The Darkest Moon

"...ufanie ludziom, których ledwie znam, do niczego mnie nigdy nie zaprowadzi..."

Coś ostatnio prześladują mnie książki odnośnie zaufania do drugiej osoby🙈

"...ludzie powinni być zakochani. Jesteśmy do tego stworzeni. Jest nam dobrze, kiedy mamy kogoś z kim możemy się dzielić. Nie mówię tylko o mężczyznach. Mówię też o przyjaciołach... o rodzinie... ogólnie o ludziach..."

Tak...

Przyszedł moment, że przeczytałam drugą część serii #Stars Anny Todd pt."The darkest moon".

Myślałam, że gdy czytałam pierwszą część to nie była odpowiednia chwila, ale po przeczytaniu drugiej stwierdzam po prostu, że pióro tej autorki nie jest dla mnie😐

Teraz śmiało mogę napisać, że w pierwszej części działo się naprawdę dużo! A tutaj? Myślałam, że coś się wyjaśni między głównymi bohaterami...że coś ruszy z impetem...a tu totalnie nic się nie działo. Główni bohaterowie ciągle się ze sobą mijali...nie zwracali na siebie uwagi i traktowali siebie nawzajem jak powietrze... Karina wciąż nie może wybaczyć Kaelowi, że zataił przed nią fakt, że jej brat wstąpił do służby...

No ja to wszystko rozumiem, ale kurczę...bez przesady!🙈 Można się trochę obrazić, ale nie żeby ciągnąć to przez całą historię :P

Kiedy w końcu postanowili, że zostaną przyjaciółmi to praktycznie był koniec książki😅🙈

Naprawdę już dawno nie czytałam historii, w której nie było żadnej akcji.

W zasadzie w tej części na pierwszy plan wysunął się bardziej brat Kariny - Austin i jej przyjaciółka Elodie.

I szczerze powiedziawszy podejrzewałam to od jakiegoś czasu, że coś się z tymi bohaterami dzieje... także... nie byłam zaskoczona zakończeniem tej książki... Wiem, że to trylogia i muszę to przemyśleć czy chcę przeczytać trzecią część...🙈 Ciężka sprawa. Nie lubię kiedy muszę pisać takie opinie, ale naprawdę czułam się znudzona i zmęczona tą powieścią.

A Wy lubicie pióro Anny Todd? Czytaliście jej dzieła?

Jedną z serii, która już na zawsze pozostanie w mojej pamięci, jest niewątpliwie „After” Anny Todd. I choć cykl ma swoje wzloty i upadki, w jego monotonnym rytmie znalazłam wiele emocji i to mnie urzekło. Odtąd postanowiłam, że będę sięgać po wszystkie książki autorki licząc na podobne wrażenia. Wszak zdaje się, że jeśli ktoś pisać potrafi, jakoś szczególnie nie będzie w stanie nas rozczarować. Sięgnęłam także po „The Darkest Moon”, powieść, która dotarła do mnie dzięki uprzejmości księgarni TaniaK[Adres usunięty]. Czy odnalazłam na jej stronach to, czego oczekiwałam? Słowem wstępu rzeknę tylko tyle, że tym razem trochę Wam ponarzekam.

ZARYS FABUŁY

Karinę i Kaela połączyła niezwykła więź. Jego zapach, jego słowa… dziewczyna wciąż nie potrafi o nim zapomnieć. Sęk w tym, że ma do niego ogromny żal, złość, która zdaje się przysłaniać całą resztę. Wszak Kael pomógł jej bratu wstąpić do armii, a Karina jak nikt inny wie, jakie skutki ciągnie za sobą taka decyzja.

Kael jednak nie znika. Wciąż jest. Pełno go dookoła, a bo i chłopak okazuje się być dobrą duszą, która nie stroni od pomocy innym. Także Karinie. Dziewczyna zdaje sobie sprawę z tego, że od niego nie ucieknie. Jedynym rozwiązaniem, które dostrzega, jest zaprzyjaźnienie się z nim. Tylko czy w ich przypadku przyjaźń jest w ogóle możliwa? Czy dziewczyna będzie w stanie zaufać mu kolejny raz? Co, jeśli postanowienia i wytyczone granice zaczną się naginać?

„PRZYJACIELE”, CZYLI SŁOWO O BOHATERACH

Niniejsza historia miała swój początek w poprzedniej części cyklu #STARS zatytułowanej „The Brightest Stars”. Właśnie wtedy miałam okazję po raz pierwszy zetknąć się z głównymi bohaterami powieści i choć było to dawno, a ja zdążyłam już prawie wszystko zapomnieć, nie wpłynęło to jakoś szczególnie na próbę wejścia w fabułę. Mamy zatem Karinę, dziewczynę, która w przeszłości doświadczyła cierpienia. Poprzysięgła sobie z bratem bliźniakiem, że oboje nie będą powtarzać błędów ojca, tym większy jest jej strach teraz, kiedy Austin, bliźniak, zaskoczył ją decyzją wejścia do armii. Przyznam jednak, że nie jestem w stanie do końca zrozumieć logiki postępowania dziewczyny. Przecież Austen nie jest dzieckiem. Potrafi za siebie decydować, skąd zatem tak wielkie pretensje względem Kaela? Zachowanie Kariny wydawało mi się mocno przekoloryzowane, momentami samolubne i dziecinne. Zupełnie inaczej odebrałam Kaela, który ratuje moją opinię na temat kreacji postaci przez Annę Todd. Męski, życzliwy, pomocny – potrafiący dostrzec otaczających go ludzi i ich potrzeby. Podziwiam go za cierpliwość i otwarcie przyznaję, że mogłabym się z nim zaprzyjaźnić. A może i nie tylko.

AKCJA, A MOŻE WŁAŚCIWIE JEJ BRAK…

Powieść została uwita wokół relacji głównych postaci, przyjaźni i prób unikania przeznaczenia. Przyznaję jednak, że nie potrafiłam skupić się na czytaniu, kiedy autorka co rusz raczyła mnie wewnętrznymi rozterkami Kariny, monologiem pełnym rozterek, dylematów, rozmyślań. To było zwyczajnie nudne! Musiałam zmuszać się, by brnąć w to dalej, ale myśli uciekały mi zupełnie gdzie indziej. Stanowczo za mało tutaj dialogów, a co za tym idzie, za mało życia, emocji i wiarygodności. Anna Todd próbowała podratować sytuację wątkami pobocznymi, jest praca żołnierza, która pozostawia po sobie ślad w postaci nieprzepracowanych wspomnień, jest nie do końca dla mnie jasny wątek kontaktów ojca Kariny z Kaelem. To jednak nie wystarczyło. Akcja była zbyt rozwleczona, zbyt jałowa. I jedynie zakończenie okazało się warte poświęconego czasu. Wtedy tak naprawdę zaczęło się coś dziać.

PODSUMOWANIE

Tym razem przyznaję szczerze, że jestem rozczarowana. Książka miała parę zrywów, które przytrzymały mnie przy jej stronach, jednak w przeważającej mierze było zwyczajnie nudno. Wieczne monologi, długie opisy (naprawdę, da się bez tego stworzyć obraz przeżywanych rozterek, prawda?). Niby o wszystkim, a jednak o niczym. Do tego główna bohaterka, która sama nie wie czego chce, zachowując się nielogicznie. Nie zachęcam Was do przeczytania, choć sama sięgnę po trójkę, bo zakończenie wprowadziło ciekawy wątek, któremu chciałabym się przyjrzeć. Od siebie daję naciągane 4 na 10 (punkt za Kaela). I uważam, że to może nawet za dużo.

Dziś przychodzę do Was z książką, która ma cudowną okładkę. Zdjęcie tego nie oddaje, ale na żywo jest piękna. A mowa tu o “The Darkest Moon” Anny Todd. Jest to drugi tom z cyklu autorki #STARS, pierwszym tomem jest “The Brightest Stars. Pożar zmysłów”, który jakiś czas temu pojawiał się często na bookstagramie. Muszę przyznać, że go nie czytałam tylko od razu zaczęłam drugi tom. Ale mogę stwierdzić, że bez znajomości pierwszego tomu można spokojnie czytać kolejną część, mimo iż jest to kontynuacja.

Cała akcja dzieje się w miasteczku gdzie cała populacja to wojskowi, ich żony, a także rodziny. Karina jest córką wojskowego ale pracuje jako masażystka. Jej brat bliźniak niedawno zaciągnął się do armii, co niesamowicie odcisnęło się na ich relacji, ponieważ Karina wie jakie konsekwencje to niesie za sobą. Również jej relacja z Kaelem nie jest przyjacielska. A przecież w przeszłości byli czymś więcej niż przyjaciółmi.

Gdy tylko przyszła do mnie ta książka nie mogłam przestać zachwycać się tą okładką. Naprawdę jest przepiękna. I miałam również nadzieję, że nad treścią równie mocno będę się zachwycać.

I tu się idealnie sprawdza powiedzenie “Nie oceniaj książki po okładce”.

Czytanie tej książki od początku przychodziło mi z trudem. Niestety nie wciągnęła mnie, no może jedynie przy ostatnich rozdziałach. Ani trochę nie polubiłam głównej bohaterki, zachowywała się jakby była pępkiem świata i każdy powinien błagać ją o wybaczenie… Unikała ludzi, a później kilka rozdziałów narzekała jaka to ona samotna… A ostatecznie rozbroił mnie jej ogromny zachwyt nad zdjęciem paznokci na tle FIOLETOWEGO fotela. Co jakiś czas ten temat powracał. Karina sprawiła, że miałam jej serdecznie dosyć! Ale za to ogromnym plusem tej książki jest postać Kaela. Bardzo go polubiłam. Miał swoje demony, swoją historię mimo młodego wieku. W końcu był w armii i był na misjach wojskowych. Nie użalał się nad sobą. Był dla każdego oparciem. Dzielnie znosił fochy Kariny.

Tą historię jak dla mnie uratował jedynie on.

Mimo wszystko mam ochotę sięgnąć po I tom.

Książkę oceniam na 5/10.

,, The darkest moon" Anna Todd

Ocena: 3/5

,, Miłość musi gdzieś istnieć, nawet jeśli nie w naszym życiu "

,, Ludzie nie są tacy wspaniali, jak ci się wydaje."

,, Nie do was należy rozsądzanie, co jest dla mojego dobra, a co nie."

,, Nic nie zbliża ludzi do siebie tak jak wojna, tylko śmierć."

,, Samotność jest trudna.... Może cię pożreć żywcem. To wrażenie, że zawsze jesteś sam. Bez przyjaciół, bez rodziny."

,, W życiu nie można kierować się gdybaniem ... Doprowadzisz się do szaleństwa, jeśli wiecznie będziesz się martwić o to, co się może wydarzyć."

~

,, The darkness moon" to drugi tom serii #STARS. Tak jak pierwszy jest ton dobry, ale nie porwała mnie. Ponownie zabrakło mi tych emocji, tego impulsu dzięki któremu bym wręcz płynęła czytając. Anna Todd nadal ma świetne pióro i poniekąd podziwiam to jak rozlegle potrafi pisać o danej emocji czy rozkładać sytuację na czynniki pierwsze, lecz robiąc to przez większość książki jest to monotonne. Z pierwszego tomu wiecie, że uwielbiam Kaela i tutaj dzieje się coś niesamowitego. Mianowicie doczekałam się jego perspektywy! To był strzał w dziesiątkę. Dzięki temu lepiej go poznałam i zaczęłam lubić jeszcze bardziej. Jeśli natomiast chodzi o Marinę to naprawdę irytująca bohaterka. Była ona na coś zdecydowana, a tak naprawdę nie wie w ogóle czego pragnie. Rozumiem też rozpaczanie i nienawiść po rozstaniu, ale to jak ta dziewczyna się nad tym rozwodzi to dramat! Jakby ich relacja trwała naprawdę długo to mogła bym to zrozumieć, ale nie gdy to był tylko tydzień. Szkoda, że został przemilczany pewien temat, ale mam nadzieję, że dowiem się wszystkiego w ostatnim tomie. Podoba mi się też, że dowiedziałam się więcej o Mendozie i ich tajemniczej sprawie. Uwielbiam też Elodie. To najbardziej beztroska, optymistyczna i zabawna bohaterka tej serii.

Muszę przyznać, że ten tom został zakończony w takim momencie gdzie naprawdę zaczęło się dziać już coś interesującego, więc nie mogę się doczekać trzeciego tomu.

~

Ogólnie ta seria jest w porządku nie wywoła jakiegoś wielkiego och, lecz jest w niej coś takiego, że muszę wiedzieć co będzie się dalej się dziać i przeczytać .

W dzisiejszy sobotni u Nas trochę zimowy wieczór przychodzimy do Was z recenzją książki Anny Todd pt.,,THE DARKEST MOON”.

Oczywiście wielkie podziękowania dla @wydawnictwoznakpl za możliwość przeczytania, zrecenzowania oraz podzielenia się chociaż w małym stopniu naszymi spostrzeżeniami i uwagami z Wami!!

,,JAK ZNALEŹĆ W SOBIE SIŁĘ, BY NA NOWO ZAUFAĆ?”

W tej oto książce poznajemy Karinę i Kaela. Kael jest przystojnym żołnierzem, który nie tak dawno spał w łożku Kariny oraz tworzył z nią nie do końca jasna relacje. Mimo tego, że mogłoby się wydawać iż ich relacja jest na fajnej drodze to chłopak popełnił błąd, który według niej jest nie do wybaczania. Mianowicie dziewczyna ma mu za złe to, że namówił jej brata do wstąpienia do armii. Zabolało ją to szczególnie dlatego iż w dzieciństwie obiecała sobie z bratem Austinem, że nie będą popełniać błędów ich pierworodnego oraz panicznie bała się tego, że mogło mu się stać coś w złego w wojsku.

Mimo ich prawie znikomego kontaktu oraz meega słabej relacji to na każdym kroku Kael stara się pomoc wszystkim wokoło, ale przede wszystkim Karinie. Jak potoczy się ich relacja ? Czy ich przyjaźń przetrwa? Oczywiście dowiecie się tego czytając ,,THE DARKEST MOON”.

No to teraz standardzik pare slow od Nas. Będąc z Wami w 100% szczerą mogę powiedzieć, że bardzo rzadko jest tak by jakaś książka w kategorii np. romans czy coś w stylu książek dla młodych dorosłych mi się nie podobała. Natomiast czytając tę książkę nie do końca mogę wyrazić swoje odczucia jako pozytywne. Nie widzę w tej książkę większego sensu, nic się nie dzieje, jest jak dla mnie taka mdła i zwykła. Moim zdaniem za dużo w niej opowiadania, a za mało dialogów, które no jednak nadają całokształtu książce. Bardzo ciężko mi się ją czytało, nie mogłam totalnie się w niej odnaleźć. A uważam, że jak już się zaczęło czytać to trzeba skończyć. I w sumie w przypadku tej książki to czytanie było bardzo wymuszone i bez przyjemności.

Ale są to oczywiście moje odczucia i każdy może mieć inne zdanie. Wszystko jest dla ludzi. Dlatego jeśli jeszcze nie czytaliście to przeczytajcie i dajcie znać co wy o niej sądzicie☺️😍

Nazwisko Anny Todd czytelnikom młodzieżówek jest znane. Sięgając po "The darknest moon" mnie też nie było obce. Liczyłam na lekką i bardzo emocjonującą historię, a co najbardziej istotne, że autorka poprawiła swój warsztat.

Książka jest równocześnie lepsza jak i gorsza od poprzedniczki. Lepsza, bo styl autorki poprawił się, mniej było absurdów, a i czytało się bardziej "ambitnie"(oczywiście nie jest to lektura ambitna, ale wiecie o co mi chodzi). Ładniejsze jest również wydanie. A co do gorszych rzeczy - nic się tutaj nie dzieje. Zdaję sobie sprawę, że jest to łącznik między początkiem tej dramatyczno-romansowej historii, a zakończeniem (oby), jednak brakło mi tutaj dynamiki, pomysłu na fabułę i poprowadzenia tego w ciekawy sposób. Większą część powieści spędzamy w głowach bohaterów. Przemyślenia, próby zrozumienia zachowań rodzinnych, wspomnienia, obawy. Wszystko co tylko da się zrobić w myślach, zostało zrobione.

Od wydarzeń w pierwszej części minęło dwa tygodnie, Karina i Kael są ciagle pokłóceni, a sprzeczka urosła do wysokiej rangi. Ich związek się zakończył - i tutaj mam duży problem, bo nie wydaje mi się, żeby w pierwszym tomie byli razem jako para (poprawcie mnie jeśli się mylę). Trochę dziwne. Ale zmierzałam do tego, że jeśli czytać to po kolei, bo chociaż nie dzieje się tu nic wybitnego, to lepiej poznać wcześniejsze losy bohaterów.

"The Darkest Moon" Anny Todd to druga część cyklu Stars. Pierwsza część "The Brightest Stars. Pożar zmysłów" wprowadza nas w świat bohaterów, a druga część jest jej kontynuacją.

Karina i Kael rozstali sie. Dziewczyna nie mogła mu wybaczyć tego, że pomógł jej bratu wstąpić do armii. Karina ma uraz do wojska z powodu jej ojca, który był żołnierzem. Ich relacje nie są najlepsze. Kael stara się być blisko Kariny. Przyjaźni się z jej bratem, dlatego nie są w stanie uniknąć przypadkowych spotkań.

Ciężko mi ocenić tę książkę. Z jednej strony czyta się lekko i całkiem przyjemnie, z drugiej strony miałam wrażenie, że nic się w tej historii nie dzieje. Żadnych wybuchowych emocji. Karina i Kael postanawiają, że zostaną przyjaciółmi, za chwilę się kłócą, po czym znowu obiecują sobie przyjaźń i tak w kółko. Dopiero jak przeczytałam zakończenie to pomyślałam, że teraz właśnie akcja mogłaby się rozkręcić. Myślę, że ta książka mogłaby przypaść do gustu nastolatkom, dorosłym nie koniecznie.

“Znam życie, widziałem śmierć, ale przede wszystkim przekonałem się, że nie możemy kontrolować tego, co się wokół nas dzieje”

Byłam bardzo ciekawa dalszych losów Kariny i Kaela, niestety nie dostałam tu tego, czego oczekiwałam. Fabuła “The darkest moon” nie była zła, po prostu była nudna. Brakowało emocji i jakiegoś momentu kulminacyjnego. Przez całą książkę czekałam na jakieś bum. Mam wrażenie, że tylko końcówka wniosła cokolwiek do fabuły. Nadal jestem zdania, że ta seria jest lepsza niż After ale widzę już, że autorka znów dąży do tego samego schematu, w którym bohaterowie będą się przyciągać i odpychać przez x tomów.

Ale to nie tak, że nie było tutaj plusów. Pierwszym z nich jest to, że autorka znów porusza to, jakie problemy mają żołnierze wracający z misji. Kolejnym plusem jest to, że ta historia ma to coś dzięki czemu chce się dowiedzieć co będzie dalej. Na pewno będę wypatrywać kolejnej części. Bardzo podobał mi się lekki styl pisania autorki, dzięki temu “The darkest moon” czytało mi się bardzo szybko. No i ostatni atut tej książki to okładka. Jest cudowna.

"- Samotność jest trudna, Austinie. Może cię pożreć żywcem. To wrażenie, że zawsze jesteś sam. Bez przyjaciół, bez rodziny (...)."

Mimo, że pierwsza część była taka sobie, postanowiłam, dać tej serii szansę i przeczytać "The darkest moon". Karina i Kael rozstali się, oboje próbują odnaleźć się w nowej sytuacji, tym bardziej trudnej, że cały czas na siebie wpadają, i w sumie to tyle jeśli chodzi o fabułę, jeżeli nie chcę za bardzo spoilerować. Muszę przyznać, że ta część podobała mi się bardziej, nie mówię, że jest jakoś fenomenalnie, ale jest lepiej. Może to zasługa tego, że tym razem akcja bardziej skupia się na bohaterach i wątkach drugoplanowych, dzięki czemu jest ona trochę bardziej dynamiczna, a sama końcówka sugeruje, że w trzecim tomie może być naprawdę ciekawie. Wciąż irytuje mnie niedojrzałość i infatylność Kariny, tylko z drugiej strony myślę, że może to jest celowe, bo w końcu to młoda dziewczyna, ma tylko 21 lat. Możliwe też, że odbieram ją w ten sposób również przez Kaela, który mimo, że jest jej równolatkiem, jest nad wiek dojrzały i odpowiedzialny. Jednak to co mi najbardziej przeszkadza w tej serii, to te wewnętrzne monologi bohaterów, opisy ich uczuć i przeżyć, które powinny wynikać z ich zachowań lub z interakcji miedzy nimi, a tymczasem autorka wykłada nam wszystko jak dziecku. Generalnie, uważam, że seria #STARS bardziej przypadnie do gustu młodszym czytelnikom, a jezeli chodzi o mnie to takie 5/10

Drugi tom serii STARS, który według mnie jest totalną klapą. Dzięki tej serii wiem, że nie sięgnę po nic więcej tej autorki, bo serii After to ona już nie przebije, a każda kolejna książka jest po prostu przereklamowana.

Czytając odniosłam wrażenie, że fabuła bardzo przypomina After, że autorka pisała tę powieść w taki sam sposób jak ją. Nie ma tutaj nic co by mnie zaskoczyło. Nie ma tutaj nic, co sprawiłoby, że ta książka jest inna od reszty. Mam wrażenie, że czytam kopię"After"..

Jedyny plus to taki, że autorka ma lekki styl pisania, przez co książkę czyta się płynnie.

Czy sięgnę po inne książki autorki? Szczerze wątpię. After wystarcza mi zdecydowanie.

Odkąd Karina rozstała się z Kaelem minęło już trochę czasu. Mimo tego, dziewczyna nie może zapomnieć o mężczyźnie, który najpierw poruszył jej serce, a potem oszukał ją, pomagając jej jedynemu bratu dostać się do wojska. Przecież doskonale wiedział, że jest to ostatnia rzecz, jakiej by chciała…

Los sprawia, że Karina i Kael wciąż wpadają na siebie znacznie częściej, niż by sobie tego życzyli. Przypadkowe spotkania burzą kruchy spokój, który udało im się stworzyć. Wkrótce dziewczyna postanawia, że skoro nie może ostatecznie pozbyć się Kaela ze swojego życia, spróbuje pozostać z nim w przyjaznych stosunkach. Czy jednak jest to możliwe, gdy oboje żywią do siebie uczucia znacznie głębsze od przyjaźni?

Dobrze pamiętam, gdy zaczytywałam się w tej historii Anny Todd, która przyniosła jej największą popularność – w ,,Afterze". Byłam wtedy w na przełomie podstawówki i gimnazjum, gdy pochłaniałam w zawrotnym tempie internetową wersję fanfiction, jeszcze zanim zostało wydane w formie książki. Pomimo tego, że Internet gotuje się od krytycznych komentarzy na temat tej serii, ja wspominam ją z sentymentem i nie mogę myśleć o niej inaczej niż w pozytywnych kategoriach. To właśnie stało się powodem, dla którego zdecydowałam się sięgnąć po nową książkę Anny Todd wydawaną w Polsce – liczyłam na to, że obudzi we mnie te pozytywne odczucia sprzed lat, przedstawiając zupełnie nową dla mnie historię. Czy tak się stało?

Pierwszym elementem, na który chcę zwrócić uwagę w analizie tego, co poszło w tej książce nie tak, będzie akcja. A raczej jej brak. Nie chodzi nawet o to, że tempo powieści jest niespieszne, tylko o to, że wydarzenia pojawiające się w niej można zliczyć na palcach jednej ręki. Gdybym postarała się stworzyć przykładnie szkolny plan ramowy zdarzeń, składałby się ON z zaledwie 5 punktów, wypisanych i tak z dużym wysiłkiem. ,,The Darkest Moon" nie jest wcale długą książką – liczy 320 stron – jednak to, jak niewiele się w niej dzieje, jest prawdziwym ewenementem. Czym więc zapełnione są strony powieści, jeśli nie jest to porywająca akcja? Rozważaniami, przemyśleniami, wspomnieniami. I potem od nowa: wspomnieniami, przemyśleniami, rozważaniami. Oczywistym jest fakt, że narracja pierwszoosobowa w książce daje czytelnikowi możliwość wglądu w głowy bohaterów, jednak zachowany musi zostać balans między faktyczną akcją, która nadaje tempa historii, a rozwlekłymi wywodami natury sercowej, prezentowanymi z perspektywy obu postaci. Autorka widocznie zapomniała, że nie czytamy traktatu o utraconej miłości, lecz powieść, którą należy w jakiś sposób napędzać.

Nie od samego początku było jednak tak źle. ,,The Darkest Moon" to jedna z tych książek, które bronią się jeszcze jakoś, dopóki czyta się je bez większego zagłębiania się. Dopiero w momencie, gdy zaczniecie się zastanawiać nad sensem tego, co macie przed oczami, zaczną się schody. W trakcie czytania książki kilkukrotnie wpadałam w lekki stan odrętwienia, w którym nie skupiałam się za mocno na tym, co widzę na kartce. Wtedy było całkiem dobrze – może nie przeżywałam żadnych wzniosłych chwil, jednak nie denerwowałam się też tak, jak to było już później, gdy zaczynałam mocniej analizować to, co czytam. Odkryłam bowiem, że pod pozorami ładu znajdują się nieprzeciętne zasoby braku logiki i drażniące elementy, ukryte w zachowaniu bohaterów.

Temat bohaterów warto pociągnąć, bo mamy z nimi do czynienia bezustannie, nawet w większym stopniu, niż byśmy sobie tego życzyli, patrząc na niepowstrzymaną falę ich rozmyślań, z jaką musimy się mierzyć. O ile na samym początku wydawało mi się, że Karina i Kael będą postaciami, które łatwo będzie mi polubić, dosyć szybko musiałam sobie ten pomysł wybić z głowy. Fakt, że zarówno Karina, jak i Kael, są niesamowicie dumni i przekonani o swojej nieomylności, a na dodatek obdarzeni wysokim poziomem arogancji, sprawia, że dosyć ciężko jest czytać ich przeplatające się ze sobą perspektywy, w których nie stronią od wzajemnych oskarżeń. W pewnym momencie czułam się, jakbym była mediatorem w sprawie dwóch gimnazjalistów, którzy nie mogą dojść do porozumienia, nie przejawiając ponadto nawet ułamka chęci wysłuchania drugiej strony.

Dodatkowy problem miałam z naszą główną bohaterką, Kariną, którą otaczała wielce irytująca aura pod tytułem Nie-Jestem-Jak-Inne-Dziewczyny. Zapewne wszyscy spotkaliście się z tą sytuacją, gdy powody zapierającej dech w piersi znakomitości bohaterki, o której wszyscy mówią, nie przejawiają się absolutnie w żaden sposób. Jak na zupełnie przeciętną dwudziestoletnią dziewczynę, która pracuje jako masażystka, a po godzinach pochłania chrupki serowe w zadziwiających ilościach, Karina ma nieco wygórowane mniemanie o samej sobie. A już na pewno przesadzone są opinie osób wypowiadających się o niej. Ja sama – zarówno w Karinie, jak i w Kaelu – nie dostrzegłam żadnej wyjątkowości.

Kolejnym elementem powieści, który wydał mi się rozczarowujący, są wydarzenia. Jak już wspomniałam, nie jest ich wiele. Jednak nawet te, które są, nie zadowalają mnie w żaden sposób. Brakuje im treści i większego sensu. Dobrze zilustrować to może przykład: Karina po męcząco długim monologu w końcu podejmuje decyzję, aby COŚ zrobić. Ubiera się, wsiada do samochodu i jedzie na pchli targ. Tam następuje niesamowity zwrot akcji w postaci przypadkowego spotkania z Kaelem (kto by się spodziewał!), a chłopak w swoich pierwszych słowach skierowanych do dziewczyny wyjeżdża z pretensjami o to, że ta założyła KLAPKI. Następnie Karina z uporem nie chce przyjąć pomocy Kaela z przeniesieniem do samochodu kupionych przez siebie kaktusów, przez co kaleczy sobie ręce. Większość zdarzeń zawartych w ,,The Darkest Moon" wygląda w ten sposób – nie wiadomo, czy w zamierzeniu mają być zabawne, czy zaskakujące, ale z pewnością nie posiadają żadnej z tych cech. Są jedynie sposobem na zapełnienie strony tekstem, który nie niesie ze sobą niczego więcej.

Jak wspominałam, seria ,,After", która przyniosła autorce największą popularność, budzi we mnie dobre skojarzenia i darzę ją dużym sentymentem. Czytając ,,The Darkest Moon", miałam jednak wrażenie, że powieść tę napisała zupełnie inna osoba. Pominę już to, że fabuła w książce, której poświęcony jest dzisiejszy post, nie istnieje, bo – umówmy się – każdemu zdarzyć się może słaba książka. Jednak dlaczego styl pisania wydał mi się zupełnie inny od tego, jaki zapamiętałam z ,,After"? Na to pytanie nie jestem w stanie odpowiedzieć.

,,The Darkest Moon" to duże rozczarowanie. Jednak wiecie, co jest najgorsze w tego typu książkach? Że wciągają. I mimo wszystkich negatywnych słów, jakie napisałam na jej temat, pewnie przeczytam kolejny tom serii, gdy nadarzy się okazja. Sama nie wiem, co mnie do tego popycha, jednak gdzieś bardzo głęboko interesuje mnie, jak potoczą się losy bohaterów – nie mam nawet na myśli tych pierwszoplanowych, którzy nie reprezentują sobą wiele, lecz tych z drugiego planu, których znacznie łatwiej jest lubić. Może będę wtedy tego żałować, ale mimo wszystko czuję, że coś mnie przyciąga do kontynuacji tej serii. Miejmy nadzieję, że będzie lepsza.

,,The Darkest Moon" okazała się być zupełnie inna od poprzednich książek Anny Todd. I to inna w tym złym sensie. Na próżno szukać w niej intrygującej fabuły czy ciekawych bohaterów, bo jedyne, co przez większość czasu oferuje, to nudne monologi wewnętrzne bohaterów i zdarzenia, przy których trudno nie przewrócić oczami. Nie mogę polecić Wam tej powieści, jednak sama nie wykluczam sięgnięcia po kolejną część. Trzymam kciuki za to, aby okazała się lepsza od swojej poprzedniczki.

/[Adres usunięty]

Kontynuacja książki, która jak doskonale wiecie, nie przypadłam mi do gustu. Ale ciekawość zwyciężyła, czy autorka tym razem w kolejnym tomie przygód dwójki młodych ludzi Kariny i Kaela zaskoczy czymś nowym ? Czy w końcu zacznie się coś naprawdę dziać ? Już spieszę Wam z odpowiedzą.

…..

….

..

.

Nie, nic się nie zaczęło dziać, książka jest na takim samym poziomie, jak jej poprzedniczka, nudna, ciągnie się niemiłosiernie, a sceny są nijakie. Zero zaskoczeń, zero zaskakujących zwrotów akcji. Miłość była i odfrunęła, teraz jest przyjaźń, jak długo ? Chce mi się rzucać mięsem, jak można spieprzyć tak książkę. Przepraszam za słowa, ale autorka się tu pogubiła i pisała to na jakimś wiekiem kacu. Po co to w ogóle wydawać ? After okazało się „fenomenem” więc zapchaj dziurę ? Znów kręcimy się w kółko, akcji zero, uczuć zero i emocji tez zero. Jedno wielkie zero.

Przepraszam, ale ja nic więcej nie potrafię na temat tej książki napisać. Może ona do mnie nie przemówiła, nie wiem. Może mam jakiś uraz po części pierwszej i jestem tak do niej nastawiona, ale dla mnie była katorgą, brnęłam aby doczytać i móc ją w końcu odłożyć daleko i o niej zapomnieć.

Nie nakreślam fabuły, bo nie ma czego.

Nie polecam ani pierwszej, ani drugiej części i zdecydowanie nie sięgnę po książki tej autorki never.