Małe życie

Jest to bardzo dobra powieść, pozostawiająca czytelnika z mnóstwem emocji, ciężkich do przetrawienia. Powieść bardzo przejmująca, wstrząsająca. Tematyka bardzo trudna, bardzo na czasie, bardzo potrzebna. Jest to książka przede wszystkim o przyjaźni i miłości, ale również o traumie, bólu trudnym do zniesienia i piętnie jakie odciska na człowieku trudne dzieciństwo.

Zachwytom nie było końca, pierwsze miejsca na listach rankingów zagarnięte, czytelnicy zaczarowani – nie mogą funkcjonować, bo siedzą w domach wbici w fotele i przytłoczeni emocjami, nadmiarem tragedii i… a może jednak nudą? Małe życie to niemała książka, ciężka i – mam wrażenie – skierowana do wąskiego grona osób. Chociaż już sama nie wiem, bo wystarczy wejść na stronę Lubimy Czytać, by zobaczyć mnóstwo opinii przepełnionych zachwytem i fascynacją. Jak do tej pory ufałam czytelnikom tego portalu i rzadko kiedy książka powyżej ośmiu gwiazdek mi się nie spodobała, tak teraz czuję się zawiedziona. Ale zacznijmy od początku…

„Małe życie” z założenia opowiada historię czwórki przyjaciół na przestrzeni kilkudziesięciu lat. Każdy z nich jest swego rodzaju artystą: malarz JB, architekt Malcolm, aktor Willem i prawnik Jude. Poznajemy ich, gdy wynajmują razem mieszkanie i wkraczają w dorosłe życie. Chociaż „poznajemy” to jak dla mnie za dużo powiedziane, ale niech tak już zostanie. Po mniej więcej dwustu stronach powieści autorka skupia się na życiu jednego z przyjaciół, Jude’a, który zaczyna odnosić wiele sukcesów, zdobywa sympatię kolejnych wpływowych osób, wiedzę i doświadczenie. Jude jednak nie jest jednym z tych zwykłych chłopaków, których można spotkać na ulicach miasta. Tragiczna przeszłość, trauma z dzieciństwa trawiąca go nawet w dorosłości i wypadek rzutujący na jego zdrowie do końca życia odciskają na psychice bohatera widoczne piętno, przez które ON sam nie potrafi zaakceptować siebie takiego, jaki jest. W dobrych uczynkach i miłych słowach innych ludzi doszukuje się drugiego dna, jest ostrożny i przewrażliwiony. Każdy dzień dla Jude’a jest wyzwaniem ponad jego siły. Na szczęście poznaje Harolda, który jest jego wykładowcą. Między tą dwójką rodzi się głęboka i szczera przyjaźń – i choć w tle jest wciąż obecny Willem, to właśnie ta relacja na długo wychodzi na pierwszy plan… Jednak nawet z nim Jude nie chce rozmawiać i zamyka się w sobie, gdy temat rozmowy schodzi na jego przeszłość. Wszystko zamknął gdzieś głęboko w sobie i nikomu nie chce zdradzić wszystkich bolesnych tajemnic.

„– Ty sam mi mówiłeś, żeby nigdy niczego nie przyjmować po prostu (…).

– To na uczelni i w sądzie (…). Nie w życiu. W życiu, widzisz, Jude, czasami miłe rzeczy zdarzają się dobrym ludziom. Nie musisz się martwić, nie zdarzają się tak często, jak powinny. Ale gdy się zdarzają, dobrym ludziom pozostaje tylko powiedzieć „dziękuję” i iść dalej (…)”.

Naprawdę trudno coś więcej powiedzieć o fabule, jeśli chce się uniknąć spoilerów, o które nietrudno przy tak obszernej książce. Może i „Małe życie” zasługuje na miano dobrej powieści, ale myślę, że rozgłos i opinie są trochę przesadzone. Może to po prostu do mnie nie przemawia, może źle do niej podeszłam. Nastawiłam się na opowieść o przyjaźni, której właściwie potrzebowałam: ambitnej lektury z niebanalnym tematem, ale też lektury przyjemnej. „Małe życie” natomiast nic przyjemnego w sobie nie miało, przeciwnie – męczyły mnie przydługie i momentami zbędne opisy, historie opowiedziane czasami zbyt szczegółowo, czasami po łebkach, męczył mnie nadmiar negatywnych emocji i atmosfera psychicznego wyniszczenia. Męczył mnie główny bohater. Zapytacie zapewne dlaczego. „Uparty jak osioł” to bardzo dobre określenie. Uparł się, że nic nikomu nie powie, uparł się, że nic nie zrobi, by sobie pomóc, a nawet będzie się starał niszczyć swoje ciało na każdym kroku. W dobrych momentach życia wciąż doszukuje się oszustwa, nawet jako dorosły mężczyzna nie potrafi podejść do życia choć trochę odpowiedzialnie. I jeszcze gdyby jego tajemnica była niezmiernie zaskakująca, to może bym to zrozumiała… Ale to było do przewidzenia. Już po kilku stronach zorientowałam się, co takiego ukrywa Jude. Bohater ten przeżył coś strasznego, co wiem, że się zdarza, niestety, ale też nie próbował się w żaden sposób podnieść po tylu upokorzeniach i porażkach. Jude jest postacią, na którą spadły wszystkie (no może większość) możliwe krzywdy życia i przez to dla mnie jest zbyt… sztuczny, mało wiarygodny.

Nie mogę jednak zaprzeczyć, że zamiar fabuły był bardzo ciekawy: opisać kilkadziesiąt lat z życia przyjaciół to pomysł wręcz genialny, gorzej z jego realizacją. Wieje nudą, krótko mówiąc. Kilka linijek dialogu przeplata się z kilkoma akapitami opisów, a wszystko to sprawia wrażenie, jakby autorka chciała mnie zmusić do współczucia Jude’owi. Postacie pojawiające się w jego życiu robią dokładnie to samo… Mężczyzna za mężczyzną, gdzieś tam w tle kobiety statystki i wciąż nieufność Jude’a. Poza tym… W dzisiejszych czasach związki homoseksualne nie są już tematem tabu, wszyscy o nich wiedzą, nikt nie ukrywa ich istnienia… Ale czy to znaczy, że za wszelką cenę w książce trzeba kilka razy je podkreślać, wyciągając nawet ponad heteroseksualne? Także do narracji miałam momentami zastrzeżenia. Może to wynikać z mojego braku skupienia, bo już po kilkuset stronach męczyłam tę książkę dosłownie z obowiązku, ale zmienne poziomy narracji czasami sprawiały, że nie rozumiałam, o kim czytam, do kogo jest to skierowane i kto to pisze. Raz narrator jest bohaterem, raz obserwatorem… Naprawdę momentami trudno było się połapać. Już na początku tak się czułam, ale uznałam, że „to się musi po prostu rozwinąć”.

„Jakże często przyjaźń i koleżeństwo sprzeciwiają się logice, jak często omijają tych, którzy na nie zasługują, jak często czepiają się dziwaków, ludzi złych, specyficznych, złamanych”.

„Małe życie” opowiada historię prawdziwej i bezinteresownej przyjaźni, która nie zwraca uwagi na wady i przeszłość. Jednak jest też chyba powieścią typowo amerykańską, dlatego nie przypadła mi do gustu. A może po prostu spodziewałam się czegoś innego, delikatniejszego i poważnego zarazem? Może sama nie wiem, czego się spodziewałam? Wiem jedno: momentami miałam ochotę tą książką rzucić, innym razem na niej zasnąć. Jeśli macie słabe nerwy, jesteście zmęczeni codziennością i zestresowani własnym życiem, myślę, że nie powinniście sięgać po tę opowieść. Jest na swój sposób piękna, ale bardzo męcząca, co głównie wpłynęło na mój odbiór. Jednak nie podchodźcie do niej nastawieni na przyjemną lekturę. To nie jest czytadełko na kilka wieczorów, to jest książka ambitna i dobra, ale… No właśnie – wciąż to „ale”…

„(...) to jest miłość szczególna, ponieważ jej podstawą nie jest atrakcyjność fizyczna ani przyjemność, ani intelekt, tylko lęk. Człowiek nie wie, czym jest lęk, dopóki nie ma dziecka, i może ten fakt podstępnie wpędza nas w myślenie, że taka miłość jest przemożna, bo sam lęk jest przemożny. (...)”.

Świat do którego uwielbiam wracać 👌

813 stron podróży w głąb samego siebie.

"Małe Życie."

📚👌📖🔝

Wzruszająca powiesc, która pochłonęła mnie bez reszty. Tak bardzo emocjonująca i prawdziwa. Często bolesna. Zachwycająca. Niepokojąca. Życiowa. Mimo tego, ma w sobie tyle ciepła i miłości. Mega wartościowa. Wyśmienita. Arcydzielo na wagę złota! Polecam

W

Recenzja Małe życie, Hanya Yanagihara

800 stron, które poruszają do głębi, wywołują dreszcze na plecach, wciągają w świat, z którego nie można fizycznie się wyrwać aż do ostatnich zapisanych słów. Wszyscy są zgodni: Hanya Yanagihara stworzyła literackie arcydzieło. Na naszych oczach powstała powieść nowego wieku nominowana do wielu prestiżowych nagród.

Czterech przyjaciół rozpoczyna swoje dorosłe życie w Nowym Yorku, jednym z najbardziej fascynujących i tajemniczych miast świata, które nigdy nie śpi. Wydawać by się mogło, że będzie to historia jakich wiele. Czterech kolegów, przyjaciół wpadnie w wir romansów, kariery i życia na pełnej petardzie. Potem znajdą swoje drugie połówki, będą mieć dzieci i nadal spotykać się na wspólnych obiadach. Nic z tych rzeczy. Autorka Małego życia stworzyła niezwykle czytelny i bardzo szczery obraz życia czterech młodych mężczyzn, wyraźnie skupiając się na losach jednego z nich: Juda. To ON i jego przeszłość rzucą cień na życie całej czwórki doprowadzając do tego, że ich nowa przygoda w wielkim mieście zamieni się w walkę o życie i szczęście.

Małe życie - tytuł, który może mieć wiele znaczeń. Zdaniem niektórych obserwatorów jest odzwierciedleniem kruchości życia jako takiego, tego jak łatwo można je zniszczyć i stracić. Książka, którą napisała Hanya Yanagihara, amerykańska pisarka o hawajskich korzeniach, jednych bulwersuje, innych przygnębia, jeszcze innych wprowadza w stan euforii. Jednak bezwzględnie u wszystkich - wzbudza szacunek i podziw nad majstersztykiem utkanych historii, pięknem ukazanej przyjaźni i miłości, kunsztem opisów życia bohaterów, ich emocji i wspomnień. Czytając Małe życie odczuwamy prawdziwe, żywe emocje, które buzują w nas aż do ostatniej strony - gniew, złość, radość, współczucie, empatia, strach. To jedna z tych książek, które nie pozostawiają obojętnym, wyciągają nas ze świata, w którym żyjemy, prosto na ulice Nowego Jorku. Po przeczytaniu tej historii mamy wrażenie, że jej bohaterowie to nasi przyjaciele, że doskonale ich znamy, są tak realni i prawdziwi, jakby stali obok nas, a my moglibyśmy powiedzieć im kilka słów.

Nowy Jork nie jest w tej książce tylko tłem dla opowiadanych historii. Miasto żyje, cierpi i obserwuje. Staje się niemym uczestnikiem przedstawianych wydarzeń. Dla jednych Nowy Jork wydaje się miastem spełnionych marzeń, życiowych perspektyw i dumy. Dla bohaterów tej książki staje się miejscem, gdzie muszą dorosnąć, chociaż przecież nie są już dziećmi. Wobec cierpienia jednego z nich, kariera i pragnienie zabawy muszą odejść na drugi plan.

Małe życie - w rzeczywistości nie okazuje się takie małe. Każdy z nas, może zinterpretować je inaczej. Na swój sposób było wielkie, bo pokazało jak silna może być przyjaźń, jak nierozerwalne mogą być więzy.

Małe życie to książka o której się mówi i pisze. Literatura, na której temat każdy powinien mieć zdanie. W końcu trafiła na polski rynek, teraz także my możemy się dowiedzieć, czym tak bardzo zachwyca się amerykańska publiczność i krytycy. Małe życie to książka, która jest podróżą, wyprawą wgłąb. Autorka zabiera nas w miejsca, których widok może być trudny do udźwignięcia, ale który ma coś nam przekazać, powiedzieć nam coś ważnego.

Trzeba przekonać się samemu, dlaczego świat tak zachwycił się tą książką i uznał ją za tak unikatową.

Jest to książka zdecydowanie warta polecenia, jedna z tych, które z dumą stawiamy na półce, myśląc: przeczytałem/am ją i teraz już wiem.

Książka niesamowicie wzruszająca, wciągająca, piękna, choć mówi o sprawach trudnych i bolesnych.

Poznajemy czterech nastoletnich chlopców, którzy przypadkowo zostali współlokatorami w akademiku. Tak różni, a jednak połączyła ich przyjaźń na całe życie. I przez całe ich życie prowadzi nas autorka, pozwalając nam poznać ich rodziny, pasje,ambicje, sukcesy, nowych przyjaciół i stopniowo ujawniając tajemnice z przeszłości. W przypadku jednego z chlopców te tajemnice są straszne, bolesne, okaleczające ciało i duszę, rujnujące psychikę na całe życie.

To trzeba przeczytać! Polecam👍

„Małe życie” Hanya Yanagihara to powieść wymagająca. Spora objętościowo, wielowątkowa, ze specyficznym sposobem prowadzenia narracji; mnóstwem opisów, retrospekcji, małą ilością dialogów. Początkowo można by sądzić, że to historia czwórki przyjaciół rozpięta na przestrzeni kilkudziesięciu lat. Willema, JB, Malcolma i najbardziej tajemniczego i wycofanego z nich – Jude'a. Młodzi, ambitni, pełni nadziei, tuż po ukończeniu studiów osiadają w Nowym Jorku. Z biegiem czasu robią zawrotne kariery, tworzą związki, zawierają nowe znajomości, tylko ich przyjaźń niezmiennie trwa, choć przeobraża się i ewoluuje. Wyjściowo Yanagihara charakteryzuje bohaterów. Kreśli obraz ich dzieciństwa, niełatwych rodzinnych relacji. Pisze o nadziejach, marzeniach, poszukiwaniach i planach na przyszłość. Z czasem jednak, podporządkowuje narrację historii Jude'a, a pozostała trójka pojawia się na kartach powieści tylko w kontekście jego osoby. „Małe życie” jest opowieścią o ogromie krzywd doznanych w dzieciństwie, które odciskają piętno na dorosłym życiu. Historią o złu, którego doświadczenie nieodwracalnie zmienia sposób postrzegania siebie, świata i ludzi. Sprawia, że trudno uwierzyć w to, że zasługuje się na ludzką dobroć, bezinteresowność uczuć, a przede wszystkim w to, że one w ogóle istnieją.

Tłem powieści i jej drugoplanowym bohaterem jest świetnie sportretowany Nowy Jork. Miasto wielkich możliwości, miejsce gdzie pośród różnorodności etnicznej, klasowej, płciowej i seksualnej, każdy z bohaterów czuje się u siebie.

Szczególnie ujęła mnie postać Harolda. To na jego przykładzie pokazuje Autorka istotę rodzicielstwa i uczucia towarzyszące stracie. Ukazuje śmierć dziecka jako sytuację graniczną, której doświadczenie nierozerwalnie łączy rodziców i jednocześnie sprawia, że nie są już w stanie wspólnie funkcjonować.

Hanya Yanagihara stworzyła wielowątkową historię, która emocjonalnie miażdży. Piękną, do bólu prawdziwą, zmuszającą do refleksji. Żałuję, że tak późno, ale cieszę się, że w ogóle po nią sięgnęłam. Ze względu na objętość pewnie do całości już nie wrócę, ale do fragmentów na pewno.

Jaka to jest smutna książka. Taka depresyjna. I piękna jednocześnie. “Małe życie” Hanyi Yanagihary opowiada o Judzie i przyjaciołach – Willemie, JB I Malcolmie. Dobrze powiedziałam bo to według mnie przyjaciele są jakby ramką aby pokazać życie Jude. A to życie było jedną, brutalną, nieszczęśliwą egzystencją. Tak bardzo mi szkoda tego dobrego człowieka. Te fizyczne i psychiczne rany… Przyjaciele chcieli mu pomóc ale nie byli pewnie w stanie. Bo jak można pomóc człowiekowi, który od małego był wykorzystywany, poniżany, upokarzany – i wszystko pod płaszczykiem kościoła i „ludzi dobrej woli”. Nie ma sprawiedliwości… A nad tym wszystkim króluje Nowy York – miasto – państwo które nie zasypia. Piękna i potwornie smutna powieść. Polecam „Małe życie” Hanyi Yanagihary.

Niekoniecznie do przeczytania, zdecydowanie do przeżycia. Trudna, bolesna, z wysokim progiem wejścia.

Książka przez cały czas trzyma w napięciu i z każdą stroną coraz bardziej łamie serce czytelnika

Czwórka wcześniej obcych dla siebie ludzi trafia do Nowego Jorku. Willem to początkujący aktor, JB jest obdarzonym talentem malarzem, Malcolm próbuje swoich sił w architekturze, a wycofany Jude chce zostać prawnikiem. Każdy z nich postanawia zacząć nowe życie z bagażem różnych doświadczeń.

Brzmi niewinnie prawda? Jednak niewinnie nie jest. Na pierwszych stronach możemy dowiedzieć się dużo o poszczególnych bohaterach, przedstawiana jest wówczas ich historia – zanim się jeszcze spotkali. Każdy z nich dzieli się swoją przeszłością, opowiadając o dzieciństwie i rodzinie. No, prawie każdy. Jude zawsze słuchał, ale sam nigdy nic nie mówił. Przeżył koszmarne dzieciństwo, o którym nie chciał wspominać, nie wyjawił prawdy także o tajemniczym problemie z nogami.

Co dalej?

Mijają lata. Przyjaźń młodych mężczyzn nadal trwa, ale staje się coraz bardziej krucha ze względu na tajemnice Jude’a. W końcu prawnik fragmentami opowiada swoją historię Willemowi. Skąd wzięły się rany na rękach, dlaczego zawsze jest sam, mimo że przyjaciele mają już partnerów, dlaczego tak bardzo boi się przeszłości.

Przez całą książkę stopniowo doznajemy wstrząsających opowieści o: życiu, bólu, ranach które zadaje nam codzienność.

Na pierwszy rzut oka widzimy idealną rodzinę, cudownych przyjaciół, spokojne życie. To wszystko jednak jest przykryte płaszczem cierpień. Przeszłość nie daje prawnikowi spokoju, z każdą sytuacją upomina się o to, aby Jude o niej nie zapomniał.

Małe życie sprawia, że zaczynamy inaczej myśleć o cierpiących, o bólu, który jest niezastąpionym elementem istnienia.

Ból domaga się, aby go czuć (Gwiazd naszych wina John Green)

To są chyba najtrafniejsze słowa, które opisują całą przygodę z ową powieścią. Przez 816 stron czujemy ból, który zostaje nam zadany przez nóż słów Yanagihary.

Moje wrażenia

Książka nie jest łatwa i zdecydowanie nie każdy ją polubi. Przez pierwsze dwieście stron strasznie się męczyłam. Długi czas nie rozumiałam takiego zachwycania się opisywaną powieścią. Miałam nawet chwile zwątpienia, odkładałam “cegiełkę” na półkę. Teraz wiem, że po prostu czekałam na tę książkę. Gdy zabrałam się za nią po raz trzeci, nie mogłam się oderwać, porwała mnie całą i bez reszty, czytałam przez większość mojego wolnego czasu, a gdy dotarłam już do końca, nie mogłam zapomnieć o zapisanych w niej wstrząsających słowach.

Wylałam morze łez, historia chwyciła mnie za serce i wyrwała je z piersi. Amerykańska autorka poprzez Małe życie pokazuje nam nieidealny żywot, o którym każdy z nas boi się pomyśleć. Tej książki nie da się usunąć z pamięci. Już w połowie powieści uświadomiłam sobie, że owa lektura będzie mi towarzyszyć już do końca. Takich słów się nie zapomina i wiem, że wrócę do niej nie raz i nie dwa. Do tej “cegły” trzeba dojrzeć – to fakt. Żałuję, że nie przeczytałam jej później, być może wiele zdań nabrałoby innego, jeszcze większego sensu.

Małe życie jest dla…

Polecam książkę dla tych, co lubią wcielać się w życie bohaterów. Zalecam lekturę dla osób ze skłonnościami do masochizmu, jak i dla wszystkich zmęczonych życiem. Ta książka jest zbyt trudna i zbyt okrutna dla młodych ludzi, którzy nie rozumieją jeszcze wartości istnienia.

Jest to piękna powieść o sensie życia, o poczuciu własnej wartości, radzeniu sobie w smutku, bólu, chorobie i szczęściu. Tu nic nie jest proste – tak samo niedola, jak i szczęśliwy los. – Jedna z czytelniczek

Na koniec chciałabym jeszcze dodać, że jeżeli ktoś strasznie się męczy niech odłoży pozycję na półkę i odczeka kilka dni, miesięcy, nawet lat. Nie ma co się forsować, jeśli nie rozumiemy treści przekazanych przez autorkę – to nie wstyd.

Podsumowanie

Małe życie stanowi trudną historię o istnieniu, pełnym bólu, smutku, jak i radości.

Są tu prawdy trudne do zniesienia – że nie każdy potrafi żywić nadzieję i że nawet miłość, czysta i bez granic, nie zawsze wystarcza […] – Los Angeles Times

Cytat

Zapewne tego, co chcę teraz powiedzieć nie zrozumiesz, jednak pewnego dnia zdasz sobie z tego sprawę, że sposobem na przyjaźń, jak uważam, jest znalezienie ludzi, którzy są lepsi niż ty sam. Nie mądrzejszych, nie fajniejszych, lecz bardziej szczodrych, hojniejszych oraz takich, którzy potrafią wybaczać. Gdy już ich znajdziesz, doceniaj ich za to czego mogą cię nauczyć i staraj się ich słuchać, kiedy będą mówić coś o tobie, nie ważne jak złe lub dobre by to było. Przede wszystkim jednak ufaj im, co okaże się być najtrudniejszą rzeczą, jednak najlepszą z możliwych.

Jest to książka, która opowiada historię czworga przyjaciół, którzy ukończyli studia i zaczynają nowe, dorosłe życie. Wszyscy mieszkają w Nowym Jorku i mimo skończenia szkoły w dalszym ciągu utrzymują kontakt. Lecz niestety coraz więcej zaczyna ich różnić. Książka opowiada nie tylko o przyjaźni lecz również o miłości, rodzinie, uzależnieniach, chorobach a także o byciu samotnym w gronie ludzi. Na początku bałam się sięgnąć po tą pozycję. Uważałam, że jest taka gruba i napewno będę czytała ją ROK! Gdy w końcu się za nią zabrałam, początek nie wróżył nic dobrego. Jednak jak to dobrze, że się myliłam. Powaliła mnie na łopatki. Ukazuje, iż w przyjaźni nie zawsze są tylko dobre chwile oraz, że czasami ludzie nie potrafią w pełni zaufać drugiej osobie. Jeden z przyjaciół jest chory nie tylko fizycznie, a mimo to nie zawsze pozwala sobie pomóc. Stara się udowodnić wszystkim ale również sobie, że nic mu nie jest. Poruszany jest też temat jaki wpływ na obecne życie ma dzieciństwo. To jak różnice potrafią być priorytety i cele w życiu. Książka zahacza o trudne tematy a mimo to warto po nią sięgnąć. Jest bardzo emocjonująca i czyta się szybciutko.

Kiedy pierwszy raz usłyszałam o tej książce przeszłam koło niej obojętnie. Dopiero po dłuższym czasie stwierdziłam, że zobaczę o czym dokładnie jest i dowiem się o co taki szum. Przeczytałam. Popłakałam się.

"Małe życie" to książka, która porusza coraz częstsze problemy XXI wieku. Pokazuje jak człowiek potrafi to wszystko ukrywać głęboko w sobie, a na zewnątrz być uśmiechniętą, zadowoloną z życia osobą.

Mi się książka bardzo podobała. Nie żałuję żadnej minuty, którą jej poświęciłam. Otworzyła mi trochę oczy na świat i pokazała, że nie zawsze u każdego jest tak wspaniale.

Polecam ją przeczytać każdemu. Uważam, że jest warto i nikt nie pożałuję.

Czasami musiałem przerwać czytanie aby się uspokoić. Polecam. Niesamowita.

Zmylila mnie pozytywna ocena ksiazki na [Adres usunięty] i zachecajacy opis z okladki ksiazki. Niestety, ksiazka mnie rozczarowala i raczej nie bede jej polecac - z wielu wzgledow.

Pozytywy:

- ksiazka porusza- dla czytelnikow w Polsce ciagle jeszcze rzadkie tematy molestowania seksualnego, homoseksualizmu, samookaleczania sie.

- brawa dla autorki i tlumaczki, ze te tematy poruszone zostaly w sposob delikatny, pozwalajacy czytelnikowi towarzyszyc bohaterom w ich przezyciach, bez wpadania w kicz czy wulgarnosc.

- pokazane sa skutki traumatycznych przezyc z dziecinstwa w naszym zyciu doroslym. Rzeczowo omawia to jednak lepiej np. Susan Forward w jej ksiazce "Toksyczni rodzice", i inni psycholodzy. Beletrystycznie do tej pory niewielu autorow odwazylo sie pisac o tym.

- w przeciwienstwie do wielu tutaj opinii o tej ksiazce,uwazajcych to za nierealne, wiem, ze w USA adopcja osoby doroslej przez malzenstwo nie posiadajace wlasnych dzieci nie jest niczym nadzwyczajnym i zdarza sie dosc czesto.

- mnie osobiscie przekonuje postawa Juda, ktory w zyciu prywatnym jest wrakiem, ciagle sie tnacym zyletkami, jednym klebkiem nerwow, za to w zyciu zawodowym wybitnym prawnikiem. Nie widze tu sprzecznosci, to sie zdarza, bo to sa dwie rozne plaszczyzny zycia.

I to chyba wszystko z pozytywow.

Lista negatywow jest znacznie dluzsza:

- ksiazka sie zwyczajnie dluzy. Bez szkody dla akcji mozna by ja bylo skrocic o jakies 200-300 stron.

- opis na okladce jest klamliwy. Tylko do polowy ksiazki jest to historia przyjazni czterech mezczyzn, od polowy - historia Juda i Willema, a pozniej juz tylko Juda.

- Swiat homoseksualistow-mezczyzn jest mi obcy, choc z paroma zetknelo mnie zycie. Ale mam watpliwosci, czy jest ON w ksiazce prawdziwie oddany, jezeli pisze o nim kobieta, bo to jest specyficzne srodowisko i do tego bardzo zroznicowane. Kobiety w tej ksiazce -jezeli juz, to przewaznie lesbijki(choc nie wszystkie), istnieja tylko gdzies w dalszym tle, ledwo zarysowane. To prawda, srodowiska homoseksualne to swiat sam w sobie, dosc zamkniety, tylko nie wiem, czy bym po te ksiazke siegnela, gdybym od poczatku wiedziala, ze cala akcja rozgrywa sie w tym srodowisku, bo ta tematyka jest mi po prostu obca.

- za duzo jak na moj gust tych scen z zyletka, szczegolowo opisanych, jak daleko mozna sie posunac w cieciu, zeby nie miec problemow , ktore lekarz musi naprawiac. Zainteresowalo mnie to jako terapeutke, choc zupelnie innej specjalnosci, nie majacej z tego typu problemami do czynienia. Ale dla przecietnego czytelnika jest to dokladny instruktaz pt. "Jak sie ciac i czym", zupelnie niepotrzebny.

- Jako osoba juz bardzo dlugo zyjaca na tym swiecie spotkalam ludzi tak "uszkodzonych" przez przezycia z dziecinstwa, ze najlepsze terapie, najlepsi terapeuci, najblizsze im kochajace ich osoby nie mogly im pomoc. Osoby, ktore 15 lat - jak Jude, byly brutalnie gwalcone, zmuszane do prostytucji, ktorym wmawiano, ze nic nie sa warci, nie potrafia sie do konca z tego otrzasnac. Bardzo czesto nie sa w stanie zalozyc rodziny, bo przy kazdym zblizeniu seksualnym staja im przed oczyma sceny z dziecinstwa i uniemozliwiaja normalne wspolzycie. Dla tych osob seks splotl sie tak z przemoca, ze czesto sami maja potem sklonnosc tylko do takich stosunkow seksualnych, jakie poznali, czyli sami zaczynaja molestowac dzieci. Na szczescie w ksiazce tak sie nie dzieje, ale Jude nie jest zdolny do normalnego zwiazku, nawet homoseksualnego. Bo rodzi sie pytanie, czy gdyby nie przezyl tego potwornego molestowania, czy bylby zdolny do zwiazku hetero? Pytanie to musi pozostac bez odpowiedzi. Ale czyz nie jest zadaniem literatury pokazywac budujace przyklady, ze jednak komus, choc moze nie calkowicie, choc z ograniczeniami, udalo sie jednak wyjsc z koszmarow dziecinstwa i doznac radosci i szczescia w zyciu? Tuz przed koncem ksiazki mialam taka nadzieje, ze autorka jednak te ksiazke w moich oczach uratuje, bo Jude, wreszcie, po latach zdecydowal sie jednak na wizyty u psychologa i zaczal mowic o tym, co przezyl. Az tu buumss... nagle, bez zapowiedzi, bez oznak, ze jednak te porady nic nie daly, glowny bohater - w momencie, kiedy myslalam, ze wychodzi na prosta, pomimo tragicznej smierci przyjaciela, nagle ni z gruszki ni z pietruszki- popelnia samobojstwo. Wskazowka dla czytelnikow z podobnymi przejsciami, co Jude, zeby sie nie meczyli, nie szukali pomocy, bo jest jeszcze takie wyjscie??? Nic dziwnego u autorki, ktora uparcie przez cala ksiazke pisze slowo bog z malej litery. I te ostatnie strony ksiazki najbardziej mnie rozczarowaly i przyczynily sie do tak niskiej jej oceny.