Szafa

Zatrważające jest to jak mało zauważamy patrząc na codzienny świat. Widzimy rzeczywistość tak dokładnie, a jednak jesteśmy ślepcami. Ten wstęp, bo tak powinno się według mnie patrzeć na ten zbiór opowiadań, otwiera nam oczy. Olga Tokarczuk wychodzi do nas i zakłada nam na nos okulary, jej okulary. I nagle świat się zmienia. Szafę postrzega się jako centrum świata, ostoję spokoju. Hotel zdaje się skomplikowanym mechanizmem, w którym, mimo różnych i niepasujących do siebie zębatek, wszystko pracuje jak powinno. Każdy pokój wydaje się opowiadać swoją historię, którą obsługa stara się wymazać, aby przygotować miejsce na kolejną, nowszą, inną. Kiedy już przeczyta się tę książkę, ma się wrażenie, że świat zmienił się nie do poznania. Już nigdy nic nie wyda Ci się takie samo. To jest magia Olgi Tokarczuk.

„Szafa” to zbiór trzech opowiadań, które początkowo mogą wydawać się niepozorne. Historie dotyczące sprzątania pokoi hotelowych, ukrywania się w szafie, a także tworzenia programów komputerowych, to czysta prostota, która została nam przekazana w niezwykle ujmujący sposób.

Mimo niewielkich gabarytów „Szafy”, pozycja ta jest niezwykle wciągająca i zawiera pewnego rodzaju głębię. Skłania nas przede wszystkim do refleksji i przemyśleń, ponieważ w cieniu tych wszystkich historii, pani Olga Tokarczuk zawarła prawdy dotyczące ludzkiego życia.

Język, którym cała książka została napisana, w szczególności łapał mnie za serce oraz zachwycał swoim pięknem. To właśnie dzięki niemu byłam w stanie przeżywać całą historię z bohaterami i zatapiać się w ich świecie.

„Szafa” jest absolutnie cudowną pozycją – uwrażliwiającą i ukazującą, że każda rzecz ma swoją duszę. O tym tytule mogłabym rozmawiać godzinami, ale nie w tym rzecz. Było to moje pierwsze spotkanie z twórczością pani Olgi Tokarczuk i już teraz mogę powiedzieć, że nieostatnie. Jeśli chcielibyście zacząć swoją przygodę z literaturą piękną, to myślę, że ta książka byłaby waszym idealnym początkiem.

Uczta dla mej duszy. Przepiękne i niezwykle inteligentne.

Polecam tę książkę jako pierwsze spotkanie z pisarstwem Olgi Tokarczuk.Jej wyobraźnia,styl powodują,że natychmiast zaczęłam być w świecie opisywanym.To wspaniała przygoda.Zafascynowana sięgam po kolejne dzieło Olgi Tokarczuk

Przeczytałem Szafę Olgi Tokarczuk. Dziwię się, że dotąd po Nią nie sięgałem. Jej słowa są jak kwiaty – proste i niezwykłe; to słowa, którymi sam się posługuję, a jednak, kiedy już wśród nich się poruszam, inne, inną nicią tkane; proszą, by po nie sięgnąć, by ich używać. Jak kwiaty wołają: bierz mnie! Zginę, ale bierz mnie! Oboje doznamy uniesienia, choć przeżyje tylko jedno. Więc … bierz mnie! Zdania uplecione z Jej słów to nie jakiś wysublimowany a niedorzeczny patos, to nie nowomowa zaczepionych na władzy, nie bzdury samosiejnych naukowców, lecz zdania, którymi sam chętnie posługuję się w rozmowie z drugim człowiekiem. I, jeszcze jedno, jak kwiaty, Jej słowa… pachną. Chłonąc je, pragnę wtulić się w zapisaną, wydziarganą we właściwych miejscach szydełkiem stronicę, twarzą, nosem właściwie, i chłonąć roztaczającą się ze słów woń. To właśnie Olga Tokarczuk w Szafie.