Madeira

Miłość Julii i Filipe, wspólny wyjazd na Madeire i cudowne zaręczyny, o których marzy nie jedna kobieta. To miał być początek ich wspólnej drogi, a to, co przeżyli na wyspie, mieli kiedyś wspominać z uśmiechem na twarzy. Nic nie zapowiadało, że coś ma się zmienić, coś wydarzyć. Zakochani wracają do kraju, snują plany, zaczynają przygotowania do ślubu. Niedługo przed nim Filipe wraz z przyjaciółmi wyrusza na niedługą wycieczkę w góry. To w Tatrach zamierza spędzić swój wieczór kawalerski. Jakiś czas po jego wyjeździe Julia dostaje dziwną wiadomość od narzeczonego, w której pisze, że musi coś załatwić. Jego przyjaciele wracają, on nie, a na dodatek nikt nie potrafi powiedzieć, co takiego się stało oraz gdzie on jest. Julia jest załamana, nic nie rozumie. Sprawa zostaje zgłoszona na policję, a Filipe uznany za zaginionego. Nie chce dalej żyć, nie radzi sobie z tym, co się stało. Postanawia wrócić tam, gdzie była bardzo szczęśliwa i zakończyć własne życie.

Załamana stoi nad klifem na Maderze, to mają być ostatnie chwile jej życia. Zostaje jednak uratowana przez pewnego mężczyzny i zabrana do restauracji jego mamy. Niebawem również odkrywa pewne fakty, które mogą pomóc w odnalezieniu Filipe. Co takiego się dowie? Co stało się z Filipe? Dlaczego nie wrócił z przyjaciółmi? Kim jest mężczyzna, który uratował Julię?

Zacznę od tego, że autorka stworzyła takie opisy, że „przeniosłam” się na wyspę i chłonęłam jej piękno, kulturę, smaki. To wcale nie jest takie łatwe, a przynajmniej w moim przypadku. Jestem nią dosłownie zachwycona i mam nadzieję, że kiedyś uda mi się zobaczyć, poczuć, posmakować to wszystko.

Wracając do książki historia, jaką w niej znalazłam, mnie się podobała. To historia z jednej strony o miłości, z drugiej o rodzinnych tajemnicach, przeszłości, która wpływa na teraźniejszość. Pełna miłości, czułości, a jednocześnie bólu, samotności. Akcja dość sprawnie poprowadzona, momentami z zaskakującymi zwrotami.

Bohaterowie ciekawi, mający wady i zalety, a to sprawia, że są realistyczni. Głównych bohaterów jest więcej, ponieważ w książce znajdziemy nie tylko historię Filipe i Julii. Jednak to już sami musicie odkryć.

„Madeira” to książka, która zabrała mnie na piękną wyspę i pozwoliła poznać ciekawą, wciągającą, wywołującą emocję historię. Polecam.

Recenzja pojawiła się również na moim blogu - Mama, żona - KOBIETA

„Madeira” jest pięknie napisaną historią, pełną emocji, które towarzyszą głębokiej i szczerej miłości, trudnym relacjom rodzinnym, tęsknocie po stracie bliskiej osoby. Autorka łączy tu znakomicie wątki współczesne ze wspomnieniami rodzinnymi sprzed kilku lat. Miejscem akcji jest wyspa wiecznej wiosny – Madera, na którą możemy się przenieść dzięki użyciu przez Jolantę Kosowską pięknego, malowniczego języka.

Julia i Filipe to para młodych, zakochanych w sobie narzeczonych. Mieszkają we Wrocławiu, chociaż Filipe jest Portugalczykiem, urodził się na Maderze. Kilka lat temu, po rozwodzie rodziców, zamieszkał w Polsce wraz z matką. Tu zapuścił korzenie, skończył studia medyczne.

Narzeczeni przygotowują się do ślubnej uroczystości, za nimi już wieczór panieński i kawalerski. Przyszły pan młody spędził go nietypowo, wybrał się z przyjaciółmi na górską wyprawę w Tatry. Po jej zakończeniu wysłał do Julii smsa, że na kilka dni musi wyjechać w ważnej dla niego sprawie i będzie poza zasięgiem telefonu. Od tej chwili ślad po nim zaginął. Nie kontaktował się z narzeczoną, przyjaciółmi ani matką, nie pojawił się również w pracy. Zaniepokojona dziewczyna próbuje go odnaleźć, ale bezskutecznie. Nie wierzy w jego celową ucieczkę przez rozpoczęciem z nią wspólnej przyszłości. Załamana Julia postanawia polecieć do Portugalii, gdzie spędziła z Filipe ich najszczęśliwsze chwile, tam bowiem odbyły się ich zaręczyny. Zaskakujące ścieżki losu zaprowadziły ją do domu ojca i dziadków Filipe. Nie wiedzieli oni o jego zaginięciu, od jakiegoś czasu ich stosunki nie należały do udanych, nie kontaktowali się ze sobą od kilku lat. Nie poznali również wcześniej jego narzeczonej. Julia i nowo poznana rodzina jej narzeczonego wspólnie podejmują działania i sięgają po wszystkie możliwe środki, aby odnaleźć młodego mężczyznę.

Co tak naprawdę stało się po wieczorze kawalerskim w górach? Czy Julii i Filipe pisana jest wspólna przyszłość? Dlaczego mocna więź łącząca Filipe z rodziną na Maderze została na lata zerwana? Tego dowiecie się sięgając po tę pełną uczuć, emocji, barw, zapachów i smaków książkę.

Jolanta Kosowska wykazała się doskonałym warsztatem pisarskim. Jej opisy krajobrazów, zachodów słońca, barwnych roślin, ptaków są niezwykłe. Niesamowicie Pani Jolanta opisała również smaki regionalnych potraw, ich zapach, smak, sposób przyrządzania. Autorka doskonale oddała klimatyczny wygląd Madery i Lizbony począwszy od kolorów fasad domów, malowideł na drzwiach wejściowych, kolorów okiennic, po wystrój domu i restauracji prowadzonej przez babcię Filipe. Niezwykle plastyczny język powieści uruchamia wyobraźnię czytelnika, przenosi go w przepiękną scenerię tej pełnej uroku wyspy. Takich malowanych słowem widoków z pewnością nie zapomni się na długo.

Książkę jak najbardziej polecam. Dzięki niej możecie spędzić krótkie czytelnicze wakacje na Maderze. Ja dzięki Pani Jolancie już tam byłam. Było bajecznie, kolorowo i smacznie :)

Lubicie podróżować? Ja uwielbiam! Od dawna moim marzeniem jest odwiedzić Portugalię. Pewnie dlatego z dużym zainteresowaniem sięgam po książki, których akcja osadzona jest w tym kraju, aby dowiedzieć się jak najwięcej o tym państwie, jego ludziach, geografii, tradycjach. Z ciekawością więc zagłębiłam się w lekturze książki autorstwa Jolanty Kosowskiej pt. „Madeira”. To moje drugie spotkanie z twórczością tej pisarki. Wcześniej czytałam „Pocztówki z Portugalii”. Zwróciłam wtedy uwagę na fakt, że pani Jolanta Kosowska ma talent malowania słowami opisywanych krajobrazów. Gdy pochłaniałam opisy miejsc, od razu miałam wrażenie, że widzę osobiście to, o czym czytam. Czy w przypadku „Madeiry” jest podobnie?

Julia jest zrozpaczona, bo jej ukochany Filip, którego miała poślubić, ginie bez śladu po wieczorze kawalerskim. Zakłada najgorsze, dlatego próbuje popełnić samobójstwo, skacząc z punktu widokowego na Maderze. To na tej wyspie Filip się urodził, wychował, a parę miesięcy temu również jej się oświadczył. Próba odebrania sobie życia kończy się fiaskiem, bo w ostatniej chwili ratuje ją Albert. Kim jest wybawiciel nie będę zdradzała, aby nie psuć przyjemności lektury. Dodam tylko, że powieść z początku wielowątkowa na końcu łączy wszystkie nitki tematyczne w jedną, spójną całość. Dzieje Julii i Filipa, Any i Berna, Filipa i dziadka, Alberta i ojca, poszukiwania prowadzone przez Carlosa, przyjaciela Alberta- to wszystko dość płynnie przeplata się na kartach „Madeiry”. Narracja prowadzona jest z perspektywy różnych bohaterów, co pozwala w danym momencie skupić się na emocjach tylko jednej postaci i poznać jej punkt widzenia. Zazwyczaj lubię ten zabieg, gdy autor użycza głosu maksymalnie dwóm bohaterom, bo śledzenie wydarzeń z pozycji zbyt wielu postaci czasem daje wrażenie baraku spójności fabuły. Tu czasem wydawało mi się, że między opowieściami snutymi przez pięć postaci nie ma harmonii. Na pewno nie brakuje w tej książce rozmaitych, czasem skrajnych, emocji. Uważam to za zaletę, bo lubię, gdy lektura mnie porusza, uderza w czułą strunę.

Styl autorki sprawia, że kolejne strony bardzo szybko mijają przed oczami. Jednak refleksje wywołane lekturą pozostają w pamięci na dłużej. Jak pogodzić życie prywatne z zawodowym? Czy ja w swoim życiu jestem sobą, żyję zgodnie z moimi wartościami? Czy mam skłonność do snucia czarnych scenariuszy? Czy wzmacniam rodzinne więzi? Co jest moją Maderą? Opisując relacje łączące bohaterów, wydarzenia pani Kosowska próbuje podkreślić, przypomnieć to, co ważne w życiu.

„Dwie rzeczy zamykają klamrą nasze życie. To narodziny i śmierć (…). Tego nie jesteśmy w stanie zmienić, ale to, co jest pomiędzy tymi punktami, zależy od nas. Ten czas należy wypełnić tym, co się kocha.”

” Nie miejsca są najważniejsze, a ludzie i towarzyszące im emocje. Życie to nie następujące po sobie obrazy, a ciąg emocji.”

„Przeszłość nie ma znaczenia. Liczy się tylko to, czego jeszcze nie było, bo to jesteśmy w stanie kształtować”.

W tej książce autorka również potrafi tak opisać miejsca, że oczami wyobraźni widzimy te przestrzenie, niemalże czujemy ich zapach. Choć przez chwilę mogłam mieć złudzenie, że osobiście spaceruję po Maderze, smakuję tradycyjne portugalskie potrawy w restauracji Any, rozmawiam z tutejszymi mieszkańcami…

„Kolory, dźwięki, smaki, czas, który nagle zwalnia, ludzie, którzy nigdzie się nie spieszą. To miejsce potrafi otulić każdego, każdego wyrwać z jego piekła.”

Podsumowując, „Madeira” może nie jest literaturą z najwyższej półki, ale warto po nią sięgnąć, aby dać się oczarować pięknem portugalskiej wyspy i zastanowić się nad ważnymi kwestiami, dotyczącymi relacji międzyludzkich.

"Bóg stworzył świat. I tak był zadowolony ze swego dzieła, że pocałował je – wówczas powstała Madera..." - legenda maderska

Kiedy tylko "Madeira" pojawiła się w zapowiedziach wydawniczych, wiedziałam, że na czytelników będzie czekała kolejna emocjonalna historia, która wryje się w serce i zostanie w nich na zawsze. Jak wiecie, Jolanta Kosowska jest z moich ulubionych pisarek, a jej książki, zawsze, ale to zawsze wywołują we mnie olbrzymie emocje i w każdej z nich odnajdę postać, z którą mogę się naprawdę utożsamić, a to sprawia, że przeżywam tę książkę po stokroć mocniej...

Nie inaczej jest i tym razem... za każdym razem gdy sięgam po kolejną książkę, wiem, że czeka mnie piękna i emocjonalna podróż... nie tylko w wyjątkowe miejsca, których nie znajdziemy w tradycyjnym przewodniku, ale przede wszystkim w głąb ludzkich serc i dusz...

Są również takie miejsca, które mają w sobie trudną do wytłumaczenia magię. Miejsca, które potrafią uleczyć nawet najbardziej zranione dusze, a pani Jolanta jet mistrzynią w pokazywaniu nam tych zakątków, oddawaniu ich klimatu i niepowtarzalnego uroku. Swoimi opisami rozbudza wyobraźnię, otwiera serca, sprawia, że bez chwili wahania chce się złapać plecak i wyruszyć w nieznane.

Tym razem wraz z autorką trafiamy na Maderę, zwaną również Wyspą wiecznej wiosny. Poznajemy tę wyspę krok po kroku, widzimy ją oczami nie tylko samej pisarki, ale i bohaterów, wraz z nimi wędrujemy przez lasy wawrzynowe, poznajemy Lewady- tradycyjne kanały irygacyjne, obserwujemy wielobarwne wysokie klify, podziwiamy wschody i zachody słońca nad spokojnym oceanem. "Wędrujemy" uliczkami malowniczych miasteczek, niemal "czujemy" w ustach smakowite lokalne dania i napoje. Obserwujemy i niemal czujemy zapach egzotycznej roślinności. Chłonie się ten niepowtarzalny klimat płynący z każdej strony i chce się więcej i więcej...

Niejednokrotnie odkrywa się z zaskoczeniem drugie a może nawet i trzecie dno przedstawionej historii...

Książkę czyta się bardzo szybko, choć akcja nie goni na złamanie karku. Trudna przeszłość wszystkich głównych bohaterów, którą poznajemy z każdą przewróconą stroną, nie daje im o sobie zapomnieć.

Naprzemienna narracja pozwala poznać ich bardziej. Wywołuje całą masę emocji, niejednokrotnie zaskoczenie, wzruszenie, ale i współczucie. Zmusza do refleksji nad trafnością podejmowanych przez nich decyzji...

Z każdym z nich łatwo się utożsamić, zrozumieć ich emocje i motywy, odnaleźć cząstkę siebie.

Autorka jak zawsze porusza wiele trudnych tematów, które zostają otwarte gdzieś z tyłu głowy i sprawiają, że nie tak łatwo przejść nad nimi do porządku dnia codziennego. Przedstawiona historia, niezwykle porusza, pokazuje, jak ważne są więzi rodzinne, jak trudno jest ponownie zaufać i wybaczyć, choć gdzieś w podświadomości, wiemy, że dana sytuacja miała za zadanie nas uchronić.

Jeśli jeszcze nie znacie książek pani Joli, koniecznie to nadróbcie, bo autorka pisze niesamowicie piękne życiowe historie.

Czy polecam?

Zdecydowanie tak. Przepiękne i barwne opisy wpływają na wyobraźnię, łatwo jest się odnaleźć w sytuacji tuż obok bohaterów, odnosi się wrażenie, że jest się częścią powieści i jest to niezwykle magiczne uczucie. Jolanta Kosowska po raz kolejny udowodniła, że po przeczytaniu jej nowej powieści będzie się chciało zabrać plecak i wyruszyć w podróż szlakami opisanymi w książce.

Prawdziwa miłość bywa tak bardzo skomplikowana na każdym etapie, że nawet jeśli kocha się kogoś bardzo mocno, chce się z tą osobą być na co dzień, a mimo wszystko często jesteśmy świadkami w sytuacji, kiedy należy pokonać pewne trudne do bycia razem oraz przeciwności losowe, by przekonać o tym, jaka bywa prawdziwa potęga miłości, a później się nią należycie cieszyć i wspominać te chwile, kiedy w związku nie działo się dobrze, a może to były jedynie wymysły wyobraźni o prawdziwej miłości.

Nie zawsze jest, że powieści obyczajowe mają w sobie moc przyciągania tak od razu, aby móc zostać zauważone przez czytelnika oraz autorkę zawarła w niej piękną historię, którą po części uważam, że została przez nią skonstruowana tajemniczo, a przy tym interesująco.

Właściwie to od samego początku umieszczona została w opisie historia miłosna Filipa i Julii mnie zainteresowała ze względu na to, że chciałam się dowiedzieć, w jaki sposób autorka ją przedstawi, czy od wyglądu, jak ją sobie okazują, czy potrafią się wzajemnie o siebie troszczyć, czy to nie jest miłość taka przerysowana, na pokaz, której osobiście nie darzę sentymentem i mam dystans do takiego zarysu miłości.

Cieszyłam się, że mogłam dowiedzieć się kilku cennych informacji na samym początku o autorce książki pt. ''Madeira'' Pani Jolanty Kosowskiej, której to twórczości nie miałam do tej pory poznać. Stwierdziłam, że jest mi ona bliska ze względu na wykonywany zawód i ciekawiło, mnie ile przekaże swoich osobistych cech charakteru bohaterom.

Uważam, że w tytułowej książce ''Madeira'' została pięknie ujęta w niej geograficznie pod każdym możliwym względem ogólnej prezentacji wyjątkowych miejsc dla bohaterów, jakie się tam znajdują, wizerunku, strefy, klimatu, przestrzeni czasowej.

Książka ta nie posiada rozdziałów.

Opisane losy każdego z bohaterów zostały z osobna. Podzielone w nich są odpowiednio odstępstwa czasowe, w których miały odgrywały ważną rolę wydarzenia z lat wcześniejszych.

Główni bohaterowie dla mnie w tej powieści byli dla mnie największą tajemnicą do rozszyfrowania, ale dlaczego nie wiedziałam tego tak od razu, gdyż wiedza na ich temat ich miłości była taka mało rozbudowana z początku.

Występujący w tej powieści bohaterowie drugoplanowi mi się podobali, szczególnie zachowanie przyjaciela ojca głównego bohatera Carlosa.

Bardzo mi się podobała ta powieść pod każdym możliwym opracowanym względem.

Autorka zadbała o każdy możliwy szczegół, aby zawarł się w tym zarysie opisywanej historii, która okaże się być dla wrażliwych czytelników najlepszym balsamem leczniczym, aby czerpać z życia jak najwięcej i zadbać o relacje rodzinne, od których tak wiele z czasem zależy.

Polecam przeczytać tę książkę.

Jolanta Kosowska- autorka wielu niezwykłych powieści, a jednocześnie lekarka i pasjonatka podróży. W swoich tekstach przeplata historie obyczajowe z magicznymi miejscami na ziemi, dzięki czemu zachęca czytelników nie tylko do zapoznania się ze słowem pisanym, ale także do obcowania z naturą, kryjącą w sobie wiele magicznych niespodzianek. Jeśli o mnie chodzi, za obłędną i póki co najlepszą uznaję książkę pt. „Pocztówki z Portugalii”. Muszą ją przeczytać zwłaszcza malkontenci, który z byle błahostki potrafią uczynić problem wszech czasów. Zastanów się dobrze, Drogi Czytelniku, czy plama na ulubionej bluzce lub chwilowy brak dostępu do Internetu to naprawdę katastrofa…

Tym razem pisarka znowu krąży wokół Portugalii. „Madeira” to nie tylko tytuł najnowszej powieści pani Kosowskiej, ale przede wszystkim istniejąca wyspa należąca właśnie do wspomnianej wcześniej Portugalii. Mnie samej miejsce to nie kojarzy się z drewnem, jak wynikałoby z tłumaczenia na język polski. Mam do tego miejsca przeogromny sentyment- właśnie tam mój brat i jego małżonka spędzili swój miesiąc miodowy, a potem opowiadali z wypiekami na twarzach o urokach tejże wyspy. Podziwiali nie tylko uczucie wiecznej wiosny, ale też jedzenie, krajobraz, roślinność. Słowem- wszystko to, co w swej powieści przedstawiła pisarka. Gdy więc tylko zobaczyłam ten tytuł w zapowiedziach książkowych, już wiedziałam, że „Madeira” zasili moją prywatną biblioteczkę, która nieustannie się zmienia i powiększa. Nieuleczalny mól książkowy na kolejną, pięknie pachnącą drukiem, propozycję zawsze znajdzie miejsce, oj tak. Wspominki pani Kosowskiej na przykład o Wodospadzie Aniołów stanowiły dla mnie niemalże powtórkę opowieści moich bliskich. Bardzo mi to odpowiadało, zafundowałam sobie bardzo melancholijny nastrój.

„Madeira” to nie typowa bajeczka z pięknymi opisami w gratisie. Można powiedzieć, że powieść ta to raczej obyczaj, ale z ogromną tajemnicą w tle. Zarówno romantycy, jak i poszukiwacze przygód będą zadowoleni z fabuły. Dobrze jest, kiedy każdy może znaleźć coś dla siebie, a pani Kosowska najwidoczniej mocno o to zadbała. Poznajemy bowiem Julię- mieszkankę Wrocławia. Jest ona bardzo, ale to bardzo szczęśliwie zakochana i świeżo zaręczona. Filip, jej wybranek, to także mieszkaniec Polski, ale Madera to jego prawdziwy dom, idealne miejsce na ziemi. Tu czuje się jak ryba w wodzie i dlatego też na wyspie postanowił oświadczyć się ukochanej. Zakochani planują swój ślub, dopieszczają każdy szczegół. Niestety, po wieczorze kawalerskim osoba Filipa jak gdyby zapada się pod ziemię. Nie można się do niego dodzwonić, nie można go nigdzie odszukać. Mężczyzna nie był w żadnym hotelu, dyskotece czy innym monitorowanym miejscu. Czy Filip jednak nie chce małżeństwa? A może Julia to jednak nie miłość jego życia? Załamana kobieta nie wierzy, by mógł odejść, a tym bardziej zginąć. Robi wszystko, by go odszukać i w tym celu udaje się właśnie na Maderę. Tam spotyka bardzo sympatyczną parę- ona prowadzi rodzinną restaurację, natomiast on to nauczyciel matematyki. Pomoc w poszukiwaniach ukochanego jest nieoceniona, ale dlaczego para podejrzanie reaguje na opowieści Julii? Zapraszam do lektury, nie warto zdradzać wszystkich szczegółów.

Autorka w dalszej części książki niecnie pomieszała czas akcji, gdyż nagle przenosi czytelników o sześć lat wstecz. Wtedy poznajemy aż trzy pokolenia: Brena- nestora rodu, Alberta- jego syna oraz Filipa- wnuka Brena oraz syna Alberta. Breno to wysokiej klasy lekarz specjalizujący się w wizytach domowych. Zawsze słucha swoich pacjentów, niemal się z nimi zżywa, a praca lekarza jest dla niego wręcz świętością. Niestety, jak to w życiu bywa, szewc bez butów chodzi. Łatwo jest dbać o innych, podczas gdy własne niepokojące objawy spycha się na drugi plan… Co więcej, w ślady Brena poszedł wyłącznie Filip, którzy także pragnie służyć ludziom. Ochoczo studiuje medycynę, by potem wiernie pomagać potrzebującym. Co jednak historia życia dziadka Filipa ma wspólnego z Julią? Jakie sekrety skrywali w sobie mężczyźni? Teraz wszystko wydaje się zagmatwane, ale gwarantuję, że z rozdziału na rozdział wszystko się wyjaśni i zacznie być zrozumiałe.

Myślę, że książka ta równie dobrze mogłaby mieć tytuł NADZIEJA. Tylko ona umiera w człowieku ostatnia i pamiętajmy o tym, by nigdy się nie poddawać. Jestem przekonana, że to właśnie chciała nam przekazać pisarka i dobrze to zrobiła. Dowiodła, że szukanie bliskiego nigdy nie może zostać umorzone. W końcu tylko śmierć może rozłączyć naprawdę zakochanych ludzi. To nie jest banał wyssany z palca.

Podczas czytania lektury każdy z czytelników powinien zadać sobie jedno sakramentalne pytanie: czy pomożesz obcej osobie na ulicy? Czy od razu dodasz swoją teorię o wypiciu alkoholu lub ćpaniu? A może pomyślisz, czy ktoś kiedyś pomoże Tobie, gdy będziesz tego potrzebować? Warto przeprowadzić sobie w głowie taką analizę, bardzo pasuje ona do treści książki.

Czy polecam powieść? Tak, ale jak na razie żaden tytuł pani Kosowskiej nie przebija jej „Pocztówek z Portugalii”. To właśnie wcześniejszą powieścią autorka skradła moje serce i będę polecać ją każdemu.

Jolanta Kosowska- autorka wielu niezwykłych powieści, a jednocześnie lekarka i pasjonatka podróży. W swoich tekstach przeplata historie obyczajowe z magicznymi miejscami na ziemi, dzięki czemu zachęca czytelników nie tylko do zapoznania się ze słowem pisanym, ale także do obcowania z naturą, kryjącą w sobie wiele magicznych niespodzianek. Jeśli o mnie chodzi, za obłędną i póki co najlepszą uznaję książkę pt. „Pocztówki z Portugalii”. Muszą ją przeczytać zwłaszcza malkontenci, który z byle błahostki potrafią uczynić problem wszech czasów. Zastanów się dobrze, Drogi Czytelniku, czy plama na ulubionej bluzce lub chwilowy brak dostępu do Internetu to naprawdę katastrofa…

Tym razem pisarka znowu krąży wokół Portugalii. „Madeira” to nie tylko tytuł najnowszej powieści pani Kosowskiej, ale przede wszystkim istniejąca wyspa należąca właśnie do wspomnianej wcześniej Portugalii. Mnie samej miejsce to nie kojarzy się z drewnem, jak wynikałoby z tłumaczenia na język polski. Mam do tego miejsca przeogromny sentyment- właśnie tam mój brat i jego małżonka spędzili swój miesiąc miodowy, a potem opowiadali z wypiekami na twarzach o urokach tejże wyspy. Podziwiali nie tylko uczucie wiecznej wiosny, ale też jedzenie, krajobraz, roślinność. Słowem- wszystko to, co w swej powieści przedstawiła pisarka. Gdy więc tylko zobaczyłam ten tytuł w zapowiedziach książkowych, już wiedziałam, że „Madeira” zasili moją prywatną biblioteczkę, która nieustannie się zmienia i powiększa. Nieuleczalny mól książkowy na kolejną, pięknie pachnącą drukiem, propozycję zawsze znajdzie miejsce, oj tak. Wspominki pani Kosowskiej na przykład o Wodospadzie Aniołów stanowiły dla mnie niemalże powtórkę opowieści moich bliskich. Bardzo mi to odpowiadało, zafundowałam sobie bardzo melancholijny nastrój.

„Madeira” to nie typowa bajeczka z pięknymi opisami w gratisie. Można powiedzieć, że powieść ta to raczej obyczaj, ale z ogromną tajemnicą w tle. Zarówno romantycy, jak i poszukiwacze przygód będą zadowoleni z fabuły. Dobrze jest, kiedy każdy może znaleźć coś dla siebie, a pani Kosowska najwidoczniej mocno o to zadbała. Poznajemy bowiem Julię- mieszkankę Wrocławia. Jest ona bardzo, ale to bardzo szczęśliwie zakochana i świeżo zaręczona. Filip, jej wybranek, to także mieszkaniec Polski, ale Madera to jego prawdziwy dom, idealne miejsce na ziemi. Tu czuje się jak ryba w wodzie i dlatego też na wyspie postanowił oświadczyć się ukochanej. Zakochani planują swój ślub, dopieszczają każdy szczegół. Niestety, po wieczorze kawalerskim osoba Filipa jak gdyby zapada się pod ziemię. Nie można się do niego dodzwonić, nie można go nigdzie odszukać. Mężczyzna nie był w żadnym hotelu, dyskotece czy innym monitorowanym miejscu. Czy Filip jednak nie chce małżeństwa? A może Julia to jednak nie miłość jego życia? Załamana kobieta nie wierzy, by mógł odejść, a tym bardziej zginąć. Robi wszystko, by go odszukać i w tym celu udaje się właśnie na Maderę. Tam spotyka bardzo sympatyczną parę- ona prowadzi rodzinną restaurację, natomiast on to nauczyciel matematyki. Pomoc w poszukiwaniach ukochanego jest nieoceniona, ale dlaczego para podejrzanie reaguje na opowieści Julii? Zapraszam do lektury, nie warto zdradzać wszystkich szczegółów.

Autorka w dalszej części książki niecnie pomieszała czas akcji, gdyż nagle przenosi czytelników o sześć lat wstecz. Wtedy poznajemy aż trzy pokolenia: Brena- nestora rodu, Alberta- jego syna oraz Filipa- wnuka Brena oraz syna Alberta. Breno to wysokiej klasy lekarz specjalizujący się w wizytach domowych. Zawsze słucha swoich pacjentów, niemal się z nimi zżywa, a praca lekarza jest dla niego wręcz świętością. Niestety, jak to w życiu bywa, szewc bez butów chodzi. Łatwo jest dbać o innych, podczas gdy własne niepokojące objawy spycha się na drugi plan… Co więcej, w ślady Brena poszedł wyłącznie Filip, którzy także pragnie służyć ludziom. Ochoczo studiuje medycynę, by potem wiernie pomagać potrzebującym. Co jednak historia życia dziadka Filipa ma wspólnego z Julią? Jakie sekrety skrywali w sobie mężczyźni? Teraz wszystko wydaje się zagmatwane, ale gwarantuję, że z rozdziału na rozdział wszystko się wyjaśni i zacznie być zrozumiałe.

Myślę, że książka ta równie dobrze mogłaby mieć tytuł NADZIEJA. Tylko ona umiera w człowieku ostatnia i pamiętajmy o tym, by nigdy się nie poddawać. Jestem przekonana, że to właśnie chciała nam przekazać pisarka i dobrze to zrobiła. Dowiodła, że szukanie bliskiego nigdy nie może zostać umorzone. W końcu tylko śmierć może rozłączyć naprawdę zakochanych ludzi. To nie jest banał wyssany z palca.

Podczas czytania lektury każdy z czytelników powinien zadać sobie jedno sakramentalne pytanie: czy pomożesz obcej osobie na ulicy? Czy od razu dodasz swoją teorię o wypiciu alkoholu lub ćpaniu? A może pomyślisz, czy ktoś kiedyś pomoże Tobie, gdy będziesz tego potrzebować? Warto przeprowadzić sobie w głowie taką analizę, bardzo pasuje ona do treści książki.

Czy polecam powieść? Tak, ale jak na razie żaden tytuł pani Kosowskiej nie przebija jej „Pocztówek z Portugalii”. To właśnie wcześniejszą powieścią autorka skradła moje serce i będę polecać ją każdemu.

Kochać bez granic. Być gotowym na kolejny krok, choćby nogi ślizgały się na podłożu. Skakać tak wysoko, jakby można dosięgnąć chmur. Opiekować się ludźmi, którzy czekają na słowo nadziei, ciepły gest, trafną diagnozę. Uczyć nie tylko przedmiotów ścisłych, ale też wrażliwości. W odpowiednim momencie stanąć nie tylko przy stoliku gościa, ale znaleźć swoje miejsce w kuchni. Nieść nadzieję jak serce na dłoni. Dziadek, ojciec, syn, przyjaciel: oni piszą i uzupełniają swój własny KODEKS PONADPOKOLENIOWY.

„Teraz wiem, że czekałeś na mnie. Ja też, jak będzie trzeba na ciebie poczekam. Musimy pójść razem zobaczyć wschód słońca.”

Czterej mężczyźni, którzy pokonują granicę czasu, odległości i własnych słabości. Nie jest możliwe działanie ponad siły, kiedy ma się ponad dwudziestoletniego wnuka? Milczeć, kiedy ból fizyczny ogranicza podstawowe możliwości. Pokazywać się w odpowiednim świetle, aby nie widać było rysów zmienionych cierpieniem.

„Dla wnuka zagrał rolę swojego życia”

Życie nieprzeciętnego mężczyzny ma sens, kiedy obok jest kobieta. One zmieniają nas, szlifują, temperują, doceniają. Dla tej jednej jedynej warto stanąć na szczycie. Niestety są i takie kobiety, które porzucą męża, jak przybrudzoną zabawkę.

„Urodziliśmy się po to, żeby być razem”

Nie warto żebrać o miłość, ale trzeba przemóc się, wrócić do miejsca zapamiętanego do końca życia. Julia nie uwierzyła, że chłopak mógł ją porzucić, tak po prostu zniknąć. Lepiej polecieć w stronę słońca. W odpowiedniej chwili może znaleźć się obok nieoczekiwany mężczyzna. Jak smakuje jedyna w swoim rodzaju zupa cebulowo – pomidorowa w domu, gdzie zostały wspomnienia i fotografie? Warto tam wracać, dopóki ból pozwala.

„Madeira” to powieść, która okazała się jakby napisana dla mnie. Odnalazłem tam moje przeżycia, moją drogę przez cierpienie ku nadziei. Najważniejsze jest, aby być ciągle w drodze, nie ustawać, nie poddawać się. Wszystkie książki, które napisała Pani Jolanta Kosowska są doskonałe, oparte na wnikliwej znajomości ludzkiej psychiki i organizmu. Jednak „Madeira” jest dla mnie wyjątkowa. Dosłownie rozumiem jej bohaterów, mężczyzn niezwykłych, a jednocześnie realnych. Sztuką jest znajdować czas i listy, kiedy smsy i e-maile wydają się być znakiem szalonego czasu. Ta powieść w pełni zasługuje na topową pozycję w rankingu lektur obowiązkowych, oczekujących na ekranizację. Nisko chylę czoło przed Autorką i dziękuję bardzo.

Dziś poruszymy bardzo ważny temat jakim jest dom, rodzina i relacje rodzinne. Dla mnie samej jest to największa wartość w życiu. Jestem już dorosła, ale do dziś pamiętam słowa mojej kochanej babci. Już kiedy byłam dzieckiem powtarzała mi, że właśnie dom rodzinny, moi bliscy i wszystko, co czuję myśląc o miejscu,w którym się urodziłam jest największym skarbem jaki posiadam i powinnam pielęgnować go w sercu. Oczywiście życie pisze różne scenariusze i nie wiemy, jak się ono ułoży, ale niezależnie od tego, gdzie się znajdziemy, to miejsce zawsze będzie tym, do którego możemy wracać, by poczuć się bezpiecznie.

Wspomnienie tej rozmowy przywiodła mi na myśl lektura najnowszej powieści Jolanty Kosowskiej „Madeira”, o której teraz opowiem wam kilka słów.

Zanim jednak skupię się na samej fabule książki, pozwólcie, że opowiem wam troszkę o samej autorce, gdyż to, jaka jest i co kocha Jola bezpośrednio odzwierciedlają jej książki, czyniąc każdą z nich wyjątkową. To pisarka o wielkim sercu, której życie wypełnia wiele pasji, a jedną z nich jest podróżowanie. Jest to kobieta o wielkiej wrażliwości dla ludzi, ale także na piękno miejsc do których podróżuje. To wszystko w połączeniu z niezwykłym talentem pisarskim sprawia, że biorąc do ręki książkę tej autorki czytelnik wspólnie z jej bohaterami wyrusza w niezapomnianą podróż do miejsc, które oczarowują go od pierwszej chwili. Zazwyczaj są one tłem dla bardzo życiowych i przejmujących, pełnych emocji ludzkich historii. Takich o których nie tylko bardzo długo nie zapomnimy, ale także z którymi będziemy się utożsamiać.

Tym razem zostajemy zabrani do Portugalii na wyspę Madera. Tam spotykamy Julię. Młodą dziewczynę, która jest Polką ale wybrała się tutaj, by zakończyć swoje życie, które straciło sens, w chwili, kiedy bez śladu zaginął mężczyzna z którym pragnęła napisać historię ich wspólnego życia. To miejsce dla nich obojga jest wyjątkowe. Filip jest Portugalczykiem i właśnie na tej wspaniałej wyspie oświadczył się swojej ukochanej. Dziś Juli zostały już tylko wspomnienia tych pięknych dni i gorących nocy, gdyż na kilka dni przed datą ślubu po zakończonym wieczorze kawalerskim z przyjaciółmi, chłopak wysłał narzeczonej wiadomość, a potem wszelki ślad po nim zaginął. Nasza bohaterka jest przekonana, że Filip nie żyje i kończąc swoje ziemskie życie, chce połączyć się z nim na nowo tam, gdzie on teraz jest.

Na szczęście los ma na jej życie inny scenariusz. Pojawia się ktoś, kto odwodzi ją od tego desperackiego kroku. Tak też trafia do jednej z portugalskich rodzin, której członkowie naprawdę wiele w życiu przeszli, a historia ich rodziny jest wręcz dramatyczna. Co więcej niespodziewanie dla samej Julii, może ona stać się rozwiązaniem dla zagadki niewyjaśnionego zaginięcia Filipa. Jak to możliwe? Tego już musicie dowiedzieć się sami, sięgając po książkę. Już teraz z całego serca was do tego zachęcam.

Powieść została podzielona na dwie płaszczyzny czasowe. Teraźniejszość oraz wydarzenia mające miejsce przed sześcioma laty. To właśnie z przeszłości poznajemy trzypokoleniową rodzinę dla której wartość rodziny, rodzinnych relacji i więzi zawsze była najważniejsza. Kiedy czytamy o tym jak mogli na siebie liczyć, jak wielkim wsparciem dla siebie byli, a także jak wyjątkowa była miłość ich łącząca, to uwierzcie mi, że na sercu robi się ciepło. Oczywiście nie mogę zbyt wiele napisać, abyście sami mogli przeżywać tę pełną silnych emocji opowieść ale zdradzę wam coś, o czym również mówi sama autorka na spotkaniach ze swoimi czytelnikami. Dla niej samej jest to bardzo ważna powieść, gdyż dwa z występujących w książce wątków są inspirowane przez prawdziwe ludzkie historie. Oczywiście na potrzeby powieści zarówno one, jak i okoliczności ich zaistnienia zostały w pewnej mierze zmienione, ale miały miejsce.

W tej książce nasza uwaga zostaje zwrócona na bardzo ważne aspekty. Mnie mocno poruszył wątek pewnego lekarza, którego przeżycia, a przede wszystkim podejmowane decyzje i dokonywane wybory w obliczu trudnych i dla jego najbliższych ogromnie bolesnych wydarzeń uświadamiają nam, że każdy człowiek ma prawo żyć tak, jak chce, bo każdy z nas jest inny. Ma prawo od początku do końca przeżyć to życie na własnych zasadach, i to właśnie w rodzinie powinniśmy znajdować wsparcie, zrozumienie i akceptację.

„Gdybym nie mógł być sobą, to umarłbym za życia”.

Rodzina jest siłą to właśnie w rodzinnej miłości, przyjaźni i wzajemnym szacunku kryje się jej największa moc. To nasza bezpieczna przystań i nadzieja na lepsze jutro. Dzięki rodzinie mamy świadomość własnych korzeni, tego co nas ukształtowało i dodało wiary w budowanie własnego życia.

Jak widzicie na kartach książki odnajdziemy wielowymiarową, życiową i refleksyjną historię, której lekturze towarzyszyć będą silne emocje z którymi przyznam szczerze było mi chwilami bardzo ciężko sobie poradzić. Wszystko, o czym przeczytamy trafiło wprost do mojego serca i wywołało łzy wzruszenia. Uwierzcie mi, że dojmujący autentyzm dziejących się w książce wydarzeń sprawi, że sami bohaterowie staną wam się bardzo bliscy, a wszystko, przez co przeszli przeniesiecie na płaszczyznę własnego życia, co w rezultacie skłoni każdego do głębokich refleksji i przemyśleń.

Myślę, że autorka miała tego świadomość, dlatego, aby wyciszyć nasze emocje, a także ułagodzić całą historię zabrała nas w literacką podróż po zaczarowanym miejscu, jakim jest Madera. Tym razem wyspa wiecznej wiosny nie jest tylko tłem dla dziejącej się fabuły. Można śmiało powiedzieć, że jest postacią pierwszoplanową. A nawet czyjąś kobietą życia. Jola ma niezwykłą umiejętność bardzo plastycznego opisywania słowem wszystkiego, co możemy zobaczyć i co możemy przeżyć trafiając do miejsc, w których osadza fabułę swoich książek. Nigdy nie byłam na Maderze, a podczas czytania książki miałam wrażenie, że te wszystkie piękne widoki roztaczają się pod moimi powiekami. Co więcej, dzięki tej książce mamy możliwość doświadczyć Madery wszystkimi zmysłami, co musicie koniecznie poczuć sami. Tej książki się nie czyta, ją się przeżywa i chłonie całym sobą. Kończycie czytać książkę i macie wrażenie, jak byście wrócili z podróży życia, która choć dobiegła końca, w was jeszcze bardzo długo, o ile nie na zawsze zostanie żywa.

Nie będę pisała nic więcej, gdyż choćbym bardzo chciała, nie jestem w stanie w słowach oddać piękna tej książki. Na nią trzeba po prostu otworzyć serce i samemu je poczuć. Także nie zwlekajcie, ani chwili dłużej z jej przeczytaniem. Pozwoli wam ona spojrzeć na siebie i swoją rodzinę w zupełnie innym świetle. Docenić ją, a także zatrzymać się w biegu życia, wyciszyć i dostrzec wiele pięknych chwil, które tak bardzo często mijają bezpowrotnie przez nas niezauważone. Ja na pewno, jaszcze nie raz do tej książki wrócę i będę czerpać dla siebie z jej ogromnej wrażliwości i mądrości, która się w niej kryje.

Jolanta Kosowska w nowej powieści pt. "Madeira" zabiera nas w podróż do Portugalii.

Madera to właśnie tam Julia i Filip zaręczyli się i spędzili najpiękniejsze chwile. Po powrocie do Polski przygotowują się do ślubu. Niestety po wieczorze kawalerskim spędzonym w górach chłopak znika. Policja uznaje go za zaginionego. Zrozpaczona Julia wyrusza do Portugalii. Zamierza popełnić samobójstwo. Jednak na jej drodze staje tajemniczy mężczyzna, który powstrzymuje ją. Zaprasza ją do swojego portugalskiego domu i naprowadza ją na trop dramatycznej rodzinnej historii, która być może pomoże odnaleźć jej Filipa.

Uwielbiam twórczość autorki. Za każdym razem jestem zachwycona. Tak było też tym razem. Cudowna i hipnotyzująca historia. Wciągająca już od pierwszej strony. Emocje wylewają się z każdej kartki tej powieści. Barwne opisy przyrody oraz kuszące maderskie potrawy sprawiają, że czytelnik ma ochotę spakować się i pojechać w te miejsca, aby je pozwiedzać i skosztować tamtejszej kuchni. Autorka zachwyca nietuzinkową fabułą. Ciekawa kreacja bohaterów. Czuć emocje towarzyszące bohaterom. To powieść o rodzinnych relacjach, tajemnicach, miłości, bólu i stracie. Autorka pośród opisów urokliwych miejsc wplotła ważne tematy i stworzyła powieść, która skradła moje serce od samego początku. Ta historia pokazuje jak w naszym życiu ważna jest rodzina.

Jeśli lubicie czytać wartościowe i mądre historie to koniecznie przeczytajcie tę książkę.

Gorąco zachęcam Was do przeczytania tej książki.

BRUNETTE BOOKS

“Madeira”, najnowsza książka Jolanty Kosowskiej, przenosi nas na portugalską wyspę wiecznej wiosny i jak zawsze w przypadku powieści tej autorki zachwyca mistrzowskimi opisami przyrody, ale przede wszystkim siłą ludzkich emocji.

Madera, ta malownicza wyspa, jest nie tylko świadkiem miłości, ale i bólu, cierpienia, poczucia straty. Przepiękne krajobrazy towarzyszą nam przez cały czas i pozwalają na wyciszenie emocji wywołanych lekturą, a tych, zapewniam, nie zabraknie.

To właśnie na Maderze najpiękniejsze chwile swojego życia przeżywa Julia, Polka, której tam oświadczył się jej ukochany, Filip. Chłopak jest z pochodzenia Portugalczykiem, ale mieszka w Polsce. Młodzi planują ślub, ale po nietypowym wieczorze kawalerskim spędzonym przez Filipa w górach, chłopak znika, nie dając żadnego znaku życia. Zrozpaczona Julia powraca na Maderę, zamierza tam odebrać sobie życie, które straciło dla niej sens po stracie narzeczonego. Los bywa jednak przewrotny i na jej drodze stawia nieznajomego mężczyznę, Alberta. Ten odwodzi Julię od dramatycznego kroku i zaprasza do swojego portugalskiego domu. Jak się zapewne już domyślacie i ten mężczyzna, i jego rodzina odegrają niebagatelną rolę w dalszej części powieści i być może mają związek z niewyjaśnionym zaginięciem Filipa. Aby się o tym przekonać, zapraszam do lektury tej powieści.

"Dom to nie tylko cztery ściany i cegły", to zawsze ludzie i więzi, które tworzą między sobą. Jolanta Kosowska dużo miejsca w swojej książce poświęciła właśnie rodzinnym relacjom, także tym trudnym, pogmatwanym, niedopowiedzianym, niewyjaśnionym. Pokazała, jak ważna jest wspierająca się rodzina, jak potrzebne są relacje rodzinne oparte na miłości, zrozumieniu, zaufaniu, akceptacji. Czasem tylko droga do zrozumienia intencji drugiego człowieka, nawet tego nam najbliższego, bywa długa…

Mnie szczególnie ujęła postać Brena, lekarza z wykształcenia, ale przede wszystkim z powołania i serca. Zacny, szlachetny człowiek, bez reszty oddany swoim pacjentom, przedkładający ich dobro ponad własne. Wzruszyły mnie jego losy, siła i nieugiętość charakteru i wyjątkowa więź, jaka połączyła go ze swoim wnukiem. Piękny to przykład autentycznych, szczerych rodzinnych relacji, w których spora różnica wieku nie ma żadnego znaczenia. Nowa powieść Jolanty Kosowskiej jest zatem piękną opowieścią o ludziach i uczuciach, poruszającą i wciągającą. Autorka to królowa emocji, stąd powstała książka niezwykła, o sile rodzinnych więzi, różnych obliczach miłości, książka słodko-gorzka, wywołująca niejednokrotnie łzy wzruszenia.

“Madeira” utkana jest z obrazów, wrażeń, kolorów, smaków. Kosowska w niepowtarzalny, wyjątkowy sposób opisuje miejsca, w których umieściła akcję swoich utworów. Tak jest i w przypadku tej powieści. Autorka kreśli słowem wielowymiarowe, cudowne obrazy. Zachwycają opisy krajobrazów wyspy, jej urokliwych zakątków, chociażby Fanal - lasu wawrzynowego, Balcoes czy Wodospadu Aniołów. Są one tak sugestywne, że możemy je zobaczyć oczyma wyobraźni (tylko i niestety!) A te smaki maderskich potraw, aromatycznych, pachnących, nęcących nasze zmysły. Jakże chciałabym spróbować bolo do caco albo zupy pomidorowo-cebulowej! Autorka zatem wspaniale oddała klimat Madery, pozwoliła mi na przeżycie cudownych chwil w otoczeniu niepowtarzalnej przyrody tej niezwykłej wyspy.

Pisarka w interesujący sposób prowadzi także fabułę swojej powieści, łącząc teraźniejszość z przeszłością. Taka nielinearna kompozycja, dwutorowość narracji wzbudza zainteresowanie czytelnika, podsyca ciekawość, nie pozwala nudzić się podczas jej lektury. Nie tylko kompozycja utworu zasługuje na uwagę. Powieść zauroczyła mnie też wyjątkową aurą i piękną, literacką polszczyzną. Serdecznie polecam!

"Madeira" Jolanta Kosowska

Dziś poruszymy bardzo ważny temat jakim jest dom, rodzina i relacje rodzinne. Dla mnie samej jest to największa wartość w życiu. Jestem już dorosła, ale do dziś pamiętam słowa mojej kochanej babci. Już kiedy byłam dzieckiem powtarzała mi, że właśnie dom rodzinny, moi bliscy i wszystko, co czuję myśląc o miejscu,w którym się urodziłam jest największym skarbem jaki posiadam i powinnam pielęgnować go w sercu. Oczywiście życie pisze różne scenariusze i nie wiemy, jak się ono ułoży, ale niezależnie od tego, gdzie się znajdziemy, to miejsce zawsze będzie tym, do którego możemy wracać, by poczuć się bezpiecznie.

Wspomnienie tej rozmowy przywiodła mi na myśl lektura najnowszej powieści Jolanty Kosowskiej „Madeira”, o której teraz opowiem wam kilka słów.

Zanim jednak skupię się na samej fabule książki, pozwólcie, że opowiem wam troszkę o samej autorce, gdyż to, jaka jest i co kocha Jola bezpośrednio odzwierciedlają jej książki, czyniąc każdą z nich wyjątkową. To pisarka o wielkim sercu, której życie wypełnia wiele pasji, a jedną z nich jest podróżowanie. Jest to kobieta o wielkiej wrażliwości dla ludzi, ale także na piękno miejsc do których podróżuje. To wszystko w połączeniu z niezwykłym talentem pisarskim sprawia, że biorąc do ręki książkę tej autorki czytelnik wspólnie z jej bohaterami wyrusza w niezapomnianą podróż do miejsc, które oczarowują go od pierwszej chwili. Zazwyczaj są one tłem dla bardzo życiowych i przejmujących, pełnych emocji ludzkich historii. Takich o których nie tylko bardzo długo nie zapomnimy, ale także z którymi będziemy się utożsamiać.

Tym razem zostajemy zabrani do Portugalii na wyspę Madera. Tam spotykamy Julię. Młodą dziewczynę, która jest Polką ale wybrała się tutaj, by zakończyć swoje życie, które straciło sens, w chwili, kiedy bez śladu zaginął mężczyzna z którym pragnęła napisać historię ich wspólnego życia. To miejsce dla nich obojga jest wyjątkowe. Filip jest Portugalczykiem i właśnie na tej wspaniałej wyspie oświadczył się swojej ukochanej. Dziś Juli zostały już tylko wspomnienia tych pięknych dni i gorących nocy, gdyż na kilka dni przed datą ślubu po zakończonym wieczorze kawalerskim z przyjaciółmi, chłopak wysłał narzeczonej wiadomość, a potem wszelki ślad po nim zaginął. Nasza bohaterka jest przekonana, że Filip nie żyje i kończąc swoje ziemskie życie, chce połączyć się z nim na nowo tam, gdzie on teraz jest.

Na szczęście los ma na jej życie inny scenariusz. Pojawia się ktoś, kto odwodzi ją od tego desperackiego kroku. Tak też trafia do jednej z portugalskich rodzin, której członkowie naprawdę wiele w życiu przeszli, a historia ich rodziny jest wręcz dramatyczna. Co więcej niespodziewanie dla samej Julii, może ona stać się rozwiązaniem dla zagadki niewyjaśnionego zaginięcia Filipa. Jak to możliwe? Tego już musicie dowiedzieć się sami, sięgając po książkę. Już teraz z całego serca was do tego zachęcam.

Powieść została podzielona na dwie płaszczyzny czasowe. Teraźniejszość oraz wydarzenia mające miejsce przed sześcioma laty. To właśnie z przeszłości poznajemy trzypokoleniową rodzinę dla której wartość rodziny, rodzinnych relacji i więzi zawsze była najważniejsza. Kiedy czytamy o tym jak mogli na siebie liczyć, jak wielkim wsparciem dla siebie byli, a także jak wyjątkowa była miłość ich łącząca, to uwierzcie mi, że na sercu robi się ciepło. Oczywiście nie mogę zbyt wiele napisać, abyście sami mogli przeżywać tę pełną silnych emocji opowieść ale zdradzę wam, o czym również mówi sama autorka na spotkaniach ze swoimi czytelnikami. Dla niej samej jest to bardzo ważna powieść, gdyż dwa z występujących w książce wątków są inspirowane przez prawdziwe ludzkie historie. Oczywiście na potrzeby powieści zarówno one, jak i okoliczności ich zaistnienia zostały w pewnej mierze zmienione, ale miały miejsce.

W tej książce nasza uwaga zostaje zwrócona na bardzo ważne aspekty. Mnie mocno poruszył wątek pewnego lekarza, którego przeżycia, a przede wszystkim podejmowane decyzje i dokonywane wybory w obliczu trudnych i dla jego najbliższych ogromnie bolesnych wydarzeń uświadamiają nam, że każdy człowiek ma prawo żyć tak, jak chce, bo każdy z nas jest inny. Ma prawo od początku do końca przeżyć to życie na własnych zasadach, i to właśnie w rodzinie powinniśmy znajdować wsparcie, zrozumienie i akceptację.

„Gdybym nie mógł być sobą, to umarłbym za życia”.

Rodzina jest siłą to właśnie w rodzinnej miłości, przyjaźni i wzajemnym szacunku kryje się jej największa moc. To nasza bezpieczna przystań i nadzieja na lepsze jutro. Dzięki rodzinie mamy świadomość własnych korzeni, tego co nas ukształtowało i dodało wiary w budowanie własnego życia.

Jak widzicie na kartach książki odnajdziemy wielowymiarową, życiową i refleksyjną historię, której lekturze towarzyszyć będą silne emocje z którymi przyznam szczerze było mi chwilami bardzo ciężko sobie poradzić. Wszystko, o czym przeczytamy trafiło wprost do mojego serca i wywołało łzy wzruszenia. Uwierzcie mi, że dojmujący autentyzm dziejących się w książce wydarzeń sprawi, że sami bohaterowie staną wam się bardzo bliscy, a wszystko, przez co przeszli przeniesiecie na płaszczyznę własnego życia, co w rezultacie skłoni każdego do głębokich refleksji i przemyśleń.

Myślę, że autorka miała tego świadomość, dlatego, aby wyciszyć nasze emocje, a także ułagodzić całą historię zabrała nas w literacką podróż po zaczarowanym miejscu, jakim jest Madera. Tym razem wyspa wiecznej wiosny nie jest tylko tłem dla dziejącej się fabuły. Można śmiało powiedzieć, że jest postacią pierwszoplanową. A nawet czyjąś kobietą życia. Jola ma niezwykłą umiejętność bardzo plastycznego opisywania słowem wszystkiego, co możemy zobaczyć i co możemy przeżyć trafiając do miejsc, w których osadza fabułę swoich książek. Nigdy nie byłam na Maderze, a podczas czytania książki miałam wrażenie, że te wszystkie piękne widoki roztaczają się pod moimi powiekami. Co więcej, dzięki tej książce mamy możliwość doświadczyć Madery wszystkimi zmysłami, co musicie koniecznie poczuć sami. Tej książki się nie czyta, ją się przeżywa i chłonie całym sobą. Kończycie czytać książkę i macie wrażenie, jak byście wrócili z podróży życia, która choć dobiegła końca, w was jeszcze bardzo długo, o ile nie na zawsze zostanie żywa.

Nie będę pisała nic więcej, gdyż choćbym bardzo chciała, nie jestem w stanie w słowach oddać piękna tej książki. Na nią trzeba po prostu otworzyć serce i samemu je poczuć. Także nie zwlekajcie, ani chwili dłużej z jej przeczytaniem. Pozwoli wam ona spojrzeć na siebie i swoją rodzinę w zupełnie innym świetle. Docenić ją, a także zatrzymać się w biegu życia, wyciszyć i dostrzec wiele pięknych chwil, które tak bardzo często mijają bezpowrotnie przez nas niezauważone. Ja na pewno, jaszcze nie raz do tej książki wrócę i będę czerpać dla siebie z jej ogromnej wrażliwości i mądrości, która się w niej kryje.