Kraina umarłych

W OTCHŁANI ZŁA

„To smutne, ale to prawda, jak społeczeństwo twierdzi, że jej życie już się skończyło. Nie ma nic do zrobienia i nie ma nic do powiedzenia. ”

Wydawało mi się, że już nic mnie nie zaskoczy, jednak po przeczytaniu „Krainy umarłych” zaczęłam się zastanawiać, dokąd zmierzamy, skoro ludzie szukają podniet i sensu życia w zezwierzęceniu się. Czy nie ma już żadnych granic? Po autorze, spod którego pióra wyszło piętnaście powieści, nie spodziewałam się, takiego scenariusza okropieństw. Nie czytałam pozostałych, ale ta chyba nie jest najlepszą książką autora. Miałam cały czas wrażenie, że przesadnie i z nieuzasadnioną przyjemnością przedstawia perwersje, które odwracają uwagę od bardzo prostej intrygi kryminalnej, gdzie złamany życiem policjant goni chorego psychicznie mordercę. Świat, w którym balansuje autor, jest brudny, zimny, pełen brutalnego seksu oraz wymyślnych tortur i mnóstwa trupów. Świat, który nie każdemu się spodoba. Perwersja, która nie zostawia miejsca wyobraźni, wolę chyba nie wiedzieć, co dzieje się w głowie autora.

Akcja powieści została umieszczona w Paryżu, ale to, co się w nim dzieje z miastem miłości ma niewiele wspólnego. Paryż w jego powieści to siedlisko zła i zepsucia. Fabuła jest mroczna, pokręcona, wręcz makabryczna pełna zwyrodnień i zboczonych morderców. Jean-Christophe Grangé zafundował swoim czytelnikom podróż po ciemnych zakamarkach ludzkiej duszy, gdzie króluje zło i wynaturzenia.

Bohater z pogranicza, który porusza się pomiędzy dobrem a złem, legalnością a nielegalnością. Skomplikowana młodość, małżeństwo, życie wewnętrzne i skomplikowana praca. Przemoc głęboko zakorzeniona w jego wnętrzu, w nieustannej walce z samym sobą, sprawia, że jest bardzo daleko od bycia dobrym policjantem.

Powieść surowa i nie dla tych, co mają wrażliwą duszę. Mieszanka perwersji i sztuki ma w sobie coś niepokojącego. W tej historii mamy serię morderstw i idealnego sprawcę, który ma wsparcie w lokalnych wielbicielach sztuki i wymyka się przez szczeliny sieci śledczego Corso, który jednak nie zamierza mu popuścić. Policjant przemieszcza się po nizinach Paryża, gdzie sztuka miesza się z przestępczością, gdzie obrazy Goi ożywają na zwłokach, gdzie szaleństwo i geniusz mordercy dotyka i przeraża czytelnika. Nie ma tu nagłych zwrotów akcji, które przewróciłyby wszystko do góry nogami. Wprawdzie nie odgadłam zakończenia, ale całość jest w miarę zadowalająca i poprawna. Ta książka nie wygląda, ale ma sporą objętość, a mogłaby być krótsza, zawiera zbyt wiele szczegółów nieistotnych dla fabuły, które sprawiły, że historia chwilami była trochę nudna. Autor na pierwszy plan wysunął swoją miłość do malarstwa, a w szczególności do sztuki Goi.

Wszystko opisane naraz BDSM, perwersje seksualne, striptizie i hard – core, Grangé otacza tym czytelnika ze wszystkich stron, miałam wrażenie, że wszyscy dookoła są zboczeni. Bardzo przeszkadzała mi też opieszałość i powolne tempo akcji do połowy książki. Druga część zyskuje na poziomie wzbudzonych emocji, gdyż w pierwszej nadmiar scen rodem z filmów sado-maso nie robiło już na mnie wrażenia, nawet traktowałam je ze sporą dozą obojętności, na zasadzie, co za dużo to niezdrowo. W ostatniej części, akcja nabrała tempa i błyskawicznie zmieniła się w dość absurdalny finał. Dość naciągany i niezupełnie satysfakcjonujący. Ta książka nie każdego zadowoli, nie czyta się jej łatwo ani przyjemnie. Przyznam, że po autorze „Imperium wilków” i „Purpurowych rzek”, oczekiwałam znacznie więcej.

Duży plus dla wydawnictwa, za jakość wydania książki. Okładka robi wrażenie, tak samo, jakość papieru, na którym została wydrukowana.

„Sram na dzisiejszą sztukę, na tych wszystkich dupków, którzy już nie wiedzą, co tworzyć, żeby się wybić, i obrazami, które sygnują, wtapiają się w ten strumień gówna”.

Zastanawialiście się kiedyś nad podróżą do Krainy Umarłych? Co może nas tam spotkać, czy jest ciekawie, a może intrygująco? Ja już wiem, ale nie jestem skora do dzielenia się z Wami moją tajemną wiedzą. Sami się wybierzcie, jedno mogę Wam zagwarantować, na pewno, nawet przez sekundę nie będziecie się nudzić …

Komisarz Corso prowadzi śledztwo w sprawie morderstwa popełnionego na striptizerce. Prowadzone śledztwo jest niezwykle trudne i żmudne, gdyż sprawca nie zostawił żadnego, nawet najmniejszego śladu. Takie lawirowanie w próżni, przemierzanie miasta wzdłuż i wszerz w ciemno, a nuż się trafi jakiś ślad. Zaczyna robić się zdecydowanie ciekawiej, gdy w niedługim odstępie czasu, w identyczny sposób traci życie kolejna striptizerka. Czyżby grasował seryjny morderca? Wszystkie znaki i ślady na to wskazują. A właściwie ich brak. W dochodzeniu Corso pomaga niezwykle błyskotliwa i inteligentna koleżanka, która dzięki swojej kobiecej intuicji jest zawsze krok przez komisarzem. Śledztwo zaczyna nabierać rumieńców i toczy się szybkim i niejednostajnym rytmem. Gdy wszystkie znaki na niebie wskazują, że głównym podejrzanym jest artysta – malarz Philipp Sobieski, Corso nie będzie chciał swojej ofiary wypuścić z rąk sprawiedliwości, a może niesprawiedliwości? Komisarz jest przekonany, że Sobieski to ten właściwy trop, tylko czy na pewno? Może chęć szybkiego zakończenia śledztwa i wykazania swojej sprawności powoduje, że do komisarza nie docierają argumenty i głosy innych, że być może nie ma racji? On uważa, że jest nieomylny, ale czy naprawdę? Przekonajcie się sami, czy pycha rządzi policjantem czy słuszne przekonanie i niepodważalne dowody?

Kraina umarłych to niekończąca się historia o złu w każdej, zazwyczaj tej najbrutalniejszej postaci. Seks, narkotyki, wyuzdanie, perwersyjne zachowania seksualne i spełnianie najśmielszych i niewyobrażalnych potrzeb są osią napędową całej fabuły. Nawet na chwilę nie możemy się otrząsnąć, nie możemy się wydostać z tego złego świata, tak zostaliśmy zniewoleni i osaczeni. Autor od pierwszych stron serwuje nam gigantycznie szybkie tempo, niezliczone zwroty akcji, pojawiające się liczne nowe wątki i sugestie, charakternych bohaterów, inteligentnych i butnych. Z takimi to aż się chce brnąć dalej, nie ma mowy o żadnej nudzie czy rutynie. Są nieprzewidywalni w swoich zachowaniach, co sprawia, że nigdy nie wiemy, czym nas jeszcze zaskoczą. A ich pomysłowość nie zna granic.

W pewnym momencie przewidziałam zakończenie i oczywiście pewnie wytypowałam sprawcę. I bum. Nic z tego. Szczęka mi opadła pod koniec powieści, jeszcze nie mogę się pozbierać. Nawet w najśmielszych myślach nie spodziewałam się takiego obrotu wydarzeń, to było niemożliwe. Kto był w stanie postawić na tego sprawcę, dla tego wielki ukłon. W tej lekturze wszystko jest dopieszczone i nic nie jestem w stanie jej zarzucić. Cała fabuła idealnie współgra w każdym elemencie, nie ma zbędnych wątków czy momentów, każdy najmniejsza sytuacja służy określonemu celowi. Naprawdę arcydzieło!

Kraina umarłych to świetnie skonstruowana powieść psychologiczna, o traumatycznej przeszłości, o trudnym dzieciństwie, bez rodziców, z narkotykami i seksem u boku. Autor zabiera nas w podróż po meandrach ludzkiej psychiki, kruchej i niestabilnej, zranionej i potrzebującej oczyszczenia. Niesamowita podróż, bezkresna, emocjonalna, poruszająca. A do tego mnóstwo problemów rodzinnych nie pozwalających normalnie żyć i pracować, absorbujących bohaterów bez opamiętania.

Już dawno nie miałam w rękach tak tajemniczego i nieodgadnionego thrillera. Mogę się skusić na stwierdzenie, że to jeden z moich tegorocznych faworytów. Wiem, że się nie mylę, jestem pewna swoich racji i przekonań.

Polecam bez chwili zastanowienia! Bierzcie się do roboty! Nie marnujcie czasu, bezwzględna i brutalna stolica Francji czeka na Was z utęsknieniem! Nawet się nie spodziewacie czym Was zaskoczy!

Przemoc, brutalny seks z kręgu BDSM, bestialskie morderstwa, ciemna strona ludzkiej psyche. Tak można by w skrócie podsumować "Krainę umarłych". Autor zawsze porusza tematykę z głębokiego mroku więc i tym razem nie jestem zaskoczona. Ja od czasu "Purpurowych rzek" jestem fanką Grange'a i wątpię żeby kiedyś to się zmieniło. Z zegarmistrzowską precyzją i dziennikarską dokładnością opisane czyny i motywy bohaterów i jak zwykle idealnie, co do szczegółu odwzorowane ludzkie zło. Zaskakujące zakończenie. Polubiłam Corso. Rozczulał mnie jego stosunek do syna tak nielicujący z jego dziką naturą i postawą bad boy'a.

„Kraina umarłych” to moje pierwsze spotkanie z autorem, szczerze to nigdy o autorze nie słyszałem więc tym bardziej o powieści. Książkę mi polecono, a idąc tokiem rozumowania, że Francuzi potrafią się bawić w kryminały, oglądałem sobie te literki umieszczone na stronach no i ładne były i miłe były no sympatycznie to wyszło.


Zacznę od bohatera czyli komisarza Corso, ON akurat tak średnio mi do gustu przypadł bo sprawiał wrażenie jakiegoś parkowego luja, taki zaniedbany niby undergroundowy, ale dla mnie to wszystko było czuć jakimś menelstwem i sztucznością. Przyznaje, że pomimo braku większej sympatii jest to postać ciekawa i dość dobrze wykreowana, dotyczy do z resztą nie tylko niego, ponieważ postacie drugoplanowe także poziomem kreacji nie odbiegają od Corso.

Dziś chwila triumfu dla Was miłe panie, gdyż policjant dał się omotać jednej złej kobiecie jak prawiczek na pierwszej mieszanej imprezie, no i tym oto sposobem ta postać chlubą gatunku męskiego nie zostanie.
Nadmienię jeszcze, że książka nauczyła mnie sztuki shibari więc proszę mi tu nie podskakiwać, bo nie warto moi mili…

Wspomniany Corso prowadzi sprawę morderstwa striptizerki i tutaj autor dał popis, to chyba jedno z lepszych śledztw jakie widziałem opisane w literaturze, było żmudnie prowadzone, ciągle nowe tropy, ciągle ślepe zaułki, a do tego sprawca, który jest na tyle inteligentny, że nie zostawia śladów więc i nie ułatwia to policji pracy. Z czasem ofiar przybywa, ale nie chce się o tym rozpisywać, bo historię ma opowiedzieć książka, a nie moje wypociny.

Ta historia jest brutalna, jest zła, jest tak zwyrolska, że aż bije od niej mrok, co najlepsze gdy myślałem, że już nic gorszego się nie wydarzy to wtedy autor odpalał znowu wrotki i znowu się działo, wielkim atutem książki jest to, że tam się dzieje do ostatnich stron.

Książka jest świetna i polecam Wam, śmiało moi mili bierzcie i czytajcie z niej wszyscy.

Czytanie tak zaskakującego, zagadkowego i wciągającego thrillera było jedną wielką przyjemnością. Autor tak idealnie dopasował  fabułę, tak mydli oczy czytelnikowi że nie sposób się od niej oderwać a co za tym idzie nie można się przy niej nudzić. Doskonale odnajdywałam się w tempie akcji jakie zostało narzucone.

Co znajdziecie na jej kartach? A no mnóstwo wątków i tropów które z początku do siebie nie pasują ale im dalej się będziemy zagłębiać  tym bardziej wszystko będzie  się układać w logiczną całość.

Striptiz, seks, perwersja, narkotyki - to z tym  przyjdzie nam się zmierzyć w tej powieści, jak również z traumatyczną przeszłością, ciężkim i tułaczym dzieciństwem bez rodzicielskiej miłości niektórych jej bohaterów.

Naprawdę warto razem z komisarzem Corso zagłębić się w śledztwo którego przedmiotem są morderstwa  striptizerek gdzie zborodniarz nie pozostawia żadnych śladów, chociaż.... styl wiązania ofiar naprowadza na pewne tropy.

Przyznam że zakończenie wbiło mnie w fotel i było tak zaskakujące że w ogóle nie brałam go pod uwagę. A to właśnie w thrillerach lubię najbardziej, ten element zaskoczenia. Więc mam nadzieję że dacie się przekonać do tej powieści.