Kraina popiołu. Kroniki Ambhy. Tom 2

"Cesarstwo piasku" dosyć mocno mnie zawiodło. Liczyłem na mocną fantastykę z ciekawym tłem kulturowym, jednak powieść nie do końca spełniła moje oczekiwania. Postanowiłem jednak dać szansę drugiej część cyklu, również z tego powodu, że opowiada ona o innej bohaterce, siostrze Mehr z pierwszej części, czyli o Arwie. Do tego okładka "Krainy popiołu" jest chyba jeszcze piękniejsza niż "Cesarstwa piasku", co na pewno zachęca do lektury.

Rozpoczynając czytanie "Krainy popiołu" nie miałem wobec niej zbyt wielkich oczekiwań, dzięki czemu pozytywnie się zaskoczyłem. Książka jest lepsza niż poprzednia część cyklu, dzięki czytało mi się ją lepiej. Może też po prostu wiedziałem jakiego stylu spodziewać się po tej autorce, ale uważam że ta powieść jest też lepiej napisana. "Kraina popiołu" podobnie jak "Cesarstwo piasku" skupia się na wewnętrznych przeżyciach głównej bohaterki, ale tym razem towarzyszy temu przynajmniej jakaś akcja. Zwłaszcza w pierwszej połowie książki dzieje się sporo i całkiem dynamicznie. Potem miałem wrażenie, że fabuła nieco wyhamowała, mimo że w teorii nadal coś się działo, lecz kompletnie tego nie odczuwałem.

Co do magii, jest ona ciekawa i był to jeden z wątków, który mi się podobał. Motyw z tytułową krainą popiołu i przodkami był dla mnie interesujący. Z nowych bohaterów, najciekawszymi postaciami byli dla mnie synowie cesarza. Każdy z nich był inny, a relacje między nimi zagmatwane.

Uważam, że w toku akcji możnaby pokazać więcej nieszczęść, które spadają na Cesarstwo, a nie tylko mówić, że istnieją. Do tego nie wiem co sądzić o zakończeniu, bo jeśli nie powstanie kolejna część (a seria ta opisywana jest wszędzie jako dylogia) to jestem bardzo zawiedziony takim finałem. Zobaczymy co przyniesie przyszłość.

Reasumując, "Kraina popiołu" nie do końca przypadła mi do gustu, ale mam pewność, że wielu osobom spodoba się taki tok akcji i tło kulturowe. Tak czy siak, warto dać szansę, nawet po pierwszej części tej dylogii.

Więcej moich recenzji znajdziecie na Instagramie @[Adres usunięty]zje, gdzie serdecznie zapraszam.

Gdy przyszło do mnie Cesarstwo Piasku, przez pierwsze dni po prostu wpatrywałam się w tę piękną okładkę z myślą, że muszę ją wkrótce przeczytać. Trochę czekała na swoją kolej, bo ponad dwa miesiące od premiery. Kolejnym tomem w cyklu Ksiąg Ambhy jest Kraina Popiołu, która jest estetycznie równie piękna jak poprzedniczka.

Obawiałam się, że dalsze losy Mehr okażą się nudniejsze i zepsują ten ciekawie zbudowany świat, jednak jak się okazało - nie musiałam się niczym przejmować, ponieważ to nie protagonistka z poprzedniej części wiedzie prym w tej... co więcej, początkowe informacje sugerują, że bohaterka z pierwszej części nie żyje.

Arwa jest już młodą kobietą. Jeszcze nie tak dawno temu żyła w pałacu udając ambhańską szlachciankę. Tak bardzo uwierzyła w to, że naprawdę może się nią stać, że prawie zapomniała o swoich korzeniach, które za wszelką cenę chciała wyplenić z niej jej macocha. Jak to mówią - krew jest silniejsza niż woda. Dziewczyna musiała dostać bolesną lekcję, żeby zapamiętać, że nie można uciec od przeznaczenia, ani od swojego dziedzictwa.

Ciężko nie porównywać jednego tomu do drugiego, zwłaszcza gdy mamy do czynienia z zupełnie innym bohaterem i pozornie inną historią, aczkolwiek o punktach wspólnych. Trudniej było mi brnięcie przez historię Arwy, gdyż w Cesarstwie Piasku została zepchnięta do marginalnej roli na początku historii. Przez takie przestawienie z jednej perspektywy na drugą poczułam się z lekka zbita z pantałyku zwłaszcza, że w historii Mehr pozostało kilka kwestii, które warto byłoby rozwiązać.

Postać Arwy nie budzi sympatii, a przynajmniej nie z początku. Dziewczyna od dzieciństwa jest uczona pokory i bycia idealną szlachcianką. Tak naprawdę przez cały czas żyje jak marionetka tylko po to, żeby przeżyć. Do czasu aż zdaje sobie sprawę, że nie może uciec od dziedzictwa i musi zacząć walczyć o siebie w zupełnie inny sposób.

Wątek miłosny wpleciony subtelnie przez co można skupić się na wątku dotyczącym dewa, tradycji i apokalipsie dotychczas znanego ludziom świata. Autorka dobrze budowała napięcie i ciekawie rozwiązała kwestię samej Krainy Popiołu i pozyskiwania wiedzy od przodków.

Ilość opisów nie jest nużąca, natomiast kwestie polityczne już z lekka tak.

Zakończenie pozostawiło we mnie niedosyt. Miałam wrażenie, że to miało zostać zamknięte, a jednak ktoś nie domknął drzwi do końca. Liczyłam na coś przełomowego, a tymczasem nagle pojawiły się jakieś postacie i wyglądało to tak, jakby miały odwrócić naszą uwagę od tego, że nie za bardzo dostaliśmy odpowiedzi na pytania nasuwające się już od pierwszej części. Może byłoby to w porządku, gdyby były dalsze tomy, jednak to dylogia, a więc temat powinien zostać wyczerpany.

Pod względem działania świata duchów i tego ziemskiego, demonów i niektórych wątków takich jak ugrupowania wdów pozycja wypada dobrze, natomiast postać bohaterki wypada ciut blado na tle Mehr.

Kolejna zakończona w ostatnim czasie dylogia, którą mogę szczerze polecić.

Co prawda tom pierwszy zrobił znaczną część odpowiedzialną za klimat, jednak w obu pozycjach były ciekawe aspekty i rozwiązania, które warto było śledzić.

"Kraina popiołu" Tashy Suri to drugi tom Ksiąg Ambhy - dylogii fantasy łączącej motywy cesarstwa oraz wierzeń starego świata, gdzie wyznawcy obcują z duchami (dewa). Pierwsza część, czyli "Cesarstwo piasku", zaintrygowała mnie pustynnym klimatem, wątkiem zaaranżowanego małżeństwa, magią przymusu oraz niezłomną wiarą w zapomniane bóstwa. Mimo że książka nie była idealna, z chęcią sięgnęłam po kontynuację.

Nie spodziewałam się, że autorka popchnie fabułę tak bardzo do przodu. Arwa, młodsza siostra Mehr (główna bohaterka "Cesarstwa piasku"), jest już dojrzałą kobietą po przejściach. Dopiero co straciła męża w masakrze w Forcie Darez, więc, chcąc w spokoju przejść żałobę, udaje się do eremitorium wdów. Tam wskutek zrządzenia losu na jaw wychodzi jej największy sekret - dziedzictwo krwi Amrithi, dzięki któremu jako jedyna przeżyła masakrę.

Świadomość, że w cesarstwie dzieje się bardzo źle, popycha Arwę do ostatecznej decyzji przeniesienia się do pałacu cesarskiego. Zamierza wykorzystać potencjał kryjący się w jej krwi, a co za tym idzie - poddać się szeregom eksperymentów mających pomóc w odnowie cesarstwa.

Gdy Arwa dociera na dwór, czeka ją nie tylko walka z czasem, ale również zderzenie z etykietą dworską, wszelkimi knowaniami, spiskami. Staje na najniższym szczeblu drabiny społecznej. Podobnie jak jej towarzysz, cesarski bękart ukryty w jaskini, Zahir. Czy tej dwójce uda się odkryć prawdę problemów cesarstwa? Czy wkraczając do krainy popiołu, świata martwych, nie zagubią przy okazji siebie?

"Kraina popiołu" Tashy Suri to dobra high fantasy z niesamowicie klimatycznym systemem magicznym. Z początku byłam nieco zagubiona tym nagłym przeskokiem czasowym, ale po namyśle doszłam do wniosku, że pomysł okazał się jak najbardziej trafny. Podobnie jak fakt oddania głosu młodszej siostrze, Arwie. Pokazało to nowe, świeże spojrzenie na znane problemy.

W drugiej części czytelnicy lepiej dowiadują się, jak wygląda cesarstwo od środka. W Cesarstwie piasku autorka skupiła się na przedstawieniu wierzeń i obrzędów Amrithi, teraz czytelnicy poznają problem od drugiej strony. Pojawia się tu więcej knucia, sekretów oraz nocnych morderstw z zaskoczenia. W pałacu każdy bohater gra kogoś innego, przez co nigdy do końca nie wiadomo, komu ufać.

Niezwykle klimatycznym, doskonale poprowadzonym wątkiem były podróże do tytułowej krainy popiołu. Arwa musiała zmierzyć się z własnymi demonami, przeciwstawić strachowi, a przede wszystkim odkryć tożsamość i zrozumieć, kim tak naprawdę jest. Jedzenie popiołu, wprowadzanie się w narkotyczne sny oraz upuszczanie krwi umiejętnie budowało napięcie i tworzyło wyjątkową atmosferę grozy.

Na plus zasługuje również relacja między Arwą a Zahirem. Wypadła niezwykle dojrzale i bardzo realistycznie. Nie pojawiła się namiętność, miłość od pierwszego wejrzenia czy towarzyszące temu szaleństwo. Więź tworzyła się stopniowo, powoli i nieprzymuszenie, co było naprawdę piękne.

"Kraina popiołu" nie jest jednak bez wad. Okropnie nużył mnie początek. Nie potrafiłam się wciągnąć, a główna bohaterka irytowała mnie do granic możliwości. Mimo swoich lat i przeżytych tragedii zachowywała się nad wyraz niedojrzale, jak głupiutka gąska. Na szczęście po około połowie historia wciągnęła mnie do dna; Arwa zaczęła myśleć nad dalszymi posunięciami i przestała się nad sobą użalać. Drugim minusem jest słabe zakończenie, które mimo że na odczepnego domykało fabułę, to autorka nie postawiła ostatniej, przysłowiowej kropki.

Mimo kilku wad "Kraina popiołów" Tashy Suri to naprawdę dobra fantasy okraszona magiczną atmosferą, interesującymi wątkami i niegłupimi bohaterami. Odkrywanie przedstawionego świata urzeka, podobnie jak wędrówki po krainie popiołów. Historia o odnajdowaniu własnego miejsca na ziemi, o podążaniu za dobrem i chęcią ochrony cesarstwa, a także o stawianiu czoła największym lękom, z pewnością spodoba się wielu. Polecam, ale przedtem radzę zapoznać się z "Cesarstwem piasku".

Kraina popiołu Tasha Suri - jest to 2 tom.

Gdy przeczytałam Cesarstwo Piasku miałam mieszane uczucia. Nie porwała mnie tak, jak zakładałam, ale postanowiłam dać szansę kolejnej książce i przekonać się, jak rozwinie się sytuacja.

To był bardzo dobry pomysł. Zdecydowanie ta, podobała mi się bardziej!

W Krainie popiołu dostajemy dalszą historię z punktu widzenia młodszej z sióstr - Arwy.

Możemy lepiej przyjrzeć się „ptakom”, które w „Cesarstwie Piasku” były opisywane jako „Dewa”. Tam, nie do końca mieliśmy jasność czym są, dlaczego itd. Tutaj… momentami było upiornie. Oczywiście w pozytywnym znaczeniu tego słowa! Świetnie wykreowane postacie! Chciałabym poczytać więcej o nich!

Gdy zanurzasz się w Krainie popiołu… Sen mieszał się z jawą. Nie zawsze wiesz, kiedy to, co się dzieje - jest naprawdę. Ale czy to, co nam się śni nie jest rzeczywistością? Nie wydarzyło się lub nie wydarzy? Co tak naprawdę znaczy być prawdą? Czy to nie jest tylko kwestia tego, co mamy w głowie i na co się zgodzimy?

Wszystko co przeżywała Arwa zasługuje koniecznie na kontynuację, ale z tego co czytałam, to chyba jej już nie będzie?

Właśnie teraz zrobiło się naprawdę ciekawie. Arwa ma potencjał.

Polubiłam ją bardziej niż jej siostrę Mehr.

Świat jaki otacza naszą bohaterkę jest niesamowity. Pustynia, cesarstwo, mieszkańcy, wszystko to kojarzy mi się z Półwyspem Arabskim i Islamem. Klimat, suchość powietrza, stroje, zachowanie… tajemniczość…

Czytając odnajdziemy nie tylko zagadkę, przemianę głównej bohaterki, ale również miłość, samotność i lęk.

Momentami autorka zaskakiwała mnie swoją wyobraźnią, dzięki której pokazywała nam na łamach książki wykreowany świat.

Te sny… całe sytuacje przedstawione… majstersztyk.

Dzisiaj przenieśmy się na chwilę do Cesarstwa Ambhańskiego, w którym, dziesięć lat po zakończeniu pierwszej części, wciąż odczuwalne są skutki podjętych przez Mehr decyzji, a po kraju szerzy szaleństwo się spowodowane klątwą. Niemniej, tym razem, nie śledzimy dalej losów Mehr, a jej młodszej siostry Arwy, która jest dwudziestojednoletnią wdową, czyli wedle wszelkich ambhańskich praw powinna być posłuszna, niewidoczna i pogrążona w żałobie do ostatnich dni. Niczym duch. Jej pochodzenie jednak nie daje o sobie zapomnieć i chwilę po trafieniu do eremitorium oddaje się na służbę córce cesarza, która wysyła ją do pracy z jej przyrodnim, nieuznanym bratem Zahirem. Razem wkraczają do krainy popiołów w poszukiwaniu wspomnień najważniejszego człowieka znanego cesarstwu i jedynej osoby, która być może wiedziała jak cofnąć klątwę.

Muszę przyznać, że mam słabość do tej dylogii. Najpierw byłam zachwycona pierwszym tomem, teraz zachwycam się drugim. Przede wszystkim niesamowicie podoba mi się stworzony świat i magia nim sterująca – surowe zasady i specyficzna kultura, kontrast między mieszkańcami cesarstwa a rasą Amrithi, motyw dewa i koszmarów, burze, podczas których śnią bogowie, taniec jako język pozwalający wezwać duchy, aż w końcu tajemnicza Kraina Popiołu, w której mieszczą się wspomnienia przodków. Przez całą książkę możemy obserwować zmianę jaką przechodzi Arwa, jej naukę, pojmowanie świata. Z przykładnej szlachcianki gotowej oddać życie w imię kraju staje się buntowniczką akceptującą swoją naturę i sprzeciwiającą się woli cesarza. A do tego dodajmy niezwykle kruchą i delikatną relację między nią a Zahirem – postacią, która całkowicie skrada serce i wnosi do tej historii ogromne ilości ciepła i wzruszające zakończenie, w którym wreszcie dostałam to, na co z niecierpliwością czekałam od pierwszej strony. Po części żałuję, że nie ma kolejnych tomów i to koniec tej przygody, a po części jestem szczęśliwa, że od początku do końca autorka utrzymała poziom i dzięki temu ta dylogia mogła wpaść do moich ulubieńców.

Z niecierpliwością wypatrywałam premiery drugiego tomu ekscytującej serii od Tashy Suri i kiedy tylko "Kraina popiołu" wpadła w moje ręce - od razy zabrałam się za lekturę. Liczyłam na moc wrażeń i niezapomnianych atrakcji a jednak autorka miło mnie zaskoczyła jeszcze bardziej podnosząc poprzeczkę i potęgując wszystko to co tak bardzo urzekło mnie przy lekturze pierwszej części.

Autorka zachwyca głębią przekazu. Zbudowała szeroki świat, którego kres majaczy gdzieś na horyzoncie, ale idąc ku zachodzącemu słońcu i tak mamy poczucie, że nie znajdziemy się na żadnej krawędzi. Dopracowane tło wydarzeń, malownicze miejsca i zwiedzane krainy to jednak zaledwie początek pozytywnych aspektów tej wielowymiarowej powieści, ponieważ wszystko utrzymane zostało tutaj na wysokim poziomie: od intensywności wydarzeń, przez różnorodne emocje, po charyzmatyczną kreację bohaterów, których przywitałam z otwartymi ramionami, ponieważ za sprawą pierwszego tomu ogromnie się do nich przywiązałam.

Drugi tom opowiada o dalszych potyczkach Arwy i kolejnych stojących na jej drodze przeciwnościach, więc tych, którzy jeszcze nie mieli okazji poznać pierwszego tomu, odsyłam do nadrobienia zaległości. Nie zatrzymujemy się bowiem, nie przypominamy sobie tego co było a dynamicznie poruszamy się na przód, bo nie ma miejsca na wspominki, gdy gonią nas kolejne problemy. W Cesarstwie Ambhańskim nie ma bowiem miejsca dla wdowy a już na pewno nie dla tej, która jako jedyna przeżyła masakrę. W dodatku dziewczyna sama musi radzić sobie z towarzyszącymi jej negatywnymi emocjami, smutkiem i rozpaczą a także własną toksyczną naturą, ale kiedy przełknie gorzkie łzy zrozumie, że klątwę można przekuć w odkupienie dla Cesarstwa.

Dużo można pisać o zaletach fabuły, jej dopracowaniu oraz mnogości wątków, ale żeby faktycznie poczuć smak tej przygody najlepiej zmierzyć się z nią samemu. Autorka gwarantuje nam dynamiczną, niebezpieczną przygodę, w której wszystko może się zdarzyć a największym jej plusem jest poczucie, że zło od dobra dzieli tutaj bardzo cienka granica. Magia, klątwa i poczucie ogromnego zagrożenia stanowią machinę napędową do dalszego działania a bohaterka nie załamuje rąk tylko podejmuje wyzwanie i z podniesioną głową dumnie kroczy ku kolejnym problemom. Jej przygoda nie doczeka się jeszcze ostatecznego rozwiązania, pozostawiając apetyt na więcej, ale to co otrzymamy zaspokoi w pełni oczekiwania czytelnika na intensywną fantastykę przepełnioną intrygami, niepowodzeniami oraz zagrożeniem przyspieszającym bicie serca.

"Kraina popiołu" to magia w najlepszym fantastycznym wydaniu. To dążenie do celu, walka z przeciwnościami a także podsycanie wartości poczucia bliskości oraz potrzeby akceptacji. Podczas lektury towarzyszyła mi paleta skrajnych emocji a główna bohaterka, o ile to tylko możliwe, stała mi się jeszcze bliższa, więc lekturę pochłonęłam szybciej niż zakładałam a styl Tashy Suri mocno wpłynął na moją wyobraźnię. Wszystkim miłośnikom wielkich przygód, nieograniczonych krain oraz walki o ocalenie cesarstwa gwarantuję, że powyższa seria Was nie zawiedzie.

Pamiętacie książkę Tashy Suri „Cesarstwo Piasku”? To pierwszy tom cyklu The Book of Ambha, który jakiś czas temu dla Was recenzowałam. Doczekaliśmy się drugiego tomu, co ciekawsze z zupełnie inna główną bohaterką, która także nie miała łatwego życia. Akcja powieści rozgrywa się dziesięć lat po wydarzeniach rozgrywających się w „Cesarstwie Piasku”. Tak, jak w przypadku pierwszego tomu szata graficzna jest niesamowita, kolory intensywne, wprost nie można oderwać wzroku od książki. Byłam zaciekawiona dalszym rozwojem akcji, a także zastanawiałam się, czy autorka poszerzy dla nas świat potęgując czytelnicze doznania. Czy spotkamy jeszcze Mehr? Wiele pytań kłębiło się w mojej głowie, dlatego też wzięłam się za lekturę i przepadłam.

Główną bohaterką książki autorstwa Tashu Suri pod tytułem „Kraina popiołu” jest Arwa, kobieta jest młodszą siostrą wspomnianej wcześnie Mehr. Życie jej było ciężkie, jako jedyna ocalała masakrę w wyniku, której stała się wdową. W świecie wykreowanym przez Tashę Suri takie kobiety musiały się udać w specjalne miejsce, gdzie ostawały do kresu swoich dni. Nazywano je emitorium wdów, jednak dziewczyna jest bardziej niezwykła niż przypuszczała. W jej żyłach płynie krew potępionych, chce tylko się ukryć przed wzrokiem i potępieniem. Czuje, że jest hańbą dla rodziny, chociaż tak naprawdę stara się być przykładną obywatelką. Los jednak bywa przewrotny, ktoś skazany na potępienie ma szansę, aby ocalić świat. Nie można wybrać tego, kim się urodzimy i jaka krew płynie w żyłach, kim są rodzice i bliscy, ani tego, kiedy przyjdzie nam ich stracić. Arwa wraz z przekleństwem otrzymała dar, jak go wykorzysta? Czy znajdzie w sobie siłę i zacięcie, aby odmienić nie tylko swój los, ale także wszystkich innych?

„Kraina popiołu” to książka, która rozwija świat poznany w „Cesarstwie Piasku”, zachęca czytelnika do zapoznania się z innymi bohaterami, a wszystko to w pustynnej otoczce. Tasha Suri tym razem postawiła na akcję, jest bardziej zarysowana, co sprawia, że ciężko było odłożyć książkę na chociażby na chwilę. Niebezpieczeństwo, emocje, bohaterka wychowana zupełnie inaczej niż Mehr, w końcu w Cesarstwie kobiety nie miały zbyt wiele praw, musiały się podporządkować. Bardzo podobała mi się Kraina Popiołu, o której nie sposób jest nie wspomnieć, musze przyznać, że autorka ma niesamowitą wyobraźnię, z której czerpie garściami. Polubiłam Arwę, momentami było mi jej żal, jednak miała w sobie wiele siły, którą nie zawsze zdawała się dostrzegać. „Kraina popiołu” to historia, która jest bardzo ciekawa, potrafi rozbudzić w czytelniku emocje, przenieść w zupełnie inny świat sprawiając, że stanie się on częścią zawiłej historii.