Latarnicy

W 1972 trzech mężczyzn znika z latarni, na której pracowali. Nie pozostaje po nich żaden ślad, a drzwik są zamknięte od środka. Po dwudziestu latach młody dziennikarz zaczyna się interesować sprawą i próbuje dowiedzieć co się wydarzyło.

Jest to książka, z którą na początku miałam problem. Z początku kompletnie nie mogłam wgryźć się w akcje. Do tego książka napisana w specyficzny sposób, mało dialogów, przez co trudniej mi się czytało.

Jednak z czasem zaczęłam się do niej przekonywać. Zżerała mnie ciekawość co tam się wydarzyło.

Podobało mi się to, że historia była opowiadana tak jakby z dwóch perspektyw. Pierwsza to lata teraźniejsze, czyli przeżycia i przypuszczenia żon zaginionych mężczyzn. I te opowiadania przeplatają się z czasami przed zaginięciem latarników.

Zabieg ten powodował, że czułam to napięcie czekając na przerwany wątek i miałam chęć czytać dalej. Gdyby książka była napisana tylko przez jedną stronę to ciężej by mi się czytało. A z drugiej strony chyba by się nie dało wyjaśnić co się stało na latarni.

Co do zakończenia to trochę się spodziewałam co się kryło za zniknięciem mężczyzn. Nie byłam bardzo zaskoczona, ale do końca nie odkryłam jak dokładnie przebiegły losy zaginionych.

“Latarnicy” to nie będzie książka, którą zapamiętam na dłużej. Chociaż miło spędziłam z nią czas, jak już się w nią wkręciłam. Bo jednak początek był dla mnie ciężki i myślałam, że będę się męczyła czytając.

Na samym wstępnie muszę zaznaczyć, że książka ta inspirowana jest prawdziwymi wydarzeniami. To dlatego czytałam ją z ogromnym zainteresowaniem, a lekki styl pisania autorki tylko to umilał. Jest to moje pierwsze spotkanie z jej twórczością i jestem pewna, że nie ostatnie.

Fabularnie „Latarnicy” to bardzo dobrze dopracowana książka. Historia jest pełna tajemnic, zagadek, nieprzewidywalnych zdarzeń. Jednak muszę przyznać, że akcja jest raczej powolna, ale w tym wypadku wypada to zdecydowanie na plus. Do całości należy także dodać swego rodzaju specyficzny klimat powieści. To właśnie ten klimat powoduje, że pragniemy poznać historię trzech latarników oraz ich żon jak najszybciej. Wydarzenia z przeszłości i teraźniejszości wzajemnie się ze sobą przeplatają i uzupełniają tworząc jedną spójną całość. Autorka ma niezwykły dar do opisywania ludzkich emocji, zarówno tych lepszych, jak i gorszych. Melancholia bije z każdej kartki, a nadzieja przysłowiowo umiera ostatnia.

„Latarnicy” to idealna książka dla osób, które uwielbiają zagadki kryminalne i tajemniczy klimat. Jednak jest ona także przepełniona melancholią, samotnością i pełna życiowych mądrości. Zdecydowanie polecam!

Czy kiedykolwiek zastanawialiście się jak wygląda praca latarnika? Przyznam szczerze, że nigdy nie interesowałam się tym tematem. Dzięki najnowszej książce Emmy Stonex „Latarnicy” wiem, że jest to bardzo ciężki i bardzo samotny zawód.

Trzech mężczyzn znika bez śladu z latarni morskiej. Jest rok 1972. Akcja toczy się w Kornwalii. Drzwi były zamknięte od środka. Dwa zegary stanęły o tej samej godzinie. Co się z nimi stało? Czy się wzajemnie pozabijali? Tylko, gdzie wtedy podziały się ich ciała? Czy może porwało ich UFO? Wszystko na to wskazuje. Nie ma śladów walki. Nie ma krwi. Nie ma ciał. Dosłownie kryminalna zagadka z serii tych nierozwiązywalnych. Trzech mężczyzn dosłownie rozpłynęło się w powietrzu. Czy kiedykolwiek poznamy prawdę? Po 20 latach żony zaginionych nadal nic nie wiedzą.

Dzięki pewnemu dziennikarzowi poznajemy nowe fakty w tej sprawie. Może tym razem uda się poznać prawdę. Czy coś więcej dowiemy się od wdów po latarnikach? Co takiego ukrywały panie przez te 20 lat? Czy wyznają najgłębiej skrywane tajemnice?

Podoba mi się klimat tej powieści. Wzajemnie przeplatają się czasy obecne z czasami sprzed 20 lat. Poznajemy historię kobiet (żon) oraz naszej trójki zaginionych latarników.

Fabuła bardzo dobrze wymyślona. Specyficzny charakter powieści sprawia, że nie da się od niej odejść nie poznając zakończenia. Za wszelką cenę chciałam poznać całą historię latarników. Najbardziej interesowało mnie to co się z nimi stało. Gdzie się ukrywali przez 20 lat?

Powieść idealna na długie jesienne wieczory. Jeżeli lubicie rozwiązywać kryminalne zagadki i bardzo tajemnicze książki to śmiało sięgnijcie po „Latarników”.

Polecam.

Nigdy nie czytałam książki o pracy latarnika,więc z zaciekawieniem usiadłam do tej historii. Myślę, że autorka w dość realny sposób pokazała na czym ta praca polega i z czym się wiąże.

Autorka przedstawiła nam dwie historię z perspektywy w roku 1972, gdzie w tym czasie ginie troje latarników, nie ma po nich śladu i w 1992r., wtedy znany autor powieści, Dan Sharp chce zbadać tajemniczą sprawę, która została zamieciona pod dywan i kontaktuję się z wdowami po latarnikach.

Dawno nie czytałam książki w takim klimacie, z taką wrażliwością i z takim przesłaniem. Choć połowa książki była nieco jak opowieść obyczajową i miała mnóstwo opisów, to czytałam z wielkim zaciekawieniem. Autorka daje nam poznać każdego z bohaterów z jego własnej perspektywy. Możemy wczuć się w ich uczucia i przemyślenia.

Co stało się w latarni Maiden Rock ?

Autorka pomału odkrywa karty. Myślę, że to dobrze skonstruowana opowieść ale czy thriller.. Nie wiem, raczej nie ..Ja jednak z wielką przyjemnością spędziłam czas przy tej książce. Słyszałam każdy szum fal.

Pasja, rozłąka, samotność, ból straty i tajemnice to wszystko znajdziecie i poczujecie w tej historii.

Samotność z mojej perspektywy czasami jest potrzebna, wskazana. A co czuje trójka latarników, która miesiącami siedzi zamknięta, wykonuje codziennie te same czynności i rozmawia tylko ze sobą? Być może skrywają jakieś sekrety? Co czują ich żony i dziewczyny, które samotnie siedzą w domach ?

Dlaczego wybrali taki zawód? Co pchnęło ich do takich decyzji? Wybrali samotność. Latarnia i oni, a wokół nieprzewidywalny żywioł. Co trzeba przeżyć w swoim życiu, aby chcieć uciec w takie miejsce, i co te miejsce ma w sobie takiego, że ciągle tam wracają ? O tym na pewno dowiecie się w książce!

Na początek muszę powiedzieć, że ta okładka jest po prostu przepiękna i cieszę się, że zapadła decyzja o tym by wydać ją właśnie w twardej oprawie, bo prezentuje się fantastycznie na półce. Oczywiście, nie ocenia się książki po okładce, więc czy treść jest równie dobra?

No i pewnie niektórzy się zastanowią co mnie do tej książki przyciągnęło. A no, zapowiedź szumna, że to kryminał! Do tego doszło to, że autorka inspirowała się prawdziwymi wydarzeniami, choć zrobiła z tego fikcję literacką. Wszyscy wiemy, że gdybanie przy różnego rodzaju zbrodniach może okazać się tak daleko idące, że powstaje świetna książka, serial czy film. To w końcu jak było tym razem?

Pewnego dnia znika trzech latarników z latarni. Okazuje się, że drzwi są zamknięte od środka, a w dzienniku znalazła się zapiska o tym, że zbliża się burza. Tylko, że burzy nie było. Oprócz tego, co już wzbudza dreszcze, zegar się zatrzymał na godzinie 8:45. Nikt nie wie co się stało, policja zamknęła śledztwo, a żony i narzeczona latarników zostały z niewiedzą na temat tego, co morze skrywa za sekret.

Dwadzieścia lat później żony już są określane jako wdowy po latarnikach, bo nigdy ich nie odnaleziono, ale pewien pisarz się zjawia chcąc stworzyć z tej historii bestseller. Kobiety niechętnie wracają do tamtego dnia, gdzie wszystko im się zawaliło na głowy zostawiając bez choćby informacji, że mężczyźni nie żyją aby mogły spokojnie spać... co z tego wyniknie?

Uwielbiam gdy akcja pędzi i myślałam, czytając pierwsze recenzje tej książki, że tak właśnie będzie. No kurczę, jak by niektórzy nie czytali, a się wypowiadali, albo jak by dla nich tona opisów, mało dialogów, stanowiła szybkie tempo akcji. Strasznie irytujące, gdy człowiek sięga po powieść z oczekiwaniami pod tytułem szybko będzie się czytało i na pewno nie prześpię dzisiejszej nocy aby przeczytać całość, bo nie będę mogła się oderwać. Później okazuje się, że wszystko dzieje się mozolnie, powoli i to nie w tym wspaniałym, skandynawskim stylu.

Na dzień dobry było zdemonizowane morze, które podobno kryje swoje tajemnice i wspomnienie o latarnikach i szczerze mówiąc pojęcia nie mam dlaczego autorka nie postanowiła choć odrobinę tej tematyki rozwinąć. Co z tego, że drzwi do latarni były zamknięte od wewnątrz? A powinny, a dlaczego? I miałam w głowie mnóstwo podobnych pytań, na które odpowiedzi nie uzyskałam.

I główne bohaterki, bo trzy kobiety, które straciły swoich mężczyzn w tak zagadkowy sposób są zupełnie inne. Jednak zostają połączone właśnie tragedią, jaka je spotkała. I tyle. Nie ma w nich nic, co skłoniłoby czytelnika do zapamiętania każdej lub chociaż jednej z nich. Nawet imiona umykają.

Podsumowując, według mnie, jedyne co w tej książce jest świetne to... okładka. No co począć, czasami tak jest i uważam, że ni grama w tym kryminału, a może nieco thrillera, ale to też nie jest dreszczowiec, który trzymałby czytelnika za gardło i nie chciał puścić, a szkoda.

Recenzja powstała we współpracy z wydawnictwem Echa.