Dachołazy

1. 

   Super Recenzent

   Ocena: 3/5

   Dodana przez Agata S. w dniu 2017-12-28

   Recenzja dotyczy produktu typu: książka
   2 z 2 osób uznało recenzję za przydatną

   Dwa dni zbierałam się do napisania swojej opinii o powieści „Dachołazy”, bo z jednej strony wiedziałam, o jakich odczuciach chcę napisać, a z drugiej nie potrafiłam ubrać ich w słowa.
   
   I szczerze mówiąc nie jestem do końca zadowolona z poniższego wpisu, ale cóż – nic lepszego nie napiszę.
   
   Książka autorstwa Katherine Rundell, kierowana jest w założeniu do młodszego czytelnika, ale śmiało miała przypaść również do gustu temu starszemu.
   
   Ja lubię książki dla dzieci, ważne aby były ciekawe i wciągające.
   
   I taka właśnie wydała mi się powieść „Dachołazy”. Ale tylko do pewnego momentu.
   
   Książka opowiada historię Sophie, z założenia sieroty, która cudem ocalała z katastrofy statku na kanale La Manche, unosząc się na wodzie w futerale po wiolonczeli.
   
   Dziewczynkę przygarnia Charles Maxim – naukowiec, który pokocha ją całym sercem. Więc gdy obojgu grozi wizja rozstania z powodu decyzji opieki społecznej, a dziewczynka wierzy, że jej matka również ocalała z katastrofy, oboje ruszając do Paryża kierując się przypadkowo odnalezioną informacją o wytwórcy futerału na wiolonczelę, w którym uratowała się Sophie.
   
   Zacznę od tego, co spodobało mi się w tej powieści.
   
   Jest to przede wszystkim piękny i bardzo plastyczny język, którym posługuje się autorka.
   
   Potrafiła ona oddać niesamowity klimat Paryża i Londynu oraz wyjątkowo pięknie przedstawić uczucie jakie połączyło Charlesa i Sophie, mimo, że dziewczynka wiedziała, że naukowiec nie jest jej biologicznym ojcem.
   
   W subtelny i ciekawy sposób pokazała próby odkrycia swojego pochodzenia dziewczynki, walkę o realizację marzeń i stawianie czoła przeciwności. Poruszyła również dość trudny temat jakim jest bezdomność wśród dzieci i młodzieży, ukazała go w lekki i nieco bajkowy sposób, ale niepozbawiony odrobiny mroku i smutku.
   
   Najbardziej w tej książce urzekły mnie relacje ojciec – córka, które połączyły Charlesa i Sophie, wcale nie oparte na sztywnych zasadach, ale na zaufaniu, trosce i miłości.
   
   To właśnie historia tej dwójki była dla mnie najbardziej wciągająca, pasjonująca i ciekawa, a dodatkową atrakcja był wątek poszukiwań matki dziewczynki . Co do tego, że ona żyje Sophie była w 100% przekonana, natomiast Charles w 100% przekonany, że jest wręcz odwrotnie.
   
   Mimo to jednak nie zawahał się w poszukiwaniach kobiety i wspierał przybraną córkę we wszystkich jej działaniach.
   
   Mimo, że dałam się wciągnąć w fabułę i zaintrygować, to w pewnym momencie na chwilę straciłam serce do tej książki. Stało się to w chwili, gdy na scenę wkracza Matteo – jeden z tytułowych Dachołazów. Bo wbrew delikatnym sugestiom, dachołazy, to nie magiczne stworzenia czy zwierzęta, ale dzieci, które mieszkają na dachach i nie schodzą nigdy na ulice.
   
   Nie potrafiłam polubić tego chłopca, sama nie wiem czemu, ale denerwował mnie i w moim odczuciu odebrał powieści odrobinę magii. Jego pojawienie się wyhamowało poszukiwania matki Sophie i zepchnęło Charlesa na drugi plan, co negatywnie mnie zaskoczyło.
   
   Sytuację na szczęści ratują kolejni bohaterowie żyjący na dachach czy drzewach, każda z nich to barwna postać i polubiłam ich wszystkich. I mimo, że są „tylko” drugoplanowymi postaciami, to szalenie ubarwiają fabułę.
   
   Patrząc tak ogólnie na powieść, początek mnie zauroczył, środek trochę rozczarował, końcówka zaskoczyła i zachwyciła, co daje całkiem pozytywny wynik. W ogólnym rozrachunku powieść zasługuje na dobrą ocenę, więc można poczuć niedosyt, gdy kończy się szybko, a zakończenie pozostaje otwarte i prócz kwestii najważniejszej, niczego więcej nie wyjaśnia.
   
   Autorka bardzo obrazowo i plastycznie ukazuje świat widziany oczami Sophie i Charlesa, a trzeba przyznać, że ta dwójka bohaterów ma ogromną wyobraźnię i szczególny sposób postrzegania rzeczywistości.
   
   Dzięki temu powieść pełna jest czaru, magii i chwilami robi się aż ciepło na sercu podczas lektury.
   
   Najważniejsze jednak czego nauczył Charles swoją podopieczną określa ten cytat:
   
   „Nigdy nie przekreślaj możliwego”
   
   I taka właśnie jest ta książka, wszystko jest w niej możliwe, ważne aby się nie poddawać i nie tracić wiary. I w moim odczuciu, to jej najważniejsze przesłanie.

   Czy ta recenzja była przydatna? tak | nie
   Napisz pierwszy komentarz
2. 

   Recenzenckie Mistrzostwo Świata

   Ocena: 4/5

   Dodana przez Dominika Z. w dniu 2018-10-15

   Recenzja dotyczy produktu typu: książka
   1 z 1 osób uznało recenzję za przydatną

   [Adres usunięty]
   
   Książka dedykowana dzieciom i młodzieży we mnie zbudziła niemałą ciekawość. Historia nie tylko o nadziei, miłości, ale także o odwadze i uporze. Piękna, emocjonująca i z wartością - taka jest ta książka.
   
   FABUŁA:
   
   Sophie od zawsze uważana jest za sierotę, przecież niemożliwym jest aby ktokolwiek ocalał z wraku statku. Dziewczynka cudem przeżyła katastrofę w futerale po wiolonczeli. Sophie po przepłynięciu kanału La Manche zostaje znaleziona przez naukowca - Charlsa. Mężczyzna wychowuje dziewczynkę od kiedy była niemowlęciem, niestety pewnego dnia los chce ich rozłączyć. Wszystko zmienia list od opieki społecznej, która grozi dziewczynce zabraniem jej do sierocińca. Sophie mając chociaż minimalną nadzieję na to, że matka może żyć postanawia uciec do Paryża. Wie tylko jaki jest adres lutnika, który wykonał futerał na instrument w którym została znaleziona. Postanawia ruszyć w pogoni za swoją mamą, marzeniami i miłością. Nie pozostanie tym razem sama, w podróż uda się z nią Charles. Ukrywają się przed wymiarem opieki społecznej, ale ich zadaniem jest odnaleźć mamę dziewczynki. Naukowiec oddaje całe swoje serce Sophie, ale niestety krytykowany jest za swoje metody wychowawcze. Nie obchodzi nikogo, to że Charles dla dziewczynki jest jedyną rodziną, a i ona czuje się przy nim dobrze i bezpiecznie,. Mają swój szczęśliwy świat, który niestety może w jednej chwili zostać zburzony.Nie brakuje w tej historii też ciężkich tematów takich jak: starta bliskiej osoby, brak tolerancji czy nienawiść. Dzięki temu nie jest przesłodzoną cukierkową opowieścią o dziewczynce, która z wielką nadzieją biegnie przez świat w poszukiwaniu mamy. Poznamy też tytułowe dachołazy, ale nie będę zdradzać kim lub czym są, zajrzycie sami do tej książki a się przekonacie, chyba, że sami się domyślacie? :)
   
   MOIM ZDANIEM:
   
   Opowieść, która budzi ogromne pokłady nadziei. Poniesie na duchu w wiarę w swoje możliwości nie tylko dzieci, ale też dorosłych, które sięgną po tą książkę. Czytając ją widzimy potencjał autorki. Niebanalny język, ale nie skomplikowany oraz bogata wyobraźnia. W jednej chwili możemy przenieść się w całkiem inny świat. Jestem zachwycona całą historią, narracją książki i aurą jaką stwarza. Jest lekka a zarazem przekazuje tak ważne treści, jakich na próżno teraz szukać w innych książkach dla dzieci i młodzieży.
   
   DLA KOGO:
   
   Tak jak wcześniej wspomniałam jest to historia nie tylko dla dzieci. Ja od czasu do czasu lubię sięgnąć po książki dla młodszych czytelników. Niezwykle doceniam to w jaki sposób autorka dociera do różnych grup społecznych. Każde dziecko i każdy dorosły znajdzie w tej powieści wartości dla siebie. Lekki ton książki i jej nieskomplikowana fabuła pozwolą Wam zanurzyć się tej historii na dłuższą chwilę. Szczerze polecam :)

   Czy ta recenzja była przydatna? tak | nie
   Napisz pierwszy komentarz
3. 

   Recenzent Wybitny

   Ocena: 5/5

   Dodana przez Daria L. w dniu 2018-06-12

   Recenzja dotyczy produktu typu: książka
   1 z 1 osób uznało recenzję za przydatną

   : Gdybym miała jednym słowem opisać tę książkę byłoby to słowo ,, Lizak". Tak jak ON jest wielobarwna pod względem emocjonalnym. Radość ściga się ze smutkiem. Strach i zachwyt kłócą się kto wygra ? Jest zaskakująca i uniwersalna, bowiem zasmakuje każdemu ,czy młodemu, czy staremu. Jest piękna i nietuzinkowa. Bohaterowie są znakomicie wykreowani i powiem Ci, że zauroczą każdego z kim się spotkają. Powieść ta jest napisana językiem pięknym lecz lekkim. Znajdziesz tutaj wiele wspaniałych, złotych, a przede wszystkim mądrych myśli. Fabuła wciągnie Cię od pierwszego aż do ostatniego rozdziału. Będziesz kibicować Sophie do końca w jej misji. Autorka sprawnie wplotła w historię takie problemy jak bezdomność, rodzic samotnie wychowujący dziecko czy stereotypy. Książka posiada przepiękny morał: Nigdy nie przekreślaj możliwego. Pokazując przy tym, że nadzieja i wiara potrafią czynić cuda. I na koniec jeszcze dodam tylko jedno ,,Mały Książę" może się zacząć bać, bo nadchodzą ,,Dachołazy" :)

   Czy ta recenzja była przydatna? tak | nie
   Napisz pierwszy komentarz
4. 

   Super Recenzent

   Ocena: 3/5

   Dodana przez Karolina G. w dniu 2017-11-17

   Recenzja dotyczy produktu typu: książka
   1 z 1 osób uznało recenzję za przydatną

   12-letnia Sophie jako niemowlę została znaleziona na środku kanału La Manche w futerale na wiolonczelę, a jej wybawcą został ekscentryczny i optymistyczny naukowiec z Londynu, Charles Maxim, który postanowił przygarnąć ją do siebie i wychować jak własną córkę. Mężczyzna robi wszystko, by dziewczynce niczego nie zabrakło i opiekuje się nią najlepiej, jak potrafi, jednak panna Eliot, surowa pracownica Krajowego Urzędu Opiekuńczego, uważa że nie ma odpowiednich predyspozycji do wychowywania młodej damy, a jego metody budzą zastrzeżenia. Gdy Charles dostaje wiadomość od komisji o pozbawieniu go opieki nad Sophie i zamiarze umieszczenia jej w sierocińcu, oboje postanawiają uciec i wyruszyć do Paryża w poszukiwaniu matki dziewczynki, mimo iż szanse, że przeżyła katastrofę statku są bardzo małe…
   
   „Dachołazy” autorstwa brytyjskiej pisarki, Katherine Rundell, to moje pierwsze spotkanie z jej twórczością i bez wątpienia mogę je zaliczyć do udanych. Zwykle nie sięgam po książki skierowane do młodszych czytelników, jednak ten tytuł wyjątkowo przykuł moją uwagę, a po zapoznaniu się z licznymi pozytywnymi opiniami na zagranicznym portalu goodreads moja ciekawość tylko wzrosła, dlatego nie wahałam się ani chwili. Dzieło Katherine Rundell okazało się lekturą nietuzinkową i magiczną, w której nie brakuje niesamowitych przygód, błyskotliwych dialogów i zaskakujących zwrotów, dlatego śledziłam tę historię z prawdziwą przyjemnością, nie mogąc się od niej oderwać. Na uwagę zasługuje też świetna kreacja bohaterów, którzy są niepowtarzalni i wielowymiarowi i z pewnością budzą sympatię. „Dachołazy” to mądra, niebanalna i wartościowa lektura, która napawa optymizmem, wzrusza i zachęca do refleksji. Brytyjska pisarka stworzyła wyjątkową i barwną historię o poszukiwaniu, przyjaźni oraz sile miłości, determinacji i nadziei, dzięki którym niemożliwe staje się możliwe. Serdecznie zachęcam do sięgnięcia po tę pozycję, zwłaszcza entuzjastów literatury dziecięcej. Jestem pewna, że się nie zawiedziecie! ;)
   
   [Adres usunięty]

   Czy ta recenzja była przydatna? tak | nie
   Napisz pierwszy komentarz
5. 

   Super Recenzent

   Ocena: 4/5

   Dodana przez Justyna D. w dniu 2017-10-22

   Recenzja dotyczy produktu typu: książka
   1 z 1 osób uznało recenzję za przydatną

   Powieść młodej pisarki rozgrzewająca serca czytelników - tych młodszych, jak i starszych. Dachołazy to pierwsza książka autorstwa Katherine Rundell, jaka za niedługo zagości na polskim rynku wydawniczym. Z kolei za granicą autorka wydała bardzo dużo książek i zyskała całkiem sporą popularność. Jej powieści głównie skierowane są do młodszych czytelników - dzieci, młodzieży. Jednakże sens płynący z treści również trafia i do tych starszych.
   
   25 października 2017 roku na półkach polskich księgarń będzie można znaleźć Dachołazy - z kolei ja już dzisiaj przybliżę Wam o czym ta powieść jest i czy warto ją przeczytać.
   
   Wszyscy myślą, że Sophie jest sierotą. Rzeczywiście, nie potwierdzono, aby jakakolwiek kobieta ocalała z wraku, który opuściła Sophie, dryfując w futerale po wiolonczeli przez kanał La Manche. Sophie jednak pamięta widok matki wzywającej pomocy. Jej opiekun mówi, że to niemal niemożliwe, aby jej matka wciąż żyła, jednak „niemal" oznaczało, że taka możliwość istniała. Dlatego kiedy nadszedł list z opieki społecznej, z którego wynikało, że grozi jej sierociniec, Sophie postanowiła wziąć sprawy w swoje ręce. Uciekła do Paryża, aby odnaleźć matkę, wyposażona w jedną jedyną wskazówkę - adres lutnika, który wykonał wiolonczelę. Kim są tytułowe dachołazy i czy pomogą jej odnaleźć mamę?
   
   W powieści Rundell na pierwszy plan wysuwa się nietypowy warsztat pisarski autorki - niby to dziecięcy, a jednak nie do końca. Trzecioosobowa narracja daje nam wnikliwy wgląd w życie bohaterów: Sophie, dziewczynki, którą znaleziono w dryfującym przez kanał La Manche futerale po wiolonczeli, oraz jej opiekuna - Charlesa, ekscentrycznego naukowca. Dorastanie pod skrzydłami tak nietuzinkowej osoby, jaką był Charles odcisnęło mocne piętno na charakterze Sophie, która jest... dosyć nietypowym dzieckiem. Dziewczynka bowiem usilnie wierzy w to, że jej mama wciąż żyje, i że jako niemowlę była w stanie zapamiętać wygląd kobiety. Ogromnie podobało mi się to, że naukowiec - osoba, która powinna patrzeć na świat przez pryzmat faktów i tego, co zostało udowodnione za pomocą mocnych dowodów, jest w stanie uwierzyć niedorzecznym słowom dziecka - dlatego, że je kocha i wierzy w siłę nadziei.
   
   Nigdy nie przekreślaj niemożliwego.
   
   Choć książek o sierotach jest wiele, to ta zdecydowanie stanowi wyjątkową pozycję literacką. Autorka skupia się nie tylko na postaci Sophie czy Charlesa, ale stawia przed czytelnikiem również inne nietypowe charaktery, które potrafią na długo zapaść w pamięci oraz sercu. To historia wielu osób - dzieci, które swe miejsce odnalazły w ukryciu, tuż nad głowami niczego nieświadomych ludzi. Katherine Rundell posiada nadzwyczajną wyobraźnię. Nie bez powodu książka Dachołazy otrzymała dwie nagrody (Nagrodę Literatury Dziecięcej Waterstonesa oraz Nagrodę Blue Peter) i trzy nominację (Medal Carnegie, Nagroda Guardiana za powieść dziecięcą, UKLA Children's Book Award).
   
   Kim są tytułowe Dachołazy? Odpowiedzi na to pytanie wyczekiwałam z niecierpliwością. Choć po samej nazwie można się co nieco domyślić, to i tak świat, który stworzyła autorka totalnie mnie urzekł, bowiem Rundell stworzyła coś tak nietypowego (i prawdopodobnego) tuż obok nas. Co jeżeli faktycznie dachy budynków są zamieszkane przez zapomnianych ludzi?
   
   Powieść czyta się niezwykle szybko - wydawnictwo specjalnie dobrało rozmiar czcionki oraz interlinii, tak by młodsi czytelnicy nie mieli żadnych problemów z przyswajaniem treści. Dialogi, choć proste, to kryją w sobie głębszy sens. Autorka bawi się klimatem powieści, bohaterami. Przeplata delikatność z wartą akcją, czczą nadzieję z zaskakującymi aktami odwagi. Dachołazy to to lapidarna powieść o rozległych wartościach: o miłości rodzinnej, przyjaźni, o sile nadziei i odnalezieniu swego miejsca na świecie.
   
   Wkrótce w Polsce ukaże się najnowsza książka autorki "Odkrywca".
   
   więcej recenzji na: ksiazkowa-[Adres usunięty]

   Czy ta recenzja była przydatna? tak | nie
   Napisz pierwszy komentarz

Pokaż pozostałe 3 recenzje

Komentarz

Twoja ocena:

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

Dodaj recenzję