Niebieski ogród

„Niebieski ogród” autorstwa Joanny Tekieli to niezwykle klimatyczna, baśniowa opowieść, która łączy w sobie elementy współczesnej rzeczywistości z fascynującymi tajemnicami przeszłości. Tekieli zabiera nas do spokojnego, małego miasteczka, gdzie życie toczy się w powolnym rytmie, a mieszkańcy są przekonani, że wiedzą wszystko o sobie nawzajem. Jednak śmierć najstarszego z nich staje się punktem zwrotnym, który otwiera bramy do zupełnie nowej, nieznanej historii, głęboko zakorzenionej w przeszłości.

Fabuła rozwija się wokół trzech bohaterów – ludzi zajmujących się inwentaryzacją majątku zmarłego, którzy przypadkiem odkrywają niezwykłą opowieść sprzed prawie stu lat. Ten historyczny wątek miłosny jest sercem powieści, a jego stopniowe odkrywanie buduje narastające napięcie.

Joanna Tekieli z mistrzowską precyzją oddaje atmosferę małego miasteczka, w którym każdy zna każdego, a sekrety rzadko pozostają w ukryciu. Jednocześnie autorka zręcznie balansuje między przeszłością a teraźniejszością, wplatając w fabułę dawne uczucia, niespełnioną miłość i skrywane tragedie. w

„Niebieski ogród” to historia o tym, jak przeszłość potrafi wpływać na teraźniejszość, a także o ludzkiej potrzebie zrozumienia i pojednania. Autorka pokazuje, jak łatwo można oceniać ludzi, nie znając ich prawdziwej historii, i jak często to, co wydaje się proste, kryje w sobie złożoność emocji i doświadczeń. Książka pozostawia czytelnika z refleksją nad kruchością ludzkiego życia, potęgą miłości i nieprzewidywalnością losu.

To ciepła, poruszająca powieść, którą można polecić każdemu, kto ceni subtelne, wzruszające opowieści pełne tajemnic i piękna.

Nie każda miłość jest szczęśliwa, jednak wszystkie uczucia niezależnie od okoliczności są piękne i wyjątkowe.

Feliks Starzecki jest najstarszym, ponad stuletnim mieszkańcem miasteczka Średnie , lecz z racji tego, że trzymał się na uboczu przez swoich sąsiadów zwany jest Trupicelem.

Gdy mężczyzna umiera wychodzi na jaw, że cały swój majątek przeznaczył parafii do której należał przez całe swoje życie.

By zbadać sprawę spadku proboszcz wraz z wikarym postanawiają poprosić o pomoc panią Danusię , kobietę, która ukończyła konserwację zabytków i historię sztuki. Dołącza do nich dziewiętnastoletni Kamil, kurier, który dostarczał seniorowi zakupy.

Dzięki informacjom od Pani Janiny nasi poszukiwacze historii odkryli niezwykłe podziemne lokum.

Dla kogo było przeznaczone i jakie tajemnice skrywa przepiękna kronika ukryta w pokoju , którego ściany mają odcień nieba w słoneczny dzień?

Odpowiedzi na te i wiele innych pytań znajdziecie poznając tę lekturę.

Choć okładka powieści Pani Joasi , której pióro bardzo sobie cenię jest bardzo piękna i niesamowicie ciepła, treść książki niewiele ma wspólnego z sielskością.

Całość jest podzielona na dwie perspektywy czasowe .

W pierwszej z nich wraz z trójką bardzo barwnych detektywów powoli odkrywa karty życia Feliksa , człowieka, którego nikt w Średnim nie próbował poznać.

Druga zaś opowiada dzieje miłości, którą los wystawił na próbę, zniszczyło zaś szaleństwo i niemożność pójścia naprzód w imię źle pojętej sprawiedliwości.

Ile ja wylałam łez nad tą powieścią. Momentami miałam ochotę rzucić ją w kąt ponieważ za każdym jednym razem , gdy już myślałam Gorzej nie będzie , limit nieszczęść Doroty i jej wybranka został wyczerpany okazywało się ,że były to tylko pobożne życzenia i autorka wymierzała w nich kolejny bolesny cios.

Ojca młodej Pawlickiej najchętniej bym udusiła i to wcale nie jest metafora.

Starzecki natomiast stawał na rzęsach, byle tylko zawalczyć o utracone szczęście i powiem szczerze dawno tak bardzo nie poruszyła mnie książkowa męska postać.

Ten mężczyzna jest po prostu piękny.

A historia jego miłości skojarzyła mi się z Kroniką pewnej miłości , znanej też jako Pamiętnik Nicholasa Sparksa ❤️

Gorąco polecam , ale uprzedzam tej książki nie zaczyna się bez stu chusteczek pod ręką, bo emocji będzie co niemiara. Piękna wartościowa i bardzo poruszająca. Niebieski ogród nikogo nie pozostawia obojętnym. 💙🩵

Średnie to małe miasteczko, gdzie każdy każdego zna. Jego najstarszy mieszkaniec to ponad stuletni mężczyzna, nazywany przez innych “Trupielcem”. Wśród najmłodszych mieszkańców mężczyzna wzbudza dużą ciekawość, jak i lęk równocześnie. Jego dom i duży, zaniedbany ogród stanowią tajemnicę. Feliks Starzecki, postrzegany jako dziwak i samotnik zostaje znaleziony martwy. Ale to właśnie w tym momencie jego historia dostaje nowe życie…

Trójka mieszkańców: pani Danusia, wikary Franek i maturzysta Kamil (to właśnie on znalazł ciało) przeprowadzają inwentaryzację majątku zmarłego. W starym domu znajdują kilka wartościowych dzieł sztuki, ale największym odkryciem są tajemnicze drzwi w piwnicy. To nimi prowadzi droga do historii miłości Feliksa Starzeckiego i Doroty Pawlickiej. Młodzi byli bezgranicznie zakochani w sobie, zaręczeni i planowali ślub, ale jedno tragiczne wydarzenie pokrzyżowało ich plany na wspólne życie…

Pani Joanna Tekieli do głębi poruszyła moje serce. Ile nieszczęść może spaść na jednego człowieka… Kiedy myślałam, że już koniec, że limit został wyczerpany - kolejna tragedia. To piękna i wzruszająca historia miłości człowieka, który dla swojej ukochanej zrobi wszystko.

Początkowo książka skupia się głównie na Feliksie, z kolei w drugiej części możemy uważniej śledzić losy Doroty. I to właśnie tutaj Wasze serce zostanie nie raz, nie dwa, a dziesiątki razy złamane.

“Niebieski ogród” to powieść pełna emocji i przeciwności losu. Powieść, która zdecydowanie skłania do refleksji i uczy, że nigdy nie powinniśmy nikogo oceniać, jeśli w ogóle go nie znamy. Jeśli macie ochotę zanurzyć się w pięknej historii i zapomnieć o otaczającym Was świecie, to “Niebieski ogród” będzie idealną propozycją na te długie jesienne wieczory.

To, że uwielbiam twórczość Pani Joanny Tekieli, to chyba każdy kto ze mną jest dłużej już wie. Dzisiaj chce pokazać najnowszą książkę tej autorki: „Niebieski ogród”.

Książka jest opowieścią o pięknej miłości, uczuciach oraz o przewrotnym losie. Jej akcjach dzieje się na dwóch płaszczyznach czasowych, co już na samym początku sprawia, że zostaję wciągnięta w tę historię bez reszty.

Autorka zabiera nas do cichego miasteczka, Średnie. Czas tutaj biegnie swoim rytmem, a jego mieszkańcy wiodą spokojne życie. Pewnego dnia umiera jeden z najstarszych mieszkańców, Feliks Starzecki. Była to dość tajemnicza postać, która skrywała swoim trochę zaniedbanym domu liczne sekrety. Podczas śledztwa na jaw wychodzi historia pięknej miłości sprzed prawie stu lat. Mężczyzna zawsze był uważany za dziwaka i po poznaniu jego przeszłości, mieszkańcy zmienili o nim zdanie.

Jak zawsze i tym razem Pani Joanna napisała książkę, którą czyta się w dwa wieczory. Wciąga ona od pierwszych stron, a opisana historia nie pozwala się odłożyć, aż nie pozna się jej zakończenia. Wszystko to za sprawą starszego pana i jego przeszłości, której z każdym kolejnym rozdziałem byłam coraz bardziej ciekawa.

Oprócz fantastycznie wykreowanych postaci, znajdziemy tutaj ogrom emocji. Jest tutaj wiele bólu i cierpienia, ale również nadziei. Akcja książki biegnie swoim rytmem i jest osadzona w czasach współczesnych i w czasach przed II Wojną Światową. I zazwyczaj w takich historiach, czytając czekam aż przejdę do dawnych czasów. Tutaj Pani Joanna potrafiła mnie zainteresować zarówno przeszłością starszego pana, jak i tym co dzieje się dzisiaj.

Opisana historia skłania również do refleksji o tym, że starszy człowiek był kiedyś też młody i jak każdy miał swoje plany i marzenia. Zakochiwał się i chciał być szczęśliwy.

Jeśli chcecie poznać tajemnice starego domu i zaniedbanego ogrodu, koniecznie przeczytajcie „Niebieski ogród”.

Trupie leć, jak nazywali go wszyscy w miasteczku Średnie, naprawdę nazywał się Feliks Starzecki i mieszkał w niezbyt dużym, zaniedbanym domu położonym na skraju lasu. Wśród młodych ten dom i jego właściciel budzili ciekawość, ale nieco zabobonny strach, bo obydwaj wyglądali jak nie z tego świata. Kiedy Feliks odszedł całe miasteczko było poruszone, gdyż był on najstarszym jego mieszkańcem. Troje ludzi zajmujących się inwentaryzacją majątku zmarłego rozpoczyna śledztwo i odkrywają niezwykłą historię miłości sprzed prawie stu lat.

Co tu się wydarzyło. To niezwykła historia i tak jak jest napisane w opisie bajkowa. Owiana tajemnicą, pełna wzruszeń, której zakończenia na długo nie zapomnicie. Ogromnie zauroczyła mnie ta powieść.

Autorka zabiera swoich czytelników w przygodę, której akcja toczy się dwutorowo, w dwóch przestrzeniach czasowych. Nie pozwala się nudzić. Pozornie banalny temat, jakim jest miłość opisany przez @joannatekieli zachwyca. Porusza tematy takie jak żałoba wykraczajaca ponad wszelkie granice, pisze o ucieczce i nadziei, o rozpaczy i złamanym sercu, ale również o tym że tak łatwo przychodzić nam przyklejanie ludziom etykiety i ocenianie ich po pozorach.

Cudowna lektura, przeczytana w jeden dzień a to chyba najlepsza rekomendacja.

Ogromnie zachęcam po sięgnięcie tej niebanalnej, a bardzo życiowej historii.

Joanna Tekieli to jedna z autorek, po książki której sięgam w ciemno. Wiem jak pisze i wiem, że je uwielbiam, bo działają jak puszysty kocyk w chłodne dni, jak kubek gorącej herbaty z cytrynką, jak promienie słońca w pierwsze ciepłe dni po zimie, ale potrafi też walnąć pięścią w stół, bo dzięki temu zaczynasz doceniać to, co masz, że w trakcie trwania jakiegoś gorszego dnia zdajesz sobie sprawę, że jutro będzie nowy dzień, nowe pomysły, nowe możliwości, a może wyjście z dołka życiowego? etc. Ta moja grupa autorów powoduje, że jakoś lepiej mi na sercu. Gdy zobaczyłam ten tytuł w aplikacji Audioteka – „Niebieski ogród” wydawnictwa Filia nie wahałam się ani chwili i w pół dnia pochłonęłam tę lekturę. Jeżeli chcesz to odsyłam was na stronę wydawnictwa żeby zapoznać się z opisem, ale jak zawsze polecam czytać bez wcześniejszego zgłębiania szczegółów.

Ile tak naprawdę wiesz o swoich bliskich, sąsiadach czy osobach z otoczenia? Podejrzewam, że tyle, ile sami zechcą ci powiedzieć lub co uda ci się dowiedzieć od innych. Może w twoim sąsiedztwie mieszka ktoś, kto uchodzi za lokalnego dziwaka lub odludka? Może ta osoba ma za sobą nietuzinkową historię, często nie mającą wiele wspólnego z tym co usłyszałaś/łeś? Znam kilka takich przypadków i muszę przyznać, że nigdy nie przyszło mi do głowy, by zgłębić, poznać, zainteresować się ich przeszłością lub dowiedzieć się, co sprawiło, że są tacy, jacy są.

Przed wami historia człowieka, który wiele ryzykował, przeszedł przez liczne trudności i stracił wiele, by ratować…? Wybaczcie, ale gdybym zdradziła więcej, od razu wiedzielibyście, o co chodzi więc wolę dać wam szansę na przeżycie naprawdę fascynującej opowieści, niczym z Disneya – O śpiącej królewnie czy Kopciuszku, ale w rolach głównych występuje prawdziwe życie. Książka skłania do refleksji, zmusza do zastanowienia się nad sobą i swoim życiem, a przede wszystkim uczy, by nie oceniać ludzi po ich wyglądzie. Jeśli lubisz książki o codziennym życiu, otoczeniu, tajemnicach i starych domach, które, zarośnięte i zaniedbane, kryją w sobie mnóstwo historii – historii ludzi, którzy żyli wiele lat temu, kochali, pragnęli być kochani, mieli marzenia i nadzieje na lepsze jutro – to ta książka jest właśnie dla ciebie.

Zapraszam Was do baśniowego ogrodu.

Akcja powieści rozgrywa się w małym miasteczku Średnie, gdzie z dala od ludzi, na skraju lasu, mieszka samotnie najstarszy mieszkaniec Feliks Starzecki, uznawany przez mieszkańców za dziwaka i nazywany przez nich Trupielcem.

Pewnego dnia umiera, a jego śmierć sprawiła, że na światło dzienne wyszły pewne sekrety, o których sąsiedzi nie mieli bladego pojęcia. Co odkryją mieszkańcy? Zapraszam do lektury.

Akcja powieści toczy się dwutorowo. Mamy tu wydarzenia, które dzieją się współcześnie w miasteczku i te przed laty, ukazujące historię miłości Feliksa Starzeckiego. Ja taki zabieg w opowieściach bardzo preferuje. Jestem zachwycona tą pozycją. Jest to książka wielowarstwowa, inteligentna, poruszająca do głębi. Po pierwsze,wspaniały warsztat literacki sprawia, że ta książkę czyta się z przyjemnością. Po drugie, Autorka porusza ważne tematy w sposób pozornie lekki, z nutą baśniowego klimatu,dając czytelnikowi przestrzeń na własne przemyślenia.

To książka o marzeniach, o miłości, o wrażliwości, wielkiej sile, o inności, niezrozumieniu i wyobcowaniu, o uprzedzeniach i przewrotnym losie.

"Niebieski ogród" to pełnowymiarowa i pełnokrwista powieść społeczno-obyczajowa, rozgrywająca się powoli w gestach, przemyśleniach i dialogach. Jak dla mnie to rewelacyjna, ponadczasowa historia zdecydowanie warta uwagi. To doskonała pozycja, która skłania do przemyśleń. Jedną z refleksji nasuwających się po przeczytaniu może być ta, że nie należy oceniać nikogo po pozorach, nie znając wcześniej jego historii.

Z całego serca polecam i mam nadzieję, że sięgnie po nią jak najwięcej osób. Jeśli masz okazję, zrób to, a obiecuję, że się nie rozczarujesz!

Ja swój egzemplarz przekazuję Mamie, która jest ogromną fanką Autorki.

Korzystając dziś z pięknej pogody i spacerując po ogrodzie wracałam myślami do magicznego miejsca, którego obraz wyłania się z najnowszej powieści Joanny Tekieli. „Niebieski ogród” okazuje się bowiem symbolem romantycznej i prawdziwej miłości, a historia z nią związana wzruszająca i smutna zagości w moim sercu na długo.

Autorka kreuje świat, który oscyluje między teraźniejszością a przeszłością, łącząc w sobie elementy tajemnicy, romantyzmu i ludzkiej tragedii. Prowadzi czytelnika przez życie Feliksa Starzeckiego, znanego jako "Trupielec", starca, który nawet po śmierci owiany jest aurą tajemnicy. Uważany za odludka i dziwaka wiodącego „jałowe, pozbawione emocji życie" kiedyś przeżył jednak wielką miłość. Ta miłość, mimo upływu lat i licznych przeszkód, pozostała do końca żywa w jego sercu i w śladach, jakie po sobie pozostawił.

Autorka wprowadza element tajemnicy, kiedy współcześni mieszkańcy miejscowości Średnie, Kamil, pani Danusia i ksiądz Franek, odkrywają kolejne sekrety starego domu i jego zmarłego właściciela. Podziemne przejścia, ukryte pokoje, a przede wszystkim kronika opowiadająca o losach Feliksa i Doroty, nadają opowieści intrygujący, niemalże magiczny klimat. Historia ich relacji wyłaniająca się z jej kart, jest nie tylko opowieścią o uczuciu, ale też o brutalności losu i niesprawiedliwości, jakiej doświadczyli. Tragedia, która dotyka rodzinę Doroty, zmienia wspólne plany młodych na zawsze – śmierć matki, szaleństwo ojca, który postanawia zamknąć córkę w klasztorze i desperacka walka Feliksa o jej odnalezienie, nadają powieści głęboki wymiar emocjonalny.

Z powieści wyłania się refleksja nad tym, jak łatwo zapominamy, że starsze osoby kiedyś były młode, miały swoje pasje, marzenia i uczucia. Że żyły pełnią życia, śmiały się w głos i kochały. Feliks, który zawsze wydawał się być odizolowany od świata, dopiero po swojej śmierci staje się ważny dla okolicznych mieszkańców.

Zakończenie powieści nie przynosi jednoznacznych odpowiedzi na wszystkie pytania, co może budzić pewien niedosyt u czytelnika, ale z drugiej strony wątki, które pozostają otwarte dodają historii realizmu i pewnego melancholijnego wymiaru. "Niebieski ogród" to powieść pełna tajemnic, subtelnych emocji i poruszających refleksji nad przemijaniem, miłością i spuścizną, jaką każdy z nas zostawia po sobie. Joanna Tekieli z wyczuciem splata przeszłość z teraźniejszością, tworząc opowieść, która wzrusza swoim pięknem i głębią i wypełnia serce wszelkimi odcieniami niebieskiego od pastelowych błękitów po głęboki i wyrazisty kobalt.

Już dawno nie zachwyciła mnie tak bardzo powieść obyczajowa. Nie pamiętam, kiedy ostatni raz czytałam książkę na wdechu i z rumieńcami na polikach. To powieść niemal doskonała. Taka, która porusza w organizmie czytelniczki wszystkie czułe struny i mimo, że jest to historia dość smutna, to jednak niesie nadzieję.

Opowieść toczy się tu dwutorowo; w czasach współczesnych i przed II wojną światową. Umiera ponad stuletni mężczyzna, który w miasteczku uznawany był za dziwaka. Cały swój podupadły majątek przepisuje wcześniej miejscowej parafii. Podczas inwentaryzacji walącego się budynku i dzięki wspomnieniom starszej mieszkanki, ludzie docierają do historii sprzed lat, która już na zawsze pozostanie w ich sercach.

Joanna Tekieli stworzyła opowieść na wskroś wyjątkową. Przepiękną, poprzetykaną niczym kilim licznymi retrospekcjami i załadowaną emocjami aż po brzegi. Ta nieprawdopodobna historia miłości i przywiązania, okraszona olbrzymią dawką bólu i cierpienia, wychodzi na jaw dopiero po wielu dekadach. I choć życie nie zawsze usłane jest różami, to jednak zawsze uczciwość i prawda się obronią, choćby to miało trwać wiele lat.

Rozwiązywanie zagadki sprzed lat jest opisane tak plastycznie i uczciwie, że trudno uwierzyć, że ta historia nie zdarzyła się naprawdę. Wszak wiekowych domów, które ledwo stoją i starszych ludzi pamiętających zamierzchłe czasy było niegdyś mnóstwo. Może gdzieś w Polsce jest taki budynek, który skrywa w sobie tajemnicę z przeszłości? Może trzeba to zbadać?

Najgoręcej jak mogę, polecam tę powieść przepełnioną miłością, czułością i kolorem niczym błyszczący kamień lapis lazuli. Cudowna!