Kuba Wojewódzki. Nieautoryzowana autobiografia

Autor mimo kontrowersyjnej osobowości, jest świetnym pisarzem, pisze szczerze, prosto i rzeczowo!

Kuba Wojewódzki, satyryk, dziennikarz, felietonista, showman, którego nie trzeba przedstawiać. Tyle samo osób go uwielbia, co nienawidzi (może tych drugich jest więcej).

Ja kiedyś należałam do grona jego fanów, a teraz umiejscowiłabym się gdzieś pośrodku. Niemniej jednak jego program, wywiady i wykłady z nim oglądam bo są ciekawe.

Zdziwiłam się, że Kuba napisał książkę bo wyśmiewał niejednokrotnie osoby znane, które, to robiły. A tu niespodzianka, sam napisał autobiografię.

Muszę przyznać, że ja podczas czytanie nie mogłam się skupić. Działała na mnie rozpraszająco. Były fragmenty ciekawsze i te słabsze. Nie wiem czy istnieje biografia w, której znalazłoby się tyle nazwisk sławnych osób. Wplatanie dialogów z tymi, ze osobami między wspomnienia Kuby, nie pasowało mi tu. Trudno mi się ją czytało i przez większość było, to skakanie z tematu na temat i wtrącanie różnych anegdot. Książka napisana chaotycznie.

Kuba pięknie pisze o Annie Przybylskiej i Annie Musze.

Kobiety,seks, samochody, talk-show, muzyka, znajomi... To tematy, którym poświęcił sporo uwagi.

Kto zechce, ten przeczyta. Mi się ta książka dłużyła i autor za dużo pisze o innych, mniej uwagi poświęcił sobie.

Autobiografia Kuby, tak jak jej autor, wzbudza wiele kontrowersji. Mi osobiście książka bardzo się podobała. Kuba potrafi pisać pięknie, nie tylko o sobie, ale i o innych. Świetna rozrywka na długie, zimowe wieczory. Polecam! :)

Trudno ocenić tę książkę wg standardowych kryteriów ponieważ, tak jak sam autor, budzi skrajne emocje. Struktura tego (jak określił autor) haniebnego dzieła wygląda w dużym uproszczeniu następująco: Cześć 1: pierwsze 150 stron wylane na papier przypadkowe myśli, anegdoty spostrzeżenia, całkowity chaos i grafomania; kolejne. Cześć 2: Wzmianki biograficzne rodzinno-podwórkowe typu „skąd się wziąłem”. Cześć 3: Kobiety i historie, anegdoty, utrzymane w klimacie Clarksona piszącego Harlequina. Cześć 4: Program Kuba Wojewódzki – skąd się wziął dlaczego go robię i z kim. Cześć 5: Show biznes w Polsce – celebryci, plotkarskie portale, hejterzy. Cześć 6: Samochody – przegląd całej historii motoryzacyjnych zakupów z anegdotami. Cześć 7: Show biznes w Polsce kontynuacja – o tych których najbardziej lubię i nie lubię. Cześć 8 (w mojej ocenie najlepsza, ostatnie 9 stron 479-488): Luźne, ale dojrzałe refleksje i mądrości o polityce, życiu, standardach, trendach utrzymane w ramach języka felietonowego.

Oceniam nisko bo czuje niedosyt, ale przeczytajcie i spróbujcie znaleźć cos dla siebie.

Kubę Wojewódzkiego albo się uwielbia albo nienawidzi. Ja zdecydowanie należę do tej pierwszej grupy. Jego cotygodniowy show, jest jedynym programem, który oglądam regularnie w telewizji. Dlatego, gdy tylko dowiedziałem się, że ukaże się „Nieautoryzowana autobiografia” to nie było takiej siły, która by mnie powstrzymała przed jej przeczytaniem.

Jakub Władysław Wojewódzki urodził się 2 sierpnia 1963 w Koszalinie. Ukończył klasę o profilu humanistycznym w XXVII Liceum Ogólnokształcącym im. Tadeusza Czackiego w Warszawie. Studiował dziennikarstwo na Uniwersytecie Warszawskim, ale studiów nie ukończył. W 1993 był dyrektorem Festiwalu Muzyków Rockowych w Jarocinie. Karierę telewizyjną rozpoczynał w programie Rockandroller w TVP1. Następnie pojawił się w programie „Halo-Gramy” emitowanym przez Polsat. Był jurorem w programach „Idol”, „Mam talent!”, „X-Factor” i „Mali giganci”. Od 2002 prowadzi autorski talk-show „Kuba Wojewódzki”. Pracował w „Rozgłośni Harcerskiej”, „Trójce”, „RMF FM” i „Esce Rock”. Był redaktorem naczelnym miesięcznika „Brum”, a w 2008 nawiązał stałą współpracę z tygodnikiem „Polityka”, na którego łamach publikuje felietony.

Jeżeli miałbym opisać tę autobiografię w jednym zdaniu, to byłaby to parafraza słynnego hasła: sex, drugs, cars AND rock & roll. Autor opisuje kolejne lata swojego życia, nie przekraczając pewnej granicy prywatności, którą sam sobie wyznaczył. Nie za wiele dowiemy się np. o najbliższej rodzinie Kuby.

„Właściwie nie wiadomo, kiedy w człowieku zaczyna się starość. Czy wtedy, kiedy po zioło, zamiast do dilera, idzie się do Herbapolu? Kiedy kupuje się w sex shopie gumową lalkę, nalewa do niej wody i zaczyna używać jako termoforu? A może kiedy kupując prezerwatywy w aptece, słyszy się od ekspedientki, zwanej nie wiedzieć czemu „panią magister”, urocze słowa: „Rozumiem, że zapakować na prezent?”. A może w sytuacji, kiedy połowa oddawanego moczu idzie do analizy.”

Czasami jest bardzo śmiesznie (rewelacyjny fragment o koledze z klasy, którego pasją było rysowanie na blacie ławki statku pod pełnymi żaglami), czasami bardzo smutno (ogromnie wzruszające opisy przyjaźni z Anią Przybylską, która jak sam autor pisze była dla niego kimś więcej niż kumplem, a czymś mniej niż miłością), a czasami sentymentalnie (piękne słowa o Ani Musze, która chyba była/jest miłością życia Wojewódzkiego). Nie brakuje też ciekawostek z szeroko pojętego świata show-biznesu i nagrań programów, w których Kuba brał udział jako juror. Zdecydowanie najciekawiej wypada część poświęcona „Idolowi”. Autor sporo miejsca poświęca też swoim licznym romansom. Chociaż większość z opisywanych przez niego kobiet, ukryta jest pod pierwszą literą ich imienia, to każdy, kto chociaż trochę interesuje się światem polskich celebrytów, bez problemu odgadnie o kogo chodzi. Wszystko to, przeplatane jest fragmentami rozmów, jakie Wojewódzki co tydzień przeprowadza ze swoimi gośćmi, a które nawiązują do opisywanego właśnie tematu. Dla kogoś, kto co wtorek ogląda ten program nie będzie to nic odkrywczego, ale i tak z przyjemnością odświeżyłem sobie niektóre z tych rozmów.

„Można odnieść wrażenie, że dla spokoju ducha tłumu raz do roku chciałby być tak biedny, żeby mu sikorki wieszały słoninę na balkonie.”

„Nieautoryzowana autobiografia” to rewelacyjna lektura, która na pewno zadowoli fanów Kuby Wojewódzkiego. Ale polecam ją także tym czytelnikom, którzy uważają jej autora za totalnego idiotę. Mają właśnie doskonałą okazję ku temu, żeby zmienić o nim zdanie. Bo ta książka jest właśnie taka jak sam Kuba. Pod płaszczykiem błazenady i często żenujących dowcipów, kryje się bardzo inteligentny facet. I chociaż nie jest obiektywny, ponieważ uwielbiam pana Wojewódzkiego, to szczerze polecam Wam tę autobiografię.

Opinia pochodzi z mojego bloga: [Adres usunięty]

Świetnie napisana biografia w sam raz na długie wieczory

Mimo sympatii do Kuby Wojewódzkiego, muszę zaznaczyć, że książka napisana całkowicie chaotycznie. Skakanie po wydarzeniach, etapach, datach po kilkudziesięciu stronach robi się męczące. Brak chronologii, multum wplecionych zupełnie znikąd anegdot, które nierzadko odrywają czytelnika od głównej myśli. Do tego odnoszę wrażenie, że autobiografia jest niesamowicie przekoloryzowana i "produkowana" na nowo. Kuba przedstawia swoje życie w sposób, w jaki sam chciałby, żeby wyglądało, a nie tak, jak było naprawdę. Poczucie to wzmacniają dziesiątki starych anegdot czy tekstów zaadoptowanych jako własne historie, czy "teksty kolegów", które zasłyszał podczas kolejnej z niesamowitych przygód dnia codziennego.