Kolekcjonerka sierot

„Poprzez zmagania i ból odkrywamy naszą wewnętrzną siłę.”

„Rodzina nie jest definiowana przez krew, lecz przez miłość i wsparcie, które sobie nawzajem dajemy.”

„Czasami najtrudniejszą lekcją w życiu jest nauczyć się odpuszczać rzeczy, których nie możemy kontrolować.”

Rok 1918 Filadelfia , Stany Zjednoczone.

Na całym świecie szaleje epidemia hiszpańskiej grypy , zabierając miliony ludzkich istnień.

W tym okrutnym czasie nikomu nie jest łatwo. Cierpią i umierają całe rodziny i nikt nie potrafi udzielić im pomocy.

W najtrudniejszej sytuacji są imigranci, pozbawieni środków do życia i pozostawieni sami sobie.

W tak niewygodnym położeniu znalazła się trzynastoletnia Pia Lange , córka niemieckiego małżeństwa.

Po śmierci mamy dziewczynka musiała bardzo szybko dorosnąć i poszukać jedzenia oraz osób skłonnych udzielić pomocy jej oraz jej młodszym braciom.

Niestety po jej powrocie okazuje się, że chłopcy zniknęli.

Kto i dlaczego ich zabrał? Czy przeżyta trauma może okazać się katalizatorem prowadzącym do fanatyzmu i nienawiści?

Jednocześnie poznajemy historię kobiety pogrążonej w żałobie po tym jak straciła ukochane dziecko.

Co zrobi Bernice Groves i czy uda jej się wrócić do życia?

Muszę przyznać, że książka bardzo mną wstrząsnęła.

Autorka wiernie odtworzyła realia pandemii grypy hiszpanki w USA:

Przepełnione szpitale.

Brak miejsc na cmentarzach.

Panika i chaos wśród mieszkańców.

Uprzedzenia wobec imigrantów (zwłaszcza Niemców, po I wojnie światowej).

Rola Kościoła, zakonnic i sierocińców.

To tło historyczne nie jest jedynie dekoracją – stanowi istotny kontekst społeczny i moralny dla działań bohaterów.

A warstwa psychologiczna i uczucia postaci są przepięknie rozbudowane , nacechowane dużym wyczuciem.

Dla mnie powieść Ellen Marie Wiesman jest perełką, która na zawsze zapisze się w moim sercu.

to wzruszająca powieść o walce dziecka z systemem, o krzywdzie wyrządzanej w imię dobra i o sile przetrwania.

Piękna , choć brutalna. Niesamowita.

„Poprzez zmagania i ból odkrywamy naszą wewnętrzną siłę.”

„Rodzina nie jest definiowana przez krew, lecz przez miłość i wsparcie, które sobie nawzajem dajemy.”

„Czasami najtrudniejszą lekcją w życiu jest nauczyć się odpuszczać rzeczy, których nie możemy kontrolować.”

Rok 1918 Filadelfia , Stany Zjednoczone.

Na całym świecie szaleje epidemia hiszpańskiej grypy , zabierając miliony ludzkich istnień.

W tym okrutnym czasie nikomu nie jest łatwo. Cierpią i umierają całe rodziny i nikt nie potrafi udzielić im pomocy.

W najtrudniejszej sytuacji są imigranci, pozbawieni środków do życia i pozostawieni sami sobie.

W tak niewygodnym położeniu znalazła się trzynastoletnia Pia Lange , córka niemieckiego małżeństwa.

Po śmierci mamy dziewczynka musiała bardzo szybko dorosnąć i poszukać jedzenia oraz osób skłonnych udzielić pomocy jej oraz jej młodszym braciom.

Niestety po jej powrocie okazuje się, że chłopcy zniknęli.

Kto i dlaczego ich zabrał? Czy przeżyta trauma może okazać się katalizatorem prowadzącym do fanatyzmu i nienawiści?

Jednocześnie poznajemy historię kobiety pogrążonej w żałobie po tym jak straciła ukochane dziecko.

Co zrobi Bernice Groves i czy uda jej się wrócić do życia?

Muszę przyznać, że książka bardzo mną wstrząsnęła.

Autorka wiernie odtworzyła realia pandemii grypy hiszpanki w USA:

Przepełnione szpitale.

Brak miejsc na cmentarzach.

Panika i chaos wśród mieszkańców.

Uprzedzenia wobec imigrantów (zwłaszcza Niemców, po I wojnie światowej).

Rola Kościoła, zakonnic i sierocińców.

To tło historyczne nie jest jedynie dekoracją – stanowi istotny kontekst społeczny i moralny dla działań bohaterów.

A warstwa psychologiczna i uczucia postaci są przepięknie rozbudowane , nacechowane dużym wyczuciem.

Dla mnie powieść Ellen Marie Wiesman jest perełką, która na zawsze zapisze się w moim sercu.

to wzruszająca powieść o walce dziecka z systemem, o krzywdzie wyrządzanej w imię dobra i o sile przetrwania.

Piękna , choć brutalna. Niesamowita.

🖤 „𝓚𝓸𝓵𝓮𝓴𝓬𝓳𝓸𝓷𝓮𝓻𝓴𝓪 𝓼𝓲𝓮𝓻𝓸𝓽” 𝓔𝓵𝓵𝓮𝓷 𝓜𝓪𝓻𝓲𝓮 𝓦𝓲𝓼𝓮𝓶𝓪𝓷 🖤

 Autorka powraca z trzymającą w napięciu historią osadzoną w 1918 roku w Filadelfii podczas epidemii hiszpańskiej grypy, która dotknęła jedną trzecią światowej populacji... 

▪𝗥𝗘𝗖𝗘𝗡𝗭𝗝𝗔 ▪

Z twórczością Ellen Marie Wiseman spotkałam się po raz pierwszy przy lekturze „Kolekcjonerki sierot”. Przeczuwałam, że będzie to naprawdę dobra powieść i nie myliłam, jednak co ważne, nie sądziłam, że książka aż tak zaangażuje mnie emocjonalnie. ❤🩹

🖤 Akcja powieści rozgrywa się Filadelfii w 1918 roku, gdzie hiszpańska grypa sieje spustoszenie. Główna bohaterka Pia to niemiecka imigrantka i trzynastoletnia dziewczynka, która przez obecną sytuację w mieście musi szybko dorosnąć i stać się opiekunką swoich młodszych braci. Pewnego dnia Pia musi wyjść z domu, by zdobyć pożywienie i zostawia braci samych. Jednak los nie jest dla niej łaskawy. Dziewczynka również pada ofiarą wirusa i mdleje gdzieś w drodze. Kilka dni później budzi się w szpitalnym łóżku, zupełnie przerażona, bowiem nie ma pojęcia co się stało z jej braćmi… 🖤

Ellen Marie Wiseman z doskonałą precyzją splata tło historyczne z fabułą książki nakreślając nam naprawdę dobrą powieść, która chwyta za serce. Postać Pii wywołuje w czytelniku całe gammę emocji. Ciężko uwierzyć, że trzynastolatka potrafi tak szybko dorosnąć i zmierzyć się z trudną sytuacją życiową nie tracąc przy tym nadziei i radości. Z miłości do swoich braci podejmuje się walki o ich lepsze jutro. Z niezwykłą determinacją postanawia zmierzyć się z okrutnym losem i w obliczu ludzkiej tragedii robi wszystko, by to się udało.

Pewnie nie tylko mi nie przypadła do gustu postać Bernice. Jednak zważywszy na fabułę książki, ta bohaterka została wykreowana w ten sposób, by wzbudzać w czytelniku negatywne emocje. Po utracie ukochanego dziecka, kobieta postanawia na swój sposób „uratować świat” i podejmuje się obsesyjnej misji kolekcjonowania sierot. Bernice porywa dzieci imigrantów przekonana, że uda jej się przywrócić utraconą amerykańską tożsamość. Z całą pewnością ta postać przeraża czytelnika. Jej działania kierowane są chorym fanatyzmem i wprawiają w osłupienie. Autorka tym zabiegiem uświadamia jak daleko może się posunąć osoba, która przeżyła tragedię i na swój sposób wierzy, że robi dobrze.

Doceniłam tę historię przede wszystkim za jej duszną atmosferę , która nie pozwoliła mi odłożyć tej książki na półkę. W żadnym momencie nie miałam ochoty na odrobinę przerwy, na odłożenie tej lektury na inną chwilę, bowiem musiałam poznać zakończenie tej historii. Czytałam, póki oczy mi się nie zamykały. Wartkość akcji sprawia, iż „Kolekcjonerkę sierot” czyta się z zapartym tchem, tutaj nie ma miejsca na znużenie czy brak zaciekawienia dziejącymi się wydarzeniami, to po prostu trzeba poznać.

Ta książka wywołała we mnie całą masę sprzecznych odczuć, dlatego potrzebowałam odrobiny czasu, aby poukładać sobie w głowie emocje wywołane tą powieścią, by później w recenzji zamieścić wszystkie przemyślenia. Lektura tej historii wprowadziła mnie w stan lekkiego zdenerwowania przez historie jaką zawiera. Zmusiła mnie do przemyśleń. To tego typu książka, która zdecydowanie wymaga od czytelnika większego zaangażowania w lekturę i która pozostaje na długo w głowie po odłożeniu jej na półkę. 

„Kolekcjonerka sierot” to powieść, która z pewnością łamie serce. Wydarzenia jakie się w niej rozgrywają chwytają za gardło. Jednak mimo tego, fabuła książki jest tak ciekawa, że ciężko odpuścić sobie lekturę. To naprawdę warto poznania książka! Pełna emocji, strachu, niedowierzania i nadziei. Ogromnie wam ją polecam! 🖤

W „Kolekcjonerce sierot" Ellen Marie Wiseman przenosi czytelnika w mroczne zaułki Filadelfii roku 1918, gdzie hiszpańska grypa snuje po mieście swą śmiertelną pajęczynę. Szczególnie w slumsach, gdzie jak sardynki w puszce tłoczą się rodziny imigrantów, śmierć wędruje od progu do progu z nieubłaganą precyzją. W jednym z takich ciasnych mieszkań trzynastoletnia Niemka Pia Lange, po tym jak śmierć wyrwała jej matkę z objęć życia, staje się jedyną tarczą chroniącą dwóch młodszych braci przed okrucieństwem świata.

Gdy głód zaczyna pukać do drzwi coraz natarczywiej, Pia zostaje zmuszona do opuszczenia swej małej twierdzy i wyruszenia na poszukiwanie pożywienia. Jednak dziewczyna również pada ofiarą wirusa. Po drodze mdleje i dopiero kilka dni później obudzi się w szpitalnym łóżku, nie wiedząc, że jej egzystencja już nigdy nie będzie taka sama

Bernice Groves dryfuje w oceanie żałoby po stracie małego synka, a jej serce wypełnia trucizna goryczy. Obwinia imigrantów za to, że jej dziecku nie można było pomóc. Widząc, jak Pia opuszcza swój dom, w impulsie postanawia zabrać pozostawionych bez opieki małych chłopców. Tak rozpoczyna się jej złowieszcza krucjata...

Gdy Pia w końcu powraca do swego domu, odkrywa pustkę, która rozdziera jej serce na strzępy. Chłopcy zniknęli bez śladu. Rozpoczynają się wieloletnie poszukiwania – wędrówka przez labirynt nadziei i rozpaczy. Czy dziewczyna kiedykolwiek odnajdzie swoich braci? Czy komuś uda się przerwać nić diabolicznego planu Bernice?

To było moje czwarte spotkanie z twórczością autorki, i ponownie zostałam oczarowana kunsztem jej warsztatu pisarskiego. Podziwiam Ellen Marie Wiseman za wybitną wnikliwość, oryginalny pomysł na fabułę oraz rzetelność badawczą, która stanowi fundament jej narracji. Autorka z niezwykłą finezją splata tło historyczne z indywidualnymi dramatami, sprawiając, że wielkie kwestie moralne i osobiste tragedie bohaterów tańczą razem w hipnotyzującej opowieści.

Styl narracji jest pozornie prosty, lecz niezwykle obrazowy język pozwala na głębokie oddanie atmosfery epoki oraz burzliwych emocji bohaterów. Słowa płyną jak rzeka, wartka i pełna prądów, gdyż momentami wręcz nie można się oderwać od tej burzliwej historii.

Z całego serca kibicowałam Pii w jej bolesnej życiowej wędrówce. Los nie szczędził jej ciosów – dziewczyna trafiła do sierocińca, który przypominał zimną klatkę bez odrobiny ludzkiego ciepła. Czy w końcu zazna dobra? Przez wszystkie te lata dźwigała na swych wątłych ramionach ciężar winy, obwiniając się za los swoich malutkich braciszków.

Książka dotyka tematyki, która jest dla mnie szczególnie bolesna – krzywdy najmłodszych. Niejednokrotnie podczas lektury czułam, jak w gardle rośnie gula wielkości orzecha, a łzy cisną się do oczu. Mając małego synka, nie potrafię nawet wyobrazić sobie takiej straty – myśl o tym sprawia, że moje serce kurczy się boleśnie.

„Kolekcjonerka sierot" to powieść, która chwyta za gardło od pierwszej strony i nie puszcza aż do ostatniego słowa. Łączy w sobie historyczną panoramę z głębokim studium ludzkiej natury oraz dramatycznymi, niemal filmowymi zwrotami akcji. Na długo zapisze się w mojej pamięci.