Neony Klub Smutnych Duchów. Tom 3

Autorka doskonale balansuje humorem i głębokimi emocjami, tworząc zarówno zabawne, jak i wzruszające chwile. Mimo pewnych przewidywalnych momentów, zaskakuje czytelników intrygującymi zwrotami akcji, co sprawia, że lektura jest niezwykle interesująca. Polecam tę powieść wszystkim fanom serii oraz miłośnikom serdecznych relacji między postaciami.

Spędziłam przy tej książce kilka przyjemnych wieczorów.  Zagłębiając się w treść, można wyciągnąć naprawdę mądre wnioski. Książka jest idealna na jesienne dni, ma fajny klimat, a i język, jakim jest napisana, pozwala na płynne przechodzenie przez strony. Autor bardzo ciekawie rozwija wątki i trzyma uwagę czytelnika.

Wydawałoby się, że to zwykły komiks, a tak naprawdę mam przed sobą pozycję, która uświadomiła mi ogrom ważnych kwestii. Pod przyjemną dla oka, minimalistyczną kreską ukrywa się przesłanie mówiące, że nie można brać na siebie zbyt wiele obowiązków, gdyż wtedy łatwo o katastrofę na polu zdrowia psychicznego.

“𝗚𝗵𝗼𝘀𝘁𝘀 𝗱𝗼𝗻'𝘁 𝗵𝗮𝘂𝗻𝘁 𝗽𝗲𝗼𝗽𝗹𝗲 - 𝘁𝗵𝗲𝗶𝗿 𝗺𝗲𝗺𝗼𝗿𝗶𝗲𝘀 𝗱𝗼.”

👻 Tak jak w dwóch poprzednich tomach, kreska Meddings przypadła mi do gustu. Jest przyjemna dla oka, choć można powiedzieć, że momemtami jest dość uboga. To jednak jest dość charakterystyczne dla autorki. Ponownie mylili mi się bohaterowie, gdy nie byłam wystarczająco skupiona. Dobrze, że w dialogach są imiona😅

👻 Wydarzenia w tym tomie mają najwięcej walorów edukacyjnych, jeśli weźmie się pod uwagę całą serię. W łatwy i przystępny sposób pokazuje, że najbardziej pracowita i biorąca wszystko na swoje barki osoba też ma problemy. Czasami wydaje się, że ucieczka z swoich myśli jest najlepszym rozwiązaniem, ale wcale tak nie jest. Końcówka sprawiła wrażenie ciepłej kołderki i plasterka na zszargane serduszko💖

👻 Doceniam to, że na końcu książki wymienione są organizacje oferujące pomoc okołopsychologiczną 💙

Klub Smutnych duchów 3 od Neony W.A.B. autorstwa genialnej Lize Meddings

#współpracabarterowa

W tomie trzecim zmierzymy się z zawiłościami relacji nowo tworzonej społeczności Klubu. Z wyzwaniami jakie stoją przed smutnymi duchami tak by każdy czuł się doceniony, tak by każdy został przyjęty z otwartym sercem.

Opowieść w tym tomie zwracają uwagę na poczucie bycia niewystarczającym by gdzieś należeć, by coś robić, by być kimś.

Lize przypomina nam, że nie musimy pisać CV i listu motywacyjnego by poczuć się częścią jakiejś grupy. Nie musimy robić coś wbrew nam samym by w końcu nas doceniono. Nie musimy być kozłem ofiarnym by nas polubili. Nigdy nie jesteśmy sami, nawet jak wydaje się nam, że nikt nas nie rozumie. W końcu znajdą się odpowiednie osoby, dla których będziemy wystarczający tacy jakimi jesteśmy. Bo tak jak i Ja, tak i Ty i ten o tamten - wszyscy już teraz jesteśmy wystarczający by być szczęśliwym. Każdy z nas, kto nie krzywdzi nikogo zasługuje na szczęście.

Chce byś o tym pamiętał/a! Dbaj o siebie i rozmawiaj z najbliższymi Ci ludźmi. Zrozumieją twoje nawet najbardziej "błahe" problemy.

Klub Smutnych Duchów się rozszerza, pojawiają się nowi członkowie. Jeden z nich ma brać udział w wieczorze talentów, na który Rue zdecydowała się zrobić plakaty. Gdy została poproszona o więcej, kosztem swojego samopoczucia dalej pracowała w pocie czoła. I tak powstały plakaty, ulotki, naklejki. Nagle okazało się, że nazwa kapeli zmieniła nazwę i praca Rue poszła na marne. Dziewczyna jest załamana, czuje, że zawiodła na całej linii, że mogła zapytać, zanim zaczęła tworzyć. Obwinia się o coś, co nie jest jej winą.

Po lekturze tej części, na prowadzenie wysuwają mi się trzy myśli. Po pierwsze uważam, że człowiek jest stworzeniem stadnym i choćby nie wiem, jak bardzo utrzymywał, że nie potrzebuje kontaktu z nikim i najlepiej czuje się w swoim towarzystwie, to od czasu do czasu potrzebuje z kimś porozmawiać. Nie mam tu na myśli telefonu, mediów społecznościowych, komunikatorów, tylko spotkania twarzą w twarz. Lepiej robi się na duszy, kiedy możemy podzielić się z kimś zarówno swoimi troskami, jak i radościami. Warto mieć przyjaciół, albo chociaż tylko jedną bliską osobę, która wyciągnie do nas rękę w potrzebie, która potrafi dawać, a nie tylko brać, bo przyjaźń jest obustronna, nie działa wyłącznie w jednym kierunku.

Po drugie nie wiem, czy znacie to uczucie, ja niestety znam je aż za dobrze: ciągle czegoś od siebie wymagacie, nigdy nie jesteście dla siebie wystarczająco dobrzy, ile byście nie robili, ile byście nie brali na głowę i jak bardzo byście się nie starali, to zawsze jest to dla Was za mało. Nie możecie siedzieć bezczynnie, nie możecie odmówić komuś pomocy, wykonania za niego zadania, boicie się, co sobie ktoś pomyśli, jeśli nie zechcecie robić tego, czego od Was oczekuje. Kiedyś usłyszałam, że jestem dla siebie największym wrogiem, że to wszystko siedzi we mnie, że to ja najbardziej siebie oceniam. Nic się nie stanie jeśli coś nie wyjdzie mi perfekcyjnie, jeśli z czymś się nie wyrobię, lub po prostu sobie odpuszczę, jeśli komuś odmówię, albo zrobię sobie wolny dzień. Nad tym niestety trzeba pracować i to ciężko, wydaje się to błahą sprawą, ale taka nie jest. Z takim myśleniem można w końcu „zwariować”.

I wreszcie: po trzecie, tak jak i w tym komiksie, tak w realnym świecie istnieje wiele klubów zrzeszających ludzi, których łączą te same zainteresowania, którzy chcą wymienić się korespondencją, uprawiać razem sport itd. Ostatnio widziałam, że jest gruba kobiet z Trójmiasta, które wystawiają ogłoszenia, w których opisują siebie, tego kogo szukają, np. osoby do wspólnych spacerów, tańców lub wypicia kawy i uważam, że jest to super sprawa! W końcu nie jest łatwo poznać kogoś nowego. Pamiętajmy również, że są różne rodzaju grupy wsparcia, terapie grupowe, spotkania indywidualne z psychoterapeutą, telefony zaufania (niektóre czynne całą dobę, przez cały tydzień) i jeśli czujemy, że potrzebujemy pomocy, to zawsze możemy z niej skorzystać, choć uwierzcie, mam świadomość, że nie jest to łatwe.

Seria komiksów Lize Meddings jest idealna zarówno dla osób dorosłych, jak i nastolatków, w zasadzie przede wszystkim dla tej ostatniej grupy wiekowej. Daje do myślenia i mam nadzieję, że po jej przeczytaniu, sprawi, że dana osoba poczuje się ważna, wyjątkowa oraz nieidealna, co jest normalne. Ideałów nie ma, są po prostu ludzie.