Kosiarze. Żniwa śmierci. Tom 1

Ta powieść rozkręca się powoli. Na początku dostajemy informację o tym, jak wygląda świat, w którym ludzkość potrafiła wygrać ze śmiercią oraz wszelkimi chorobami. Nad jej losem czuwa coś w stylu sztucznej inteligencji, która troszczy się o wszelkie potrzeby zarówno ludzi, jak i planety.

Jednak są tez tytułowi Kosiarze - ludzie powołani do tego, by ograniczać liczbę ludności na świecie.

Osoby te przechodzą specjalne szkolenie, by kierując się swoimi zasadami zbierać nadmiar osób.

I do tej części mam najwięcej uwag... Od razu jednak napiszę, że całość czyta się bardzo dobrze, a moje marudzenie dotyczy właśnie tego jak urządzony jest ten świat.

Otóż nikt nie dba o liczbę narodzin, a zbierane osoby to zarówno ludzie, którzy przeżyli już mnóstwo lat, jak i dzieci, które jeszcze nie miały okazji "pożyć". Jeśli ktoś nie jest zebrany przez kosiarza, a zginie przypadkowo lub naumyślnie, to i tak zostaje wskrzeszony - takie zasady po prostu mnie wkurzały...

Jednak: gdy akcja się rozwija i poznajemy kolejne intrygi, w które zostają wplątani główni bohaterowie, to przyznam, że nie mogłam się oderwać od tej książki!

Końcówka tego tomu całkowicie mnie zachwyciła i z wielką niecierpliwością będę oczekiwać kolejnych tomów!

Bardzo się cieszę, że cała trylogia w końcu zostanie wydana w Polsce i będzie można poznać dalsze losy bohaterów, którym kibicuję :)

Polecam!!

Życie i śmierć nie wybierają.

Ale Kosiarze już tak.

Wkroczyliśmy do świata, gdzie śmierć nie czai się za rogiem, a życie nie dyktuje ścieżek w naszej codzienności.

Jednak kiedy Oni zapukają do drzwi, ciałem wstrząśnie szloch, strach rozgości się w każdym mięśniu, a rozum przestanie mieć władzę. Pozostanie już tylko oczekiwanie i pytanie - jak to się stanie?

Kosiarz nie będzie miał litości. To właśnie on pośle człowieka w zaświaty, by oczyścić ziemię i panować nad (nie)naturalną selekcją.

Na drodze Citry i Rowana stanie ON.

Nie chce ich zabrać, choć ich wybrał.

Kiedy pomimo niechęci i strachu, dołączają do szkolenia , które na celu ma przygotowanie ich do roli Kosiarza, codzienności zaczyna być coraz bardziej mroczna, a pytań zamiast ubywać, przybywa z każdą minutą, z każdym wydarzeniem, z każdą śmiercią.

Jedni spojrzenie może mieć na sobie tyle krwi, by odebrać ostatnie tchnienie

Jednak na końcu, jest coś więcej niż wybór ich nauczyciela.

Włosy stają mi dęba, ciarki przechodzą przez każdy kawałek ciała, a ja aż tryskam ekscytacją, ponieważ mogłam zrobić to JESZCZE RAZ! Jeszcze raz poddałam się lekturze, która sprawiła, że pokochałam fantastykę jeszcze mocniej.

Kosiarze to dla mnie klasyka, którą każdy szanujący się czytelnik FANTASTYCZNY powinien przeczytać przynajmniej raz, a potem łapać za kolejne tomy, bo tym razem mi drodzy, będziemy mieć okazję by przeczytać całą trylogię!

Świetni bohaterowie, dialogi, które ciekawią, opisy, które wciągają i lekkość czytania, którą zafundował nam autor.

To droga do czytelniczego spełnienia, a jednocześnie poczucia, że chce się więcej!

Czy polecam?

KOCHANI! Ja Was błagam, byście przeczytali! :)

Wyobrażacie sobie czasem świat bez chorób, głodu, biedy, wojen, a nawet śmierci? Ja już nie muszę. Neal Shusterman mnie wyręczył. Biorąc do ręki pierwszy tom „Żniw śmierci” otrzymałam klarowny i przekonujący obraz takiego świata. Autor stworzył świat, który wymyka się wszelkim wyobrażeniom, a jednocześnie wydaje się bliski, prawdopodobny, a przy tym mocno niepokojący. Dystopijny świat z „Kosiarzy” jest światem idealnym, w którym panuje równowaga. Ludzie żyją w pokoju, nie trapią ich żadne problemy, bo na każdy z nich jest jakiś sposób. Nie ma chorób, nie ma cierpienia ani biedy, a co za tym idzie nikt nie głoduje. Mało tego, jeśli przez przypadek zginiesz, w centrum ożywiania postawią cię na nogi. Prawdziwa sielanka, prawda? Gdzie jest haczyk? Czy w ogóle musi jakiś być? Jest, oczywiście, że jest. Fakt, że można żyć, jak długo się pragnie i do tego komfortowo rodzi poważny problem, a mianowicie przeludnienie. Problem znany również w naszej rzeczywistości. Ale w powieści i na ten problem znaleziono sposób. Otóż wymyślono sobie kosiarzy, którzy kontrolują wielkość populacji. Mówiąc prościej, to oni odbierają ludziom życie. A jeśli już je zabiorą, żadne centrum ożywiania ani inne sztuczki nie pomogą. Taki człowiek umiera naprawdę. Kosiarze decydują, kto ma umrzeć. Dość kontrowersyjne są sposoby, do których uciekają się, wybierając swoje ofiary. Statystyki, przeczucie, a może fakt, że według nich ktoś nie żyje naprawdę, nie wykorzystuje tego życia tak, jak według nich powinien? Sposoby są różne, każdy bardziej przerażający od poprzedniego. Bycie kosiarzem to jednak dobra, chociaż niewdzięczna „fucha”. W tym miejscu rozpoczyna się przygoda dwójki nastoletnich bohaterów powieści. Citra i Rowan wiodą spokojne życie, do czasu aż zostają wybrani na praktykantów Kosiarza. Nie chcą tego, wiedząc, z czym się wiąże pełnienie tej roli i jak wiele ryzykują, w tym to, co mają najcenniejsze. Nie mają jednak wyjścia.

Borze szumiący, co to była za książka. Co za historia! Dawno nie czytałam tak dobrej dystopii, która wywołuje aż taki mętlik w głowie, taki dyskomfort. Która sprawia, że w środku coś gniecie i nie pozwala spokojnie spać. Książka robi piorunujące wrażenie. Świat stworzony w powieści jest światem tylko z pozoru idealnym. Wewnątrz stale coś gnije i nie potrzeba wiele, aby ta iluzja spokoju i dobrobytu rozbiła się w drobny mak. Bardzo inteligentna jest to powieść, zmuszająca do przemyśleń. Nawet jeśli chcemy przez nią „przelecieć” lotem błyskawicy, a teoretycznie można, bo akcja jest dynamiczna, a niespodziewane jej zwroty jeszcze jej tej dynamiki nadają, to się nie da. Za dużo jest momentów, w których musimy się zatrzymać i pomyśleć. Bohaterowie na każdym kroku muszą mierzyć się z poważnymi dylematami natury moralnej. Są często rozdarci, muszą podejmować decyzje, które nie są zgodne z ich sumieniem. A przede wszystkim muszą się starać, aby w tym całym szaleństwie nie zatracić siebie i tego, co czyni ich ludźmi. Bo jeśli to stracą, to już nic ludzkości nie pomoże.

Choć wizja przyszłości ukazana w powieści jest ponura i przerażająca, książkę czyta się lekko i pochłania ją na jednym wdechu, mimo dość sporej objętości. Jest idealnie wyważona, jeśli chodzi o dynamikę akcji, jej zwroty i momenty bardziej refleksyjne, wymagające zatrzymania. To bardzo angażująca pozycja, od której ciężko jest się oderwać choćby na chwilę. A jeśli już koniecznie musimy, i tak zostaje nam w głowie i wciąż o niej rozmyślamy. Powieść porusza wiele wartych rozważenia tematów. Mówi nie tylko o życiu, śmierci i o dylematach z tym związanych, porusza kwestię prawa do decydowania o sobie i prawa do życia w ogóle. Dlaczego jedni mogą to życie odbierać, kierując się znanymi tylko sobie zasadami, a inni muszą żyć w ciągłym strachu, że życie może im zostać w każdej chwili odebrane na zawsze. Kto o tym decyduje i dlaczego w ogóle ktoś dostaje taką władzę? Przez ten strach i obecność w tym świecie kosiarzy, ludzie nie są tak naprawdę wolni, ich życiem kierują intrygi, sojusze, sekrety i nieustający lęk o to, co przyniesie kolejny dzień. A świat pozostaje iluzją. Bohaterowie są świetnie wykreowani, głównie z powodu dylematów moralnych, przed którymi stają. Ale również dlatego, że nie stoją w miejscu, rozwijają się. Niezależnie od tego, czy podoba nam się kierunek, w jakim te zmiany zachodzą, nie można odmówić autorowi doskonałej znajomości ludzkiej natury, wnikliwości i stworzenia wiarygodnych, przekonujących portretów psychologicznych.

Mocna jest to powieść. Mocna, kontrowersyjna i zachwycająca. Ja już czekam na kolejny tom, a Wam z całego serca tę błyskotliwą, wartościową książkę polecam. Na ten moment lepszej dystopijnej opowieści nie znajdziecie.

Książkę Kosiarze chciałam już od dawna przeczytać. Niestety, z tego co pamiętam to na Legimi nie było dostępnego E-booka, a w formie fizycznej już też nie byłam w stanie nigdzie zdobyć. Jednak kilka miesięcy później Wydawnictwo Uroboros ogłosiło wznowienie tej powieści przy czym zapewnili że tym razem wszystkie części zostaną wydane. I tak oto po jakimś czasie mogłam trzymać w swoich rękach nowe wydanie, które jest dla mnie bardzo ładne.

Czasami z fantastyką mam ten problem, że na początku ciężko mi się wkręcić w historię. Wiecie, to zupełnie inny świat niż ten realny, który rządzi się innymi prawami. Jest to zazwyczaj ciekawe, ale też problematyczne żeby wczuć się w dany klimat. Tutaj weszłam w świat Kosiarzy i od razu wkręciłam się w historię bohaterów.

W tej opowieści, naszymi głównymi postaciami są Citra i Rowan. Rozdziały są prowadzone z perspektywy dziewczyny albo chłopaka. Podczas czytania nie miałam odczucia że kogoś z tej dwójki, bardziej preferuję czy darzę większą sympatią. Obie osoby lubiłam tak samo, mimo że były to zupełnie dwie różne osoby pod względem charakteru.

Wkręciłam się w całą historię, ale w międzyczasie autor zostawił w powieści tyle atrakcji których zupełnie nie mogłam przewidzieć. Ostatnie sto stron czytałam i patrzyłam ile zostało mi do końca bo byłam ciekawa na ile jeszcze ta historia może się zmienić. Dosłownie tylko jedną sprawę przejrzałam ale reszta dla mnie była zupełnie zaskakująca.

Bardzo dobrze czytało mi się Kosiarzy, prawie od początku trzymała mnie w napięciu. A za każdym razem jak musiałam przerwać czytanie, myślałam tylko o tym żeby jak najszybciej wrócić. To była dla mnie jedna z lepszych przygód jakie spędziłam i wiem że szybko sięgnę po drugą część. Polecam dla każdego kto lubi fantastykę albo dopiero zapoznaje się z tym gatunkiem, bo naprawdę warto. Dla mnie jest to bardzo oryginalna historia, a teraz naprawdę ciężko poznać coś tak świeżego.

Źródło:

[Adres usunięty]

🌷„Kosiarze” to książka, która porywa i zmusza do przemyśleń. Rozważania na temat śmierci i tego, co jest moralne w świecie, w którym istnieją osoby wytypowane do odbierania życia innym.

🌷Gdybym miała wam polecić jedną książkę, która totalnie oczarowała mnie w styczniu, byliby to właśnie „Kosiarze”. Trudno mi nawet opisać jak bardzo pochłonęła mnie ta historia, jak bardzo spodobał mi się ten wykreowany przez autorkę świat.

🌷Wyobraźcie sobie, że ludzie tak bardzo się rozwinęli i zgłębili świat, że śmierć z przyczyn naturalnych została po prostu wyeliminowana. Jednak populacja wciąż rośnie wiec, trzeba ją jakoś ograniczać. Tutaj na scenę wchodzą Kosiarze, którzy dokonują zbiorów i w ten sposób dbają o odpowiednia ilość ludzi na planecie. Teraz pojawia się najciekawszy problem i zagwostka. Jak zadając śmierć pozostać dobrym człowiekiem? Czy w ogóle będąc w stanie kogoś uśmiercić, możemy nazywać się jeszcze osoba z sumieniem? Czy to tylko praca, a może dość osobliwe hobby?

🌷Ta książka jest tak pełna dylematów. Rozważania na temat tego, co jeszcze jest moralne w takim świecie, są wciągające i sprawiają, że człowiek będzie się nad tym zastanawiał czy tego chce, czy nie. Uwielbiam to, że moje zdanie na temat Kosiarzy i ich „zawodu” wciąż się zmieniało i ewoluowało.

🌷Głowni bohaterowie skradli moje serce. Rowan i Citra to postacie, które nieustannie mnie zaskakiwały. Na początku Rowan był moim ulubieńcem, ale po tej końcówce stawiam na Citrę. Ta dziewczyna jest genialna.

🌷Świetna książka, od której nie można i nie chce się odrywać. Historia, która warto poznać. Polecam. Totalny must read.

„Kosiarze” to książka, którą pragnęłam przeczytać od dłuższego czasu, jednak bardzo trudno było ją dostać, aż pewne wydawnictwo postanowiło zainwestować w powieść raz jeszcze. Przy okazji wznowienia zmieniła się także szata graficzna powieści. Byłam ciekawa jak wygląda świat przesiąknięty śmiercią, kim są osoby, które decydują się zacząć tym trudnić, czy można odbieranie komuś życia traktować, jako obowiązek? Musicie zauważyć, że w pewien sposób w tej powieści rozgrywają się poważne tematy, dylematy. Czy to w pewien sposób nie wydaje się fascynujące?

Głównymi bohaterami książki autorstwa Neala Shustermana pod tytułem „Kosiarze” są Cintra i Rowan. Żyją w świecie, który teoretycznie wydawał się idealny. Nie ma w nim wojen, cierpienia, chorób, nie ma, więc także śmierci. Jakby to było, gdyby człowiek zyskał taką wieczność? Myślę, że byłby zmęczony taką egzystencją. Wyobraźcie sobie, że taki świat istnieje i aby kontrolować populacji ludzkości postali Kosiarze, którzy „załatwiają sprawę” raz, a dobrze. W ich świecie istnieją twarde zasady, ich tryb życia jest dość skromny, nie mogą posiadać rodzin, ani potomstwa. Nie trzeba było długo czekać, aby i wśród nich zaczął szczerzyć się bunt i korupcja. Kosiarze zaczynają mieć dość narzucanych im praw i norm, chcą znacznie więcej. Cintra i Rowan spotykają jednego z Kosiarzy Faradaya, stali się jego praktykantami. Szkolenie wcale nie będzie należało do łatwych. Które z nich zasłuży na miano Kosiarza?

„Kosiarze” zachęcają czytelników zarówno do szybkiego przewracania stron, jak i do marszczenia brwi nad pytaniami etycznymi, które się w powieści pojawiają. Większość głównych bohaterów była interesująca, wyrazista i miała niezłą gamę osobowości. Przy wielu postępach w dziedzinie technologii i medycyny, staje się to wiją wiarygodnej przyszłości dla naszego społeczeństwa, Jest to zarówno interesujące, jak i przerażające. Ta historia zawiera wiele prowokujących zagadnień na temat moralności i śmiertelności. W historii było wiele zwrotów akcji, budowanie napięcia do samego końca było dobrze poprowadzone, co doprowadziło do bardzo satysfakcjonującego zakończenia. Polubiłam postać Faradaya, pomimo prowadzenia takiej działalności nadal miał współczucie dla ludzi, których zabierał. Chciał dać każdemu indywidualną śmierć, ludzie umierają z różnych przyczyn i pragnął być blisko śmiertelności. „Kosiarze” to powieść trzymająca w napięciu, oszałamiająca i dająca do myślenia, po jej zakończeniu miałam mętlik w głowie.

Kosiarze pojawili się już kilka lat temu. I od pierwszych stron ta historia zawładnęła moim sercem i umysłem. Za każdym razem gdy wracam do historii, nie mogę się oderwać od czytania a rozwój wydarzeń choć znany zawsze zaskakuje.

Przyszłość. Nieśmiertelność. Wieczna młodość. Powrót z nad krawędzi życia to już zwykła normalność, wielodzietna rodzina i drugie życie to druga szansa o jakiej zawsze marzono, ale czy na pewno? Gdy ludność wzrasta naturalna selekcja nie jest już możliwa i wtedy na scenę wkraczają oni - Kosiarze. Budzą respekt, budzą strach. Nigdy nie wiadomo czy jutro nie zapukają do Twoich drzwi.

W świecie gdzie można już wszystko, gdzie praca i pieniądze to tylko dodatek poznajemy od kuchni Kosiarzy lub Żniwiarzy Śmierci. Cały proces od praktykanta po Nowicjusza pokazany jest z różnych perspektyw. Bo choć mamy 10 złotych zasad każdy z nas zinterpretuje pod własne wartości. Tak też dzieje się w książce. Z jednej strony potępiamy to co dla nas wydaje się już morderstwem z drugiej strony sam przekrój nie do końca budzi złe uczucia.

"Pojedynczy krok może być początkiem podróży zmieniającej całe życie".

Główni bohaterowie różnią się od siebie jak ogień i woda, ich ścieżki również zmieniają kierunek jednak zasady nakreślone na początku mają zaskakujące konsekwencje. Uwielbiam Rowana i jego wewnętrzną walkę między dobrem i mniejszym złem. Jego postać ma ciężko ale to co najważniejsze nie można dostrzec od razu. Citra choć z początku nieco nudna z późniejszym rozwojem akcji zyskuje w oczach i z zapartym tchem śledzimy jej losy.

Podoba mi się świat przedstawiony, pokazane wady nie tylko bohaterów ale ludzi samych w sobie. To jak śmierć i strach przed nią wyzwala emocje i pcha do niemożliwego. Wszyscy którzy lubią dobrą kreację świata, bohaterów, historię z plot twistami i motyw dystopii mocno polecam sięgnąć po Kosiarzy.

[współpraca reklamowa] Wydawnictwo Uroboros

Sięgając po tę książkę, nie bardzo wiedziałam czego mogę się po niej spodziewać. Postać z kosą na okładce kojarzyła mi się tylko ze śmiercią. Już pierwsze strony wciągnęła mnie do świata, który jeszcze nie istnieje. ( I mam nadzieję, że nie będzie istniał). Ludzie oszukali śmierć. Skaczą z różnych pięter i nic im nie jest. Nie chorują, nie umierają w wyniku wypadków samochodowych. Żyją nawet tysiąc lat. Niestety, ale Ziemia ma ograniczoną powierzchnię i nie pomieści nas wszystkich, dlatego życie jest odbierane w inny sposób. W tym celu zostali powołani kosiarze, którzy dokonują zbiorów.

Do domu Citry przychodzi jeden z nich o imieniu Faraday. Jego obecność u wszystkich wywołuje strach. Boją się, że przyszedł po któregoś z ich rodziny. Jednak sympatyczny pan, przyszedł tylko coś zjeść. Obdarowuje również matkę Citry immunitetem, dzięki któremu kobieta jest nietykalna przez najbliższe dwanaście miesięcy. Wybiera on również Citrę na to by i ona dołączyła do grona kosiarzy. Drugim wybrańcem do tej roli jest Rowan, który jest świadkiem i towarzyszem śmierci jednego z kolegów ze szkoły. I tak rozpoczyna się szkolenie dwóch nastolatków na kosiarzy. Tylko jeden z nich może nim zostać, ale żadne tego nie chce. Z czym przyjdzie im się zmierzyć i kto dołączy do grona „zbieraczy życia”? Przekonacie się sami.

Książka nie pozwala odłożyć się nawet na chwilę. Nie sposób się z nią nudzić. To co bardzo spodobało mi się w niej, to pomysł na wizję świata. Trochę przerażający. Świetnie również zostali wykreowani bohaterowie. Bardzo polubiłam dwójkę nastoletnich buntowników. Dostarczyli mi oni wiele emocji i dobrze czułam się z nimi ucząc się nowej sztuki, pomimo, że odbierali komuś życie. Zakończenie natomiast wbiło mnie w fotel i sprawiło, że już nie mogę doczekać się kolejnej części.

„Kosiarze” to nie tylko opis przygód Citry i Rowana. To również chwila refleksji nad tym do czego dąży człowiek i jak będzie nasz świat wyglądał ze sztuczną inteligencją. Jest tutaj również wiele rozważań filozoficznych. O lojalności, moralności i o tym, jak człowiek zmienia się, gdy dochodzi do władzy. Książka przeznaczona jest dla młodzieży, ale mi mając trochę więcej lat, również dobrze się czytało przygody nastolatków. Polecam!

Jeśli szukacie serii oryginalnej, to powinniście sięgnąć po „Żniwa Śmierci”! Długo nosiłam się z zamiarem przeczytania „Kosiarzy” i dopiero premiera drugiego tomu, skłoniła mnie do lektury tych książek. Oj…. Nadal nie rozumiem, jak mogłam czekać tak długo? To prawdziwa petarda!

Neal Shusterman stworzył świat cudowny i nie chodzi mi o jego piękno, a o doskonałość wizji nowej ziemi. Przyszłość fascynuję i kusi, bo kto nie chciałaby żyć wiecznie? Tak, ludzie mogą żyć wiecznie i nieograniczoną ilość razy wracać z nad krawędzi, by w nowym i młodszym ciel żyć dalej. Nie ma bólu i chorób, a nanity wszczepione w ludzkie ciała, przyspieszają leczenie skaleczeń i hamują odczuwanie fizycznego cierpienia. Na tym świecie nie ma też wojen i walki o władze, bo takowa nie istnieje. Sztuczna inteligencja zwana Thunderheag jest wszechwiedząca i zbiera informację. Tak jak wspomniałam na początku, nowy obraz przyszłości kusi i to jeszcze jak! Lecz życie wieczne wiąże się również z przeludnieniem i aby temu zapobiec, powstali Kosiarze. Ludzie szkoleni do zabijania innych, by zachować równowagę. Kosiarze zbierają żniwo, czyli odbierają życie i nikt nie może odmówić zbiorów. Pan Shusterman szokuję i zachwyca, bo realizmem potrafi przyprawić o ciarki. Z jednej strony przyszłość jest kusząca, jednak ma też drugie oblicze, które jest przerażające!

Głównymi bohaterami są Citra i Rowan, którzy swoim postępowaniem zwrócili uwagę Kosiarza Faradaja, który postanowił wyszkolić ich na kosiarzy. Należy jednak pamiętać, że dobry Kosiarz, nie powinien czerpać przyjemności ze zbiorów. Powinien być współczujący, uczciwy i tacy są właśni ci młodzi ludzi. Dziewczyna jest skora do rywalizacji. Jest inteligentna i wytrwała. Rowan wydaje mi się bardziej uczuciowy i emocjonalnie podchodzi do wykonywana tego zawodu. Oboje dorastają na oczach czytelnika. Wiele kontrowersyjnych sytuacji i wstrząsających zbiorów, bezpowrotnie zmieniają ich charaktery. Kiedy zaczynają dostrzegać, że Kosodom jest skorumpowany, a niektórzy Kosiarze wręcz rwą się do mordowania ludzi, zaczynają zadawać pytania, które ściągają na nich kłopoty.

Autor na początku roztacza wizję nowego świata i przedstawia bohaterów, co nie od razu mnie zachwyciło. Akcja, szczególnie na początku, nie należy do zawrotnych, a ja lubię, kiedy coś się dzieję. Im dalej brnęłam w tę lekturę, tym bardziej się zatracałam, bo wydarzenia jednak przyspieszają, a liczne zwroty akcji nie pozwalają oderwać się od lektury. Na początku nie przypuszczałam, że tak potoczy się ta historia. Byłam pewna, że to młodzieżówka, jednak styl autora i jego ostre pióro udowodniły mi, że jest to książka, która spodoba się również starszym czytelnikom i to bez względu na płeć. Przeczytałam od razu dwa tomy i muszę przyznać, że drugi tom podobała mi się nawet bardziej, bo wiedziałam, czego mogę się spodziewać i obyło się bez ponownego wprowadzenia, dlatego „Kosodom” z pewnością dla tych, który przeczytali pierwszy tom. Nie chcę spoilerować, dlatego nie będę zagłębiać się w fabułę. W tej części poznajemy nowych bohaterów, jednak Citra i Rowan odgrywają pierwsze skrzypce. Oboje muszą zmierzyć się z nowymi zadaniami i obowiązkami, oraz ponieś konsekwencje swoich wyborów. Dzieję się bardzo dużo, a szybkość, z jaką pędzi akcja, przyprawia o zawroty głowy. Bohaterowie chcą coś zmienić i walczą z zakłamanym systemem.

Autor porusza ważne tematy i choć jest to fantastyka, to skłania czytelnika do zadumy i spojrzenia na życie z innej perspektywy. Jestem zachwycona nową wizją przyszłości, oryginalnością, którą przesiąknięte są te książki i z pewnością jest to coś nowego w literaturze! Jednak to bohaterów pokochałam najbardziej. Popełniali błędy, poddawali się emocją, a jednak nie zatracili się całkowicie. Co będzie dalej? Nie wiem, i właśnie dlatego nie mogę doczekać się kolejnego tomu! Dojrzała i zaskakująca seria, na którą wato zwrócić uwagę! 8/10!

„Kosiarze” – książka, którą się pochłania, nie czyta. Trzyma w napięciu, wywołuje wiele różnych emocji... Fabuła biegnie szybko. Bohaterzy zostali bardzo dobrze wykreowani, są wyraziści, jacyś. Autor wpadł na genialny pomysł, który został prześwietnie wykonany! To jedna z najlepszych książek 2017 roku!!! Fani fantastyki koniecznie muszą przeczytać tę pozycję!

⚖️ Dystopia

❤️ Multiple POVs

⚖️ Intrygi

❤️ Sztuczna Inteligencja

⚖️ Temat $mierci oraz nieśmiertelności

📛 Prz€moc, [Adres usunięty]ójstwo

Na wstępie powiem, że ta książka (jak i pewnie cała seria) ląduje w grupie moich ulubieńców ❤️‍🔥

O czym jest?🤔 Wyobraźcie sobie świat, w którym ludzie pokonali $mierć, nie ma chorób ani wojen, a nad wszystkim czuwa sztuczna inteligencja (i to nie taka, która chce się nas pozbyć). Brzmi utopijnie prawda? Cóż... ten świat zmaga się z innymi problemami 😅 Dodam tylko, że został on GENIALNIE WYKREOWANY 🤩 Autor zadbał tu o wiele szczegółów i właśnie przez to zdobył mnie od pierwszych stron.

Wracając...

W tym świecie $mierć wygląda nieco inaczej. Nie przyjdzie po was kościotrup w czarnej pelerynie jak w simsach, a zwykły człowiek (co prawda też przyjdzie w szacie, ale ona będzie kolorowa 😌). Tym właśnie zajmują się tytułowi Kosiarze - wybierają osoby, których żywot muszą zakończyć☠️. Przy tzw. "zbiorze" nie mogą kierować się uprzedzeniami ani emocjami. Zainteresowani posadą?😏 Mnie skusiła, ALE JEST HACZYK. Kosiarzem nie może zostać osoba, która tego chce (moje marzenia dość szybko się posypały😭). Zazdroszczę głównym bohaterom 👿

No właśnie... postacie

Citra i Rowan - praktykanci kosiarza Faraday'a. Wspólnie trenują pod jego okiem, ale tylko jedno z nich ma szansę dołączyć do społeczności Kosodomu.

Ja tą dwójkę kocham 😍. Ich relacja jest świetnie napisana. Mamy tu bardzo lekki wątek romantyczny. Jest on szczególnie widoczny w scenach rywalizacji😉. To właśnie te fragmenty podbiły moje serce 🫠.

Niektórych momentów się nie spodziewałam (np. strona 343🫣) inne z kolei skłoniły mnie do wielu refleksji. Naprawdę cudowna książka💘. Lekkie pióro autora + krótkie rozdziały to dla mnie idealnie połączenie 👑. Jestem już w połowie drugiej części i moja miłość tylko rośnie 💓🔝

Zwykły dzień, w zwykłym mieście. Wszystko wydaje się normalne do momentu, kiedy ktoś puka do drzwi. Tym kimś okazuje się Kosiarz, który pojawia się wtedy gdy chce dokonać zbioru. Nie jest to jednak jakiś zwykły zbiór. To jest.... Odebranie komuś życia, zebranie go z tego świata. Nikt nie chce spotkać się z Kosiarzem i nikt nie ma pojęcia, kiedy to nastąpi.

Citra Terranowa, musi stanąć oko w oko, z jednym z nich i wykazać się hartem ducha. Odwagi jej nie brakuje, więc dzielnie stawia czoła komuś, komu powinna być uległa. Ta właśnie cecha powoduje, iż niespodziewanie dostaje od Kosiarza Faradaya propozycję nie do odrzucenia. Od tej pory Citra będzie praktykantką i będzie uczyła się najbardziej mrocznego zawodu świata.

Do tego grona dołącza również Rowan Damisch, który wykazuje się równie wielkim charakterem, jak jego koleżanka. Oboje praktykują u tego samego sędzi i z dnia na dzień przekonują się, iż bycie zabójcą to nie jest dokonywanie mordu, to sztuka, która wymaga wiele moralności, która powinna stać ponad prawem.

Czemu w ogóle Kosiarze zostali powołani do życia? Na świecie jest wiele śmierci i nie potrzeba jej więcej. Tak... Tyle że tu nie jest już świat, który znamy. Stworzyliśmy ziemię, na której ludzie stali się nieśmiertelni i mogą swoje życie przeżywać po wielokroć. Kara, czy łaska. To jest pierwsze pytanie, które pojawia się, czytając tę książkę. W pierwszej chwili można zachłysnąć się pomysłem, iż moglibyśmy przeżywać wszystko od nowa. No właśnie. Od nowa, ciągle i ciągle. Młodsi, ale ze starymi wspomnieniami.

Niestety nie wszyscy kosiarze są tak honorowi, jak Faraday. Są i tacy, którzy zaczynają nadużywać swojej władzy, bo... Mogą. Można jedynie zapytać, czy jest to komuś na rękę, a może nikt nie może się przeciwstawić. Pozornie idealny świat, a pod przykrywką dzieją się rzeczy, jak bardzo nam znane...

Citra i Rowan są prawymi charakterami. Ich porządek zostaje zburzony na Wiosennym Konklawe i od tej pory, muszą oglądać się za siebie, bo ich bezpieczeństwo jest zagrożone.

Przyjaciele, czy wrogowie?? Ich droga jest od tej pory wyboista, ale to tylko utwardza ich charaktery i zmusza do bardziej perspektywicznego spojrzenia na szereg zagadnień.

Książka, która zmusza nas samych do myślenia, do spojrzenia w siebie i zapytania się, czy rzeczywiście chcielibyśmy takiego życia dla nas? Czy byłoby ono satysfakcjonujące? Czy bylibyśmy szczęśliwi?

Ja mam wiele pytań i przemyśleń, które zaprzątają mnie od przeczytania pierwszych zdań. Do tego, jakby było mało, na świecie nie ma rządów, administracji. Jest tylko on. Thunderhead. I tak czas na część drugą :)

DLACZEGO TAK DŁUGO ZWLEKAŁAM Z PRZECZYTANIEM TEJ KSIĄŻKI I CZEMU NIKT MI NIE POWIEDZIAŁ, ŻE MAM PO NIĄ SIĘGNĄĆ CZYM PRĘDZEJ?

Jakie to było dobre! Jakie mocne, oryginalne, wciągające, dopracowane, niesamowite!

Wyobraźcie sobie świat rządzony przez sztuczną inteligencję, świat idealny, bez chorób i śmierci. Spoko, co? Tylko że ktoś musi panować nad tym bałaganem i pilnować, by nie doszło do przeludnienia. Od tego właśnie są kosiarze. Pojawiają się nagle, zabijają mniej lub bardziej przypadkową osobę i odchodzą. Budzą respekt i przerażenie wszędzie tam, gdzie się pojawią. Nikt nie chce zostać kosiarzem. No ale ktoś musi, prawda?

To, jak złożona jest fabuła tej książki, przerasta moje najśmielsze oczekiwania. Świat wykreowany przez Shustermana jest niesamowity, pomysł na fabułę to majstersztyk, a bohaterowie mają taką głębię, że autentycznie się z nimi zżyłam! Dodajcie do tego przemyślane intrygi, zwroty akcji od których opada szczęka i emocje, przez które trudno usiedzieć na miejscu...

Ta książka skłania do wielu przemyśleń na temat życia i śmierci, ludzkiej moralności oraz sprawiedliwości, a także samego człowieczeństwa. I robi to tak intensywnie, że zostaje z czytelnikiem na długo... jeśli nie na zawsze. Poza tym czyta się ją po prostu fenomenalnie i ma zapewnione miejsce w mojej tegorocznej topce. Może nawet i pierwsze.

NIE POPEŁNIAJCIE MOJEGO BŁĘDU I CZYTAJCIE KOSIARZY BEZ CHWILI ZASTANOWIENIA!

Jeżeli pomyślimy o świecie, w którym zwykła śmierć nie jest ostateczna, oto zjedliśmy owoc z drzewa życia...

Jeżeli pomyślimy, że bez śmierci ostatecznej ludzkość nie staje się wolna od przywar.

Jeżeli asystent wirtualny będzie opiekuńczy wobec ludzi...

Jeżeli nie będzie śmierci. najgorszym z możliwych będzie znużenie...

Jeżeli potrzeba aby niektórych jednak eliminować. To potrzeba Kosiarzy...Sędzia Faraday tak bliski bohaterowi Prachetta - aż chciałoby się go spotkać, sędzia Curie i dwójka uczniów przygoda i refleksja. To coś w czym mogą się odnaleźć nie tylko młodzi czytelnicy, także dojrzały czytelnik znajdzie tu kilka pytań takich jakie mogą się pojawić kiedy jest się kłosem ścinanym w czasie żniw (bez ukrytego immunitetu).

Książka pt: "Kosiarze" Neala Shustermana zachwyciła mnie od samego początku. Okładka książki jest idealnie dopracowana, jak i również czcionka, która sprawia że mamy wrażenie iż czytanie idzie nam sprawniej.

Może teraz troszkę o fabule..

Ludzkość rozwinęła się tak bardzo że nikt nie jest w stanie umrzeć z naturalnych przyczyn, nie może nawet popełnić samobójstwa, każda z osób posiada nanity które sprawiają że uszkodzone ciało w szybki sposób sie odbudowywuje. Niee istnieją również choroby oraz wojny. Można się wydawać to wręcz idealne, ale czy w takim wypadku światu nie grozi przeludnienie?

Na całe szczęście, czy też nieszczęście istnieją takie osoby jak KOSIARZE, którzy mają dbać o to aby na świecie panowała równowaga. Co roku mają za zadanie dokonywać zbiorów na wybranych przez nich osobach. W dalszych częściach ksiażki poznajemy historie Citry i Rowana, o których dowiecie się więcej sięgając po tą powieść.

Książka ta to prawdziwy roller coaster, dzieje się wiele i nie sprawia że czujemy się znudzeni po przeczytaniu kilku stron. Z całego serca wam ją polecam

Na maksa wciąga i nie wyobrażam sobie, że ktoś mógłby przestać czytać tę serię po pierwszym tomie :)

Wyobraźcie sobie świat, w którym całkowitą władzę sprawuje sztuczna inteligencja. Thunderhead wie i widzi wszystko. Jest to gigantyczna chmura danych, która jest w stanie odpowiedzieć na każde pytanie i rozwiązać każdy problem. Dzięki temu na świecie nie ma konfliktów, nie ma wojen.

Wyobraźcie sobie świat bez głodu i chorób, świat, w którym wszyscy żyją w dostatku.

Świat, w którym ludzie nie umierają…

Z tym ostatnim wiąże się pewien problem, a mianowicie przeludnienie. Aby temu zapobiec specjalna grupa ludzi stacjonująca w Kosodomie, jedynym miejscu, nad którym Thunderhead nie ma władzy, stworzyła Kosiarzy. Są to dobrze przeszkolone jednostki decydujące, kogo i w jaki sposób zabrać z tego świata, a raczej „zebrać”, bo tak nazywają ten proceder.

Podstawową cechą, którą powinien kierować się Kosiarz to współczucie. Odbieranie komuś życia nigdy nie powinno sprawiać mu przyjemności. Jest jednak grupa Kosiarzy, która traktuje to jak dobrą zabawę i zaczyna buntować się przeciw narzucanym im zasadom…

Każdy Kosiarz może wziąć sobie praktykanta, którego będzie przez kilka miesięcy szkolił, ale o tym, czy uczeń otrzyma pierścień i zostanie zaprzysiężony na Kosiarza decyduje starszyzna Kosodomu z Arcyostrzem na czele.

Tak poznajemy Citrę i Rowana, nastolatków, których pod swoje skrzydła wziął Kosiarz Faraday. Pierwszy raz w historii istnienia tej „Instytucji” zdarzyło się, iż jeden Kosiarz szkoli jednocześnie dwóch praktykantów i nie wszystkim się to podoba, o czym cała trójka przekona się niebawem.

„Kosiarzy” czytałam kilka lat temu i ile wtedy było moich zachwytów nad tą książką to sobie nie wyobrażacie. Ze względu na wznowienie postanowiłam przeczytać ją jeszcze raz i sprawdzić jak teraz, już nieco starsza, odbiorę tę książkę. I wiecie, co wam powiem? Zachwytów ciąg dalszy. Nic się nie zmieniło. Emocje towarzyszące mi wtedy obudziły się do życia na nowo. Zaskakiwały mnie te same momenty i uśmiechałam się lub wstrzymywałam oddech na tych samych fragmentach książki. Coś niesamowitego. To tak, jakby odbyć podróż do swojego ulubionego miejsca, by po raz kolejny podziwiać jego piękno.

Wizja przyszłości stworzona przez autora fascynuje i przeraża jednocześnie. Jest to świat odległy od rzeczywistego, ale czytając tę książkę popadałam w chwile zawieszenia i zastanawiałam się — a co, gdyby tak faktycznie było?

Ogromną zaletą tej książki zaraz za genialną fabułą są genialni bohaterowie. Citra, Rowan, Faraday czy Curie to postacie bardzo charakterystyczne. Posiadają zarówno wady, jak i zalety, ale każde z nich zachwyciło mnie czymś innym. Jestem niesamowicie ciekawa ich dalszych losów.

Nic więcej wam nie powiem. Musicie przeczytać tę książkę sami. Ja ze swojej strony gorąco polecam.

Fantastyka to literatura po którą sięgam obecnie dość rzadko. Powiem szczerze, że nawet nie wiem czemu. Zanim wchłonął mnie świat bookstagrama, taki rodzaj książek towarzyszył mi dziennie. Czy to fantastyka dla młodzieży, czy dla starszych czytelników. Uwielbiałam historie o magii, czarodziejach czy też o bohaterach, którzy zdobywają nowe magiczne umiejętności. Pamiętam jak po przeczytaniu Harrego Pottera, a później Perciego Jacksona zaczęłam polować na kolejne podobne książki, czekając z niecierpliwością aż przyjdą i będę mogła na nowo zatopić się w tych magicznych historiach! I dopóki nie przeczytałam „Kosiarzy” nie wiedziałam, jak bardzo mi tego brakuje. Neal Shusterman stworzył genialny początek cyklu zwanego Żniwami śmierci, który za granicą stanowi prawdziwy bestseller. I ja już teraz doskonale wiem dlaczego, co więcej uważam, że ta książka jest fenomenalna i bezsprzecznie zgadzam się z nadanym jej mianem!

„Niegdyś ludzie umierali naturalnie. Starość była końcem, a nie tylo stanem przejściowym. Istnieli niewidzialni zabójcy nazywani „chorobami”, przez które ciało przestawało działać (…) Istniały ból, cierpienie, rozpacz. (…) Jednak to już za nami, a mimo to pozostała jedna prosta prawda : ludzie muszą umierać.”

I właśnie do tego zadania wyznaczeni zostali Kosiarze. Pomimo tego, że człowiek nie umierał sam, nie znał też dnia ani godziny, kiedy ten właśnie osobnik pojawiał się u jego drzwi. Nie miało znaczenia czy ktoś jest młody, stary, majętny czy biedny. Kosiarz sam wybierał swój „cel” i na swój własny sposób pozbawiał go życia. Były to tzw. „Zbiory”, do których był zobowiązany, a każdy jego wybór musiał zostać spełniony. Gdy pewnego dnia u drzwi rodziny Terranova, pojawia się kosiarz Faraday, Citra jest przekonana, że ten dzień nie skończy się dobrze. Pomimo tego, że ludzie przed Kosiarzami kajają się jak tylko mogą, ona wykazuje odwagę, a jej bezpośredniość zaskakuje obecnego w jej domu żniwiarza śmierci. Odwaga i bohaterskość cechuje również Rowana, który postanawia wesprzeć znajomego ze szkoły, podczas dokonywania na nim zbioru. Oboje wymienionych wyżej bohaterów wykazuje się niesamowitą charyzmą oraz zawzięciem, a ich serce jest niezwykle szlachetne, przez co są idealnymi kandydatami na przyszłych Kosiarzy. Zostają praktykantami samego Kosiarza Faradaya, który bierze ich pod swoje skrzydła i spośród nich zostanie wybrany ten, który otrzyma pierścień i rozpocznie nowe życie jako fatum śmierci. Niestety podczas wiosennego konklawe okazuję się, że wybór miedzy dwójką młodziaków, pociągnie za sobą przykre konsekwencje… Jakie? No tego będziecie musieli dowiedzieć się już z lektury książki, ale wierzcie mi, tak jak i ja, przetrzecie oczy z niedowierzania….

Neal Shusterman stworzył historię, która okazała się niezwykle zaskakująca. Już sam początek wzbudził moje zainteresowanie i z niecierpliwością śledziłam poczynania kosiarza Faradaya. Zaimponowała mi postawa głównych bohaterów, którzy pomimo obaw, twardo szli w zaparte. Wiedzieli czego chcą i co chcą osiągnąć swoją postawą i choć na Kosiarza nie było sposobu, to pomimo wszystko w jakiś sposób stanowili wsparcie dla osoby, której koniec właśnie nadszedł. Po każdym rozdziale, autor „wrzucał” urywki z dzienników Kosiarzy, co podobało mi się ogromnie, bowiem mogłam poznać bliżej ich myśli i podejście do całej sprawy zbiorów. Każdy z Kosiarzy był inny i zostało to tu idealnie zaprezentowane. Ich formy zbiorów różniły się od siebie diametralnie, a każdy z nich wyznawał inne zasady, które raz szokowały, a raz wzruszały do tego stopnia, że mnie samej łza zakręciła się w oku.

Oprócz ciekawej i zaskakującej fabuły, genialnie wykreowanych bohaterów, których nie sposób nie polubić od samego początku, książka zawiera sporo zwrotów akcji, przy których nieraz otwierałam buzie z niedowierzania w to co w danym momencie czytałam. Chyba ze cztery razy pisałam do znajomej, która była już po lekturze książki, z pytaniem „co tu się właśnie odwaliło???” Każda scena wywołała we mnie lawinę emocji, przez które cieżko mi było odłożyć tą książkę nawet na chwilę. Z początku miałam lekkie obawy, bo „Kosiarze” mają ponad 500 stron, ale im bliżej końca, tym ciężej mi było się rozstać z Rowanem i Citrą… No ale jak to mówią, to co dobre szybko się kończy…teraz pozostaje mi czekać na drugi tom „Kosiarzy”, mam nadzieję, że pojawi się już niedługo! Chyba nie muszę dopisywać, że polecam, prawda? ;) Myślę, że moja recenzja mówi sama prze się! Mam rację? :)

Lektura "Kosiarzy" Neala Shustermana skłoniła mnie do przemyśleń. Książka ma premierę 8 lutego. Jest to reedycja serii wydanej w 2018 roku. Nie trafiłam na nią wcześniej. Cieszę się, że teraz będę miała okazję ją nadrobić.

Ludzkość osiągnęła pewnego rodzaju równowagę. Nie ma chorób, nie ma biedy czy cierpienia. Nie istnieje efekt cieplarniany, problem zasobami naturalnymi czy zanieczyszczeniami. Nie ma głodu ani wojen. Ludzie pokonali nawet śmierć. W każdej chwili można "zawrócić znad krawędzi" i odmłodzić się do wieku 21 lat. Gdy z jakiegoś powodu zginiesz to centrum ożywiania postawi Cię na nogi, nawet gdy zostanie z Ciebie miazga. Jednak na straży liczebności populacji ziemskiej stoją Kosiarze. Aby nie przeludnić naszej planety zbierają ludzi, którzy według nich zasługują na śmierć. I wtedy umierasz naprawdę. Czy taka władza jest właściwa? Kto ma prawo zostać Kosiarzem?

Książka zaintrygowała mnie od pierwszych stron. Taka wizja przyszłości jest z jednej strony bardzo obiecująca, ale z drugiej mocno niepokojąca. Kosiarze decydują kto ma umrzeć. Kierują się różnymi sposobami. Czasem jest to statystyka z Ery umieralności, czasami jest to przeczucie, że człowiek zawrócił znad krawędzi już zbyt wiele i ogarnęła go stagnacja. Nie żyje już naprawdę, tylko z dnia na dzień egzystuje. Historia ta zaskoczyła mnie wiele razy. Kompletnie nie czułam jej objętości. Ciągle siedziała mi w głowie gdy nie mogłam jej czytać. Zastanawiam się, czy taka wizja przyszłości byłaby możliwa. I co bym sama zrobiła, gdybym wiedziała, że będę żyć wiecznie, chyba że stanę się celem Kosiarza. Czy spełniłabym wszystkie moje marzenia? Czy moje hobby lub ulubione zajęcia powtarzane przez dekady nadal by były moimi ulubionymi? W obliczu nieśmiertelności wszystko się zmienia. Jeśli ktoś się zastanawia czy złapać za tę książkę to niech się nie waha. Ta historia mocno wchodzi w głowę. Świat stworzony przez autora jest tak nieprawdopodobny, że aż możliwy. Czytając z zapartym tchem głowa pracuje zastanawiając się nad wszystkimi opcjami życia. Jestem ogromnie ciekawa jakie będą dalsze losy Citry i Rowana. Jestem wdzięczna, że autor nie zakończył pierwszego tomu w jakimś newralgicznym momencie i mogę spokojnie poczekać na ciąg dalszy. Mam nadzieję że wydawnictwo nie będzie długo czekać z wydaniem kolejnych tomów. Jako wielka fanka fantastyki polecam serdecznie.

Bardzo spodobała mi się inna książka tego autora, dlatego co do tej pozycji też miałam wysokie oczekiwania. Nie zawiodłam się, a nawet mile zaskoczyłam. Akcja rozgrywa się w przyszłości, w której władzę nas światem przejęła sztuczna inteligencja. Thunderhead to nazwa systemu rozwiązującego za nas wszystkie problemy i czyniący świat doskonałym. Zapanował nawet nad śmiercią, pozwalając ludziom żyć wiecznie.

Zdecydowanie największa zaleta książki to kreacja świata. Jest zaskakująco wiarygodny jak na prawdziwą utopię. Thunderhead wziął pod uwagę różne ludzkie charaktery i stworzył miejsce, w którym każdy może być szczęśliwy. Uwzględnił nawet wewnętrzną potrzebę niektórych ludzi do buntowania się przeciwko systemowi (nawet idealnemu) i stworzył dla nich specjalne miejsca. Autor wykazał się też wnikliwością, przedstawiając wady tego systemu i to, że nawet świat bez śmierci nie może być całkowicie idealny. Jak na wydawałoby się zwykłą powieść akcji, „Kosiarze” są bardzo intelektualną pozycją, nad którą trzeba przysiąść i trochę się zastanowić. To wszystko sprawia, że świat przedstawiony jest niesamowicie realny.

Myśl filozoficzna ani na trochę nie spowalnia akcji, która pędzi z zawrotną szybkością od początku książki, aż do końca drugiego tomu. Cały czas utrzymuje czytelnika w napięciu i sprawia, że nie można oderwać się od lektury. Niektóre zwroty akcji mogły się wydać trochę przewidywalne, ale nie sprawia to, że książka jest mniej ciekawa.

Neal Shusterman zdobył stopień naukowy z psychologii i to widać w jego książce. Postacie są realistyczne i od razu zaskarbiają sobie sympatię czytelnika. Wraz z rozwojem akcji główni bohaterowie się zmieniają i dorastają. Najbardziej bałam się, że książce odbierze urok związek pomiędzy głównymi bohaterami. Wiele obiecujących pozycji już przez to ucierpiało. Na szczęście „Kosiarze” to nie jest jedna z nich. Wątek miłosny jest wprowadzony zgrabnie i nienachalnie. Uczucia bohaterów rozwijają się w sposób naturalny i pozostają tylko wątkiem pobocznym.

Neal Shusterman ponownie pokazał, że potrafi pisać poruszające powieści. „Kosiarze” to jedna z tych książek, których się nie zapomina. Ta pozycja właśnie trafiła na listę moich „top 10” i jestem pewna, że wy też ją pokochacie.

Ana, lat 16

Szkolny Klub Recenzenta

Świetnaaa, polecam wszystkim. Lecę kupować 2 część !

Dawno temu przeczytałam powieść "Podzieleni", która wywarła na mnie ogromne wrażenie. Neal Shusterman zaskoczył mnie pomysłowością, dopracowaniem fabuły i brakiem jednego, choćby najmniejszego schematu. Oryginalność przelewała się z każdej strony tej powieści, dlatego postanowiłam sprawdzić (z niemałym lękiem), czy jego kolejna powieść okaże się równie wartościowa. W końcu nie często zdarza się powtórzenie sukcesu. Prawda?

Autor sprawdza się w utopii. Widać doskonale, że tan gatunek jest jego mocną stroną i udowodnił to po raz kolejny. Tym razem jednak stworzył świat inny - mniej drastyczny niż ten znany z "Podzielonych", ale za to bardziej przerażający. W swojej nowej odsłonie Shusterman stworzył świat doskonały: społeczeństwo osiągnęło spełnienie poprzez walkę ze złem wszelakim. Nie ma już chorób, tragedii, śmierci czy biedy. Nikt jednak nie pomyślał, że podobna doskonałość znacznie zwiększy populację i Ziemia przestane być wystarczalnym miejscem. A kolonizacja nowych planet, wbrew wszystkim podejrzeniom, nie została osiągnięta. Powołano zatem organizację - Kosiarzy - którzy w roli kata zapewnili zmniejszenie liczby społeczeństwa.

Przyznaję, że pomysł na fabułę przeszedł moje oczekiwania. Owszem, nieśmiertelność ludzkości jest już po części znanym i utartym schematem, ale w nowej wersji zaproponowanej przez autora wydaje się równie ciekawa i warta uwagi. Sam pomysł na Kosiarzy wiedzie prym w fabule. To postacie mroczne, niespodziewane i bardzo zaskakujące. Intrygują czytelnika od samego początku, zachęcają do zagłębiania się w zasadach ich fachu i mrożą krew w żyłach - bo chociaż ryzykują swoje życie, odbierają je również innym. W świecie idealizacji życia i przewadze sztucznej inteligencji przyszło żyć dwójce głównych bohaterów - Citrze i Rowanowi, którzy musieli odnaleźć się w praktyce początkujących Kosiarzy. Nieszczególnie chętni i mało zaangażowani poprowadzili czytelnika przez niezwykle emocjonalną podróż w głąb ludzkich lęków.

Jeśli przyjrzeć się tej historii z dystansu, można powiedzieć, że to typowa powieść młodzieżowa. A jednak drobne szczegóły tworzą z niej książkę lepszą, zdecydowanie wartą poznania. Wiszący w powietrzu klimat niepewności i okrucieństwa związanego z Kosiarzami angażuje czytelnika i zastrzega sobie prawo do nie przeszkadzania - podczas lektury jesteśmy wyłącznie obserwatorami i nie możemy ingerować w świecie idealnym. Możemy za to przeżywać emocje, a jest ich mnóstwo. Neal Shusterman stworzył męski świat: chociaż pojawia się wątek romantyczny, jest ON zdystansowany i przełożony na drugi plan, by przyciągał uwagę, ale nie zaprzątał niepotrzebnie myśli. Liczy się bowiem walka o człowieczeństwo i prawo do odgrywania roli Boga. Czy słusznie? W tym świecie wszystko jest możliwe.

Dobry styl - obrazowy i drobiazgowy, nie nudzi a jedynie przyciąga uwagę. "Kosiarze" to lektura, którą czyta się w oka mgnieniu, bo trudno oderwać się od rozgrywanych wydarzeń i odłożyć książkę zanim przeczyta się ostatnią stronę. Akcja wciąga i intryguje, a zaserwowany klimat jedynie podbija stawkę. I chociaż można w tym wszystkim wychwycić pewien morał - jest ON dostępny wyłącznie do interpretacji przez samego czytelnika, bo nie ma tutaj żadnych prostych rozwiązań. Gdzie leży granica między morderstwem a koniecznością? Kto otrzymał prawo decydowania o ludzkim życiu i dlaczego? W swojej najnowszej powieści Neal Shusterman po raz kolejny udowodnił, że potrafi zaskoczyć.

"Nieśmiertelność nie łagodzi głupoty ani młodzieńczej wrażliwości.

Niewinność skazana jest na bezsensowną śmierć z naszych rąk jako ofiara niemożliwych do naprawienia błędów."

Muszę przyznać, że książka pana Shustermana mnie naprawdę zaskoczyła i to pod wieloma względami.

Na początku myślałam, że będzie to coś na wzór post-apo, potem zamieniłam to na skrzyżowanie Niezgodnej V. Roth (dlatego, że było to świetnie rozwinięte społeczeństwo także technologicznie) z Więźniem labiryntu J. Dashner (ze względu na eksperyment jaki został tam podjęty), ale tak było tylko przez kilka pierwszych stron. Z czasem gdy akcja nabierała tempa zrozumiałam, że ta książka jest wyjątkowa i nie ważne jak bardzo bym się starała udowodnić swoją racje, nie mam na to szans.

Nie mogę nie poruszyć tutaj także mojego przywiązania do bohaterów, a szczególnie Sędziego Kosiarza Faradaya i Rowana. ❤️❤️❤️

Ci dwaj bohaterowie, których jak dla mnie było bardzo mało, wprowadzają wiele pozytywnych postaw jak i myśli.

Oczywiście moje serce płacze nad Voltą. Chłopak mnie rozczulał i widać, że zależało mu na Rowanie, dlatego też jestem zła na los jego postaci...❤️😢

Citra, jako druga główna bohaterka wydaje mi się fajna, ale troszkę pusta. Jest naprawdę sprytna i inteligentna, jej pomysły są ciekawe, ale jako taka osoba do wątku miłosnego była beznadziejna (według mnie oczywiście).

Sam wątek miłosny nie jest jakiś wyolbrzymiony, ogólnie jest go mało. Ciągnie się co prawda przez całą książkę, ale nie jest nachalny przez co jest idealną klamrą kompozycyjną.

Szczerze mówiąc nie shippowałam Rowana i Citry, ale ostatnia akcja podczas Zimowego Konklawe wszystko zmieniła i była urocza.🙈🙈

Tak więc jeżeli lubisz lekkie związki, które nie rozwalają całej akcji powieści to śmiało i całym sercem mogę ci polecić właśnie Kosiarzy.

Oczywiście, książka z humorem (udało mi się tam nawet znaleźć aluzje do Hermiony!), ale i kilkoma mądrymi zdaniami o naszej ogólnej wierze "(...) by ból empatii wciąż czynił nas ludźmi. Jeśli to stracimy, żaden bóg już nam nie pomoże."

Biorąc pod uwagę wszystkie emocje, jakie ta książka we mnie wywołała, a także fakt, że nie mogłam się od niej oderwać (3 dni czytania!) z czystym sumieniem mogę postawić jej ocenę 9/10.🌵🐢

Wszystko na blogu -----> [Adres usunięty]

[SPOJLERY]

Boże jaka ta książka jest dobra!

Naprawdę jestem pod ogromnym wrażeniem, no ale bez kilku uwag i zawałów by się nie obyło.

dlaczego Volta zginął?!

Jego postać była dla mnie idealna, choć bardzo poboczna, zakochałam się w niej i jeżeli miałabym wybierać w postaciach książkowych, które wskrzeszę był by pierwszą jaką wybiorę.

Moment, w którym Volta umiera wywołał u mnie taki szok, że musiałam aż zamknąć książkę, by zrobić zbolałą minę i z wielkim smutkiem otwierałam ją ponownie.

śmierć i cudowne zmartwychwstanie Faradaya

Rany, moment jego upozorowanej śmierci mnie przeraził, bo w sumie, że ona była upozorowana to się dowiedziałam na końcu, ale to było takie "Coooo, co, co, co?! No nie mógł! No niema szans to nie on!" Cały czas liczyłam w duchu, że może jednak wróci, albo przynajmniej Citra będzie mogła z nim porozmawiać jakoś przez Thunderheada, ale na nic takiego nawet się nie zanosiło.

I nagle buuum! Faraday zmartwychwstał i takie "No elo Citra, a co ty tu robisz?" Oczywiście banan u mnie na twarzy, że jednak miałam racje, że wróci w wielkim stylu, ale liczyłam na to, że to ON wejdzie z Citrą na Zimowe Konklawe i będzie "Heloł biczys ajm bak", a ON tylko pomógł zwiać Rowanowi.

Rowan

Ogólnie lubię go jako bohatera. Przynajmniej ma kręgosłup moralni i idzie do przodu określając sobie cele. To fakt myślałam, że w pewnym momencie całkiem się załamie, ale pokazał, że jest wart uwagi.

Najbardziej śmieszyły mnie jego podchody do Citry. Koniec końców został bad boyem. I za to go kocham.

Citra

Najbardziej irytująca postać w książce, jak dla mnie. Jest fajna, ma genialne pomysły, ale irytuje jak cholera. Za każdym razem kiedy ona prowadziła historie chciałam, żeby jak najszybciej wkroczył Rowan. Jedyna fajna scena to jej zeskok z dachu i ocalenie Rowana. No i może jeszcze za Anastazje (kocham to imię).

Arcyostrze

Zwykły, pospolity buc. Może odegra jeszcze jakąś świetną rolę w drugiej części, ale jak na razie pozostaje dla mnie idiotą. Zamiast być stanowczym to daje sobą manipulować i ucieka się do niegodziwych sposobów, aby tylko utrzymać w tajemnicy fakt, że ma córkę. Wiadome, lepiej, żeby nikt się o tym nie dowiedział, ale chyba może ją ukryć w dość dyskretny sposób.

"Śmiertelnicy mocniej dążyli do swoich celów, ponieważ wiedzieli, że esencją ich życia był czas."

Świat się zmienił. Ludzie pokonali śmierć, choroby, prowadzą swoje życie jak chcą. Mają dużą wiedzę i żyją po 150 lat jak nie dłużej, a przede wszystkim mogą być wciąż młodzi. Dodatkowo, nie ma przywódców, a światem opiekuje się Thunderhead. Który za sprawą Kosiarzy dba, aby Ziemia się nie przeludniła. Adeptami na nowych Kosiarzy są Citra i Rowan, którzy swoim silnym charakterem zaimponowali swojemu Mistrzowi. Teraz rozpoczynają praktyki, które mają przygotować ich do "zbiorów". Ale jak to w każdym społeczeństwie, są Ci co przestrzegają kodeksu i są Ci, którzy chcą znaleźć w nim luki. I najważniejsze pytanie, który z adeptów otrzyma pierścień Kosiarza?

Podczas czytania książki wciąż zastanawiałam się, jak by się żyło w takim świecie. Bez chorób i śmierci. To bardzo idealistyczny świat, który w jakiś sposób mógłby istnieć. Nawet mam wrażenie, że jest to bliżej niż dalej. Może nie tak odzwierciedlony co do joty, ale... w większości?

Książka od samego początku mnie wciągnęła. Neal Shusterman stworzył świetny fantasy, który w łatwy sposób można było sobie wyobrazić. Dodatkowo, postacie z powieści są wielowymiarowe. Z jednej strony mamy idealistyczną wizję Kosiarzy, którzy żyją wręcz według kodeksowych zasad, którzy dbają zarówno o życie zabieranych jak i ich bliskich, z drugiej strony mamy Kosiarzy, którzy dokonują zbiorów masowych, którzy się wręcz bawią swoją pracą. Jednak wszystko jest tutaj po coś. Obowiązek miesza się z przyjemnością.

Mnie osobiście bardzo zafascynował świat Kosiarzy. Byłam zaskoczona niektórymi rozwiązaniami i jestem zaciekawiona tym co wydarzy się w kolejnych tomach. Bo nasi bohaterowie nie są mdli, oni są unikatowi!

Serdecznie Wam polecam!

“Śmiertelnicy mocniej dążyli do swoich celów, ponieważ wiedzieli, że esencją ich życia był czas.”

Dystopia to jeden z moich ulubionych gatunków literackich i sądzę, że przeczytałam większość dystopijnych książek, które zostały wydane w Polsce. Ominęłam jednak “Kosiarzy” Neala Shustermana, który w swojej książce przedstawia nam wspaniałą wizję świata, w którym śmierć została pokonana.

Ludzie nie chorują, nie umierają i nie czują bólu; nanity w ich krwi leczą wszystkie rany, a z gorszymi przypadkami radzi sobie centrum uzdrawiania. Jednak jest ktoś, kto może zabrać ludzi z tego świata. Kosiarze zastępują śmierć, a od ich wyroku nie można się odwołać. Nic dziwnego więc, że budzą postrach i nikt nie chciałby zobaczyć ich na progu swojego domu. Rowan i Citra jednak spotykają jednego z nich, który wybiera nastolatków na swoich praktykantów do pełnienia tej funkcji w przyszłości. Oboje rezygnują ze swojego dotychczasowego życia i zaczynają szkolenie, które zmieni ich na zawsze.

Jestem szczerze zachwycona tym, w jaki sposób autor napisał “Kosiarzy” i z jak wielką dbałością wprowadza czytelnika w świat, szczegółowo go opisując. To naprawdę dużo znaczy i sprawia, że nie sposób oderwać się od czytania. Dobrze wykreowany świat to dla mnie większa część sukcesu danej książki. Jestem w stanie wytrzymać słabych bohaterów, ale jeśli autor nie jest w stanie “przenieść” mnie do danego uniwersum, nie jestem w stanie dobrze ocenić książki.

Shusterman stworzył również wiele ciekawych postaci o różnych, czasami wykluczających się charakterach. Skupię się najpierw na tytułowych kosiarzach, którzy pomimo powagi swojej pracy, nadal są ludźmi i cały czas popełniają błędy. Nie unikają również zepsucia w swoich szeregach, co możemy poznać bliżej, dzięki temu, że w powieści znajdujemy również prywatne zapiski z dzienników kosiarzy. Bardzo polubiłam głównych bohaterów, czyli Citrę i Rowana. Podoba mi się ukazanie ich przemiany, która zachodzi w nastolatkach podczas przechodzenia treningu, ale również to, że są pełni wątpliwości i mimo wszystko szukają swojej drogi w tym dziwnym świecie.

Powieść Neala Shustermana ma wszystko, czego oczekuję od wciągającej powieści dystopijnej: wspaniale wykreowany świat i ciekawych bohaterów. Sama historia nie pozwala przerwać czytania nawet na sekundę. Czytelnik pochłania kolejne strony, by odkryć, co naprawdę kryje się za chwałą kosiarzy…

Ludzkość pokonała śmi3rć, głód i choroby. Od teraz koniec życia wyznaczają kosiarze. Weź głęboki wdech i licz że będzie Ci dane zrobić też wydech. Nie znasz dnia ani godziny, kiedy do twoich drzwi zapuka kosiarz i zechce odebrać Ci życie. Jego profesja upoważnia go do zrobienia tego w każdym miejscu. Tak, również w szkole, sklepie czy na ulicy.

Dwoje nastolatków - Citra i Rowan zostają powołani na kandydatów do pełnienia tej, jak większość myśli, szlachetnej funkcji. Choć nie są z tego do końca zadowoleni, szybko odkrywają, że kosiarze mają więcej tajemnic niż im się wydawało. Każdego dnia zgłębiają tajniki zabierania życia i poznają Thunderhead, który kontroluje każdy najmniejszy ruch. Szkoda tylko, że Citra i Rowan nie są świadomi ile będą musieli jeszcze poświęcić…

Pamiętam moje piski kiedy dowiedziałam się, że „Kosiarze” zostaną ponownie wydani i moje zachwycenie kiedy uświadomiłam sobie, że to zdecydowanie była miłość od pierwszego wejrzenia. Zachwyciłam się światem, który z pozoru wydaje się zimny i niedostępny dla szarych bohaterów. A w rzeczywistości naszpikowany jest tajemnicami i ludzkimi uczuciami, które absolutnie nie mogą ujrzeć światła dziennego.

Kosiarze są uznawani wręcz za bogów. Nikt nie ma odwagi im się sprzeciwić, a kiedy nadarzy się okazja każdy stara się „podlizać” aby dostać immunitet i uniknąć ewentualnej śmierci. W momencie kiedy Rowan jest świadkiem zbioru żniw we własnej szkole i widzi śmi3rć jednego z kolegów, postanawia spojrzeć przeznaczeniu w oczy. Staje się oparciem dla Khola, który musi pożegnać się z tym światem.

✨Absolutnie fenomenalna książka z pierwiastkiem Orwellowskiej kontroli i rozbudowanym światem godnym Sandersona.✨

Rzadko czytam tego typu literaturę, ale "Kosiarze" to jedna z moich ulubionych książek z gatunku fantasy. Już od samego początku wkręciłam się w historię Citry i Rowana i z zapartym tchem czytałam do samego końca. Oryginalny pomysł i świetne przeprowadzenie czytelnika przez całą fabułę. W trakcie lektury zastanawiałam się, jakby żniwa wyglądały w prawdziwym życiu. Cieszę się, że "Kosiarze" wracają na półki księgarni, będę mogła w końcu zaopatrzyć się o swój własny egzemplarz. 

Akcja “Kosiarzy” rozgrywa się w niemal idealnym świecie, w którym nie ma głodu, chorób, wojen i biedy. Każdy na nowo się odradza - czyli wraca znad krawędzi. Nad wszystkim czuwa Thunderhead. Natomiast kwestie śmierci rozwiązują Kosiarze.

Citra i Rowan to dwoje nastolatków, którzy wiodą spokojne życie. Nie łączy ich nic, do czasu aż nie zostają wybrani na praktykantów Kosiarza. Żadne z nich tego nie chce, ale nie mają wyjścia muszą rozpocząć naukę przeprowadzania żniw. Jak się okazuje będą musieli zaryzykować bardzo dużo.

“Nie życzę ludzkości pokoju, wygody czy radości,a tego, by wciąż umierał skrawek naszej istoty,gdy stajemy się świadkiem śmierci drugiego człowieka, i by ból empatii wciąż czynił nas ludźmi. Jeśli to stracimy, żaden bóg nam nie pomoże”

Rzadko ostatnio sięgam po fantastykę, ale kiedy zobaczyłam nowe wydanie Kosiarzy wiedziałam, że muszę spróbować, bo bardzo dużo dobrego o nich słyszałam. Nie zawiodłam się. Świat, który jest tutaj przedstawiony z pozoru wydawał się idealny. Jednak to tylko złudzenie, bo w Kosiarzach to nie śmierć jest głównym zagrożeniem, a intrygi, sojusze, tajemnice…

Głównych bohaterów polubiłam od początku historii, jednak mam pewien niedosyt. Zdecydowanie za mało było tu Rowana, chciałabym bardziej go poznać i wciągnąć się w jego historię.

“Kosiarze” to jedna z tych lżejszych książek fantastycznych, w której świat nie jest zbyt skomplikowany. Jednak niech to was nie zwiedzie, bo ten świat wciąga od pierwszej strony i zostawia z ogromnym niedosytem. Chcę więcej !

Czekam na kolejny tom.

W świecie gdzie ludzkość opanowała nieśmiertelność, ludzi wciąż przybywa, więc trzeba redukować populację. Do tego powołano Kosiarzy, którzy decydują, kogo żywot zakończyć. Cintra i Rowan szkolą się na to, by zostać śmiercią, mimo, że żadne z nich tego nie pragnie, nie wiedząc, że na końcu sztuki wtajemniczenia, czeka na nim najtrudniejszy test.

Kosiarze urzekli mnie zachowaniem równowagi pomiędzy trudną i skłaniająca do refleksji tematyką śmierci i przemijania, jednocześnie posiadając wartką i bogatą w akcję fabułę.

Mimo, że powieść jest dość prostolinijna i nie jest wzbogacona o wiele wątków pobocznych to uzależnia niesamowicie. Niestety, schemat polegający na równym tempie prowadzenia każdej części książki, by na jej koniec, umieścić zwrot akcji, powtórzył się wielokrotnie, przez co traciło się efekt zaskoczenia. Uwielbiam elementy światu sci-fi, nie dominują w historii, a idealnie ją uzupełniają, tak samo jak delikatny wątek romantyczny, który mam nadzieję, rozwinie się w kolejnych tomach.

Są takie książki, o których można powiedzieć, co się w nich działo jednym zdaniem. W przypadku Kosiarzy, nie wiem czy dwa dni by mi starczyły.

"Kosiarze" autorstwa Neala Shustermana to młodzieżowa, rozrywkowa, ale zarazem prowokująca do myślenia, wciągająca powieść dystopijna, która zagłębia się w zawiłości śmiertelności i etyki śmierci. Akcja powieści rozgrywa się w świecie, w którym śmierć została wyeliminowana dzięki postępowi technologicznemu, a zadanie zlikwidowania populacji pozostawiono Scythe, grupie ludzi, których zadaniem jest losowe wybieranie obywateli do śmierci.

Postacie w tej książce są złożone i dobrze rozwinięte. Są zmuszeni do zmagania się z moralnymi i etycznymi dylematami, jakie stawia przed nimi świat bez śmierci, a czytelnik jest zabierany w podróż, gdy pogodzą się ze swoimi przekonaniami i wartościami. Historia jest pełna zwrotów akcji, a napięcie jest wyczuwalne, gdy bohaterowie są wystawiani na próbę i zmuszani do podejmowania trudnych decyzji.

Jednym z najmocniejszych aspektów "Kosiarzy" jest jej zdolność do kwestionowania założeń czytelnika na temat natury życia i śmierci. Historia zmusza czytelnika do skonfrontowania się z myślą, że śmierć nie zawsze musi być wrogiem i stawia ważne pytania o to, co oznacza prawdziwe życie. Budowanie świata jest fachowo zrobione, a technologia i społeczeństwo przedstawione w książce są wiarygodne i dające do myślenia.

Styl pisania jest prosty i przyjemny, a wykorzystanie przez autora wielu perspektyw pozwala czytelnikowi na głębsze zrozumienie bohaterów i świata, w którym żyją. Tematy śmiertelności, wyboru i konsekwencji naszych działań są bardzo dobrze wplecione w narrację.

Ogólnie rzecz biorąc, "Kosiarze" to lektura obowiązkowa dla fanów young adult fiction i dystopijnych historii. Jej prowokujące do myślenia przesłanki utrzymają czytelnika zaangażowanego do samego końca. Bardzo polecam!