Najważniejsze to przeżyć

1. 

   Recenzenckie Mistrzostwo Świata

   Ocena: 5/5

   Opinia użytkownika sklepu

   Dodana przez Justyna Z. w dniu 2023-09-22

   Recenzja dotyczy produktu typu: książka
   0 z 0 osób uznało recenzję za przydatną

   Kiedy na ruiny zbombardowanej Warszawy opadł kurz, do stolicy zaczęli wracać ci, którzy zdarzyli ukryć się przed okupantem w mniejszych miejscowościach czy wiejskich posiadłościach. Wraca również rodzina doktora Pataczka. Każdy z nich rozpoczyna własną opowieść o tym jak stolica powstaje z gruzów, o tym jak próbują układać sobie życie na nowo, o tym kogo stracili i za kim tęsknią.
   
   Najmłodsza, Mirka której wojna odebrała dzieciństwo i możliwość nauki w szkole, teraz angażuje się w pomoc tym, którzy nie mają sił i zdrowia by zatroszczyć się o siebie samych.
   
   Starsza córka Teresa, ma żal do ojca, że nie pozwolił jej walczyć w powstaniu, czuję się gorsza od swoich rówieśników, którzy szczycą się walką w powstańczym zrywie. Wojna zabrała jej nie tylko wielu przyjaciół ale odebrała również miłość jej życia.
   
   Małżeństwo Pataczków któremu wojna odebrała to, co kiedyś ich połączyło. Wygasło uczucie i pozostała pustka.
   
   Autorka w niesamowity sposób nakreśliła obraz powojennej stolicy z jej smutnym, wręcz beznadziejnym obrazem zgliszczy, smrodem gnijących ciał, odgłosem płaczu za poległymi. Ileż tu żalu, smutku, rozczarowań i beznadziei. W jak nieludzkich warunkach przyszło żyć tym, którzy ocaleli, a mimo tej trudnej sytuacji znaleźli w sobie motywację by ruszyć z odbudową stolicy. Hart ducha i determinacja przede wszystkim młodych ludzi sprawia, że pojawią się nadzieja.
   
   Polecam tą porywającą opowieść o ludziach honoru, o tych, których obdarto z nadziei ale oni się nie poddali.

   Czy ta recenzja była przydatna? tak | nie
   Napisz pierwszy komentarz
2. 

   Super Recenzent

   Ocena: 5/5

   Opinia użytkownika sklepu

   Dodana przez Joanna J. w dniu 2023-09-13

   Recenzja dotyczy produktu typu: książka
   0 z 0 osób uznało recenzję za przydatną

   Spoglądając na motyw pięknych kwiatów na okładce książki, pomyśleć można, że najnowsza powieść Ałbeny Grabowskiej jest lekką i przyjemną w odbiorze powieścią, idealną lekturą na ostatnie, słoneczne dni lata. W blurbie przeczytamy, że jej głównym wątkiem jest powrót ocalałych podczas wojny mieszkańców do Warszawy. „Pierwszy rzut oka” na książkę sugeruje więc optymistyczny wydźwięk utworu. Niestety, sielankowo tym razem nie będzie. Książka jest smutna, jak dla mnie, wręcz depresyjna. Opisuje ogrom ludzkich wojennych i powojennych dramatów, poszukiwania zaginionych bliskich, opłakiwanie zmarłych członków rodzin. Co nie znaczy, że książka nie jest warta przeczytania, wręcz przeciwnie. Ałbena Grabowska dzięki doskonałemu warsztatowi literackiemu przedstawia całą gamę ludzkich emocji, nadziei i rozczarowań. A emocje w utworze literackim są najważniejszą czytelniczą wartością.
   
   Do przedwojennego mieszkania w częściowo zburzonej kamienicy wraca czteroosobowa rodzina Pataczków. Mama to nauczycielka języka polskiego, która po wojnie podjęła pracę jako dziennikarka. W swoich artykułach opisuje codzienne życie mieszkańców stolicy i ich wojenną przeszłość. Tato jest lekarzem chirurgiem, obecnie zatrudnionym w jednym ze szpitali odbudowującej się Warszawy. Ich starsza córka Tereska to przyszła studentka, obecnie przeżywająca zawód miłosny. Często działa impulsywnie i z niskich pobudek, nie rozumie pojęcia szczerej miłości i poświęcenia. Ma żal do rodziców o to, że nie pozwolili jej na czynny udział w Powstaniu Warszawskim, chociaż zdaje sobie sprawę, że najprawdopodobniej, jak wielu jej przyjaciół, nie przeżyłaby walk na ulicach Warszawy. Najbardziej zaradna i najsprytniejsza z całej czwórki i chyba najdojrzalsza emocjonalnie jest dwunastoletnia Mirka. To ona najszybciej i najlepiej odnajduje się w nowej rzeczywistości. Wykorzystuje swoje umiejętności kraweckie i handlowe, aby wspomóc finansowo rodzinę i bliskie jej osoby. Jest niezwykle empatyczną i pomagającą potrzebującym dziewczynką. Nie zatraca przy tym dziecięcej szczerości i spontaniczności.
   
   Po powrocie do Warszawy rodzina przeżywa szok. Ogrom zniszczeń, wszechobecne na każdej niemal ulicy groby, świadomość śmierci wielu ich przyjaciół, znajomych, współpracowników, sąsiadów przygniata ich swoim ciężarem.
   
   Rodzina Pataczków szczęśliwie przetrwała wojnę, są wybrańcami losu, udało im się przeżyć. A to, jak sugeruje tytuł książki, jest najważniejsze... Ale czy na pewno?...
   
   Powieść chwyta za serce, emocjonalnie powala na łopatki. Szokuje opisami dokonywanych ekshumacji, fetoru rozkładających się ludzkich zwłok, krzyku rozpaczy matek, które odnalazły grób swojego dziecka – powstańca. Poraża opisem wyglądu osób wracających z obozów koncentracyjnych, ilością sierot ukrywających się w grożących zawaleniem ruinach.
   
   Zaskoczenie książki bardzo mnie zaskoczyło. Nie tak wyobrażałam sobie dalsze losy członków rodziny Pataczków. Ale może taką ścieżkę życia wytyczył im los? Od tego, co komu pisane przecież się nie ucieknie...
   
   Jeśli szukacie książki, która na długo pozostanie w waszych sercach, przeczytajcie koniecznie „Najważniejsze to przeżyć”.

   Czy ta recenzja była przydatna? tak | nie
   Napisz pierwszy komentarz
3. 

   Recenzenckie Mistrzostwo Świata

   Ocena: 4/5

   Opinia użytkownika sklepu

   Dodana przez Ewelina G. w dniu 2023-09-10

   Recenzja dotyczy produktu typu: książka
   0 z 0 osób uznało recenzję za przydatną

   „Najważniejsze to przeżyć” to powieść, która bardzo porusza. Opowiada o losie ludzi, którzy po II Wojnie Światowej wrócili do zrujnowanej Warszawy. Nie tylko miasto legło w gruzach, ale również ich życie.
   
   Do Warszawy, która obróciła się w gruz wraca rodzina Pataczków. Ich dawny dom przy ulicy Marszałkowskiej jakiś cudem ocalał. Narracja książki jest z punktu widzenia różnych członków rodziny, dzięki czemu możemy bardziej poznać punkt widzenia każdej z tej osoby. Mama to dziennikarka, spisująca los ludzi, którzy przeżyli. Tata jest lekarzem. Ich starsza córka, Tereska jest w okresie dojrzewania i czuje się trochę odepchnięta przez rówieśników. Jest i najmłodsze dziecko, którego wypowiedzi poruszają najbardziej. To ona nauczyła innych żyć. To ona pokazała swoją postawą, że najważniejsze to przeżyć. Mira ma zaledwie 12 lat, ale przez wojenną zawieruchę dojrzała szybciej. Jej wypowiedzi na długo zostaną
   
   „Najważniejsze to przeżyć” to książka wobec, której nie można przejść obojętnie. To nie opis brutalnych scen jakie miały miejsce w czasie II Wojny Światowej, ale prawdziwe życie tych, którzy przeżyli przesłuchania na Pawiaku lub obozy koncentracyjne. Ból, cierpienie, uczucie niesprawiedliwości, ale również nadzieja i miłość. To wszystko znajdziecie w tej książce.
   
   Jeśli lubicie powieści historyczne to bardzo polecam „Najważniejsze to przeżyć”

   Czy ta recenzja była przydatna? tak | nie
   Napisz pierwszy komentarz
4. 

   Recenzenckie Mistrzostwo Świata

   Ocena: 5/5

   Opinia użytkownika sklepu

   Dodana przez Magdalena L. w dniu 2023-09-08

   Recenzja dotyczy produktu typu: książka
   0 z 0 osób uznało recenzję za przydatną

   Rodzinie Mirki udało się przeżyć wojnę, gdy wreszcie nadchodzi długo wyczekiwana wiadomość o kapitulacji Niemców opuszczają wcale nie tak gościnną i sielską wieś by powrócić do Warszawy.
   
   Tyle, że Warszawy już nie ma, a przynajmniej nie ma jej takiej, jaką zapamiętali. Domy i kamienice leżą w ruinach, uczelnie zasypuje gruz strzaskanych pociskami ścian, ogród botaniczny został zrównany z ziemią, a gdzie nie stanąć wszędzie tylko śmierć i zniszczenie. Czy można mówić o szczęściu w nieszczęściu, gdy rodzina odkrywa, że ich dom ostał się prawie cały?
   
   Nie da się ukryć, że w czasie wojny Warszawa poniosła ogromne straty nie tylko w ludności, której przecież tak wiele zginęło ale także w infrastrukturze. Rodzina Mirki powraca na gruzy dawnego życia i usilnie próbuje na nowo poukładać sobie świat. Tyle, że wcale nie tak łatwo jest się pogodzić ze wszystkim co się utraciło. Czasem może i „najważniejsze to przeżyć” ale by to życie kontynuować, potrzebna jest nadzieja, która będzie trzymać człowieka w pionie. A nadzieja w powojennej Warszawie jest jak tombak. Niby świeci jak złoto, jednak w środku to tylko dobrze utkane kłamstwo.
   
   Niezwykle poruszyła mnie ta książka. Mirka, która jest osią całej opowieści to jeszcze dziewczynka, ledwo dwunastoletnia panienka, która powinna wyszywać serwetki i uczyć się geografii, jednak wojna odarła ją z bezpiecznej i ugładzonej przyszłości. Dziewczyna po powrocie do Warszawy jak tylko może stara się pomagać rodzinie. Obszywa guziki, szuka porzuconych skarbów w gruzach budynków, codziennie ryzykując życiem przemierza zniszczone miasto, by zapewnić byt domownikom. Mirka jest zbyt pewna siebie, zbyt pyskata, zbyt odważna i zbyt twarda, ale nikt jej nie pytał o zdanie. Twarde czasy kształtują twardych ludzi, a jeśli ona nie zadba o rodzinę, to kto? Ojciec, dla którego liczą się tylko jego pacjenci? Matka mimoza, która naiwnie wierzy, że wszystko poukłada się samo? A może siostra, niedojrzała egoistka? Jednak Mirka się nie skarży: Najważniejsze to przeżyć, a potem już jakoś będzie – powtarza i nie zatrzymuje się nawet na chwile.
   
   Powieści o tematyce wojennej i około wojennej to zwykle trudny temat, wiele w nich bólu i zmarnowanych żyć. Nawet jeśli nie są pisane na faktach, nikt nie może zaręczyć, że kiedyś po gruzach Warszawy nie biegała jakaś Mireczka i nie szukała skarbów, za które mogłaby wyżywić rodzinę i pomóc przyjaciołom. Zaś Ałbena Grabowska wzięła to wspomnienie dziewczynki, te wizję i dała jej życie, sprawiając że historia spisana na kartach nagle zaczęła wydawać się opowieścią o żywych ludziach.
   
   Czytając Najważniejsze to przeżyć przez cały czas towarzyszyłam głównej bohaterce w jej poszukiwaniach. Razem z nią unikałam min i cieszyłam się znalezionymi drobiazgami, targowałam się z przekupkami i tęskniłam za przyjaciółmi, którzy zginęli. Mireczka bowiem to taka postać, która potrafi chwycić człowieka za serce i całą zapisaną opowieść wyszeptać do ucha jak najlepsza przyjaciółka. Z resztą nie tylko ona, autorka w swojej powieści stworzyła cała gamę postaci od tych, których polubienie nie wymaga od człowieka ani odrobiny wysiłku jak Mirka, Alek, Stefan czy Renata przez te nieco bardziej wymagające, aż do tych, których czytelnik wcale nie będzie chciał poznawać bliżej - jednak ich obecność w opowieści jest nieodzowna, bo tylko dzięki temu dostrzegamy jak bardzo pozytywni i dobrzy są ci pierwsi.
   
   Dla mnie to mocne 9/10. Najważniejsze to przeżyć to pełna ciepła, nadziei i odwagi opowieść o próbach odbudowania życia i poskładania świata na nowo po okropieństwach jakie przyniosła II Wojna Światowa. To historia Mirki – dziewczynki, która musiała dorosnąć bardzo wcześnie, by sprostać trudom nowego życia. Dzieciaka, który nie tylko przeżył ale i zamierzał żyć. Panienki, która odnalazła w sobie siłę i nadzieję, której zabrakło nie jednemu dorosłemu…
   
   Zdecydowanie polecam
   
   Za egzemplarz recenzencki dziękuję Domowi Wydawniczemu Rebis
   
   #współpracareklamowa
   
   #współpracarecenzencka
   
   #współpracabarterowa

   Czy ta recenzja była przydatna? tak | nie
   Napisz pierwszy komentarz
5. 

   Recenzenckie Mistrzostwo Świata

   Ocena: 5/5

   Opinia użytkownika sklepu

   Dodana przez Katarzyna M. w dniu 2023-09-01

   Recenzja dotyczy produktu typu: książka
   0 z 0 osób uznało recenzję za przydatną

   Kolejna niezwykle wciągająca i chwytająca serce książka autorki.
   
   Tym razem przenosimy się do Warszawy, wolnej, zrównanej z ziemią, ale bez hitlerowskiego najeżdżcy. To moment, o którym marzyły miliony ludzi. Czy ta wolność dla wszystkich oznacza szczęście?
   
   Dla większości osób wojna była i pozostanie wielką traumą, raną, której praktycznie nic nie może zaleczyć. Powrót do ukochanej Warszawy okaże się w wielu momentach bardziej gorzki niż słodki.
   
   Utrata bliskich, pewności, stabilności, głód, choroby, traumatyczne wspomnienia, brak dachu nad głową, niepewność jutra, to i wiele jest codziennością milionów Polaków.
   
   Ałbena Grabowska we wspaniały, wyjątkowo poruszający sposób opowiada o wojnie po wojnie i ukazuje, że mimo zakończenia II wojny światowej większość osób nadal toczyła wojnę, swoją prywatną, we własnym wnętrzu.
   
   Grabowska na swoich głównych bohaterów obrała rodzinę Pataczków, lekarza, polonistkę i ich dzieci. Powrót z ukrycia na wsi do ukochanej Warszawy nie oznacza końca kłopotów. W zasadzie jest to początek kolejnych, nowych, innych kłopotów, dramatów, których nikt, marzący o wolności, o końcu wojny, nie spodziewał się.
   
   Bardzo dobra, świetnie napisana i niezwykle ważna książka. O tym, co po wyzwoleniu, co po konflikcie zbrojnym, co po dramacie, rzadko się myśli mówi. A brak jedzenia, domu stabilizacji jest równie istotny, jak brak wewnętrznego spokoju, dramat traum, nerwicy, depresji.
   
   Ta opowieść, jej wymowa są szczególnie ważne w kontekście toczącej się w Ukrainie wojny. Ukraina zwycięży, za miesiąc lub kilka. Jednak co póżniej. Sama wolność, choć bardzo ważna, to jednak nie wszystko. Warto zdać sobie z tego sprawę. Gorąco zachęcam do lektury i przemyśleń.

   Czy ta recenzja była przydatna? tak | nie
   Napisz pierwszy komentarz

Pokaż pozostałe 2 recenzje

Komentarz

Twoja ocena:

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

Jestem użytkownikiem produktu i opinia jest moim własnym zdaniem. Potwierdzam zapoznanie z zasadami dodawania i pisania recenzji

Dodaj recenzję