Księgi zapomnianych żyć

„Księgi zapomnianych żyć” to poruszająca powieść traktująca o książkach w podwójnej roli – lekarstwa dla duszy i narzędzia okrutnej manipulacji.

Do wielu z nas prawdziwe historie zamknięte w książkach przemawiają dużo bardziej, budzą silniejsze emocje. W swojej powieści Bridget Collins poszła o krok dalej dając Oprawiaczom moc uwalniania ludzi od ciężaru wspomnień i emocji, z którymi nie potrafią żyć. Niestety taka władza może budzić najniższe ludzkie instynkty i prowadzić do nadużyć, a nie każdy Oprawiacz kieruje się w swoim życiu powołaniem, moralnością i zwykłym ludzkim sumieniem.

Są ludzie, którzy wykorzystają moc oprawiania dla wzbogacenia się, ukrycia własnych niegodziwości, ale i napawania ludzką krzywdą. Oprawianie daje potężną władzę, a Oprawiacz może być lekarzem zranionej duszy albo współsprawcą zbrodni.

Ta niezwykła opowieść, która splata w sobie odrobinę magii, mroczne tajemnice i głęboko ludzkie emocje wywarła na mnie większe wrażenie niż mogłam oczekiwać. Bo to przede wszystkim historia, w której piękno ludzkiej duszy przenika się z jej mrokiem. W której nie brakuje ogromnej miłości, rozkwitającej i trwającej na przekór wszystkiemu i wszystkim. W której towarzyszymy bohaterom w ich dorastaniu, poszukiwaniu i akceptacji samych siebie.

Opis nie zdradza wiele z fabuły i ja również więcej przed Wami nie odkryję, bo właśnie odsłanianie kolejnych elementów tej historii okazało się dla mnie największą przyjemnością i dostarczyło masy emocji. Po kilkunastu stronach absolutnie nie spodziewałam się kierunku, w którym opowieść się potoczy, ale każdy kolejny rozdział wciągał mnie bardziej i bardziej oplatając niezwykłym klimatem. Czasem niosącym piękno i ukojenie, innym razem ociekającym okrucieństwem.

Książki bez wątpienia zmieniają życie tych, którzy je czytają, a ta zauroczyła mnie pod każdym względem i z przyjemnością dam się jej oczarować ponownie w przyszłości.

Jak ja się ucieszyłam, kiedy zobaczyłam, że ta książka dostanie swoje piękne wydanie specjalne! W końcu miękka oprawa bez skrzydełek zamieniła się w twardą z barwionymi brzegami i jestem za-ko-cha-na. Ale bardziej zakochana jestem w samej treści, bo odkąd przeczytałam tę historię dwa lata temu po raz pierwszy, to przepadłam dla niej już po pierwszej stronie.

To historia chłopaka – Emmeta, który niespodziewanie otrzymał możliwość uczenia się oprawiania. Oprawiania ludzi i ich najgorszych wspomnień w książki, usuwając poczucie winy, strach czy odczuwaną wcześniej krzywdę. Tu książki służą do szerzenia zła w okrutnym i skorumpowanym świecie, gdzie liczy się pieniądz, dobra opinia i nieszczere uśmiechy, a bez znaczenia są miłość, lojalność czy przyjaźń.

Uwielbiam klimat tej historii. To jak autorka zgrabnie połączyła wątek romantyczny z leciutkim wątkiem fantastycznym. Jak przeplatała retrospekcje, gdzie Emmet poznawał się z Lucianem, z teraźniejszością w mieście pełnym gw@łtów, przemocy i innych okrucieństw. Dla mnie zawsze to była i będzie lekko przerażająca książka. Pod kątem tego, jak łatwo w niej wymazać wspomnienia, jak łatwo wytłumaczyć przestępstwa, a wręcz je pochwalać i cały czas ponawiać. Jak dobre zachowania i odruchy są w niej traktowane jako coś nieprzyzwoitego. Bo przecież sama miłość jest tu czymś zakazanym, jeśli nie wpasowuje się w ogólny kanon zaakceptowany przez kogoś „znaczącego”. Sam motyw oprawiania jest czymś wyjątkowym, z czym jeszcze nie spotkałam się w żadnej książce. Po części trochę żałowałam, że nie było go więcej, bo w pewnym momencie romans odrobinę go przesłonił. A z drugiej strony jestem fanką prostolinijnego Emmeta, który całe życie wychowywał się poza miastem i Luciana, który z kolei otaczał się bogaczami. Ich relacja jest piękna i jednocześnie bardzo trudna i wzruszająca. Ale cała książka taka jest – mroczna, trudna, duszna, ciężka, bardzo metaforyczna i wręcz nostalgiczna. Sam styl Bridget jest czymś wyjątkowym i serce krwawi mi, że nie ukazało się u nas więcej jej tytułów (zwłaszcza The Betrayals), bo byłabym pierwsza w kolejce do ich przeczytania.

Jeśli wcześniej nie mieliście okazji sięgnąć po tę książkę, to „wznowienie” jej w pięknym wydaniu zdaje się być jak najlepszym momentem. I hej! Jest jesień, a ta książka idealnie wpasowuje się w ten deszczowy klimat za oknem. Czytajcie na moją odpowiedzialność, bo nie zawiedziecie się tą historią, a jeszcze skłoni Was do różnych przemyśleń.

"Księgi zapomnianych żyć" to przepięknie wydana książka, która intryguje swoją treścią już od pierwszych stron.

Nie wszystkie fragmenty mi przypadły do gustu, czasami bywało dziwnie, specyficznie, ale lektura ta jest bardzo klimatyczna.

Wyobraźcie sobie świat, gdzie nie czyta się książek, wręcz jest to potępiane. W tym świecie człowiek może udać się do Oprawiaczy aby pozbyć się męczących wspomnień, wyzbyć się cierpienia, zostają one zamknięte w księgach. Oczywiście niektórzy z tych ludzi nie są moralni, niekiedy zamiast chronić wspomnienia sprzedają je innym... Jest to trudny świat. W miastach Oprawiacze cieszą się szacunkiem i ich usługi są w cenie, na wsiach są traktowani jako czarownice, czarownicy - złe nadnaturalne istoty.

Jednak czy takie wymazywanie wspomnień, traum jest aby na pewno dobre? Czy człowiek nie zatraci samego siebie? Ile też wspomnień jest w stanie przyjąć Oprawiacz?

Nie wiem czego się spodziewałam, kiedy sięgałam po ten tytuł ale na pewno nie tego. Jest to naprawdę oryginalna i świetna historia. Do tego owiana tajemnicą. Fantastyka, książki i tajemnicza atmosfera - czego chcieć więcej?

Myślę, że pozycja ta jest warta lektury. Daje do myślenia.

Emmet Farmer to młodych chłopak. Dobry syn, który pomaga rodzicom w polu. Pewnego dnia dowiaduje się, że Seredith wybrała go na swojego ucznia. Ma jej pomagać w tajemniczym procesie oprawiania książek. Emment nie jest zachwycony, że musi opuścić rodziców i zająć się zajęciem, który wzbudza strach i pogardę.

„Księgi zapomnianych żyć” to opowieść o wspomnieniach, które zostały zamknięte w książkach. O ludziach, którzy chcieli zapomnienia. Pierwsze rozdziały to poznanie Emmenta i Seredith. Towarzyszymy chłopakowi w poznawaniu sztuki oprawiania książek. Dochodzimy do momentu, w którym dowiadujemy co tak naprawdę kryje się pod słowem Oprawiacz. I od tego momentu od książki nie można oderwać się. Wciąga ona swoją fabułą oraz magicznym, tajemniczym światem.

„Księgi zapomnianych żyć” to przepięknie napisana książka, o książkach i ludziach. O ich emocjach i relacjach. O miłości, przyjaźni i o poszukiwaniu swojego miejsca na ziemi.

Biorąc do ręki tę książkę, nie do końca wiedziałam czego się po niej spodziewać. I chyba to co dostałam przerosło moje oczekiwania. Jest nie tylko magiczna i tajemnicza, ale również wartościowa i zmuszająca do refleksji.

Bardzo podobają mi się styl jakim została napisana. Piękny i drobiazgowy. Bohaterowie tutaj są świetnie wykreowani. Wyraziści i skomplikowani. Tacy jakich lubię w powieściach. Bardzo polecam ten tytuł. Nie tylko dobrze się go czyta, ale również dobrze wygląda.

KSIĘGI ZAPOMNIANYCH ŻYĆ to historia, która od początku spowija nas swoim specyficznym, nieco mrocznym i surowym klimatem. Znajdziemy tam zetknięcie się ze sobą dwóch skrajnie różnych światów: tego wiejskiego, w którym książki są czymś zakazanym, ale ludzie starają się żyć tam normalnie i miasta, w którym ludzie popełniają wiele niegodziwości wiedząc, że zawsze mogą wymazać je z pamięci za odpowiednią kwotę. I poprzez dwóch bohaterów te światy się ze sobą łączą. W jaki sposób? Tego Wam nie zdradzę, jednak przyznam, że był to element, który sprawił, że ciężko było mi się oderwać od lektury. W ogóle trudno jest opowiedzieć fabułę tej historii bez spoilerowania. Świat przedstawiony w książce oparty jest na motywach zakazanego uczucia, książki o książkach i zawodu oprawiacza, który dla jednych był przekleństwem, a dla innych źródłem zysku. Podobało mi się, jak za sprawą stylu pisania oraz sposobu opowiadania swojej historii, autorka wykreowała niesamowity klimat, który jest fundamentem tej książki i stanowi jej najmocniejszą stronę. Dodatkowo, podobał mi się zabieg z podzieleniem jej na części i zastosowaniem w jednej z nich retrospekcji, która idealnie uzupełniała powieść o potrzebne nam informacje. Na plus również kreacja bohaterów, którzy wywoływali w czytelniku całą gamę emocji i angażowali go w przeżywanie historii razem z postaciami.Podsumowując, czy mi się podobało? Zdecydowanie tak. Ale czy poleciłabym wszystkim tę książkę? Raczej nie. To specyficzna lektura i jestem świadoma, że nie każdemu przypadnie ona do gustu. Sięgnijcie po nią, jeśli lubicie powieści z nutą melancholii, z pewnym konfliktem moralnym i światem, w którym jest cała masa złych ludzi, a ci dobrzy muszą ogromnie walczyć, by otrzymać swoje (w miarę) szczęśliwe zakończenie.

Amanda.Says