Ten głód

„Ten głód” to debiut na scenie literackiej, cechuje go doskonała kreacja głównej bohaterki jaki i wysublimowany język autorki.

Narracja prowadzona jest w pierwszej osobie, z perspektywy Dorothy Daniels, która snuje swą opowieść zza więziennych krat, gdzie spędzi resztę życia. Od samego początku wiemy jaki finał ma ta historia, lecz jesteśmy powoli prowadzeni, przez zgrabnie połączoną przeszłość i teraźniejszość, by poznać jak Dorothy została ujęta. Opowieść jest bogata w szczegółowe, dosadne i krwawe opisy, a wszystko to ubrane w barwny język, okraszony groteską i ironicznymi anegdotami. Powieść jest nasycona seksem, mężczyznami, feminizmem, ale i opisami smakowitych dań. Ciekawy sposób tytułowania rozdziałów nazwami potraw, które nawiązują do przedstawianej historii. Dorothy to krytyczka kulinarna, zresztą bardzo znana i ceniona, dlatego mamy tak wiele porównań do wykwintnych potraw. Jest ona samolubną, niezależną, silną kobietą, która wie jak wykorzystać swój potencjał by osiągnąć cele. Ofiary mało dla niej znaczą, są kawałkiem mięsa, które często stawało się jej posiłkiem. Dorothy, w swojej historii dokładnie zarysowuje nam również tło społeczno-polityczne, jakie zmiany zachodzą w świecie i jakie mają skutki na branżę w której działa.

„Je­stem mo­nar­chem wśród psy­cho­pa­tów, dużym, pięk­nym rudym mo­ty­lem, który macha skrzy­dła­mi, kiedy się po­si­la”

„Ten głód” to doskonały debiut łączący w sobie najlepsze cechy kilku gatunków. Podróż przez mroczne zakamarki umysłu i ludzkiej psychiki. Powieść wciąga i szokuje. Oczywiście, czekam na kolejną ucztę literacką!

Jeśli kochasz dobry kryminał, dobrą i inteligentną książkę nie możesz nie przeczytać!

Zacznę od parafrazy pewnego powiedzenia: bądź tu mądry i pisz recenzję… Od kilku dni zbieram się i wciąż mam burzę myśli w głowie i nie wiem, co napisać. Nie jest to u mnie częsty objaw, bo przez ponad trzy dekady mojego życia utrzymuję się z pisania. Ale przychodzi taki moment w życiu piszącego, jak po przeczytaniu powieści „Ten głód” Chelsea G. Summers, że jest gorzej, niż gorzej z zebraniem myśli i tego, co się chce napisać.

To jest jedna z najlepszych powieści, jakie przeczytałem w ostatnim okresie. Jej lektura nie pozostawia czytelnika ani na moment w rozproszeniu, cały czas atakuje nasze zmysły. Cały czas porusza emocje związane z jedzeniem, planowaniem kolejnych morderstw przez kobietę krytyka kulinarnego, która żyje, by jeść, zabijać i kochać się namiętnie, w każdym miejscu i chwili. I to wszystko ze sobą jest związane. Mężczyźni, z którymi się wiąże poza jednym to obiekty seksualne, które zdobywa, opanowuje, planuje ich śmierć z perfekcją godną… perfekcjonisty, by w końcu ich skonsumować w pełnym tego słowa znaczeniu.

Książka porusza mnie krytyka kulinarnego i smakosza opisami dań, miejsc i sposobu pisanie o jedzeniu. Doroty główną bohaterkę pokochałem od razu kiedy przeczytałem fragment: „Wszystko wskazywało na to, że lecę do Włoch na trufle – głównie białe, choć nie mama nic przeciwko czarnym. Tartufo bianco, białe złoto, jak piszą o niej lekko nawiedzeni dziennikarze kulinarni, rozpływa się w ustach: jej ziemistość przechodzi w efemeryczność; to, co efemeryczne staje się ziemiste. Dla niej Bóg stworzył barolo, naprawdę nie ma na świecie dwóch innych bytów, które pasowałyby do siebie tak, jak trufla i to wino”. Tak trudno nie zgodzić się z Doroty, kocham ten duet, mam kilka zacnych butelek barolo i chętnie też towarzyszyłbym Doroty przy tej degustacji, próbując przekonać, że taką parą, którą Bóg stworzył dla siebie, jest foie gras i słodkie białe wino Sauternes.

Książka porusza mnie także jako dziennikarza. Doroty zaczyna pracować w mediach drukowanych, pisząc recenzje kulinarne, ale też teksty o żywności. Ale nadchodzi czas kiedy internet wypiera z ogromnym dynamizmem gazety. Dokonuje na kilku stronach znakomitej analizy, jak bardzo upada dziennikarstwo i jak wszystko zaczyna stawać się bardzo proste i prostackie w swojej formie. „Skoro szefowie kuchni są przeciętnymi zwykłymi ludźmi, którzy wyglądają jak Rachel Ray, czy mówią jak Emerii Lagasse, czemu ci, którzy ich poddają ocenie, nie mogą być pospolitymi ignorantami? Żeby zostać krytykiem kulinarnym, wystarczy mieć usta i połączenie z internetem, a jaki głupek tego nie ma? Może jestem pozbawiona ludzkich uczuć, ale załamuje mnie fakt, że ci nudziarze z WordPresa nie mają za grosz etyki, a już na pewno moralności nas, zawodowców, którzy czują pismo nosem, starają się znaleźć odpowiednie podejście do tematu”. Doroty zauważa również, że Ci nowi krytycy w mig zdobywają to, co ona zyskała, drążąc skałę przez 25 lat swojego dziennikarskiego życia. Tu także Doroty została moja przyjaciółką. Mogę napisać, skąd ja to znam…

Książka porusza mnie także misterną konstrukcją kryminalną w stylu mojego ukochanego od młodzieńczych lat Sherlocka Holmesa. Wszystko jednak odbywa się z drugiej strony. To nie słynny detektyw rozplątuje swoim niesamowity, przenikliwym umysłem intrygę, morderstwo, czy kradzież, ale to Doroty pokazuje nam, jak precyzyjnie plecie swoją sieć, by ofiara w nią wpadła i wykorzystuję ją w pełni tego słowa znaczeniu każdym zmysłem, jakim człowiek posiada. To kolejny element, który spowodował, że polubiłem Doroty. I co najważniejsze można napisać kryminał z bardzo mocnymi fragmentami suto podlanymi krwią, ale nie epatować okrucieństwem, która niestety cechuje wielu współczesnych twórców nie tylko polskich. To akcja jest najważniejszą, a nie epizody, które czasami sprawiają wrażenie, że fascynują autora i dlatego faszeruje je makabrycznymi opisami.

Książka porusza mnie swoją formą. Jest to pamiętnik skazanej Doroty, w którym opisuje swoje wspomnienia z życia zawodowego, osobistego, uczuć, planowania kolejnych działań. Co najciekawsze jest to bardzo przemyślana opowieść, spójna bez ucieczek w bok i dygresji, zresztą są momenty, kiedy Doroty sama siebie upomina, by nie robiła zbędnych wycieczek. Chelsea G. Summers dokonała znakomitego zabiegu — z seryjnej morderczyni, potwora, szukającego ponadnormalnych w naszym rozumieniu wrażeń, tworzy przyjazną czytelnikowi osobę. Przynajmniej ja ani razu nie poczułem wzburzenia, jej czynami, zachowaniem, nawet wtedy kiedy, a robi to często, o nas mężczyznach nie ma zbyt dobrego zdania. Jej pamiętnik pozwala mi zrozumieć ją oraz ciąg zdarzeń, a nawet momentami współczuć, kiedy nie może pisać w więzieniu, bo takie są przepisy. Chętnie spakowałbym paczkę i wysłał je przybory do pisania, by mogła snuć swoją opowieść. Nie budzi się we mnie ani przez moment stwierdzenie — dobrze, że ją zamknęli, niech odpowie za swoje bestialskie czyny. Ostatnia strona napawa mnie smutkiem, że to koniec.

Jak pisze się taką powieść? Autorka poświęciła osiem lat na pisanie książki, zbierając materiały, jak wytrawny dziennikarz śledczy, jej książkę za nim ujrzała światło dzienne, przeczytało kilka osób. Produkt końcowy jest perfekcyjny i wynika również z szacunku autora do Czytelnika. Znakomite pióro, podprawione humorem, mimo makabrycznego wydźwięku fabuły. „Publishers Weekly” nazwał to „szatańsko zabawnym” klimatem. Brawa dla Urszuli Gardner, tłumaczki, która nie zagubiła języka autorki.

Czy jesteś smakoszem kulinarnym? Czy lubisz wykwintne dania, a może prostota bardziej Cię satysfakcjonuje?

Jeśli tak, to ta książka dla Ciebie, ale uważaj bo głównym składnikiem wielu potraw jest mięso, ludzkie mięso… Odważysz się zatem poznać te przepisy?

Jeszcze chyba nigdy nie czytałam książki, która jednocześnie mnie fascynowała i budziła wstręt. Tak, były momenty, że musiałam odwracać wzrok od czytanych stron, moja wyobraźnia działała i to była moja zguba. Myślałam wielokrotnie: „jak bardzo trzeba być „dziwnym”? - tu oczywiście nasuwa mi się na myśl zupełnie inne słowo, bardziej dosadne i niekulturalne, aby określić działania tej psychopatki! Bo tak, bez wątpienia, Dorothy Daniels to psychopatka. Poznajemy ją, kiedy ta jest już w więzieniu i opisuje swoje poczynania, jako seryjna morderczyni.

To kobieta, która kocha sztukę kulinarną i seks. Zanim trafiła za kratki wiele podróżowała, aby móc „spełniać się” w tych dwóch kwestiach. Wiele osób doceniało ją jako krytyczkę kulinarną, ale nie wiedzieli, do czasu, z czym łączy swoją smakowitą pasję.

Każdy rozdział opatrzony jest nazwą jakiegoś dania, czy składnika, z którego można stworzyć „kulinarne cuda”, mamy tu chociażby: lampredotto, trufle, udziec z rusztu, mazurek figowo-cytrynowy, steka, kaczkę, hot doga i wiele innych „przepysznych kąsków”.

Zachowania Dorothy były absurdalnie popaprane. Jej chłód, zawiść, okrucieństwo aż było czuć czytając jej słowa. A za uchem dźwięczy czytelnikowi tylko jej sarkastyczny śmiech. Odrażająca osoba, bezwględna, bez jakichkolwiek zahamowań…. i właśnie chyba to sprawiało, że mimo moich negatywnych odczuć musiałam ją dobrze poznać. Szukałam zrozumienia, ale tu nie ma na to miejsca, bo takich działań nie można zrozumieć! To historia o smakach, torturach, zabójstwach, które poprzedzone są uniesieniami cielesnymi…. brrr… na samo wspomnienie mam dreszcze. Ależ to była przygoda - wykwintnie okrutna. 🙂

"Ten głód" to swego rodzaju pamiętnik seryjnej morderczyni, która z zimną krwią pozbawia życia swoich kochanków, aby potem wykorzystać ich części ciała do przygotowania wykwintnych dań.

🔸Przyznam, że byłam nieco sceptycznie nastawiona do tej książki i sam jej początek potwierdził moje obawy, wzbudzając we mnie ambiwalentne odczucia. Miałam wrażenie, że jest zbyt chaotycznie, że zdania bywają konstruowane w dziwny sposób, przez co czasem musiałam czytać jeden fragment po dwa razy lub cofać się kilka zdań wstecz, aby się upewnić, czy dobrze wszystko zrozumiałam. Przeskoki czasowe nie ułatwiały sprawy.

Dodatkowo odrzucały mnie niektóre osobliwe porównania, które często miały nawiązywać do sztuki kulinarnej, co z jednej strony było fajnym smaczkiem, lecz z drugiej strony niektóre metafory były dla mnie dość żenujące. Nie wiedziałam jak się do tego odnosić, czy to tak na poważnie i miało to brzmieć poetycko? Czy może był to specjalny zabieg i mam traktować te narrację z przymrużeniem oka, jako specyficzny czarny humor seryjnej morderczyni? Z biegiem czasu coraz bardziej skłaniałam się ku drugiej opcji, dzięki czemu zaczęłam czerpać przyjemność z lektury.

Bywało też wulgarnie i dosadnie.

Bardzo dokładnie i obrazowo zostały opisane mordy popełniane przez bohaterkę oraz to, jak skrupulatnie się do nich przygotowywała.

🔸Podobał mi się zabieg burzenia czwartej ściany, gdy narratorka zwracała się bezpośrednio do czytelnika.

Na plus zasługuje fakt, że miała ona cechy charakterystyczne dla seryjnych morderców. I raczej nie polubimy się z tą socjopatką ;)

Jednak zabrakło mi więcej wyjaśnień motywów jej działania, ukazania, co ją pchnęło do tak strasznych czynów. Przydałby się bardziej pogłębiony portret psychologiczny.

Była jeszcze jedna rzecz, która mi zgrzytała, mianowicie to, w jakich okolicznościach nasza morderczyni została aresztowana. Według mnie było to mocno naciągane, można to było rozegrać o wiele lepiej.

🔸Podsumowując: pierwsze sto stron z lekka mnie wymęczyło, ale dalej było coraz lepiej i zaczęła się bezkompromisowa jazda bez trzymanki.

Specyficzna i dziwna, momentami groteskowa, makabryczna i wulgarna. Ostatecznie po przymknięciu oka na niektóre aspekty - świetnie się na niej bawiłam.

Nieodmiennie mnie zdumiewa, ile można się dowiedzieć, gdy słucha się w milczeniu, czyta z uwagą i umie posługiwać się wytrychem.

W dzisiejszym społeczeństwie, które pochłania nas w wir codziennych obowiązków, od czasu do czasu potrzebujemy literackiej ucieczki, która wstrząśnie naszymi przekonaniami i skłoni do refleksji nad ludzkim doświadczeniem. "Ten głód" Chelsea G. Summers, jak się okazuje, jest właśnie takim tekstem. W tej nietuzinkowej historii autorka rzuca światło na temat głodu w jego różnorodnych formach: od głodu fizycznego po emocjonalny, od głodu seksualnego po głód władzy. Jest to podróż przez obszary ludzkiej psychiki, które często pozostają ukryte w cieniu tabu i wstydu. Nie tylko analizuje te zjawiska, ale również prowokuje czytelnika do zastanowienia się nad ich wpływem na nasze życie i społeczeństwo jako całość.

Bardzo ciekawy aspektem książki jest bohaterka Dorothy Daniels będąca niezwykle interesującą i wielowymiarową bohaterką, która odgrywa istotną rolę w tworzeniu głębi i złożoności książki. Daniels to postać, która zdaje się być przekrojem różnych doświadczeń i emocji, które autorka eksploruje w swoich esejach. Przedstawiona jest jako postać, która doświadcza różnych form głodu - zarówno fizycznego, jak i emocjonalnego. Jej historia stanowi ciekawy koncept, w którym czytelnik może dostrzec różnorodne aspekty ludzkiego pragnienia i obsesji. Od głodu miłości i akceptacji społecznej, przez głód władzy i kontroli, aż po głód emocji i doświadczeń - Daniels jako bohaterka staje się inkarnacją wielu z tych tematów. Co więcej, symbolizuje również siłę i determinację w obliczu własnych demonów.

Całość recenzji [Adres usunięty]