Księżniczka dusz

On nie próbuje uciec przed śmiercią, on jej szuka. A kiedy ją znajdzie umrzemy oboje.*

Bywa, że odbiera się nam wolność. Wmawia, że nic nie możemy, niczego nie mamy. Jedyne, co możemy, to czekać na swoją kolej i robić, to co rozkazują inni. Nie liczą się nasze uczucia, czy własna wola. Jesteśmy marionetkami w rękach złych ludzi. Tylko czy zawsze musi tak być? Może wystarczy się sprzeciwu i pokonać lęk przed strachem?

Zarys fabuły

Selestra żyje na zamku. Z boku wygląda, jakby niczego jej nie brakowało. Prawda jest jednak inna, owszem, ma piękne suknie, bierze udział w balach i nie brak jej jedzenia. Jedyne czego jej brakuje to wolność i możliwość kontaktu z innymi. Dziewczyna jest młoda wiedźma, która uczy się tego, jak służyć nieśmiertelnemu królowi, gdy minie czas jej matki i przejmie jej moc. Wtedy to ona będzie przepowiadać śmierć i karmić duszami swojego władcę. Czy tego chcę, czy nie, zna swoją przyszłość. Nie wie jednak, że na jej drodze stanie brawurowy żołnierz, z którym połączy Selestre przepowiednia. Czy uda im się przeżyć i zmienić losy mieszkańców Sześciu Wysp?

Nie czytałam poprzedniej książki autorki, ale Księżniczka dusz od razu skusiła mnie swoim opisem. Lubię takie powieści fantastyczne, a ta zapowiadała się na lekturę pełną wrażeń oraz niezapomnianych przygód. Czy rzeczywiście tak było?

Moje wrażenia

Alexandra Christo stworzyła powieść, od której naprawdę trudno się oderwać. Już od pierwszych stron wprowadza w fantastyczny świat pełen magii, przygód, niesamowitych istot i walk. Księżniczka dusz jest pełna emocji, chęć zemsty, odkrycia prawdy oraz samego siebie jest ogromna. Nienawiść przeplata się z miłością, brak zaufania ze zdobywaniem go. Strach z odwagą, beznadzieja z nadzieją. Autorka świetnie zbudowała wydarzenia, za pomocą przepowiedni połączyła dwie wrogie strony, które muszą ze sobą współpracować. To doprowadza do wielu scen pełnych napięcia, słownych przepychanek, ale i zabawnych dialogów. Z pewnością nie ma tutaj miejsca na nudę, czy zbędne fragmenty, wszystko zostało dopracowane i okraszone dużą dawką emocji.

Słów kilka o bohaterach

Co tu dużo pisać, pokochałam Selestre oraz Noxa, a także ich przyjaciół. Zupełnie dwie różne przeciwności, a jednak idealnie do siebie pasują. Łączy ich chęć zemsty i zmiany na lepsze. Podobała mi się ich relacja, to jak powoli się wszystko między nimi zmieniało. To było takie realne i ekscytujące. Żadne z nich nie jest idealne, popełniają błędy, postępują pochopnie, ukrywają coś i uczą się ufać. A jednak zawsze gotowi sobie pomóc. Mamy też tutaj czarne charaktery i muszę przyznać, że są rewelacyjnie stworzone.

Na zakończenie

Księżniczka dusz była rewelacyjna, przepadałam od pierwszych stron i do samego końca czytałam z ogromnym zainteresowaniem. Dostałam nie tylko dobrze napisana powieść z przygodami, ale również świetnie wykreowanym światem, pobocznymi wątkami oraz bohaterami, których nie sposób wyrzucić z głowy. Podobała mi się wizja tego świata, no i wiedźmy! Jestem zachwycona każdym detalem, tak dużo się działo, tyle emocji czułam, że trudno było mi odkładać książkę, gdy musiałam. Chciałam wiedzieć, co będzie dalej, jak potoczą się losy bohaterów i czy faktycznie istnieje moc pokonania króla. Zżyłam się z bohaterami, bawili mnie, irytowali, ale też mi imponowali i sprawiali, że łamało mi się serce.

Jeśli zatem lubicie powieści fantasy, które z miejsca wciągają w swój świat, to Księżniczka dusz będzie idealnym wyborem. Tutaj cały czas coś się dzieje, świat intryguje, a relacja między głównymi bohaterami wywołuje szybsze bicie serca i uśmiech na twarzy. Ten tytuł to gwarancja dobrze spędzonego czasu.

Selestra jest wiedźmą z pradawnego rodu. Jej matka służy królowi i pomaga zdobywać dusze, które pozwalają mu na zachowanie nieśmiertelności. Niedługo to zadanie przypadnie Selestrze. Gdy władca każe jej w ramach treningu przewidzieć śmierć jednego z uczestników Festiwalu Przepowiedni, dziewczyna odkrywa, że ona również zginie. Aby tego uniknąć, musi zaryzykować i uratować pewnego chłopaka.

Księżniczka dusz Alexandry Christo to powieść, w której mamy dwoje głównych bohaterów i jednocześnie narratorów – Selestrę i Noxa. Początkowo ich rozdziały się nie zazębiają, jednak potem obie historie zostają ze sobą splecione. Dzięki narracji pierwszoosobowej możemy lepiej poznać te postaci, zrozumieć ich zachowania, działania, obawy i myśli.

Początkowo powieść skupia się na Festiwalu Przepowiedni, czyli rodzaju konkursu, w którym poddani związują się z królem w nadziei na zwycięstwo i spełnienie marzeń. Jednak wielu z nich umiera, a ich dusze, które są zjadane przez władcę, dają mu nieśmiertelność. Autorka wprowadza nas do wykreowanego przez siebie świata powoli – przedstawia postacie i ich motywacje. Dopiero w dalszej części akcja się rozkręca, gdy Selestra i Nox zaczynają działać wspólnie. Każde z nich ma własny cel, ale łączy ich to, że nie chcą dopuścić do swojej śmierci i zamierzają przeciwstawić się obecnej władzy.

Fabuła porusza wiele ważnych wątków. Wśród nich pojawia się [Adres usunięty]. motyw przyjaźni, miłości, rodziny, lecz przede wszystkim – walki o siebie. Selestra nie chce być związana z królem przysięgą swojej babki. Nie decydowała się na ten los, nie pasuje jej rola odbierania ludziom dusz. Dlatego chce zmienić swoje przeznaczenie. Ten motyw jest ważny i dobrze poprowadzony. Wątek romantyczny nie przysłania głównej historii, i słusznie, bo byłaby to zupełnie inna opowieść.

Na plus wychodzi świat stworzony przez autorkę, która wprowadza nas do niego stopniowo, więc nie mamy poczucia zagubienia. Motyw z pożeraniem dusz w celu utrzymania nieśmiertelności jest interesujący. Równie ciekawa jest kwestia wiedźm. Mają one nie tylko magiczne moce, lecz także niecodzienny wygląd i historię, która pozwala zbudować obraz tego rodu.

Klimat powieści jest nieco baśniowy, choć nie jest to lekka opowieść, ale raczej coś w stylu historii braci Grimm. Nie brakuje tu mrocznych scen akcji. Już sam wątek wysysania dusz przyprawia o ciarki podczas lektury. Niemniej jednak ma to swój urok – to taka baśń dla starszych czytelników, nie dla dzieci.

Miałam już okazję czytać inną powieść Christo i bardzo mi się podobała, więc oczekiwania co do tego tytułu były wysokie. Księżniczka dusz to powieść, która potrafi oczarować czytelnika. Ma ciekawe postacie, interesującą historię i mroczno-baśniowy klimat. Na plus wychodzi wątek fantastyczny oraz fakt, że nie jest to opowieść zdominowana przez romans. Jeśli więc lubicie fantastykę młodzieżową, która przypomina mroczną baśń, sięgnijcie śmiało po tę pozycję.

"Taka byłą zasada, z którą dorastała: jest tylko jedna prawdziwa wiedźma Somniatis.

A jeżeli to wszystko jest nieprawdą? "

*

Dawno, dawno temu młoda wiedźma, która znała jedynie życie w zamku o boku swojej matki, poznała żołnierze oraz przepowiednię, która złączyła ich losy. Tym sposobem los tej dwójki zostaje spleciony i rozpoczyna się ich walko nie tylko o przetnie, ale również o ich dusze. Czy Selestra i Nox pokonają wspólnie przeznaczanie? A może jednak ostatnie słowo będzie należało do nieśmiertelnego króla?

*

„Księżniczka dusz” to książka, która zdecydowanie wpisała się w mój gust czytelniczy, ale nie spodziewałam się niczego innego, skoro dostałam tu:

Eneimes to lovers, - chociaż raczej w delikatnym wydaniu,

Zemstę i przepowiednię

Nieśmiertelnego króla i oczywiście potężną magię

Mnóstwo złośliwych dialogów uzupełniających fajny pomysł na fabułę

Retelling, w którym w Roszpunkę wciela się wiedźma kradnąca duszę...

No powiedzcie mi, czy można chcieć czego więcej?

*

Ogólnie książka ta naprawdę świetni mi się czytała. Jest to jedna z tych fantastyk młodzieżowych, która może przypaść do gustu każdemu – zwłaszcza jeśli ma słabość do retellingów. Mamy tu fajnie stworzone postacie, które z łatwością dają się polubić, ciekawa kreację świata i co najważniejsze wciągającą fabułę. Jednak…

*

Pomimo, że historia ta naprawdę mnie oczarowała, to czuję spory niedosyt po jej zakończeniu. Myślę, że w pewnym stopniu potencjał tej historii nie został wykorzystany i autorka mogła kilka wątków zdecydowanie bardziej rozpisać i jeszcze bardziej wciągnąć czytelnika w wykreowany prze siebie świat. Nie mniej…

*

„Księżniczka dusz” to moim zdaniem bardzo dobra książka, z którą spędziłam przyjemnie czas. Tym samym dostaje ode mnie 8/10 i myślę, że jest to historia, do której jeszcze kiedyś wrócę - zwłaszcza że w moich oczach to jedna z tych „nieidealnych” książek, której jednak mają w sobie dość mocy by oczarować czytelnika.

PRZECIĘTNIACZEK

Są książki, które mają sporo świetnych elementów, ale mimo wszystko w końcowym rozrachunku wypadają po prostu blado. I niestety tak miałam z Księżniczką dusz. Pomysł na historię z Festiwalem Przepowiedni, wizjami pokazującymi śmierć bohaterów, królem żywiącym się duszami innych ludzi i wiedźmą, która mu to umożliwia - to wszystko zapowiadało coś niesamowitego. I faktycznie zaczęło się naprawdę ciekawie - na Festiwalu pojawia się chłopak, który zupełnie nie przypomina innych osób biorących w nim udział. Jest pewny siebie, zdeterminowany, pragnie zemsty. Chce obalić króla i pomścić ojca. Dziwny zbieg okoliczności wiąże losy Noxa z Selestrą - młodą wiedźmą, która po śmierci swojej matki ma zostać główną wiedźmą króla. Tylko jakoś w ciągu całej historii niewiele się dzieje... Można byłoby opowiedzieć ją w kilku zdaniach i wcale nie byłoby to tylko pobieżne streszczenie. Tam się najzwyczajniej w świecie mało działo. Autorka niestety operowała historią oraz bohaterami w bardzo zachowawczy sposób, jakby bała się sięgać po mocniejsze rozwiązania. A szkoda, bo chciałam przeżywać fabułę z bohaterami, chciałam wzruszać się, śmiać, czuć. I odcisnęło to też swoje piętno na kreacji bohaterów, bo była ona bardzo schematyczna, oparta na znanych motywach. Te postacie niczym mnie nie zaskoczyły, ani nie zaciekawiły. Po prostu były. Nie poczułam z nimi żadnej więzi, nie kibicowałam im. Jedynie biernie śledziłam ich losy. A przecież nie na tym to powinno polegać. Chciałam dynamicznej akcji, pełnej zwrotów. Chciałam bohaterów, których polubię i znajdę w nich coś z siebie. A dostałam bardzo poprawną historię bez "tego czegoś", bez efektu wow. I niestety, ale jestem tego pewna - bardzo szybko o tej książce zapomnę.

STRUKTURA

Książka podzielona jest na numerowane rozdziały, w których historię opowiada nam dwóch pierwszoosobowych narratorów - Selestra i Nox. Dzięki temu łatwiej możemy wejść do ich głów i poznać wszystkie kłębiące się w nich myśli i emocje. Fragmenty z perspektywy Selestry były również opatrzone wizjami, których doznawała bohaterka, zaś w obu perspektywach pojawiały się również retrospekcje, jednak nie było ich aż tak dużo. Styl pisania autorki jest prosty i przyjemny w odbiorze. Pod względem technicznym nie było żadnych zgrzytów.

PODSUMOWUJĄC

Księżniczka dusz to typowy przeciętniaczek - książka jest poprawna pod wieloma względami. Ma ciekawy pomysł na fabułę i interesujący zamysł na bohaterów. Nawet czarny charakter miał inyrygujący zarys. Ale to wszystko popsuło zachowawcze podejście do historii i brak odważnych ruchów. Akcja nie miała jakiegoś punktu zwrotnego, od którego mogłaby przyspieszyć i czytelnika wkręcić. Było bardzo jednostajnie i po prostu nudno. Ta historia miała ogromny potencjał, którego Autorka nie potrafiła wykorzystać. Szkoda, ogromna szkoda, bo powieść miała szansę naprawdę mnie zachwycić, a dołączy do grona tych, o których bardzo szybko zapomnę.

Amanda Says

"Potrafię stwierdzić, kiedy ktoś umrze. Potrzebuję tylko kosmyka włosów tej osoby oraz jej duszy.

Na wszelki wypadek."

Chcielibyście wiedzieć kiedy i w jaki sposób umrzecie? Pytanie dość śmiertelnie poważne, ale w "Księżniczce Dusz" była taka możliwość. Niestety nie był to proceder za darmo. Raz w roku, w trakcie Festiwalu Przepowiedni, dwieście "ochotników" ową przepowiednię dostawało. Haczyk jest taki, że panujący król Seryth karmił się duszami ochotników, by utrzymywać swą nieśmiertelność.

Przyznaję, brzmi strasznie. A jeszcze straszniejsze jest to, że szesnastoletnia Selestra będzie musiała przejść magię od swojej matki, która pomaga królowi pobierać i pożerać dusze.

Jak to w takich sytuacjach bywa, coś idzie nie tak, priorytety się zmieniają, pojawia się ktoś, kto odmienia dotychczasowe życie. I w tym przypadku nie ma możliwości, by się nudzić. Akcja od początku do końca sprawia, że historię Selestry i Noxa czyta się z niesłabnącym zainteresowaniem! Już pierwsza strona jest zapowiedzią ciekawej lektury. Nie zawiodłam się, wręcz przeciwnie, było mi niezmiernie przykro, że to koniec przygody z dwójką nastolatków, ponieważ jest to jednotomowa historia.

Kreacja bohaterów przerosła moje oczekiwania. Wyróżniają się odwagą i determinacją w dążeniu do swoich celów, a w tym przypadku konkretnie do jednego - pozbycia się króla Serytha. Główni bohaterowie zakleszczeni w objęciach przeszłości i przeznaczenia pragną wolności. Tylko czym jest wolność w świecie, w którym dane jest im żyć?

Alexandra Christo miała świetny pomysł na książkę i w pełni go wykorzystała. Motyw nieśmiertelności i tego, w jaki sposób się ją podtrzymuje, zdecydowanie jest warty pochwały. Niebezpieczeństwo towarzyszy bohaterom przez cały czas, nie odpuszcza ani na chwilę i to powoduje, że podczas lektury odczuwa się napięcie, może nawet pewnego rodzaju stres. Uwielbiam fantastykę, dobrą młodzieżówkę, a tutaj to połączenie jest po prostu idealne. Mam nadzieję, że więcej nie muszę Was zachęcać do lektury. Miłośnicy świata fantastyki będą zachwyceni!

„Księżniczka dusz” to świetna fantastyka z kategorii tych lekkich. Kto nie lubi enemies to lovers, czy wiedźm?

Jeśli szukacie książki z cudownym humorem, postaciami, z którymi można się utożsamić oraz świetnym klimatem lub akcją… To jest to idealna książka.

Otulcie się kocem oraz wspaniałością tej historii.

🐍 Dar, a może przekleństwo? Nigdy tego nie chciałam. Król Seryth to okrutny człowiek, który karmi się nieszczęściem innym. To tyran, który co roku zabiera życie kilkudziesięciu niczego winnym mieszkańcom. A moja bezlitosna matka tylko mu w tym pomaga. Jedna wizja zmienia jednak wszystko. Mój los niespodziewanie splata się z losem żołnierza Ostatniej Armii, dla którego walka ze śmiercią to tylko zwykła zabawa. Czy uda mi się go powstrzymać? Czy jako wiedźma z rodu Somniatis mogę zmienić naszą przyszłość?

„Ukryj to. Zepchnij to w głąb, na dno. Być wiedźmą, ale też skorupą. Mieć magię i jej nie mieć. Nie rób tego, czego ci nie kazano. Nie ucz się, nie miej nadziei, nie twórz, nie pragnij”

🐍 „Księżniczka dusz” chwyciła mnie mocno za rękę i zabrała w magiczną podróż pełną niebezpieczeństw, tajemnic oraz mroku. Autorka nie pozostawiła mi ani chwili na oddech czy przemyślenia – historia przepełniona była akcją, która z każdym kolejnym rozdziałem tylko się rozpędzała. A to wszystko osadzone zostało w wyjątkowym świecie przedstawionym, który zachwycił mnie w każdym aspekcie. Z ogromną przyjemnością czytałam więc o każdej z kolejnych wysp i razem z bohaterami odkrywałam jej (mroczne) zakamarki.

🐍 Nox to bohater, który już od pierwszych stron bezpowrotnie skradł moje serce. Jego sarkastyczne poczucie humoru co chwilę wywoływało na mojej twarzy szeroki uśmiech, a odwaga dodawała otuchy. Taki towarzysz podróży to prawdziwy skarb! Nie do końca polubiłam się natomiast z charakterną Selestrą, która do samego końca wydawała mi się bardzo nieszczera i samolubna. Zdecydowanie bardziej podobały mi się więc rozdziały prowadzone z perspektywy Noxa.

🐍 Alexandra Christo stworzyła wyjątkową, trzymającą w napięciu historię, która zdecydowanie różni się od książek czytanych przeze mnie na co dzień. I chociaż momentami dopadały mnie małe zastoje – cieszę się, że miałam okazję poznać bliżej Noxa oraz Selestre. Na półce czeka już na mnie „Pieśń syreny”, która, mam nadzieję, zabierze mnie w równie niezapomnianą podróż ⚓

Naprawdę nie spodziewałam się, że ta pozycja, aż tak zawróci mi w głowie. Nie miałam okazji poznać wcześniejszej twórczości autorki i to się oczywiście, jak najszybciej zmieni! Świat stworzony przez autorkę jest niesamowicie ciekawy i piękny. Cudowne opisy które towarzyszą nam podczas lektury, powodują, że czytelnik zatraca się w niej jeszcze bardziej. Dodatkowo wszystko jest napisane porządnie i z pomysłem. Bardzo łatwo odnaleźć się w nowym świecie, ponieważ autorka zgrabnie nam wszystko przedstawia. Nie odczułam zagubienia, a każdy szczegół był dopracowany, przez co nie pojawiły się u mnie żadne wątpliwości i śmiało weszłam w nowy świat. Klimat tej książki jest niesamowity, a cała magia wręcz wylewa się z kartek.Selestra i Nox, czyli nasi głowni bohaterowie oraz narratorzy są osobami, które od razu zdobyły moje serce. Ich wzajemne dogryzanie sobie było naprawdę zabawne i urocze. O ich relacji mogłabym czytać na okrągło. Choć współpracowali razem to ciążyły na nich duchy przeszłości, które nie pozwalały im na stuprocentowe zaufanie względem siebie. Drugoplanowi bohaterowie są naprawdę intrygujący, a autorka pozwoliła zajrzeć nam w dusze każdego z nich. Obserwowanie jak Selestra praktycznie rodzi się na nowo i znajduje ogromne pokłady siły, o którą nigdy się wcześniej nie podejrzewała, było niesamowitym doświadczeniem. I choć ona nie wierzyła w siebie, to był ktoś, kto był pewien jej umiejętności i nigdy nie zwątpił. Książka rozbudziła we mnie ochotę na więcej. Nie byłabym zawiedziona, gdyby okazała się dłuższa, ponieważ pokochałam pióro autorki i chyba mogłabym czytać w nieskończoność

Królestwo, które posiada nieśmiertelnego władcę. Matka i córka, wiedźma i jej następczyni. Waleczny książę chcący zemsty za śmierć własnego ojca. Poznajcie „Księżniczkę dusz”.

Intrygująca, niebanalna, wciągają od pierwszych stron- pierwsze słowa, z którymi zetknęłam się przez premierą.

Od odłożenia tej pozycji na półkę minęło już kilka dni, sądzę zatem, że przetrawiłam już całą historię i mogę się obiektywnie wypowiedzieć na jej temat.

Zacznijmy od tego, że uważam fabułę za przerysowaną. Za bardzo było tutaj kombinowane, za bardzo naszpikowano tę powieść szczegółami, które nie wnosiły do fabuły niczego konkretnego. Dowiadywałam się o kolorze komnat, o „zielonych, niesamowitych, przyciągających wzrok, olśniewających włosach Selestry”, o zadufanym królu, o tym jak miecz gładko przecina ludzką szyję... a najbardziej ciekawe sceny nie zostały, moim zdaniem, nawet dopracowane. Mowa chociażby o ucieczce z zamku. Przyznaję, że liczyłam na coś więcej niż wątły wątek oparty na schemacie.

Po drugie, po przeczytaniu doszłam do wniosku, że fabuła jest połączeniem treści „Krwi i popiołu” oraz „Gołębia i węża”. Dostrzegałam zbyt wiele powiązań, zbyt wiele powtórzeń, aby teraz zignorować ten fakt- księżniczka więziona w zamku, jak w klatce, niczym Poppy, nie za brakło nawet broni. Książę wybawiciel, a jednak chciał zabić główną bohaterkę. Tajemne moce, wiedźma, która ma ogromną moc, niczym główna bohaterka GIW. Mogłabym wymieniać dalej. Zabrakło pomysłu na treść, czy oparto całość na utartych schematach? Na to pytanie, niech każdy odpowie samodzielnie.

Świat przedstawiony jest barwny, ale jednak nie znalazłam w nim czegoś, co mogłabym uznać za godne uwagi. Podobną opinię mam na temat bohaterów. Irytujący i przerysowani.

Zapowiadało się dobrze. Niektóre fragmenty naprawdę przyciągnęły moją uwagę na tyle, że nie mogłam się oderwać, jednak później wracałam do punktu wyjścia i czytałam, żeby skończyć. Na dodatek nie polubiłam się ze slow burnem. Jestem rozczarowana.