Ogień i krew. Tom 2. Wydanie serialowe

„Ogień i krew” jest bez wątpienia pozycją obowiązkową dla wszystkich fanów Georga R.R. Martina oraz jego „Pieśni lodu i ognia”. Wdanie serialowej jest z kolei dodatkowym smaczkiem dla tych, których oczarowała przeniesiona na ekran wersja historii rodu Targaryenów. Opowieść swoją formą przypomina czytanie jakieś kroniki lub podania historycznego, napisana jest jednak w bardzo ciekawy i angażujący czytelnika sposób, sprawiając, że kartki przewracają się w zawrotnym tępię.  Jeżeli zdecydowaliście się na zakup tomu pierwszego koniecznie sięgnijcie po ten drugi. Obiecuję, że nie usiedzicie w spokoju dopóki nie poznacie zakończenia tej historii!   

"Ogień i krew" przyjechała do mnie dokładnie w momencie, kiedy zaczynała się emisja serialu "Ród smoka". Nie oglądałam ani nie czytałam "Gry o tron" więc ucieszyłam się że będę mogła poznać historię jeszcze na trzysta lat wstecz (bo w tych dwóch tomach to właśnie tam się cofamy) i dopiero później wziąć się za "Grę o tron", w przypadku której postanowiłam zacząć od słuchowiska, a później obejrzeć serial.

I gdyby nie fakt, że "Ród smoka" wciągnął mnie od pierwszego odcinka, to najpierw bym przeczytała książki, ale tym razem było odwrotnie. Czy żałuję? Zaraz opowiem.

Ale zacznijmy od fabuły. Jak już wyżej wspomniałam, cofamy się trzysta lat wstecz względem wydarzeń z Gry o tron. Targaryenowie mieszkają na smoczej skale i dowiadujemy się również wielu świetnych ciekawostek, np. o tym jak powstał żelazny tron. Martin postanowił, że w tych opowieściach przybliży nam powody, dla których wybuchła wojna domowa, opowie nam bardzo dużo o smokach. I to może być dla jednych wadą, a dla innych nie, bo jak już chciałam zacząć od tego, o czym mówi fabuła, to muszę od razu przeprosić, że ona jest jak by... na drugim planie, bo to swego rodzaju dziennik. Faktycznie wielu rzeczy możemy się dowiedzieć, ale to bardziej w formie kroniki, a tym samym, przynajmniej dalej, jako ciekawostek niż jako typowej ksiażce.

W środku jest też całe mnóstwo ilustracji, dzięki którym z przyjemnością się do niej zagląda. Jako osoba, która nie czytała jeszcze żadnej części Gry o Tron, muszę przyznać, że jest to genialne wprowadzenie do opowieści. Autor lawiruje między wieloma postaciami i wydarzeniami, a to powoduje, że trzeba się skupić na lekturze. Chwila rozkojarzenia i już można się pogubić.

Dlatego to jedna z tych książek, których ja osobiście nie zabieram w drogę. Nie dość, że bałam się, że gdy wezmę jeden tom, to będę chciała od razu pochłonąć drugi i będę rozpaczać, że go przy sobie nie mam, to jeszcze są one dość... obszerne. Krótko mówiąc, o cegiełki. Dla mnie to na plus, bo im więcej stron w powieściach fantasy, tym ja chętniej p nie sięgam.

Wspomniałam, że nie czytałam innych powieści z tego świata, ale za to inną serię Martina już tak i uwielbiami jego styl, język i to, jak potrafi opowiadać historię. Gdybyśmy o jego powieści wzięli na lektury szkolne, to były by hitami.

Wracając do serialu. Jest on mocno fabularyzowany w porównaniu z książkami i generalnie uważam, że można śmiało traktować je jako osobne twory, niekoniecznie od siebie porównując ze względu na ich formę.

"Ogień i krew" jako oba tomy dla mnie są jako jedna całość. Przypuszczam, że gdyby nie ilość stron, śmiało mógłby być to jeden tom. Po przeczytaniu ich już wiem, że ten świat będę poznawać bardzo szybko i już się nie mogę doczekać aby usiąść ze słuchawkami na uszach i włączyć słuchowisko by jeszcze lepiej wskoczyć w świat wykreowany przez Martina.

Polecam zakupić oba tomy jeśli macie lekturę w planach aby nie kombinować w środku nocy z poszukiwaniem audiobooków!

Recenzja powstała we współpracy z Wydawnictwem Zysk i S-ka.

[współpraca reklamowa] Wydawnictwo Zysk i S-ka

Autor po raz drugi zabiera nas do świata Westeros. Świata, w którym rządzą smoki i który pogrążony jest w wojnie.

Akcja książki rozpoczyna się tuż po śmierci króla Viserysa I Targaryena. O tron ubiega się jedyne dziecko z pierwszego małżeństwa zmarłego króla Rhaenyra oraz Aegon, nastraszy z synów z drugiego małżeństwa króla. Przy tym wyborze upierała się królowa wdowa, Alicant. Uważała ona, że nowym władcą nie powinna być kobieta. Jak się jednak okazuje nie tylko ci dwoje roszczą sobie prawa do korony. Są również inni kandydaci. Kim są?

Podczas gdy Aegon był koronowany, Rhaenyra zaczęła rodzić. Był to poród przedwczesny, spowodowany wieściami o nowym królu. Dziecko to upragniona dziewczynka, która niestety nie przeżyła. Była zniekształcona. Rhaenyra obiecała zemstę za to co jej zrobili. I tak zaczął się Taniec Smoków. Najpierw była to wojna słowna, później do niej wkroczyły smoku.

Do walki dołączają również prostaczkowie, którzy opowiadają się po jednej ze stron. Walki toczą się przez dwa lata. Przez ten okres obie strony poniosły wiele strat.

Jakie były ostateczne rozstrzygnięcie sporu? Jak naprawdę zginął Aegon II? Jakie było pochodzenie trzech smoczych jaj, które otrzymała w prezencie Daenerys? Dlaczego Aegon trzeci tego imienia zwany był „Zgubą Smoków”? Przekonajcie się sami.

Tom drugi serii podobnie jak pierwszy wciąga od pierwszych stron. Czytelnik ciekawy jest co wydarzyło się przed wydarzeniami opisanych w sławnej serii „Gry o tron”. Według mnie ta część jest lepsza od pierwszej. Po części na pewno łatwiej się ją czyta, bowiem znamy już większość bohaterów i łatwiej jest nam zorientować kto jest kim. Autor jednak jak w każdej swojej książce przedstawia nam bardzo dużo postaci. Każda z nich jest inna, każda ma silny charakter. Każda kombinuje jak zdobyć tron. Pan Martin jak zwykle włożył wiele pracy i wykazał się niezwykłą wyobraźnia by stworzyć świat Westeros. Jest tutaj wszystko przemyślane i dopracowane. Chociaż znamy już większość postaci, nadal książka wymaga od nas skupiania na więcej niż 100%. Ale dla fanów uniwersum „Gry o tron” na pewno nie będzie to problem.

Na uwagę zasługują również wspaniale wykonane ilustrację przedstawiające postacie występujące w danym opowiadaniu. Moją uwagę zwróciły głównie ich wyrazy twarzy, który pokazuje jaki charakter miała ta dynastia.

Nie jest to lektura dla każdego z wielu powodów. Głównym to pewnie ta ilość bohaterów i przeróżnych nazw. Dla niektórych jest to zniechęcające by zagłębić się w książkę, a dla mnie akurat wielki plus.

Dobrze, że druga część "Ognia i Krwi" została wydana razem z pierwszą. Tak naprawdę część 1 i 2 to jedna książka, która została podzielona na 2 ze względów praktycznych (1 część to ponad 600 stron, 2 - ponad 500). Całość przedstawiona jest w formie kroniki, nie ma aż tak wartkiej akcji jakiej się spodziewałam, ale mimo wszystko Targaryenowie nie zawiedli, Jednocześnie pewne niezrozumiałe dzieje z "Gry o tron" zostają szczegółowo wyjaśnione. Książka zawiera naprawdę piękne ilustracje. Uwielbiam wszystkie książki Martina.