Łowca. Zapomniana księga. Tom 3

Kolejny tom przygód Huberta. W Łowcy Hubert znów trafia do Świecina by tym razem zmienić przyszłość. Robi wszystko by uchronić przyjaciół przed śmiercią, udając oczywiście, że nigdy wcześniej się nie spotkali. W Święcinie jest jednak trochę inaczej niż za pierwszym razem. Trudno Hubertowi zrobić wrażenie na mieszkańcach i wkraść się w ich łaski. Z czasem jednak w pełni go akceptują i zaczyna się sielanka. Do czasu aż znajduje go Ernest i wyruszają na misję ratunkową Zuzie. Dopiero w tym momencie dzieje się jakaś akcja. Jest jej niewiele i pojawia się co jakiś czas. A to atak na Święcino, a to ratowanie Zuzy, a to pojawienie się Natalii czy też zabijanie demonów. Poza tym nie dzieje się tu nic niezwykłego. Pewnym urozmaiceniem jest pojawienie się kolejnego przyjaznego demona pod postacią leszego. Zakończenie historii spektakularne nie jest ale nakreśla nam co będzie się mniej więcej działo w kolejnym tomie. Chociaż przyznam szczerze, w pewnym momencie już myślałam, że autorka zakończy tom jak ostatni i chciałam krzyczeć NIE!! Ale naszczescie wybrała inny kierunek. Tom sam w sobie nie zachwyca ale jeśli czytamy historie tom za tomem, bez przerw, może ON wypaść wtedy bardziej interesująco. Bardzo podoba mi się postać Zuzy, zaraz po Hubercie to jedna z postaci, która jakoś wyróżnia się na tle tych wszystkich drugoplanowców. Te jej tajemnicze teksty i zachowania są czasami naprawdę creepy. Fanom serii tom się spodoba, innym czytelnikom może wydawać się nudny ale w porównaniu do poprzedniego tomu jest zdecydowanie lepszy. Jest to też ostatni tom, który był wydany wcześniej dlatego jestem bardzo ciekawa co teraz autorka wymyśliła dalej i jak to wszystko się zakończy.

Tak!

Tego było mi trzeba po lekkiej nudzie przy "Tropicielu". W końca akcja w jakiej się zakochałam przy pierwszym tomie. Znowu ten dreszczyk emocji, elementy zaskoczenia i zwroty akcji.

Zżyłam się bardzo z bohaterami, widać jak dorastają i stają się dobrymi ludźmi, którzy są w stanie poświęcić wszystko dla swoich bliskich. Hubert, Iza, Ernest, Zuza, Henryk, Albert... no wszyscy skradli moje serducho! :)

Bardzo fajnie jest też pokazane to, że jeśli trzeba, to ludzie naprawdę potrafią się zjednoczyć i walczyć o swoje.

No i końcówka... znowu pojawiło się głośne WHAAAT?! A później okazało się, że to żarcik autorki - bardzo dobre zagranie Pani Paulino :D

No i to pierwszy tom gdzie zakończenie jest tak pozytywne i pełne optymizmu!

Co nam przyniesie "Wysłannik"?

Hubert odnajduje wyśnione Święcino. Wszystko wskazuje na to, że to nie był zwykły sen i ON faktycznie wszystko to przeżył. Postanawia zmienić bieg wydarzeń i uratować przyjaciół przed tragiczną śmiercią. W dodatku nie tylko o przyjaciół musi zadbać, ale również o samego siebie. Jednak jak wytłumaczy mieszkańcom osady kim jest i skąd ich zna? Hubert pamięta każdą osobę, a także najdrobniejsze szczegóły dotyczące Święcina, natomiast jego nie zna tam nikt. Z czasem okazuje się, że nie wszystko idzie tak jak sobie to zaplanował. Czyżby znów czekał ich marny koniec?

Oto jest! Kolejna część rewelacyjnej serii "Zapomniana księga". Przed nami dalsze losy Huberta. Historia zatacza koło, jednak tak naprawdę jest całkiem inna. Nie mogę wyjść z podziwu, jak świetne powieści stworzyła dla nas autorka. Książka cały czas trzyma w napięciu. Ciągłe walki z demonami, wyjazdy na niebezpieczne szabry, oraz próby odnalezienia ludzi chętnych do wzajemnej współpracy, zapewniają czytelnikowi niekończące się emocje.

Hubert jak to Hubert, niby dorosły, ale momentami nadal zachowuje się jak nierozważny dzieciak. Przyzwyczaiłam się i już mi to nie przeszkadza. Taka jego natura. Jest narwanym tropicielem demonów, jednak jego priorytetem jest ochrona najbliższych i cały czas do tego dąży. Niestety jego sława może go również wpakować w kłopoty. W dodatku wraz z Ernestem i Danielem tworzą własną demonologie opierając się na swoich doświadczeniach. Taka książka może okazać się bardzo rozchwytywana, w końcu kluczem do sukcesu jest poznać wroga.

Seria "Zapomniana księga" trafia na moją listę ulubionych powieści fantastycznych. Bardzo się cieszę, że te książki do mnie trafiły i będę mogła jeszcze do nich wrócić. Tymczasem ja zabrałam się już za część czwartą, a Wam polecam nadrobić zaległości!

Trzeci tom Zapomnianej Księgi nie odstaje od dwóch poprzednich nawet trochę. Wręcz odnoszę wrażenie, że każdy kolejny tom serii jest coraz ciekawszy i bardziej wciągający od poprzedniego. Zdecydowanie nie jest to seria, obok której można przejść obojętnie. Nie dość, że już same okładki są zachwycające to autorka staje naprzeciw powiedzeniu „nie oceniaj książki po okładce” – tutaj wszystko współgra ze sobą idealnie.

Hubertowi w końcu udało się odnaleźć Święcino i nie może się doczekać spotkania ze znajomymi z poprzedniego życia. Jednak okazuje się, że nic nie jest takie proste na jakie wygląda, ponieważ teraz mężczyzna jest innym człowiekiem, niż kiedy trafił do wioski za pierwszym razem. Po raz kolejny musi przekonać do siebie mieszkańców wsi i zdobyć ich zaufanie. A do tego po jakimś czasie docierają do niego niepokojące wieści z Dąbrówki i Hubert staje na rozdrożu. Czy uda mu się pogodzić życie w obu wioskach w taki sposób, aby nie stracił przyjaciół?

Paulina Hendel jest mistrzynią w swoim fachu. Świetnie operuje zdolnościami pisarskimi, jakie posiada i ukazuje wszystkie walory tworzonego gatunku. Ja jestem zauroczona tą serią. Nieczęsto zdarza mi się czytać fantastykę, bo nie jest to mój ulubiony gatunek i zazwyczaj staram się obok takich półek z książkami przechodzić obojętnie, ale tych książek nie da się pominąć w tłumie innych. Od razu rzucają się w oczy, a już po pierwszych przeczytanych stronach wiedziałam, że muszę koniecznie poznać wszystkie części. Trzeci tom za mną i nawet przez chwilę nie żałowałam swojej decyzji, a wręcz nie mogę się doczekać sięgnięcia po kolejny tom. Oby tak dalej.

Historia na nowo zatoczyła koło i Hubert znalazł się w punkcie wyjścia, ale skoro zna już przyszłość teraz to ON może rozdawać karty i zmienić bieg wydarzeń. gdy po raz drugi trafi do Święcina będzie za wszelką cenę starał się wzbudzić zaufanie mieszkańców osady, co okaże się wcale nie tak łatwym zadaniem. Kartą przetargową okaże się "Zapomniana Księga", którą bohater samodzielnie współtworzył na bazie własnych doświadczeń, każdy demon z jakim miał do tej pory styczność został tam dokładnie opisany, nazwany, a nawet narysowany.

To świetny pomysł, aby uwiecznić i podzielić się swoją wiedzą z mieszkańcami innych wiosek.

Zbliża się zima, demony podchodzą coraz bliżej zabudowań, staja się śmielsze i coraz trudniej je pokonać w pojedynkę. Jak się okazuje to nie tylko one stanowią jedyne zagrożenie, aby przetrwać Hubert będzie musiał się zmierzyć z najeźdźcami, którzy pragną ograbić i zniszczyć wszystko, co zastaną na swojej drodze. Na szczęście bohater ma wokół siebie niezastąpionych przyjaciół, którzy ramię w ramię ruszą do walki, aby chronić innych. Hubert ma już za sobą bagaż 7-letnich doświadczeń, posiada niezwykłe umiejętności - wyczuwa demona na odległość, poznaje jego myśli, co okazuje się przydatne w walce.

Trzeci tom przygód jest opowiedziana na nowo historią z pierwszej części "Strażnik", jednak taki zabieg sprawia, że powieść wcale nie jest nudna i przewidywalna, wręcz przeciwnie z ciekawością i napięciem śledziłam losy bohaterów w oczekiwaniu na finał, który niestety nie nastąpił. P.Hendel planując kontynuację postapokaliptycznej powieści przeniosła zakończenie do kolejnego tomu.

Nie sposób wspomnieć o walorach książki do których należy [Adres usunięty] lekki styl autorki dzięki niemu książka jest łatwa i przystępna w odbiorze. Na uwagę zasługuje kreacja bohaterów, którzy wzbudzają sympatię czytelnika, są dość rozpoznawalni, nie zabraknie też typowych "czarnych charakterów". Moim skromnym zdaniem seria "Zapomniana Księga" przewyższa o głowę słynnego "Żniwiarza", którego okrzyknięto wówczas czytelniczym hitem. Brawa dla Wydawnictwa za szatę graficzną okładki - zdecydowanie lepszą i bardziej cieszącą oko niż poprzednie wydanie.

Po dwóch tomach pełnych emocji przyszedł czas na tom trzeci. Tu historia znów zatacza koło. Znajdujemy się ponownie w wydarzeniach tomu pierwszego. Jednak nasz bohater jest bardziej świadomy tego, co się stało na świecie, co go spotka już niedługo. Ma świadomość swojej wiedzy na temat demonów i innych niebezpieczeństw. Pomimo to nadal jest dość wyrywny jeżeli chodzi o rzucanie się w wir niebezpieczeństw by bronić bliskich mu osób przed niebezpieczeństwem.

Autorka, pomimo iż się "cofa" w akcji, to robi to w bardzo umiejętny sposób. Nie ma tu ani chwili na nudę i rozczarowanie. Główny bohater Hubert z każdą kolejną stroną jest coraz bardziej dojrzałą i dopracowaną postacią. Już nie mogę się doczekać czwartej części. Nie mam obaw przed tym, iż czwarty tom będzie słabszy. Z pewnością autorka po raz kolejny nas mile zaskoczy.

Trzeci tom jest bezpośrednią kontynuacja zdarzeń drugiego tomu. Patrząc jednak na zdarzenia z części drugiej można się pokusić o stwierdzenie, że mamy tutaj tom pierwszy opowiedziany na nowo.

Po raz kolejny poznajemy Święcino, lecz nasz główny bohater bogatszy jest o doświadczenia z uprzednio zapomnianych 7 lat. Nie jest więc taki sam jak na "początku" swojej podróży. Musi na nowo zbudować zaufanie. Posiada ON jednak niezwykle przydatne umiejętności i wiedzę, która czasami przeraża mieszkańców miasteczka.

Nie będę się już bardziej zagłębiać w fabułę, gdyż zdradziłabym sporo informacji odnośnie treści poprzednich części (a sporo się tam namieszało). Powiem jednak, że nie czytałam jeszcze żadnej serii, która tak skakałaby w czasie. Jestem zatem Ciekawa co będzie się działo w kolejnym tomie :)

Tak na marginesie dodam, że w drugiej części brakowało mi nieco mojej imienniczki. Ucieszyłam się więc na jej powrót w tym tomie :)

Trzeci tom czyta się dużo lepiej od poprzedniego. Trzyma poziom pierwszego i dzieje się dużo więcej niż w drugim tomie. Czekam na kontynuację. Chcę przeczytać o dalszych losach bohaterów i o budowie nowego świata. Czy im to wyjdzie? Zobaczymy...

„Łowca” to trzeci i chyba mój ulubiony tom serii „Zapomniana księga”. Czytało mi się go bardzo szybko i przyjemnie, dzięki prostemu i konkretnemu stylowi Hendel. Akcja nie pędzi, ale także nie stoi w miejscu, autorka przeplata sceny spokojne z tymi, przy których serce zaczyna bić szybciej, co jest dla mnie bardzo miłym zaskoczeniem po tym, jak zawiodłam się na „Tropicielu”.

W tej części widzimy, jak wielką przemianę przeszedł nasz główny bohater. Nareszcie mogę powiedzieć, że zaprzyjaźniłam się z Hubertem, który z brawurowego i infantylnego nastolatka zmienił się w racjonalnie myślącego, dbającego o swoich najbliższych młodego mężczyznę.

W powieści możemy także znaleźć, nazwijamy to sobie, wątek romantyczny bez wątku romantycznego. Nie występuje tu na pewno miłość od pierwszego wejrzenia, bohaterowie nie spotykają się i od razu się w sobie nie zakochują. Autorka buduje całą relacje od podstaw, zaczynając od zaufania, przechodząc do przyjaźni i tak dalej, więc nie ma tu wielkich miłosnych scen, tylko powolne wprowadzenie ograniczające się do na przykład trzymania za ręce.

W „Łowcy” przemianę przechodzi nie tylko główny bohater, ale również przerażające słowiańskie demony, które w poprzednich dwóch częściach były największym złem. Teraz poznajemy te potwory trochę bliżej i dowiadujemy się, że nie każdy z nich jest tak samo straszny, na jakiego wygląda,lecz kierują nimi też bardziej ludzkie odczucia, a nie wyłącznie żądza krwi.

Muszę powiedzieć, że czekam na kolejne tomy tej serii. „Łowca” był bardzo wciągającą i przyjemną lekturą, idealną na długie wieczory. Jeśli czytaliście „Strażnika” i „Tropiciela” oraz zastanawiacie się czy sięgać po kolejną część to bardzo Wam ją polecam.

O „Żniwiarzu” słyszał już chyba każdy fan polskiej fantastyki. Lecz mało kto wie, że Paulina Hendel swoją przygodę ze słowiańskimi demonami zaczęła od trylogii „Zapomniana księga”, a to wielka szkoda! Z tego też powodu dziś zapominamy na chwilę o Magdzie, Mateuszu oraz Feliksie i przenosimy się do świata post apokaliptycznej polski, w której najgorsze koszmary stają się rzeczywistością i wyruszają na żer... Na szczęście „Łowca” nadciąga!

„Dlaczego mam wrażenie, że gdziekolwiek się ruszę, śmierć jest tuż za mną? Tak chętna, żeby mnie oszczędzić, choć wiele razy wcale na to nie zasługiwałem. Lecz wciąż zabiera moich bliskich.”

Przy okazji recenzji poprzednich tomów wspomniałam, że w twórczości Pauliny Hendel najbardziej lubię jej prosty i konkretny styl pisania. W przeciwieństwie do naprawdę wielu autorów, zarówno polskich jak i zagranicznych, Hendel nie marnuje czasu na zbędne opisy czy niepotrzebne i czcze dialogi, ale skupia się przede wszystkim na rzeczach istotnych oraz ciekawych, przez co ciągle coś się dzieje. „Łowca” jest tego doskonałym przykładem, ponieważ podczas jego lektury nawet gdy akcja nie pędzi jak szalona, lecz płynie nieśpiesznie, ukazując zwykłe życie ludzi po apokalipsie, nie można narzekać na nudę. Aczkolwiek czasem czytając opinie o „Łowcy” można spotkać się z zarzutem, że książka ta bardzo przypomina tom pierwszy, przez co jest zwyczajnie nudna. Moim zdaniem jest to jednak jedno wielkie nieporozumienie. Wynikające zapewne ze zbyt szybkie porzucenia lektury, ponieważ choć historia niewątpliwie zatacza koło, to jednak oprócz początkowych kilku rozdziałów, które mogą przypominać faktycznie te ze „Strażnika”, nic nie jest takie samo. Wiele rzeczy i wydarzeń za sprawą działań Huberta zmieniło całkowicie swój bieg i jedyne co łączy je z pierwszym tomem to ci sami bohaterowie.

A jeśli już jesteśmy przy bohaterach to trzeba przyznać, że nie sposób ich nie polubić, w szczególności Huberta i Izy. Ich relacja została skonstruowana w bardzo ciekawy i realistyczny sposób. Uzupełniają się wzajemnie, przez co tworzą niezwykle zgrany duet, choć jak wszyscy ludzie mają swoje wzloty i upadki, a sama Iza potrafi czasami człowieka nieźle zirytować. Pozostali bohaterowie również wywarli na mnie pozytywne wrażenie. Jak na okoliczności, w których przyszło im żyć, wszyscy byli wyjątkowo ciepli oraz troskliwi, a także pełni życia i bardzo ze sobą związani, choć w większości nie byli nawet ze sobą spokrewnieni. Ich charaktery jednak nie zostały już tak dobrze nakreślone, jak choćby Zuzki, Huberta, Ani czy Izy, lecz w żaden sposób nie przeszkadzało to w odczuwaniu przyjemności z lektury. Aczkolwiek pozostawiło to po sobie pewien niedosyt.

„-Czasem wydaje mi się, że jesteśmy jak liście na wietrze - odezwała się. - Niby jesteśmy panami samych siebie, ale tak naprawdę nic od nas nie zależy.”

Choć „Łowcę” spokojnie mogłabym nazwać najlepszą częścią z całej trylogii, to jednak ciągle czegoś mi tutaj brakowało. Podobnie jak w przypadku dwóch poprzednich tomów uważam, że gdyby autorka wprowadziła więcej akcji oraz przyśpieszyła rozwój relacji między bohaterami, a mniej skupiała się na ich codziennym życiu, to myślę, że cała trylogia wypadłaby znacznie lepiej w ogólnym rozrachunku. Faktem jest jednak, że seria „Zapomniana księga”, jak na debiut literacki jest całkiem dobra, oryginalna i wciągająca, a samej autorce należy się wielki plus za wykorzystanie rodzimej demonologii. Nie jest to jednak Paulina Hendel jaką znamy ze „Żniwiarza”, ale jeśli dopiero rozpoczynacie swoja przygodę z jej twórczością to lepiej nie mogliście wybrać. Trylogia „Zapomniana księga” to naprawdę dobre i przepięknie wydane książki, z którymi można miło spędzić czas. Myślę, że się na nich nie zawiedziecie.

Aleksandra

Wszystkie cytaty pochodzą z książki „Łowca” autorstwa Pauliny Hendel.

Więcej na : [Adres usunięty]

Po Tropicielu, który mnie trochę rozczarował, miałam nadzieję, że Łowca wzbudzi zdecydowanie więcej moich emocji oraz okaże się lepszą książką. Zaczęłam więc czytać i słuchajcie, udało mi się wciągnąć na nowo w historię Huberta, z czego oczywiście bardzo się cieszę.

Jeśli chodzi o głównego bohatera, to od czasów poprzedniej książki nie zmienił się za bardzo. Nadal był dojrzałym, myślącym rozsądnie mężczyzną, jednak na wierzch zaczęła wychodzić jego brawura. Bieganie z nożem za demonami, których nie da się nożem pokonać? No Hubert, nie ładnie. Jednak mimo to, muszę stwierdzić, że dalej pozostaję przy swoim stanowisku i uważam tego bohatera za sympatycznego chłopaka, na którego zawsze można liczyć.

Z Izą miałam styczność tylko w pierwszym tomie. Już wtedy wzbudziła ona nawet moją sympatię, choć bywała strasznie denerwująca. Trochę obawiałam się tego, że w Łowcy ponownie będzie mi podnosić ciśnienie i zgrywać taką bardzo odważną i silną, podczas kiedy wcale tak nie jest. O dziwo, słuchajcie, Izę udało mi się naprawdę polubić. Oczywiście, nadal bywała zgryźliwa i pokazywała wszystkim tylko tę część siebie, która jest gotowa stawić czoła wszystkiemu. Jednak przez jej skorupę zaczęła przebijać się ta wewnętrzna Iza, która również ma chwile słabości. Dla mnie jest to jak najbardziej na plus. Według mnie również obecność tej bohaterki to jedna z większych zalet tej serii.

Ciekawą bohaterką jest również Zuza, czyli młodsza siostra najlepszego przyjaciela Huberta. Dziewczyna podobnie jak główny bohater wyczuwa demony i potrafi stwierdzić, z której strony idą. Choć wydaje się trochę wycofana i ogólnie dziwna, to gdzieś tam udało jej się wzbudzić we mnie ciepłe uczucia. Podczas gdy większość mieszkańców uważa ją za dziwadło, to umiejętność Zuzy jest naprawdę pomocna. Trochę mi przykro, że ta bohaterka nie jest aż tak doceniana przez innych.

Podobnie jak w poprzednich książkach, pełno tutaj różnych demonów (tych bardziej przyjaznych i tych mniej), dobrego humoru, sympatycznych i ciekawych bohaterów. Gdzieś tam tlił się we mnie lęk, iż ten trzeci tom również nie do końca spełni moje oczekiwania i rozczaruje mnie. Jednak Paulina Hendel zniszczyła moje lęki, a ta książka naprawdę mi się podobała.

Dzięki niej po raz kolejny rozbudziłam swoją fascynację mitologią słowiańską, o której chciałabym przeczytać więcej książek. Myślę, że chyba pora na nadrobienie Żniwiarza, ale to w swoim czasie.

Może i książka jest trochę grubiutka i ma te ponad pięćset stron, ale uwierzcie mi, że jak wciągniecie się w akcję, to strony same się przewracają. Ja tak naprawdę przeczytałam Łowcę w jakieś dwa dni, więc to już coś o tym świadczy.

Bardzo się cieszę, że miałam okazję poznać twórczość pani Hendel oraz choć jedną stworzoną przez nią historię. Jeżeli szukacie dobrej i ciekawej młodzieżówki z wątkiem mitologi słowiańskiej, to zdecydowanie sięgajcie po Zapomnianą Księgę. Nie zawiedziecie się.

Hubert Sierpień w końcu po siedmiu latach trafia do Święcina, w kórym żył w poprzednim życiu (w czasach pierwszej części). Historia przez to zatacza koło, przez co nic już nie jest takie pewne, jak przedtem zdawało się głównemu bohaterowi. Nie dość, że musi znowu zyskać zaufanie mieszkańców, to jeszcze musi mierzyć się z zastępami demonów, ale i też z ludźmi, bo nic nie jest pewne w tym nowym świecie.

Mam wrażenie, że książka została jeszcze raz przejrzana oraz zredagowana, bo tak jak w poprzednich dwóch częściach (stare wydanie) rzadko kiedy widziałam nazwisko Huberta... tak teraz na jednej stronie pojawiło się ono chyba z 4 razy. Ogólnie jak w poprzednich tomach nie przeszkadzał mi spokój i wolne rozkręcenie akcji... tak teraz zaczęło mi to bardzo przeszkadzać. No ludzie w końcu wróciliśmy do Święcina! Tu się tyle działo, a tu nagle mamy rozdziały o tym, jak Hubert zajmuje się koniem i sobie ogarnia domek. No proszę was... nie trzeba przecież wszystkiego opisywać. Jasne rozumiem, że ON musiał znowu wpaść w łaski mieszkańców, ale naprawdę można było sobie pewnych opisów oszczędzić. Akcja książki tak naprawdę zaczęła się rozkręcać, gdy do naszego bohatera przybył stary przyjaciel prosząc o pomoc. Wtedy tak naprawdę historia nabrała tępa i zaczęła mieć sens i przestała mnie nudzić.

Wiem, że to wygląda jak na jeden wielki minus i w sumie nim jest, ale też nie do końca. Nie zrozumcie mnie źle, książka jak i cała trylogia bardzo mi się podobała... ale ta część jest chyba najsłabsza z całej serii.

Ogólnie moim skromnym zdaniem ,,Łowca'' zakończył się bardzo dobrze. Końcówka miała taki słodko gorzki posmak. Uważam, że Zapomniana Księga powinna zostać trylogią i nie powinno się jej rozbudowywać... zwłaszcza przez takie zakończenie, dzięki któremu możemy sobie sporo dopowiedzieć. Właśnie to mnie urzekło, ale znając mnie to pewnie i tak przeczytam kolejne tomy.

,,Łowcy'' daje 3/5 z wielkim serduszkiem za klimat tej historii.