Soledad znaczy samotność

"Soledad" to literatura piękna, ale z nutą magii. W powieści pojawia się tajemnicza skrzynka obdarowująca kobiety z pewnej rodziny wyjątkowymi darami.

Główną bohaterką nie jest Soledad, od której książka się zaczyna i na której się kończy. Można powiedzieć, że opowiada ona o losach pewnej rodziny, ale głównie matki Soledad - Frasquity.

Opisano tutaj zwykłe, codzienne życie, ale nie takie do końca, bo jednak tę rodzinę spotkało wiele niecodziennych spraw. Nie wszystkie mi się podobały, niektóre były absurdalne, inne poruszające, jedne przewidywalne, a inne zaskakujące. Sporo się wydarzyło w tej książce. Taka saga rodzinna i sposób przedstawienia historii nie spodoba się każdemu, ale ja zaangażowałam się w opisywane wydarzenia.

Jeśli zaś chodzi o magię - cóż, liczyłam, że będzie jej trochę więcej, że będzie wyraźniej ukazana. Takie oczekiwania trochę też nakręca początek powieści. Później jednak magiczne zdolności schodzą na coraz dalszy plan. Myślę, że bardziej spodobałoby mi się, gdyby magii było więcej, ale w sumie też nie umiem na to narzekać. Po prostu przyjęłam, że było jej mniej niż się spodziewałam i tyle 😅

Bardzo podobały mi się opisy, które pomagały mi odczuć klimat tej powieści, wprowadzały mnie w intrygujący nastrój i pozwalały głęboko zanurzyć się w powieść.

"Soledad znaczy samotność" nie jest książką dla każdego i myślę, że więcej przyjemności odczują przy czytaniu miłośnicy literatury pięknej niż fantastyki.

To opowieść o pewnej ubogiej rodzinie i magicznym darze, to podróż opowiedziana pięknym językiem i zapewniająca czytelnikowi emocje, wskazująca ludzie wady i słabości, silne więzy rodzinne, osadzona w klimatycznych lokacjach. Momentami była dziwaczna, momentami poruszająca. Niektóre wydarzenia kryją życiowe prawdy, które przyjemnie było zauważać podczas czytania.

Książka opowiada o losach kobiety, która posiadała magiczne pudełko z igłami i nićmi. Potrafiła ze ścinek i kawałków materiałów stworzyć przepiękne rzeczy. Uszyte stroje maskowały bowiem wiele niedoskonałości i wszystko wydawało się idealne. Ludzie byli otumanieni magicznymi przedmiotami i nie potrafili przestać o nich myśleć. Wygnana z wioski z powodu zazdrości mieszkańców udaje się w podróż wraz z małymi dziećmi. Historię matki po wielu latach opowiada nam jej córka. Przez to mamy przeskoki między teraźniejszością a przeszłością.

Po przeczytaniu opisu książki byłam zaintrygowana i chciałam ją bliżej poznać. Uwielbiam wątki fantastyczne i magiczne w czytanych opowieściach. Jednak zawiodłam się na tym co mnie tam spotkało. Było wiele dziwnych sytuacji w książce np. zszywanie czerwonego koguta, załamanie ojca, który zaczął zamieniać się w kurę, obsesja człowieka polegająca na liczeniu drzew w gaju oliwnym itp. Zaledwie jedna scena bardzo mi się podobała i zapadła w pamięć a mianowicie podarowanie Matce Boskiej wyhaftowanego serca dzięki któremu jej postać jaśniała.

Nie tego się spodziewałam. Oczekiwałam czegoś innego. Bardzo opornie szło mi czytanie dlatego dotarłam do połowy książki i nie zakończyłam jej. Szkoda mi było czasu na dalszą lekturę.

Pochwalić za to muszę wydanie książki, które jest piękne. Już sama twarda oprawa robi wrażenie. Okładka przyciąga wzrok, jednak sam środek już nie bardzo. Ale to tylko moje zdanie. Być może Wam bardziej się spodoba.

Soledad znaczy samotność urzekła mnie - zarówno przepiękne wydanie, jak i niesamowita opowieść, którą skrywa wewnątrz. Soledad to cudownie wysnuta niezwykła saga rodzinna, pełna magii i klimatu, którego nie da się podrobić. Ostatnio tak zachwyciły mnie Sycylijskie lwy, a Soledad jest napisana w bardzo podobnym stylu, który zapada w pamięć, a opowiadana historia płynie sobie jak rzeka i porywa serce czytelnika.

Soledad znaczy samotność to napisana z polotem i wielką dbałością o słowa i treść saga o kobietach z rodu Carasco, gdzie z pokolenia na pokolenie odbywa się inicjacja, podczas której przekazywane są rodzinne tajemnie oraz niezwykła szkatułka, na którą jej właścicielka musi poczekać i zasłużyć. Soledad to najmłodsza córka Fransquity Carasco, wiedźmy i uzdrowicielki, którą ludzie szanują, ale się jej boją. Frasquita w swojej szkatułce, którą musiała ukryć zarówno przed matką jak i całą wioską, znalazła magiczne przybory do szycia i nici w kolorach tęczy. Jej dłonie potrafią ze zwykłej szmatki wyczarować dzieło sztuki, o czym świadczy jej niezwykła suknia ślubna, która wzbudziła zachwyt, ale i zawiść mieszkańców wioski. Frasquita zawsze już pozostała na uboczu społeczeństwa, nawet po poślubieniu Jose. Kobieta stała się sławna w okolicy i wszystkie okoliczne panie pragnęły jej sukien, które skrywały defekty i upiększały właścicielkę. Jej dar jednak okazał się za wielki do przyjęcia przez społeczeństwo i musiała je opuścić, wędrowała ze swoimi dziećmi i w drodze powiła Soledad, która z góry skazana była na samotność.... Jak dziewczynka odnalazła się w wędrownym życiu i jak poukładała swoje własne? Przeczytajcie koniecznie!

Soledad znaczy samotność to niesamowita książka, którą tulę do siebie i trudno mi się z nią rozstać. Wiem, że będę do niej wracać, bo magia, którą skrywa nie pozwala odkryć się do końca w pierwszym czytaniu i nie pozwala jej odłożyć i zapomnieć. Ta książka skradła kawałek mojego serca, wzbudziła refleksję i dałam się porwać opowieści. Jest naprawdę magiczna i koniecznie trzeba ją przeczytać!

[Adres usunięty]

"Soledad znaczy samotność" to książka, na którą zwraca się uwagę ze względu na przepiękną okładkę. Sięgając po nią miałam dużą nadzieję na fantastyczną podróż czytelniczą. Niestety...

Książka jest napisana egzaltowanym, wysublimowanym i poetyckim językiem, który bardzo przeszkadzał mi w lekturze. Mimo, że autorka starała się nadać głębi swoim słowom, nie mogła ukryć przerażającej nudy, która rozlała się na kartkach powieści. Opis powieści był dla mnie niezwykle intrygujący, ale treść ma niewiele z nim wspólnego. Zabrakło mi dynamiki i głębszego przedstawienia postaci. Sama historia jest ciekawa, ale tak mdło i męczącą przedstawiona przez autorkę, że traci na wartości.

Niestety, nie jest to powieść, która wciąga i fascynuje tak jak u Isabel Allende czy Alaitz Leceaga. Szkoda!

"Soledad znaczy samotność" to lektura, którą chce się delektować jak najlepszym deserem czy wykwintnym daniem.

Książka o kobietach i dla kobiet. O matkach, córkach, o rolach i zadaniach. Jest historią rodziny Carasców opowiadaną przez tytułową bohaterkę. Poznajemy Frasquitę, matkę Soledad. Jej dziedzictwo i dar. Jej dzieciństwo i życie. Trudne małżeństwo i macierzyństwo. Ucieczkę i drogę. Książka podzielona jest na trzy części. Trzy etapy życia Frasquity i jej rodziny.

Soledad snuje swoją opowieść, a czytelnik przenosi się w czasie i przestrzeni. Znajduje się w pieknej, gorącej, pełnej oliwek Hiszpanii. Odczuwa każdy promień słońca, który muska nam twarz, przez który mrużymy oczy. Odczuwamy radość czy ból bohaterek. Książka przesycona jest realizmem magicznym. To co realne miesza się z gusłami i zabobonami. Balansujemy na granicy rzeczywistości, jesteśmy oślepieni paletą barw i nęceni tym, co nieznane. To, co w powieści urzeka to język. Poetycki, pełen metafor i bardzo plastyczny. Ta książka to obraz pełen kolorów. Bohaterowie są świetnie wykreowani, niezwykli, pociagajacy lub odpychający.

To słodko-gorzka opowieść o przeznaczeniu kobiet, ich przeznaczeniu i postrzeganiu przez świat i społeczeństwo. Mimo ogromnej roli rodziny w powieści przeczytamy też o samotności, smutku, zagubieniu, miłości, zazdrości i śmierci. "Soledad znaczy samotność" to książka niezwykła, zapadająca w pamięć, pobudzająca do refleksji. Odrealnia, wyrywa czytelnika z jego tu i teraz i nie pozwala się skupić na codzienności. Uwiera, kusi, pociąga.

Książka Carole Martinez to opowieść o rodzinie Carasców, otaczających ich ludziach i miejscach. O Frasquicie, która zostaje wydana za mąż, o jej nowym życiu, pojawiających się dzieciach, klątwie, przeznaczeniu, szaleństwu, symbolice i ogromnej wytrwałości. Wszystko prowadzi nas do Soledad - najmłodszej córki Frasquity, która jest do pewnego stopnia narratorką.

Finalnie muszę powiedzieć, że książka Carole Martinez zaskakuje mieszaniną nadziei i rozczarowań, bliskości i samotności, oddania i odbierania. Całość tworzy obraz, który drażni czułe struny, ale jednocześnie utrzymuje pewien dystans do czytelnika. Może to dobrze, bo historia Frasquity, jej przyjaciół i bliskich, mimo otaczającej ich momentami magii, jest bardzo gorzka i tylko czasami pojawiała się w niej słodycz - niepewna i ulotna. Carole Martinez stworzyła literaturę bolesną, ale przy tym piękną pod wieloma względami.

"Jestem tym ostatnim wersem, tą umalowaną henną brunatną dłonią, która zakończyła naszą szaloną wędrówkę, jestem tą, która zmusiła moją matkę, aby się położyła. Jestem kresem podróży. Jestem kotwicą i mogę tylko pisać, aby umarła historia, która nas kołysze do snu i zamyka w murach, i czyni z nas istoty odmienne, niepojęte i obce wszystkim."

Często sięgacie po literaturę piękną? Czy nie jest to gatunek, w którym czujecie się dobrze?

Raz na jakiś czas lubię sięgnąć po historie, które są zapisane w inny, ten "piękniejszy" sposób, które przekazują ważne życiowe treści, opowiadają historie ludzi, których los nie oszczędza, błądzą, radują się i ma to nostalgiczny wydźwięk.

"Soledad znaczy samotność" to historia kobiet z rodziny Carasco, które z pokolenia na pokolenie przekazują sobie magiczną skrzynkę. Każda z kobiet ma dar, który ukierunkowuje ich życie, w mniejszym lub większym stopniu.

Tytułowa Soledad jest narratorką tejże powieści i to dzięki niej poznajemy historię jej mamy, Frasquity, która z kawałka tkaniny, szmaty, potrafi uszyć cudowne stroje, które zdobią wiele kobiet i dzięki temu czują się wyjątkowe i piękne. Mimo iż Soledad jest najmłodsza z rodu, to historię jej matki poznajemy od czasów panieńskich.

Historia Frasquity przepełniona jest magią na równi ze smutkiem i bólem. Santaveli to wioska w Hiszpanii, w której religijność i zabobony są wysoko stawiane w hierarchii wartości, dlatego też Frasquita i jej rodzina są dla mieszkańców okazem do plotek przez swoją wyjątkowość. Życie kobiety nie jest usłane różami. Czeka ją wiele trudności, które odbiją się na jej osobowości i przyszłości dzieci.

Ciężko jest napisać coś więcej, by nie zdradzić za wiele z fabuły. Jest to powieść nasycona piękną treścią, która wciąga. Może wzruszać, skłaniać do refleksji, ale także pozwala pokłonić się smutkowi i bólowi kobiety, która nieszczęśliwa przemierza długą drogę, by w końcu się zatrzymać.

Współczucie i napięcie będzie towarzyszyło Wam przez całą książkę, której historia jest nieprzewidywalna. Naprawdę, nie będziecie w stanie przewidzieć, jaki kierunek obrała Carole Martinez.

Przepiękna oprawa "Soledad znaczy samotność" przyciąga wzrok, a jej treść nakarmi do syta wielu fanów gatunku z rodzaju tego pięknego. Nie jest to powieść na jeden wieczór, bądźcie tego świadomi, natomiast czas z nią spędzony jest wart każdej godziny.

Narracja przypominająca bajania staruszki – nasączona chaotycznym przebiegiem, nakreślona z czułością i mądrością, która tak głęboka może tkwić tylko w ludzkich oczach. „Soledad znaczy samotność” to niezwykłe osobliwe oblicze literatury pięknej z wyraźnie wyhaftowanym nićmi o nierzeczywistym wymiarze motywie, który można odczuwać wprost, dosłownie sycić się fabularnie przekraczającą ramy rzeczywistości treścią bądź rozsmakowywać na języku ukryte, podwójne dno każdego skrojonego koronkowym materiałem zdania. Esencjonalna w kroju, kobieca poprzez subtelny dotyk jedwabiu na rozgrzanej skórze, niedosłowna w końcowym efekcie, pełna symboliki nie od razu dostrzegalnej pod metalowymi guzikami, lirycznie utkana w niewidocznym szwie. To najpiękniejsza suknia ze słów, uzależniająco oblekająca ciało, a tym samym myśli, odzwierciedlająca pragnienia i przekleństwa, obnażająca dyskretnie klątwy, które umysł nie potrafi wyjaśnić, zrozumieć i przyswoić. Ze skrawków metafor i niedopowiedzeń, wzbudzających nieustanne domysły, uszyto sagę rodzinną o losach matki i córek, którą spisano ręką jednej z nich, próbujących umknąć przed swoim przeznaczeniem, niepokojąco odczuwając je jednak w każdym aspekcie życia – nieuchronne, nieprzejednane, wręcz okrutne. Autorka na kartach tej niebanalnej, okrytej wyróżniającą się na tle innych pozycji tego gatunku, trudną do wyartykułowania wyjątkowością, powieści tworzy wzór miłości, dążeń i niebezpiecznego pożądania grubą dratwą skompilowanych z obezwładniającą uczucia samotnością, śmiercią oraz zazdrością splecioną z nienawiścią. Poruszając dźwięczne struny wrażliwości, przenika do duszy odbiorcy, roztaczając namiastkę enigmatycznej w wydźwięku cząstki magii, otwiera przed czytelnikiem świat jednocześnie naznaczony autentyzmem, jak i w pewnej części odrealniony, zawiły w nieprzewidywalności zdarzeń, które momentalnie niczym warstwy sukna łopoczą podrywane szaleńczym wiatrem. Empirycznie dostarczająca zapierających dech doznań, odbijająca w swoim wnętrzu całą paletę barw ludzkich zachowań, nieuchwytna w refleksyjnym dziedzictwie przekazywanym kolejnym pokoleniom historia. Nietuzinkowa, jednak niewątpliwie łatwa do pokochania cały sercem.

Soledad znaczy samotność - Carole Martinez.

🌿 Przepiękna saga rodzinna.

🌸 Historia, która owiana magią, wywrze na Was swój czar.

🐾 Poszukiwanie siebie oraz drogi, którą powinna podążać kobieta. Ale czy rzeczywiście powinna? Odarty schemat zachowań i taktowania kobiet.

Miejsce mężczyzny i niewiasty w świecie w jakim wychowywała się Frasquita. Walka o siebie I swoje dzieci.

🌌 Magiczne pudełko, w którym kryje się dar.

⏳ Lata życia przeplatane niezrozumieniem, wytrwałością i miłością.

⭐ Czytało mi się dobrze, chociaż dość wolno... nie do końca trafiła w mój gust, niemniej jednak uważam, że była warta poświęconego jej czasu.

⭐ Książka napisana jest moim zdaniem ciekawie, przełożona zdecydowanie lekkim piórem przez Bożenę Sęk.

⭐ Okładka - jak sami pewnie przyznacie - jest czarująca! Przepięknie wydana łapie nas za serce i nie chce puścić.

⭐ Były momenty, że się wzruszyłam. Chwile, gdy trochę byłam znudzona ale najwięcej było tych, gdzie z uśmiechem błąkającym mi się na twarzy, czytałam magiczne opisy.

⭐ Urzekła mnie siła i upór bohaterki.

⭐ Przyjemna, ciepła, przejmująca lektura.

⚘ Jeśli lubicie literaturę piękną to myślę, że przypadnie Wam do gustu ♡

⭐⭐⭐⭐⭐⭐⭐

Moja ocena 7/10.

Często sięgacie po literaturę piękna?

Ja przyznam szczerze, że dawno nie czytałam ale książka ze zdjęcia przyciągnęła mnie okładką i opisem. I to był strzał w dziesiątkę. Brakowało mi tej delikatności i magii.

"Soledad. Znaczy samotność" to historia Frasquity, mówią, że jest wiedźmą i uzdrowicielką. Ze szmatek, ścinek i różnorodnych materiałów potrafi wyczarować przepiękne suknie. Suknie, które potrafią omamić najbardziej wybrednego mężczyznę. Ta umiejętność przekazywana jest z pokolenia na pokolenie. Przez jej dar i zazdrość ludu, zostaje wygnana z wioski. Razem z córkami udaje się w podróż. Czy odnajdzie lepsze życie? Czy jej córki unikną przeznaczenia?

Od samego początku autorka zabiera nas w całkiem inny świat, piękny, bardzo autentyczny ale dla tamtych czasów strasznie okrutny. Poznajemy historię Frasquity. Wiele w życiu przeszła, jej historia jest pełna bólu, ale też dla niej pięknych, magicznych chwil, na przykład wtedy kiedy odkryła jak nici pięknie iskrzą się w słońcu, banalne, prawda?

Jej dar był niesamowity. Poczułam tą magie już na pierwszych stronach i choć nie interesuje się szyciem, niciami czy sukniami, tutaj jak najbardziej miałam ochotę na więcej i więcej. Autorka mnie oczaczarowała tymi opisami. Napisała tą powieść z niezwykłą subtelnością i wrażliwością. Magia.

Historia Frasquity opowiada nam o codzienności jej i jej rodziny,a ta łatwa nie była. Mała wioska, pełna uprzedzeń i zabobonów. Niesamowicie religijna społeczność. Podejście do śmierci tych ludzi mnie oszałamiało, plotki, skandale, każdy węszył jak tylko mógł.

"Wciąż się boję tej samotności, która przyszła do mnie wraz z życiem, tej pustki, która mnie drąży, zużywa od środka, rozdyma się, poszerza jak pustynia i rozbrzmiewa martwymi głosami".

W tej historii wszystko jest niesamowicie nieprzewidywalne. Na jednej stronie mamy spokojne jezioro, a już na drugiej totalny emocjonalny sztorm. Ich podróż była długa i bolesna, nie było łatwych rozwiązań, a pomoc przybywała bardzo rzadko. Jesteście ciekawi jak zakończyła się historia Frasquity i jej córek? Ja byłam i to bardzo, ta książka jest tak pięknie napisana, że momentami brakowało mi słów.

Piękna historia, choć nieco zawiła, warta przeczytania. Czasami gubiłam się w narracji, imiona i nazwiska są trudne do zapamiętania ale zdecydowanie ma więcej zalet niż wad. Pod piękną oprawą skrywa się cudowna historia napisana w mistrzowskim stylu!