Labirynt strachu

"Żyjemy w świetle, nie wiedząc, że nas otacza. Dopóki nie zgaśnie…"

"Grupa przyjaciół decyduje się na wspólny wyjazd do domku za miastem. Miejsce okazuje się wyjątkowo urokliwe. Otaczająca przyroda koi zmysły i pozwala się wyciszyć, a duża weranda z huśtawką dodaje siedlisku klimatu – wprost idealna sceneria na beztroski letni wypoczynek. Rzeczywistość jednak szybko weryfikuje poczucie sielanki młodych ludzi: zaczynają słyszeć niepokojące dźwięki i stają się świadkami niecodziennych zjawisk. Wymarzone wakacje w jednej chwili zamieniają się w najgorszy koszmar ich życia, a dom – w dziwne więzienie."

Przecudowne wprowadzenia w świat, który Beata Nowosielska zafundowała czytelnikowi. Ile razy szukaliście thrillera, który porwie? Ja czekałam na lekturę, która wywoła u mnie ciarki na skórze. Doczekałam się! Mimo, że pod podszewką magii zawiodła mnie, to nie zniechęciłam się do czytania, a kolejny debiut, tym razem tego roczny - usatysfakcjonował mnie w pełni. Przecudny - hmm.. jak może być cudnie w tego typu książkach? ;) - klimat panujący w powieści, zabrał mnie w miejsce jakiego w realnym życiu bym nie odwiedziła. Czytanie tej książki przed snem jest złym pomysłem, oj złym. Dobrze, że mam u boku osobę, do której mogę się przytulić, gdy wyobraźnia płata figle, a sny nie są do końca takie piękne. Beata Nowosielska trafiła w dziesiątkę ze swoją propozycją, a ja niezmiernie się cieszę, że ją przeczytałam, i że to już koniec - lekarz, kardiolog nie będzie potrzebny.

Co daje nam autorka? Dom w lesie. Grupę przyjaciół. Klimat pięknej przyrody i krajobrazu spowity mgłą tajemnicy. I oczywiście legendy miejscowe, które stają się ich koszmarem. Nawiedzony dom w lecie - piękne podłoże dla znakomitego dreszczowca, a może nawet horroru? Zdecydowanie jest to klimatyczna opowieść, która powinna trafić na ekran. Czytanie takich książek pogłębia moją miłość do tego typu literatury. Nie jestem strachliwa...a może jednak? W każdym razie labirynt strachu sprawił, że wieczory zrobiły się ciekawsze. I był to strach. Gdybym mieszkała w lesie - mieszkam blisko parku - to bym tam nie mieszkała - teraz będę omijała chyba mój park przez kilka dni ;)

Duchy, zjawy i inne demony, wisielce oraz krwawe wody - budzi grozę? O tak, a tego w książce nie brakuje. Zjawiska paranormalne zaczynają się mnożyć i skradają dużą część fabuły. Jednak logika zdarzeń i wydarzeń sprawiała, że zaczynałam zastanawiać się czy one są nierealne? Może jednak jest szansa, że to prawda? Spójność jaką zachowała autorka jest mistrzowska. Nie ma tu przypadkowych zdarzeń. Nie ma tu wprowadzonych wątków, które się nie łączą w całość. Mamy tu twardą, pewną i silną fabułę okraszoną zaskakującymi zwrotami akcji.

Labirynt strachu to z pewnością lektura dla osób o mocnych nerwach, lubiących grozę. Jeśli spodobał się Wam film nie oddychaj, to tu znajdziecie podobne emocje. Miejsce akcji, dom, który zamienia się w więzienie - znany motyw prawda? Tu dostaniemy moc wrażeń i dla osób o słabych nerwach może to być za dużo. Oczywiście książka nie jest idealna, brakuje tu swobody w dialogach bohaterów, ale może to sprawia, że czytamy coś innego? Może wada w tym przypadku będzie zaletą? Nie jest to lekka powieść obyczajowa, ale niektóre sceny mogłyby być lżej opisane, bo kto w chwili stresu myśli jak pięknie powiedzieć co się czuje? Przecież w ten czas się klnie jak szewc i ucieka gdzie się da, prawda? Chyba, że się mylę i w chwili permanentnego stresu człowiek formuje przepiękne zdania? Dlatego to podkreślam? Bo rozdziały książki to dni spędzone w niełatwej sytuacji. Tych dni było sto pięć - długo? To ponad trzy miesiące... Ile bylibyście w stanie wytrzymać?

Ja po przeczytaniu tego debiutu jestem w pełni usatysfakcjonowana. Zakończenie i epilog jakie odstajemy to wisienka na torcie. Od dziś wszelkie ogłoszenia na temat wynajmu domku letniskowego w lesie będę oceniała z pryzmatu tej historii. Z chęcią przeczytam kolejne książki autorki. Jej przemyślane sceny sprawiały, że serce biło mocniej. Serdecznie polecam labirynt strachu każdemu miłośnikowi tego typu literatury. Może i antyfani przekonają się do przeczytania czegoś innego i sięgną po tę pozycję?

"Nagle ożyły wszystkie drzewa, ich gałęzie poruszane wiatrem zaczęły skrzypieć, trzeszczeć i łamać się, już nie było cicho. Zrobiło się bardzo niespokojnie. Cisza nocna została złamana. Las zamieniał się w piekło… Burza powróciła i chociaż grzmoty były dalekie, to następowały po sobie coraz częściej… Uznałam, że pomysł z zamkniętymi oczami nie jest chyba taki zły, nie zdążyłam go jednak zrealizować. Nastąpił kolejny bardzo długi błysk, który oświetlił las na kilka sekund. Na wprost nas, jakieś 20-30 metrów dalej, na drzewach wisieli ludzie – zakapturzeni mnisi, było ich co najmniej kilkunastu. Wisieli na grubych linach… Zaczęliśmy krzyczeć… Chcieliśmy uciec, ale nie mieliśmy dokąd."

Blog: [Adres usunięty]

Dziękuję autorce @[Adres usunięty]ka za zaufanie i egzemplarz do recenzji 🥰

Beata Nowosielska

"Labirynt Strachu"

Czas - raz się ciągnie, a raz pędzi jak szalony

Sny - zwyczajne, przerażające, żywe jak na jawie, albo to one są jawą, a życie snem.

Uwielbiam takie historie, które od początku wciągają, gdzie znajduje cytat za cytatem.

Bohaterka z której perspektywy poznajemy historie, jest taka podobna do mnie, że nie mogę jej nie polubić, również ufna jak ja 🫠

Styl autorki jest lekki, przyjemny I niesamowicie wciągający! Do tego krótkie rozdziały, fabuła która tylko idzie na przód w tak dopracowanym schemacie, że chce się tylko czytać, czytać I nie przerywać czytania. Akcja która goni akcję, cały czas coś się dzieje, gdy pojawia się chwila wytchnienia to naprawdę jest tylko chwilka taka malutka.

Bohaterowie tak barwni, tacy żywi, każdy ze swoją własną historia i mimo, że poznajemy historie tylko z perspektywy głównej bohaterki Sary to i tak czujemy emocje jej przyjaciół i to jest niesamowite.

Atmosfera książki jest duszna, mroczna, napełnia niepokojem, myśli krążą wokół historii, ale też wracaja myślami to tego co samemu się doświadczyło przez co nadaje jej pewnego realizmu w swojej głowie i wyobraźni. Dla mnie to niesamowite uczucie czytając książkę, zatracając się w niej bez reszty przeżywałam swoje osobno inaczej, raz z bohaterami, a w pewnej chwili myślami byłam u siebie gdzieś daleko za mną, tam gdzie wydarzyło się coś na pograniczu snu i jawy, albo odwrotnie? Kto wie. Napięcie, chęć poznania dalszych losów naszej Sary i jej przyjaciół nie pozwalają odłożyć książki na moment.

Emocji tutaj nie zabraknie to Wam gwarantuje, ale każdy odbierze je inaczej. Dla mnie były one niesamowite mimo, że przeważnie były mniej pozytywne to jednak wyjątkowe jak całą historia!

Labirynt strachu" to historia o zakamarkach naszego umysłu o duszach o tym, że za każdym zakrętem jakiego dokonujemy towarzyszy nam strach raz jest słabszy raz silniejszy czasem poddajemy się mu, by za chwile być gotowym na wspólne życie obok siebie. Czy kiedykolwiek uda nam się go odeprzeć, odciąć się od niego, czy już zawsze będzie naszym złym przyjacielem.

Jedno Wam powiem, brakowało mi takiej historii, fabuły, akcji, nagłych zwrotów, przewrotów, bohaterów, emocji, tajemnic które odkrywa się powoli i stopniowo, napięcia, lęku i emocji! ❤

Pomysł na książkę był bardzo udany. Grupka przyjaciół, mroczne siedlisko, duchy z przeszłości i demony teraźniejszości, wszystko to zapowiadało niezwykle ciekawą opowieść z pogranicza horroru i baśni. Zawiódł niestety dość kiepski styl autorki. Oczywiście jest to debiut literacki, i szczerze wierzę że ucząc się na błędach autorka poprawi swój warsztat. Pomimo dość sporej objętości książki jest to lektura na jeden bądź dwa wieczory. Jest to typowy "przewracacz" stron, akcja jest szybka, mnóstwo dialogów ułatwia odbiór a historia jest na tyle ciekawa by wciągnąć czytelnika. Na pewno jest to coś nowego. Niby zaliczana do gatunku thriller jest to bardzo mocna pozycja dla czytelników o stalowych nerwach. Bardziej dla miłośników powieści grozy niż fanów kryminałów.

Grupa przyjaciół ze studiów marzy o wakacjach. Z braku funduszy ochoczo przystają na propozycję

Marka, który zdobył klucze do domu swojego wujka. Dom okazuje się starym choć odremontowanym siedliskiem w małej miejscowości. W zamian za klucze mają opiekować się domem i przylegającym do niego ogrodem. Atmosfera wydaje się sielankowa do momentu kiedy na dworze zapada ciemność. Sara schodząc do kuchni po szklankę wody natyka się na kobietę-ducha, która przestrzega ją przed tym miejscem i każe uciekać. Następnego dnia studenci słyszą dziwne odgłosy, lustro zmienia miejsce położenia a do drzwi puka nieznany mężczyzna, który podaje się za wujka Marka. Młodzi postanawiają opuścić dom i wrócić do miasta, jednak jest to niemożliwe. Rozpętuje się burza, która niszczy ich samochód, wszystkie drogi prowadzą do tego samego miejsca. Sytuacja zaczyna się komplikować kiedy znika Sebastian, a Monika zostaje znaleziona powieszona na drzewie. Czy za to wszystko odpowiedzialna jest sekta Strażników Ognia, mających swoją siedzibę w pobliskim lesie? Czy studentom uda się odkryć tajemnicę domu i ocalić życie?

Myślicie, że tym krótkim wstępem zdradziłam wam całą fabułę? Otóż nie! Streściłam dopiero pierwsze 80 stron książki. Jak sami widzicie wiele się tutaj dzieje a im dalej w las tym więcej drzew. Na tych 382 stronach mamy praktycznie wszystko: stary nawiedzony dom, tajemniczą sektę, ucieczkę z domu wariatów, bitwy z mocarnymi czarodziejami, labirynty do łapania demonów, szary świat i wiele wiele innych rzeczy. Ta książka mogłaby być prawdziwym bestsellerem gdyby dołożyć jej kolejne 500 stron. Autorka zafundowała nam rollercoaster niestety kosztem jakiejkolwiek warstwy obyczajowej. Opisywane są tu zdarzenia jednak brak im głębszej analizy czy odnośników do przeszłości. Część opisowa została okrojona do minimum. Sięgając po tę książkę spodziewałam się, że wkroczę w świat magii, w świat starych słowiańskich wierzeń a tak naprawdę dostałam chaotyczną mieszankę gatunkową gdzie często nic się nie trzymało kupy. W książce tej widać fascynację autorki zjawiskami paranormalnymi jednak zamiast korzystać ze starych i utartych wzorców postanowiła zbudować swój własny świat. Ja oczywiście pochwalam wszelką innowacyjność jeśli nie stoi w zbyt oczywistej sprzeczności z utartymi stereotypami, a jak już ktoś stara się poza nie wykroczyć to oczekuję, że będzie znał się na rzeczy a wszystko będzie sprawiało wrażenie dobrze obmyślonego i w miarę realnego. Tutaj niestety z realizmem było bardzo krucho. Naszym bohaterom wszystko szło jak bułeczka z masłem. Jeśli czegoś nie umieli to wystarczyło pstryknąć palcami by się tego nauczyli. Owszem sprawiało to, że akcja pędziła na łeb na szyję jednak w pewnym momencie wszystko stało się jakby groteskowe.

Kolejnym słabym fragmentem naszej powieści są bohaterowie. Oprócz ich imion, przybliżonego wieku oraz faktu, że kieszenie świeciły im pustkami, niczego się o nich nie dowiedziałam. Stój! Gdzieś na pierwszej stronie jest napisane, że nasza Sara ma ciemne włosy i dość egzotyczną urodę. Jeśli autor nie daje nam możliwości na poznanie głównych postaci to niech nie oczekuje, że czytelnik się z nimi zżyje. Faktem jest, że większość z nich znika w pierwszej połowie książki jednak ja osobiście nawet nie byłam zainteresowana ich odnalezieniem. Istnym kuriozum nie z tej ziemi była nasza główna bohaterka, kobieta skromna i raczej mało interesująca do czasu jak okoliczności wyzwoliły w niej ukryte moce w tym skłonność do szybkiego uczenia się. Z przeciętnej studentki w parę godzin stała się potężnym medium zdolnym podróżować pomiędzy światami, słuchać mowy kamieni i walczyć z demonami. To co innym zabrałoby pół życia jej się udało wyszkolić siedząc na krześle w kuchni? Że co? Może ja też mam w sobie ukryte magiczne moce? Za chwilkę sięgnę po różdżkę i to sprawdzę.

Kolejną postacią jest Tom. Zastanawia mnie skąd to imię? Może zdrobnienie od Tomasza? A może to imigrant? W każdym bądź razie do końca książki nie udało mi się dowiedzieć kimże ON był. Mało tego..nie potrafię nawet powiedzieć czy jest ON dobrym czy złym bohaterem. A może tak miało być? Zrobić z niego taką chimerę?

Witka za to pokochałam. Była to chyba najciekawsza postać w całej książce. Taka dobra dusza, człowiek do rany przyłóż. Niesamowicie inteligentny pasjonat z ogromną wiedzą.

O innych bohaterach nie jestem w stanie nic więcej powiedzieć, ponieważ autorka nie uznała za słuszne rozwinąć ich postaci.

Chociaż nie mogę narzekać na samą fabułę, gdyż sporo się działo i autorce całkiem nieźle udało się oddać klimat powieści grozy, tak nie do końca zrozumiałam całego sensu tej książki. Mamy tutaj Strażników Ognia, którzy czerpią moc z zabijanych przez siebie ofiar. Wszystko ładnie i pięknie. Ale ja chcę więcej. Kim oni byli? jakim cudem udało im się przetrwać w lesie przez nikogo niezauważonym? Czemu policja nie zainteresowała się masowym ginięciem małych dzieci? Nawet nie wiem czy wioska do której trafili studenci była wytworem ich wyobraźni, taką bańką mydlaną z której nie można się wydostać, czy istniała naprawdę. Za dużo w tej książce jest znaków zapytania by uczynić z niej dobrą powieść. A szkoda bo widzę tu potencjał.

"Labirynt strachu" nie jest powieścią najwyższych lotów jednak doskonale nadaje się na scenariusz filmu. Ekranizacja byłaby zapewne gratką dla miłośników filmów grozy. Na plus dodam, że czyta się naprawdę szybko. Zdania są krótkie, autorka nie boi się używania równoważników zdań, często też posiłkuje się dialogami. Jest to na pewno powieść która spodoba się czytelnikom z ukończonymi kursami szybkiego czytania. Idealnie skacze się z punktu do punktu nie tracąc z oczu całej fabuły. Jest to również pozycja dla ludzi o mocnych nerwach bo nie obyło się tutaj bez krwawych i drastycznych scen. Szczerze wierzę w tę autorkę i na pewno dam jej kolejną szansę. Ma to co u pisarzy jest najważniejsze : wyobraźnię.

Grupa przyjaciół marzy o wspólnych wakacjach. Niestety brak funduszy ogranicza ich możliwości. Z pomocą przychodzi wujek jednego ze studentów. Proponuje on im darmowy pobyt w siedlisku, które niedawno zakupił. Jedyną zapłatą ma być opieka nad ogrodem przynależącym do siedliska.

Szybka decyzja, jeszcze szybsze pakowanie i wyjazd na wymarzony wypoczynek. Bajkowy klimat siedliska, piękny dom i sąsiedztwo jezior i lasów bardzo pozytywnie zaskakuje przyjaciół i jest obietnicą cudownie sędzonych dni.

Jednak dziwny list znaleziony w domu, cień człowieka cicho skradający się po pokojach wzbudzają niepkój wczasowiczów. Strach, który wzrasta po spotkaniu kościelnego, który opowiada im legendę o ruinach magicznej osady znajdującej się w lesie powoduje, że planują oni jak najszybciej opuścić to miejsce.

Kluczyki do auta, które nagle znikają, dziwne zjawiska pogodowe i dom, który staje się pulapką.

Kochani nie chcę zdradzać Wam nic więcej. Powiem tyle ksiązka wciąga od pierwszej strony, lekki styl autorki i bardzo ciekawa fabuła, krótkie rozdziały i ciekawie wykreowani bohaterowie powodują, że trudno się od niej oderwać. Jak dla mnie to gotowy scenarusz na film, bo przyznam się szczerze czasem brakło mi wyobraźni by ogarnąć co tam się działo. Scena spotkania Marysi z córeczką i mężem wywołała mega wzruszenie i łzy.

Polecam Wam serdecznie kochani czytajcie, obiecuję że emocji wam nie zabraknie.