Duchy, których nie chcemy zapomnieć

„Palce szukają zaginionych ciał, dryfujących na powierzchni, zrozpaczonych, utopionych, martwych. Dochowujących sekretów zastygłych na bladosinych wargach. Bo tutaj trafia wszystko, co martwe. Oto jest dom duchów, których nie chcemy zapomnieć”, czyli opowieść o przeżywaniu żałoby.

Duchy, których nie chcemy zapomnieć to książka, która najpierw złamie ci serce, a potem pokaże, jak poradzić sobie z traumą i odnaleźć się w nowej rzeczywistości. To zdanie pojawia się przy opisie książki i myślę, że idealnie ją podsumowuje.

Powieść „Duchy, których nie chcemy zapomnieć” Mason Deaver (tłum. Artur Łuksza) to wzruszająca książka YA pełna wspaniałych cytatów. Z pewnością można ją przeczytać jako swego rodzaju poradnik, jak radzić sobie ze stratą kogoś bliskiego. Osoba autorska ponownie sięga w niej do swoich własnych doświadczeń i przekuwa je w opowieść zmieniającą życie. „Duchy, których nie chcemy zapomnieć” przedstawia osobę narratorską, Liam, która jest niebinarna. Opowieść rozpoczyna się od tego, że Ethan, jeno brat, ginie w wypadku samochodowym…

Utrata ukochanego brata nie sprzyja podtrzymywaniu relacji. Książka „Duchy, których nie chcemy zapomnieć” opowiada o żałobie obracającej się przeciwko życiu Liam. Osoba narratorska odkrywa nagle, że nie potrafi dogadać się ze swoimi przyjaciółmi. W efekcie Liam czuje się opuszczone i samotne. Zaczyna spędzać więcej czasu z najlepszym przyjacielem swojego zmarłego brata, Marcusem. To właśnie o ich rodzącej się w trudnych warunkach przyjaźni opowiada powieść „Duchy, których nie chcemy zapomnieć”.

W rozmowach z Marcusem Liam znajduje ukojenie. Powoli zaczyna rozumieć swój stan. Jednak tytułowe „Duchy, których nie chcemy zapomnieć” nie są łatwe do porzucenia. W końcu pamięć o bracie jest nie tylko bolesna, ale także wyraźnie wpływa na życie Liam. Po pewnym czasie zaczyna okazywać się, że przyjaźń z najlepszym przyjacielem brata ma sporo zalet. Niestety na światło dziennie zaczynają także wychodzić wady tej relacji… „Duchy, których nie chcemy zapomnieć” to poruszająca książka, jaka zostanie z Tobą na długo!

Jest to opowieść o radzeniu sobie z utratą bliskiej osoby. Nasza osoba bohaterska straciła brata. Historia ukazuje nam, jak spędzali czas, ich wzloty i upadki, a także po prostu ich braterską więź. Duchy, których nie chcemy zapomnieć to książka z dosyć prostą fabułą, która kręci się wokół żałoby. Nie dzieje się tutaj za wiele, co niektórych może w pewnym momencie znudzić. Mason Deaver skupia się głównie na emocjach. Pokazuje jak nauczyć się na nowo żyć z tak wielką stratą. Śledzimy historię relację Ethana i Liam na przestrzeni kilku lat dzięki licznym retrospekcjom.

Narratorem tej opowieści jest osoba niebinarna, więc potrzebowałam trochę czasu, aby przerzuć się na formy bezosobowe (które w języku polskim jednak są dosyć trudne do stosowania). Jednak sam język powieści jest prosty i lekki, więc jak już przyzwyczaicie się do zaimków ono/jenu to dalej jest już z górki. Nasza główna osoba bohaterska jest trudna do polubienia. Niejednokrotnie zachowania Liam były dla mnie niezrozumiałe, dziecinne i irytujące. Potrzeba sporo cierpliwości do tej postaci. Oprócz tego mamy w książce kilka innych bohaterów — rodziców, przyjaciół i znajomych.

To nie jest książka, która przypadnie do gustu wszystkim. Każdy przeżywała żałobę na swój sposób. Zmusza do zastanowienia się nad swoim życiem. Nieco melancholijna historia, która pokazuje, że mimo wszystko musimy iść dalej

Fabuła drugiej powieści osoby autorskiej ,,Wszystkiego najlepsze" podejmuje uniwersalną tematykę, ponieważ każdy z nas w swoim życiu mierzy się z żałobą i stratą bliskiej osoby. Fabuła powieści ,,Duchy, których nie chcemy zapomnieć" jest dość prosta i nie ma zaskakujących zwrotów akcji, ponieważ najważniejsze w niej są emocje.

Przede wszystkim w ,,Duchy, których nie chcemy zapomnieć" najważniejsze są pierwszoplanowe postacie i relacje pomiędzy nimi. Dorośli bohaterowie nie mają marginalnej roli, jak to często bywa w tego typu powieściach, a są aktywnymi uczestnikami w życiu swoich dzieci. W powieści fantastycznie zostały zarysowane relacje pomiędzy rodzeństwem. Początkowe rozdziały są napisane prostym językiem, pozbawione w większości środków stylistycznych, w pewnym sensie oddają pustkę, surowość i bezwzględność świata. Z czasem zdania stają się bardziej złożone i barwne. Osoba autorska zastosowała super zabieg na końcu książki, który w pewnym sensie okazuje się katharsis dla głównej postaci, ale nie do końca.

,,Duchy, których nie chcemy zapomnieć" Mason Deaver to dobra książka dla młodzieży i nie tylko. Osoba autorska nie gra na emocjach czytelników i nie stosuje tanich chwytów, a oddaje w ręce czytelników bardzo realistyczną powieść o stracie, przyjaźni i akceptacji. Jest smutna i przygnębiająca, ale przede wszystkim czytając tę książkę emocje takie, jak złość, bezsilność i żal są ukazane autentycznie.

Żałoba to jeden z najbardziej osobistych momentów w życiu. Każdy powinien mieć możliwość przeżycia jej na własnych zasadach i właśnie taką lekcję przekazują „Duchy, których nie chcemy zapomnieć”.

[Współpraca reklamowa z @weneedyabooks @wydajenamsie]

Ta historia to opowieść o próbach.

O próbie życia dalej.

O próbie zrozumienia co i dlaczego się wydarzyło.

O próbie pogodzenia się z tym.

O próbie akceptacji, odpuszczenia i przebaczenia.

O próbie powrotu do codzienności, która już nigdy nie będzie taka sama.

Książki o samotności są trudne, a takie o samotności wśród ludzi są jeszcze trudniejsze. Mam taką myśl, że ta powieść będzie dobra dla każdego, ale nie w każdym momencie. Ona smuci i koi jednocześnie, ale co dla mnie najistotniejsze przypomina, jak ważne jest docenianie codzienności. Lekcja od Liam: „Chcialom jedynie, żeby wrócił. Chcialom, żeby wrócił, bardziej niż czegokolwiek innego na świecie”, a w tym przypadku niestety było już za późno.

Wielkie brawa dla We need YA za niesamowitą precyzję w użyciu języka inkluzywnego. Cieszę się, że powstaje coraz więcej książek przywiązujących szczególną uwagę do unikania wykluczenia językowego. A nie jest to łatwe zadanie.

Jeśli chcesz dowiedzieć się, czy historia Liam kończy się dobrze, sięgnij po tę historię. W odpowiednim dla siebie czasie.

"Głupio myślałom, że żałoba jest rzeczą nieskomplikowaną. Myślałom, że uderzy pierwsza fala, a potem uczucie smutku i rozpaczy będzie stopniowo spływało, aż w końcu wszystko wróci do normy. Tak bardzo się myliłom. Bo żałoba jest rzeczą skomplikowaną, paskudną i pokręconą. I przez to sprawia, że robisz skomplikowane, paskudne i pokręcone rzeczy."

••

"Cierpiałom, bo tak bardzo za nim tęskniłom. Tęskniłom za bratem bardziej niż kiedykolwiek wcześniej. Wiedziałom też, że nigdy nie przestanę. Musiałom jednak nauczyć się żyć z bólem, z brakiem części mojego życia, której nigdy nie odzyskam."

▪︎▪︎

Nie jest to lekka i przyjemna lektura, zdecydowanie nie. Zabierając się do czytania przygotujcie się, że będzie naprawdę ciężko.

"Duchy, których nie chcemy zapomnieć" to niezwykle bolesna opowieść. To mozolna i wyczerpująca emocjonalnie podróż, podczas której bohaterowie nie raz się potkną, złamią nie jedno serce, w tym również własne. Pewne rzeczy zmienią się dla nich na zawsze, niektóre będą musieli przepracować, a jeszcze inne dopiero odkryć. Jednakże cały ten wysiłek nie pójdzie na marne, da im nadzieję, że w końcu będzie lepiej, a także siłę, żeby w to wierzyć i trzymać się tego gdy nadejdą gorsze dni.

Piękna, mądra, ale też dojmująco smutna historia o żałobie i odnajdywaniu sensu życia na nowo.

Przeczytałam, że "Duchy, których nie chcemy zapomnieć" to idealna pozycja dla fanów Adama Silvery. Bardzo mnie to zaciekawiło, więc z wielką przyjemnością sięgnęłam po tę pozycję. Osobą autorską jest Mason Deaver.

Muszę przyznać, że to było moje pierwsze zetknięcie z tego typu książką, więc jeżeli użyję złego słowa bądź zaimka, to z góry przepraszam, ale brak mi doświadczenia w tym temacie.

Liam jest osobą niebinarną. Gdy jeno brat, Ethan, ginie w wypadku samochodowym, musi zmierzyć się ze stratą i żałobą, po jednej z najważniejszych osób w jeno życiu. Nie jest to łatwe, szczególnie gdy przyjaciele okazują brak zrozumienia, czy może zainteresowania... Zostaje samo z problemem... Wtedy zbliża się do najlepszego przyjaciela Ethana- Marcusa.

Akcja książki podzielona jest na dwie strefy czasowe. Przed wypadkiem i po wypadku.

"Duchy, których nie chcemy zapomnieć" to nie jest zwykła książka. Opowiada ona o samotności, uczuciu straty, radzeniu sobie z żałobą. To pewnego rodzaju poradnik dla młodych osób, które są zagubione. Być może właśnie ta pozycja jest w stanie pomóc, albo choć w minimalnym stopniu ukoić ból po stracie ważnej osoby. Pokazuje jak istotne jest, aby pomimo wszelkich niedogodności, znaleźć sens w swoim życiu i dalej brnąć do przodu.

Mogę śmiało powiedzieć, że po części wiem, co czuło Liam. Być może gdybym sięgnęła po tę pozycję paręnaście lat temu, pomogłaby i mi. Cieszę się, że na rynku wydawniczym pojawiają się takie pozycje. Co do samego stylu osoby autorskiej, to tak jak pisałam, dla mnie to było nowe doświadczenie. Nigdy wcześniej nie czytałam tak napisanej książki. Jak mam być szczera, to początek strasznie mnie męczył. Nie potrafiłam się w niej odnaleźć, skupić na odpowiednich "końcówkach", mój mózg je wypierał, nieprzyzwyczajony do tego typu zwrotów. Nie wynika to z mojej ignorancji tylko z braku doświadczenia. Cieszę się, że to egzemplarz recenzencki, więc z założenia zawsze doczytuje je do końca. Tak było również tym razem. I co? Z każdą kolejną stroną było mi łatwiej, potrafiłam bardziej "wejść" w historię Liam'a. Dzięki tej książce nauczyłam się prawidłowych zwrotów do osób niebinarnych. Historia sama w sobie, tak jak pisałam jest ciekawa, a przede wszystkim dodaje otuchy. Gorąco polecam!

Preferowany wiek, zaznaczony przez wydawcę : 14+.