Rabih znaczy wiosna

Martę i Rabiha łączy przyjaźń od dziecka. Ona Polka, On w połowie Saudyjczyk. Przez większość dzieciństwa są nierozłączni. Rabih, który czuje się Polakiem, został wychowany w polskiej kulturze i tradycji, coraz częściej odczuwa brak akceptacji przez otoczenie. Głównym powodem nienawiści jest jego egzotyczny wygląd i kolor skóry, który odziedziczył po ojcu.

Są nierozłączni do momentu ataku na Word Trade Center- są wtedy nastolatkami, a ich znajomość zostaje gwałtownie zerwana.

Spotykają się przypadkowo, kilka lat później.

Każde z nich ma poukładane życie, jednak wspomnienia wspólnie spędzonego czasu i uczucia, które do siebie wtedy żywili, powracają ze zdwojoną siłą. Początkowa niechęć i obustronny żal, przeradza się w relację, z której żadne z nich pomimo wewnętrznej walki, nie chce wyjść.

Sytuację komplikuje fakt, że Rabih za moment staje na ślubnym kobiercu... a jego serce jest temu zupełnie przeciwne.

Jest to moje pierwsze spotkanie z piórem Weroniki Tomali i jestem przekonana, że na pewno nie ostatnie.

Jestem zauroczona jej stylem, i mimo trudnego tematu, jaki został poruszony w tej historii, książkę czyta się bardzo przyjemnie.

Autorka zwraca uwagę na powszechny w naszym kraju problem tolerancji dla innych narodowości, tradycji, kultury baa nawet koloru skóry. Obnaża nasz stosunek do odmienności w bezpośredni sposób, pokazuje, jak stereotypy mogą wpływać na nasze zdanie o danym człowieku, i jak bardzo są one zakorzenione w naszej społeczności.

A czy naprawdę wygląd innego człowieka jest tak ważny?

Przecież, liczy się to, co mamy w środku, a nie to jak wyglądamy na zewnątrz.

Cała historia podzielona jest na dwie części. W pierwszej poznajemy dzieciństwo i wczesną młodość głównych bohaterów. Druga to już dorosłość gdy Marta i Rabih spotykają się przypadkiem po kilku latach.

Bardzo dobrym pomysłem było zastosowanie podwójnej narracji, mamy dzięki temu możliwość poznania punktu widzenia obojga bohaterów. Możemy się wczuć w ich postacie, czujemy emocje, które nimi targają. Możemy zrozumieć ich postępowanie.

Wciągająca fabuła, barwni bohaterowie, zaskakujące zwroty akcji- to wszystko sprawia, że nie sposób odłożyć książki na bok.

Zakończenie zaskakuje, choć gdzieś w głębi duszy czułam, że tak to wszystko się poukłada.

Jesteście ciekawi jak? Zapraszam do lektury tej niezwykłej historii.

Czy polecam?

Polecam z całego serca. Jest to bardzo wartościowa pozycja, która zmusi nas do myślenia. Pokaże, że warto, jest nie oceniać człowieka po wyglądzie, a po jego czynach.

POLECAM...

Rabih i Marta, dwójka przyjaciół z dzieciństwa spotyka się ponownie po latach. Po traumatycznej sytuacji, która wydarzyła się podczas ich ostatniego spotkania trudno im ponownie nawiązać więź, mało, Rabih wręcz nienawidzi dawnej przyjaciółki. Niespodziewane spotkanie przywołuje jednak wiele wspomnień. Czy, i jak bardzo zmieni ono ustabilizowane i ułożone życie dwójki bohaterów? Przeczytajcie.

"Rabih znaczy Wiosna" jest książką, której motywem przewodnim jest, zdawało by się, kontrowersyjna w polskim społeczeństwie relacja pomiędzy Polką a chłopakiem z arabskimi korzeniami, i chyba na tym opiera się jej największa popularność. Czy to źle? Nie wiem. Wolałabym, by międzynarodowe związki przestały być czymś "egzotycznym", ale przed nami długa droga by ten cel osiągnąć. Autorka postawiła przed sobą również duże wyzwanie - pietnowanie rasizmu obecnego w Polsce na każdym kroku. Czy się jej to udało? Nie do końca moim zdaniem. Bo choć mamy tu sprzeciw wobec rasistowskich zachowań w bezpośrednim kontekście, to wiele aspektów właśnie na stereotypach wobec osób o arabskim pochodzeniu zostało opartych. Ojciec Rabiha, pochodzący z Arabii Saudyjskiej, przemocowy, nietolerancyjny, nie chcący się przystosować do życia w Polsce, nieszczęśliwe małżeństwo rodziców, bo dwa tak różne światy nie mają możliwości się zgrać, Rabih jest pełnoprawnym obywatelem, ale z przedstawionego przez autorkę punktu widzenia dlatego, że czuje się Polakiem, nie utrzymuje kontaktów z rodziną ojca, nie interesuje się arabską częścią własnej tożsamości - czy tylko taka osoba ma prawo być akceptowana w polskim społeczeństwie? W pełni zasymilowana i zatracająca pamięć o części siebie? Nie zgadzam się. Kolejny aspekt do którego muszę się "doczepić" to przemiana Marty: czy chłopczyca i rozrabiara musi zmienić się w "prawdziwą kobietę" by mężczyzna ją pokochał? Pozostawię to bez komentarza.

Popatrzmy na książkę z innej perspektywy. Treść wydarzeń opisana jest dwutorowo: z perspektywy Marty i Rabiha, co daje czytelnikom i czytelniczkom głębszy ogląd sytuacji, a przede wszystkim wewnętrznych odczuć bohaterów. Kreacja bohaterów nie jest zbyt oryginalna, z podobnymi osobowościami możemy spotkać się w wielu książkach z gatunku romansu, jednak okoliczności i zdarzenia których doświadczają są dość....oryginalne i zaskakujące - to moim zdaniem jest największą zaletą lektury. Nie zabrakło też smutku, właściwie to cała książka jest nim przesiąknięta, a ja przepłakałam 3/4 treści. Ostrożnie więc, a jeśli szybko pocą się Wam oczy, przygotujcie sobie duży zapas chusteczek.

Czy polecam? Zależy komu. Jeśli lubicie trudne historie miłosne i łzawe romanse - jak najbardziej. Ale jeśli spodziewacie się (jak ja) książki promującej tolerancję - możecie się na niej grubo zawieść.

RABIH ZNACZY WIOSNA czyli druga książka Weroniki Tomali od Wydawnictwa Dlaczemu.

Premiera 30 października 2019. Bardzo czekałam na tę książkę. Po debiucie Autorki czyli Płynąc ku przeznaczeniu – wiedziałam, że i ten tytuł mnie nie zawiedzie. Tytuł – no właśnie, jest dość tajemniczy i trudno odgadnąć czego można spodziewać się po całości. Biorąc książkę do ręki myślę, że dla większości Czytelników będzie ON zagadką… a wszystko stanie się jasne dopiero po przeczytaniu. Po pierwszy zapowiedziach sama nie do końca wiedziałam jaką historię znajdę w środku.

Książka podzielona jest na dwie części KIEDYŚ i OBECNIE, poprzedzone krótkim prologiem. Rozdziały natomiast pisane są z perspektywy dwójki głównych bohaterów czyli Marty i Rabiha.

KIEDYŚ… czyli lata dzieciństwa, narodziny przyjaźni, wspólnie spędzany czas, zabawy, wzajemne poznawanie siebie i początki dylematów, wątpliwości i poznawania świata dorosłych oraz… wydarzenie, które doprowadza do rozdzielenia tej dwójki.

OBECNIE… to dorosłe już życie bohaterów, Marta ma 26 lat, jest animatorem zabaw dla dzieci i wspólnie z koleżanką kieruje firmą w tej branży. Rabih natomiast jest założycielem kilku szkół walki, w których prowadzi zajęcia sportowe. Los przygotował dla nich niespodziankę – spotykają się podczas jednego z wesel, gdzie Marta pracuje jako animator, a Rabih towarzyszy swojej pięknej dziewczynie Sandrze na ślubie jej brata. To spotkanie wywołuje lawinę zdarzeń, powrót wspomnień i milion myśli…

Zaczynając czytać część OBECNIE trudno było mi na początku stanąć po czyjejś stronie – kto ma racje, kto jest bardziej winny temu co wydarzyło się w przeszłości. Jednak później zawsze bliżej było mi do Rabiha. Marta to wyjątkowa dziewczyna, można by powiedzieć „aż za dobra” i przez to często komplikuje sobie życie. W książce dzieje się wiele, nie brakuje nagłych zwrotów akcji. Autorka zadbała o to by Czytelnik nie mógł odłożyć książki, czytał z zaangażowaniem i miał w głowie tysiące myśli, że za chwile zdarzy się coś co zmieni bieg wydarzeń o 180 stopni. Weronika Tomala pokazuje jak piękna jest siła więzi łącząca ludzi, nie ważne czy upłynie rok, dwa czy dziesięć lat pewnych relacji nie da się zerwać. Im bardziej chcemy wymazać je z serca i umysłu tym wracają jeszcze silniej i nie dadzą o sobie zapomnieć.

Ramowym tematem jaki porusza w książce Autorka jest problem tolerancji dla odmiennych ras i kultur. Coraz częściej skreślamy ludzi z powodu ich wyglądu i innych cech które różnią nas od siebie. Z góry rzucamy oskarżenia i wyzwiska na niewinnych ludzi. Przychodzi nam to z łatwością i nie zastanawiamy się nad konsekwencjami naszych czynów. Główny bohater Rabih przez swą egzotyczną urodę od dziecka przyciąga spojrzenia ludzi, obraźliwe gesty i przykre komentarze. Stara się sobie z tym radzić, ale nie raz i nie dwa było mu trudno udźwignąć piętno swojego pochodzenia.

W książce nie brakuje innych ważnych tematów, które skłonią Czytelnika do przemyśleń: spotkanie po latach i konsekwencje przysłowiowego wchodzenia drugi raz do tej samej rzeki, granica dzieląca przyjaźń i miłość. Ukazane zostają również różne oblicza rodzicielstwa na przykładzie rodziców głównych bohaterów. Jest również miejsce na magiczne chwile, romantyczne sceny, namiętność, ale także łzy, tęsknotę, trudne wybory, utratę bliskiej osoby, pogrzeb i cały wachlarz emocji jaki towarzyszy zarówno Czytelnikowi jak i bohaterom.

I kiedy myślisz Drogi Czytelniku, że to już koniec, że już nic nowego się nie wydarzy, akceptujesz bieg wydarzeń, starasz się zrozumieć decyzje bohaterów to właśnie wtedy Autorka wyciąga swojego ostatniego asa i znów wszystko się zmienia… Czy tym asem będzie tykająca bomba czy może fajerwerki radości – o tym musicie przekonać się sami.

Myślę, że Weronika Tomala jako Autorka wchodzi po pisarskich szczeblach coraz wyżej i kolejne książki będą jeszcze lepsze. Duży plus za przedstawienie wydarzeń z perspektywy zarówno Marty, jak i Rabiha. Już w końcówce Płynąc ku przeznaczeniu była próba generalna takiej narracji. Rabih… to książka do której z pewnością wrócę, chcę ją mieć w swojej biblioteczce, żeby była „słońcem” i bił od niej blask. Dla takich historii warto czytać książki i choć nie zabrakło kilku dotknięć czarodziejskiej książkowej różdżki to i tak jestem pod wrażeniem i czekam na kolejne książki Autorki.

A Ty Drogi Czytelniku jeśli chcesz odnaleźć własną „WIOSNĘ” – przeczytaj a nie pożałujesz…

„Bieg wydarzeń i okoliczności życia naprawdę pozwalają człowiekowi przystosować się do nowej sytuacji. Trzeba tylko odpowiednio się do tego nastawić, wykrzesać z siebie pokłady sił, wstać z podłogi i zacząć walczyć. Nikt nie przeżyje za nas życia. Coś o tym wiem.”

Wstęp

Gdy sięgałam po powieść obyczajową „Rabih znaczy wiosna” autorstwa Weroniki Tomali spodziewałam się czegoś zupełnie innego. Wiedziałam, że będzie tam rozwinięty wątek romantyczny, ale oczekiwałam też jakiejś głębi. Jest to powieść, którą czyta się lekko, ale nie pozostanie w mojej pamięci na długo. Liczyłam na to, że skoro tytułowy Rabih ma ojca pochodzącego z Arabii Saudyjskiej, to będzie tutaj jakiś wątek związany z kulturą arabską. Tymczasem nie ma tutaj żadnej wzmianki na ten temat. Prócz wyglądu odziedziczonego po ojcu, Rabih absolutnie nie jest ciekawy swoich korzeni. Uważa się w pełni za Polaka.

„Polak, w którego żyłach płynie jednak arabska krew.”

Marta to rówieśniczka Rabiha. Od najmłodszych lat się przyjaźnią. Opisy ich dziecięcych zabaw i wspólnie spędzanego czasu ukazują Czytelnikowi obraz pięknej przyjaźni. Przyjaźni, która na skutek pewnych wydarzeń gwałtownie się kończy. Dlaczego tak się stało?

Przeszłość

Marta i Rabih wychowują się w niewielkiej wsi. Codziennie widują się w szkole, a po lekcjach wolny czas spędzają razem. Wspólnie chodzą na spacery, uczą się, wzajemnie odwiedzają. Autorka przedstawiła tutaj piękny obraz przyjaźni dwojga dzieci, a później dorastających nastolatków. W powieści narracja biegnie dwutorowo: pewne fakty Czytelnik poznaje z relacji przedstawianej przez Martę, a inne widzi oczami Rabiha. Chłopak ze względu na swoją odmienność wynikającą z domieszki arabskiej krwi jest w szkole szykanowany. Jako dzieci Marta i jej przyjaciel nie rozumieją określeń typu: „brudas” i „ciapak.” Wiedza przychodzi z czasem… Chłopak dodatkowo boi się ojca i zawsze musi być w domu przed jego powrotem. Jednak Autorka tylko o tym wspomina i nie rozwija tego wątku, a więc nie wiemy, co dzieje się w domu Rabiha.

Marta i Rabih mają po siedemnaście lat, gdy dochodzi do zamachu na World Trade Center. To wydarzenie zmienia wszystko. Ich trwająca w zasadzie od zawsze przyjaźń gwałtownie się kończy, a chłopak wraz z matką wyprowadza się z wioski. Marta jest załamana i stopniowo próbuje pogodzić się z faktem utraty przyjaciela. Mija kilka lat…

Teraźniejszość

Marta wraz z przyjaciółką Michasią prowadzi firmę. Jest animatorem podczas różnego rodzaju imprez. Często przebrana za pluszaka zabawia rzesze dzieci. Prowadzi konkursy i rysuje. Na jednej z takich imprez nieoczekiwanie spotyka Rabiha. Od ich ostatniego spotkania minęło prawie dziesięć lat… Spotkanie dawnego przyjaciela robi na dziewczynie piorunujące wrażenie:

„Tak bliski, a jednak tak daleki. Już nie chłopak, a mężczyzna. Już nie przyjaciel. Już nie mój.”

Rabih to przystojny młody mężczyzna, który odniósł sukces. Prowadzi kilka szkół walki. Jest zaręczony z piękną fotomodelką Sandrą. Gdy spotyka ponownie Martę początkowo jest chłodny, pamięta o dawnych urazach. Jednak z czasem uświadamia sobie, jak bardzo brakowało mu przyjaciółki z dziecięcych lat. Z kolei jego narzeczona Sandra od początku nie znosi Marty. Rabih chcąc zaradzić tej sytuacji organizuje spotkanie w swoim domu. Marta, będąca singielką zabiera na nie swojego kolegę i udają parę. Jednak Sandra domyśla się prawdy. Zresztą, chyba każda kobieta czułaby się zagrożona, gdyby koło jej faceta kręciła się dawna przyjaciółka. Nic więc dziwnego, że nie lubi Marty. Wręcz zaczyna ją traktować jak rywalkę. Rabih jest chwilami rozdarty. Wspomina dawne chwile spędzone z Martą, ale kocha Sandrę i to z nią planuje swoją przyszłość.

Marta ciągle rozmyśla o Rabihu. Wspomina spędzone przed laty z nim chwile. Zastanawia się, dlaczego ich przyjaźń tak gwałtownie się zakończyła. Czy Rabih i Marta będą mogli się przyjaźnić? Czy uświadomią sobie jakie emocje pojawiły się w ich życiu wraz z ponownym spotkaniem? Rabih zaprasza Martę na swój ślub. Dziewczyna postanawia iść na uroczystość. Jednak czy do tego ślubu dojdzie? Przeczytajcie!

Podsumowanie

Powieść „Rabih znaczy wiosna” autorstwa Weroniki Tomali to historia obyczajowa z elementami romansu. Typowa literatura kobieca. Przeczytałam ją bardzo szybko, ale kolejny raz po nią nie sięgnę. Nie dlatego, że jest zła, ale dlatego, że to nie jest mój ulubiony gatunek. Po przeczytaniu tej powieści uświadomiłam sobie, że jednak nie przepadam za tego typu historiami. Jeśli ktoś lubi obyczajówki z wątkiem romantycznym, to polecam. Autorka zobrazowała nam piękną przyjaźń, która zrodziła się pomiędzy bohaterami już od najmłodszych lat. Troszkę mi tu zabrakło rozbudowania pewnych wątków. Po zniknięciu Rabiha zastanawiałam się, czemu Marta nie próbowała go odnaleźć. Gdy bohaterowie, będąc już dorosłymi ludźmi, przypadkowo się spotykają, odżywają dawne wspomnienia. Dobrze autorka przedstawiła targające nimi emocje. Zakończenie jednak i pewne wątki były od początku dla mnie oczywiste i przewidywalne. Jednak, jeśli lubicie romantyczne historie, to ta jest napisana lekko i czyta się ją przyjemnie.