Wielkie nadzieje

Jeśli na podstawie jednej książki nakręcono prawie 20 (!) adaptacji filmowych - to wiedz, że to jest Kawał Dobrej Książki

Klasyka w najlepszym (wg mnie) wydaniu. Na okładce piszą, że to najlepsza książka Dickensa. Czytałam i Pickwicka, i Twista, i Opowieść o Dwóch Miastach i kilka innych. I zgadzam się z tymi ludźmi. No, może ex equo z "Samotnią"

Akcja, mnóstwo wątków (które są świetnie prowadzone. W ogóle wg mnie to czy autor potrafi budować złożoną, wielowątkową historię stanowi o wielkości jego dzieła), emocje i niepewność. Tajemnica!

A już pół żartem - dobrze się czyta historię człowieka z takim imieniem (Pip. No kto to wymyślil to ja nie wiem :D tzn wiem, ale wiecie o co chodzi)

Polecam. Mnie się podoba od lat i chętnie wracam. Ale zadecydujecie sami

„Nieszczęścia i cierpienie złamały mnie, zmieniły. Mam nadzieję, że na lepsze.”

Pip jest sierotą, mieszka z siostrą i jej mężem kowalem. Jego życie nie jest łatwe. Przez przypadek poznaje ekscentryczną starą pannę i jej podopieczną Estelle. Mijają lata, Pip ma zostać kowalem, niespodziewanie dostaje od anonimowego darczyńcy pokaźną kwotę pieniędzy, musi jednak wyjechać do Londynu i podjąć naukę. Jego życie diametralnie się zmienia, londyńskie życie bardzo go wciąga. Już wkrótce zaczyna brakować mu pieniędzy...

Z przyjemnością i ciekawością przeniosłam się do XIX wiecznej Anglii. Piękny, wyjątkowy język, ciekawie utkana fabuła, nietuzinkowi, różni bohaterowie. Moje serce całkowicie skradł Joe, który pomimo odrzucenia i wzgardzenia gdy trzeba wyciąga pomocną dłoń. Postać pani Havisham niezmiennie mnie intrygowała.

Niebanalna, prosta i jednocześnie niezwykła historia. Marzenia o lepszym życiu, mylne przekonanie, że pieniądze gwarantują szczęście. Przepaść klasowa, bieda i bogactwo, tak zupełnie różny sposób patrzenia i postrzegania życia.

Ponadczasowa, klimatyczna, niebanalna, chwilami miałam wrażenie, że głupota ludzka i zapatrzenie w siebie nie ma granic. Nieubłaganie płynący czas, piękne opisy przyrody, zwykłe codzienne życie, zawiedzione nadzieje i liczne rozczarowania.

Przez powieść się płynie...

Opowieść o dojrzewaniu, znaczących moralnych przemianach, marzeniach, przyjaźni i miłości. Smutna. Ukazuje jak zgubne bywają wielkie nadzieje, jak wiele można stracić pozornie nic nie zyskując. Z całego serca polecam! Tatiasza i jej książki.

Nie będzie to bardzo naciągane, jeśli powiem, że "Wielkie nadzieje" to taka bajka dla dorosłych. Ale czasem nawet dorośli potrzebują bajek, zwłaszcza kiedy rzeczywistość jest trudna i przytłaczająca. Proza Dickensa jest specyficzna – albo się ją uwielbia, albo nie. Ja zdecydowanie należę do tej pierwszej grupy i mam nadzieję, że już wkrótce będę mogła sięgnąć po kolejne tytuły tego autora w pełnym, wiernym przekładzie.

Znam twórczość Dickensa, ale "Wielkich nadziei" wcześniej nie czytałam. Lubię powieści, w których bohater zmienia się na oczach czytelnika. Tutaj taką osobą, która przeszła wielką przemianę moralną był Pip. Biedny chłopak, nieszczęśliwie zakochany w pięknej dziewczynce z bogatego domu niespodziewanie dostaje ogromną sumę pieniędzy. Rozpoczyna więc naukę w Londynie, zapominając o swojej rodzinie i wstydząc się wręcz pochodzenia. Szybko jednak traci majątek i musi sam zarobić na utrzymanie. Jak potoczy się jego historia? Jeśli jesteście ciekawi, a nie znacie tej powieści to zachęcam do przeczytania :)

Trudno jest oceniać klasykę literatury. Książka ma bez wątpienia swoje plusy i minusy. Dla mnie plusem była fabuła, przedstawienie przemiany Pipa oraz fakt, że akcja dzieje się w XIX wiecznej Anglii. Lubię takie klimaty w książkach. Minus to lekko nużący język, chwilami może nawet się nudziłam. Całość jednak oceniam pozytywnie. Warto sięgać po klasykę, nawet jeśli mielibyśmy taką pozycję przeczytać tylko raz w życiu.

Jako że mój ukochany bohater literacki wspomina, iż dziewięć razy przeczytałam "Wielkie nadzieje" Dickensa, mając ku temu sposobność, postanowiłam również to zrobić. I odrobinę się zawiodłam. Jak opowiadana przez Pipa historia rozpoczyna się ciekawie, z niepokojącymi wydarzeniami, tak im dalej w treść, tym większą dekadencję wyczuwałam. Zakładałam z góry, jak się to skończy, jednak nie poczułam satysfakcji z lektury. Może zabrakło we mnie pewnego rodzaju sympatii dla głównego bohatera? Jednak jako dzieło prawiące o społeczeństwie, sprawdza się doskonale i ukazuje, iż przeskoczenie do wyższych sfer to prawie niemożliwa sztuka.