Świst umarłych. Katie Maguire. Tom 9

"Świst umarłych" to dziewiąty tom cyklu o policjantce Katie Maguire. Dla mnie to było pierwsze spotkanie nie tylko z cyklem, ale i ogólnie z twórczością autora i od razu muszę przyznać, że całość zrobiła na mnie piorunujące wrażenie. To mroczny, brutalny kryminał. Podobało mi się to, że akcja osadzona jest w środowisku irlandzkich policjantów – nieczęsto czyta się kryminały z tego zakątka świata. Bardzo polubiłam Katie. To kobieta o przyjemnym usposobieniu, chociaż musiała być twarda, by zajść tak daleko w tak męskim zawodzie. Wydaje się jednak, że autor nie ma dla niej litości – jak już wygląda, że w końcu sprawy potoczą się lepiej, spadają na nią kolejne problemy. Styl autora również robi wrażenie, panuje to ewidentne zamiłowanie do makabry. Historia jest ciekawa, mocno wciąga, książkę ciężko odłożyć. Na pewno nie jest to moje ostatnie spotkanie z tą serią – to był dla mnie mocny powiew świeżości!

Martwy policjant, który złożył donos w sprawie korupcji wśród kolegów... Czy to przypadek, że został zamordowany?

Nikt nie lubi kiedy się na niego donosi, a szczególnie policjanci.

Nadkomisarz Maguire chce rozwiązać tę sprawę i szuka sprawcy wśród... własnych kolegów.

Czy to dobry krok?

Z niewyjaśnionych przyczyn giną kolejni "sygnaliści".

Kto jest mordercą i jaki miał motyw?

To moje pierwsze zetknięcie z autorem i szczerze wam przyznaję, że jestem odrobinę ... znudzona.

Oczywiście książka ma naprawdę ciekawą fabułę, jest tutaj sporo rozlewu krwi, chyba z milion wątków, które mimo sporej ilości łączą się w fajną całość, niebezpieczny morderca i coraz większa ilość martwych ciał. Czyta się ją stosunkowo szybko, ale coś mi w niej nie odpowiada. Nie czuję się jakoś super zaskoczona biegiem wydarzeń. Szczerze, spodziewałam się ogromnego "wow" i historii która wręcz zetnie mnie z nóg, a nic takiego nie miało miejsca.

Podsumowując, to thriller nie dla mnie. Poza tym, dopiero teraz zorientowałam się, że to któraś już część serii z tą nadkomisarz i pojęcia zielonego nie mam, czy powinno się je czytać po kolei, czy każda część jest niezależna od poprzedniej. Długo zastanawiałam się nad twórczością autora i kiedy przyszła taka możliwość, kiedy w końcu postanowiłam coś przeczytać, mam mieszane uczucia. Coś mi się wydaje, że w niedalekiej przyszłości nie sięgnę po jego książki.

ZMARLI NIE MÓWIĄ, ZMARLI ŚWISZCZĄ

Graham Masterton to nazwisko kojarzone albo z horrorami, albo z erotyką. Czasem jednak zdarza się mu popełnić coś innego, od powieści historycznych zaczynając, na thrillerach skończywszy. W tym ostatnim gatunku musiał chyba poczuć się dobrze, bo nie tylko stworzył [Adres usunięty]. serię powieści o Katie Maguire, ale też wyszedł mu z tego najdłuższy cykl w jego karierze. I to cykl jakże udany. Udany też jest najnowszy tom więc jeśli lubicie mocne opowieści z dreszczykiem, powinniście go poznać.

Odcięta głowa. Flet wciśnięty do gardła. Cmentarz. Tak zaczyna się kolejna, kto wie czy nie najcięższa sprawa w karierze Katie Maguire. Zabity to bowiem policjant, który miał zeznawać w sprawie o korupcję. Ale jak wiadomo, nigdzie nie lubi się ludzi, którzy donoszą na swoich i policja nie jest wyjątkiem. Kto wie czy nie wręcz przeciwnie. Dlatego, kiedy Katie angażuje się w śledztwo, nie każdemu się to podoba. A tymczasem ofiar przybywa…

Masterton to autor mający tendencję do dziwnych, często zupełnie nietrafionych pomysłów, kiepskiego rozwiązywania fabularnych i naciąganych wątków. Owszem, to domena pisarzy zajmujących się horrorem i fantastyką – weźmy choćby książki Stephena Kinga, w których dobre zakończenie bywa jedynie chlubnym wyjątkiem – jednak Brytyjczyk ma do tego szczególny talent. Ale nawet wtedy potrafi jakoś z tego wybrnąć. Bo czego by o nim nie mówić, potrafi pisać, a co za tym idzie potrafi także wywoływać mnóstwo emocji, nawet w takich momentach. Do tego dochodzi napięcie i brutalność, które naprawdę robią wrażenie, a przy okazji całość czyta się lekko, szybko i z dużą przyjemnością.

I to właśnie czeka na Was w „Świście umarłych”. Spójrzcie tylko na ten tytuł i opis – brzmi nieco komicznie. A jednocześnie całość jest jednocześnie mroczna, mocna, momentami makabryczna i pełna grozy. Oczywiście nie tej paranormalnej, tylko przyziemnej, ludzkiej. Zwykłego, człowieczego bestialstwa potrafiącego przerazić bardziej, niż duchy, wampiry czy co tam jeszcze wymyślicie. Zresztą niniejsza powieść do typowy, wzorcowy thriller. Przełamany tytułowym motywem, który może i wydaje się nieco przekombinowany, ale stanowi całkiem ciekawy element i pewne odświeżenie skostniałego gatunku.

Poza tym całość jest przecież świetnie napisana i wręcz sama się czyta. Dla miłośników mocnych wrażeń na długie pseudo zimowe wieczory to powieść jak znalazł. A przy okazji to kolejny znakomity dowód (i kolejny Mastertona), że nawet współcześnie w thrillerach zdarzają się świetne rzeczy. Tradycyjnie polecam więc gorąco.

Pewnego deszczowego poranka spokój rodziny O’Reganów został bezpowrotnie zachwiany. Trzech mężczyzn w kominiarkach dokonało porwania Kierana – sierżanta Policji i brutalnie go zamordowało. Ciało zostawili – o ironio – na cmentarzu, wcześniej pozbawiając go głowy, a w krtani umiejscowili flet. Zbrodnia ta była sygnałem, że donosicielstwo, zwłaszcza na kolegów po fachu, nie popłaca. Wkrótce sypią się kolejne głowy, a bestialscy mordercy są zawsze o krok przed organami ścigania. Czy policjantom z Garda Sochiana uda się ochronić pozostałych sygnalistów przed niemal pewną śmiercią?

„Świst umarłych” nie była moją pierwszą stycznością z piórem autora, za to pierwszy raz wzięłam do ręki pozycję z cyklu z Katie Maguire i czuję się całkiem usatysfakcjonowana. Akcja książki zaczyna się z naprawdę grubej rury – porwanie, piła mechaniczna, krew, odcięta głowa. Brzmi ciekawie i takie też jest, ale nie na długo. Wątek kryminalny przeplata się ze skomplikowanym życiem osobistym głównej bohaterki. Nie miałam styczności z poprzednimi 7 częściami cyklu, jednak nie okazało się to wielkim problemem, ponieważ autor wtrącił wiele podpowiedzi, które pomogły się zasymilować w tej powieści.

Zdecydowanie najmocniejszą stroną tej książki są sceny mordów, pozostałe są dosyć przeciętne, a czasem nawet nudne. Autor rozpieścił czytelnika brutalnością, więc kiedy jej brakowało fabuła nieco się ciągnęła. Odnosząc się do nieco mniejszych wad – czasami miałam wrażenie, że czytam erotyk. Sceny seksualne były bardzo drobiazgowe, ale na szczęście było ich zaledwie kilka. Mały problem sprawiły mi także bardzo nietypowe nazwiska bohaterów, których nawet nie starałam się wymówić, a co dopiero zapamiętać.

Graham Masterton ani trochę nie oszczędza swoich bohaterów. „Świst umarłych” to książka, w której trup ściele się gęsto, akcja pędzi z niesamowitą prędkością, ale nie brakuje tu także przystanków – czasem zbyt długich. Po poprzednie części cyklu z nieustępliwą Katie Maguire z pewnością sięgnę w momencie, kiedy zapragnę niewymagającej lektury i w takim też charakterze polecam „świst umarłych”.

SYGNALIŚCI

"Jak się poczeka dość długo na brzegu rzeki, to w końcu zobaczy się płynące nią ciała wrogów

Witam Was kochani bardzo gorąco. "

Dziś chciałam podzielić się wrażeniami po lekturze książki Grahama Mastertona, który opublikował mnóstwo książek, cieszy się wielką popularnością i ma grono stałych czytelników. "Świst umarłych" jest dziewiątą częścią cyklu o Katie Maguire, który powstał w 2002 roku, o czym sięgając po tę książkę nie wiedziałam. Lubię czytać serie po kolei i po lekturze tej książki nie zmieniłam zdania. Poczułam się jakbym nagle znalazła się w środku imprezy, na której nie znam nikogo, bo „Świst umarłych” jest jak gdyby trochę wyrwany z kontekstu. Pojawiające się postacie, wątki z poprzednich tomów, które są ważne dla aktualnych zdarzeń, poprzednie perypetie głównej bohaterki, których nie znam, psuły mi przyjemność czytania, bo nie wszystko było dla mnie interesujące i spójne.

„Świst umarłych” to brutalny kryminał o zdradzie i o tych, którzy nie cierpią zdrajców. Policjanci, którzy próbują przeciwstawić się korupcji w swoich szeregach i składają doniesienie na kolegów są traktowani jak kapusie, bo nikt nie lubi, kiedy się na niego donosi, a zwłaszcza policjanci. Sygnaliści jednak nie zdążą stanąć przed komisją i złożyć zeznań, bo jeden po drugim tracą głowy, w dosłownym słowa tego znaczeniu, a w ich krtani śledczy znajdują wetknięte flety, które pogwizdują na wietrze. Jest jeszcze jedno śledztwo związane z transportami narkotyków, które wydaje się być powiązane z pierwszym, oraz tajemnicza śmierć znanego finansisty.

Martwi i zaginieni policjanci, martwy finansista, martwi przestępcy oraz rosnąca nieufność wobec oficerów, z tym wszystkim musi zmierzyć się główna bohaterka. Ma do czynienia ze śledztwem, które może skompromitować całą Gardę. Katie musi zdecydowanie pokonać wszystkie przeszkody, które stoją na jej drodze do prawdy, a jednocześnie dotrzymać przysięgi, poddawanej coraz większej próbie, którą złożyła wstępując do policji. Jej życie osobiste również nie jest łatwe i stanowi dla niej wyzwanie. Nadkomisarz Maguire rzadko miewa chwile radości, o wiele częściej przeżywa gorzkie i smutne momenty, co z kolei odbija się na jej pracy i są chwile, kiedy nie zawsze postępuje logicznie, do tego stopnia, że czasem trudno uwierzyć w jej działania. Musi walczyć nie tylko z jednym z najniebezpieczniejszych handlarzy narkotyków, ale także musi zmierzyć się z własnym działem, który nie darzy sentymentem osób, które zeznawały przeciwko innym policjantom. Właściwe postępowanie w skorumpowanym i bezlitosnym świecie, będzie kosztowało ją zbyt wiele.

„Świst umarłych, to niewątpliwie jeden z najbardziej krwawych kryminałów, jakie ostatnio czytałam. Historia chwilami okropna, zwłaszcza scena z krzywdzeniem dziecka, brutalna i krwawa, wręcz niepojęta. A z drugiej strony książka przewidywalna, zabrakło mi klimatu, który by mnie porwał i nie czekałam z niecierpliwością, co będzie dalej. Chyba że na zakończenie, bo jej czytanie chwilami mnie męczyło. Nigdy nie przypuszczałam też, że będę narzekać na mankamenty techniczne dotyczące książki, ale w tym przypadku komfort czytania psuła mi drobna czcionka oraz nietypowy format książki, która jest bardzo wąska, co utrudniało jej otwarcie i trzymanie w ręku. Podsumowując lektura książki mnie trochę zmęczyła, thriller niczym specjalnym mnie nie zaskoczył, poza brutalnymi scenami mordu i mało przyjemnymi w odbiorze scenami seksu. Pozycja dla wielbicieli autora, raczej nie sięgnę po jego inne książki.

Książkę przeczytałam dzięki uprzejmości Wydawnictwa Albatros.

"Większość ludzi nie zdaje sobie sprawy, ze w życiu dostaje się szansę tylko raz, a potem, zanim człowiek się obejrzy, jest stary. "