydarzy.

TOPIELISKA to masakra, w pozytywnym książkowym znaczeniu. Autorce udało się stworzyć idealny do tej historii klimat, do samego końca nie opuszcza Czytelnika napięcie, jest duszno, jest mrok, jest też oniryczny świat, przerażenie rośnie, pojawiają się nowe drogowskazy, ale do samego końca nie wiemy jak skończy się ta historia. Zakończenie mocno mnie zaskoczyło, nie spodziewałam się takiego obrotu spraw. Autorka doskonale dawkuje tajemnice i powoli ujawnia sekrety bohaterów. Ewa Przydryga udowadnia, że thriller to zdecydowanie jej gatunek. TOPIELISKA to lektura obowiązkowa dla fanów thrillerów psychologicznych. Z przyjemnością sięgnę po kolejne książki Autorki.

"Mglisty poranek, szalejąca za oknem zamieć śnieżna i jedna prośba, która zmieni wszystko".

Chłodnym, styczniowym porankiem Pola dostaje telefon z przychodni, informujący ją, że jej mąż Kuba i trzyletni synek Jaś nie dotarli na umówioną wcześniej wizytę. Kobieta więc próbuje, niestety nieskutecznie, skontaktować się z ukochanym. Po kilku nieudanych połączeniach, mając złe przeczucia wsiada w samochód i jedzie tą samą trasą, którą rano miał jechać Kuba, mając nadzieję, że na niego natrafi. I natrafiła... Na wozy policyjne na moście. Okazuje się, że samochód jej męża wpadł prosto do rzeki. Kilka dni później płetwonurki wyławiają zamarznięte ciało Kuby. Po Jasiu jednak nie ma ani śladu. Wszystkie okoliczności wskazują na nieszczęśliwy wypadek. Pola po pogrzebie próbuje poradzić sobie ze stratą i trzyma się kurczowo nadziei, że może chociaż jej synek jakimś cudem ocalał i policja lada moment zapuka do drzwi, oddając chłopca w ręce matki. Jednak te nadzieje zostają wnet rozwiane, a nad dobrym imieniem Kuby zaczynają zbierać się czarne chmury. Pola odkrywa, że dopuścił się kilku przekrętów i przez to był w ostatnim czasie szantażowany. Dodatkowo, kobieta prowadząc drobne śledztwo na własną rękę dowiaduje się, że jej ukochany i lojalny mąż miał przed nią wiele tajemnic nie tylko z przeszłości, ale i z ich teraźniejszego życia. Kiedy jednak natrafia na trop informacji o tajemniczej śmierci bliskiej Kubie dziewczyny, która kilkanaście lat wcześniej utonęła w kaszubskim jeziorze, czerwona lampka naszej bohaterce się w głowie zapala. Ponadto policja w trakcie przeszukiwania domu Poli i Kuby, w piwniczce na wina dokonuje wstrząsającego odkrycia...

Emocje jeszcze mi po tej książce nie opadły, choć skończyłam ją czytać wczoraj wieczorem. Cała ta historia ma masę luk, niedopowiedzeń, aż do pewnego przełomowego momentu, który wrył mnie w fotel. To jak człowiek radzi sobie z żałobą i jaki wpływ mają na nas traumy z przeszłości, to jest istny obłęd. Zaczytując się w "Topieliskach" dzięki przyjemnemu stylowi pisania pani Ewy łatwo było mi poczuć się w skórze głównej bohaterki. Cała powieść, prócz zawartych w niej mroku, dramatyzmu, tajemniczości i tragedii zawiera w sobie wgląd w ludzki umysł i to, co się z nim dzieje po stracie, po traumatycznych wydarzeniach z przeszłości; ukazuje skutki PTSD, czyli zespołu stresu pourazowego. Autorka pokazuje nam poprzez postać Poli jedne z najmroczniejszych czynników ludzkiej psychiki. Przy ostatnich rozdziałach serce waliło mi jak młotem - sama nie wiem, czy to ze stresu, podekscytowania czy z ogromnego napięcia, jakie we mnie ta książka wywołała. Czytałam chyba tak szybko jak nigdy, chcąc jak najszybciej dowiedzieć się jak cała ta mroczna historia się zakończy.

Z całą pewnością sięgnę po resztę powieści pani Ewy Przydrygi, bo moją pierwszą randką z jej twórczością jestem oczarowana.

Polecam gorąco!

Za egzemplarz recenzencki bardzo dziękuję Wydawnictwu Muza.

„Topieliska” – Ewa Przydryga

Recenzja dzisiejszej świetnej premiery!!!

Gdy w jednej chwili tracisz wszystko co jest dla Ciebie najważniejsze, co jesteś w stanie poświęcić aby dowieść prawdy?

Pola – jest szczęśliwą matką i żoną. Ma kochającego męża, który jest dla niej ogromnym wsparciem, momentami zazdrości mu poukładania. Niestety jeden telefon burzy cały jej świat. Traci męża oraz syna.

Czy tajemnica z przeszłości zaważy na przyszłości? Czy jeszcze kiedykolwiek stanie na nogi? Czy dotychczasowe życie było jedynie świetnie skrojoną iluzją? Czy Kuba był tym za kogo go miała, a może wręcz przeciwnie?

Pomimo, iż początek lektury jest dość powolny to wciąga od pierwszych stron. Zaskakujące intrygi, tajemnice, śledztwo. Autorka w świetny sposób kreuje całą historię. Łatwy język sprawia, że czyta się ją z ogromną przyjemnością. Do tego obrazowe opisy, dzięki którym można się poczuć uczestnikiem wydarzeń. Pomimo dość trudnego tematu oraz pewnego rodzaju bólu, który uczestniczył bohaterce książkę czyta się naprawdę przyjemnie. Jak już wcześniej wspominałam powieść ogromnie wciąga także pomimo ponad trzystu stron można przeczytać ją w jeden dzień.

Podsumowując Pani Ewa po raz kolejny pokazała na co Ją stać. Świetne pióro, ciekawa historia oraz intrygująca zagadka to jedynie zarys tego czego można spodziewać się podczas lektury „Topieliska”.

Znacie twórczość pani Ewy Przydrygi? „Topieliska” to moje pierwsze zetknięcie się z jej piórem, uważam je za udane. W przyszłości na pewno sięgnę po kolejne książki jej autorstwa.

.

Ta historia to dla mnie trudny orzech do zgryzienia, ocena jej także. Z jednej strony mamy thriller psychologiczny, który był fantastycznie zbudowany. Z drugiej jednak brakuje mi odrobiny nieprzewidywalności. Niestety zakończenia domyślałam się już mniej więcej w połowie rozważając wszystkie możliwe kierunki w jakich potoczyć mogłaby się fabuła.

Ogromnie ubolewam nad brakiem tej ciemniejszej i bardziej owianej mroczną tajemnicą części tej historii.. Pytanie, które bardzo długo krążyło w mojej głowie to: Gdzie podziały się poszukiwane przeze mnie tytułowe topieliska? Na początku w bardzo oczywisty sposób szukałam odpowiedzi na to pytanie, jednak znalazłam drugie dno tego określenia. ( Kto czytał już książkę być może wpadł na taki sam wniosek, podzielcie się proszę swoimi przemyśleniami dotyczącymi tytułu niżej. )

Ogromnie podziwiam autorkę za dopasowanie każdego puzzla tej układanki, bo było tutaj wiele bardzo różnych wydarzeń, postaci, przemyśleń.. czasem wydawać mogłoby się, że człowiekowi głowa parowała od ilości przetwarzanych informacji.

.

Czy polecam? Oczywiście, po tę książkę warto sięgnąć choćby ze względu na jej niebanalny konspekt. Jestem mimo wszystko zdania, że zbyt wielka zawiłość w fabule może zgubić niejednego śmiałka pragnącego zgłębić historię Poli.

Strata. Niezrozumienie. Rozpacz. Jak wiele jesteśmy w stanie zrobić, ile jasno wyznaczonych granic przekroczyć, by dotrzeć do prawdy? By wreszcie ukoić przeszywający nas ból?

W pewien mroźny styczniowy poranek dotychczasowe życie Poli wywraca się do góry nogami. Nagła śmierć męża w wypadku samochodowym i brak ciała ukochanego synka są jedynie okrutnym początkiem następującej po sobie spirali wydarzeń, przesiąkniętej mnożącymi się pytaniami. Czy ostatecznie uda jej się znaleźć na nie odpowiedzi?

O książkach Przydrygi już wcześniej słyszałam wiele dobrego, dlatego też z czystej ciekawości postanowiłam sprawdzić, o co tak naprawdę tyle szumu. Cóż, teraz już wiem. Wiem też, że z pewnością nadrobię poprzednie dzieła autorki.

"Topieliska" już od samego początku roztaczają specyficzną, ponurą aurę, która z każdą kolejną stroną pochłania coraz bardziej. Bezsprzecznie zachwyca również samo pióro Przydrygi. Plastyczne i barwne opisy w połączeniu ze swoistą lekkością jej stylu sprawią, że przez tę historię się wręcz płynie. Postaci intrygują wielowarstwowością, do samego końca nie wiemy, gdzie zaciera się cienka linia pomiędzy dobrem a złem.

To, co jednak najmocniej wyróżnia tę historię na tle innych thrillerów, to oniryczny klimat rodem z Twin Peaks. Gęsty, posępny, przytłaczający - coś genialnego! Natomiast zakończenie i jego psychologiczny aspekt dosłownie wbija w fotel. Tutaj nic nie jest takie, jakim się początkowo wydaje. Uwierzcie mi, to historia, która zakorzeni się w waszym umyśle i nie pozwoli o sobie zapomnieć.

Ewa Przydryga jak zwykle pokazała swój talent w nowej książce.

Przez początek ta powieść nie porwała mnie bardziej, niż myślałam. Znalazło się dużo opisów codziennych zajęć, przez co momentami gubiłam wątek.

Mam do siebie żal, że tak szybko straciłam zaufanie do autorki. Przecież wiedziałam, że pani Przydryga na końcówkę zostawia najlepsze, przez co nie mogę się pozbierać.

W każdym razie, jeśli chcecie przeczytać zagadkowy thriller, który zwali was z nóg, sięgnijcie po "Topieliska"

Początek nie był moim zdaniem fenomenalny, choć ciekawy i bardzo szybko czytało się całą książkę. Natomiast, jeśli chodzi o zakończenie, brakuje mi słów, żeby to opisać. Książka porywa, trzyma w napięciu, jest napisana w bardzo lekki sposób, a samo czytanie jej jest niesamowicie przyjemne.

Genialna książka, którą powinien przeczytać każdy fan thrillerów.

"Topieliska" były moim kolejnym spotkaniem z autorką. Ale jakie to było spotkanie - dość krótki, ale mega intensywne.. Po takich lekturach chce się więcej i więcej (pani Ewo czekam na kolejne😁♥️).

Autorka zabrała mnie w świat, w którym wszechobecna jest woda i świadomy sen. Oba te elementy bardzo mocno wiążą się ze sobą oraz z bohaterami - Polą i Kubą.

Napięcie w książce dało się czuć już od pierwszych stron. Jednak autorce udało się je stopniować, aby na końcu zrobić wielkie buuum.😊 Tragedia Poli mną wstrząsnęła. Jako matka nie byłam w stanie wyobrazić sobie jej bólu. Tajemnice i sekrety ukrywane przez młode małżeństwo nie pozwoliły mi odłożyć książki choćby na moment.

Po raz kolejny przekonałam się jak skomplikowany jest ludzki mózg i jakie mechanizmy obronne potrafi stworzyć ♥️

Nie ma dwóch takich samych śmierci. Choćby wydawały się identyczne, zawsze będą je różnić osoba, która odeszła i reakcje, jakie jej odejście wywołało.

Śmierć w powieści kryminalnej, czy thrillerze została już odmieniona przez wszystkie przypadki i przybrała najrozmaitsze formy. Z pewnością czytaliście o niej zarówno w subtelnej, jak i pełnej brutalności odsłonie.

“Topieliska” to przejmująca i sięgająca do wnętrza ludzkich emocji opowieść o reakcji na śmierć najbliższych. Przydryga wykorzystała śmierć by udowodnić nam wszystkim, że jej następstwa mogą być dalece bardziej przerażające od niej samej. Podczas gdy dla zmarłego jest końcem, dla bliskich mu osób otwiera bramy cierpienia, a często również wrota obłędu.

Czy doświadczyliście kiedyś uczucia przypominającego fizyczne wręcz wtargnięcie do świadomości głównego bohatera? Mnie zdarzyło się to podczas lektury “Umweltu” @przemyslawzarski Dziś mogę oświadczyć, że przeżyłem to po raz drugi - na kartach “Topielisk”.

Ewa Przydryga chwyciła mnie pod rękę i pokazała mi nieznane do tej pory oblicze żałoby po stracie najbliższych. Odbyłem podróż z Polą, której mąż ginie w wypadku samochodowym, a los kilkuletniego syna pozostaje, w ślad za tym wydarzeniem, nieznany. Przekonałem się, jak silne traumy z przeszłości potęgują nasze doświadczenie śmierci.

Bez cienia wątpliwości stwierdzam, że płaszczyzna psychologiczna to siła, którą “Topieliska” porażą każdego czytelnika. Jak to jest możliwe, by tak plastycznie, namacalnie i autentycznie oddać emocje, które się wzięło na tapet? Kiedy zapytałem o to Ewę odpowiedziała mi: “Kiedy piszę, doświadczam mentalnego transferu z moimi bohaterami. Brzmi to dość dziwnie, ale tak jest. Współodczuwam i przeżywam razem z nimi”.

Zanurzcie się w “Topieliska” ludzkich emocji, a wypłyniecie z nich bogatsi wewnętrznie. Woda spływająca po policzku jeszcze długo przypominać będzie Wam łzy.

"Wbrew powszechnemu przekonaniu czasem łatwiej jest się zwierzyć obcej osobie niż komuś bliskiemu. Wstyd i ryzyko odrzucenia potrafią zasznurować usta, zmuszając do stłumienia czegoś, co błaga o wysłuchanie".

Poranek, za oknem zamieć śnieżna. Pola odbiera telefon z przychodni, jej synek nie pojawił się na umówionej wizycie, a kobieta nie może skontaktować się z mężem. Po drodze widzi wyławiany z rzeki wrak auta, który natychmiast rozpoznaje. Po kilku dniach odnalezione zostaje ciało Kuby, ale los dziecka pozostaje wciąż nieznany, a kolejne dni przynoszą coraz więcej zaskakujących informacji o mężu Poli...

"Topieliska" to wciągający thriller psychologiczny. Historię poznajemy z perspektywy Poli, która zmaga się ze stratą męża i jego sekretami, niepewnym losem synka, a także własną mroczną przeszłością.

Powieść swoim niepokojącym klimatem porywa od pierwszych stron. Towarzyszymy Poli w tragicznych chwilach, obserwujemy jej walkę i próby funkcjonowania w czasie żałoby. Książka obrazowo oddaje emocje i wstrząsy, jakich doznaje kobieta, gdy odkrywa, że tak naprawdę nie znała swojego męża.

Ciekawym wątkiem jest wykorzystanie motywu oniryczności, a konkretniej świadomego snu, związanego z pewnym koszmarem, który od kilku lat dręczy główną bohaterkę. Muszę przyznać, że liczyłam na nieco więcej klimatycznych akcji w lasach, bagnach i mokradłach. Trafiło się też kilka nieścisłości, które zwróciły moją uwagę..., ale krótkie rozdziały i nieprzewidywalne zwroty akcji skutecznie je przyćmiły.

Fabuła posiada intrygujące wątki, szokujące i porażające tajemnice z przeszłości, a zaskakujące zakończenie to wręcz wisienka na torcie. Nie zostaje mi nic innego, jak tylko polecić książkę i wyczekiwać kolejnych powieści autorki.

Kuba, mąż Poli ginie w wypadku samochodowym. W tym czasie miał pod opieką synka Jasia. Chłopca jednak nie było we wraku auta. Po pogrzebie Kuby kobieta zaczyna dowiadywać się niepokojących informacji na temat męża. Co tak naprawdę było przyczyną jego śmierci i co stało się z Jasiem?

.

Ta książka jest przede wszystkim niesamowitą mieszanką emocji. Jej klimat jest bardzo tajemniczy, a miejscami wręcz mroczny. Autorka pokusiła się o wykorzystanie motywu onirycznego i świadomego snu. Główną bohaterkę od kilku lat nawiedza koszmar, który z czasem nabiera coraz wyraźniejszych barw i głębszego sensu.

Dość istotny jest także wątek ezoteryczny gdzie w jednej z ważniejszych dla całej fabuły scen akcja rozgrywa się w polskim Stonehenge we wsi Węsiory.

.

Będąc mniej więcej w połowie książki zanotowałam sobie pewien zarzut co do treści. Miałam obawy, że może ON wpłynąć negatywnie na moje postrzeganie całości. Po cichu liczyłam jednak, że Autorka zrobi coś co zmieni moje postrzeganie. Jak się możecie domyślać tak właśnie się stało. Zakończenie tej historii to jest totalny armagedon. Nic nie będzie takie, jakie sobie ułożycie głowie, zapewniam Was.

.

Ja jako matka mocno przeżyłam tę historie. Do tego stopnia, że po przełożeniu ostatniej strony poszłam do śpiącej córeczki.

W trakcie lektury targały mną przeróżne emocje. Od złości, nie tylko na bohaterów, ale też na samą autorkę (już sobie to wyjaśniłyśmy 😉). Poprzez zniecierpliwienie, niedowierzanie, zaciekawienie, by ostatecznie dostąpić w pewnym stopniu ulgi. Nie odbierajcie tylko tego w negatywny sposób. Tyle emocji na niewiele ponad trzystu stronach to jest ogromny pozytyw. Nie jest tu na pewno monotonnie. Dzieje się dużo, a takich zwrotów akcji to nawet łyżwiarz figurowy by się nie powstydził.

Brawo również za sprytne zakamuflowanie pewnych faktów o bohaterach i tak wnikliwe zagłębienie się w ich psychikę 👏.

Topieliska to bardzo adekwatny tytuł, zarówno do treści, jak i do tego, że książka wciąga jak bagno. Ciężko się wyrwać z jej objęć przed poznaniem ostatniego słowa, a po zakończeniu jeszcze długo nie pozwoli o sobie zapomnieć.

Zaopatrzcie się więc w ciepły koc, coś do picia, jedzenia i zapraszam do tego pełnego tajemnic, niepokojącego świata.

Mimo, że mam na półce jedną książkę Ewy Przydrygi, to książka „Topieliska” jest pierwszą, którą przeczytałam. Teraz już wiem, że muszę szybko nadrobić tę nieprzeczytaną, którą mam.

„Topieliska” zabiera nas w mroczny świat, pełen tajemnic skrywanych latami, które stopniowo wychodzą na światło dzienne, rodząc coraz więcej pytań. Młoda kobieta traci w wypadku samochodowym męża i kilkuletniego synka. Rozpacz po stracie najbliższych zostaje naruszona podejrzeniami o to, że to nie był wypadek. A przeszłość jej męża kryje wiele niewiadomych. Autorka od początku wykreowała wszystko tak, że zakończenia totalnie się nie spodziewałam. Dałam się tak wciągnąć w fabułę, że pod koniec byłam bardzo zaskoczona. Bo chociaż moje podejrzenia zmierzały w różnych kierunkach, to i tak żaden nie był trafny. Przez niemal całą książkę czułam napięcie. Niestety, czasem było ono przerywane nieścisłościami, które nieco wybijały mnie z rytmu. Jednak wciągająca akcja i krótkie rozdziały sprawiły, że książkę czytało mi się szybko i przyjemnie.

Mroczny klimat, ciągła akcja i napięcie, strach, tajemnice i zaskakujące zwroty, to wszystko dostałam czytając „Topieliska”. Jeśli też macie ochotę tego doświadczyć, to zachęcam do lektury.

Najnowszej książki @ewa_przydryga wyczekiwałam z ogromnym zaintrygowaniem, a to zarówno za sprawą lektury poprzednich jej książek, które bardzo przypadły  mi do gustu, a także powoli ujawnianych na profilu autorki o  informacji o kolejnej historii. Choć na co dzień sięgam raczej po książki obyczajowe z historią w tle, to lubię od czasu do czasu mroczniejsze klimaty :)

Na kartach książki poznajemy Polę Szulc – kobietę, która w niewyjaśnionych do końca okolicznościach traci męża i synka. Pogrążona w żałobie zaczyna swoje własne śledztwo. Wkrótce okazuje się, że albo przeoczyła pewne symptomy mówiące o problemach męża, albo ten je umiejętnie przed nią ukrywał. Czy Kuba był tym, za kogo go uważała? Czy w wypadku brał udział ktoś jeszcze? Jaką rolę w całej tej tragedii odgrywa siostra Poli - Ida?

„Topieliska” to thriller psychologiczny z którego kartek emanuje mroczna aura,  pozostawiająca czytelnika z pytaniami i rozterkami w głowie. To thriller który zawładnął moimi myślami nawet wtedy, kiedy książka została przeze mnie przeczytana. Wzbudził ON we mnie mnóstwo emocji zapewne wynikających z faktu, że sama jestem matką. Oczywiście nie obyło się bez domysłów, z których żaden się nie sprawdził i ogromnego zaskoczenia na samym końcu.

„Topieliska” opierają się na wielu tajemnicach jej bohaterów - i tych związanych z przeszłością i tych teraźniejszych. Na szczególną uwagę zasługuje też poruszony w książce oniryzm, który dodatkowo tworzy klimat tajemniczości, absurdalności czy wręcz katastroficzności. I do tego napięcie budowane przez autorkę - wręcz po mistrzowsku!

Polecam zarówno fanom gatunku jak i tym, którzy chcieliby z dobrą książką odpocząć od dotychczas czytanej literatury. Premiera książki 19.05.2021