Tego nie mogę ci powiedzieć

16.06.2021 miała premierę książka Justyny Sznajder "Tego nie mogę ci powiedzieć". Jest to debiut autorki. Wygrała ona konkurs na powieść młodzieżową, a to właśnie efekt jej pracy. Okładka bardzo mnie zaintrygowała, więc postanowiłam dać szansę nowej autorce.

Karolina i Kuba, para nastolatków, którzy poznali się w internecie. Każde z nich boryka się ze swoją rzeczywistością, a nie jest ona łatwa i różowa. Czy są w stanie pomóc sobie nawzajem? Czy znajomość z internetu przerodzi się w coś więcej?

Osobiście bardzo lubię ten gatunek literacki i bardzo często sięgam po young adult lub książki młodzieżowe. I trudno uwierzyć, że w tym przypadku to debiut, bo fabuła jest świetnie napisana i skonstruowana. Widać, że autorka miała konkretny pomysł, który mocno przemyślała i przeanalizowała. Bardzo dużo tutaj monologów głównych bohaterów. Poznajemy krok po kroku ich tok myślowy, pobudki jakie nimi kierują w danej sytuacji oraz każdą podjętą nawet najmniejszą decyzję. Poruszane tutaj są naprawdę ważne i ciężkie tematy jak przemoc domowa, alkoholizm, niepełnosprawność, rozpad rodziny. Autorka świetnie sobie z nimi poradziła i myślę, że jest to wartościowa książka. Mimo to nie do końca przypadła mi do gustu. Dla mnie to ciągłe wywnętrzanie się bohaterów stało się troszkę nużące. Liczyłam na więcej czynów mniej przemyśleń. Ale to takie moje subiektywne odczucie. Książka jest dobra i bardzo dużo ze sobą niesie, nie jest łatwa i lekka ze względu na tematy w niej poruszane, ale zdecydowanie warto poświęcić jej czas.

Nawet będąc razem, można odczuwać samotność.*

Życie rzuca nam wyzwania, od nas zależy czy podejmiemy rękawicę i jak ich rezultat na nas wpłynie. Niekiedy się poddajemy i trwamy w bezpiecznym kokonie, bo boimy się nowej rzeczywistości, ale możemy też walczyć i się podnosić po każdym upadku. Czasami zmagamy się z tym całkiem sami, ale mamy też możliwość poproszenia o pomoc. Jaką drogę wybrać?

Zarys fabuły

Karolina w oczach swoich rówieśników jest uważana za szczęściarę. Ma własny pokój, zawsze dostaje to, czego chce, a na dodatek domowymi obowiązkami zajmuje się gosposia. Jednak nastolatka od roku trwa w martwym punkcie i jest daleka od czucia, chociażby odrobiny radości. Gdyby nie Aslan (znajomy z gry, w którą razem grają, a także internetowy przyjaciel) zapewne nawet na jej ustach nie pojawiłby się nikły uśmiech. Kuba, bo tak ma na imię, rozumie ją i do niczego nie zmusza. Sam też nie ma ciekawej sytuacji w domu. Dwoje zupełnie różnych nastolatków, Karolina trudne tematy ucina zawsze tym samym zwrotem, „tego nie mogę ci powiedzieć”, Kuba zaś jest jak otwarta księga. Jak potoczą się ich losy?

W przypadku Tego nie mogę ci powiedzieć, byłam mocno niezdecydowana, czy chcę przeczytać ten tytuł. Gdzieś we mnie były opory, bałam się, że to historia nie dla mnie. Ostatecznie trafiła w moje ręce i już jest za mną. Co o niej myślę?

Moje wrażenia

Muszę przyznać, że dawno nie miałam tak rozbieżnej opinii o jakiejś książce. Tego nie mogę ci powiedzieć to zdecydowanie historia skierowana do młodzieży i to czuć od samego początku. Emocje zmieniają się jak w kalejdoskopie, wystarczy drobna rysa, by powstał dramat życia. I w żadnym wypadku nie pisze tego w złym znaczeniu. Tak po prostu jest na pewnym etapie naszego życia. Buzują hormony, uczymy się siebie i postępowania w świecie, gdzie ludzie lubią obserwować i oceniać. Dla mnie po prostu było tego za dużo i za szybko. Z drugiej jednak strony doceniam trudne wątki poruszone w tej publikacji. Autorka postarała się o to, by były one dopracowane, a zachowania bohaterów zrozumiałe po zakończeniu. Plusem jest również to, że finał nie stał się słodkim love story, jak nie lubię otwartych zakończeń, tak tym razem jestem z niego zadowolona. W mojej głowie bohaterowie zwolnili, skorzystali z pomocy specjalisty i nie zostali zawiedzeni przez innych.

Słów kilka o bohaterach

Pomimo tego, że nie odnajdywałam się w tej huśtawce emocjonalnej, podobała mi się charakterystyka postaci. Karolina długo skrywa się za maską, która daje jej złudne poczucie bezpieczeństwa. Do czasu odkrycia jej tajemnicy może to być irytujące, ale później całkowicie ją zrozumiałam. Wiem, jak denerwują ciekawskie i pełne litości spojrzenia. Znam smak irytacji, gdy ktoś pyta “jak to się stało?”. Znam strach przed nowym i bycie zależnym od kogoś. Wiem, jak trudno jest się przełamać i przyznać przed sobą, że rządzi nami strach. Co do Kuby, to w jego przypadku mam dwa jego obrazy. Jeden to ten romantyczny i ON zupełnie do mnie nie przemówił, ale ten drugi – opiekuńczy i walczący mnie przekonał. Bo nastolatkowie, to nie tylko imprezy, czasopisma i spotkania ze znajomymi. Czasami muszą szybko dojrzeć i rozumieją więcej niż niejeden dorosły. Kuba jest takim przykładem. Zaimponował mi w tym aspekcie dojrzałością i tym, że nie walczy z wiatrakami, a stara się myśleć długoterminowo i układa plan działania.

Na zakończenie

Nie uważam, że Tego nie mogę ci powiedzieć to zła książka, po prostu to jeden z tych tytułów, który targetem wiekowym nie jest już dla mnie. Bo wiecie, rozumiem te wszystkie zawirowania uczuciowe, byłam w końcu nastolatką, ale mnie już to nie ciekawi. Nie w tym przypadku, bo wszystko odbierałam, jakby było stłumione przez grubą szybę. Nie mogłam się zżyć z bohaterami, ale jednocześnie poznając ich historie, rozumiałam, czemu postępują tak, a nie inaczej. To skomplikowane, ale ja tę książkę podzieliłam na dwie części. Jedna to miłosny wątek, a druga to temat przemocy w domu, wykluczeniu ze społeczeństwa i niepełnosprawności. I o tym nadal za mało się mówi. Za to brawa dla Justyny Sznajder, świetnie uchwyciła problemy, zrozumiała, co siedzi w głowach samych zainteresowanych i jak można z tym walczyć.

Jestem pewna, że Tego nie mogę ci powiedzieć, trafi do każdego nastolatka. Ta powieść pokazuje, że to, co przeżywają, nie jest niczym dziwnym. Pokazuje też, że inność nie jest niczym złym, że nie powinno się oceniać po pozorach, że warto wyciągnąć rękę i pomagać, zamiast odepchnąć. Mam nadzieję, że to nie jest ostatnia książka autorki i że będzie poruszać nadal tak ważne społecznie tematy.

Karolina jakiś czas temu przeżyła ogromną traumę. Z tego powodu odcina się od najbliższych, zamyka się w swoich czterech ścianach, dobre pochodzenie nic w jej życiu nie zmienia. Jej odskocznią staje się tworzenie origami i gra w LOL-a (gdzie osobiście nie rozumiem fenomenu tej gry). Tam poznaje Kubę, który jest jej totalnym przeciwieństwem. Chłopak jest otwarty, kontaktowy, ale jego sytuacja w domu nie przedstawia się ciekawie. Ojciec nadużywa alkoholu, wyżywa się na rodzinie, matka nie potrafi mu się przeciwstawić, a ON chce ochronić młodsze rodzeństwo przed tyranem. Gdy relacja tej dwójki ma przejść do reala, zaczynają pojawiać się schody. Jak potoczą się losy tej dwójki? Czy ich los się odmieni? Jak na siebie wpłyną?

Książka zbierała na początku bardzo dobre opinie. Byłam jej mocno ciekawa, tym bardziej, że to powieść która wygrała konkurs, więc coś w niej musiało być interesującego. Opis może lekko sztampowy, ale nie zniechęcałam się. Jednak po zakończeniu jej, mam mocno mieszane odczucia.

Fabuła niestety jakoś się nie wyróżniała. Klasyczny schemat, tylko detale się różniły. Super, że autorka pokusiła się o tematykę niepełnosprawności, tylko szkoda, że dość mało o tym wspominano, jasne Karolina w myślach mocno to przeżywała, ale jakoś nie przekładało się to do rzeczywistości. Jakoś mi to w pełni nie grało ze sobą. Dodatkowo byłam w stanie przewidzieć połowę splotów wydarzeń i jaki będzie tego finał. Autorka postawiła na otwarte zakończenie, chociaż jak w przypadku książki Pani Weroniki łodygi też miała odczucie, że dużo tematów nie zostało rozwiązanych i za dużo domyśleń i przypuszczeń zostało zrzuconych na odbiorcę. Jednak podejrzewam, że fanom książki Pani Weroniki takie rozwiązanie przypadnie do gustu. Jednak bardzo spodobały mi się watki drugoplanowe! Problemy rodzinne w obydwu rodzinach były różne i ekstra opisane. Wielki plus za to, że Pani Justyna pokazuje, że nie ważne czy pochodzisz z biednej czy bogatej rodziny i tak masz prawo do problemów i że jesteśmy oceniani tylko na podstawie majątku. To zdecydowanie zasługuje na wspomnienie i pochwalenie!

Bohaterowie zostali stworzeni, w moim odczuciu, na totalnych kontrastach. Karolina po wydarzeniach, które ją spotkały, boi się zaangażować, skrywa swoje emocje, przeżywa ból po cichu, nie ufa nikomu i nie chce być oceniana ani by nad nią się litowano. Zaś Kacper otwarcie mówi o wszystkim, wręcz lgnie do ludzi, jest towarzyski i mimo swojej sytuacji rodzinnej, myśli optymistycznie. Dwa różne światy, dwa totalnie inne charaktery, ale jak to się mówi, przeciwieństwa się przyciągają. Może nie zawsze ich zachowanie było zrozumiałe, ale jest to do przeżycia. Chociaż nie będę ukrywać, że Karolina dość często mnie drażniła i jej ulubione powiedzonko "tego nie mogę ci powiedzieć", momentami doprowadzało mnie do szału.

Nie chce być mocno surowa i zlinczować tej powieści od góry do dołu, bo wiem, że jest to debiut autorki i to pewnie dopiero początek jej kariery, a widać w tym potencjał. Jednak nad stylem i dialogami będzie trzeba pracować. Książka ma około 280 stron, a ja czytałam ją prawie tydzień i nie, nie jest to spowodowane brakiem czasu, tylko że styl nie jest lekki, że przez nią się płynie. Gdy były jakieś ważniejsze wydarzenia, to czytało się to dobrze, ale gdy przychodziły momenty rozmyślań, zwłaszcza Karoliny, to miałam jakąś blokadę. Dla porównania czytam teraz Arcymaga, który ma podobną liczbę stron, zaczęłam ją 2 dni temu i jestem na 180 już stronie. Chociaż po tak dłuższym przemyśleniu, to wydaje mi się, że to przez perspektywę dziewczyny tak wolno mi to szło, bo wątki Kuby za to wciągały mnie bardzo.

No cóż, trudno mi pisać to podsumowanie. Może powiem tak, jak na debiut to nie jest źle, ciekawe wątki zostały poruszone, wiele można z niej wynieść i spędzić z nią kilka przyjemnych godzin. Osobiście widzę w twórczości autorki potencjał i trzymam kciuki, by udało jej się wydać kolejne powieści. Pracy czeka na pewno dużo, jednak każdy autor kiedyś zaczynał i to kwestia wprawy. Dlatego jeśli macie ochotę poznać historię Karoliny i Kuby, a przy okazji wesprzeć nowego pisarza, to dajcie tej książce szansę.

Pamiętam, że kiedy ujrzałam okładkę powieści Tego nie mogę ci powiedzieć, poczułam się zachwycona. Okładka ta jest oryginalna, zawiera w sobie kolory, które lubię no i ten tytuł, który jest całkiem intrygujący. Nic więc dziwnego, że już wtedy nie mogłam doczekać się poznania tej historii. Tak oto debiut literacki Justyny Sznajder trafił w moje łapki, a ja dzisiaj mogę Wam co nieco o nim opowiedzieć. Czy była to dobra lektura? Za chwilę się to wyjaśni.

Karolina i Kuba poznali się na jednej ze stron internetowych z grami. Od tamtej pory każdą wolną chwilę przeznaczają na rozmowy. Życie każdego z nich ma jednak swoje ciemne strony, ale mimo tego Kuba stara się nie mieć przed przyjaciółką żadnych tajemnic. Mówi jej o wszystkim, choć Karolina nie do końca jest z nim szczera... Nastolatce niczego nie brakuje, ma dobry dom, rodziców, własny pokój oraz pomoc domową, jednak od roku nie wychodzi z domu. Kiedy Kuba dopytuje co się wydarzyło w jej życiu, ciągle słyszy “tego nie mogę ci powiedzieć” ...

Ta powieść jest dość cienka, więc nie zdziwiłam się, gdy udało mi się z nią uporać w kilka godzin. Jednak te godziny były dość intensywne i bogate w różne odczucia, ponieważ autorka zadbała o to, bym jako czytelnik odczuwała wszystkie emocje głównych bohaterów. No akurat tutaj muszę przyznać, że jej się to udało, z czego się oczywiście bardzo cieszę. Jednak przejdę już może do naszych bohaterów.

Karolina, bo to ona jest główną bohaterką tej historii, z początku wzbudziła moją sympatię pomieszaną z taką dozą irytacji. Rozumiałam jej postępowanie oraz trzymanie innych na dystans, jednak z czasem zaczęło mi to gdzieś tam ciążyć. Miałam też wrażenie, że Karolina ma trochę za straszne wyobrażenie na temat innych ludzi. Ciągle uważała, że gdy ktoś pozna jej sekret, stanie się pośmiewiskiem lub co gorsza: ludzie zaczną się na nią litować. Tak, jej postępowanie było zrozumiałe, lecz momentami jej pesymizm mnie drażnił.

Kuba z kolei zdobył mój podziw. To, jaką historię zaserwowała mu autorka to jedna kwestia – ciut schematycznie i niezbyt oryginalnie, ale też jestem w stanie zrozumieć, dlaczego Justyna Sznajder zdecydowała się na ten właśnie wątek. No, ale wracając do tej postaci: Kuba zaimponował mi swoją zaradnością, siłą i determinacją, z jaką dążył do swojego celu. Choć mogłoby się wydawać, że myśli ON tylko o sobie, to absolutnie tak nie było: myśląc o swojej przyszłości nastawiał się również na pomoc swojemu młodszemu rodzeństwu. Dlatego też na tego chłopaka patrzyłam z nadzieją i pewnego rodzaju radością (choć jego życie nie było zbyt radosne).

Styl pisania Justyny Sznajder jest bardzo dobry i choć chwilami faktycznie czułam, że jest to debiut literacki, to przyznaję, że ta książka jest po prostu dobra, przyjemna i naprawdę wciągająca. Autorka na kartach tej powieści przedstawia ważne wątki i porusza istotne tematy, z którymi możemy spotykać się codziennie, a nawet o tym nie wiedzieć. Dlatego też cieszę się, że na polskim rynku mamy kolejną autorkę poruszającą trudniejszą tematykę, która może znaleźć wśród młodych odbiorców ogromne zainteresowanie.

Cieszę się, że miałam okazję przeczytać Tego nie mogę ci powiedzieć, ponieważ poznałam pióro Justyny Sznajder i wiem już, że będę czekać na jej kolejne powieści. Jeżeli literatura młodzieżowa jest bliska Waszemu sercu, to myślę, że powinniście sięgnąć i po ten tytuł. Być może zachwycicie się równie mocno, co ja.

"Tego nie mogę Ci powiedzieć" to debiut literacki początkującej autorki Justyny Sznajder. Warto też wspomnieć, że książka wygrała konkurs literacki Wydawnictwa Kobiecego na najlepszą książkę młodzieżową lub new adult. Po przeczytaniu tego tytułu wygrana ta mnie raczej nie dziwi. To ciekawa młodzieżówka, w której autorka stara się podejmować naprawdę ważne tematy takie jak niepełnosprawność, alkoholizm czy przemoc w rodzinie. Mamy tutaj dwójkę skrajnie różnych bohaterów, którzy poznają się w sieci i od samego początku łapią ze sobą świetny kontakt. Są jednak pewne sprawy, o których sobie nie mówią. Największą tajemnice skrywa Karolina, ale właściwie czytelnik dowiaduje się tego już w pierwszej części powieści.

Mam trochę problem z relacją między głównymi bohaterami. Wiem, że teoretycznie znali się długo, ponieważ czatowali jakiś czas przed spotkaniem, ale od momentu zapoznania w realu ich relacja gwałtownie przyspiesza. Właściwie nie ma żadnego napięcia między nimi. Mogłabym jednak przymknąć na to oko bo to debiut i ja wszystko rozumiem, ale ilość stereotypowych sytuacji pojawiających się w tej powieści mnie przytłoczyła🙈 Nasza główna bohaterka jest bogata i super-nic w tym złego. Nie rozumiem tylko czemu za gosposie musi mieć Ukrainkę w dodatku nie mówiąca po polsku i do tego jeszcze mało uprzejmą? Z drugiej strony mamy Kubę, który jest biedny, a jak biedny to jego mama musi być sprzątaczką, bo jakby inaczej (swoją drogą podobny schemat mieliśmy w Angst with happy ending). Kuba ma też taki problem, że woli Karolinę bo ona pozwoliła zapłacić mu za swoje lody, a wcześniej inna dziewczyna, z którą się umówił, uważająca się za feministką zapłaciła za siebie sama🤷‍♀️ I jemu się to nie podobało. Wszystko to odebrało mi chęć czytania i sprawiło, że nie polubiłam się z bohaterami.

Na wielki plus zasługuje ukazanie niepełnosprawności jako rzecz normalną oraz pokazanie różnych problemów rodzinnych.

Polecam przeczytać i ocenić samemu. IG SMIEJKA_CZYTA

Od dawna nie zaliczam się już do młodzieży, ale czasem lubię zerknąć na młodzieżowy rynek czytelniczy i sprawdzić, co teraz jest na topie. Muszę przyznać, że ta książka okazała się prawdziwym majstersztykiem. Dawno nie miałem w swoich rękach niczego tak dobrego, co sprawiłoby, że nie będę mógł oderwać się od czytania. Co ciekawe, jest to debiut autorki, więc tym bardziej jestem pozytywnie zaskoczony. Ta książka nie dość, że jest świetnie napisana, to przede wszystkim porusza bardzo ważne tematy i problemy, z jakimi muszą mierzyć się młodzi ludzie współcześnie. Jeśli więc szukacie pozycji dla siebie lub dla Waszych nastolatków, to koniecznie sięgnijcie po tę powieść. Warto.

"Tego nie mogę ci powiedzieć" to naprawdę świetna młodzieżówka. Niebanalna, ciekawa, momentami wzruszająca, ważna. Poruszane w niej tematy są niezwykle istotne, a autorka podchodzi do nich w odpowiedni sposób, nie lekceważąc problemów nastolatków, wręcz przeciwnie, poświęcając dużą część swojej powieści tematom takim jak samoakceptacja, siła woli czy stawianie czoła swoim największym lękom. Dlatego uważam, że "Tego nie mogę ci powiedzieć" to naprawdę ważna książka, którą warto przeczytać, szczególnie w okresie dojrzewania.

Pomimo poruszania istotnych kwestii, książka napisana jeśli lekko, bardzo przyjemnie i szybko się ją czyta, jest łatwa w odbiorze. Postaci są bardzo dobrze wykreowane, nie tylko te główne, ale również te drugoplanowe.

W całej powieści nie znalazłam żadnego minusa do którego chciałabym się odnieść, co, zważywszy na fakt iż jest to debiutancka powieść autorki, sprawia, że jestem pod wrażeniem.

Z czystym sumieniem polecić mogę lekturę "Tego nie mogę ci powiedzieć" wszystkim lubiącym literaturę młodzieżową. Książka naprawdę mi się podobała, dobrze bawiłam się w czasie jej lektury, a cała historia na pewno zostanie ze mną na dłużej