Thanks to You. You. Tom 2

Pierwsza część dylogii bardzo mi się podobała i po mocnym zakończeniu musiałam przeczytać kontynuacje. Trochę zwlekałam z przeczytaniem tej książki, ale jak już po nią sięgnęłam to na nowo zakochałam się w tej historii. Emocje które mi towarzyszyły przy czytaniu są nie do opisania płakałam, śmiałam się i przeżywałam wszystko z bohaterami. W książce są poruszane trudne tematy (ata­ki pa­ni­ki, sa­mo­oka­le­cza­nie i śmier­ć) i zostały one dobrze poprowadzone i napisane. Akcja dzieje się szybko, jest dużo plot twistów. Bohaterowie są dobrze napisani i wykreowani, mają różne cechy. W książce podobało mi się, że możemy poznać perspektywę Victora, który musi sobie poradzić z ciężką sytuacją. Książka jest wartościowa, bardzo mi się podobała i myślę, że każdy powinien ją przeczytać.

Przerażające jest to jak brak komunikacja międzyludzkiej jest w stanie zepsuć dosłownie wszystko, nie patrząc na nic. Cholernie trudno wrócić później do tego co było wcześniej. Czasami jest to nierealne, a niekiedy przeznaczenie przezwycięża wszelkie przeszkody napotkane na drodze i funduje nam szczęśliwe zakończenie.

Tak właśnie można opisać finałowy tom dylogii „You”. Wiele błędów i niedomówień w relacji Olivera i Lily, że już w prologu drugiej części łamie się nasze serce na drobne kawałki. W tym tomie Izka zawarła całą gamę emocji, zaczynając od okropnie rozdzielającego bólu, nienawiści i bezsilność, a kończąc na miłości, zaufaniu i błogości.

Izka opisała każda z tych emocji i d e a l n i e, przez co nie chciałam kończyć tej historii tak szybko i odwlekałam ją dniami. Czytając tą książkę, możemy poczuć, że autorka włożyła w nią całe swoje serce. Każda reakcja, zachowanie na coś były TAK ludzkie, co potęgowało jeszcze bardziej przyjemność z czytania historii tej dwójki, bo przecież (przynajmniej w moim przypadku) o wiele lepiej się czyta książki, w których bohaterowie nie są, jak robicie i czasem popełniając błędy, czy palną coś głupiego.

Leila w tym tomie skradła moje serce jeszcze bardziej, choć myślałam, że już się tak nie da. To jak walczyła o tą relacje i starała się nie poddawać, nawet gdy pękało jej serce. Kocham ją!

Oliver Lane w tej części również zapunktował u mnie jeszcze bardziej, bo mimo że nie jest idealny (bo nikt taki nie jest) to robił wszystko, żeby być najlepszą wersją siebie dla Lily i Victora.

Ich relacja jest wyjątkowa i ten tom pokazuje to jeszcze bardziej. Życie lubi im kłaść kłody pod nogi, a mimo to zawsze starają się przezwyciężać te problemy razem. I to jest piękne.

Nie chce myśleć o tym, że ich historia właśnie się zakończyła i jedyne co mnie pociesza, że będziemy mogli znów o nich przeczytać w historii Victora, która zostanie już wydana w tym roku! Wyczekujecie? Bo ja tak.