Ten się śmieje, kto ma zęby

Totalna ambiwalencja. Słuchałem z zachwytem i obrzydzeniem. Świetna lektorka. Wynotowałem sobie kilka cytatów. "Teraźniejszość taka, że napić się trzeba". Albo "WERA! JAK TY MI SIĘ PODOBASZ! JAKI TY WIELKI TYŁEK MASZ!" Ta książka to kombinacja rynsztoka i finezji. Aż miło posłuchać. Polecam!

"Ten się śmieje kto ma zęby " to historia, która w swojej prostocie potrafi człowieka porwać i sprawić, że zwykłe wybieranie butów nie będzie już takie samo.

Bohaterką przemyśleń zawartych w książce jest Wera, kobieta, która nie tylko traci swój zakład fryzjerski męski, ale także nagle staje się wdową. Tylko do tego “wzorcowego” wdowieństwa, jej bardzo daleko. Jest kobietą twardo stąpającą po ziemi, z bardzo silną osobowością.

Autorka w swojej książce zawiera wiele cennych przemyśleń, niejednokrotnie sposób ich przedstawienia może zaskoczyć, a nawet bulwersować. Natomiast warto tę książkę przeczytać do końca, bo styl autorki i siła osobowości Wery zdecydowanie wynagrodzą nam poświęcony na nią czas.

Zyta Rudzka jest trochę jak jej bohaterki, pisze tak, jak jej się podoba, a jak się komuś nie podoba, to niech spada z hukiem! „Ten się śmieje, kto ma zęby” to historia znajomości Wery i Karola, pary dość osobliwej, ale miłość podobno ślepa jest. Niestety Karol nie ma już za wiele do powiedzenia, bo jako świeży nieboszczyk może jedynie z góry spoglądać na to, co też wyczynia jego kobieta, a wdowa, wbrew powszechnym założeniom, radzi sobie całkiem nieźle. Wyprzedaje dorobek życia, lustra, karty, puchary i zegary, wszystko to, na co znajdzie kupca. Przygotować pogrzeb i stypę to nie przelewki, trzeba mieć głowę na karku, a Wera ma. Poza tym jest indywidualistką ponad miarę, pali, pije i przeklina, i ma w nosie, co pomyślą o niej inni. Łącznie z czytelnikami :) Wera żyje i brnie do przodu. Autorka wyciska z języka polskiego ostatnie soki,  po raz kolejny bawiąc się przy tym zacnie. „Jak dżokeja zrobić w konia”, „każda jedna dała się ujeździć” i tym podobne kwiatki docenią ludzie z poczuciem humoru i lekko obruszoną piątą klepką. Osobiście preferuję, kiedy autorka mówi męskim głosem (dlatego dużo  bardziej podobały mi się „Tkanki miękkie”). Liczę na płodozmian i na kolejną książkę Rudzkiej w takim klimacie :)

IG @angelkubrick

Nieczęsto sięgam po audiobooki, lecz gdy jednak zamierzam przesłuchać książkę, wybieram na ogół taką, którą mogę pochłonąć jednego dnia. Tak było i tym razem, kiedy to postanowiłam zapoznać się z historią Wery ukazaną w powieści Zyty Rudzkiej zatytułowanej „Ten się śmieje, kto ma zęby”. Jest to również tegoroczna zwycięska powieść Nagrody Literackiej Nike, a że nie przyszło mi jeszcze do tej pory obcować z żadną lekturą ani nominowaną do tej nagrody, ani zwycięską, stwierdziłam, że będzie to dobry początek.

Wera i Karol całe życie ze sobą przeżyli. Zarówno te złe, jak i dobre momenty. Jednak teraz, gdy jej mąż nie żyje, ona chodzi po starych miłościach w poszukiwaniu butów do trumny dla nieboszczyka.

Człowiek musi od czasu do czasu popatrzeć na drugi brzeg. Od tego mu lepiej.

Przede wszystkim to bardzo specyficzna książka i nie wiem, czy przebrnęłabym przez nią, gdybym sięgnęła po nią w wersji papierowej. Słuchając powieści Zyty Rudzkiej, którą czyta Maria Maj, odniosłam wrażenie, że to dość chaotycznie napisana historia. Mimo iż podczas słuchania audiobooka nie robiłam nic wymagającego ode mnie uwagi, co pewien czas łapałam się na tym, że były fragmenty, które najprościej ujmując mi uciekły. Wracanie do nich było kłopotliwe. W tej chwili również chciałabym zaznaczyć, że zawsze słucham audiobooków na podwójnym przyspieszeniu i do tej prędkości jestem przyzwyczajona. „Ten się śmieje, kto ma zęby” jednak jest jedną z tych powieści, które wymagają trochę więcej uwagi czytelnika, dlatego słuchanie jej na tak dużym przyspieszeniu było błędem. Nie sądzę jednak, że moja opinia uległaby drastycznej zmianie, gdybym trochę zwolniła tempo.

Nie miał talentu do życia. Umieranie lepiej mu poszło. Człowiek zabija się, jak umie.

To, co chciałabym przede wszystkim docenić to styl autorki, który, mimo iż dość wulgarny i bezpośredni, to sprawił, że w odbiorze była ona interesująca. Książka dotyka trudnego tematu, jakim jest radzenie sobie ze śmiercią bliskiej osoby. Jednakże tym, co jest warte tutaj uwagi jest samo postrzeganie śmierci oraz żałoby, które książka przedstawia w inny sposób niż sobie na ogół wyobrażamy. Mimo wszystko, choć doceniam tę powieść za sam pomysł oraz oryginalny styl autorki, tak mam wrażenie, że samej fabuły nie jestem w stanie przyswoić na dłużej. Rozumiem konspekt oraz przedstawienie ni to przygnębienia, ale może i w pewnym sensie ulgi związanej z pogrzebem męża i jego brakiem, ale odczuwam również, że zabrakło tu miejsca na głębszą refleksję. Zamiast tego dostajemy bohaterkę, która w moim odczuciu przybiera pozę obojętnej na wszystko oraz roszczeniowej kobiety. Poza samym wątkiem związanym w przeżyciami seksualnymi głównej bohaterki niewiele udało mi się z niej wyczytać. Te związane są ze zdecydowanie większą częścią całej historii.

Miłość to czysta kwasota, nie rozcieńczysz.

Podsumowując, mimo iż dotyczy trudnego tematu, napisana jest ciekawie oraz oryginalnie, to nie dostrzegłam w niej tego, czego chciałam. Odnoszę wrażenie, że jak szybko ją przesłuchałam, tak szybko niestety o niej zapomnę, a szkoda. Zapewne moje opisane odczucia co do niej są równie chaotyczne jak sama historia, lecz nie jestem w stanie wytłumaczyć prościej, jak bardzo mieszane uczucia mam po jej przesłuchaniu.

W sumie nie wiem, co mogę napisać o tej książce - z jednej strony byłam ciekawa, a z drugiej natomiast nie wiedziałam do końca, co autorka chciała przekazać. Mam naprawdę mieszane uczucia, jednak książka nie była dla mnie nudna. W niektórych momentach książka zmuszała mnie do refleksji. Na pewno trzeba zaznaczyć to, że książka wyróżnia się oryginalnością. Czytało się ją dość sprawnie i szybko. Jeśli ktoś lubi biografię, czy coś podobnego to mogę śmiało polecić.