To, co utracone

Cóż to była za lektura! Z pewnością nie można narzekać na nudę, bowiem Autorka zadbała o emocje czytelników.

Motyw zakazanego uczucia w książkach zawsze mnie przyciągał. No bo przecież nie oszukujmy się - to co zakazane smakuje najlepiej, prawda? 😈 Uwielbiam pomysły na fabułę książek, na które "wpada" Kasia Muszyńska. Jestem z nimi na bieżąco, także za każdym razem sama nie mogę doczekać się tego, jak rozwinie się akcja i co jeszcze zaskoczy mnie w pisanej przez Kasie książce. "To co utracone" czytałam dwa razy, a w momencie gdy w moje ręce trafił egzemplarz papierowy, nie mogłam sobie odmówić i przeczytałam ją po raz trzeci, delektując się nią, jakbym poznawała ją po raz pierwszy. A że została wydana tak cudownie, moja przyjemność z czytania była jeszcze większa. Dla osób, które nie wiedzą o co chodzi, to przypomnę, że książka ma barwione brzegi, przez co przecudownie komponuje się z okładką, która swoją drogą również jest fantastyczna. Brawa dla wydawnictwa, bowiem całość wygląda fenomenalnie. Uwielbiam mieć na półce tak oryginalne książki, tym bardziej autorki, którą ogromnie lubię, a jej powieści wręcz ubóstwiam! Ale dobra, przejdźmy może do konkretów!

Jak już wspomniałam na samym początku, "To co utracone" to romans, w którym znajdziemy zakazaną relację między przybranym rodzeństwem. Ale czy to naprawdę coś zakazanego, jeśli dwie osoby nie łączy grupa krwi? Dla niektórych może to być temat dość kontrowersyjny, ja sama nie mam do tego żadnych większych uprzedzeń, tym bardziej, że w niektórych książkach trafiałam na jeszcze mocniejsze "zakazane relacje" 😜 Tutaj mamy dwójkę bohaterów, którzy zostali adoptowani przez małżeństwo Harrisów, u których poznali pozostałych dwoje rodzeństwa - Aleksandra i Isabelle. Rodzina ta była bardzo zamożna, także po latach tułaczki po rodzinach zastępczych, w końcu znaleźli dla siebie raj na ziemi. Ich przybrana matka była dość specyficzna, wszystko musiało być tak jak ona sobie zażyczyła, dlatego też to właśnie przybrany ojciec stanowił dla Charlotte tego "lepszego" rodzica. Z czasem między dziewczyną a Julianem narodziła się przyjaźń. Uczucia stopniowo rosły, aż do momentu gdy oboje postanowili zrobić kolejny krok. A że przecież byli oficjalnie "rodzeństwem" ich relacja musiała pozostać tajemnicą.... Niestety gdy prawda wychodzi na jaw, Julian ucieka z domu, a świat Charlotte nagle się wali. I choć tęskni za nim okropnie i nie może o nim zapomnieć, po latach zaczyna układać sobie życie na nowo. Niestety nowa praca i zadufany w sobie narzeczony, to nie spełnienie jej marzeń, ale dziewczyna brnie w to wszystko dalej, chcąc normalnie funkcjonować. Pewnego dnia dostaje zaproszenie na obiad od swojej przybranej matki, na którym spotykają się wszyscy członkowie rodziny Harrisów...no może oprócz Juliana, który tego zaproszenia miał nie dostać, ale i on się pojawia, przez co serce Charlotte zaczyna bić zdecydowanie szybciej... Czy teraz jako dorośli będą mogli rozwinąć swoją relację na nowo? I gdzie podziewał się Julian przez te wszystkie lata? Na te i wiele innych pytań, znajdziecie odpowiedz w książce, także tyle jeśli chodzi o krótkie wprowadzenie do historii 😁

"To co utracone" to cudowna historia miłości, która zdecydowanie nie należy do spokojnych. Mamy zakazane uczucie między przybranym rodzeństwem, które łączy więcej niż mogłoby się wydawać. Oboje w życiu nie mieli łatwo, także rozumieli się bardziej niż ktokolwiek inny. Stanowią dla siebie bezpieczną przystań i tylko w swoim towarzystwie czują się jak najbardziej sobą. Zniknięcie Juliana wprowadziło wiele niewiadomych, które powoli odkrywamy na kartach tej powieści, a co za tym idzie ciekawość rośnie w miarę czytania 😏 Do tego dochodzą sekrety rodzinne, które nadają tej historii nieco mroku, tworząc niezwykle klimatyczną historię. Ogromnie podobają mi się wykreowani przez autorkę bohaterowie. I nie mówię tu tylko o głównych postaciach, bowiem Ci drugoplanowi też skradli moje serducho. Bardzo polubiłam Vikinga, który kojarzył mi się z wielkim długowłosym bikerem, który z zewnątrz jest groźny, a w środku to taki wielki misiek (no ja go tak odebrałam 😂, także mega przydał mi do gustu). Podobała mi się rownież wewnętrzna przemiana bohaterów, Charlotte stawała się pewną siebie kobietą, która wiedziała czego chce i choćby nie wiem co, dążyła do odkrycia prawdy. A sam Julian... no cóż, postać niezwykle intrygująca i momentami roztapiająca moje serducho. No czego chcieć więcej 😍 Kasia po raz kolejny przeszła samą siebie i stworzyła rewelacyjną historię, od której nie sposób się oderwać. Ja się pytam, dlaczego te historię nie mogą być dłuższe 😝 żal rozstawać się z tą książką! Polecam Wam ogromnie historię Lottie i Juliana, gwarantuję, że będziecie nią oczarowani!

Wydawnictwo Endorfina tworzy wspaniałe książki to piękna oprawa i cudowne, wzruszające historie. Dziś mam przyjemność opowiedzieć Wam moje wrażenia po przeczytaniu trzeciej "endorfinki".

Przepiękna książka o dwóch skrzywdzonych duszach, które połączył los. Jedna rodzina i czwórka adoptowanych dzieci, dwoje z nich połączyło uczucie, które jest zakazane. Niby nie łączą ich więzy krwi, jednak społeczeństwo uważa ich za rodzeństwo a ich związek za coś niedopuszczalnego. Gdy Julian zniknął po ogromnej kłótni 8 lat wcześniej życie Charlotte straciło sens. Odszedł jej powiernik, przyjaciel, ukochany. Co stanie się gdy spotkają się po latach rozłąki? Czy uczucie, które połączyło ich w dzieciństwie znów odżyje? A może tajemnice, i czas tak mocno zmieniły bohaterów, że nie będą wstanie spojrzeć na siebie znów z miłością i pasją?

Ta powieść niesamowicie mi się podobała, jest piękna, smutna i romantyczna. Nie brakuje w niej również akcji, niebezpieczeństwa i bohaterów z ciętym językiem. Zawsze zwracam uwagę na bohaterów pobocznych i tu również muszę pogratulować stworzenia tak wyrazistych postaci jak Viking, Aleksander, Brooklyn której nie lubię, ale trzeba przyznać, że jeśli nic nie kombinowała to potrafiła zachować się z klasą. Nawet postać wstrętnej Victorii zasługuje na słowa uznania- czarny charakter stworzony idealnie 😁😁. Bo dla mnie to właśnie ona była mrokiem, który wykańczał osoby, które powinna chronić.

„- Lottie, nie mogę ci obiecać, że wszystko się ułoży, ale jestem tu z tobą, ponieważ bez ciebie wszystko wydaje się szare. A ja znów chcę widzieć kolory”.

Dzieciństwo Charlotte do szczęśliwych nie należało. Porzucona przez rodziców przez długi czas tułała się po rodzinach zastępczych, aż w końcu trafiła pod dach Harrisów. Życie w dostatku w pięknej rezydencji, jest dla dziewczyny jak spełnienie marzeń. Los w końcu się do niej uśmiechnął.

Kilka lat później do rodziny Harrisów dołącza Julian, z którym Lotti bardzo szybko się zaprzyjaźnia. Nikt nie przewidział jednak że przyjaźń ta szybko przerodzi się w o wiele głębsze uczucie, które młodzi będą musieli ukrywać przed resztą rodziny.

Pewnego dnia Julian nagle wyjeżdża. Zraniona Lotti nie rozumie, dlaczego chłopak ją porzucił i nie daje znaku życia. Mijają lata, a dziewczyna zaczęła żyć życiem, jakie zaplanowała dla niej matka zastępcza. Wtedy jednak niespodziewanie wraca Julian.

Dlaczego chłopak wyjechał i co robił przez ten cały czas, kiedy go nie było? Czy Charlotte będzie w stanie mu wybaczyć? Jakie sekrety skrywają Harrisowie?

„To, co utracone" to moje trzecie spotkanie z twórczością autorki i powiem wam, że wszystkie trzy książki, które przeczytałam były niesamowitym przeżyciem. Za każdym razem autorka zabierała mnie w emocjonalną podróż przez życie bohaterów, którzy na stałe odciskają się w pamięci.

Lotti jest nieśmiałą, ułożoną dziewczyną miewającą często napady paniki. Wiele w życiu wycierpiała, ale przeszła przez wszystko silniejsza i bardziej odporna na krzywdy. To bohaterka, która wzbudza sympatię od pierwszego spotkania. Co innego Julian, który początkowo kreuje się na nieco gburowatego i nieliczącego się ze zdaniem innych chłopaka, który wzbudzał we mnie mieszane uczucia. Z czasem jednak, gdy już dał się poznać trochę lepiej zaczęłam go lubić. A gdy wszystkie tajemnice związane z jego przeszłością wyszły na światło dzienne jasne stało się, dlaczego zachowywał się tak, a nie inaczej. Moje serce pękło na pół, przepełnione współczuciem i żalem dla tego chłopaka. Spotkał go okrutny los, ale co dokładnie, tego musicie dowiedzieć się już sami.

Jeżeli szukacie książki nieszablonowej zaskakującej i ze świetnie wykreowanymi postaciami to „To, co utracone” będzie znakomitym wyborem. Gorąco polecam.

Muszę przyznać, iż początkowo miałam spore obawy co do postaci Charlotte, która wydawała mi się nieco nijaka. Jednak to złudne wrażenie, bo wraz z upływem stron, jej osoba nabierała charakteru bohaterki, które lubię najbardziej. Pokazała, że wie, czego chce oraz że zawsze osiągnie to, co sobie zaplanowała. 

Przypominałam osamotniony puzzel, który trafił do niewłaściwego zestawu i bez względu na to, jak bardzo się starał, nic nie wychodziło, był po prostu inny."

Z kolei jeśli chodzi o Juliana, to delikatnie mówiąc dość tajemniczy z niego gość. Z jednej strony sprawia wrażenie silnego, pewnego siebie, tryskajacego życiem chłopaka, a z drugiej bardzo wrażliwego. Nie obyło się bez emocji i zaskoczenia. Na jakiś czas zniknął z życia Lottie, a gdy znowu się pojawił i to, czego się o nim dowiadujemy... szokuje, powodując ból serca. 

Postacie drugoplanowi również są wyraziści. Trudo polubić narzeczonego Charlotte, a już matki głównych bohaterów tym bardziej. Jego za to, że w pogoni za kolejnymi sukcesami nie poświęca Charlotte wystarczająco czasu i uwagi, a Viktorii głównie za to, że okazała się strasznie apodyktyczna, a swoimi manipulacjami chciała kontrolować życie dzieci.

Katarzyna Muszyńska porusza szereg trudnych tematów, jak przemoc, znęcanie się nad dziećmi czy uzależnienie. Dokłada do tego rodzinne intrygi, kłamstwa, sekrety, niedopowiedzenia, skomplikowane relacje, ważne wybory, błędy przeszłości i wartości, o których nikt nie powinien zapominać. 

Nie zabrakło namiętności, która została idealnie wkomponowana w całość. Wyraźnie czuć między parą głównych bohaterów chemię, ale nie jest to nadrzędna rzecz. Tu liczy się bardziej coś innego. Chęć pomocy, oddanie i szczerość - na tym można budować trwały związek. Tyko czy Lottie uda się przebić przez mur, jaki wokół siebie zbudował Julian? 

"To, co utracone" to wielowątkowa, poruszająca powieść o trudnym, zakazanym, a jednocześnie silnym uczuciu między przybranym rodzeństwem. To historia o zranionej duszy, tęsknocie, poświęceniu, walce o drugiego człowieka. To lektura drogowskaz, jak się nie pogubić wchodząc w dorosłe życie. Czy Charlotte i Julian, już jako dorośli ludzie dadzą sobie szansę na szczęście? Sprawdźcie! Ja będę długo pamiętać o tej książce. 

Pewnie każdy z nas ma takie wątki w romansach, które nie do końca nam odpowiadają. "To, co utracone" od Kasi Muszyńskiej bazuje na motywie zakazanego związku przybranego rodzeństwa i tak się składa, że lubię takie historie, jeśli jest dobrze poprowadzone. A czy w tym przypadku tak jest?

Charlotte żyje pod dyktando swojej apodyktycznej matki. Porzuciła pracę, którą kochała na koszt takiej, w której poleciła ją opiekunka, spotyka się z mężczyzną, który został zaaprobowany przez nią. Najgorsze w tym wszystkim jest to, że nie zwraca się do niej "Mamo", tylko mówi jej po imieniu. Lottie, tak samo jak jej trójka przybranego rodzeństwa została adoptowana przez parę, która nie mogła mieć własnych dzieci. O ile głowa rodziny, Timothy Harris, obdarzał dzieci ciepłymi uczuciami, tak jego żona miała swoją ulubienicę, Isabellę, wobec reszty była dużo bardziej zachowawcza. Wśród czwórki dzieci, najstarszy z nich, Julian, zawsze był najbardziej problematyczny, a w przeddzień uzyskania pełnoletności na wskutek pewnych wydarzeń w złości opuścił rodzinną posiadłość. Teraz, parę lat później spotykają się wszyscy na zjeździe rodzinnym. Niegdyś między Lottie a Julianem zrodziła się miłość, ale nie ta, która jest między rodzeństwem, tylko romantyczna. Czy teraz, parę lat później, gdy już mogą decydować o swoim losie zaryzykują? Czy Główna bohaterka jest gotowa zapomnieć o zdradzie, poznać przeszłość chłopca, którego kiedyś kochała? Czy odda ponownie serce mężczyźnie, którym teraz się stał?

W tej książce czułam vibe "Mojego Thorina" przez wzgląd na ukryte korytarze i starą rezydencję Harrisów, oraz ten z "Przyrodniego brata", wiadomo, przez wzgląd na przybrane rodzeństwo. Ale czy te skojarzenia mi przeszkadzały? W ogóle! "To, co utracone" to całkiem inna historia, dobrze rozegrana, momentami irytująca! Między czwórką rodzeństwa a matką nieustannie leciały iskry, a Lottie i Julian? Ta para jest jak dynamit. W obojgu stare uczucie nigdy nie przeminęło, ale niestety, nie byli już tymi samymi ludźmi, co parę lat temu. Całość oceniam bardzo pozytywnie, motyw zakazanego związku i przybranego rodzeństwa uwielbiam, został tutaj dobrze poprowadzony, nie czułam zażenowania. Jedyne do czego się przyczepię, to nie obraziłabym się za dodatkowy, troszkę dłuższy epilog jak potoczyły się losy bohaterów.

Czytajcie!

ZARYS FABUŁY

Dzieciństwo Charlotte nie było usłane różami. Dziewczynka tułała się po rodzinach zastępczych, aż wreszcie znalazła stałe schronienie pod dachem Harrisonów, małżeństwa, które z pewnością nie należało do ubogiej warstwy społecznej. Nie była jednak jedynym adoptowanym dzieckiem. Po pewnym czasie do rodziny dołącza także starszy Julian. Pomiędzy tą dwójką rodzi się przyjaźń, która niebezpiecznie przemienia się w nieco inną relację. Zakochanie. Sytuacja wydaje się o tyle tragiczna, że przecież Charlotte i Julian w oczach wszystkich postrzegani są jako rodzeństwo. Julian znika, pozostawiając w sercu dziewczyny ogromną pustkę i poczucie żalu. Charlotte nie ma pojęcia cóż takiego się z nim dzieje.

Pewnego dnia powraca i choć na pozór już nic nie jest takie samo, jedno pozostaje niezmienne. Uczucia. Dlaczego zniknął? Jaka tajemnica trapiła całą rodzinę i kto tak naprawdę okazał się jej zakałą? Czy porzucone serce może znów otworzyć się na miłość?

PRZYBRANE RODZEŃSTWO

Pierwszoplanowymi bohaterami powieści zostali ludzie, których na pierwszy rzut oka dzieli wiele cech i życiowych celów. Jako że autorka tylko niewielką część fabuły rozgrywa w przeszłości postaci, skupiając się na tym co teraz, ja charakteryzując bohaterów też postaram się ująć ich obecną sytuację. Charlotte jest ambitna. Teraz aplikuje o nową pracę w muzeum. Dziewczyna tkwi w związku z jeszcze ambitniejszym od siebie facetem, który niestety nie ma dla niej czasu – zaślepiony pogonią w stronę kolejnych sukcesów. Zdaje się więc, że pomimo trudnej przeszłości z powodzeniem wykorzystała nowy start w przyszłość. Czego nie można powiedzieć o Julianie. Nielubiany przez adopcyjną matkę pewnego dnia ucieka i prowadzi życie na krawędzi. Zbuntowany, z dwoma kolczykami na twarzy i powierzchowną pewnością siebie jest jak wolny elektron, który sunie w wybranym przez siebie kierunku. A jednak Julian coś ukrywa. I wcale nie jest takim lekkoduchem obarczonym wieloma występkami, jakby się mogło wydawać.

ZAKAZANA MIŁOŚĆ, UCIECZKA I SEKRETY

Historia zaprezentowana w tej książce to opowieść o zakazanym uczuciu, które połączyło ludzi tworzących rodzinę, takich, których nie wiążą żadne relacje krwi, ale którym ktoś z góry przypisał należne pozycje. Pojawia się tutaj namiętność, na którą po powrocie bohatera nie trzeba długo czekać. Chemia wisi w powietrzu, ale cała głębia tej relacji tkwi w chęci pomocy, w oddaniu i szczerości, o którą należy walczyć. Julian ma to do siebie, że ucieka. Na pozór pewny siebie, po prostu się boi. Skrywa tajemnicę, która toruje mu drogę do szczęścia. I ten sekret stara się rozwikłać Charlotte. Mamy więc rodzinne intrygi i skomplikowane relacje. Bohaterów o czystych intencjach, ale także tych, którzy próbują coś ugrać. Autorka zadbała o zróżnicowany drugi plan. Jest ojciec po dwóch zawałach, który kolejny raz zostaje wystawiony na wielkie perturbacje. Jest partner Charlotte, skupiony na sympozjach i własnych sukcesach czy jest i niechętna Julianowi matka. Mamy obraz upadku człowieka, zostaje poruszony temat niszczycielskiej mocy używek, które jednak wcale nie muszą wiązać się w wyrokiem na całe życie.

PODSUMOWANIE

„To, co utracone” to wielowątkowa historia o zakazanej miłości, w której to autorka kontrastuje postaci doświadczone przez los i na pozór zupełnie inne, pozwalając im powoli odkrywać wspólną drogę. Namiętna, ale bez przesady, skupiona także na kwestiach poza miłością. Rodzinne intrygi, ważne wybory i wartości, którymi powinien kierować się każdy z nas. Nie ma błędów przeszłości, których jakoś nie dałoby się naprawić. Ciekawa, emocjonująca i na pewno ładnie wydana powieść. Polecam.