Mroczna wiedza. Scholomance. Lekcja pierwsza

Galadriel jest uczennicą Scholomance, magicznej szkoły, w której młodzi ludzie zdobywają przydatne umiejętności. Z setek uczniów szkołę kończy niewielu, ponieważ w placówce grasują istoty, które uwielbiają zjadać młodych adeptów, rozsmakowując się w ich mocy. Swoje szanse na przeżycie można zwiększyć, mordując innych uczniów lub wchodząc z nimi w układy. Przed śmiercią Galadriel ratuje Orion Lake, który samozwańczo stał się obrońcą rówieśników. Dziewczyna nie jest jednak mu wdzięczna, bo nie chce mieć u nikogo długu.

Mroczna wiedza to pierwszy tom serii Scholomance autorstwa Naomi Novik. To seria fantasy, w której główną bohaterką i narratorką jest Galadriel. Dziewczyna jest dość chłodna w stosunku do innych, czuje, że musi radzić sobie sama. Nie chce niczyjej pomocy, bo wiąże się to z przysługami, a te wymagają na przykład dzielenia się mocą lub zaklęciami. Galadriel jest też dość skryta – nie chce mówić, że jej matka jest uzdrowicielką, a ona sama posiada naprawdę rozwinięte magiczne zdolności, co nie wszystkim mogłoby się spodobać.

Jako narratorka Galadriel bardzo dobrze radzi sobie z relacjonowaniem wydarzeń. Opowiada o tym, co się wokół niej dzieje i świetnie wprowadza czytelnika w świat przedstawiony. Na początku powieści zostajemy wrzuceni w akcję, nie zapowiada nam się, gdzie jesteśmy i jak ten świat działa. Z czasem główna bohaterka zdradza więcej szczegółów na temat szkoły i zasad miejsca, w którym rozgrywa się akcja. Nie wychodzi do sztucznie, mimo że często są to długie akapity, bardzo szczegółowe. Styl wypowiedzi jest jednak dość lekki, dlatego nie męczy to podczas lektury.

W fabule znajdziemy kilka ciekawych wątków. Pierwszy z nich dotyczy nauki w szkole. To nie jest typowa placówka oświatowa. Uczniowie sami decydują, jakie przedmioty będą studiować i w jaki sposób do tego podejdą, jednak wymagane jest zaliczenie ich i zdanie egzaminów. Nie ma tu wakacji, a całe życie młodych ludzi toczy się w tym budynku. Nie ma jednak co liczyć na spokój – na uczniów i ich moc czekają potwory. Są one bardzo zróżnicowane i niebezpieczne, dlatego nikt nie chodzi sam po korytarzach. Niebezpieczeństwo czyha na uczniów też ze strony ich rówieśników, którzy chcą wyeliminować konkurencję.

Innym ciekawym wątkiem są sojusze. Zawiera się je, by po opuszczeniu szkoły mieć zagwarantowane miejsce w enklawach lub móc zbudować własną. Nikt nie może być sam, nie przetrwa ani w szkole, ani w świecie zewnętrznym. Sojusze są jednym z ważniejszych elementów dla uczniów – chcą się okazać przydatni i pomocni, by ktoś zaproponował im miejsce. Nie jest to łatwe, bo dochodzi jeszcze czynnik ludzki – charakter członków czy język, którym się posługują, też ma znacznie.

Interesujący jest wątek Oriona. Pomaga on bezinteresownie uczniom, ratując ich z opresji. Nic nie chce w zamian, jest odważny i dzielny, a przy tym ma bardzo dobre warunki magiczne. Galadriel traktuje go chłodno i bywa dla niego złośliwa, co okazuje się dla niego odmianą od tego, jak inni zachowują się wobec niego.

Sam wątek magii też jest interesujący. Potwory to jedno, mimo że przedstawione ciekawie i bardzo różnorodne, to tylko część większej całości. Podobał mi się wątek mocy, którą trzeba uzupełniać, oraz motyw zaklęć, którymi można się dzielić. Są one też w różnych językach, co jest ciekawym pomysłem.

W książce nie brakuje elementów zaskoczenia i walki. Postacie są dobrze napisane i przekonujące w swoich zachowaniach. Pominięto ckliwe sceny miłosne oraz nastoletnie dramaty. Postacie mają ważniejsze problemy – muszą przeżyć, a żeby to zrobić, muszą być ciągle czujne.

Mroczna wiedza bardzo mi się podobała, chociaż na początku nie mogłam odnaleźć się w fabule. Potem, gdy poznałam zasady rządzące tym światem, było już znacznie lepiej. Do gustu przypadła mi także bohaterka. Jeśli więc lubicie powieści fantastyczne, ta książka może wam się spodobać.

Autorka pierwszego tomu Scholomance zabiera nas do szkoły magii, ale nie takiej zwyczajnej - nie ma w niej nauczycieli, a na uczniów na każdym kroku czyhają żądne krwi potwory.

Główna bohaterka ma dar do rzucania klątw i uroków, jest nerwowa oraz pyskata. Już to sugerowało mi, że to będzie książka idealna dla mnie - szkoła magii, do tego niebezpieczna i jeszcze zadziorna główna bohaterka! Jakże wielkie było moje zdziwienie, gdy okazało się, że niemal wszystko potoczyło się tak, że nie przypadło mi do gustu 🙈

Jeśli chodzi o magię - nie poznajemy jej zbyt wiele. Oczywiście trochę dowiadujemy się na jej temat, ale ciekawiły mnie zajęcia, na które uczęszczają uczniowie Scholomance, liczyłam, że będą bardzo ciekawe, a tymczasem ograniczały się głównie do nauki języków obcych i przepisywania ksiąg, oczekiwałam czegoś bardziej spektakularnego.

Jeśli chodzi o wyjaśnienia dlaczego szkoła jest niebezpieczna i nie ma nauczycieli - cóż, zupełnie nie przekonały mnie te koncepcje. Czasami wydawały mi się niezbyt logiczne. Autorka tłumaczy trochę po swojemu, ale niestety nie udało jej się mnie przekonać do swojej wizji.

A jeśli chodzi o główną bohaterkę, Galadriel - zamiast dziewczyny, której będę kibicować z wypiekami na twarzy otrzymałam chyba największą książkową marudę 🙈🤣

El, jak woli się nazywać, cały czas narzeka, przechwala się i niestety zazwyczaj są to puste przechwałki. Dziewczyna lubi mówić jedno, zarzekać się jak bardzo ma ochotę wszystkich pozabijać itp. ale cały czas jest w gruncie rzeczy dobra 🤣 Zupełnie mnie do siebie nie przekonała, nie wydawała mi się wiarygodna przez to swoje niezdecydowanie i niekonsekwentne zachowanie.

Nieszczególnie też spodobała mi się fabuła i styl tej powieści. "Mroczna wiedza" mocno mnie wymęczyła, bo niestety nie trafiło się tam nic, co by przykuło moją uwagę - jeśli nie ujęła mnie bohaterka, ani świat, to liczyłam, że chociaż zaangażuję się w fabułę. Okazała się dla mnie jednak nudna, coś ciekawszego zadziało się dopiero pod koniec i nie czułam, by warto było czekać aż tyle 😅

Do tego styl też średnio mi się spodobał. Powieść jest pisana w pierwszej osobie i styl Galadriel, był mocno gawędziarski. Zasypuje czytelnika wieloma informacjami i historykami pobocznymi, które coś tam wnoszą, ale przez to miałam wrażenie, że nie ma tam fabuły, bo bohaterka dodała trochę tego, opowiedziała trochę tamtego, a nie było takiej konkretnej historii.

Czułam, że ani bohaterka, ani fabuła nie są spójnie wykreowane.

Czy było jednak coś, co mi się spodobało?

Końcówka w końcu nabrała kształtów i emocji, więc była w porządku. Oraz bohaterowie drugoplanowi, konkretnie kumpele Galadriel. Chociaż nie poznajemy ich dobrze, to dziewczyny są interesująco zarysowane i budzą sympatię. Podobało mi się, że mają różnorodne talenty. Autorka miała też całkiem ciekawy pomysł na enklawy i wspólne zasoby mocy, interesująca koncepcja.

Przykro mi, że zawiodłam się na tej książce, ale niestety, choć zapowiadała się tak dobrze, okazała się rozczarowaniem.

Znacie już serię "Scholomance"?

Nie? Jeżeli jesteście fanami młodzieżowej fantastyki, o mrocznym zabarwieniu, to gorąco Wam ją polecam.

Pierwszy tom jest takim widocznym wprowadzeniem do tej historii. Pojawia się w nim dość sporo barwnych opisów, które mogły nieco nużyć. Przedstawiany świat jest mocno rozbudowany. Znajdziemy tu całe spektrum potworów różnej maści. Na pochwałę zasługuje również kreacja bohaterów, w szczególności tych drugoplanowych. Sprawiali wrażenie takich realistycznych, pełnokrwistych.

Sam zarys fabuły może i nie jest jakoś specjalnie oryginalny, choć pojawiło się nieco nietypowych rozwiązań. W głównej mierze akcja toczy się miarowo, żeby niekiedy ruszyć z kopyta. Chęć poznania kolejnych wydarzeń nie pozwala oderwać się od lektury. Zakończenie zaś totalnie miażdży i nie pozostawia żadnych wątpliwości co do tego, że sięgnięcie po kolejny tom jest koniecznością.

Z kolei "Ostatni Absolwent" jest dobrym przykładem na to, jak praktyka czyni mistrza. Lektura wciąga już niemalże od pierwszych stron. Tym bardziej, że trzeba sobie wyjaśnić sprawy, które zostały urwane przy zakończeniu pierwszego tomu. Znajdziemy tutaj jeszcze więcej przewrotnych zwrotów akcji i ciekawie poprowadzonych wątków. Ironiczna i humorystyczna strona wysuwają się na przód. I jak zwykle, zakończenie zwala z nóg. Trzeci tom potrzebny na już!

Czytanie tej serii to wewnętrzna rozterka między chęcią odkrycia tego świata, a pozostania w nim na zawsze.

Naomi Novik to amerykańska pisarka polskiego pochodzenia, znana z serii fantastycznych książek „Temeraire”. Jak sama pisze wychowywała się na polskich bajkach i twórczości Tolkiena. „Mroczna Wiedza” to powieść dla nastolatków, lubiących bardziej mroczną odsłonę fantastyki. Główną bohaterką powieści jest Galadier Higgins, zwana El. Dziewczyna nie jest czarownicą, ale ma bardzo dużą moc. To świat, gdzie czarodzieje potrafią wpływać na pogodę, rzucać zaklęcia, walczyć z magicznymi stworami.

Scholomance to szkoła, ale jakże niezwykła. Nie ma w niej ocen, więcej nie ma nawet nauczycieli. W tej szkole mrocznej magii uczniowie wiedzą jak walczyć z potworami, które czyhają w otworach wentylacyjnych. Zanim zbudowano tę instytucję, młodsze dzieci zostawały pożerane przez złowrogi, czyli stwory. El jest właśnie po to, by bronić młodszych uczniów lecz ochrona ta też ma swoją cenę. Wszyscy płacą za nią swoją pracą, udręką i strachem, a to wszystko tworzy moc, która zasila szkołę.

W Scholomance jak już pisałam nie ma nauczycieli. Jest wypełniona po brzegi dzieciakami. Chętni przyjmowani do szkoły nie potrzebują dodatkowej motywacji. Umiejętność sporządzenia naparu, który wygoi śluzówkę żołądka jest tu nagrodą. Nawet matematyka bardzo się przydaje do wielu czynności, a historia dostarcza mnóstwo zaklęć i przepisów, których nie pozna się na innych zajęciach. Lecz w tej szkole obowiązują twarde zasady, np. nie wolno samemu chodzić w nocy po korytarzach, bo potwory tylko czyhają… Tak więc czy El sprosta niełatwemu zadaniu, czy ochroni młodszych uczniów?

„Mroczna Wiedza” to fantastyczna książka, czyta się ją z zapartym tchem. To opowieść o odwadze, nadziei i miłości i trosce o drugą osobę, o przyjaciela. Tej książki nie możecie nie przeczytać!

Polecamy: Dobre Recenzje

Byłam mega podekscytowana tym tytułem i myślałam, że będzie to dla mnie idealna książka, ale niestety rzeczywistość okazała się nieco inna. I choć książka absolutnie nie jest zła, to momentami mnie dość mocno przytłaczała.

Ogólnie rzecz biorąc, mamy tutaj magiczną szkołę, która to kompletnie odbiega od naszego wyobrażenia. A dlaczego? Otóż, nie ma w niej żadnych nauczycieli a uczniowie tak naprawdę uczą się przeżyć pośród korytarzy, gdyż są one przepełnione przeróżnymi potworami. Dziwnie, prawda? I właśnie, w Scholomance poznajemy losy naszej głównej bohaterki, która jest trochę takim wyrzutkiem.

Uważam, że pomysł na książkę był ciekawy i oryginalny, jednak autorka chyba postawiłam sobie poprzeczkę zbyt wysoko, gdyż ten potencjał nie został w 100% wykorzystany. Owszem, bardzo spodobało mi się budowanie tego świat jak i systemu magicznego, nie mniej jednak, było to trochę chaotyczne i tak nawarstwione. Momentami, ciężko mi było połapać się w tym wszystkim, dlatego uważam, że książka zdecydowanie wymaga sporego skupienia. Ponadto, przez pierwszą połowę książki, nie było zbytnio żadnej akcji i trochę mi się to ciągnęło. Rozumiem, że autorka musiała się skupić na przedstawieniu świata, który jest skomplikowany, ale jednak mogła trochę tej akcji dodać, by zachęcić tego czytelnika.

Warsztatowo było ok- język Novik jest bardzo płynny i taki dość plastyczny, więc to jak najbardziej na plus. A co do bohaterów, to przyznam, że znowu główna bohaterka momentami mnie bardzo irytowała a jej niektóre zachowanie było okropne. Mam jednak nadzieję, że był to celowy zabieg autorki, by zobaczyć jak bohaterka w kolejnych częściach ewoluuje. Podobał mi się jeszcze pomysł na te wszystkie potwory. Naprawdę, świetna sprawa z nimi bo dodało to takiego mroku całej historii.

Ja z pewnością sięgnę po kolejne tomy z tej serii ale nie ukrywam, nie jest to książka bez wad. Jest tutaj sporo takich mniejszych niedociągnięć, które mam nadzieję już w kolejnych częściach się nie pojawią.

Do sięgnięcia po tę książkę zachęciła mnie przepiękna okładka polskiego wydania i intrygujący opis, przywodzący trochę na myśl inną szkołę dla uzdolnionych czarodziejów. Byłam ogromnie ciekawa, co mnie czeka, tym bardziej, że nazwisko autorki było mi obce. Już od początku powieści czytelnik zostaje wrzucony na głęboką wodę i musi rozeznać się w trwającej akcji. Lubię, kiedy fabuła właśnie tak przebiega i kiedy od razu coś się dzieje. Ogromnie podoba mi się pomysł autorki na fabułę powieści. Nie dość, że sama szkoła jest dość nietypowa, to jeszcze jest zawieszona w próżni, co czyni ją, przynajmniej pozornie, jednym z najbardziej bezpiecznych miejsc w tym niezwykłym świecie. Uzdolnione magicznie dzieci mnie nie dziwią, bo już takie wielokrotnie spotkałam, jednak z dziećmi obdarzonymi żądzą mordu nie mam do czynienia w literaturze zbyt często. A to jest taka właśnie szkoła, w której jeden uczeń może bezkarnie zabić drugiego. Strzec się muszą więc nie tylko potworów, ale też samych siebie. Nikomu nie można ufać, można polegać tylko na sobie. Mimo to, a może właśnie dlatego uczniowie zawiązują strategiczne sojusze, które mogą być ich jedyną szansą na przetrwanie. Bo z tej szkoły nie można odejść inaczej niż ją kończąc albo tracąc życie.

Brawa dla autorki za konstrukcję świata przedstawionego. Jest skomplikowany i rozbudowany, stąd w książce aż tyle opisów. Można odnieść wrażenie, że ta część jest jedynie wstępem do właściwej akcji, co zresztą sygnalizuje nagłe i dość zaskakujące zakończenie. Świat, z którym przyszło się mierzyć naszym młodym bohaterom, poznajemy bardzo dobrze. Gdzieniegdzie wkrada się odrobina chaosu, dlatego trzeba się skupić podczas lektury, aby się nie pogubić. Kreacji bohaterów nie mogę niczego zarzucić. Historię przedstawioną w książce opowiada ze swojej perspektywy Galadriel, inaczej El (lub Gal, ale tego skrótu nie lubi), dlatego tę bohaterkę poznajemy najlepiej. Pokochałam ją od pierwszych stron. Już po pierwszym wypowiedzianym przez nią zdaniu wiedziałam, że się polubimy. El jest zamknięta w sobie, nie dopuszcza do siebie nikogo. Ale ma poważny powód, żeby tak się zachowywać. Ona wie coś, czego nie wiedzą inni. I ciężko pracuje nad tym, aby jej tajemnica nie wyszła na jaw i aby nie zrobić komukolwiek krzywdy. Polubiłam Galadriel głównie z powodu jej ciętego języczka, którego używa na każdym kroku. Sarkastyczna, złośliwa, niezbyt miła bohaterka, która nie każdemu przypadnie do gustu. Ja ją uwielbiam, bo po pierwsze to twardzielka o gołębim sercu, po drugie dzięki niej wiele razy podczas lektury wybuchałam niepohamowanym śmiechem. Orion, którego już na początku chce „zabić” El, to szkolna gwiazda. Uratował wiele istnień, dzięki czemu został okrzyknięty bohaterem. Głównej bohaterce ten należący do najbogatszej enklawy, nieco rozpuszczony dzieciak od początku działał na nerwy. Czytelnikom również może, bo nie wszystkie jego zachowania są odpowiednie i mogą irytować. Jednak to, jak ratuje inne nastolatki jest tak urocze, że długo nie można się na niego gniewać. Ciekawie została przedstawiona relacja El i Oriona. Z zaciekawieniem przewraca się kartki w poszukiwaniu kolejnej ich wspólnej sceny. Ta dwójka razem jest co najmniej specyficzna, a na pewno zabawna. Ciekawym wątkiem jest też sama nauka młodych bohaterów powieści. Ponieważ nie ma nauczycieli, sami muszą się do nauki motywować. Ciekawie było czytać, jak to wszystko działa i do jakich rezultatów prowadzi.

Jeśli szukacie czegoś fajnego z gatunku young adult fantasy, „Mroczna wiedza. Scholomance. Lekcja pierwsza” będzie dobrym wyborem. To lekka, zabawna i interesująca młodzieżówka. Szkolna sceneria, wszechobecna magia i potwory z piekła rodem to elementy, obok których nie można przejść obojętnie. Jeśli dołożyć do tego fantastycznych bohaterów i angażującą fabułę, otrzymujemy książkę, której nie da się odłożyć. Bardzo mi się podobała i z całego serca ją Wam polecam 💙

Wyobraź sobie, że trafiasz do szkoły, gdzie większym prawdopodobieństwem jest, że zje cię potwór, niż to, że ją ukończysz. Brzmi nienaturalnie i trochę przerażająco, prawda? A co jeśli ci powiem, że taką szkołą jest właśnie Scholomance? Odważyłbyś się wkroczyć do środka i spróbować przetrwać?

El, a właściwie Galadriel Higgins, od paru lat siedzi zamknięta w Scholomance; pilnie się uczy, będąc czujną na każdym kroku, a w międzyczasie ładuje kryształy mocą oraz szuka odpowiednich sojuszników, by móc bezpiecznie opuścić mury szkoły, gdy nadejdzie czas. Bo w Scholomance nie zdajesz egzaminów końcowych. Tutaj ostatniego dnia wkraczasz do auli, jedynego pomieszczenia dzielącego cię od bramy głównej, i próbujesz pokonać złowrogi (magiczne potwory) - albo uciec, jeśli potrafisz naprawdę szybko biegać. Wydostać się ze Scholomance udaje się zaledwie garstce, ponieważ dodatkowo w trakcie nauki ponad połowa uczniów zostaje i tak zabita/zjedzona przez inne złowrogi, bezczelnie podążające korytarzami szkoły i chowające się w najczarniejszych zakamarkach.

Życie El zmienia się diametralnie w chwili, kiedy nie zauważa czyhającego w pobliżu pożeracza dusz. Na szczęście ratuje ją Orion Lake, chłopak z tego samego rocznika, który w przerwie od nauki zajmuje się polowaniem na potwory. Ta chwila grozy sprawia, że dwie osoby z kompletnie różnych światów stają się przyjaciółmi, czego fakt nie podoba się szkolnej elicie.

Nieprzychylność ze strony vipów i problemy ze złowrogami to zaledwie wierzchołek góry lodowej problemów El. Najwięcej kłopotów dziewczynie przynosi ewenement posiadania ogromnej mocy. Bo niby El potrafiłaby jednym zaklęciem pozbyć się potworów grasujących po szkole, a przy tym zabiłaby również wszystkich uczniów...

"Mroczna wiedza. Scholomance. Lekcja pierwsza" Noami Novik to typowa fantasy młodzieżowa z motywem magicznej szkoły, który osobiście w literaturze uwielbiam. Na szczęście książka nie powiela wielu schematów, a nawet pojawiają się tutaj dosyć oryginalne wątki. Po raz pierwszy na przykład spotkałam się z brakiem jakichkolwiek dorosłych w historii (byli zaledwie wspomniani) - po Scholomance nie kręcą się żadni nauczyciele, a przez złowrogi zaległe w auli rodzice nie odwiedzają dzieci. Autorka w sposób odrobinę pokrętny pokazuje, że kontrolowanie życia przez dorosłych nie jest konieczne, a dzieci potrafią sobie doskonale poradzić. A przynajmniej pewien ułamek dzieci, bo - nie oszukujmy się - ponad połowa ginie.

"Mroczna wiedza" jest idealnym wstępem do dłuższego cyklu, ponieważ po lekturze czuję ogromny niedosyt. Polubiłam się z nietuzinkowymi bohaterami, a postać El - mimo że ciągle była opryskliwa i niemiła - zdecydowanie zapadła w pamięć.

Książka Novik niewolna jest od wad: czasami ciężko się czytało, niektóre fragmenty przynudzały i kompletnie nie wiadomo, czego spodziewać się w kontynuacji, jednak historia dosłownie mnie urzekła. Nie pamiętam, kiedy ostatnio czytałam książkę z wypiekami na twarzy, co chwilę dosłownie piejąc z zachwytu i ciesząc się jak głupi do sera. Niesamowicie przypadł mi do gustu mroczny klimat szkoły i pojawiający się między wierszami czarny humor.

"Scholomance. Lekcja pierwsza" to wciągająca, interesująca i magiczna przygoda, która znajdzie zarówno tyle zwolenników, co przeciwników. Książka albo się spodoba, albo całkowicie nie trafi w wasz gust, dlatego musicie sami zdecydować, czy takie fantasy młodzieżowe z motywem dark academy wam pasuje. Ja polecam i zdecydowanie zamierzam sięgnąć po drugi tom. A wy do jakiej grupy należycie? :)

Lubicie czytać książki fantasy? Ja szczerze powiem, że od książek tego typu trzymam się z daleka. Harrego Pottera unikam jak ognia 🙈 Jedynie do "Igrzysk śmierci" mam ogromny sentyment😍

Dzisiaj chciałam podzielić się z Wami moją opinią o najnowszej książce Naomi Novik, która jest znana głównie z literatury fantasy.

O czym jest książka?

Scholomance to szkoła, w której nie ma nauczycieli, wakacji ani przyjaźni między uczniami. Tutaj przetrwanie ważniejsze jest od ocen, młodzi magowie nie mogą opuścić szkoly poki jej nie ukończą lub zginą. Niektórzy uczniowie aby przetrwać, praktykują czarną magię i niekiedy mordują innych uczniów.

Galadriel Higgins ma ogromną moc i potrafi bez trudu pokonać wszystkie potwory. Ale problem polega na tym, że równie łatwo może zabić pozostałych uczniów...

Sama nie wiem co mnie podkusiło do sięgnięcia po tę książkę, jak już wyżej wspomniałam nie jest fanką gatunku. Nie znam autorki i bardzo rzadko czytam opisy więc tutaj kompletnie nie wiedziałam czego się spodziewać.

Ale powiem tak... podobało mi się. Na duży plus zasługuje świetnie wykreowany świat pełen potworów, magii i niebezpieczeństwa, które czyha na bohaterów w każdym kącie. Książka pisana jest z perspektywy głównej bohaterki, to ona opowiada nam jak wygląda życie w Scholomance.

Za minus uważam, że autorka zbyt dużo czasu poświęciła na długie opisy, przez co książka trochę mi sie dłużyła. Dialogów mamy tutaj jak na lekarstwo 🤷‍♀️ Przez chwilę myślałam, że nie dam rady skończyć tej książki, ale zakończenie mocno mnie wyciągnęło i bardzo zaskoczyło. I chyba zaskoczę sama siebie bo wiem, że na pewno sięgnę po kolejny tom 🤭

Ja jako fanka i miłośniczka kryminałów dzisiaj polecam Wam książkę fantasy😁🔥

Dziękuję @dom_wydawniczy_rebis za możliwość przeczytania książki ❤

Kilka lat temu, przeczytałam swoją pierwszą książkę autorstwa pani Naomi Novik. „Wybrana” bardzo mi się spodobała, lecz od tych kilku lat nie sięgnęłam po inną pozycję spod pióra pani Novik. Zmieniło się to, gdy zobaczyłam zapowiedź pierwszej części serii pod tytułem „Scholomance”. Poczułam, że będzie to książka, która przeniesie mnie do magicznego świata. Nie pomyliłam się.

„Mroczna wiedza” spodobała mi się już od pierwszych stron. Byłam bardzo ciekawa, jak będzie wyglądał magiczny świat wykreowany przez Naomi Novik. No i nie zawiodłam się. Znalazłam w niej magię, potwory, magiczne przedmioty i do tego dużo niebezpieczeństwa. Scholomance to niezwykła szkoła, w której nie ma nauczycieli, a każdy uczeń ma dostosowany do swoich potrzeb program nauczania. Zaciekawił cię język arabski? Bach, uczysz się teraz języka arabskiego i słuchasz obelg w tym języku. Jednak musisz uważać, bo twoja nauka może zostać przerwana przez przybycie złowroga.

Bardzo spodobał mi się świat przedstawiony w książce „Mroczna wiedza”. Został ON dokładnie przemyślany i opisany. Jednak na moją ogólną ocenę książki wpływa także to, że przez pewien czas wydarzenia trochę mi się wlekły, za mało się działo. Zakończenie to zmieniło, gdyż nadało tempa i sprawiło, że jestem ciekawa kolejnego tomu. „Mroczna wiedza” to początek serii, która ma okazję przenieść wielu fanów magii do niezwykłego, niebezpiecznego świata, gdzie nie każdy uczeń dożyje do końca szkoły.

Jest to moje pierwsze spotkanie z autorką. Skojarzyła mi się ona ze szkołą Scholamance z Nocnych Łowców od Cassandry Clare – dobrze, że to tylko skojarzenie. Gdzieś tam jeszcze ktoś napomknął o Harrym Potterze w kierunku tej książki, jak dla mnie nie do końca – tak mamy magię i „szkołę magii” (choć jak dla mnie to zbyt wygórowana nazwa), rywalizację pomiędzy uczniami oraz podzielenie na biednych i bogatych, choć w tym przypadku też nie do końca o to chodzi. Także mamy podobny schemat, ale nawet tutaj znajdą się różnice.

Dobra wracając do książki.

Historia jest szesnastoletniej Garadiel (El), tak jest to nawiązanie do Władcy Pierścieni. Jest na trzecim roku w Scholamance i za rok będzie tym kończącym szkołę.

Zostajemy wrzuceni prosto w głąb historii praktycznie w jednej trzeciej rozpoczęcia się roku szkolnego. Nie jest to zwyczajna szkoła – nie ma tutaj nauczycieli, uczniowie muszą sobie radzić sami, a złowrogi czają się na każdym kroku, aby zjeść smakowitego maga na jedną z przekąsek. Nigdzie nie możesz chodzić sam, nawet do łazienki, śpisz na czujce – w razie ataku. Jak ktoś umiera – trudno tak już jego los. Tutaj nie ma przyjaciół, są zawierane sojusze, bądź zbieranie się enklaw, które znajdują się w zewnętrznym świecie. Przez cztery lata szkoły nie widzisz światła dziennego, jedzenie może Cię zaatakować, a kąpiel bierzesz tylko z drugą osobą na czatach. Handel wymienny trwa, jeżeli masz coś cennego, możesz to wymienić na coś co może Ci przydać na koniec roku. A wyjście z tej szkoły też nie jest takie łatwe. Aula, gdzie czekają złowrogi od tych najmniejszych, po te największe. Tylko nieliczni wychodzą całą. Na każdym kroku musisz być czujny, bo nawet uczeń ucznia może zepchnąć w otchłań.

Jestem pod wrażeniem kreatywności, są tutaj dopracowane wszystkie szczegóły. Ogólnie jest więcej opisów niż dialogów przez co ciężko mi było na początku się wciągnąć, ale jak już się połapiesz o co chodzi to płynnie przechodzisz do końca. Czasami mnie irytowały przerywniki w dialogach. Zaczyna się rozmowa, a tu autorka daje przemyślenia bohaterki na dwie strony. Ok, jest to dobre, bo poznajemy El od każdej strony i możemy się z nią zżyć. Tylko czemu w trakcie konwersacji?

Historia do połowy ciekawa, po połowie jest bomba – akcja, za akcją. Jak można w taki sposób kończyć książki? Masz ochotę od razu sięgnąć po następny tom.

Ja dalej czuję oddech złowroga na karku. Brrrr…