Prędkość ucieczki. Parabellum. Tom 1

Prowadzimy całkiem spokojne i poukładane życie, a wojnę znamy z opowiadań krewnych i książek. Jednak wszystko ulega destrukcji, gdy wojna nadchodzi naprawdę, a my stajemy się jej częścią. Czy wola przetrwania okaże się dostatecznie silna?

W końcu! Chyba od początków istnienia mojego bloga wspominam, że ciągle mi nie po drodze z Remigiuszem Mrozem. Mnóstwo o nim słyszałam i czytałam masę informacji — prawdopodobnie mogłabym na ten temat stworzyć tyle samo książek, co zainteresowany, choć raczej nie byłyby zbyt ciekawe. Ale w przyrodzie nic nie ginie, wszystko zawsze wraca na swe miejsce, a w tym przypadku, powieść do rąk własnych. Tak, trudno umknąć przed prozą Mroza! Jego fenomen wydaje mi się bardzo frapujący. Podobnie z Katarzyną Bondą, której książek fabularnych jeszcze nie miałam okazji przeczytać. Aczkolwiek wyczuwam, iż i na to przyjdzie pora. Jednak skupmy się na Remigiuszu oraz na opublikowanej po raz pierwszy sześć lat temu trylogii. Tym razem chodzi o wznowienie, swoją drogą, ładnie wydane. A jak z treścią? Czas rozwiązać zagadkę.

W życiu sięgnęłam po sporo powieści poświęconych tematyce wojennej. Jakoś dobrze się czuję w tego typu klimatach, choć, nie ukrywajmy, są ciężkie, przytłaczają. Pisarze zawsze mają wówczas dużo pracy, aby odpowiednio pokazać ludzkie losy, bez popadania w banał, bez urażania ofiar tragicznych zdarzeń, mimo ogólnego zarysu fikcji. Pierwsze strony „Prędkości ucieczki” charakteryzuje spokojny rytm, polegający na przedstawieniu bohaterów, widma nadciągającej historii. Lecz wkrótce wszystko przyspiesza, razem z nawałnicą wojny. Wtedy zaczęłam się zastanawiać, czy to nie będzie zbyt gwałtowne? Nie pogubię się? Ot, trochę przesadzone przemyślenia, bo prędko doszłam do wniosku, że fabuła wciąga.

Styl autora jest dość lekki, całość szybko się czyta. Bez potrzeby wracania do poprzedniej strony, choć natrafimy po drodze na sporo zdarzeń i postaci. Te ostatnie są jednak na tyle charakterystyczne, iż łatwo zapamiętamy ich imiona oraz związane z nimi fakty. Rozdziały są długie, podzielone na podrozdziały, gdzie obserwujemy otoczenie z perspektywy trójki bohaterów: Bronka, Staszka i Christiana, aczkolwiek narrację poprowadzono w trzeciej osobie. Spotyka ich wiele ciężkich chwil, a czytelnikowi ciągle towarzyszy pewny niepokój, strach przed przyszłością.

Moją ulubioną bohaterką stała się bezapelacyjnie Maria — Żydówka, narzeczona Staszka. Kobieta mocnego charakteru, zachowująca zimną krew w trakcie kryzysu, choć nieustannie się o nią zamartwiałam. To takie uczucie, gdy trzymamy za kogoś kciuki, lecz jesteśmy świadomi grożącego mu niebezpieczeństwa. Interesująco wypadł Christian Leitner, oficer Wehrmachtu, który rzeczywiście wierzył w to, że Hitler dąży do pokoju, doprowadzi do zjednoczenia Europy. Równocześnie Christian odznacza się przywiązaniem do honoru, istotnych wartości. Naprawdę ciekawie skonstruowana postać. Natomiast dwaj bracia, Bronek i Staszek pełnią dwie różne role, chociaż obie są ważne. Bronek walczy na froncie o kraj, Staszek walczy o miłość. Gdzie ich to zaprowadzi? Pora na kolejne tomy.

Wiem, że trylogia „Parabellum” budzi mieszane emocje wśród amatorów twórczości Remigiusza Mroza. Zawsze kojarzy się głównie z kryminałami, opowieściami „z dreszczykiem”, a tutaj mamy do czynienia z debiutem, tak różnym od tego, co napisał później. Osobiście trzyma się mnie przeczucie, iż ta właśnie seria najbardziej przypadnie mi do gustu, warto o niej pamiętać, warto po nią sięgnąć.

"Jest sierpień 1939 roku, nad Polskę nieuchronnie zbliża się widmo wojny. Życie dwóch braci zmienia się z dnia na dzień, kiedy staje się jasne, że świat, jaki dotychczas znali, chyli się ku upadkowi. Starszy sierżant Bronek Zaniewski będzie musiał zmierzyć się z wrogiem na linii frontu, podczas gdy Staszek, młodszy z braci, zrobi wszystko, by zapewnić bezpieczeństwo Żydów­ce, której oświadczył się tuż przed niemiecką inwazją".

Literatura, która porusza temat II wojny światowej, nie jest moją domeną. Sięga po nią zdecydowanie częściej mój mąż. Słyszałam jednak wiele dobrego o tym cyklu i kiedy usłyszałam, że zostanie wznowiony, postanowiłam przekonać się, co autor ma mi do przekazania.

Nie od razu wczułam się w klimat powieści. Początek był dla mnie trudny, jednak dość szybko przepadłam. Przeniosłam się w czasie i z zapartym tchem śledziłam kolejne wydarzenia.

To była moim zdaniem najlepsza powieść autora. Wciskała mnie w fotel. Zwłaszcza mam na myśli opisy tortur czy mordowania ludzi. Przerażało mnie to. Najgorsze jest to, że do takich scen podczas II wojny światowej dochodziło na porządku dziennym.

To był dobry początek cyklu. Bliżej mi chyba było do opowieści o Staszku. Nie tylko dlatego, że jego narzeczona jest moją imienniczką, ale bardziej czekałam na to, gdy akcja znowu przeniesie się właśnie do nich. Co prawda to nie znaczy, że nie lubiłam Bronka.

Mam nadzieję, że kolejne dwie części cyklu będą równie dobre. Liczę też na to, że akcja nie będzie zwalniać i nie będę się nudzić.

Co oznacza, gdy zaczyna się panika na ulicach? Gdy ludzie boją się o to, czy kolejny dzień ich życia będzie tym ostatnim? Wojna, to ona robi z ludzi nie tylko przerażonych, bezradnych. Wyciąga też z nich na wierzch wszystko to, co najgorsze.

Dwóch braci - w coraz gorszych warunkach muszą radzić sobie z natarciem wojsk Niemieckich. Z różnych stanowisk - starszy na froncie, młodszy uciekając ramię w ramię z Żydówką, która chowa w swoim sercu sekret. Czy uda im się przetrwać?

*

⭐⭐⭐/5

Książki z tłem wojny to zawsze coś, przez co ściska się nam gardło. Czy to ze smutku, czy ze wzruszenia... Czy po prostu ze złości nad tym, jak człowiek człowiekowi może zgotować tak podły los. I tutaj także było wszystko, jak należy... Niestety, dopiero gdzieś od połowy książki zaczynamy cokolwiek czuć, zbliżamy się emocjonalnie do bohaterów. Do tego czasu mamy jednak delikatnie przeciągniętą fabułę i dużo nieznaczących faktów. Pan Mróz skupił się ogromnie na tytułach, na stanowiskach (zbędne informacje, nie dziękuję).

Biorąc do ręki książkę, miałam wrażenie, że będzie smutno, będzie źle i będzie spadanie w coraz większą czarną dziurę rozpaczy, ale autor skupił się na sile. Nie tylko tej fizycznej i przy niej pozostał do końca. Z takiej perspektywy też warto patrzeć na wydarzenia - daje to nadzieję, że człowiek w każdej sytuacji wykrzesa z siebie trochę optymizmu. A także znajdzie w sobie siłę, by stanąć twarzą w twarz z tym, co najgorsze.

Dobrze, że pod ręką mam dwa kolejne tomy z serii, ponieważ jestem ciekawa, jak dalej potoczą się losy dwóch braci. @remigiuszmroz w takiej odsłonie to całkiem coś innego, niewiele znalazłam w tej książce typowo "mroźnych" scenariuszy, choć nie ukrywam, że nie pogardziłabym jakimś porządnym zwrotem akcji, po którym nie mogłabym się pozbierać. Znając możliwości autora wiem, że mógłby to sprawnie włączyć do całości.

BRACIA

Uwielbiam Bronka Zaniewskiego, po prostu fragmenty z jego udziałem wchłaniałam jak gąbka wodę. Toteż od jego postaci pozwolę sobie rozpocząć. Kiedy na horyzoncie spustoszenie czyni wróg, a strach i poczucie bezsilności odbiera ludziom nadzieję, sierżant Bronek, młody, pełen zapału nerwus zdaje się cechować ponadprzeciętną odwagą. I choć nieraz, jak mawia jego oficer, brakuje mu rozumu, walczy do utraty tchu. Przynosząc światło w ciemnym tunelu zwanym wojną. Ma swoje za uszami, i to czyni go jak dla mnie jeszcze bardziej atrakcyjnym, bo wiarygodnym. Jestem przekonana, że takich ludzi jak ON było w przeszłości wielu. I to dlatego w rozdziałach naszej historii zapisały się niesamowite zdarzenia świadczące o heroizmie, odwadze i pomysłowości Polaków. Snajper Bronek jest moim mistrzem. W jego cieniu, jak dla mnie, stoi Staszek, jego młodszy brat. Absolwent szkoły medycznej, człowiek, który podejmuje ryzyko ucieczki. Z jednej strony postawa może na pozór tchórzliwa, z drugiej – mężczyzna chroni swoją ukochaną, nie wyrzekając się miłości do Żydówki, która przecież w przeszłości należała do grupy „podwyższonego ryzyka” jeśli chodzi o śmierć. Bardzo ciekawe postaci, bo różniące się i wyraziste. Cieszę się, że autor ma w ich temacie jeszcze wiele do powiedzenia. W końcu przede mną wciąż dwa tomy.

INNA PERSPEKTYWA

Bardzo trafnym pomysłem autora okazuje się wprowadzenie w tę historię zupełnie innej perspektywy, przeciwstawnej, bo ukazanej oczyma oficera Wermachtu. Christian Leitner na pozór nie jest człowiekiem złym, kategoryzowanie ze względu na rasę nie leży w jego naturze, ale jako wyznawca Hitlera stara się wykonywać jego rozkazy. A kiedy przywdziewa mundur, zapomina, że przede wszystkim jest po prostu człowiekiem. Takim, jak inni.

DZIAŁANIA WOJENNE, CZYLI SŁOWO O AKCJI

Historia przerażająca, bo bazująca na autentycznych zdarzeniach. Rozegrana w miejscach, które przecież istnieją naprawdę. Jak straszne rzeczy może czynić wojna zmieniając „braci” we wrogów, ludzkość w zezwierzęcenie. Trudne do przełknięcia obrazy, planowane obustronnie taktyki, powolne uświadamianie sobie tragizmu sytuacji. Odważne próby ratunku, czyny heroiczne i nieustanne ryzyko, bo przecież zło może czaić się wszędzie. Jest i wątek miłosny. Autor plastycznie pokierował dialogiem, ujmując mnie w szczególności relacjami panującymi w wojskowym oddziale Bronka .(I widzicie, znowu on! Po prostu coś w sobie ma.) Książka wzbudziła we mnie ogrom emocji od zachwytu, po przerażenie.

[Adres usunięty]

[Adres usunięty]

Doskonale się czyta powieść osadzoną w realiach II wojny światowej, do której autor na prawdę dobrze się przygotował. Historia braci Zaniewskich porywa, dzięki pełnokrwistym postaciom. Brawo Panie Remigiuszu!

Remigiusz Mróz urodził się w 1987 roku w Opolu. Jest doktorantem Akademii Leona Koźmińskiego w Warszawie. W ciągu trzech lat zdążył wydać dwanaście książek. Nie ogranicza się do jednego gatunku – tworzy powieści historyczne, thrillery prawnicze, kryminały, a nawet science fiction. „Parabellum” to seria powieści, których akcja ma miejsce podczas II wojny światowej.

Młody lekarz, Stanisław Zaniewski, właśnie się oświadczył. Wybranką jego serca jest Żydówka, Maria. Z kolei jego starszy brat, sierżant Bronisław Zaniewski, wzdycha z tęsknoty za piękną Anielą, którą zostawił w leżących na Kresach Baranowiczach. Wojna zaskakuje obu braci i zmienia ich plany o sto osiemdziesiąt stopni. Staszek i Maria opracowują plan ucieczki na zachód, aby przedostać się do rodziny Marii mieszkającej we Francji. Szybka akcja Luftwaffe daje Bronkowi przedsmak tego, co czeka go na wojnie – z Piątej Kompanii Batalionu „Delatyn” zostaje tylko czterech żołnierzy. W ten sposób zaczyna się tułaczka obu braci Zaniewskich po coraz bardziej pogrążonej w wojnie Europie.

Akcję pierwszej części cyklu „Parabellum” umieszczono w pierwszym miesiącu II wojny światowej – we wrześniu 1939 roku. Mogłoby się wydawać, że zawieranie całej fabuły w jednym zaledwie miesiącu oznacza małe pole manewru dla autora, czyli niewielką ilość wątków, wydarzeń i zero dynamiki, ale nic bardziej mylnego! Akcja podzielona jest między dwóch braci i już sam ten fakt daje dużo możliwości. Przede wszystkim czytelnik ma okazję poznać dwa oblicza wojny – cywilne i wojskowe. A zapewniam, oba obfitują wręcz w zapierające dech w piersiach wydarzenia. Ponadto zawężenie akcji do jednego miesiąca ma jeszcze jedną, ważną zaletę – szczegółowość. Autor z dużą dokładnością oddaje sytuacje, w których znajdują się bohaterowie, a książka zyskuje przez to na plastyczności i realności.

Najmocniejszą stroną pierwszej części „Parabellum” są według mnie bohaterowie. Mimo że jest ich tutaj całkiem sporo, przez co trudno tak naprawdę wyłowić tę jedną czy nawet kilka głównych postaci, każda z nich jest wyrazista i prawdziwa. Cała historia zaczyna się od poznania rodziny Zaniewskich, ale bohaterowie szybko się namnażają, czytelnik poznaje coraz to nowsze osoby, które będą towarzyszyły mu już do końca książki. Przyznam szczerze, że do gustu przypadły mi zupełnie inne postaci niż bracia Zaniewscy, którzy notabene są świetnie ze sobą skontrastowani. Zdecydowanie najbardziej polubiłam kapitana* Obelta, głównie za jego cięty język i cudowny, czarny, taki typowo koszarowy humor. Możecie sobie wyobrazić, jaka to postać – to ten typ człowieka, który niby nie okazuje emocji, niby traktuje swoich żołnierzy tak, jakby nimi gardził, i który wręcz żywi się sarkastycznymi docinkami, ale w rzeczywistości potrafi dostrzec w każdym człowieku jakieś zalety, mocne strony. Obelt to bardzo dobry dowódca, urodzony kapitan. Poza nim naprawdę zainteresowała mnie postać, która pojawiła się jedynie na samym początku, ale przewijała się później przez większość książki. Mam tu na myśli Maniurę, który ginie na samym początku (więc nie bójcie się, to nie żaden spoiler) w ataku Luftwaffe, a który, chyba można tak powiedzieć, przyjaźni się z Bronkiem. To postać bardzo specyficzna, ze swoim oryginalnym sposobem bycia i mówienia, ale bardzo urocza. I dowód na to, że bohater wcale nie musi pojawić się w książce bezpośrednio – ale że odpowiednią jego kreację mogą zapewnić inne postacie, które po prostu będą go wspominały. Ale „Prędkość ucieczki” to nie tylko żołnierze. Znajduje się tu również wiele cywilów, na przykład prześwietny Kremmer*, właściciel niewielkiego dworku, człowiek niezwykle kulturalny, uprzejmy, inteligentny i baaardzo wygadany. Towarzyszy ON Bronkowi i innym żołnierzom i stanowi dla nich genialne, trochę zabawne tło. Widzicie więc, że Remigiusz Mróz stworzył szeroki wachlarz świetnych postaci i, trzeba mu to przyznać, zrobił to perfekcyjnie.

Niezwykle podobał mi się również klimat tej powieści. Chodzi mi tutaj o oddanie nastroju, jaki faktycznie panował wśród Polaków na początku II wojny światowej. Obecne są tu przede wszystkim nadzieje związane z pomocą, jaka miała nadejść ze strony Francji i Wielkiej Brytanii. Polacy wojnę rozpoczynają z przekonaniem, że pomoc ta nadejdzie niemalże od razu, ale widać, że z każdym dniem takie przekonania słabną, a do głosu dochodzą inne – że to koniec Polski, że ledwo po dwudziestu latach od odzyskania niepodległości ten kraj znowu zniknął z map. To jeszcze jedna dobra strona zawężenia akcji do jednego miesiąca.

Warto także wspomnieć o stylu autora. Przyznam szczerze, że nie wyróżnia się ON w jakiś szczególny sposób. Może brzmi to dość niefortunnie, ale moim zdaniem to zaleta – Remigiusz Mróz pisze raczej neutralnym językiem, nie sili się na coś specjalnego, wyróżniającego się (a jeśli tak, to tylko w wypowiedziach postaci – i to tylko tych szczególnych, jak na przykład wspomniany Maniura czy Kremmer). Nie zasypuje też czytelnika długimi opisami na przykład sprzętu wojskowego – oczywiście, to wszystko jest zaznaczone i nazwane, ale w taki sposób, by kompletnie zielony w tym temacie czytelnik nie czuł się przy tym niekomfortowo. Mróz opisuje wszystko w przystępny dla zwykłego człowieka sposób. „Parabellum. Prędkość ucieczki” to przede wszystkim książka, którą określiłabym mianem sensacyjno-obyczajowej, a która jedynie umieszczona została w realiach II wojny światowej. Myślę, że to dobra informacja dla tych, którzy niespecjalnie lubią literaturę wojenną.

Tak więc pierwsza książka tego sławnego w ostatnim czasie autora, jakim jest Remigiusz Mróz, już za mną. Oczywiście nie żałuję spędzonego z nią czasu – po raz kolejny przekonałam się, że mamy w kraju naprawdę dobrych pisarzy. Ja niestety należę do tego typu czytelników, którzy wolą sięgnąć po zagranicznych autorów. Od ponad roku jednak pilnuję się, by nie przekreślać naszych rodzimych twórców. I cieszę się z takiego postanowienia, bo naprawdę warto, mamy być z kogo dumni. Pierwsza część „Parabellum” wywarła na mnie bardzo pozytywne wrażenie, choć mam nadzieję, że przy następnej części lub innych książkach Mroza (za kilka dni zabieram się za „Ekspozycję”) odczuję więcej emocji. Owszem, działo się tu dużo i nie można odmówić Mrozowi dynamicznie poprowadzonej akcji, miałam jednak przez całą książkę takie przeczucie, że choćby nie wiem, w jakie kłopoty wpadli bohaterowie, wyjdą z nich cało. I rzeczywiście przez większą część książki tak było. Dopiero pod koniec wszystko zaczęło się sypać i aż jestem ciekawa, co się dalej wydarzy. Najgorsze jest to, że nie mam kolejnego tomu, a Mróz postanowił zakończyć „Prędkość ucieczki” w kluczowym momencie (niezłe zagranie!). Mam więc nadzieję, że szybko uda mi się przeczytać kolejną część. A Wam szczerze polecam tę. Czytanie tej książki było samą przyjemnością.

Jak szeroka i długa jest Polska, to wszędzie zachwalają Mroza, i ja do tych zachwalań muszę się przyznać. Zapewne gdy tylko zauważyliście te słowa, to pomyśleliście sobie: O nie, znowu on? No właśnie, jak to możliwe, by gdzie się nie spojrzeć, to tam jest mroźno? Chcesz kryminał, wybierz Kasację i Ekspozycję. Potrzebujesz Sci-fi? Ruszaj po Chór zapomnianych głosów. Przeczytałbyś coś historycznego? Sięgaj po Turkusowe szale, ale i po Parabellum.

Druga wojna światowa i dwóch braci Zaniewskich. Kompletnie różne historie, jednak mają coś wspólnego, w ich kraju dzieję się coś niedobrego. Zmagają się oni z wojną, ucieczkami, decyzjami, które mogą zaważyć o ich życiu, lecz nie tylko…

Wiedziałam, że Remi potrafi mnie zaskoczyć. W końcu przekonał mnie ON do Turkusowych szali, pokazując mi dzięki temu, że nie możecie sobie wmawiać, że coś nie jest w waszym guście. Gdy sięgnęłam po Parabellum, było to wyłącznie podyktowane ciekawością. Ale ta ciekawość tak płonęła podczas czytania tej książki, że rozgrzewała mnie do czerwoności. Bo tak to jest z książkami Mroza. Sięgasz po nie z ciekawości, a potem brniesz w nich, co tam brniesz, wręcz latasz i nie chcesz wylądować na ziemi.

Mogłabym się pokusić o stwierdzenie, że to pozycja dla osób, które lubią wartką akcję, ale niekoniecznie mają coś w głowie, jeżeli chodzi o historię. Ja sama jestem nogą z historii i się do tego przyznaję, dlatego tak trudno wsiąknąć mi w pozycje, które mówią o czasach przeszłych, o których tak naprawdę nie mam zielonego pojęcia. Wiem, że jest to jednocześnie powód do rozczarowania własną osobą, że niezbyt wiele wiem o II wojnie światowej. Ja nawet nie mam pojęcia kto z kim, dlaczego, jedynie w głowie mam urywki nieposkładanych faktów. Jednak książka Remigiusza sprawiła, że jestem zachęcona historią i chętnie we własnym zakresie dowiedziałabym się o niej czegoś więcej. Wręcz czegokolwiek, bo pamięci do dat to ja nie mam.

To jest właśnie jeden z tych darów, którzy posiadają Autorzy dość nieliczni. Potrafią tak skrzętnie zaplanować fabułę i w taki klarowny sposób ją ukazać, a przede wszystkim zaciekawić czytelnika, że już jesteśmy na przegranej pozycji i musimy, wręcz chcemy poznać historię jak najszybciej. Przewracamy więc kolejne strony, tylko by przebyć drogi bohaterów wraz z nimi. Jednocześnie nie oczekujcie, że to będzie droga usłana płatkami róż, ponieważ znajdziecie tutaj sceny, które są dramatyczne. Ale w końcu wojna taka była. Nie ma miejsca na dywagacje i kolorowanie historii różowymi kredkami, tylko by były one przystępne dla wrażliwego czytelnika. Co to to nie. Musicie uzbroić się w broń, hełm i może dołóżcie do tego kilka granatów i ruszcie w podróż z braćmi Zaniewskimi. Poznajcie urywek wojny, i cieszcie się tym, że wtedy na świecie jeszcze was nie było.

Tytuł: Parabellum: Prędkość ucieczki

Autor: Remigiusz Mróz

Wydawnictwo: Instytut Wydawniczy Erica

Data wydania: 10 września 2013

Liczba stron: 411

Remigiusz Mróz – absolwent Akademii Leona Koźmińskiego w Warszawie oraz doktorant na tejże uczelni. W jego dorobku znajduje się 6 utworów. Każda jego książka ma wysokie oceny.

Pierwszy tom świetnego cyklu Parabellum.

Powieść wyszła spod lekkiego pióra. Strony bardzo szybko przechodzą z prawej ręki do lewej. Wykonanie jest w stu procentach bardzo dobre. Autor dopracował każdy detal. Wydaje się, że tematyka jest trochę nudnawa, ale utwór został sfabularyzowany, a fakty historyczne ciągle jemu towarzyszą.

Sierżant Bronisław Zaniewski pobił swojego przełożonego, chorążego Chwieduszko. W tym samym czasie jego młodszy brat, Stanisław, zaręcza się z Żydówką. Jego ojcu trudno jest to zaakceptować. Postanawia z nią oraz wujkiem Holzerem uciec do Francji przed wojną. Będą musieli przedrzeć się przez Niemcy, co wydaje się niełatwym zadaniem. Po drodze mają wiele przygód. Czy wszystko pójdzie po ich myśli?

(...) zawsze twierdził, że żołnierze w plotkowaniu biją na głowę nawet siedzące w kościele stare baby.

Bardzo ciekawym zabiegiem było dodanie tabeli stopni w Wehrmachcie oraz SS w latach 1934-1940. Dzięki temu możemy użyć słowa kapitan zamiast Hauptmann.

Głównych bohaterów jest masa, aczkolwiek według mnie warto przyjrzeć się Christianowi Leitnerowi. Bardzo trudno go zdefiniować, ponieważ ludność niemiecka w czasach II wojny światowej znana była z okrucieństwa, lecz ON ma swój kodeks moralny, traktując ludzko Żydów. Uważam, że celowo został ON stworzony, aby ukazać kontrast pomiędzy dobrym, a złym żołnierzem. Jest ON dla mnie najciekawszym bohaterem tej książki.

Przed czytaniem spodziewałem się nudnej historii, która w 99% będzie opierała się na faktach. Na szczęście grubo się pomyliłem, gdyż (jak wcześniej wspomniałem) historia jest tłem, aby pokazać, że postacie muszą walczyć o życie oraz swoją godność. Utwór niesie ze sobą bardzo dużo wartości, m.in. wierną przyjaźń oraz miłość za wszelką cenę. Powieść jest od dziś jedną z moich ulubionych.

Sierpień 1939. Wybór pierścionka zaręczynowego zamienia się w selekcję wrogów i broni. Wymiana ciosów wywołanych nieporozumieniem przekształca się w wymianę ognia. Między narodowościami powstają wyraźne granice w których gubi się człowieczeństwo. Bariery między państwami zanikają.

Parabellum Mroza opowiada nie tylko o wojnie, ale i o całkowitym przewartościowaniu życia, w którym każda sekunda zaczyna mieć znaczenie. Wojna hartuje, uczy i przeobraża nie tylko ludzi fizycznie znajdujących się w rozpadającym się świecie. Zostawia trwały ślad także na tych, którzy mają odwagę o niej czytać odtwarzając tą trudną do objęcia rozumem rzeczywistość.