Drzewko szczęścia

Jeżeli ktoś lubi "lajtową", przewidywalną fabułę - tak dla odmóżdżenia po jakiejś ambitnej lekturze, to jak najbardziej może sięgnąć po tę książkę. Lekka, dość przyjemna, czasem człowiek się uśmiechnie, ale szału nie ma. Niezły początek, ale potem to już wiadomo, co przeczytamy na kolejnych stronach - książka zwalnia i robi się dość nudnawo. Są lektury, do których się wraca, bo są naprawdę arcydziełami. Do tej się drugi raz nie sięgnie, bo nie ma do czego wracać. Pozdrawiam😊

Świetna, pełna humoru książka czyta się ją jednym tchem :) Polecam !!!

Historia świąteczna po świętach? A czemu by nie tym bardziej, że tutaj wszystko zaczyna się w wigilię i trwa cały rok.

Kornelia Trzpiot, seniorka rodu, leciwa ale pełna energii, z milionem pomysłów. Pewnego wigilijnego wieczoru postanawia połączyć swoją rodzinę, w której każdy żyje osobno, pretekstem do tego miało być poszukiwanie herbu rodziny Korneli, którego oczywiście nie ma. Co z tego wyniknie? Wiele ciekawych i niespodziewanych zwrotów akcji a także salwy śmiechu.

Lekka, zabawna powieść, idealna żeby się zrelaksować. Seniorka rodu to taka babcia o jakiej się marzy, dba o rodzinę i jednocześnie nie da sobie w kaszę dmuchać, jej relacja z księdzem potrafiła rozbawić mnie do łez, do tego krowa Felicja, ta potrafiła robić pod górkę. Podobała mi się przemiana bohaterów, z na początku mogłoby się wydawać nijakich, a później, barwnych, ciekawych, odkrywających co tak naprawdę jest dla nich ważne w życiu.

Książkę czyta się bardzo dobrze i nie koniecznie musi to być książka na świąteczny czas. Polecam jeśli macie ochotę na zabawną i przyjemną lekturę.

Mówią, że z rodziną najlepiej wychodzi się na zdjęciu. Czy tak też myślą bohaterowie książki "Drzewko szczęścia"? Niezaprzeczalnie głową rodziny i osobą, która ją spaja jest Kornelia Trzpiot, seniorka rodu. Starsza pani widzi, że jej najbliżsi oddalają się od siebie, mają dużo tajemnic i problemów. Główna bohaterka wraz ze swoim przyjacielem, proboszczem, obmyśla świetny plan, który ma scalić rodzinę. Kornelia przy wigilijnym stole oznajmia, że nie umrze, dopóki nie zostanie prawdziwą damą, taką z herbem. Rozpoczynają się poszukiwania.

Co z tego wyniknie? Czy rodzinne relacje zostaną naprawione? Przekonajcie się.

"Drzewko szczęścia to fajna, urocza powieść, o szukaniu swoich korzeni oraz szczęścia. Jest pełna optymizmu i genialnego humoru. Napisana lekko, z dużą ilością dialogów. Wszystkie wątki są znakomite i łączą się w spójną całość.

Książka Magdaleny Witkiewicz niesie ze sobą przesłanie, o którym każdy z nas powinien pamiętać - w rodzinie jest siła. Zdarza się, że członkowie naszej rodziny są irytujący, wyniośli, mają swoje wady, ale tak naprawdę zależy im na nas. Tylko nie zawsze potrafią to okazać.

"Drzewko szczęścia" to cudowna rozrywka na najwyższym poziomie. Mam nadzieję, że za parędziesiąt lat, będę podobna do babci Korneli. Bo to kobieta kochająca, mądra, trochę szalona. Prawdziwa dama z herbem, czy bez.

Trzeba mi było takiej historii, jak „Drzewko szczęścia” Magdaleny Witkiewicz. Akcja w książce kręci się gdzieś wokół świąt Bożego Narodzenia, i chociaż jest już dawno po świętach, to dobrze mi się ją czytało.

Magdalena Witkiewicz stworzyła pełną humoru książkę o pewnej rodzinie i poszukiwaniu herbu tejże rodziny. Na początku umieszczony jest spis postaci, myślałam, że w trakcie lektury będę do niego zaglądać, żeby sobie wszystko w głowie poukładać. Jednak autorka wykreowała bardzo charakterystyczne i charakterne osóbki, dzięki czemu ani razu nie wróciłam do spisu postaci. W książce ciągle coś się dzieje, więc nie ma nudy, za to jest ciekawość, co będzie dalej. I chociaż fabuła jest nieco przewidywalna, to nie zabrakło też chwil zaskoczenia. Czytało mi się ją bardzo przyjemnie, niejednokrotnie śmiałam się sama do siebie, a nawet czytałam fragmenty mężowi, żeby pośmiał się razem ze mną.

Rzadko sięgam po książki około świąteczne, ale po tej książce myślę, że to się może zmienić.

Kto nie zna książek Magdaleny Witkiewicz musi, po prostu musi nadrobić. Choć kilka. Nie wyobrażam sobie już świąt bez jej książki. "Drzewko szczęścia" jest propozycją świąteczną na ten rok od wwydawnictwa Filia.

Kornelia Nicpoń jest nestorką rodu. Ma już ponad 90 lat, ale wciąż energicznie rządzi swoją rodziną. Podczas świąt wymyśliła, że nie umrze dopóki rodzina nie znajdzie w przeszłości jakiegoś tytułu szlacheckiego. No po prostu bez herbu ona nie zejdzie z tego świata. A jak rodzinka się nie postara to cały majątek przepisze na potrzebujących. Ale Kornelia ma ukryty plan.. Widzi, że jej rodzina potrzebuje celu w życiu by na nowo poczuć ze sobą więź.. Wyniknie z tego mnóstwo zabawnych i niespodziewanych sytuacji..

Już po kilku stronach śmiałam się w głos po tekście "Jeżu, jeżu anaszpanie" 🤣 Zwróciłam tym samym na siebie uwagę wszystkich ludzi w wagonie, ale przy tej książce nie dało się inaczej. Podczas lektury cały czas się uśmiechałam. Pani Magda jest mistrzem w pisaniu lekkich i zabawnych historii. Jednocześnie potrafi przy tym poruszyć naprawdę ważne tematy, ale robi to w tak umiejętny sposób, że orientujemy się dopiero jak po przeczytaniu przytulamy książkę do serca z melancholią. Ta pozycja przyniosła mi wiele radości i uśmiechu. Może przez chwilę zrobiło mi się żal jakiegoś bohatera lub któremuś współczułam. Ale zdecydowanie książka jest mega pozytywna. Każda z postaci jest jedyna w swoim rodzaju. A krowę Felicję to nawet i ja pokochałam. No cudowna książka i oby więcej było takich ❤️

"Drzewko szczęścia" Magdaleny Witkiewicz to przezabawna historia na święta i nie tylko. Czytając uśmiałam się jak nigdy:)

Kornelia Trzpiot to dziewięćdziesięciotrzyletnia starsza pani, seniorka rodu, która wnosi do tej powieści bardzo dużo humoru. Jest to kobieta pełna werwy, dla której nie ma rzeczy niemożliwych. Kornelia pewnego dnia stwierdzi, że bez herbu nie umrze. Cała rodzina zbierze się w jej domu, żeby obmyślić plan działania. Jak znaleźć herb, który nie istnieje. Kornelia wymyśliła ten herb. Po co? Przekonajcie się sami.

W rodzinie Korneli nie dzieje się dobrze. Niektórzy troszkę się pogubili, a przecież czasami wystarczy spędzić trochę czasu z drugą osobą, porozmawiać, żeby naprawić relację.

"Drzewko szczęścia" to najlepsza książka autorki jaką do, tej pory przeczytałam.

Myślę, że wiele osób wyciągnie z tej historii wnioski dla siebie i swoich bliskich. A przy tym nie zabraknie dobrego humoru.

Święta Bożego Narodzenia bez powieści Magdaleny Witkiewicz? To już naprawdę trudne do wyobrażenia. Przynajmniej dla mnie, ale myślę, że nie jestem w tym odosobniona. Najpierw autorka raczyła nas opowieściami świątecznymi w antologiach Wydawnictwa Filia, jest ich naprawdę sporo i każde byłoby świetnym początkiem książki. Później nadszedł czas na „Pudełko z marzeniami” w duecie z Alkiem Rogozińskim. Następnie światło dzienne ujrzała petarda. Mój hit nad hitami. „Uwierz w Mikołaja”. Rewelacyjna powieść, która doczeka się ekranizacji. Rok temu było rozszerzenie jednej z historii ze zbioru opowiadań. „Listy pełne marzeń” - piękna książka. A teraz „Drzewko szczęścia”...

Kornelia ma dziewięćdziesiąt trzy lata i plan aby scalić rodzinę, której więzi za bardzo, jak na gust seniorki, się rozluźniły. W Wigilijny wieczór, podczas kolacji uderza w stół i zleca swoim zdziwionym i zaciekawionym bliskim odnalezienie herbu! Mają na to czas do kolejnego Bożego Narodzenia. Jeśli nie zdołają tego dokonać cały majątek przejdzie na rzecz potrzebujących...

Wykonanie tego zadania nie tylko sprowadzi na Kornelię Trzpiot upragniony spokój, pozwoli odejść z tego świata z uśmiechem na ustach, a jej najbliższym da szansę na zachowanie cennych pamiątek po nestorce. Sprawi przede wszystkim, że losy członków tej rodziny zaczną się prostować. Widać każdy sposób jest dobry, by ruszyć i też odbudować relacje.

Oprócz lekkości tej książce nie można odmówić też tego, że jest życiowa. Magdalena Witkiewicz zwraca uwagę na to jak niesamowicie istotna jest rozmowa twarzą w twarz. Nigdy jej nie zastąpią nawet najczęściej wymieniane między sobą SMS-y. Druga sprawa to wieczny bieg przed siebie, żeby zdobyć więcej. Książka może być iskrą do zwolnienia i wdzięczności za to, co już mamy, albo przede wszystkim za tych, którzy sobą przy nas. Poza tym czytelnik biorący do ręki tę powieść może liczyć się z tym, że uroni łezkę wzruszenia a za chwilę wybuchnie śmiechem. Warto mieć w zasięgu ręki chusteczki.

Dziś przychodzę do Was z kolejną świetną książką świąteczną… „Drzewko szczęścia” autorstwa Magdaleny Witkiewicz.

Rezolutna babcia Kornelia (93-letnia babeczka z ikrą) zleca swojej rodzinie zadanie, mające na celu sklejenie pęknięć, które niszczą rodzinę. Potencjalni spadkobiercy mają stworzyć drzewo genealogiczne rodu i odnaleźć herb… co by mąż nie wypędził Rozalii z grobu. 😊 Mają na to rok, do kolejnej Gwiazdki. Czy poznając przeszłość, mają szansę zbudować podwaliny pod szczęśliwszą przyszłość? Czy liczne różnice, własne pragnienia i zaniedbania pozwolą na współdziałanie i spełnienie prośby seniorki rodu? Czy uda się odnaleźć to, co łączy tych coraz bardziej obcych ludzi? Czy każdy z nich zostanie dostrzeżony…czy ich nieme krzyki domagające się uwagi, wreszcie zostaną usłyszane? Czy dadzą sobie wsparcie i rodzinne ciepło?

To cudowna historia, pełna humoru (komizm postaci, wydarzeń i języka), ale również refleksji. Ofiarowuje Czytelnikowi chwilę na zastanowienie się, czy w naszym otoczeniu są osoby, które również zagubiły się w pośpiechu zwykłych dni. Gorąco polecam, bo to lekka, zabawna historia, ukazująca rodzinne Święta w nieco innej, ciekawej odsłonie. Ta historia daje nadzieję, że mimo pośpiechu uda się znaleźć czas na to, co ważne.

"Drzewko szczęścia" Pani Magdaleny Witkiewicz to najnowsza jej powieść, którą swoją premierę miała w październiku tego roku.

Tym razem poznajemy historię Kornelii Trzpiot, która jest 93-letnią seniorką rodu. Jak przystało na taką seniorkę - chciałaby, żeby w jej rodzinie wszyscy byli ze sobą pogodzeni...

Hmm... Kornelia przypominała mi moją babcię, ktora dożyła 88 lat... I też zawsze chciała, żeby było dobrze między członkami rodziny. I jak wiadomo - seniorki trzeba zawsze słuchać 🙈

Nasza bohaterka podczas Wigilii oznajmiła reszcie rodziny, że NIE umrze dopóki herb rodzinny nie zostanie odnaleziony 🙈

Nie powiem ciekawe to było 🙈

93-latka potrafiła postawić na swoim i rodzina się jej posłuchała😁

W książce tej znajdziemy wielu bohaterów. Każdy z nich jest inny i wyjątkowy. Dzięki zabawnym dialogom uśmiech nie schodził mi z buzi podczas czytania 😁

Do tego krowa Felicja, która pojawiała się co jakiś czas i ciekawa postać Henryka Marii Campbella o którym mowa była zawsze pod koniec każdego rozdziału urozmaicały mi czytanie... A że Pani Magda napisała na początku że dopiero pod koniec książki dowiemy się kim ON jest to moja ciekawość była coraz większa 😁

I tak na zakończenie...

Jak zwykle pióro Pani Magdaleny Witkiewicz mnie pochłonęło całkowicie i polecam Wam tę książkę z czystym sumieniem :)

Na pewno historia przypadnie niejednemu z Was do gustu 😁

„Czasem ranimy, a nie zdajemy sobie z tego sprawy…”

Kornelia Trzpiot z domu Nicpoń, jest seniorką rodu, ma dziewięćdziesiąt trzy lata i nieposkromioną energię do życia. Aby zjednoczyć rodzinę i spokojnie przejść na drugą stronę wiekuistego spokoju, wpada na iście szatański pomysł. Podczas wieczerzy wigilijnej oznajmia rodzinie, iż niezbędny jest jej rodzinny herb. Czy jednak ta rodzina posiada herb? Dla nestorki rodu jest to mało istotne, herb musi być. Kornelia od lat przyjaźni się z proboszczem Jankiem, któremu dawno temu zmieniała pieluchy.

Czy jeden świąteczny prezent może zjednoczyć całą rodzinę? Autorka kolejny raz zadziwia niesamowitym poczuciem humoru. Dialogi, słowne przepychanki, cięte riposty – to niepodważalne atuty powieści, powodują głośne wybuchy śmiechu. Pani Magda z łatwością i empatią oddaje uczucia, wewnętrzne rozterki, zmagania naszych bohaterów. A ci rewelacyjnie, naturalnie ukazani, to zwykli ludzie, jakich mijamy w naszej codzienności. Ich perypetie wzbudzają uśmiech i… dają do myślenia.

Autorka pod płaszczykiem dobrego humoru przemyca ważne i trudne sprawy. Zwyczajna codzienność, nieustanna pogoń za pieniędzmi, sukcesem powoduje, że to co tak naprawdę jest w życiu ważne gdzieś nam umyka. Rodzina, najbliżsi ludzie – jak często brakuje nam dla nich czasu? Coraz częściej zamiast usiąść, szczerze porozmawiać, być ze sobą, komunikujemy się ze sobą za pomocą internetu.

Bardzo przyjemna, ciepła, sympatyczna komedia rodzinna, otulona świątecznym klimatem. Prawdziwy rodzinny galimatias, od którego trudno się oderwać. Dobra zabawa i szczery uśmiech gwarantowane. Z całego serca polecam. Tatiasza i jej książki :)

Główna bohaterka jest już starszą panią, która w pewien Wigilijny wieczór postanawia zaangażować całą rodzinę w szukanie ich przodków. Bardzo zależy jej głównie na herbie, to jej marzenie by mieć herb rodzinny, oczywiście to tylko przykrywka. Mimo swoich lat Kornelia Trzpiot, jest bardzo chytrą i przebiegłą babcią, nic się przed nią nie ukryje. Starsza Pani widzi, że w jej rodzinie dzieje się nie najlepiej, więc postanowiła im zlecić odnalezienie herbu, mają na to tylko, a może aż rok. W przeciwnym wypadku cały majątek Kornelii zostanie przekazany potrzebującym.

Czy uda się znaleźć herb? Czy za rok spotkają się w takim samym gronie?

Po książki Magdaleny Witkiewicz zawsze sięgam z ogromną przyjemnością, więc czułam, że się nie zawiodę. I się nie myliłam, bo ta historia była rewelacyjna. Świetnie ukazane relacje rodzinne, gdzie wszystkim wydaje się, że babcia już swoje lata ma i paru rzeczy nie zauważy, czy też nie usłyszy, a tu psikus.

Kornelia jest cudowną postacią, babcia, a nawet prababcia, która choćby podstępem, to i tak jej musi być na wierzchu. Jednak rodzina to rzecz święta i choćby świat się kończył dla nich zrobi wszystko, nawet sprawi, że się pokochają.

Autorka w tej historii, którą czyta się w błyskawicznym tempie poruszyła wiele istotnych tematów. Na przykład to, że pieniądze szczęścia nie dają, to, że SMS czy rozmowa przez telefon to nie jest to samo, co spotkanie w cztery oczy. Każdy z nas ma w swojej rodzinie mniejsze czy większe problemy, a ta książka uświadomiła mi, że nie trzeba wiecznie pędzić przed siebie. Warto czasem zwolnić czy też się na moment zatrzymać i zobaczyć ile wspaniałych rzeczy, oraz ludzi mamy wokół siebie. W dzisiejszych czasach dużo osób odkłada wiele spraw na później, jednak to później nigdy nie nadchodzi, bądź nadchodzi, ale za późno. Człowiek nigdy nie będzie zadowolony z tego, co ma i w jakim miejscu się znajduje, bo gdzieś z tyłu głowy jest myśl, może być lepiej, więcej i więcej. I właśnie przez takie zachowanie traci na tym kontakt z najbliższymi.

Ta książka jest wyśmienita, nie raz doprowadziła mnie do łez ze śmiechu, naprawdę nie sądziłam, że będzie taka zabawna. Jednak dzięki tej historii zrozumiałam, też wiele rzeczy i zachęcam, Was wszystkich to przeczytania tej rewelacyjnej książki, bo może i wam też otworzy oczy na wiele spraw. A przecież niebawem święta czy może być bardziej odpowiedni moment na przeczytanie tej książki?

Podczas wieczerzy wigilijnej seniorka rodu- Kornelia Trzpiot, oznajmia swojej rodzinie, że nie umrze, a co za tym idzie nie podzieli się swoim dobytkiem z bliskimi dopóki Ci nie odnajdą jej herbu. Rodzina nie traktuje prośby starszej pani zbyt poważnie, jednak ta uparcie obstaje przy swoim i daje im na wykonanie zadania rok. Ma w tym swój ukryty cel: bardzo zależy jej na zjadnoczeniu bliskich, bo mimo swoich lat doskonale widzi, że relacje w jej rodzinie wymagają interwencji.

Gdy zaczęłam czytać książkę, w oczy rzucił mi się spis postaci. Bardzo mocno skojarzyło mi się to z komediami Alka Rogozińskiego. I już wtedy wiedziałam, że musi być dobrze. I nie zawiodłam się. Genialna komedia z przesłaniem! Świetne postacie, każdy inny, ale każdy wyjątkowy. Przekrój charakterów i zachowań społecznych w tej książce sprawia, że nie chce się jej odkładać na półkę. I mimo że nie jest to książka typowo świąteczna (akcja powieści zaczyna się i kończy w okresie świątecznym, jednak jej znaczna część dzieje ma miejsce między świętami) to czuć w tej historii magię świąt. Uwielbiam w tej historii dosłownie wszystko, to że niejednokrotnie popłakałam się ze śmiechu i to, że książka zmusiła mnie do refleksji na temat tego, co w naszym życiu jest ważne. I coś co mnie niesamowicie poruszyło czyli przyjaźń między seniorką rodu, a miejscowym proboszczem. Tego nie da się opisać- to po prostu trzeba przeczytać. I oczywiście krowa Felicja, która potrafi pomóc lepiej niż niejeden psycholog. Kochani, cokolwiek nie napiszę to będzie za mało o tej książce.. To po prostu trzeba przeczytać i poczuć! Czytajcie, a ja zostawiam swoją skromną ocenę 5/5.

"Drzewko szczęścia" to bardzo ciekawa książka o tematyce świątecznej, która już od pierwszych rozdziałów bardzo mi się podobała. Książka jest bardzo zabawna, pełna specyficznego poczucia humoru i wiele razy mnie rozbawiła. Uwielbiam styl pisania autorki i jej humor, gdyż to właśnie one sprawiają, że książka jest taka wspaniała. "Drzewko szczęścia" pomogło mi się zrelaksować i wczuć się w świąteczny klimat. Jest to lekka książka, która idealnie sprawdzi się jako lektura po pracy czy szkole, kiedy potrzebujemy przyjemnej książki, która pomoże nam się odprężyć po ciężkim dniu. Książka na pewno sprawi, że nasz dzień stanie się lepszy.

"Drzewko szczęścia" to piękna i przede wszystkim zabawna opowieść, którą pochłonęłam w kilka wieczorów, jak zresztą wszystkie książki Pani Magdy. Mając więcej czasu na lekturę zdecydowanie wystarczyłby jeden wieczór. :) Jest to pozycja obowiązkowa nie tylko z okazji Świąt, ale na pewno będzie dobrym prezentem pod choinkę, zarówno dla tych młodszych, jak i starszych czytelników. Książka bawi, pozwala oderwać się od codzienności i jest napisana lekkim językiem, co sprawiło, że pochłonęła mnie całkowicie, a po przeczytaniu każdej kolejnej strony, chciałam od razu dowiedzieć się, co będzie dalej...Naprawdę warto wydać pieniądze na tę książkę. Polecam!

Kornelia Trzpiot podczas wigilijnej wieczerzy, zleca swojej rodzinie zadanie do wykonania. Mają znaleźć herb rodzinny, bowiem tylko jego brakuje jej do szczęścia. Zainteresowani nie wiedzą je, że owy herb to tylko pretekst do naprawy relacji rodzinnych. Mimo, iż nikt nic nie mówi, to Kornelia widzi wszystko i wie, że jej rodzina boryka się z problemami.

Czy uknuta intryga przyniesie zamierzony skutek ?

Ależ ja uwielbiam powieści Pani Magdy. Wiem, że gdy sięgam po jej książki to na pewno znajdzie się w niej bohater, którego pokocham od pierwszych stron. Tak też było i tym razem. Babcia Kornelia skradła całe moje serce. Cóż za wspaniała kobieta, pełna ciepła, optymizmu i przede wszystkim humoru.

"Drzewko szczęścia" to lekka, bardzo zabawna i przyjemna powieść idealna na długie zimowe wieczory, choć nie tylko, bo tę powieść można czytać cały rok. To wspaniała historia rodzinna, którą czytałam z ogromną przyjemnością i zainteresowaniem, pełna zabawnych momentów i dowcipnych dialogów.  Nie spodziewałam się tak dobrej zabawy przy tej książce. Jednak to nie tylko powieść z humorem, "Drzewko szczęścia" to historia, która skłania czytelnika również do refleksji i zastanowienia się nad naszymi relacjami z bliskimi.

Polecam serdecznie, gwarantuję, że będziecie się dobrze bawić czytając o perypetiach babci Kornelii.

Czytałem już kilka powieści pani Witkiewicz, ale pierwszy raz tak bardzo mnie rozbawiła! Historia Kornelii jest niebanalną opowieścią świąteczną, która otuliła moje serce i pozwoliła na chwile wieczornego wzruszenia. Mało kto teraz tak zręcznie potrafi opisywać meandry rodzinnych relacji jak autorka. Dodatkowo zachwycił mnie sposób zawiązania fabuły - prośba o herb! Główna bohaterka była niezwykle barwną postacią, która co rusz wywoływała u mnie śmiech. Do gustu nie przypadła mi jedynie okładka, która wydaje się mi nie współgrać z treścią... "Drzewko szczęścia" polecam jako prezent dla najbliższych, którzy potrzebują również chwili uśmiechu i odpoczynku przy dobrej lekturze!

Trudno jest się nie uśmiechać, czytając tę książkę. :) Bardzo lubię książki, które mnie rozmieszają i poprawiają mi nastrój, a ta zdecydowania taką właśnie jest. Jest to zabawna, lekka opowieść na długie jesienne i zimowe wieczory z kubkiem gorącej herbaty w ręku. Kto jeszcze nie zna książek Magdaleny Witkiewicz, to gorąco zachęcam do sięgnięcia po jej pozycje, naprawdę warto. W jej książkach zawsze odnajduję odrobinę magii, która sprawia, że świat staje się bardziej kolorowy. :) Autorka w lekki i przystępny sposób opisuje często trudne sprawy, czy relacje międzyludzkie, ale jednocześnie, jak w "Drzewku szczęścia" wprowadza dużą dozę dobrego humoru. Polecam!

Po przeczytaniu wstępu tej książki, stwierdziłam, że ta pozycja zdecydowanie nie jest dla mnie. Ale skro już sięgnęłam po nią, stwierdziłam, że dam jej szanse. I było warto. Czytając, co chwilę wybuchałam śmiechem i z każdą stroną byłam coraz ciekawsza nowych pomysł Kornelii Nicpoń.

Kornelia Nicpoń ma 93 lata i nie zamierza umierać, dopóki nie będzie miała herbu. Swojego młodszego brata nazywa gówniarzem, który nic o życiu nie wie. Od lat przyjaźni się z proboszczem i nawet ON nie próbował jej już nawracać. Starsza pani, trzeba przyznać miała charakterek, ale najważniejsza zawsze dla niej była rodzina, która ostatnie lata trochę się rozsypywała.

Inni bohaterowie książki, również są pozytywnie zakręceni jak seniorka.

Helena, córka Kornelii, która od 15 lat próbowała wsiąść rozwód, ale zawsze odkładała go na późnej.

Konrad, wieczny kawaler, który nie chce angażować się w poważne związki.

Zosia, najmłodsza w rodzinie, która chyba po swojej babci odziedziczyła docinki. Obok Korneli, jest to moja druga ulubiona postać.

Jest i krowa, która mam wrażenie, że miała terapeutyczny wpływa na naszych bohaterów.

Powieść chociaż jest w zabawnym stylu napisana, to również zmusza do refleksji nad swoim życiem i nad tym co jest naprawdę ważne.

Książka pokazuje w jaki szybko dzisiaj człowiek pozbywa się starych i zepsutych rzeczy, zamiast spróbować je trochę naprawić. Czasami warto zastanowić się i docenić to co mamy. Szymek bardzo cieszył się, gdy udało mu się zagrać w piłkę przez 15 min i nie pompować jej.

Dla jednych, jak dla Kornelii, najważniejsza jest rodzina. Dla innych, jak dla matki Zosi, praca i pieniądze. Niestety, ale dzisiaj w życiu tak jest, że rodzice nie zauważają tego co się w około nich dzieje.

"Bez herbu nie umrę" poinformowała swoją rodzinę seniorka rodu, Kornelia Trzpiot, w wigilijny wieczór. Zleciła tym samy swojej rodzinie zgłębienie historii rodziny i odnalezienie herbu.

Dla Kornelii herb jest jednak tylko pretekstem. Wspólne poszukiwania mają na celu poprawę i wzmocnienie relacji rodzinnych. Starsza pani widzi, że jej rodzina boryka się z wieloma problemami. Chociaż członkowie rodziny starają się je przed nią ukryć.

Czy intryga uknuta przez starszą pani przyniesie zamierzony skutek? Co z tych poszukiwań wyniknie?

"Drzewko szczęścia" to pierwsza książka Magdaleny Witkiewicz jaką miałam okazję przeczytać. Jestem bardzo pozytywnie zaskoczona.

Co prawda początkowo mnogość bohaterów, sprawiała, że się gubiłam i nie wiedziałam kto jest kim. Jednak w miarę czytania wszystko stawało sobie coraz bardziej klarowne.

Akcja rozgrywa się na przestrzeni roku. Od świąt to świąt. Rodzinna historia jest ciekawa, pełna ciepła i humoru. Napisana lekko, nie raz mnie rozbawiła. Bohaterowie są barwni i wyraziści. Trudno nie polubić tej rodzinki. A zwłaszcza Kornelii. Starsza pani tryska energią i poczuciem humoru. Jej przyjaźń z proboszczem jest jedyna w swoim rodzaju.

Może "Drzewko szczęścia" to nie typowa książka świąteczna, ale to idealna lektura na przedświąteczny czas. W tym zabieganym czasie przypomina co tak naprawdę jest ważne.

Wybierając książkę myślałam, ze wybieram romantyczną, pełną ciepła powieść idealną na przedświąteczny czas. I tak się stało, ale jednocześnie: co to była za komedia! Miejscami śmiałam się w głos (nawet raz w tramwaju)! To jest ten rodzaj powieści, którą przeczytacie w jeden czy dwa wieczory, bo nie będziecie się mogli od niej oderwać. Naprawdę czytanie "Drzewka szczęścia" to była dla mnie świetna zabawa, ale też powodowało rozmyślanie o mojej własnej rodzinie i panujących w niej relacjach. Super powieść, bardzo podziwiam autorkę za tak umiejętne operowanie językiem polskim i nawiązanie świetnej więzi z czytelnikiem. Dziękuję i serdecznie polecam!

Pani Kornelia Trzpiot to rezolutna staruszka, która ukuła pomysłowy plan scalenia rodziny. Podczas wigilijnej kolacji, Seniorka oznajmia, że rodzina ma spełnić jej ostatnią wolę, by Ona mogła umrzeć posiadając herb.

Najbliżsi zatem po świętach próbują odnaleźć rodzinne korzenie oraz historię przodków. Dzięki tym akcjom wychodzą na jaw niektóre rodzinne tajemnice a życie wielu z jej członków ulega znacznej zmianie. Plan Staruszki wcielony w życie staje się kanwą niezłego rodzinnego zamieszania, które prowadzi do wielu zabawnych sytuacji bawiących do łez. Wątek przyjaźni Pani Kornelii, z księdzem jest niezwykle zabawny zwłaszcza, że starsza pani nie jest wierząca, co skutkuje dowcipnymi dialogami pomiędzy przyjaciółmi. Uroczy jest również zwierzęcy wątek, gdzie poznajemy Krowę Felicję lubiącą się przytulać i poprawiającą nastrój.

Książka opowiada rodzinną historię, niezwykle barwną i ciekawą. Poznajemy bowiem rodzinę, w której mamy pełen wachlarz uczuć. Rodzinę barwną i bardzo interesującą. Taką w której jest i miłość, inadzieja, i samotność i niezrozumienie ale dzięki "spiskowi" uknutemu przez Kornelię wszystko wraca na właściwe tory.

Książka "Drzewko szczęścia" to nie jest zwykła świąteczna opowieść. To wspaniała rodzinna historia, którą czyta się z niesamowitą przyjemnością. Książka, pełna zabawnych sytuacji, dowcipnych dialogów oraz rodzinnych wtop i wpadek.

Super propozycja nie tylko na świąteczny czas.

Musisz poznać Babcię Trzpiot i jej rodzinny galimatias. KONIECZNIE!!!!

Książka bardzo wciągająca i przyjemna do czytania. Dostałem ją w prezencie na urodziny, nigdy wcześniej nie czytałem książek Magdaleny Witkiewicz, a "Drzewko szczęścia" na pewno nie będzie moją pierwszą i ostatnią pozycją tej autorki. Urzekła mnie swoim stylem pisania i poczuciem humoru. Lubię książki, które są lekkie i przyjemne w odbiorze, a jednocześnie przekazują ważne treści, tak jak w tym przypadku. Jestem mile zaskoczony i z całą pewnością mogę polecić tę pozycję wszystkim ,którzy szukają dobrej lektury do poduszki. Trzeba uważać z czytaniem w ciągu dnia, bo wciąga i może nie być obiadu :)

"Drzewko szczęścia” autorstwa Magdaleny Witkiewicz jest książką zimową, autorka ma świetne poczucie humoru, co pokazuje to w tej książce, potrafi rozbawić do łez. Jest to książka bardzo ciekawa moim zdaniem i potrzebna, ponieważ nawiązuje do rodziny i potrafi wzbudzić refleksję co do naszego własnego zachowania. Pokazuje, co w życiu jest naprawdę ważne, pokazuje, że rzeczy materialne to jest nic w porównaniu do tego szczęścia jakie mamy mając rodzinę. Bardzo ciepła, przyjemna książka, która wywoła uśmiech twarzy, ale także wzruszenie. Książka jest idealna na okres przedświąteczny, aby się nastroić na nadchodzące święta.

Bardzo lubię czytać książki Magdaleny Witkiewicz, gdyż są mi one po prostu w jakiś sposób bliskie. Czyta się je zawsze przyjemnie, spokojnie, są łatwe w odbiorze. Kilka dni temu skończyłam tę powieść i muszę przyznać, że zrobiła ona na mnie spore wrażenie. Ta lektura została napisana lekko i zabawnie. Na duży plus zasługuje humor, którego naprawdę w tej pozycji nie brakuje. Fabuła jest przemyślana, spójna i logiczna. Bohaterowie zostali wykreowani z dbałością o każdy szczegół. Jest to po prostu taka literatura, która poprawia nastrój, wlewa w człowieka nadzieję. Nie wierzycie? Koniecznie sami się o tym przekonajcie.

Nadchodzą święta Bożego Narodzenia, a co za tym idzie, pojawiają się na rynku czytelniczym pozycje, w których mocno podkreślana jest ta świąteczna otoczka. Jedną z takich powieści jest właśnie "Drzewko szczęścia", w którym to Wigilia jest właśnie tym momentem, w którym wszystko się zaczyna. Nie chcę zdradzać szczegółów dotyczących fabuły, ale uważam, że warto po tę pozycję sięgnąć, gdyż jest wyjątkowo urocza i bardzo pouczająca. Fabuła jest tutaj spójna, logiczna, ale i bardzo zabawna. Jest to książka, którą przeczyta się w jeden dzień, ale potem jeszcze długo się o niej myśli. Zachęcam do czytania, bo warto.

Kiedy skończyłam nową powieść Magdaleny Witkiewicz, pomyślałam sobie, że jeśli ktoś nie zaśmieje się podczas lektury w głos chociaż raz, to chętnie pożegnam go… z wyrazami szacunku. Kto przeczyta, ten zrozumie. Nie sposób bowiem nie bawić się dobrze w czasie czytania „Drzewka szczęścia”, a poznanie tej książki stanowczo powinno znaleźć się na Waszej świątecznej liście to-do.

Autorka stworzyła przewrotną opowieść, która bawi i wzrusza jednocześnie. Pierwsze skrzypce gra w niej stanowczo nietuzinkowa i niepoprawna Kornelia Trzpiot, której energii i charakteru w tak sędziwym wieku może pozazdrościć niejeden młodzik. Kiedy seniorka zaczyna się obawiać o swoją rodzinę, widząc, że jej poszczególni członkowie oddalili się od siebie i kompletnie pogubili w życiowych priorytetach, postanawia sposobem i sprytem sprawić, aby wrócili na właściwe tory. W akcji ratowania familii pomaga jej wierny przyjaciel ksiądz Janek. Gdybym miała określić tę historię jednym słowem, to stanowczo byłby to galimatias.

Jak to u Magdy Witkiewicz bywa poza świąteczną otoczką w humorystycznej odsłonie, nie zabrakło życiowego wydźwięku. Autorka zwraca w swojej powieści uwagę na temat relacji w rodzinie, zwłaszcza pomiędzy rodzicami a dziećmi. Rodzicami, którzy myślą, że pieniędzmi nadrobią stracony czas, który mogliby przeznaczyć na rozmowę ze swoimi pociechami, a który to poświęcają karierze. Niektóre przerysowane sytuacje miały w moim odczuciu podkreślić, jak łatwo jest pogubić się w pogoni za pieniędzmi, tracąc z oczu to, co w życiu najważniejsze. Myślę, że zimowa opowieść autorki to taka trochę karykatura wielu rodzin. W każdej z nich znajdzie się babcia, która martwi się głównie o to, aby rodzina była najedzona. Ekscentryczna seniorka, która lubi rozstawiać członków familii po kątach, czy małżeństwo, w którym mąż i żona żyją obok siebie, a w ich związek wkradła się rutyna, popychając niejako do decyzji o rozstaniu. Wszystko dlatego, że nie potrafili docenić, jak wiele mają. Z powieści Magdy Witkiewicz wiele można wyczytać, wystarczy tylko odnaleźć ukryte między wierszami przesłanie.

Podsumowując:

Rok bez książki świątecznej Magdy Witkiewicz jest jak pewna stacja telewizyjna bez filmu o Kevinie. Nie wyobrażam sobie bez niej zimy. Na szczęście i tym razem autorka obdarowała swoich czytelników świetną opowieścią w bożonarodzeniowym klimacie. „Drzewko szczęścia” to humorystyczna historia, która pokazuje, jak ważna jest rodzina i jak łatwo jest ją stracić, jeśli będziemy zwracać uwagę jedynie na własne potrzeby czy ambicje. Opowieść, która udowadnia, że czasami trzeba posunąć się do podstępu dla celów wyższych. Ciepła, momentami wzruszająca, a przede wszystkim zabawna historia, w której nawet zwierzęta chcą przemówić ludzkim głosem, ale… nie mają do kogo. Po lekturze nowej powieści autorki stanowczo będę patrzeć na jeża, a raczej Jeża zupełnie inaczej. Jak i na krowę, która też czasem potrzebuje, aby ją... przytulić. To i o wiele więcej znajdziecie w tej świątecznej komedii. A jeśli mimo wszystko po przewróceniu ostatniej strony nie będziecie ubawieni, to na pewno macie w sobie coś z wujka Bolka. Na sto procent! Polecam.

Uwaga! Po przeczytaniu tej książki będziecie chcieli przytulić najpierw… krowę, a potem Magdalenę Oksytocynę Witkiewicz, za to, że powołała do życia nie tylko ją.

„Drzewko szczęścia” bowiem wraz ze swoimi bohaterami i ich historiami wywołuje tyle pozytywnych emocji, że czytelnik nie chce, by one się skończyły.

Idę szukać krowę..

„Przecież oni zupełnie nie wiedzieli, co jest ważne!”.

W Pogodnej czas mija „inaczej”, tam wszystko jest wolniejsze, piękniejsze. TAM smakuje się życie. Docenia się to, co się ma tu i teraz. No chyba że nazywasz się Kornelia Trzpiot, masz dziewięćdziesiąt trzy lata i jako seniorka rodu możesz wszystko. A najbardziej to wymagać!

Tak też zrobiła owa starsza pani i zażyczyła sobie od swojej rodziny, na wigilijnej kolacji, znalezienia herbu. Tyle, że nie o szukanie korzeni genealogicznych tu chodzi. Inteligenty plan scalenia przez nią rodziny, dzięki poszukiwaniu przodków, ruszył jednak niecałą parą.

Czy uda się najbliższym krewnym stworzyć drzewko szczęścia, mimo genów dziadka Bolka?

„Jeśli im się nie uda, wszystko przepijemy. (..) Ale powiem ci, że im będą dłużej szukać, tym będzie większa zabawa”.

O jeżu kochany była i to jaka. Nie tylko śmieszna, ale równie ciepła i inteligenta w swoim przesłaniu, że w rodzinie jest siła.

„Drzewko szczęścia” jest historią wielowątkową, bawi i spełnia trochę funkcję terapii społecznej. Gdyż Helena i Ryszard, Jadwiga i Romuald oraz Konrad, Marta, Szymon i Henry (a to jeszcze nie wszystkie postaci tu występujące i nad wyraz potrzebne) mierzą się z różnymi problemami życia codziennego. Prawdziwego, z którym się utożsamiamy. W którym odczuwamy podobne emocje. Które każe nam czasem się zatrzymać, dostrzec coś więcej, niż czubek własnego nosa. Chyba że to krowi nos.

Tak że czytajcie, bawcie się i niech wam się ciepło na serduszku zrobi. Tak rzekłam, z wyrazami szacunku, Ada.