Ludzie z mgły

"- Uwierzy mi pani, gdy powiem, że szukałem ucieczki z piekła?

- Jeśli to prawda, to wyjątkowo źle pan trafił, bo o ile piekło istnieje, to tu, w Sinicach, znajdują się wrota do niego."

Książki Izabeli Janiszewskiej to kopalnie cytatów, które mocno zapadają w pamięć. Autorka dotyka różnych problemów, które z wraz poznawaną historią, wywołują u człowieka wiele emocji. Nie brakuje ich w "Ludziach z mgły", najnowszej książce Janiszewskiej, która po raz kolejny udowadnia, że kryminał, to jej chleb powszedni i w dodatku bardzo smaczny.

Sinice. Miejscowość, w której od kilku dobrych lat dochodzi do zaginięć. Mgła, która lubi otulać Sinice jak najlżejsza pierzyna, jest powodem tych przykrych zdarzeń. Gdy łapie w swoje ramiona nastolatków, nie wypuszcza już ze swych objęć. Dochodzi do kolejnego zaginięcia, od którego czytelnik zaczyna swoją mglistą przygodę z mieszkańcami Sinic.

"Mógł oczywiście powiedzieć prawdę, ale czasami prawda nic już nie zmieni. Nie cofnie czasu i nie zaleczy ran. Niekiedy bardziej od prawdy potrzebna jest nadzieja. Bo kiedy trzyma się w rękach ludzkie życie i można je uratować albo zniszczyć, wybór jest oczywisty."

Zacznę od tego, że z coraz większą ilością przeczytanych stron czułam narastające napięcie. Autorka sprawnie manewruje wydarzeniami w różnych strefach czasowych, dzięki czemu pewność co do podejrzanego coraz bardziej się rozmywa. Do tego dochodzą kolejni bohaterowie i robi się ciekawiej, ale i trochę oszałamiająco. Dlaczego? Ponieważ w pewnym momencie poczułam się zagubiona, jakbym sama wpadła w macki mgły.

"Niedzielny poranek okrywał mleczny całun. Świat trwał w letargu, a zimna mgła osiadała na asfalcie w postaci warstewki lodu."

Cała intryga została poprowadzona rewelacyjnie. Napięcie towarzyszy już od pierwszych stron i nie opuszcza do samego finału. Przypuszczam, że czytelnicy, którzy znają już pióro Autorki, będą zachwyceni i będzie to kolejna książka, która wysoko postawi poprzeczkę.

Podejrzenia rzucałam na różnych bohaterów, choć miałam swojego faworyta. Izabela Janiszewska żongluje tropami, bawi się czytelnikiem i wychodzi jej to naprawdę dobrze. Legenda o mgle sprawia, że klimat książki jest intrygujący i tajemniczy. To nie jest żadne sci-fi, a wyjaśnienie sprawy, mam nadzieję, Was usatysfakcjonuje. Po raz kolejny mogę napisać, że jestem fanką pióra Izabeli Janiszewskiej i mam nadzieję, że długo się to nie zmieni. Szczerze Wam polecam!

„ Ludzie z mgły ” to niezwykły kryminał, którego klimat owija się wokół czytelnika.

Jest niepokojący. Wciągający i poruszający.

Owiany kokonem sinickiej mgły. Gęstej. Mrocznej. Tajemniczej.

Mgły, która przyciąga.

Mgły, która odpycha.

Ludzkie sekrety odkrywa.

Mlecznym całunem rzeczywistość przykrywa.

Ciarki na skórze wywołuje.

Uściskiem gęstego woalu przywołuje.

Mroczną legendą kusi: „ Ci, którzy z niej wyszli mówili, że spotkali tam to, co przeraża ich najbardziej ”.

Pamięć. Niepamięć. Wypaczone pojęcie macierzyństwa. Skrzywienie macierzyńskich uczuć. Cierpienie, trauma i strach dziecka. Rodzinna tajemnica. Przerażająca.

„ Ludzie z mgły ” to historia o przywarach ludzkich. O ludzkich wyborach. Strasznych, przerażających i trudnych. Ileż razy mówimy, że to świat jest zły. To nie zły jest świat. Świat to dar, piękno i azyl. Zły jest człowiek. Bo tylko on jest zdolny do zadawania cierpienia.

„ Mgła sama w sobie nie jest w stanie nikogo skrzywdzić, w przeciwieństwie do ludzi. To ich należy się obawiać ”.

Ginie dziewczyna. Czyjaś córka, siostra, znajoma. Wchodzi w mgłę, w rozkoszną biel, która jest nierozerwalnym elementem małomiasteczkowej mentalności.

- ” On musi wiedzieć - upierała się. - Musi wiedzieć, że jego córka nigdy nie wróci ”.

” Ludzie z mgły ” to kryminalna zagadka, która porywa. Portretuje ludzkie cechy, zachowania i wybory. Nęci mgłą, która nosi w sobie legendę, cierpienie i tajemnicę. Zaskakuje zakończeniem i do refleksji zmusza.

Bezsprzecznie jeden z lepszych klimatycznych kryminałów, jaki w tym roku przeczytałam.

Ta, która "mąci w głowach" i "wiedzie na zatracenie".Ta, która spowija złem, zaciska swoje macki na wyobraźni i prowadzi do obłędu. Mgła. Gęsta, nieprzenikniona, sącząca się odgłosami- złośliwymi wytworami pracującego na najwyższych obrotach umysłu. To ona sprawia, że w ludziach "pęcznieje zło". Można wierzyć lub drwić sobie z legend- ale tajemnicze zaginięcia to jednak nie drwina, ani też kpina - to czyjś ból, oczekiwanie na rozwiązanie zagadki, na powrót lub możliwość ostatniego pożegnania. Zegar odmierza czas. Ktoś walczy z pamięcią, a ktoś inny z niepamięcią. Ktoś z bólu zaciska pięści, ktoś inny jest na granicy rozpaczy i żalu. Jakże łatwo zbłądzić. Ale jak potem odnaleźć właściwą drogę, wyrwać się z imadła kłamstw, tajemnic, by poczuć ulgę i ukojenie?

.

Niezwykła kryminalna podróż. Mroczna, klimatyczna, polifoniczna. Zmierzymy się nie tylko z wytworami ludzkiej wyobraźni i lokalnych podlaskich legend, małomiasteczkową mentalnością, ale też z ludzkim okrucieństwem, zakłamaniem i wynaturzeniem. Spojrzymy na matczyną miłość- karykaturę macierzyństwa i poświęcenia. Zakręci nam się w głowie od emocji, a ćmiący ból w okolicy serca sprawi, że wybrzmiewające motto "wszyscy kłamią" zaciśnie nas w kleszczach, nie pozwalając na głębszy oddech.

.

Autorka misternie tka kryminalną intrygę. Kunsztownie, konsekwentnie wprowadza nas w świat "Ludzi z mgły", pozwalając nam dokonać wiwisekcji ludzkich ułomności. Retrospekcje sklejają rozrzucone odłamki pamięci oraz niepamięci, tworząc obraz bólu i cierpienia. Mgła jest metaforycznym spoiwem dla życiowej prawdy - jeśli czegoś w życiu należy się bać- to przede wszystkim innych ludzi.

.

A kiedy już studiujemy finał - niczym "jubiler szlify na powierzchni diamentu" - przychodzą też inne refleksje: czasami lepiej nie pamiętać, niż pamiętać, często od prawdy ważniejsza jest nadzieja, a ludzkie wybory są tak samo oczywiste, jak i zaskakujące. Niezwykły klimat, zawiła intryga, mnóstwo emocji. Momentami szok i niedowierzanie. Bardzo polecam.

To była prawdziwa uczta literacka! Izabela Janiszewska po raz kolejny oddaje w ręce czytelników thriller, który na mojej prywatnej liście znajdzie się w topce najlepszych książek.

"Ludzie z mgły" to historia, która została dopracowana w każdym szczególe. A tych szczegółów jest dość sporo, chociaż wszystko toczy się wokół zaginięcia dziewczyny. Przy tym jest także sporo bohaterów. Izabela Janiszewska w żaden sposób nie pozwoli czytelnikowi się pogubić – zarówno w wielości wątków, jak i bohaterów.

Ten zabieg daje Autorce więcej możliwości wodzenia odbiorcę za nos 🙂 Trudno odgadnąć, co stało się z Alicją: to planowana ucieczka? a może morderstwo? Podejrzanych jest wielu, ale ostatecznie faktyczne rozwiązanie intrygi nawet mi nie przeszło przez myśl!

Jeżeli jesteście fanami thrillerów z wątkiem małych zamkniętych społeczności, to "Ludzie z mgły" z pewnością przypadną Wam do gustu. Izabela Janiszewska ukazała Sinice jako osobnego bohatera: ze swoimi tajemnicami, nierozwiązanymi zagadkami i atmosferą, która nie pozwala czuć się w tym miejscu bezpiecznie. Zdaje się, że to miejsce kształtuje historie bohaterów i tylko nieliczni racjonalizują tragedie, do jakich doszło.

Osobliwi bohaterowie, sekrety, bagna, gęsta mgła, a nawet okładka i jej zdobienia – w tej książce wszystko zostało dopracowane tak, żeby zbudować magnetyzujący klimat pełen napięcia i niepewności.

Sinicka mgła pochłania – odczułam to na własnej skórze! Od tej lektury trudno się uwolnić, a po jej zakończeniu swoista atmosfera jeszcze długo będzie “oblepiać” czytelnika. Polecam z czystym sumieniem!

Bardzo lubię książki Izabeli Janiszewskiej, to dla mnie gwarancja dawki dobrego kryminału. Jeszcze się nie zawiodłam, ale czy tym razem było tak samo?

'Bo choć niewielu rzeczy w życiu była pewna, to wiedziała, że ci, których nakrył mleczny całun, nie wracali już nigdy.'

Pewnej niedzieli znika dziewiętnastoletnia Alicja. Świadkowie twierdzą, że weszła w mgłę i przepadła. Po dwóch miesiącach z tego samego miejsca wychodzi mężczyzna, który nie pamięta kim jest. W ręce trzyma łańcuszek zaginionej nastolatki. Czy losy tej dwójki są ze sobą w jakiś sposób połączone?

Historia opiera się na wierze w to, że po wejściu w mgłę można zniknąć. Mgła miesza ludziom w głowach i nakłania do strasznych rzeczy. W miasteczku, w którym zniknęła Alicja już wcześniej dochodziło do takich sytuacji. I każdorazowo obwiniano o to gęstą i białą mgłę, która otaczała pobliską okolicę.

Czy zjawisko mgły faktycznie ma wpływ na nasze myślenie? Moim zdaniem wszystko siedzi wyłącznie w naszych głowach. Nie ukrywam, że może być ona przerażająca, ale nikt nie może tak po prostu zniknąć, prawda? Oczywiście najłatwiej zrzucić winę tam, gdzie nie można znaleźć logicznego wytłumaczenia, a w małych miejscowościach jeszcze łatwiej o tego typu lokalne legendy. Ile w nich prawdy? Musicie koniecznie poznać tę historię, bo zakończenie wcale nie jest takie oczywiste.

'Szczególnie, że rankiem, gdy jechał na komendę, nad łąkami unosiła się mgła. Taka sama jak ta, która spowijała miasto przy wszystkich poprzednich zaginięciach. Gęsta i nieprzenikniona. Ta, która mąciła w głowach i wiodła na zatracenie.'

Miałam spore oczekiwania i nie zawiodłam się! Mogę już chyba powiedzieć, że nazwisko autorki to klasa sama w sobie i wszystko co napisze jest i będzie na bardzo wysokim poziomie. Historia mroczna i gęsta. Wciąga od pierwszej strony i do ostatniej trzyma w napięciu. To książka, która jest jednocześnie zaskakująca i nieprzewidywalna. Nie udało mi się wytypować zakończenia. I to właśnie jest dla mnie najlepszym wyznacznikiem tego jak dobra jest sama zagadka. Polecam, czytajcie!

'Według niego jeśli czegokolwiek w życiu należało się bać, to ludzi. To w nich pęczniały zło, zawiść i pogarda. I to one prowadziły do tragedii, nie mgła.'