Dziewczyna, kobieta, inna

Jak dla mnie, jest jeden ogromny minus tej książki - jest napisana w nieczytelny dla mnie sposób. Zdania mieszają się ze sobą, więc często można ominąć jakieś słowa, co wiąże się z konieczności przeczytania jeszcze raz jakiegoś fragmentu. Nie byłam w stanie jej przeczytać w krótkim czasie, zajęło mi to aż tydzień. Plusem natomiast jest wspaniała historia, która mówi o odkrywaniu swojego "ja", poszukiwaniu odpowiedniej drogi w życiu i walce z własnymi słabościami i uprzedzeniami. Warto się zatem przemęczyć i na spokojnie, powoli ją przeczytać.

Tych dwanaście zupełnie niezależnych od siebie historii (nie)zwykłych kobiet, to była prawdziwa literacka przyjemność. Nie miałam żadnych oczekiwań, gdy sięgałam po tę książkę, a jednak pozostawiła mnie nie tylko z o wiele bogatszym światopoglądem, poszerzonym o nieznane mi dotychczas perspektywy, ale i pewnym niedosytem. Wciąż mam ochotę na więcej: na kolejne historie kobiet, które mieszkają w Wielkiej Brytanii, ale nikt o nich nie słyszy. Jakie jeszcze perełki, zawiłe biografie i ludzkie dramaty oraz szczęścia, mogłyby ujrzeć światło dzienne? Polecam każdemu, kogo żywo interesuje tematyka feminizmu.

Po książkę 'Dziewczyna kobieta inna' Bernardine Evaristo sięgnąłem zaintrygowany tytułem. Dla mnie po przeczytaniu tej książki, została uznana za wybitną, otwierającą mi oczy na sprawy o których do tej pory nie miałem pojęcia, uświadomiła mnie. W świetny sposób pisarka opisała bohaterki, każda z nich wnosi sporo do akcji, pozwala pochylić się nad pewnym aspektem. Nosiłem w sobie pewne stereotypy, które autorka skutecznie obaliła, nie myśląc, że w dojrzałym wieku zmienię swe podejście. Polecam.

Książka może przerażać grubością, jednak jej lektura bynajmniej nie jest aż taka przerażająca! :) “Dziewczyna, kobieta, inna” to wciągające opowieści różnych kobiet, które nie potrafią się wpisać w panujące zasady świata. Chociaż na początku miałam problem z utożsamieniem się z bohaterkami i zrozumieniem ich motywacji, to im dalej czytałam, tym bardziej nie mogłam się oderwać od lektury… i tak skończyłam ją w kilka zimniejszych dni :) Zdecydowanie mogę zgodzić się z wszystkimi dobrymi recenzjami tej książki.

Wspaniała książka, która sprzeciwia się dyskryminacji, systemowi i całej niesprawiedliwości świata. Kilka pokoleń czarnych kobiet mówi głośne "nie" systemowi. Znamy to przecież z własnego podwórka. Dopiero co nasze kobiety sprzeciwiły się systemowi. Ważna książka i bardzo wartościowa. Warto przeczytać i zobaczyć, co niesprawiedliwość może zrobić drugiemu człowiekowi. To książka, która spodoba się nie tylko kobietom. Jest napisana dobrze, a treść jest naprawdę wciągająca. Otwiera oczy. To ważna pozycja na półce.

Uwielbiam książki o kobietach, napisane przez kobiety. Jednym z takich tytułów jest bez wątpienia "Dziewczyna kobieta inna", autorstwa Bernardine Evaristo. Wspaniała historie, przedstawiająca życie kobiet, ich marzenia, sukcesy i osiągnięcia, bez względu na status finansowym pochodzenie czy wiek. Jedna z ciekawszych pozycji, z jakimi miałem styczność. Ciepła, wciągająca i mocno dająca do myślenia fabuła, idealna dla wszystkich czytelników. Szczerze polecam.

Książka niesamowita, wciągająca, ważna, niełatwa, prowokująca do przemyśleń, zostaje w głowie i w sercu na długo.

Wielka Brytania - XX i XXI wiek - dwanaście kobiet - różne pokolenia, różne doświadczenia życiowe. Świat kobiet innych, bo o ciemniejszym kolorze skóry, innej orientacji, pochodzących z innego kontynentu, walczących o to, by być sobą, by iść przez życie swoją drogą poszukując miłości i spełnienia. Siła kobiecości, kobiecej przyjaźni.

Polecam, to trzeba przeczytać!

Niby tak różne, ale jak przychodzi co do czego - to i tak okazuje się, że jesteśmy takie same. Odważne, silne, walczące o swoje i szczęście swoich bliskich. Piękny obraz kobiet, którym przyszło zmagać się ze współczesnymi czasami. Nie dziwię się, że autorka otrzymała tak ważne wyróżnienia za tą historię. Bernardine Evaristo zasługuje na to, aby głośno o niej mówić, ponieważ miała doskonały pomysł na to, aby napisać tak świetną historię. Według mnie jest to książka, która może stanowić bardzo poważne źródło do stworzenia międzynarodowej dyskusji. Poważna tematyka w pięknym i ujmującym wydaniu książkowym.

Ciemnoskóra. Muzułmanka. Uboga społecznie. Dobrze postawiona. Odnosząca sukcesy zawodowe. Bezrobotna. Homoseksualna. Heteroseksualna. Biseksualna. Samotna. Mężatka. Kochanka. Córka. Matka. Babka. Emigrantka. KOBIETA.

Sięgnęłam po ten JUŻ (!) bestseller po przeczytaniu wielu pochlebnych recenzji. Książka zwyciężyła Nagrodę Bookera w 2019 roku, została okrzyknięta przez "Sunday Times" oraz "Guardian" książką dekady, natomiast "Time", "Washington Post", "New Yorker", "Kirkus Reviews" i inni uznali ją za książkę roku. W Polsce zachwalała ją Sylwia Chutnik, wielu znawców literatury chyli czoła również polskiej tłumaczce- Adze Zano. Chciałam więc przekonać się, czym zachwycają się bibliofile 😉

To dwanaście historii kobiet, które wyemigrowały do Wielkiej Brytanii. Opowieści sięgają kilku pokoleń, od początku XX po XXI wiek. Każda z nich jest swego rodzaju dramatem, doświadczeniem rasizmu, walką o równouprawnienie, poszukiwaniem samej siebie. Każda z postaci ma tutaj swój głos, jest różnorodna wewnętrznie, choć łączą ich doświadczenia. Historie te, tak do siebie podobne, a jednocześnie tak wielorakie, mają splatające się ze sobą wątki, co czynie je jeszcze bardziej ciekawszymi. Są tu relacje rodzinne, przyjacielskie, partnerskie, służbowe, sąsiedzkie...

Pierwszy rozdział bardzo mnie zaskoczył. Miałam pewność, że czytam coś ważnego, ale rozpraszały mnie zdania bez kropek, pisane jednym ciągiem. Strasznie mnie to uderzało i niestety odsuwało od wątku. Dopiero gdzieś dobijając do setnej strony i kolejnej głównej bohaterki, odsunęłam od siebie tę belferską manierę doszukiwania się poprawnej interpunkcji 😅 I dopiero wtedy poczułam prawdziwą przyjemność czytania!

"Dziewczyna, kobieta, inna" to ważna książka, z której wyłania się potrzeba akceptacji różnorodności kulturowej, jak i społecznej. Bije z niej feminizm o różnym natężeniu- od silnej, bezpośredniej walki po cichą niezgodę, próbę postawienia swoich potrzeb ponad innymi. Jedna z bohaterek świetnie to podsumowała słowami: "być wyluzowaną czarną kobietą w opresyjnym białym świecie"...

Dla mnie to też będzie Tytuł Roku 💗

Dziewczyna, kobieta, inna to dzieło Bernardine Evaristo, pierwszej ciemnoskórej laureatki nagrody The Man Booker Prize. Autorka otrzymała prestiżowe wyróżnienie w 2019 roku. W Polsce książka ukazała się nakładem Wydawnictwa Poznańskiego.

Powieść składa się z rozdziałów zatytułowanych imionami kobiet. Matek, córek, przyjaciółek, babć. Są przedstawicielkami grup, które doświadczają przejawów systemowej i społecznej dyskryminacji – ze względu na pochodzenie, kolor skóry, wyznanie, orientację seksualną. Jednocześnie świat, w którym żyją i który stanowi tło ich historii, jest różnorodny. Losy bohaterek obejmują zarówno współczesność, gdzie mieszają się ze sobą problemy i zmiany zachodzące w drugiej dekadzie XXI wieku, jak i przeszłość – cofamy się w czasie aż do końca XIX wieku.

Od samego początku książka zaskakuje. Forma pisania jest niespotykana – autorka nie stosuje wielkich liter na początku zdania ani kropek, ilość innych znaków interpunkcyjnych jest skąpa. To sprawia, że czytelnik musi wczuć się w specyficzny rytm tekstu.

Pierwsza postać to Amma — nieheteronormatywna reżyserka awangardowych sztuk teatralnych. Duża dawka różnorodności połączona z oryginalnym sposobem pisania przypominającym mowę nieco zmusza czytelnika do porzucenia pewnych przyzwyczajeń. Albo go to ujmuje, albo wywołuje dyskomfort. Ja byłam w tej drugiej grupie i zastanawiałam się, czy w dalszych częściach powieści pomysł autorki się obroni. Czytając pierwsze rozdziały, miałam kłopot z odniesieniem kolejnych pojawiających się imion do danej postaci. Historia każdej z kobiet opowiadana jest jako zamknięta całość. Jednak bohaterki przeplatają się w nich – matka pojawia się w rozdziale o córce, inne znały się ze szkoły. Problematyczne okazało się to tylko na początku. Im dalej, tym bardziej doceniałam kunszt autorki w budowaniu zindywidualizowanych światów z przemyślaną siecią wzajemnych powiązań i relacji.

Cała recenzja na: [Adres usunięty]

„Dziewczyna, kobieta, inna” Bernardine Evaristo to książka nagrodzona Bookerem 2019, która długo czekała na polskie tłumaczenie, bo wielu mówiło, że jest nieprzekładalna. Wyzwania podjęło się Wydawnictwo Poznańskie i tłumaczka Aga Zano i należy im się zarówno za odwagę, jak i finalne efekty wielkie uznanie!

Bo „Dziewczyna, kobieta, inna” to książka równocześnie bardzo oryginalna i uniwersalna. Oryginalna ze względu na niespotykany styl – bez dużych liter i kropek, język prosty, ale pisany bardzo poetycko. Z początku trochę mnie ten sposób zapisu wystraszył, jednak już po kilkunastu stronach wpadłam w doskonały rytm i od tego czasu warstwą językową i stylistyczną byłam zachwycona.

Tak sama miałam też treścią książki. Jest to opowieść o dwunastu (w większości) czarnoskórych kobietach i zaczyna się od bardzo mocnej i skrajnej postaci – artystki, aktywistki, lesbijki, która całe życie walczyła z zasadami i szła swoją drogą. Po niej jednak dostajemy szerokie spektrum bardzo różnych postaci, o różnych zawodach, statusach społecznych i materialnych, w różnym wieku i o różnej orientacji seksualnej. Kobiet, które łączy jedno – szukają siebie i chcą po prostu dobrze, godnie żyć. W tych historiach odnajdą się wszystkie kobiety na całym świecie, każda znajdzie tu cząstkę siebie i swoich przyjaciółek, rodziny, znajomych. Mimo jednak tej szerokiej uniwersalności książka otwiera też mocno oczy na przejawy dyskryminacji i tej rasowej, i płciowej, i tej z przeszłości i tej ciągle aktualnej. To po prostu mądra, głęboka opowieść, która w pięknym, zachwycającym stylu, niesie wiele treści do refleksji i przemyśleń. Jestem nią w pełni zachwycona. Proszę takiej prozy więcej!

"Dziewczyna, kobieta, inna" Bernardine Everisto, to książka o której nie widziałam kompletnie nic. Mimo to, bardzo chciałam ją przeczytać, bo się po prostu zrobiło o niej mega głośno. Specjalnie nie czytałam ani nie słuchałam żadnych opinii na jej temat, ponieważ chciałam mieć ten element zaskoczenia i było to słuszne posunięcie!

Everisto, połączyła w swojej książce, kilka różnych historii odnośnie życia czarnych kobiet jak i niebinarnych postaci żyjących w Anglii i zrobiła to perfekcyjnie! Sam pomysł na książkę, jest bardzo oryginalny i współczesny, wiec nie ma tu się co dziwić, ze książka wygrała nagrodę Boookera. Postaci również są nietuzinkowe i bardzo mocno nakreślone, dzięki czemu łatwiej mi było zrozumieć ich historię. Co do narracji, to jest ona świetna! Nie brakuje tutaj humoru, polityki, smutku ale i też miłości - no idealne połączenie!

Krótko mówiąc, książka mnie oczarowała. Wszystkie historie mi się podobały, ale to jednak sposób w jaki autorka je ze sobą połączyła wywarło na mnie największe wrażenie.

Jeśli więc, szukacie książki poruszającej takie kwestie, jak rasizm, stereotypy czy feminizm - to gwarantuje wam, nie zawiedziecie się tym tytułem

Mam wrażenie, że książka pt. "Dziewczyna, kobieta, inna" jest czymś w rodzaju literackiej odpowiedzi na książkę H. Yanagihary pt. "Małe życie". Ta pierwsza skupia się wokół problemów kobiet, a ta druga mężczyzn.. Obie są bardzo trudne i czyta się je wolno. Recenzja ma dotyczyć jednak "Dziewczyny, kobiety, innej", wiec na niej się skupię. Jej bohaterkami są głównie kobiety i wszystkie mają kolorowy odcień skóry ( nie wiem czy w dzisiejszych czasach poprawnie jest użyć nazwy "czarny kolor", choć w książce takie określenie często się pojawia). Wszystkie są potomkiniami niewolników i wszystkie je dotyka dyskryminacja albo rasowa albo na tle LGBT, bo zdecydowana większość bohaterek należy do tej grupy. Pokazuje na jakie trudności czy wręcz ostracyzm społeczny natrafiają w swoim codziennym życiu takie osoby. Niestety książka jest stronnicza, nawet bardzo. Wszyscy wiemy jak straszną sprawą był rozwój niewolnictwa na świecie i ile zła wyrządził, czego konsekwencje ciągną się aż do dzisiaj, ale w tej książce wszyscy bohaterowie kolorowi są tymi krzywdzonymi, a biali tymi złymi. Chyba jedynymi pozytywnymi osobami białej rasy są dwie lesbijki prowadzące sklep w miejscowości, do której wprowadziła się jedna z bohaterek. Autorka książki jest czarnoskórą kobietą i ma prawo pisać o swoich odczuciach, ale nie jest w tym obiektywna. Kolor skóry nie jest wyznacznikiem tego kto jest dobry, a kto zły. Jednocześnie tak duże nagromadzenie w jednej książce bohaterek z grupy LGBT jest trudne w odbiorze i choć rozumiem ich problemy i chciałabym, żeby świat pozwolił każdemu żyć tak jak chce i jak potrzebuje, to jednak czytając tę książkę zmęczyłam się.

Był czas, gdy miałam wrażenie, że książka Bernardine Evaristo jest wszędzie. Dosłownie nie było dnia, bym nie czytała jak dobra i emocjonalna jest to lektura. Dla wielu stała się ważna.

Miałam nadzieję, że porwie i mnie, tymczasem do niczego takiego nie doszło. Co prawda świetnie mi się ją czytało. Doceniam też to, że autorka opisała różne tożsamości płciowe bohaterów. Jednak same historie w ogóle mnie nie poruszyły, nie przeżywałam ich, po prostu przeczytałam i już zapomniałam. Szkoda.

Zaznaczę, tylko że to wcale nie oznacza, że książka jest zła. To oznacza, że mnie akurat nie dotyka.