Suka

Współczucie, szok, a wreszcie bunt i potępienie, a wszystkie z tych emocji dopełnione przenikającym smutkiem. Pilar Quintana nakreśliła opowieść, która choć nie grzeszy objętością, stanowi prawdziwą bombę emocjonalną, jaką pochłania się z zapartym tchem, po to, by po wszystkim pozostać w całkowitej rozsypce.

Ta odurzająca historia jest nadzwyczaj nieobliczalna, a współczujący Damaris czytelnik absolutnie nie spodziewa się przemiany, jaka zachodzi w kobiecie. Nie sposób znaleźć wytłumaczenie, niełatwo to ogarnąć umysłem. Tylko brak możliwości zaspokojenia instynktu macierzyńskiego może doprowadzić kobietę w tak skrajnie niebezpieczny stan, będący klątwą zarówno dla niej, jak i najbliższych.

Z jednej strony jest to porażająca historia ukazująca przemoc wobec bezbronnych, choć niesfornych zwierząt, z drugiej, dotykająca duszy powieść o traumach oraz niespełnionym marzeniu o macierzyństwie, które całkowicie zdominowało życie pewnej biednej rodziny. To wreszcie metaforyczna opowieść o niedojrzałości, wyniszczającej zazdrości, która może całkowicie zrujnować relację matka- dziecko. Rodzicielka w pewnym momencie przestaje być najważniejszą osobą w życiu pociechy, która staje się samodzielna, podejmuje własne, niekoniecznie zgodne z naszymi wybory, oddala się z rodzinnego domu. Pogodzenie się z tym i zgoda na własne życie dziecka jest naturalnie wpisana w rolę matki. Do jakiej tragedii może dojść, gdy będzie inaczej?

"Suka" jest niepokojącą, wielowymiarową i niebywale inteligentną opowieścią, która silnie potrząsa czytającym i skłania go do głębokiej refleksji na temat natury człowieka krzywdzonego przez los. To przepełniona bólem, niespełnionymi oczekiwaniami oraz przemocą, wielowymiarowa historia o dwuznacznym tytule, która w nadzwyczaj sugestywny sposób prezentuje bezradność i poczucie krzywdy przemieniające się w nieobliczalną podłość. Odurzająca tematyka, hipnotyzujące wydanie, lawina skrajnych emocji, a wszytko to dopieszczone wyjątkowo błyskotliwym piórem. Bezsprzecznie, Pilar Quintana nakreśliła książkę, o jakiej nie sposób będzie zapomnieć!

Kiedy Damaris zobaczyła porzucone szczeniaki postanowiła przygarnąć jednego z nich. Ponieważ los nie obdarzył jej wymarzonym potomkiem, suczka Chirli szybko stała się dla niej jak córka. „Uratowała ją, nosiła pod stanikiem, nauczyła jeść, załatwiać się we właściwych miejscach i odpowiednio się zachowywać. A potem mała suczka dorosła i przestała jej potrzebować.”1 Kobiecie trudno zrozumieć, że zew natury dyktuje poczynaniami zwierzęcia, że suczka staje się niezależna. Odcięcie pępowiny okazuje się bolesnym zabiegiem.

Zazwyczaj czytając książkę, w głowie rysuje mi się treść opinii, którą napiszę. Zanim zostanie postawiona ostateczna kropka, tekst bywa gotowy. Wystarczy usiąść do komputera i wystukać słowa. W tym przypadku miałam pisać, o bardzo silnej tęsknocie za macierzyństwem. Paraliżującej, zaprzątającej myśli, wręcz niszczycielskiej. Jednak po zakończeniu lektury stwierdziłam, że właśnie podejrzałam wycinek czyjegoś życia. Prześledziłam ciąg decyzji, na który ogromny wpływ miała bezpłodność głównej bohaterki, ale nie tylko. Damaris ukształtowała bliskość amazońskiej dżungli i pomniejsze wydarzenia, w których brała udział. Niby oczywista oczywistość, ale ja nie mogę oprzeć się wrażeniu, że gdyby zadziałał „efekt motyla” ta historia byłaby zupełnie inna.

Nie wiem, na ile odnosić się do uczuć, które Damaris przelała na psa. Z jednaj strony analogia jest oczywista, ale czytając kilka opinii o tej książce zauważyłam, że każdy odrobinę inaczej ją interpretuje. Jedni piszą o rodzicielstwie inni o stosunku do zwierząt i w tych wszystkich wypowiedziach jest dużo racji. Po prostu każdy patrzy na „Sukę” przez pryzmat tego co jest mu bliskie.

Jak to było u mnie? Pilar Quintana w pięknym stylu zadała pytania, które ja zadaję sobie kilka razy dziennie. Ile suwerenności powinnam dać dzieciom? W jakich sprawach naciskać? Jak je chronić żeby nie „zagłaskać”?

„Suka” to króciutka powieść. Przeczytałam ją „ino myk”, jednak czuję, że długo o niej nie zapomnę. Subtelna acz mocna. Prosta historia, ale posiadająca drugie dno. Dla polskiego czytelnika zapewne fascynujące będzie egzotyczne tło – możliwość stanięcia na skraju amazońskiej dżungli.

Robi wrażenie. Polecam.

Jeśli macie zamiar czytać tę książkę, poświęćcie jej dwie godziny ciągiem. Nie róbcie przerw.

P.Quintana - „Suka”

Historia, która najlepiej wybrzmiewa w całości. Język, w który warto zatopić się na dłużej. Niepokój, który trzeba poczuć raz, a potem o nim zapomnieć. A przynajmniej spróbować go porzucić.

To nie jest książka, którą dobrze jest podczytywać w oczekiwaniu na tramwaj albo zagotowanie się wody na herbatę. Nie składa się z fragmentów, które można rwać dowolnie i bez uszczerbku łączyć w całość. Ona jest całością.

To nie jest książka dla nadmiernie wrażliwych na krzywdę (bo będzie bolała za bardzo) i dla nieczułych językowo (bo zwyczajnie nie docenią). Nie dla tych, którzy od historii oczekują akcji - tej również nie ma tu zbyt wiele.

A więc dla kogo?

Dla każdego, kto czuł się samotny, lubi smutek, potrafi dostrzec piękno również w tych negatywnych aspektach życia.

Ja przysiadłam przypadkiem. Na niezbyt wygodnej wersalce, aby poznać kilka pierwszych stron. Zachwyciłam się językiem, a potem ta historia była już moja. Jest moja. I Wasza też może być.

"Ogarnął ją taki smutek, że od tej pory wszystko - wstawanie, gotowanie, jedzenie - kosztowało ją mnóstwo wysiłku. Czuła, że życie jest jak zatoka, którą ona musi przemierzać zanurzona do połowy w wodzie,

ze stopami grzęznącymi w błocie, sama, całkiem sama, w ciele niezdolnym wydać na świat dzieci i umiejącym jedynie wszystko psuć."

Pod tytułem "Suka" Pilar Quintany kryje się opowiadanie o Damaris i jej życiu. Życiu pełnym problemów, rozczarowań i smutku. Trudnej codzienności wśród amazońskiej puszczy i kolumbijskiego wybrzeża Pacyfiku.

Damaris jest już po czterdziestce. Mieszka z mężem i psami na tyłach opuszczonej posiadłości, która co prawda należy do rodziny Damaris ale którą kobieta musi się ciągle zajmować. Rodzina zapomniała o istnieniu tego budynku, tak samo jak zapomina o tym, że mają w rodzinie kogoś takiego jak Damaris.

Pewnego dnia kobieta przygarnia porzucone szczenię. Mała suczka otrzymuje imię Chirli - imię przygotowane dla dziecka, o którym Damaris zawsze marzyła jednak nigdy nie dane było jej zostać matką. Wygląda na to, że pogodziła się już z tym.

Z biegiem czasu Damaris zaczyna przelewać swoje matczyne uczucia na psa. Chirli jest jednak niesfornym zwierzakiem, ucieka z domu i stwarza coraz więcej kłopotów. Rozgoryczona Damaris w końcu znajdzie swoje ujście ...

"Suka" to książka wielowymiarowa. Sam tytuł jest dla mnie dwuznaczny, co sprawia, że można rozumieć go przynajmniej na dwóch płaszczyznach. Ponadto, na historię składa się wiele problemów: bieda, zaniedbanie, porzucenie, niespełnione macierzyństwo, samotność, przemoc, niebezpieczne środowisko... Kiedy poznajemy Damaris od razu widzimy, z jakimi problemami się mierzy jednak stopniowo pojawiają się też inne kwestie, które ostatecznie doprowadzają do tragedii. W życiu Damaris zawsze były jakieś przeciwności. Żal, smutek i złość bezustannie jej towarzyszą pogłębiając tylko poczucie beznadziejności.

Poznanie Damaris, pewnych fragmentów jej życia, dramatycznej sytuacji to naprawdę interesująca sprawa. Brutalnie szczera narracja doskonale pasuje do tej smutnej opowieści. Autorka niczego nam nie oszczędza. Koncentruje się na sferze emocjonalnej głównej bohaterki. Książka jest surowa. Przygnębia. Uderza mocno. Pozostaje na długo w naszych myślach.

Długo zwlekałam z napisaniem i opublikowaniem tej recenzji, głównie przez to ile emocji wzbudziła we mnie ta książka. Nadal ciężko jest mi dojść do ładu i napisać tu coś sensownego. Nawet teraz, podczas pisania tego, moje serce przyspieszyło.

Czytając „Sukę” weszłam w świat znieczulicy, ludzi pozbawionych nadziei. Od początku jej klimat był ciężki i przytłaczający, a mimo to nie mogłam się od niej oderwać. Poruszyła we mnie coś, czego od dawna nie czułam. Ta powieść jest przepełniona okrucieństwem i po pierwszych kilku stronach chciało mi się płakać, lecz najgorsze w tym wszystkim było to, że w pewnym momencie zaczęła mi się udzielać znieczulica bohaterów. Po skończeniu książki nie byłam w stanie uronić łzy, chociaż emocje się we mnie kłębiły. Byłam w szoku. Historia urywa się nagle, pozostawiając czytelnika z natłokiem myśli. Spodziewałam się czegoś zupełnie innego, a akcja poszła w całkowicie odwrotną stronę.

Mam masę przemyśleń co do tej książki, a nie chcę Wam tutaj spojlerować (uwierzcie mi na słowo, że ciężko jest tutaj napisać cokolwiek bez spojlerów). Autorka w 120 stronach zawarła niesamowitą, przesmutną historię. Chciałabym powiedzieć, że znajdziecie tu morał, który Was w jakiś sposób pocieszy, lecz niestety tak nie jest. Zachęcam Was, żebyście sami przeczytali i zinterpretowali tę historię. „Suka” porusza tematykę braku nadziei, spełnienia, akceptacji. Pokazuje pełną cierpienia zmianę toku myślenia głównej bohaterki, niestety na gorsze. To, jak ze strony na stronę przepełnia ją coraz większa nienawiść. Damaris tonęła, a ja razem z nią.

•

Ta historia zrobiła na mnie ogromne wrażenie, ale nie chcę jej nikomu polecać na ślepo. Sprawdźcie przed przeczytaniem TW, a jeśli jesteście wyjątkowo wrażliwi na cierpienie zwierząt to zastanówcie się 2 razy, zanim po nią sięgnięcie. Jeśli czujecie się gotowi, śmiało. Naprawdę warto.

Suka Pilar Quintany to historia, której główną bohaterką jest prosta i uboga kobieta mieszkająca wraz z mężem w niewielkiej chatce na brzegu Pacyfiku. Największym pragnieniem Damaris jest posiadanie dziecka, które niestety nie jest jej pisane. Jednak Czy młodziutka suczka, która trafia w objęcia kobiety jest w stanie zastąpić dziurę w jej sercu?

Ta krótka książka wywołuje szereg emocji, od współczucia, przez zrozumienie i wsparcie, po złość, przerażenie i odrzucenie. Każda osoba, która przeczyta Sukę może skupić się na innym aspekcie historii – macierzyństwie, powolnym rozpadzie małżeństwa, relacjach rodzinnych, życiu w ubóstwie i podejściu do zwierząt wśród mieszkańców biedniejszych terenów, odciętych od zewnętrznego świata.

Autorka wskazuje także na ogromną siłę przyrody, której nie można zlekceważyć, a krótka chwila zapomnienia może doprowadzić do tragedii. Można uznać Matkę Naturę za kolejną bohaterkę tej historii, która choć nie na pierwszym planie to jest cały czas obecna.

Książkę polecam, lecz zwracam uwagę na pewne drastyczne sceny, które mogą odrzucić osoby wysoko wrażliwe.

Damaris mieszka wraz z mężem w chacie na kolumbijskim wybrzeżu. Otacza ją amazońska puszcza, morze i góry, które są piękne ale i niebezpieczne. Marzy o dziecku ale po wielu rozczarowaniach i kosztownych terapiach godzi się z myślą że nigdy się to nie stanie. Przygarnia sukę i nazywa ją imieniem wybranym dla córki, której nie było jej dane mieć. Gdy pewnego dnia suczka ucieka nic już nie będzie takie jak wcześniej.

Całość zaczyna się dość niepozornie. Z każdą kolejną stroną poznajemy tą niewielką społeczność gdzie bieda i głód są codziennością, a bezpłodność leczy się naparami i mieszankami z ziół. To krótka powieść, może nawet nowela, ale dość dramatyczna i pełna treści i emocji. Nie brakuje tu bezsilności, presji społecznej, tęsknoty, gniewu i niespełnionego pragnienia posiadania dziecka. Pokazuje miłość która sprawia ból i przekracza granice zdrowego rozsądku. To historia, która poruszyła mnie na wiele sposobów i jestem pewna, że zostanie ze mną jeszcze przez jakiś czas.

Lubisz metafory? Literaturę piękną? To przeczytaj tę pozycję. Wydawnictwo Mova po raz kolejny zachwyca i dowodzi, że umie w mocne i głębokie powieści. Grube tematy, prowokujące myślenie odniesienia.

Tak jak przy WYBORNYM TRUPIE widzę tu dużo więcej niż znęcanie się nad zwierzęciem. Temat podjęty w tej mikropowieści należy do trudnych i złożonych. Pragnienie dziecka, niespełnienie, przenoszenie frustracji i odreagowywanie w sposób niekontrolowany, brak komunikacji, ból, cierpienie, brak akceptacji. To wszystko łączy się w piękną, acz bolesną całość. Życie takie właśnie jest. Gdy cierpi jednostka, ciespi otoczenie. Gdy brak komunikacji, brak jest zrozumienia. Gdy brak pomocy, problemy się mnożą, narastają, by w końcu eksplodować wydarzeniem tragicznym.

Nie będę opisywać fabuły, zdradzać szczegółow i wypisywać dokładnych metafor z ich tłumaczeniem. Każdy znajdzie takie, jakie mu zagrają. Powiem tylko, że SUKA to powieść głęboka. Zanurzcie się w niej i poczujcie ten klimat pełen straty i zagubienia.

"Suka" Pilar Quintana

Damaris zmuszona jest pogodzić się z tym, że nigdy nie zostanie matką. Razem ze swoim życiowym partnerem starali się nadaremno o dziecko przez lata. Gdy w jej życiu pojawia się porzucony szczeniak, kobieta natychmiast obdarza go niezmierzoną miłością, rodzicielską miłością...

"Suka" jest pierwszą przetłumaczoną w Polsce powieścią niesamowicie cenionej przez krytyków kolumbijskiej pisarki, uważanej za jedną z najznamienitszych w Ameryce Południowej.

Już na wstępie mogę śmiało powiedzieć, że jest to opowieść specyficzna, osobliwa, jedyna w swoim rodzaju, a cechy te powodują to, że musimy się z nią oswoić, jako czytelnik potrzebowałem kilku dni, żeby dotrzeć się z nią, zrozumieć sens i przesłanie, jakie płynie z książki. Czas przy tej pozycji jest nieocenionym pomocnikiem, gdyż warto wszystko, co z nią związane sobie uporządkować. Chociaż, że to tytuł bardzo cieniutki, który można pochłonąć w jeden wieczór, a nawet w godzinę, to obfity w treść wprawiającą w stan zdumienia, zdziwienie i konsternację.

Pilar Quintana snuje opowieść do bólu zgodną z rzeczywistością, która z czasem osadza się w umyśle czytelnika coraz głębiej, zajmuje wszystkie myśli, gdyż jej fabuła jest wstrząsająca i poruszająca najmniej czułe struny. "Suka" traktuje o macierzyństwie, pragnieniu posiadania potomstwa, przelania całej rezerwy matczynej miłości na istotę, która po noszeniu pod sercem przez dziewięć miesięcy pojawi się na świecie, jak i również o niegasnącym światełku nadziei, niełatwym życiu na kolumbijskim wybrzeżu oraz skrzywionych partnerskich relacjach przybierających formę destrukcyjną i toksyczną. Autorka z największą starannością i oddaniem przedstawia rys psychologiczny kobiety mierzącej się z brakiem upragnionego potomka, tym samym ukazując dramat, przez jaki Damaris musi przejść - nie tylko tragedię fizyczną, ale i tę duchową, mentalną.

Ważnym aspektem powieści są zwierzęta. Quintana pokazuje, jak można im zaufać, przelać na nie całą swoją miłość, serdeczność, odkryć niewidzialną nić porozumienia. Jednak w książce znajdziemy także przeciwieństwo piękna relacji człowiek-zwierzę, gdyż "Suka" momentami jest niesamowicie brutalna i pozbawiona skrupułów w oddaniu bolesnych dla Damaris przeżyć.

Warto pochylić się nad warsztatem pisarskim Pilar Quintany, który jest wręcz czarujący, pełen ukrytych metafor i znaczeń, a zarazem prosty i przystępny dla czytelnika. Podziwiam umiejętność pisarki do ubierania w słowa emocji, przemyśleń i odczuć bohaterów, ukazywania całej galerii ekscentrycznych postaci, kształtowania charakteru każdej z nich, tak, by na dłużej zapadły w pamięć.

Według mnie "Suka" nie jest powieścią, która spodoba się każdemu. Z pewnością nie wpasuje się w preferencje czytelnicze wielu odbiorców, jednak tematy, jakie porusza, są społecznie ważne, a które skrywa się za zasłoną milczenia, o nich się po prostu nie mówi.

⭐7/10

Za egzemplarz książki dziękuję Wydawnictwu Mova.

Kontrowersyjny tytuł? Zgadza się, a dodatkowo daje do myślenia.

Damaris od zawsze chce zostać matką. Dodatkowy nacisk ze strony bliskich i sąsiadów sprawia, że presja posiadania dziecka jest nadzwyczaj obciążająca psychicznie. Na drodze kobiety pojawia się maleńka szara kulka, o którą postanawia zatroszczyć się najlepiej, jak tylko potrafi. Damaris całą swoją matczyną miłość przelewa na suczkę, czas upływa a szczenię zaczyna żyć własnym życiem. Dochodzi do wydarzeń, które tylko utwierdzają w przekonaniu, że nie każdy zasługuje, a przede wszystkim nie nadaje się do opieki nad innymi..

Bardzo krótka opowieść Pilar Quintana, jednak nie objętość jest tutaj znacząca, a treść. Jest to naprawdę bezlitosna historia, nie tylko o naszych tęsknotach, przede wszystkim o utracie i braku tego co tak naprawdę chcemy od życia. Lektura jest trudna i bolesna, daje przez to sporo do myślenia. Ukazuje nasze oblicza i to, że nie każdy nadaje się na opiekuna..

9 lutego swoją premierę będzie miała "Suka", mikropowieść kolumbijskiej autorki, Pilar Quintana. To wspaniała okazja, by trochę pogimnastykować swój umysł i bez narzuconego kagańca spróbować dojrzeć to, co kryje się tu między wierszami, bo "La perra"  to nie tylko historia kobiety, która pozostając bezdzietna, przenosi swoje uczucia na uratowaną suczkę. Śledząc losy Damaris, mamy wgląd na niezamożną część społeczności kolumbijskiej u wybrzeży Pacyfiku, gdzie dzikość amazońskiej puszczy zderza się z dzikością fal rozbijających się o strome brzegi skał. Z taką samą intensywnością raz po raz rozbija się największe marzenie głównej bohaterki, ostatecznie uśmiercone przez czas, gdyż w przyrodzie nie ma nic przypadkowego. To Matka Natura decyduje o życiu lub śmierci, zaś człowiek, który nie jest w stanie się z tym pogodzić, nie dostąpi zaszczytu odczuwania emocji najczystszych. Polecam uwadze.

Damaris zawsze marzyła o dużej rodzinie. Razem z mężem już dawno ustalili, że chcą mieć dwie córki i dwóch synów i starali się o nich entuzjastycznie. Jednak lata mijały, a okres Damaris przychodził z irytującą regularnością. W małej kolumbijskiej wiosce w środku dżungli życie nie jest łatwe, Damaris również ledwie wiąże koniec z końcem, jednak bez wahania wydawała każdy zaoszczędzony grosz na kolejne terapie i kolejnych uzdrowicieli, mających naprawić jej jałowe łono. Bez skutku. W wieku 40 lat pogodziła się już z myślą, że upragnionego dziecka nigdy mieć nie będzie, ale sytuacja nie stała się przez to mniej bolesna. Gdy pewnego dnia sąsiadka ofiarowuje jej nowo narodzoną suczkę, w Damaris budzi się instynkt macierzyński. Nadaje jej imię, które zawsze chciała nadać córce - Chirli, i traktuje ją jak własne dziecko. Ta chwiejna iluzja macierzyństwa rozpada się jednak w gruzy, gdy suczka ucieka.

Jak się nad tym zastanowić, zawsze ciągnęło mnie do kultury krajów hiszpańskojęzycznych. Pomijam już fakt, że hobbystycznie uczę się hiszpańskiego, co jest sprawą dość nową, bo zaczęłam jakiś rok temu, ale odkąd pamiętam literatura iberyjska i latynoamerykańska była dla mnie niedoścignionym wzorem i prawdziwą skarbnicą arcydzieł. "Suka" nie jest także moim pierwszym spotkaniem z literaturą kolumbijską - lata temu zaczytywałam się w dziełach Gabriela Garcii Márqueza, które do dziś uważam za jedne z najlepszych pozycji, jakie miałam okazję czytać. Dlatego po prostu nie mogłam przejść obojętnie obok wielokrotnie nagradzanej mikropowieści Pilar Quintany.

Użyłam określenia mikropowieść, bo tym w istocie jest - za długa na nowelkę, za krótka by nazwać ją powieścią, liczy sobie jedynie 119 stron. Jednak te 119 stron to doskonałe studium kobiecej psychiki, które z całą brutalnością pokazuje co może się stać, gdy przez długie lata w duszy zieje niezabliźniona rana. Od samego początku lektury czułam dla Damaris przejmujące współczucie. Ta kobieta ma w sobie ogromne pokłady miłości, którą chce kogoś obdarować, ale nie ma kogo. Taka nieużywana miłość nie tylko dusi człowieka od środka, ale wywołuje uczucie przerażającej pustki w miejscu, w którym powinna znajdować się bratnia dusza. W takim stanie bardzo łatwo jest przenieść tę marnującą się miłość na jakiś przedmiot lub zwierzę i stworzyć w ten sposób niezdrową relację. Tak się właśnie dzieje w przypadku Damaris i suczki Chirli.

Niestety to, co robi Damaris obdarzając niewłaściwym uczuciem zwierzę, nie jest rozwiązaniem, a jedynie prostą drogą do tragedii. Nie będę opisywała tego, co dzieje się w jej psychice w dalszej części tej historii, bo o tym należy przeczytać samemu. Zakończenie jest mocne, być może dla niektórych zbyt mocne, ale zmuszające do refleksji. To krótka opowieść, więc i w recenzji nie ma się za bardzo jak rozpisać. Z resztą ujawnienie czegoś więcej mogłoby zniszczyć radość z późniejszej lektury. Powiem więc tylko jeszcze, że narracja jest tak skonstruowana, by ułatwić nam lekturę, mimo jej trudnego tematu. I na tym zakończę.

Choć krótka, "Suka" jest zdecydowanie pozycją wartą przeczytania. Trzeba jednak wygospodarować dwie godziny czasu i czytać ją w ciszy i skupieniu. To nie jest łatwa lektura, nie polecam jej na relaks po pracy. Jeśli jednak będziecie gotowi poświęcić nieco wysiłku na jej przeczytanie, odpłaci Wam niesamowitymi przeżyciami. Naprawdę warto.

Mały szczeniaczek daje Damaris namistkę tego, o czym zawsze marzyła - córkę, której nigdy nie miała. Wieloletnie starania o dziecko nie przyniosły rezultatów. Teraz, dzięki psu może otoczyć kogoś opieką i ma poczucie, bycia potrzebną. Nowy członek rodziny wywróci życie do góry nogami. Niekoniecznie w pozytywny sposób.

Coraz częściej przekonuję się, że krótkie formy to coś mojego. 118 strony, przy których odczułam wiele sprzecznych emocji. Była radość, był gniew, był smutek, były łzy i poczucie niesprawiedliwości. Kawał porządnej literatury pięknej. Na długo zapamiętam tę książkę.

Książka sprawiła, że można zrozumieć z czym mierzy się kobieta, która pragnie, lecz nie może mieć dziecka. Nie pomaga też otoczenie, które tę presję wywiera. W psie widziała coś, co nie było jej dane.

Chciałabym ostrzec, że w książce występuje kilka scen, w których najdelikatniej ujmując zwierzęta nie są dobrze traktowane. Miejcie to na uwadze.

"Suka" to historia dla osób o mocnych nerwach. Jeżeli się skusicie, gwarantuje, że nie zawiedziecie się.

"Suka" przyciąga uwagę piękną okładką i zachęcającym opisem. Miałam tak wielkie oczekiwania wobec niej, że gdy zaczęłam ją czytać poczułam lekkie rozczarowanie. Trochę nie tego się spodziewałam. Na moment moja czujność została uśpiona i miałam wrażenie, że otrzymałam zwykłą historię bedzietnej kobiety, która po bezskutecznych latach starania się o dziecko przygarnia sobie małego pieska, suczkę Chirli. Jak bardzo się myliłam!

Pilar Quintana pisze oszczędnie, prosto i bezpośrednio. Książka jest króciutki i liczy zaledwie 120 stron. Potrzeba niezwykłej umiejętności, by na tak małej przestrzeni stworzyć dzieło emocjonujące i wymykające się jednoznacznej interpretacji.

Gdy dotarłam do momentu kuliminacyjnego, a jest nim ucieczka suczki, po której nic już nie jest takie jak wcześniej, inaczej spojrzałam na tę książkę. Już sam tytuł stał się dla mnie dwuznaczny i skłonił do zastanowienia się, kto tak naprawdę jest bohaterką tej książki.

Na uwagę zasługuje również miejsce akcji i opis lokalnej społeczności. W kolumbijskiej amazońskiej puszczy na wybrzeżu Pacyfiku rytm dnia wyznacza naturą. Bieda i głód są nieodłącznym elementem życia, a bezpłodność leczy się ziołami i czarami.

Historia zaczyna się dość niepozornie, jednak z każdą kolejną stroną coraz bardziej narasta uczucie niepokoju i grozy. "Suka" zostawia nas wstrząśniętych i skłania do myślenia. Zupełnie nie przewidziała takiego rozwoju fabuły. Wraz z silną potrzebą bycia matką do głosu dochodzą jeszcze inne emocje: zaborczość i poczucie niesprawiedliwości. Smutna i bolesna to książka, którą wielu z was zapewne odbierze inaczej. Osoby wrażliwe na krzywdę zwierząt ostrzegam przed jedną brutalną sceną.

Pilar Quintana dzięki ,,Suce" zdobyła wiele nagród i odznaczeń. O czym jednak tam naprawdę jest ta dość krótka, bo licząca zaledwie 120 stron historia? Poznajemy Damaris, która w dość młodym wieku postanowiła związać się z Rogelio. Oboje marzyli o tym, by zostać rodzicami. Niestety, ale kobieta nie mogła zajść w ciążę, a próbowali i konwencjonalnych metod, jak i nieco, powiedziałabym, mniej tradycyjnych jak zioła, czy wizyty u szamana. Nic nie pomogło. Damaris powoli zaczęła godzić się ze stratą, choć odbiła się ona na jej małżeństwie. Przestała mieć z partnerem wspólne tematy do rozmowy, oddalili się od siebie, spali w oddzielnych pokojach.

Pewnym zwrotem w jej monotonnym życiu jest wizyta u dony Elodii, której suczka powiła młode szczeniaczki. Jako jedyna dziewczyna z całego miotu zostaje oddana Damaris, która nadaje jej imię Chirli. Kuzynka naśmiewa się z niej, że miało to być imię dla prawdziwej córeczki, jednak kobieta bez reszty oddaje się opiece nad suczką. Opiekuje się nią, odkłada dla niej najbardziej smakowite kąski. Można by rzec, że w jakiś sposób rekompensuje sobie brak bycia matką. Jej mąż pozostaje w stosunku do psa obojętny. Sam ma pod opieką trójkę, którą nie zawsze traktuje z należytym im szacunkiem i tym, jak powinno się traktować czworonogów. Jak to jednak bywa w takich historiach, Chirli coraz bardziej zaczyna szukać przygód. Czy Damaris da sobie radę z nowym etapem życia psiaka?

Zaczynając pisać tę recenzję, chciałam napisać, że to powieść, choć nietuzinkowa, to jednak nie do końca jasna. Teraz jednak nasunęła mi się myśl, że być może Pilar Quintana chciała za pośrednictwem obrazu z psem, który rozpoczyna życie z dala od opiekunki pokazać, że tak samo jest z ludzkimi dziećmi. Każdy z nas w pewnym momencie zaczyna żyć swoim życiem i tylko od podejścia rodziców zależy, z jakimi uczuciami i przekonaniami w tą naszą przyszłość wejdziemy. ,,Suka" to powieść choć krótka, to niezwykle nasączona mądrością i pięknie wydana w twardej oprawie. Serdecznie polecam, po przeczytaniu nasuwa się wiele wniosków dotyczących naszego życia i tego, jak żyjemy.

Ostatnio mam naprawdę niebywałe szczęście do sięgania po „mocne” i przede wszystkim skłaniające do myślenia książki. Z całą pewnością możemy do nich zaliczyć „Sukę” autorstwa Pilar Quintana. Książka ta została okrzyknięta bestsellerem w Kolumbii, a także nagrodzona prestiżową nagrodą Biblioteca de Narrativa Colombiana.

Muszę przyznać, że byłam w szoku ile emocji można zawrzeć na tak niewielkiej ilości stron (zaledwie 100)! Tak naprawdę każda strona daje czytelnikowi do myślenia i zmusza go refleksji.Stajemy się świadkami ukazania esencji ludzkiego losu w niezwykle mocny sposób. Dzięki świetnemu stylowi pisania autorki przenosimy się do biednych dzielnic Kolumbii zagłębiając się w ich środowisko, a także zaznajamiamy się z na swój sposób przepięknymi krajobrazami przyrody. TO właśnie wśród tych pięknych widoków będzie rozgrywać się ludzki dramat. Dramat kobity pragnącej miłości i spełnienia swojego największego marzenia. Pragnącej zostać matką. Co to przeżywa Damaris sprawi, że będziemy czuć ogrom smutku, bólu i przede wszystkim złości. Będziemy świadkami niezwykłego ludzkiego okrucieństwa. Zresztą… nie skłamię jeżeli powiem, że książka kompletnie mnie rozwaliła emocjonalnie. W moim odczuciu z naszą główną bohaterką utożsami się niejedna kobieta, choć być może nie powie tego na głos.

„Suka” tak jak już wspomniałam jest książką zmuszającą do refleksji. Jest ona naprawdę wyjątkowa i nigdy nie czytałam podobnej pozycji. Potrafi targać emocjami czytelnika i nie sposób jej odłożyć na bok. Z całą pewnością jest to mocna lektura i bardzo wartościowa. Zdecydowanie polecam!

"Suka" to niezwykle bolesna książka, opowiadająca o niesprawiedliwości losu i wpływowi niespełnionych pragnień na psychikę człowieka.

Główna bohaterka, Damaris od lat marzy o macierzyństwie, otoczona presją społeczeństwa znosi ten ciężar w absolutnie bolesny sposób. Swą miłość przenosi na psa, który w pewnym momencie ucieka i wraz z tym wydarzeniem w kobiecie coś pęka i nic nie jest takie samo. Ta sytuacja powoduje w Damaris zmiany, których się nie spodziewałam i książka stawała się coraz cięższa i bardziej bolesna. Ten panujący na stronach ból nieustannie wzrastał od początku lektury do końca.

Książka jest przepełniona samymi negatywnymi emocjami, wywołuje smutek i złość na okrucieństwa pojawiające się w życiu człowieka. Pomimo braku skupienia się na emocjach bohaterów byłam w stanie zwizualizować sobie ich odczucia. Z biegiem czasu dochodzę do wniosku ,że gdyby pojawiały się opisy emocji książka stałaby się zbyt ciężka. Oczywiście nie jestem w stanie w pełni zrozumieć problemu kobiety i tego jak ciężko jest jej się z nim zmagać ,ale lektura wywołała we mnie wiele bólu i współczucia w stosunku do jej losu.

Książka wzbudziła we mnie ten rodzaj wrażliwości, jakiej jeszcze nie zaznałam, nigdy nie czytałam książki o takiej tematyce i z tego względu niezwykle się cieszę,że miałam taką możliwość.

Warto mieć na uwadze fakt,że pojawiają się w niej fragmenty opisujące agresję wobec psów i nie ukrywam , że źle na mnie wpłynęły oraz potrzebowałam odpoczynku psychicznego po jej przeczytaniu.

Uważam,że lektura jest warta przeczytania,jest ważną pozycją, lecz nie jest odpowiednia dla każdego.

Podobno człowiek nie ma wierniejszego towarzysza od psa. To zwierzę, jeśli się do kogoś przywiąże, w każdej chwili będzie okazywało swą bezgraniczną miłość i bezwarunkowe oddanie. Znana jest nam pewno historia psa Piłsudskiego (notabene o niezwykle wdzięcznym imieniu Pies) czy obrazy królowej Elżbiety II wchodzącej w obstawie stadka słodkich Corgich. Powstały już tysiące, jak nie setki książek z i o naszych wiernych czworonogach. „Suka” autorstwa Pilary Quintany to kolejna z nich.

To bardzo krótka, bo licząca nieco ponad 100 stron, pozycja opowiadająca o… Właśnie – o czym właściwie? Mówiąc szczerze, choć jestem już po lekturze, dalej nie mogę odpowiedzieć na to pytanie. Mam wrażenie, że „Sukę” każdy odbierze inaczej i zwróci uwagę na inne rzeczy. Można oczywiście ogólnikowo rzucić, że to opowieść o relacji człowieka z psem, społecznej presji i oczekiwaniach, macierzyństwie, bezdzietności, miłości, małżeństwie, ale to według mnie zdecydowanie za mało. To niezwykle wszechstronna pozycja, która na tak niewielu stronach porusza rzeszę tematów, wątków, motywów. Nie da się, a przede wszystkim nie wolno zamykać jej w określonej grupie.

Prozę Quintany połknąłem w kilka godzin, które minęły w mgnieniu oka. Wciągnąłem się w treść bez reszty, a bohaterowie zawłaszczyli sobie na ten czas całe moje serce i wszystkie myśli. Książka zaangażowała mnie uczuciowo, ale też zmusiła do refleksji. Zachwyciła bezbłędnie oddanym klimatem kolumbijskiej plaży i ubogiej (jedynie materialnie) społeczności, a lekkość pióra autorki (co jest też oczywiście zasługą tłumaczki – Iwony Michałowskiej-Gabrych) wprawiła w zachwyt. Współprzeżywane przeze mnie emocje i uczucia bohaterów były potęgowane przez zmyślnie skonstruowane kontrasty, a zakończenie zostawiło z wieloma pytaniami bez odpowiedzi.

„Suka” Pilary Quintany to zdecydowanie warta uwagi książka, którą z całego serca Wam polecam. Choć krótka, to niezwykle treściwa i pełna w swego pewnego rodzaju prostocie i lekkiej baśniowości. Z pewnością się nie zawiedziecie!