Ostatni dom na zapomnianej ulicy

RECENZJA PRZEDPREMIEROWA

Seryjny morderca.

Porwane przed laty dziecko.

I zwyczajny dom na skraju mrocznego lasu przy przeciętnej ulicy.

Te wszystkie historie są prawdziwe ale kryją w sobie też kłamstwo...

Jestem właśnie po lekturze książki, która swoją premierę będzie miała 28 lipca. I już z tego miejsca mogę Wam śmiało powiedzieć, że to będzie hit wśród thrillerów.

Jest to jedna z książek, do której zasiadając lepiej nie wiedzieć zbyt wiele o fabule. Początek tej historii jest trochę dziwny, surrealistyczny. Przez pierwsze strony ciężko było mi się przebić i wgryźć w fabule. Ale jak to mówią im głębiej w las tym jest ciekawiej, wszystko powoli wskakuje na swoje miejsce, elementy układanki łączą się w całość i wydawać by się mogło, że już wiemy co jest grane. Ale nie... autorka tak poprowadziła całą historię, że zakończenie nie tyle mnie zaskoczyło ile zszokowało i w pewnym sensie przeraziło. Ta mroczna powieść przepełniona tajemnicami i mnóstwem kłamstw, trzyma w napięciu do ostatniej strony i po zamknięciu książki wciąż trudno uwierzyć w jej zakończenie.

Polecam! Czytajcie!

Dziękuję @czwartastronakryminalu za możliwość przeczytania książki 🖤

Książka przyciąga do siebie zarówno okładką, jak i opisem. Następnie widziałam w mediach społecznościowych różne opinie i jeszcze bardziej chciałam ją przeczytać. Czy było warto?

'Może to trwało tylko parę minut. Ale nie powinno się zdarzyć na ulicy. I trzeba było włożyć buty, zanim wyszedłem z domu. Źle się stało.'

Są takie historie, do których trzeba podejść z czystą głową. Lepiej nie wiedzieć za wiele o czym są, odkrywać je w swoim tempie, rozdział po rozdziale. Tak jest w przypadku tej książki, którą najlepiej opisuje wydawca:

'Oto historia seryjnego mordercy, ale nie tylko. To także opowieść o porwanym dziecku, zemście i śmierci. Oraz o pewnym zwyczajnym domu na końcu zupełnie przeciętnej ulicy.

Wszystkie te historie są prawdziwe, a jednocześnie w każdej z nich kryje się kłamstwo…

Jedno jest pewne – pod ciemnym lasem na końcu zapomnianej ulicy czają się z dawna pogrzebane tajemnice.'

Książka jest bardzo nietypowa i przez to wyjątkowa. Czytamy i tak naprawdę nie wiemy, czego się spodziewać. Powoli łączymy w całość pojedyncze elementy, jednak dopiero w połowie coś zaczyna się rozjaśniać. W momencie, kiedy wiemy już jak potoczą się dalsze losy bohaterów i jakie będzie ostateczne rozwiązanie, autorka uderza z akcją, której w ogóle się nie spodziewamy. I tak kilkukrotnie. Dzięki temu całość jest jeszcze bardziej nieprzewidywalna i wciągająca jednocześnie.

'Może jednak i w tej opowieści kryją się tajemnice. Nie będę więcej nagrywał wspomnień. To nic przyjemnego.'

Książka zupełnie inna od wszystkich, które czytałam. Nie ukrywam, że z początku podchodziłam do niej sceptycznie, jednak im dalej w las tym lepiej. Z każdą kolejną stroną czytelnik jest coraz bardziej zaangażowany i nie sposób się oderwać. Oczekiwanie na zakończenie, które jest zupełnie niespodziewane jest tylko zwieńczeniem całej historii. Gorąco polecam, warto przeczytać!

'Fatalna sprawa. Ludzie mają oczy do patrzenia i uszy do słuchania, a kobiety patrzą i słuchają o wiele uważniej niż mężczyźni.'

3,5/5

Niektóre książki wydają się niemal wyskakiwać z lodówki - pojawiają się dosłownie wszędzie. Nawet kiedy człowiek nie zamierzał ich czytać, a natrafia na wszechobecne zachwyty, to w końcu zaczyna o niej myśleć i myśleć, aż w końcu daje się namówić, żeby przekonać się, czy również podzieli zdanie większości. Czasami warto skusić się na poczytny tytuł, aby zatopić się w lekturze, zachwycając każdą stroną. Rzecz jasna, można też nie podzielać entuzjazmu, a nawet żałować czasu przeznaczonego na daną powieść. Jedno jest pewne - jeżeli człowiek nie podejmie ryzyka, to nie przekona się, czy było warto.

Seryjny morderca. Porwane dziecko. Ostatni dom na zapomnianej ulicy. Wszechobecna śmierć roztaczająca swoje macki i próbująca sięgać coraz dalej. Każdy przedstawia wydarzenia z nieco innej perpektywy. Kto mówi prawdę? Kto kłamie? Kto jest winny?

Przez większość czasu miałam wrażenie, że im więcej się dowiaduję, tym mniej wiem, bo byłam przekonana, iż autorka nie pójdzie w tym kierunku, jaki przewiduję - niestety tak właśnie się wydarzyło. Nie pamiętam, kiedy ostatnio jakiś tytuł tak bardzo trzymał mnie w napięciu, dlatego żałuję, że przez 3/4 książki wszystkie wrażenia kumulowały się, pędząc w górę i budując niesamowitą atmosferę, aby wraz z rozwiązaniem całej akcji spaść lawiną w zdecydowanie za szybkim tempie. Początek i rozwinięcie są ewidentnie zbyt rozbudowane w porównaniu z finałem - w moim odczuciu proporcje są zaburzone.

Catriona Ward stworzyła nietuzinkową powieść o mrocznym i dusznym klimacie. Jest ona niesamowicie dziwaczna, a wręcz paranoiczna - podczas lektury zastanawiałam się, czy jakakolwiek postać w tej książce jest pozbawiona zaburzeń natury psychicznej. Fabuła jest tak zagmatwana, że wraz z przewróceniem ostatniej strony i domyśleniem się głównych rozwiązań, poczułam brak satysfakcji spowodowany pójściem pisarki po najmniejszej linii oporu. Wypchanie książki po brzegi absurdami i różnego rodzaju dziwactwami sprawiło, że czytelnik może poczuć się przytłoczony, ponieważ sztuką jest zachować zdrowy balans - przekombinować jest łatwo, a to (w moim odczuciu) przydarzyło się w tej lekturze.

Na pewno długo nie zapomnę o "Ostatnim domu na zapomnianej ulicy", bo to tytuł, który zapada w pamięci i wyróżnia się swoją dziwacznością, nawet jeśli nie zachwyca tak jak większości. Jeżeli macie ochotę na poznanie najbardziej kuriozalnej oraz niestandardowej opowieści - czytajcie.

z początku:

Misternie utkana historia. W ciągłej niewiedzy na ślepo przemierzamy pierwsze strony. Za każdym rogiem czai się tajemnica, zagadka, sekret. Błądzimy, pragnąc poznać odpowiedzi na dręczące nas pytania. Niewyjaśnione wątki sprawiają, że chcemy wiedzieć więcej. Zasiane ziarno niepewności, które zaburza nasz spokój.

w połowie :

Zaintrygowanie przybiera na sile. Nie patrząc na zegarek, chłoniemy pojedyncze słowa. Zapominamy o żywym świecie. Nie liczy się nic, oprócz domu pod ciemnym lasem. Teorie przeplatają się, sprawiają, że jesteśmy zagubieni. Wielokrotnie myślimy, że nic już nie będzie w stanie nas zaskoczyć. Wszystko już wiemy, znamy zakończenie. A jednak za każdym razem się mylimy. Nic nie jest takie, jakie się wydaje.

ostatnia kartka, ostatnie słowa:

Pustka. Nie chcemy rozstawać się z tą historią. Zdumienie, ale i satysfakcja. Pojedyncze, na pierwszy rzut oka niezwiązane szczegóły, pasują do siebie idealnie, jak elementy układanki. Poczucie ulgi i spełnienia - wszystko wreszcie tworzy spójną całość. Zaskakujące zakończenie, które wspaniale pasuje do klimatu powieści. Chwila ciszy, w której kalkulujemy to, co przed chwilą przeczytaliśmy.

Wielokrotnie pisząc recenzje, wspominam o tym, jak słowa nie oddają moich emocji. Za każdym razem, gdy chcę opowiedzieć Wam o jakiejś niesamowicie dobrej książce, boję się, że nie dam rady. Że to co napiszę, nie odda tego, co dokładnie myślę i czuję. W tym wypadku zainspirowana, próbowałam napisać coś wyjątkowego, coś co wyróżniłoby tą recenzję od innych. Coś, co chociaż odrobinę pasowałoby do stylu pisania autorki. Wątpię, czy mi się udało, chyba nie mam talentu do tych bardziej klimatycznych i emocjonalnych tekstów. Dlatego też jestem pełna podziwu dla osób, które za sprawą słów, potrafią wyczarować historię, która wywoła w nas tyle emocji. Która sprawi, że siedząc samemu w domu, podskoczymy na odgłos przekręcanego klucza (historia z życia wzięta ;-)). Catriona Ward to jedna z tych autorek, która przy pomocy pióra (czy też klawiatury) wprowadza nas w świat pełen intryg i tajemnic. Fikcyjna historia, staje się nagle niezwykle prawdziwa. Po prostu - arcydzieło.

To jak autorka prowadzi nas przez zawiłe korytarze pełne ludzkich myśli, to jak skupia się na człowieczej naturze i pokazuje jej mroczną stronę, ukazuje fantazje i lęki osób takich jak ja czy ty, jest po prostu wstrząsająco wspaniałe.

Z początku myślałam, że będzie to zwykły kryminał czy thriller. Owszem, słyszałam mnóstwo pozytywnych opinii, ale sądziłam, że będzie to typowa historia o seryjnym mordercy. Nic, co mnie zaskoczy. A jednak się myliłam. Pochłonięta bez reszty, z zapartym tchem śledziłam przepięknie napisaną, niepokojącą historię o śmierci. O porwanym dziecku. Zagubionym mężczyźnie. I z każdym słowem, wiedziałam, że się nie zawiodę.

Teraz, gdy piszę tą recenzję, nie wiem, co mogłabym jeszcze napisać. Przychodzi mi tyle myśli do głowy, tyle spraw, które chciałabym poruszyć. Mogłabym jeszcze długo rozwodzić się nad kunsztem literackim autorki, o jej talencie i rewelacyjnym pomyśle. Mimo, że się rozpisałam, mam wrażenie, że nie powiedziałam nic. A tak naprawdę mam Wam do oświadczenia tylko jedno. Zwykły, prosty przekaz. Przeczytajcie tą książkę. Podarujcie jej swój cenny czas, a ona na pewno Wam się odwdzięczy. Gwarantuję, że nie będziecie żałować...

Ted mieszka w domu z zabitymi sklejką oknami. Ma córkę, Lauren, która u niego bywa, a także kotkę Olivię. Ted ma też pewne tajemnice – wymyka się nocami do lasu, gdzie mieszkają bogowie, a także poszukuje mordercy ptaków. Tedem interesuje się Dee, która próbuje dowieść, że mężczyzna stoi za zniknięciem jej siostry. Czy Lauren to na pewno córka Teda? A może zaginiona siostra Dee?

Ostatni dom na zapomnianej ulicy Catriony Ward jest thrillerem psychologicznym, w którym do głosu dopuszczonych zostaje kilka osób. Po pierwsze mamy relację pierwoszoosobową Teda. To tajemniczy, dorosły mężczyzna, który nie do końca zachowuje się normalnie. Miewa słabsze momenty, w których tłumaczy sobie świat na swój sposób. Pierwszoosobową narrację prowadzi też Olivia, kotka Teda. Jako kotka ma trochę inne spojrzenie na sprawy swojego pana, ale ma też własne kocie problemy, które ją interesują. Pojawia się także narracja trzecioosobowa w wykonaniu Dee.

Historia Teda jest trudna do streszczenia bez zdradzania pewnych szczegółów. To po trosze historia mężczyzny, który mierzy się z demonami przeszłości, po trosze opowieść o zagubieniu w świecie, który nie jest łatwy do ogarnięcia. Równocześnie rozgrywa się dramat Dee – kobieta poszukuje osoby, która porwała jej siostrę. Dee obserwuje Teda i przekonuje samą siebie, że to ON odpowiada za to wydarzenie.

Narracja wymaga skupienia. Ta powieść nie jest lekką, nieskomplikowaną opowieścią, tu liczy się każdy szczegół. Podczas czytania warto zwracać uwagę na detale, które potem pod koniec zyskują znaczenie i sprawiają, że cała ta historia okazuje się złożona i wielowarstwowa. Przy okazji zaczynamy zdawać sobie sprawę, że pewne elementy już od początku pokazywały nam jakieś ważne rzeczy, ale nie mogliśmy mieć o tym pojęcia, nim nie skończyliśmy fabuły.

Ostatni dom na zapomnianej ulicy to książka pokazująca wiele ważnych motywów. Są kwestie przemocy, brutalności w rodzinie, a także temat obarczania winą wszystkich innych poza sobą. Jest też pokazane, jak zacieramy wspomnienia trudnych sytuacji życiowych, jak je przeinaczamy, by było nam łatwiej. Te kwestie wymagają od czytelnika przemyślenia, a refleksji po lekturze jest znacznie więcej.

Czytając tę książkę, dość szybko odgadłam, jak potoczy się jej fabuła. Podejrzewałam, jak rozwiąże się historia Lauren i przyznam, że niewiele mnie zaskoczyło pod koniec powieści. Być może motyw, po który sięgnęła autorka, zaczyna pojawiać się w kulturze coraz częściej, ja sama spotkałam się z nim już kilka razy, dlatego nie był ON dla mnie niespodzianką. Niemniej dobrze bawiłam się, śledząc fabułę i próbując odgadnąć wszystkie pozostawione dla czytelnika elementy, które miały podpowiadać, jak rozplanowano tę historię.

Ostatni dom na zapomnianej ulicy to niezła powieść, która mnie jednak nie zaskoczyła tak, jak się tego spodziewałam. Być może osoby, które czytają mniej thrillerów, będą się przy niej bawić znacznie lepiej. Na pewno warto sięgnąć, by potem przemyśleć kilka spraw, które poruszono w książce. Czy jednak to tak wybitna książka, jak ją reklamowano? Odpowiedź na to pytanie pozostawiam wam.

„Ostatni dom na zapomnianej ulicy” to pierwsza książka Catriony Ward, która ukazała się w Polsce. Gatunkowo to thriller, porównywany przez Stephena Kinga do „Zaginionej dziewczyny”. I jest w tym sporo racji!

Jest to historia mężczyzny, kotki i dziewczyny szukającej swojej zaginionej przed laty młodszej siostry. Mężczyzna prawdopodobnie jest upośledzony, kotka to fanatyczka wiary, a dziewczyna ogarnięta jest wyniszczającą obsesją. Historię poznajemy z punktu widzenia każdej z tych postaci, jednak mimo że każda zdradza nam sporo, to w kluczowych kwestiach nie zdradza nic. Tajemnica (nie jedna!) wisi więc cały czas w powietrzu, powoduje, że czytelnik z najwyższą uwagą wyczekuje choć skrawka informacji, który pomoże potwierdzić lub zaprzeczyć hipotezie tworzącej się w głowie czytelnika. Temat, który książka porusza jest mroczny, ale przedstawiony ostatecznie naprawdę szeroko i dokładnie. Nic więcej powiedzieć nie mogę, obiecuję jednak, że to historia, którą ciężko odłożyć przed poznaniem zakończenia! Mroczna, tajemnicza i pokręcona! Polecam!

W życiu trafiają się książki różne - lepsze i gorsze, te zapadające w pamięć i nie pozostawiające w niej śladu. Ta książka jest tak dobra, że ślad po niej pozostanie na długo.

Zachęcona pozytywnymi opiniami sięgnęłam po nią z wielkim entuzjazmem i dużymi oczekiwaniami. Już po pierwszej stronie wiedziałam, że to będzie coś całkowicie różnego od dotychczasowych lektur. Książka od samego początku oplata nas płaszczem niepokoju i zmusza do gonitwy myśli.

Na nic jednak wszelkie starania - autorka doskonale potrafi zwieść czytelnika i zwalić go z nóg zwrotem wydarzeń. Gdy odkrywała przede mną kolejne karty tej układanki w głowie miałam tylko jedno pytanie - jak ? Jak udało jej się napisać coś tak niesamowicie wciągającego, oryginalnego i przerażającego jednocześnie.

Im dalej zgłębimy się w tą niesamowitą historię , tym większe emocje zaczynają nami targać a chęć poznania prawdy tłumi lęk i nie pozwala odłożyć książki na bok.

Gdy nadchodzi zakończenie pojawia się niedowierzanie. Nie wierzyłam, że ta niepozorna książka o porwaniu dziewczynki okazała się tak dobrym thrillerem psychologicznym.

Mocna 10 !

Bardzo dziękuję @czwartastronakryminalu za egzemplarz recenzencki książki "Ostatni dom na zapomnianej ulicy", która jest bohaterką dzisiejszego posta. Na Instagramie była już chyba wszędzie i gdzie jej nie widziałam, tam zbierała pozytywne opinie. Zaintrygowała mnie do tego stopnia, że nie byłam w stanie o niej zapomnieć - musiałam ją przeczytać. Było to swego rodzaju zaprzeczenie własnym przyzwyczajeniom: jestem typem osoby, która widząc coś popularnego, stara się odsunąć od tego jak najdalej. "Ostatni dom na zapomnianej ulicy" jednak zdawał się mnie wołać i zachęcać, bym dała mu szansę. I tak się właśnie stało.

Jest to historia (jak sam opis głosi) seryjnego mordercy, zaginionej dziewczynki, a także pewnej kotki. Takie połączenie od razu na myśl przynosi wiele rozwiązań zagadki, jaką dostaniemy do rozwiązania w trakcie czytania. Tu jednak muszę Was ostrzec - nic nie jest takie jak się wydaje. Zaryzykujecie i wejdziecie do wnętrza ostatniego domu na zapomnianej ulicy?

Po skończeniu tej książki nie byłam w stanie uporządkować myśli. Ale że jak? Że naprawdę to było tak pogmatwane? Że przez kilkaset stron myliłam się co do jednego z bohaterów? Że wszystko, co myślałam, że wiem na 100% okazało się kłamstwem i bujdą? To naprawdę sztuka napisać książkę, po której czytelnik nie będzie potrafił się otrząsnąć (oczywiście w pozytywnym sensie!). Poza tym autorka zawarła w powieści temat choroby, za co dodatkowy plus - i za research, który był naprawdę ważny, by przekazać czytelnikowi rzetelne informacje. I mimo tego, że nie jest to książka naukowa w trakcie czytania czułam, jakbym się czegoś uczyła. W pakiecie ze świetnie poprowadzoną fabułą, pełną tajemnic i zagadek dostajemy więc też aspekt edukacyjny. Nadal, kilka dni po przeczytaniu nie potrafię znaleźć słów, których chciałabym użyć w tej recenzji. Wydaje mi się, że one po prostu jeszcze nie istnieją.

Rozumiem zachwyty wielu bookstagramerek nad tą książką, bo jest naprawdę świetna. Jeśli szukacie opowieści innej, niż te, które dotychczas poznaliście, to koniecznie musicie sięgnąć po "Ostatni dom na zapomnianej ulicy".

Dzisiaj przechodzę do Was z książką, o której ostatnio jest bardzo głośno na #bookstagramie I bardzo dobrze, bo jest genialna. A chodzi o “Ostatni dom na zapomnianej ulicy”

Jest to książka, w której nic nie jest oczywiste, cały czas zaskakuje. Gdy już coś sobie ułożyłam w głowie, szlak jasny to wszystko trafiał. Ciężko opowiedzieć mi Wam o czym dokładnie jest ta książka, bo jak zdradzę nawet drobny szczegół to zniszczę całą zagadkę.

Mamy w niej motyw morderstwa, porwania dziecka, pojawia się też kot, który... mówi.

Cała historia napisana jest w taki sposób, że ciężko się połapać o co chodzi. Jest troszkę chaotyczna, ale w tym wypadku to jej plus. No strasznie zamieszała mi w głowie, zrobiła mi z mózgu papkę.

Z takim thrillerem psychologicznym spotkałam się pierwszy raz. Nie czytałam niczego chociaż trochę zbliżonego do tej historii.

Jest to książka specyficzna, pewnie nie jednej osobie nie przypadnie do gustu. Ale moim zdaniem to mistrzostwo.

Jeśli macie ochotę na coś nieoczywistego, poplątanego to ta książka jest idealna.

Koniecznie sięgajcie po “Ostatni dom na zapomnianej ulicy”, naprawdę warto.

@onaczytanoca

Oto książka - kameleon, okazuje się czymś zupełnie innym, niż zdawać by się mogło na początku.

Ted Bannerman jest dość specyficznym, dorosłym mężczyzną, zdawać by się mogło, że o umyśle dziecka, choć sam jest ojcem. To dziwak, samotnik i outsider. Przed laty podejrzewano go, o porwanie sześcioletniej dziewczynki. Jego zachowanie i myśli sprawiają, że od razu wydaje nam się bardzo podejrzany, by po chwili serce pękało nam ze współczucia, gdy czytamy o jego wspomnieniach z dzieciństwa. Jestem rozdarta i nie wiem co myśleć, do czasu, aż poznaję całą prawdę.

"Rzeczy, których pragniemy, nie zawsze są dla nas najlepsze".

Moją uwagę od początku zwrócił specyficzny sposób narracji, dziwny i inny niż wszystkie, musiałam dość długo się do niego przyzwyczajać. Jest ona poprowadzona w taki sposób, że niewiele wyjaśnia i sieje zamęt. Mamy kilku narratorów i żaden nie wydaje się do końca szczery. Głównym z nich jest Ted, następnie Dee, czyli siostra zaginionej Lulu, a najbardziej zaskakująca jest kotka Olivia. Jej naiwne spojrzenie na świat bywa zabawne i ironiczne, ale również pełne współczucia i miłości. Ten koci punkt widzenia, wnosi tu wiele innowacyjności, ale czy to wystarczy, by porwała mnie ta historia?

Poprzez chorobę, jaką jest dysocjacyjne zaburzenie tożsamości, autorka pokazała jeden ze sposobów, za pomocą którego ludzki umysł próbuje radzić sobie z traumą i cierpieniem.

Nie od dziś wiadomo jak duży wpływ ma na nas nasza rodzina, jak brak uczuć i wsparcia ze strony najbliższych, kształtuje naszą psychikę, osobowość i przyszłość.

Niespodziewane plot twisty powodowały, że niejednokrotnie traciłam grunt pod nogami, a zakończenie wystrzeliło mnie w kosmos.

Oto historia pewnego chłopca, który chłopcem nie był.

I porwanej dziewczynki, która nie była porwana.

No i kota.

Który był kotem, albo i nie był?

Któż to wie???

Jest jeszcze tajemnicza sąsiadka i morderca.

A to wszystko dzieje się na końcu zwyczajnej ulicy.

A może nie takiej zwyczajnej?

Może kryje oba więcej trupów niż jesteśmy w stanie sobie wyobrazić.

Jedno jest pewne.

Odpowiedź zna ciemny las, bo to tam pogrzebane są wszystkie sekrety.

Myślicie, że wszystko już wiecie?

Otóż nie, moi drodzy.

Tak naprawdę nie wiecie nic.

Chyba pierwszy raz w życiu czytałam tak fascynującą opowieść, gdzie jednym z narratorów był kot.

Nie żebym miała coś przeciwko kotom,ale ten był wyjątkowo specyficzny i intrygujący.

Zresztą, cała ta książka była intrygująca.

Miała w sobie tyle gorzkich cukierków, ile zmieściłoby się w ogromnej Puszce Pandory.

Ciekawość każe Wam ją otworzyć, a potem już nic nie jest takie samo.

Nawet nie zdajecie sobie sprawy, jak wiele może unieść nasz umysł, a jak wiele nie.

Strasznie chciałabym Wam powiedzieć, co tu tak naprawdę się wydarzyło, ale nie mogę popsuć Wam tej makabrycznej zabawy.

Dlatego powiem tylko tyle.

Ta książka jest fantastyczna!

Jedyna w swoim rodzaju i wyjątkowa.

Smutna, przerażająca, zawoalowana i wciągająca.

Dlatego musicie ją przeczytać!

Ja Wam ogromnie polecam!!!

Jest to bardzo dziwna historia, którą czyta się na bezdechu. Nie byłam w stanie odłożyć tej książki nawet na chwilę, a gdy były takie momenty, że musiałam, bohaterowie dalej siedzieli mi w głowie... Szczerze, to do tej pory o nich myślę i wiem, że sięgnę po tę książkę jeszcze raz, tym razem w oryginale (dla porównania).

"Ile razy można coś zginać, zanim pęknie? Z tym, co połamane, lepiej postępować ostrożnie, inaczej może ustąpić pod naciskiem i też coś połamać."

Historia napisana z perspektywy kilku osób nadaje tej książce niesamowitego klimatu. Każdy rozdział pozostawia nas z jedną wielką niewiadomą i nie pozostaje nam nic innego, jak czytać dalej... Jeżeli jesteście dopiero na początku tej książki, dajcie jej szansę, bo wszystko, co zdaje się nielogiczne i dziwne w wielkim finale połączy się w jedną całość.

Wiem, że jesteśmy dopiero w połowie 2021 roku, ale gwarantuję Wam, że Ostatni dom na zapomnianej ulicy to najlepsza zagraniczna książka tego roku!

Jeżeli lubicie nieoczywiste historie z dziwnym, wręcz duszącym charakterem to zachęcam Was do sięgnięcia po tę pozycję, bo warto 🖤

"Ostatni dom na zapomnianej ulicy" Catriona Ward

Ted Bannerman wraz z córką i kotem mieszka na pewnej, z pozoru zwyczajnej ulicy. Mogłoby się wydawać, że to miejsce jakich wiele. Hermetyczne sąsiedzkie środowisko, z lekka specyficzni mieszkańcy i domy pamiętające swoje lepsze czasy. Nic bardziej mylnego. Co ukrywają mieszkający na tej jakże intrygującej ulicy ludzie? Jakie makabryczne tajemnice ujrzą światło dzienne?

"Ostatni dom na zapomnianej ulicy" to pierwsza książka Catriony Ward wydana w Polsce. Powieść ta już przed premierą odbiła się wielkim echem wśród czytelników. Zbierała same pozytywne opinie, zachwyty i pochwały ze strony blogerów. Czy naprawdę jest aż tak wspaniała?

Na początku chcę zaznaczyć, że ta historia jest kompletnie czymś innym niż reszta kryminałów i thrillerów. Nie znajdziemy tutaj zagadki kryminalnej, w której ze strony na stronę dążymy do rozwiązania sprawy — co to, to nie.

Ta książka to tak naprawdę podróż po umyśle osoby z zaburzeniami psychicznymi, po najciemniejszych zaułkach ludzkiego mózgu.

Autorka już od początku osnuwa czytelnika mroczną, senną, ciężką i troszeczkę niepokojącą atmosferą. Przyznam, że czytając "Ostatni dom na zapomnianej ulicy" momentami czułem dreszcz przerażenia. Zauważyłem, że Ward ma ogromny dar do wywoływania w nas całej gamy emocji, od strachu po wzruszenie.

Powieść ta to nie tylko historia o zaginionej dziewczynce, ale też o tęsknocie, żądzy zemsty, chorobie psychicznej oraz strachu i śmierci.

Książka Catriony Ward pewnością nie urzekła mnie tak, jak innych czytelników. Uważam, że jest ona bardzo chaotyczna, fabuła nierównomierna i bardzo, bardzo wolna; niektóre zwroty akcji udało mi się przewidzieć. Do tego dochodzi jeszcze wątek kota, który jest przedstawiony praktycznie tak jak człowiek. Według mnie jest to tak absurdalne i irracjonalne, że nie ma racji bytu w tej powieści, choć nie przeczę, że sam zabieg z pewnością był ciekawy, ale sposób ukazania tego przez autorkę pozostawię bez komentarza.

Przez tę historię się płynie, pomimo braku wartkiej akcji. Dodam, że bardzo pogmatwaną fabułę nieco rozjaśnia posłowie.

⭐6/10

Za egzemplarz książki dziękuję Wydawnictwu Czwarta Strona Kryminału

Bardzo się cieszę, że mogłam ją przeżyć.

Dziękuję @czwartastronakryminalu

To pozornie zwykła historia o ostatnim domu na zapomnianej ulicy, zaginionej Dziewczynce z Lodem na Patyku, niewychodzącej kotce Olivii, tajemniczym kocie Nocnym, Tedzie i jego nietuzinkowych przepisach kulinarnych, jego córce Lauren mającej problemy psychologiczne, nowej sąsiadce, wężach, lesie i bogach…

Przyznam szczerze, że to jedna z najbardziej skomplikowanych recenzji, którą przyszło mi napisać, a to dlatego, iż nie chcę Wam absolutnie niczego zaspoilerować, tutaj o taki spoiler dosyć łatwo.

Genialnie poprowadzeni bohaterowie i dostosowany do nich styl pisarski, każda postać tutaj jest absolutnie inna, charakterystyczna, zapadająca w pamięć, świetnie wykreowana! Rozdziały pisane są z perspektywy poszczególnych bohaterów, autorka zmienia dla niektórych z nich właściwości czcionki, na przykład stosując kursywę, co ułatwia nam orientację w skomplikowanej akcji.

Właściwie powiedzieć tutaj, że akcja jest skomplikowana, to jakby nic nie powiedzieć. Akcja tutaj wygląda jak podziurawiony ser. Kompletnie nic nie trzyma się kupy albo trzyma się wszystko, ciężko się połapać w tym, czy mamy teraz do czynienia z jej początkiem czy końcem, a może czymś poza czasem rzeczywistym?

I tutaj niestety muszę napisać o początku książki i kilku (moim zdaniem) wskazówkach, które niestety odebrały część radości z całości, gdyż szybko zrozumiałam, na czym autorka oparła swój pomysł na fabułę. Myślę, że jest to spowodowane tym, iż książka porusza tematykę, którą się mocno interesuję i pewne cechy szybko wyłapuję w tego typu książkach czy filmach, tutaj kilka zdań odkrywa wszystkie karty, ale jeśli Wy nie zauważycie tych mrugnięć autorki w Waszą stronę, to gwarantuję Wam jazdę bez trzymanki, zwłaszcza na końcu. Pod żadnym pozorem nie czytajcie posłowia i bibliografii (ja nie miałam pojęcia o ich istnieniu, dopóki nie doszłam do końca, ale na wszelki wypadek Was ostrzegam, by tego nie robić).

Chociaż domyślałam się końca, to był ON w pewnym sensie zaskoczeniem. Nie spodziewałam się zakończenia wątku jednej z postaci i bardzo ucieszyło mnie to, że autorka nie poszła na łatwiznę z zakończeniem, o co było łatwo. Więcej nie napiszę, dla Waszego bezpieczeństwa.

Ta książka wywróci Wasz mózg do góry nogami, a potem postawi go z powrotem, tylko czy będzie ON już taki sam jak wcześniej?

Ta książka sprawi, że każdy wypad nad jezioro spowoduje nieunikniony przymus obserwowania napotkanych osób.

Ta książka sprawi, że koty już nigdy nie będą tylko zwykłymi kotami a małe dziewczynki małymi dziewczynkami.

Ta książka sprawi, że wasza zamrażarka już nigdy nie będzie zwykłą zamrażarką.

Ta książka sprawi, że już nigdy zwyczajnie nie wejdziecie do lasu bez uczucia oddechu na karku.

Ta książka otworzy Wam oczy i jednocześnie je zamknie.

Tę książkę po prostu trzeba przeczytać!

Ulica Mgielna. Ciche i niepozorne miejsce, takie jakich wiele wokół nas. Ot kilka starych domów i mieszkających w nich ludzi, którzy, znają się od dawna i są pewni, że wszystko o sobie wiedzą. Sąsiadów, którzy, pozdrawiają się codziennie w drodze z i do domu, z przyzwyczajenia zamieniają ze sobą kilka zdawkowych zdań, i są przekonani, że nic nie jest w stanie zakłócić ich codziennej rutyny. I zapewne tak odmalowany obrazek ulicy Mgielnej doskonale by ją charakteryzował, gdyby nie jeden dom, a dokładnie ostatni dom na ulicy. Zapuszczone podwórko, okna zabite deskami i mieszkający tu Ted Bannerman, dziwak jakich mało, wtopiły się już w otoczenie i nikogo nie szokują. I to właśnie to miejsce, tak charakterystyczne, skrywa mroczną i pełną smutku tajemnicę. Sekret, który nie tylko jego mieszkańca Teda, ale również czytelników może doprowadzić do granic obłędu. Czytając „Ostatni dom na zapomnianej ulicy” praktycznie do samego końca nie wiemy, które z opisanych zajść wydarzyły się naprawdę, a które są imaginacją osoby, która była świadkiem horroru jaki miał tu miejsce. Koszmar, który przeżyli mieszkańcy miał nigdy nie wyjść poza mury domostwa, ale tak jak nie ma zbrodni idealnej, tak nie ma morderców nie do wykrycia i prawda musiała kiedyś ujrzeć światło dzienne. Pytanie, czy my, czytelnicy, mamy dość odwagi, aby poznać historię zaginionej sześciolatki, dziewczynki z lodem, jak później opisywała ją prasa, seryjnego mordercy i pogrzebanych w leśnych ostępach tajemnic.

O "Ostatnim dom na zapomnianej ulicy" można pisać długo i w nieskończoność, jednak żeby poczuć grozę tej powieści i odkryć tajemnicę jaką skrywa umysł mordercy najlepiej jest sięgnąć po tę książkę i ją przeczytać. #thrillerpsychologiczny Catriony Ward, @catward66, to prawdziwy majstersztyk gatunku. Jestem pewna, że w najbliższym czasie będzie o nim głośno na bookstagramie i, myślę, że niejedna osoba zgodzi się ze mną, że można ten #suspens uznać za książkę roku.

Co tutaj się wydarzyło! Powiem Wam, że piszę tę recenzję na gorąco, zaraz po przeczytaniu książki i brakuje mi słów :) Ale, ale.. żeby Was zachęcić, bo koniecznie musicie przeczytać tę książkę, to postaram się coś napisać.

Ostatni dom na zapomnianej ulicy to trzy historie. Historie pisane przez mordercę, kota i dziewczynę. I na tym kończą się informacje, które mogę Wam przekazać, bo cokolwiek innego bym nie napisała, to zdradziła bym za dużo.

Szokująca, przerażająca, dziwna, momentami obrzydliwa, nieszablonowa, inna, ta książka to coś czego do tej pory nie było. A przynajmniej ja się z takim formatem nie spotkałam. Wielkie szapoba dla autorki za formę i pomysł na książkę. Nie wiem jak ona to zrobiła, ale myślę że ta historia porwie każdego. Szczególnie jeśli jesteście fanami thrillerów, kryminałów i horrorów. Tylko nie myślcie sobie, że to będzie kolejny dobry thriller w Waszym życiu. O nie, nie! To będzie coś co ciężko nazwać słowami. Myślę nawet, że przez pierwsze kilka rozdziałów nie będziecie wiedzieć co się dzieje i o co tak na prawdę tutaj chodzi. Przynajmniej ja odniosłam takie wrażenie podczas czytania, było ono na tyle mocne, że miałam ochotę przerwać czytanie i odłożyć książkę na półkę. Jednak w myśl zasady, że czytam książkę całą i dopiero oceniam, nie zrobiłam tego i tak cholernie nie żałuję. Bo to było świetne! Inne, ale bardzo dobre. Książka na pewno nie jest łatwa i nie jest dla każdego ale myślę że to pozycja, którą trzeba przeczytać. Podczas czytania historii miałam swoje podejrzenia jednak na takie zakończenie jakie napisała autorka nie wpadłam. Pod koniec książki byłam w takim szoku, że jeszcze długo będę rozmyślać o tej historii. Gwarantuję, że nie będzie osoby na której ona nie zrobi wrażenia. Powiem więcej, moja mama też ją czytała i odebrała ją inaczej niż ja. A napisać książkę, którą każdy będzie odbierał inaczej, będzie nieszablonowa i dająca do myślenia to wielki talent. Nazwisko autorki zapamiętuję, a Wy biegnijcie do sklepu/ biblioteki i czytajcie, bo to istny majstersztyk. Oczywiście 5/5.

To będzie jedna z tych recenzji, które powiedzą wszystko i nic. Szczerze to dawno nic tak powykręcanego nie czytałem, w zasadzie wykręconego i intrygującego zarazem.

Napisałbym co mi się fabularnie podobało, a co nie, ale to by groziło spoilerami no to tak średnio, bym powiedział. Jako szczegół mogę Wam ancymony zdradzić, że nie podobało mi się bycie kotem, bo smyrania było mało i nie takie jak lubię, przysmaków też tak nie bardzo się dostawało więc takim kotem być to mehhhh…

Wiele osób wspomina o tym, że książka jest mroczna, no i dla mnie niekoniecznie taka się okazała, klimatyczna owszem i ten klimat jest bardzo dobrze zbudowany, ale mroku nie uświadczyłem, a czytałem podczas burzy bez prądu więc już startowo było +3 do mroku.

Mniej więcej w połowie, wszystko zaczęło mi się składać w całość i spodziewałem się takiego zakończenia, ale mimo to nie zepsuło mi to jakoś szczególnie czytania, bo będąc szczerym to nie mogło się zakończyć inaczej. Wszystko inne było by nierealne i nielogiczne.

Pomimo tego, że jest to zwyczajna powieść to pod względem tematyki i szczegółowości zagadnień w niej poruszonych jest bardzo merytoryczna i nie sposób docenić autorki za przygotowanie do tematu, ponieważ było na najwyższym poziomie.

Książka kończy się dość mocnym akcentem, bo zawarte w niej posłowie może dać do myślenia i przyznam się szczerze, że zagłębiłem się w swój umysł i nie była to miła podróż i obym już tego robić nie musiał (co tam się dzieje „Boska komedia” Dantego to przy tym fraszka).

Mam świadomość, że to nie jest pozycja dla każdego i nawet jeśli lubicie thrillery, to możecie się w tę historię nie wczuć, wydaje mi się jednak, że warto jej dać szansę, bo to dość ciekawe doświadczenie.

"Ostatni dom na zapomnianej ulicy" już od początku wzbudzał we mnie niepokój i dezorientację. Narracja przywodzi na myśl powieści Stephena Kinga. Jest prowadzona z perspektywy kilku bohaterów – zarówno w pierwszej, jak i w trzeciej osobie. Jedną z bohaterek opowiadającą tę historię jest… kotka Olivia, która w chwilach zwątpienia posiłkuje się Pismem Świętym.

Catriona Ward ma ogromną wiedzę, którą przekazuje czytelnikowi “w praktyce”. Przerodziła ją w coś, co jest doświadczeniem wniknięcia w głąb czyjegoś umysłu.

Książka to dla czytelnika cała paleta silnych i skrajnych emocji. To nie tylko dezorientacja i niepokój. To także obrzydzenie, współczucie, wzruszenie i strach. Niejednokrotnie czytelnik tej powieści będzie wściekły, zaskoczony, a większość lektury spędzi na wstrzymanym oddechu. Ciężko będzie w sobie stłumić reakcje na niektóre sytuacje. Catrina Ward serwuje także kilka humorystycznych akcentów.

"Ostatni dom na zapomnianej ulicy" to nie książka, którą po przeczytaniu po prostu odkłada się na półkę. Emocje, zamiast stopniowo opadać, są coraz większe. Powieść pozostawia po sobie wiele przemyśleń – o rodzicielstwie, kondycji psychicznej dzieci, szacunku do zwierząt, ludzkim egoizmie.

To jedna z najlepszych książek, jakie czytałam w ostatnich latach i liczę, że długo o niej będzie głośno.

Dobry wieczór Kochani. Dzisiaj mam dla Was recenzję książki "Ostatni dom na zapomnianej ulicy" autorstwa Catriony Ward, której premiera będzie 28.07.2021r. Bardzo dziękuje wydawnictwu Czwarta Strona Kryminału za możliwość przeczytania i zrecenzowania tej historii"

"Ostatni dom na zapomnianej ulicy" to niezwykle emocjonujący i wykańczający thriller psychologiczny. Pozwólcie, że w tym przypadku nie będę tutaj opisywać fabuły bo mogłabym zbyt wiele zdradzić, a nie chce tutaj spoilerować

Historia opowiadana jest z trzech perspektyw. Wszystkie czasy mieszają się ze sobą robiąc niezły zamęt i bałagan w podświadomości. Tutaj każda opowieść ma sens. Autorka pisząc tę książkę zagłębiała się w literaturę medyczną dotycząca naszej psychiki. Wszystko po to abyśmy zobaczyli jak elastyczna i chłonna jest nasza podświadomość. Jak łatwo można sobie coś wmówić lub wyprzeć. Ukazała nam jak wielkie zmiany w naszej psychice powodują traumy. Tutaj mamy do czynienia z osobą chorą na DZT czyli osobowość mnogą. Przemoc, traumy, strach te wszystkie doświadczenia wywołały u bohatera te chorobę. Nieleczony i pozbawiony opieki lekarskiej chory człowiek stanowi zagrożenie dla samego siebie ale i nie tylko. Choroba ta niszczy właściciela i ofiarę. Pierwsze rozdziały były dla mnie bardzo ciężkie. Nie mogłam się w nich połapać. Chaos, pourywane wątki i akcje. W pewnym momencie zgubiłam się, nie miałam pojęcia o co już w tym chodzi. Odkładałam ją i wracałam do niej po kilku godzinach. Im bliżej końca tym bardziej wszystkie elementy tej układanki wskakiwały na swoje miejsce. Całość jest utrzymana w mrocznym i gęstym klimacie. Tajemnicza i intrygująca. Dla mnie to była bardzo ciężka lektura. Wymagała bardzo dużego skupienia. Po jej zakończeniu byłam rozdygotana i zdezorientowana. Nie mniej jednak pomimo kilku wad książka mi się podobała.

Polecam ją wszystkim miłośnikom Thrillerów psychologicznych, ale ostrzegam, ta historia wymaga od nas bardzo dużego skupienia. Nie nastawiajcie się na łatwą, lekką i przyjemną lekturę.

"Skrzywdzić można nie tylko ciało."

"Żeby z czegoś wyjść, trzeba przez to przejść. Doznaną w dzieciństwie przemoc należy wydobyć na światło dzienne."

Nie będę opisywać fabuły, by nie zdradzić zbyt wiele. Powyższe cytaty bardzo dobrze obrazują to co się w tej powieści dzieje.

To przede wszystkim historia ukazująca jak zagadkowa jest ludzka psychika jednocześnie obnażając jej najmroczniejsze cechy. Traumy z dzieciństwa i piętno jakie odcisnęła przeszłość mogą ciągnąć się za człowiekiem bardzo długo. Nie każdy jest na tyle mocny psychicznie, by to strawić i odsunąć na dalszy plan. Niektóre jednostki sięgają po przeróżne metody obronne, a ich mózg tworzy tarczę, by odciąć się od bólu i zapewnić przetrwanie.

Z drugiej strony dostajemy obraz ludzkiego sadyzmu, braku podstawowych uczuć. Pewnego rodzaju chorobę, która niszczy zarówno ofiary jak i nosiciela.

.

Czas teraźniejszy i przeszły się przenikają. Mieszają się również świadomości. Do tego mamy kilkoro bardzo różnych bohaterów i dwie narracje, pierwszo i trzecio osobową. Jest intrygująco, ale trzeba w pełni oddać się historii, by nie zgubić wątku.

.

Pierwsze około sto stron było dla mnie niczym zderzenie ze ścianą. Wszechobecny chaos, urywane sceny i do tego gadający kot. Wszystko to zaczęło niebezpiecznie wykraczać poza moje gusta czytelnicze. Ci, z którymi na ten temat rozmawiałam wiedzą, że gdybym nie miała zobowiązań recenzenckich to najprawdopodobniej odłożyłabym tę książkę na bliżej nieokreślony czas. Byłby to jednak poważny błąd. Nagle jakby coś przeskoczyło. Nadal było dziwnie, ale w bardziej intrygujący sposób. Pewne podejrzenia, które miałam już wcześniej zaczęły nabierać sensu i układać się w logiczną całość.

Mam jednak ogromny problem z tą pozycją. Jedynym sprawiedliwym rozwiązaniem jest poddanie jej dwutorowej ocenie. Obiektywnie rzecz biorąc jest to znakomity thriller, zagłębiający się w najmroczniejsze zakamarki ludzkiej psychiki. Brawo dla autorki za podjęcie i jednocześnie udźwignięcie tak trudnego tematu.

Niestety dopuszczając do głosu moje subiektywne odczucia to niestety muszę przyznać, że ta książka nie do końca trafiła w moje gusta. Bardzo lubię thrillery psychologiczne. Lubię zagadkowy, duszny klimat, ale oprócz tego, by być w pełni usatysfakcjonowana oczekuję od powieści więcej akcji. Tutaj mi niestety tego zabrakło, co znacząco wpłynęło na moją opinię.

.

Polecam tę pozycję jednak ostrzegam, że należy się nastawić na lekturę dość ciężką i wymagającą dużo skupienia.

Niewiele jest takich pozycji, gdzie po ich przeczytaniu człowiek czuje się całkiem zagubiony. Od początku potrzebowałam kilkunastu stron, by wdrążyć się w czytanie. Najbardziej mroczna była dla mnie historia kota, który opisywał wszystko ze swojej perspektywy i czułam, że to, co robił miało cel, tylko potrzebowałam czasu, by go zrozumieć. Nie wiem czemu, ale jego osobowość sprawiła, że trudno miałam ogarnąć resztę bohaterów. Zresztą każdy z nich opowiadał nam tą samą historię, ale właśnie z własnych perspektyw. Ta wielowątkowość chwilami mnie przytłaczała, bo myliło mi się, która historia była prawdziwa i komu faktycznie się przydarzyła. Autorka sprytnie podsuwała nam pewne tropy, które czasem pomagały nam zrozumieć tą opowieść, a czasami mieszała nam wszystko na tyle, że zastanawiałam się, kto tu był prawdziwy, a kto wymyślony. Przede wszystkim trzeba tu czytać wszystko z uwagą, bo inaczej trudno będzie wam się połapać. Ja po około setnej stronie domyśliłam się wszystkiego i wtedy każdy fragment wskoczył na swoje miejsce. Wcale mnie to nie zniechęciło do dalszej lektury, bo chciałam się przekonać, czy miałam rację.

Przede wszystkim książka może wywołać w was strach. To, co dzieje się z naszym bohaterem jest nienormalne, ale dodatkowo każda z występujących postaci tylko ten stan potęguje.

Ludzka psychika potrafi namieszać, a człowiek bez odpowiedniej opieki lekarskiej jest groźniejszy niż niejeden przestępca. Pamiętajcie, że wszystko zawsze ma swój początek i z reguły w tym okresie czasowym chłoniemy wszystko jak gąbka. Tutaj zwyczajny człowiek w zwyczajnym domku też ma swoje tajemnice. Czasami może sobie z nimi nie radzi, przez co popada w nie lada kłopoty.

Co z tych rzeczy było prawdą, a co kłamstwem?

Ja kocham thrillery psychologiczne właśnie za motyw myślenia. Tutaj musiałam użyć każdej komórki, by podążała za tokiem myślenia kilku postaci. Nigdy bym nie wpadła na jej zakończenie, gdyby nie fakt, że kiedyś napisałam podobną, tylko bez udziału zwierząt. Teraz mam nadzieje, że może i ja kiedyś ją wydam...

Porywające i przejmujące studium przetrwania człowieka. Wnikliwe spojrzenie w naturę ludzkiego umysłu w sytuacjach przemocy i zagrożenia.

Catriona Ward określiła swoją książkę jako “opowieść o przetrwaniu, udającą książkę o koszmarze”, co uważam za w pełni trafiony opis. Stworzyła historię, w której lęk, strach i przerażenie są tak naprawdę pomostem do opowieści o nadziei, przetrwaniu i ocaleniu.

Sięgając po “Ostatni dom na zapomnianej ulicy” musicie się przygotować na silną, emocjonalną podróż do wnętrza ludzkiego umysłu. Boleśnie doświadczycie tego, do czego zdolny jest człowiek na skutek systematycznego doświadczania przemocy fizycznej lub psychicznej. Przekonacie się, jakie mechanizmy ludzkiej psychiki uruchamiają się w zderzeniu z traumą.

Jestem tą powieścią jednocześnie przerażony i zafascynowany. Wiele razy w przeszłości poruszył mnie prolog. W tym wypadku wstrząsnął mną epilog i wiele bym dał by chwilę później móc osobiście przekazać autorce wyrazy uznania dla jej mądrości, sprytu i niesamowitej empatii, bez której ta książką na pewno by nie powstała.

Ted, Dee i Olivia to bohaterowie, z perspektywy których będziecie uczestniczyć w wydarzeniach powieści. Zaserwują Wam mix narracji pierwszo i trzecioosobowych. To jednak nic w zderzeniu z tym, że Olivia jest kotem i będziecie śledzić historię oczami tego zwierzęcia.

“Łamała mnie, a potem sklejała, wciąż na nowo…” - opowie Wam o sobie Ted i wyjaśni, kogo ma na myśli. Już od pierwszych chwil, kiedy poznacie tego mężczyznę, poczujecie mrok jego osobowości. Przerazi Was to, jak postrzega, pojmuje i kategoryzuje otaczający go świat. Wraz z kolejnymi rozdziałami obcować będziecie z psychozą tego człowieka, jakbyście podglądali jego codzienność przez dziurkę od klucza.

Co łączy Dee, która poszukuje zaginionej przed laty siostry, z osobą Teda? Jaką tajemnicę skrywa ten ostatni w zabitym deskami domu? Czy sny i halucynacje pokonają rzeczywistość i unicestwią aktorów tej historii?

Klimat thrillera przypominał mi chwilami serial American Horror Story, natomiast przejmujące opisy psychiki głównych bohaterów wspomnieniami przeniosły mnie do “Umweltu” Przemysława Żarskiego.

Gratuluję Czwartej Stronie Kryminału. Po raz kolejny serwujecie nam powieść, która przekracza granice literackiej odwagi, niosąc za sobą głęboką mądrość i uwrażliwiając nas na kolejny, istotny wątek społeczny.

Dziś przychodzę do Was z recenzją książki „Ostatni dom na zapomnianej ulicy” @catward66 która ukazała się nakładem @czwartastronakryminalu 🖤

Mroczna, nieprzewidywalna, osaczająca i wstrząsająca. Taka właśnie jest ta historia! Historia od której oszalał chyba cały #bookstagram i słusznie, chyba pierwszy raz spotykam się z tak poprowadzoną fabułą, problemem i niewiadomą! O tak, bo jeśli podczas czytania myślicie, że już wiecie jak skończy się ta historia to jesteście w błędzie!

Czyta się rewelacyjnie. Podczas czytania myśli w mojej głowie przeskakują, czuję napięcie, niepewność, strach. Z każda kolejną stroną jestem pochłaniana przez tą powieść, nie mogę się oderwać. To doskonała lektura! Genialna! I choć rzadko zdarza mi się wstawiać tutaj jakiekolwiek oceny to „Ostatni dom na zapomnianej ulicy” to zdecydowanie 11/10!

Warto wspomnieć, że mamy tutaj do czynienia ze zmienną narracją. Jedną z narratorek jest nie kto inny jak kotka Oliwia!

Podczas rodzinnego wyjazdu znika sześcioletnia dziewczynka, Lulu rozpływa się dosłownie w powietrzu. Śledztwo nie przynosi żadnych rezultatów, a podejrzany o uprowadzenia dziewczynki ma mocne alibi. Po kilkunastu latach tylko siostra dziewczyny uparcie dąży do poznania prawdy i prowadzi swoje prywatne śledztwo.

Co wtedy wydarzyło się nad jeziorem? To właśnie prawda sprowadza ją znów do tego miejsca. Miejsca, które owiane tajemnicą pochłonęło ją całkowicie.

Ted. Samotny, inny, nieprzystosowany. Kilkanaście lat wcześniej podejrzany o uprowadzenie dziewczynki z nad jeziora. Zamieszkuje właśnie tam, pod lasem. I tylko tam odnajduje swój azyl. Zna tylko to miejsce, sam go stworzył, dostosował, zabezpieczył.

Oliwia, jego kotka, która rozumie go jak nikt inny, daje wsparcie, wytchnienie, spokój…

Więcej zdradzić nie mogę, zachęcam Was do sięgnięcia po tą inną, genialną historię! Nie zawiedziecie się! 🖤

To historia o seryjnym mordercy.

To historia o porwanym dziecku.

To historia o pewnym domu na końcu zapomnianej ulicy.

Te historie są prawdziwe, jednak każda kryje w sobie kłamstwo.

Zapomniana ulica na skraju lasu skrywa mroczną tajemnicę sprzed lat, a w szczególności ostatni dom.

Tylko po tych kilku wyżej napisanych zdaniach można spodziewać się o czym jest ta książka i z góry założyć jakie będzie rozwiązanie.

O nie , nie moi drodzy to co tu się będzie działo spowoduje, że nic już nie będzie takie jak być powinno.

Fani Kinga myślę, że spokojnie odnajdą się w tej historii. Chociaż zakończenie i ich może nieco zdziwić.

Historia napisana z perspektywy kota Olivii, Teda mieszkańca domu na Mgielnej , Dee której siostra zaginęła.

Niezwykła mieszanka, która zmieni wszystko.

Nic więcej nie można napisać żeby nie zdradzić za dużo i nie popsuć Wam zabawy.

Bądźcie pewno po zakończeniu lektury nic już nie będzie takie samo. 😉

„Ostatni dom na zapomnianej ulicy” to książka, której nie da się zapomnieć. Mam ogromną nadzieję, że powieść Catriony Ward nie jest ostatnią. To byłoby ogromną szkodą dla czytelnika łaknącego więcej takich czytelniczych perełek. A nie da się ukryć, że ta książka to prawdziwa perła w koronie w kategorii thriller.

Autorka zarysowała mroczną historię pewnego zdawałoby się zwyczajnego domu na pewnej zapomnianej ulicy. Ktoś pomyślałby dom jak dom. Jednak ten skrywa tajemnice, których odkrywanie sprawia, że poziom naszej czytelniczej adrenaliny osiąga maksymalne wskazania. Dzięki temu thriller Catriony Ward należy wskazać jako tegoroczny numer jeden w tym właśnie gatunku.

Stephen King porównuje tę książkę do „Zaginionej dziewczyny”. I słusznie. Zresztą wielu czołowych pisarzy z ekscytacją wyraża się na temat „Ostatniego domu na zapomnianej ulicy”.

To właśnie w tytułowym domu, na skraju lasu mieszka Ted Bannerman – mężczyzna z problemami psychicznymi. Gdy dochodzi do zaginięcia sześcioletniej dziewczynki, mężczyzna staje na pierwszej linii podejrzanych.

Czy sprawa ta łączy się z wydarzeniami sprzed jedenastu lat, gdy nad jeziorem doszło do porwania „Dziewczynki z lodem na patyku”? Wydawałoby się, że mamy podejrzanego na wyciągnięcie ręki. Jednak z każdą przewracaną stroną uświadamiamy sobie, że nie wszystko jest tak oczywiste.

To, co udało się Catrionie Ward to umiejętnie wywiodła mnie w las, udowadniając, że rasowy thriller psychologiczny może być doskonałym rollercoasterem. I choć będąc w połowie książki zdawało mi się, że znam jej zakończenie, to właśnie – tylko mi się zdawało. Po odłożeniu tej książki uzmysłowiłem sobie dwie prawdy – nie każdy może napisać taki thriller, lecz każdy powinien po niego sięgnąć! Ja znajduję się w tej drugiej grupie, do tej pierwszej jest mi jeszcze daleko.

Catriona Ward stworzyła wyjątkowy, mroczny klimat, który przeraża i pociąga zarazem. Stworzona przez autorkę fabuła porywa niczym morska fala. Mając świadomość jej potęgi, brniemy w jej kierunku, gdyż emocje, które w nas wyzwala, nie pozwalają nam zatrzymać się ani na chwile. A każda chwila z tą książką, to prawdziwa czytelnicza uczta, której nie zapomnicie.

„Ostatni dom na zapomnianej ulicy” to książka, którą warto zaprosić do swojej domowej biblioteki. Ba, koniecznie znajdźcie dla niej miejsce na honorowej półce Najlepszych Interesujących Książek. Za egzemplarz książki serdecznie dziękuję Wydawnictwu Czwarta Strona Kryminału.

"Bogowie są bliżej, niżby się mogło wydawać. Żyją wśród drzew, pod warstwą skóry tak cienkiej, że dałoby się ją rozdrapać paznokciem."

Ta książka to jedna z najbardziej oryginalnych i wciągających historii, jakie czytałam. Jest dziwna, nieoczywista, przez większość czasu nie mamy pojęcia o co w niej chodzi lub myślimy, że wiemy, ale potem i tak okazuje się, że jesteśmy w błędzie. Podczas lektury przypomniał mi się serial "Miasteczko Twin Peaks", gdzie osobliwy klimat pełen ekscentrycznych bohaterów mieszał się z fabułą, która wywracała mózg na lewą stronę, i która była wręcz hipnotycznie fascynująca. I tutaj jest podobnie, dodając do tego niezwykły, miejscami ocierający się o literaturę piękną, styl autorki. Z całą pewnością jedna z najciekawszych i najbardziej oryginalnych powieści tego roku.

Dziwność, zagadkowość i niedowierzanie. Nie spotkałam się wcześniej z czymś takim. Jedynie emocjonalnie przypominała mi "Sine Umbra".

Fabularnie jest to zdecydowanie coś nowego i świeżego więc jest to smaczek dla czytelników kryminałów i thrillerów ze względu na nie poruszany wcześniej temat. Mogę się mylić ale trochę tego gatunku już przeczytałam w moim czytelniczym życiu i nigdy wcześniej nie spotkałam się z podobną tematyką.

Ta książka zostawiła po sobie piętno, nie umiem o niej w prosty sposób przestać myśleć. Poznajemy historię przedstawioną z perspektywy trzech bohaterów, z czego jeden z nich wprawił mnie w kompletne zdumienie. Co więcej każdy bohater jest wykreowany w zapadający w pamięć sposób. Są oni inni od naszych typowych bohaterów w kryminałach, to pewne.

Ciężko pisać o tej książce w sposób, w którym nie sposób odkryć rąbka tajemnicy. Na co pozwolić sobie nie mogę.

Za to pozwolę Wam poznać historię Dziewczynki z Lodem na Patyku. Ale pamiętajcie, że nie wszystko jest takie jak nam się wydaje. 😉

„Ostatni dom na zapomnianej ulicy” to trudna książka. Trudna ze względu na jej wątek i ze względu na sposób, w jaki jest napisana. To nie jest książka dla wszystkich.

Ta książka jest dość specyficzna i na pewno nie każdemu podpasuje. Mi początkowo bardzo ciężko się ją czytało. Gubiłam się w tym wszystkim, nie mogłam się w niej połapać i nawet nachodziły mnie myśli, żeby przestać ją czytać. I nagle wszystko zaczęło mi się rozjaśniać. Zaczęłam domyślać się wielu rzeczy, poszczególne elementy zaczęły wskakiwać na swoje miejsce. Od tego momentu nie mogłam się oderwać od książki. I gdy już myślałam, że wiem wszystko, okazało się, że nie wiem nic i bardzo się myliłam. Autorka tak dopracowała każdy szczegół, że do samego końca skutecznie wyprowadza czytelnika w pole. Nie zdradzę Wam nic z fabuły, bo zwyczajnie zepsuję Wam możliwość samodzielnego poznania wszystkiego. Ale powiem Wam, że zawarta w książce historia miażdży, wyciska łzy i skłania do myślenia o tym, co zrobi człowiek, by przetrwać.

„Ostatni dom na zapomnianej ulicy” to nietypowa opowieść o cierpieniu i sile przetrwania. Chociaż jej styl może początkowo zniechęcać, to warto wytrwać do końca.

Dobro sprawia dobro. Zło sprawia zło. Tak jest najczęściej. Oczywiście są wyjątki ale nie będę snuła teraz dygresji. Książka „Ostatni dom na zapomnianej ulicy” Catriony Ward to przerażająco smutna historia. Opowiada o dwojgu bardzo zagubionych ludziach, którzy nie potrafią zapomnieć. Bo takich krzywd nie da się zapomnieć. Czytałam kilka książek o takiej tematyce i znam takie historie ale ciągle nie mogę sobie poradzić że to się dzieje. Że człowiek człowiekowi wilkiem w owczej skórze. Człowiek człowiekowi wyrządza takie potworne czyny, fizyczne i psychiczne. W pewnej chwili się domyśliłam o co chodzi ale to tak przejmująca, zachwycająca książka że absolutnie polecam. Będziesz smutny. Będziesz pełen gniewu. Ale warto. Bo Ted był zły. A Dee była dobra. A może odwrotnie? “Ostatni dom na zapomnianej ulicy” to genialne I potwornie smutne dzieło. Absolutnie polecam.