Czarny amulet. Kroniki Jaaru. Tom 2

Ta część Kronik Jaaru znacznie bardziej przypadła mi do gustu.

Kate zaczyna poznawać czary, latanie na miotle i cały świat czarownic. Ciągle grozi jej jednak niebezpieczeństwo. Dziewczyna nie wie komu może zaufać, a kto knuje przeciwko niej. Pewnie na jej miejscu też byłabym podejrzliwa.

Kiedy i czy w ogóle będzie mogła czuć się bezpiecznie? I jakie niebezpieczeństwa czekają na nią tym razem? Jaką rolę odegra Johnatan?

Tego już nie powiem.

Druga część zawładnęła mną do końca i pochłonęła na dwa dni. Tak garnki stały brudne, obiad nie ugotowany, ale z zapartym tchem śledziłam dalsze losy Kate. W przypadku tej książki od pierwszych stron mamy wartka akcję i cały czas coś się dzieje. Głowna bohaterka coraz odważniej wkracza w świat magii, o którym do tej pory nie zdawała sobie sprawy. Z przyjemnością obserwujemy jak młoda nastolatka staje się początkującą czarownicą, a towarzyszy jej osobisty asystent. Dla mnie osobiście pierwsza część wydawała się zbyt nużąca i zawierała może i zbędne opisy, zbyt naiwna i dziecinna. Czarny Amulet zawładnął mną bez reszty. Uważam, że autor wyciągnął lekcję z pierwszej części i jeśli ta seria ma tak wyglądać, koniecznie sięgam po kolejną. Po przeczytaniu pozostawiła we mnie takiego "książkowego" kaca. Oczywiście na pochwałę zasługuje piękne wydanie książki.

Kate już wie, że jest czarownica, spotkała także swojego Feta i poradziła sobie z jednym niebezpieczeństwem. Teraz wyjeżdża zamiast z przyjaciółką, to z innymi czarodziejami. W tym tomie opisy ustępują akcji i nowym wyzwaniom jakie czekają na dziewczynę. Poznajemy kolejne postacie, inne rodzaje magii i magiczne atrybuty. Czyta się z przyjemnością, polecam.

Po miesiącu to moje drugie spotkanie w twórczością Adama Fabera, a może raczej powinnam napisać moje drugie spotkanie z Jaarem. Dzięki portalowi C[Adres usunięty] mam przyjemność poznawać kolejne tomy Kronik Jaaru. Choć nie jestem dzieckiem, nastolatką, a nawet młodą osobą, to bawię się wyśmienicie. Przyznam się wam w sekrecie, że wciągnęła mnie ta fantastyczna przygoda i choć uważam, że porównywanie jej do serii o Harrym Potterze jest sporym nadużyciem, to miło spędzam czas i relaksuję się czytając historię, która powstała w głowie Adama Fabera.

Jak bardzo może zmienić się życie, gdy dowiadujesz się nagle, że jesteś czarownicą? O tym wciąż dowiaduje się bohaterka opowieści Fabera, Kate Hallander. Teraz przed nią mnóstwo nauki. Musi w dość krótkim czasie przyswoić sobie zaklęcia, rozumienie snów oraz inną potrzebną wiedźmom wiedzę, nie zapominając o zwyczajach, które krótko mówiąc są odmienne od tego do czego dziewczyna przywykła. A do tego komuś bardzo zależy żeby unieszkodliwić młodą czarownicę. W związku z czekającą ją nauką odwiedza wraz z ciotką i jeszcze kilkoma osobami miasteczko czarownic Hagsborough, w którym jest najprawdziwsza magiczna biblioteka (jak ja bym chciała się tam choć na chwilkę przenieść).

Adamowi Faberowi udało się to, co nie zawsze wychodzi innym pisarzom. Chodzi mi oczywiście o przekleństwo drugiego tomu. W tym przypadku jest inaczej, bo Czarny amulet jest dużo lepszy od Księgi Luster. Może dlatego, że nie ma tutaj nużących wprowadzeń, tylko od razu wiele się dzieje, tak że czytelnik musi się wysilić żeby nadążyć za bohaterami. A propos bohaterów. W tej kwestii autor również poradził sobie lepiej. Bardzo dobrze zbudowane postaci, które (jak ja lubię to przyznać) lubi się od pierwszych zdań w książce. I choć wydawało mi się to niemożliwe, to coraz bardziej podoba mi się, pełna sprzeczności Kate. Bywa, że chciałabym ją rozerwać na kawałki, ale cieszę się, że udaje jej się wychodzić cało z różnych opresji.

I oczywiście jest Jonathan, którego poznaliśmy trochę w pierwszej odsłonie Kronik Jaaru. Ale dopiero teraz Faber tak naprawdę pozwolił nam poznać tę postać. Co jest takiego wyjątkowego w Jonathanie, oprócz tego, że ewidentnie podoba się Kate? Tego wam nie zdradzę, bo zepsułabym wam całą zabawę. Powiem tylko, że autor przedstawia nam naprzemiennie losy Kate i Jonathana. Dzięki temu możemy się dowiedzieć więcej o jego przeszłości, która do te pory była osnuta mgłą tajemnicy. A jakie wnioski z odkrycia prawdy o sobie wyciągnie Jonathan i czy coś więcej połączy go z Kate, niech zostanie na razie moją słodką tajemnicą.

Moje drugie odwiedziny w Jaarze (i nie tylko) uważam za bardzo udane. Otrzymałam kilka odpowiedzi na nurtujące mnie pytania, ale mam wrażenie, że zagadek i sekretów Adam Faber naszykował dla nas znacznie więcej. I co z tego, że dowiadujemy się trochę więcej o kamieniu, którego powierniczką jest Kate? Nadal to wszystko jest bardzo mętne i już nie mogę się doczekać, żeby zatonąć w trzecim tomie Kronik Jaaru.

Z pełną odpowiedzialnością za swoje słowa gorąco polecam wam lekturę Czarnego amuletu, jednakże uważam, że i tak w pierwszej kolejności należy się zapoznać z Księgą Luster. Ja już nie mogę się doczekać trzeciej części. Mam nadzieję że choć trochę zachęciłam was do sięgnięcia po te książki. Tym z was, którzy dadzą im szansę życzę przyjemnej lektury.

To już drugi tom przygód Kate.Tym razem dziewczyna wybiera się z ciotką do miasteczka gdzie ma poznać lepiej swoje magiczne zdolnosci.W wyprawie toważyszą jej nowo poznane dwie dziewczyny i chłopak .Czy okażą się godnymi zaufania przyjaciólmi?

W Czarnym amulecie Adam Faber zabiera nas znów do historii Kate, młodej czarownicy, która szkoli się pod czujnym okiem swojego fera, Fiona. Tym razem z ciotką i kilkoma innymi osobami związanymi z magią wyjedzie na wakacje, by uczyć się nowych umiejętności i odkrywać sekrety. W tej części poznajemy też lepiej Jonathana i jego własne zdolności.

Fabuła jest dosyć ciekawa. Razem z Kate możemy lepiej poznawać świat, który wciąż potrafi ją zaskoczyć. Dziewczyna poza nauką spędza też czas na pozbyciu się tajemniczego prześladowcy ze snów. Choć ogólnie dobrze czytało mi się tę część, to niektóre wątki były zbyt rozwlekłe, a inne niedopracowane, przez co pozostawiły po sobie poczucie niedopowiedzenia i pewnej nudy. Tak jak ostatnio, niezbyt podoba mi się wprowadzanie do fabuły takich rzeczy jak rozdawanie tarota czy pełen opis tego, jak wywołać ducha. Zwłaszcza w książce młodzieżowej.

Nie jest to moim zdaniem dobra kontynuacja cyklu. Choć ma parę plusów (ciekawy pomysł, dobrze skonstruowane czarne charaktery i niezwykły świat Jaaru), to czasami zdawały się one znikać pod naporem wad i niedopracowań. Mam jednak nadzieję, że kolejne tomy okażą się zdecydowanie lepsze.

W Czarnym amulecie Adam Faber zabiera nas znów do historii Kate, młodej czarownicy, która szkoli się pod czujnym okiem swojego fera, Fiona. Tym razem z ciotką i kilkoma innymi osobami związanymi z magią wyjedzie na wakacje, by uczyć się nowych umiejętności i odkrywać sekrety. W tej części poznajemy też lepiej Jonathana i jego własne zdolności.

Fabuła jest dosyć ciekawa. Razem z Kate możemy lepiej poznawać świat, który wciąż potrafi ją zaskoczyć. Dziewczyna poza nauką spędza też czas na pozbyciu się tajemniczego prześladowcy ze snów. Choć ogólnie dobrze czytało mi się tę część, to niektóre wątki były zbyt rozwlekłe, a inne niedopracowane, przez co pozostawiły po sobie poczucie niedopowiedzenia i pewnej nudy. Tak jak ostatnio, niezbyt podoba mi się wprowadzanie do fabuły takich rzeczy jak rozdawanie tarota czy pełen opis tego, jak wywołać ducha. Zwłaszcza w książce młodzieżowej.

Nie jest to moim zdaniem dobra kontynuacja cyklu. Choć ma parę plusów (ciekawy pomysł, dobrze skonstruowane czarne charaktery i niezwykły świat Jaaru), to czasami zdawały się one znikać pod naporem wad i niedopracowań. Mam jednak nadzieję, że kolejne tomy okażą się zdecydowanie lepsze.

Mój ulubiony tom "Kronik Jaaru" – "Czarny Amulet". Jest to jedno z najlepszych rozwinięć pierwszego tomu jaki do tej pory czytałam, niemal idealne. Po dwóch miesiącach od dowiedzenia się, że coś takiego jak magia w ogóle istnieje i, że Kate jest czarownicą, życie głównej bohaterki zmienia się diametralnie. Ciocia Hillena stara się wyjaśnić wszystko swojej bratanicy, a nic tak dobrze jej w tym pomoże jak księżycowy dom. Zabiera więc tam Kate razem ze swoją przyjaciółką Selene i trójką nastolatków, by kształcili swoje moce. Jest to w pewnym rodzaju obóz magii, na którym bohaterowie uczą się na przykład latania na miotle. Faber świetnie rozwinął wątek Jonathana, który razem z matką wyjeżdża do miasteczka niedaleko księżycowego domu, by rozwikłać tajemnice swojego nieżyjącego ojca. Prawda jest przerażająca zarówno dla niego jak i całego świata magicznego i niemagicznego.

Jest to książka naprawdę świetna, intrygująca, momentami nawet przerażająca. Osobom, które jeszcze nie czytały "Księgi Luster" polecam zapoznać się z nią, a tym, którzy już przeczytali i się im podobała, mówię - CZYTAJCIE CZARNY AMULET! Nawet jeżeli Księga Luster wam się nie podobała, dajcie szansę drugiemu tomowi.

Młoda czarownica spędza jak najwięcej czasu na magicznych naukach ze swoim ferem Fionem. Zbliżają się wakacje i Kate planuje odpoczą i spędzić je ze swoją przyjaciółką Mel pod namiotami. Jednak ciotka Hillena ma inne plany. Wraz z Selene i jej rodziną chcą wybrać się do miasteczka czarownic Hagsborough. Mają poświęcić czas nauce latania i dalszym szkoleniu w magicznej bibliotece. Jednak szybko okazuje się, że lektura książek i podbój nieba na miotle muszą poczekać. Kate zaczynają nawiedzać dziwne sny, a wszyscy wokół wydają się jej podejrzani.

W tym tomie dowiemy się więcej na temat Jonathana, którego poznaliśmy powierzchownie w Księdze Luster. Przybywa również do Hagsborough, aby przyjrzeć się bliżej rodzinnej tragedii, w której zginął przed laty jego ojciec. Jonathan odkrywa nie tylko źródło swoich dotychczasowych zdolności, ale prawdę, którą być może wolałby ostatecznie nie poznawać.

Losy Kate i Jonathana krzyżują się w końcu, złe siły sprowadzają ich do Jęczącego Lasu, będącego świadkiem strasznych wydarzeń sprzed lat. Tym razem we dwójkę stawią czoła złu, które kryło się w sercach osób, o które by nigdy tego nie podejrzewali. Dowiemy się również więcej na temat przepowiedni oraz kamienia noszonego w sercu Kate.

Czarny amulet przeczytałam z wielką przyjemnością i bardzo szybko. Coraz lepiej poznajemy Jaar oraz świat czarodziejów i czarownic, a to niezwykle fasynująca przygoda. Magia pochłania nie tylko nowicjuszkę Kate, ale rówież czytelnika. Mam nadzieję, na równie udaną lekturę kolejnych tomów. Książkę odebrałam za punkty w portalu Czytam Pierwszy.

„Czarny amulet” to drugi tom Kronik Jaaru Adama Fabera. Życie Kate zmieniło się nie do poznania odkąd dowiedziała się o istnieniu magii. Jednak nadal jest tylko początkującą czarownicą i musi się dużo nauczyć. Na szczęście ma Fiona, który stara się jak może. Podrzuca jej masę notatek i pomaga w zdobyciu praktycznej wiedzy. Ciotka Kate uważa, że najlepiej będzie jak dziewczyna zacznie przebywać wśród osób, które z magią mają do czynienia od urodzenia. W taki sposób Kate wybiera się na przymusowy wyjazd wakacyjny, do Hagsborough. Poznaje tam rówieśników, a znajomość rozpoczynają od nauczenia młodej czarownicy latania na miotle. Jednak nie wszystko układa się tak dobrze. W jej życiu pojawia się senny prześladowca, a Kate zaczyna grozić niebezpieczeństwo.

Ta część podobała mi się dużo bardziej od pierwszej. Przede wszystkim już od samego początku powieści dużo się dzieje. Mam wrażenie, że w „Księdze luster” autor skupił się przede wszystkim na przedstawieniu nam nowego świata, a w drugiej części przeszedł do faktycznych wydarzeń, które chciał opisać. Jako duży plus odbieram dużo większą obecność i wpływ na fabułę Jonathana. Bardzo polubiłam tego bohatera i mam nadzieję, że w następnych częściach również go nie zabraknie. Natomiast minusem nadal jest dla mnie reklamowanie tej książki jako „żeńskiej wersji Harrego Pottera”. Wpływa to porównywanie obu pozycji i wyszukiwanie elementów wspólnych. Zauważyłam podobieństwo np. między domem Selene, a domem Weasleyów. Kolejna taka rzecz to schody w domu wuja Jonathana, które zachowują się identycznie jak te w Hogwarcie. Myślę, że normalnie nie zwróciłabym na to uwagi. Małym minusem jest też plot twist w książce, który dla mnie był zupełnie przewidywalny. Zdaje sobie jednak sprawę z tego, że jest to pozycja adresowana głównie do młodszych czytelników, więc przymykam na to oko. W ogólnym rozrachunku książka bardzo mi się podobała. Była wciągająca i czuć było magiczny klimat świata przedstawionego. Na pewno będę sięgać po kontynuację, a tej części daję ocenę 4,5/5. Książkę odebrałam za punkty w portalu Czytam Pierwszy.

Odkąd Kate poznała prawdę o świecie czarownic, nic nie jest już takie samo. Dziewczyna ma swojego fera, który stara się ją w ten świat wprowadzić. Babcia ma dla niej inne jednak plany, zabiera ją na wakacje do małego miasteczka, gdzie wychowują się inni czarownicy w jej wieku i mają ją uczyć. Jednocześnie poznajemy bliżej Jonathana i jego historię. Czy niebezpieczeństwo się skończyło? Czy to co posiada Kate, może sprowadzić na nią kolejne kłopoty?

Dawno nie odwiedzałam Jaaru i w sumie stęskniłam się za tym światem. Tutaj jednak tej krainy było bardzo mało, ponieważ główna akcja dzieje się w małym miasteczku, gdzie Kate ma uczyć się podstaw magii oraz kilku miejscach w pobliżu. Przez co było mi przykro, bo podobał mi się ten świat bardzo! No ale przejdźmy do sedna.

Ta część była dla mnie o wiele lepsza niż poprzednia. Po pierwsze były dwie narracje, dzięki czemu nie musiałam ciągle czytać o rozmyśleniach Kate, które nie były już tak irytujące, chociaż teorie spiskowe i szukanie dziury w całym, już tak! Za to narracja Jonathana była od samego początku wciągająca i tajemnicza. Bardzo mi się spodobała i mogłabym poznać resztę historii właśnie z jego perspektywy.

Co do bohaterów to mamy ich całkiem sporo, jednak jeśli mam być szczera to żadna praktycznie postać nie przypadła mi jakoś szczególnie do gustu, oprócz Jonathana, którego bardzo polubiłam. A reszta po prostu była i miała tam jakiś wkład w fabułę, ale jakoś nieszczególnie zapadły mi w pamięć.

Za to było mi przykro, bo książka okazała się bardzo przewidywalna. Nie mam pojęcia dlaczego, ale potrafiłam wskazać wszystkie osoby, które okazały się zdrajcami i przewidzieć jaki może być finał tego wszystkiego. Zastanawiam się, czy to ja mam takie wyczucie, czy to było proste do stwierdzenia.

Także podsumowując, Czarny amulet to bardzo dobra kontynuacja. Spodobała mi się o wiele bardziej od poprzedniczki i chętnie zapoznam się w najbliższym czasie z kolejnym tomem. To powieść, która zabierze Was w świat czarownic, wspaniałych bibliotek i zaczarowanych lasów. Z pewnością trudno będzie się od niej oderwać!

Odkąd Kate poznała tajemniczy Jaar, dzięki magii jej życie uległo całkowitej zmianie. Nie jest już zwykłą nastolatką, a początkującą czarownicą. Pewnego dnia niespodziewania otrzymuje od swojej nauczycielki ( pani Blackout ) czarny amulet, bardzo podobny do jej własnego. Niedługo później,

na przekór swoim planom, wyjeżdża ze swoją ciotką do Hagsborough - miasta pełnego wiedźm. W czasie tych wakacji poznaje nowych przyjaciół, ale też i prześladowcę, który nawiedza jej sny. Wraz z Fionem próbują odkryć kim może ON być. Podejrzenia Kate padają jednak na niemal każdego z jej otoczenia. W tym samym miejscu i czasie ląduje też Jonathan - szkolna miłość Kate. Przywiedziony snami i tajemnicą swojej mocy, zamierza odkryć sekrety na temat swojego zmarłego ojca. Co ukrywają nowi przyjaciele Kate ? Co takiego znajduje się w Jęczącym lesie ? Oraz najważniejsze pytanie,które zadają sobie wszyscy.....czy Kate będzie z Jonathanem ? ( Żartuję 😉. Chociaż może nie do końca...) Uważam, że książka jest świetną kontynuacją ,, Księgi Luster ". Jeśli jeszcze nie zakochaliście się w ,, Kronikach Jaaru '' to ,, Czarny amulet '' pochłonie Was do reszty. Polecam i zapraszam do śledzenia mojego bloga [Adres usunięty] oraz [Adres usunięty]

Adam Faber po raz kolejny przenosi czytelników do magicznego świata, którego klimat w tej części czuć jeszcze bardziej. Kate jest bardziej dojrzała, chociaż częste humorki dalej są na porządku dziennym. Jednak jest to kapryśna nastolatka i podoba mi się, że właśnie w ten sposób została wykreowana. Bardzo ją polubiłam i to już w poprzedniej części. Fion już nie jest tak bardzo optymistycznie nastawiony do świata, jak w Księdze luster, ale w dalszym ciągu jest bohaterem ciekawym i barwnym. W tej części pojawiają się również czarne charaktery, które wydaje mi się, że są o wiele ciekawiej przedstawione.

Adam Faber po raz kolejny przenosi czytelników do magicznego świata, którego klimat w tej części czuć jeszcze bardziej. Kate jest bardziej dojrzała, chociaż częste humorki dalej są na porządku dziennym. Jednak jest to kapryśna nastolatka i podoba mi się, że właśnie w ten sposób została wykreowana. Bardzo ją polubiłam i to już w poprzedniej części. Fion już nie jest tak bardzo optymistycznie nastawiony do świata, jak w Księdze luster, ale w dalszym ciągu jest bohaterem ciekawym i barwnym. W tej części pojawiają się również czarne charaktery, które wydaje mi się, że są o wiele ciekawiej przedstawione.

Wydanie tej serii po porostu zachwyca! Twarda oprawa, cudowne, klimatyczne okładki i mnóstwo ozdobników w środku sprawiają, że z ogromną przyjemnością pochłania się kolejne strony. Owszem, to treść jest najważniejsza, ale nie ukrywajmy, że piękne okładki umilają czytanie okładkowym srokom.

Na koniec wspomnę jeszcze o bezsensownym porównaniu Kronik Jaaru do Harrego Pottera. Kate Hallander nigdy nie będzie jak Harry Potter. To jest inny świat, inne problemy, inna magia i całkiem inni bohaterowie. Harry Potter jest jedyny w swoim rodzaju i porównywanie tej serii do niego jest strzałem w kolano.

Czarny amulet to drugi z kolei tom z serii Kroniki Jaaru. Tom pierwszy Księga luster mnie nie zachwycił, ponieważ spodziewałam się żeńskiej wersji Harry’ego Pottera. Jak jest w przypadku Czarnego amuletu? Zdecydowanie jest to dużo lepsza część niż poprzednia. Tamtą czytało mi się z trudem, a tą pochłonęłam w jeden dzień. W porównaniu do tomu pierwszego w tym dużo więcej się działo, praktycznie od samego początku akcja się rozkręca. Nasza główna bohaterka poznaje młode wiedźmy i magiczne istoty podczas wakacji w Hagsborough, do którego wysłała ją ciotka, która postanowiła, że nie będzie ukrywała przed Kate czym jest magia. Mogłoby się wydawać, że teraz będzie już tylko lepiej. Jednak nie wszystko jest takie kolorowe. Kate niestety bardzo odbiega wiedzą i umiejętnościami od innych. „Zdobywa” też sennego prześladowcę. W tej części było też więcej Jonathana z czego bardzo się ucieszyłam, bo w tomie pierwszym jego mała obecność mi przeszkadzała. W końcu poczułam klimat Harry'ego Pottera. Magia „wylewa” się tutaj praktycznie z każdej strony. Muszę przyznać, że Czarny amulet bardzo mnie zaskoczył. Oczywiście na duży plus. Po Księdze luster dużo po najnowszej części się nie spodziewałam, a tu taka niespodzianka. Jeśli autor z każdą kolejną częścią będzie się tak poprawiał, to naprawdę z wielką chęcią będę sięgała po każdą jego nową pozycję. Trzeba też wspomnieć o kolejnej bardzo ładnej okładce. Zdecydowanie Czwarta Strona wie jak zadowolić każda okładkową srokę. Podsumowując tom drugi uważam za bardzo udany i z niecierpliwością oczekuję na Siedem bram.

Ciężko być pełnoetatową wiedźmą, zwłaszcza taką, która została wybrana, by pełnić niezwykłą misję, kiedy o magii nie wie się praktycznie nic. Choć Kate dowiedziała się o swoich magicznych korzeniach już jakiś czas temu, wciąż stara się wykrzesać drzemiące w niej moce. Mimo wsparcia rezolutnego feera Fiona, dziewczynie ciężko skupić się na nauce, kiedy w jej życiu ciągle dzieją się niesamowite rzeczy- nawet jak na standardy magiczne.

By pomóc nieco bratanicy (czytaj: przyśpieszyć jej powolny proces magicznej nauki), ciotka Hillena postanawia zabrać Kate na prawdziwie wiedźmie wakacje. W teorii ma to być przyjemny czas, który dziewczyna spędzi z innymi młodymi czarodziejami, jednak ciężko wykrzesać z siebie entuzjazm, kiedy sny zamieniają się w koszmary, a nowi przyjaciele z każdym dniem zachowują się coraz bardziej tajemniczo i podejrzanie. Ale to w końcu Kate. Chyba nie spodziewaliście się, że jej wakacje będą nudne?

Przypadek sprawia, że w tym samym miasteczku wakacje spędza Jonathan- kolega ze szkoły, na którego Kate niegdyś rzuciła czar miłosny. Choć czar okazał się nieudany, dziewczyna przekonuje się, że jej uczucia są nadal aktualne. Jak dla mnie autor całkowicie spartaczył wątek romansowy w tej historii (co mam nadzieję jeszcze naprostuje w kolejnych tomach), ale bardzo spodobał mi się pomysł by znacznie rozszerzyć wątek samego Jonathana, jego tajemniczych zdolności i tajemnic z przeszłości. Choć w „Księdze Luster”, ten bohater nie miał okazji zrobić na mnie najlepszego wrażenia, teraz stał się jedną z moich ulubionych postaci. Na uwagę zasługują także nowi bohaterowie, którzy pojawiają się w opowieści (i jak się okazuje, odegrają bardzo ważną rolę w całej serii). Są tajemniczy, mają intrygujące moce i dają opowieści duży zastrzyk dynamizmu.

Od pierwszej chwili niezwykle zafascynowało mnie miasteczko, w którym bohaterowie spędzają wakacyjny czas. Choć znajduje się w naszym świecie, pełne jest wiedźm i miejsc przeznaczonych tylko dla wtajemniczonej Społeczności. Nie zdziwcie się jeśli nad głową nagle przeleci Wam wiedźma na miotle, albo po drodze przejedzie nawiedzone auto bez kierowcy. Autor i tym razem dał niezwykły popis wyobraźni, a ja chłonęłam magiczną wiedzę całą sobą. Bardzo doceniam fakt, że Pan Faber choć bazuje na znanych magicznych motywach, każdy z nich interpretuje na swój własny autorski sposób, dzięki czemu cała historia zyskuje niesamowicie oryginalny wydźwięk.

O CZYM? „Czarny amulet”, to druga odsłona cudownie magicznego cyklu „Kronik Jaaru”, który urzeka baśniowością, wartką akcją i niesamowicie barwnymi postaciami. Choć pierwszy tom wydał mi się odrobinę zbyt naiwny i dziecinny, tym razem wsiąkłam bez reszty i wręcz nie mogę się nasycić magią tej niezwykłej opowieści. Mam nadzieję, że przed nami jeszcze wiele tomów serii o zwariowanej wiedźmie Kate i jej barwnych przyjaciołach. Biorąc pod uwagę nieograniczoną wyobraźnię autora i fakt, że stale podnosi poprzeczkę, wkrótce może się okazać, że uniwersum „Kronik” stanie się równie rozbudowane i sławne, co te znane z innych, zagranicznych serii o młodych czarodziejach. Jestem pewna, że ta historia całkowicie Was zaczaruje.

Poszukujecie książki pełnej czarów, magicznych istot oraz tajemniczych artefaktów o wielkiej mocy? Jeśli tak to trafiliście idealnie! Ponieważ dziś pragnę Was zaprosić na wspaniałą kontynuację przygód Kate Hallander, która tym razem zaprezentuje się Wam jako początkująca wiedźma. Jednak jeśli myślicie, że to oznacza koniec kłopotów Kate i Fiona to grubo się mylicie. Tym razem na tą dwójkę czeka jeszcze więcej niebezpieczeństw niż w pierwszym tomie „Kronik Jaaru”.

„Czarny amulet” bardzo pozytywnie mnie zaskoczył. Okazał się o wiele lepszy od „Księgi luster”. W porównaniu do niej dzieje się tutaj zdecydowanie dużo więcej. Już od samego początku jesteśmy rzuceni w wir akcji, a magia wylewa się (dosłownie) z każdej strony. Autor tym razem nie marnuje czasu na zbędne wyjaśnienia i nie prowadzi czytelnika za rączkę. Wręcz przeciwnie! Tutaj pozwala nam samym dochodzić do wszystkiego krok po kroku, a kiedy wydaje nam się, że odkryliśmy rozwiązanie zagadki Adam Faber ponownie nas zaskakuje i przyprawia o kolejny dreszczyk emocji. Lektura tej książki naprawdę mnie pochłonęła.

W kontynuacji „Kronik Jaaru” możemy zaobserwować znaczną poprawę warsztatu literackiego autora. Bohaterowie w końcu przestali być nijacy i nareszcie jesteśmy w stanie powiedzieć o nich coś więcej niż to, że mają dar do pakowania się w kłopoty. Na dodatek w tej części mój największy zarzut poprzedniego tomu, czyli przeznaczenie dla młodszego grona czytelników, został obalony przez wprowadzenie bardziej dojrzałych wątków. Za co ogromny plus ode mnie.

Podobnie jak w przypadku „Księgi luster” okładka „Czarnego amuletu” jest wprost zachwycająca. Ta złoto-brązowa kolorystka idealnie kojarzy się z magią. Zapewne nie pierwszy raz się powtórzę to mówiąc, ale Czwarta Strona ma jedne z piękniejszych okładek na polskim rynku wydawniczym.

„Czarny amulet” to fantastyczna kontynuacja przygód Kate Hallander, która jest w stanie zachwycić nawet najbardziej wymagającego czytelnika. Osobiście już nie mogę się doczekać jej kontynuacji. Gorąco polecam!

Aleksandra

Szukaj mnie na:

[Adres usunięty]

[Adres usunięty]

Ciotka Kate wie, że nie zapobiegnie nieuniknionego i żeby zapewnić dziewczynie większe szanse na przetrwanie, postanawia wysłać ją na wakacje do wioski Hagsborough. To właśnie tam, Kate będzie zgłębiać tajniki magii i rozwijać swoją moc. Po przybyciu do szkoły, nastolatka poznaje inne młode wiedźmy, których zaawansowane umiejętności zostawiają ją daleko w tyle. Jednak nowicjuszka może liczyć na pomoc nowych znajomych. Od tej chwili zaczyna się nowa i pełna niebezpieczeństw przygoda.

I tym razem możemy się zachwycać cudownie uroczą okładką.

Adam Faber po raz kolejny zabiera nas w świat pełen magii i fantastycznych przygód, bazujący na mitach i legendach. Bardzo przyjemnie było ponownie zagłębić się w tą klimatyczną krainę. Pióro Adama zalicza się do tych lekkich i prostych w odbiorze, więc czytelnikowi łatwo jest wciągnąć się w lekturę. Tym razem akcja napędzana jest, zdecydowanie większą ilością niespodziewanych zwrotów akcji. Główna bohaterka jest jakby wyrazistsza, niż w poprzednim tomie. Z czystym sumieniem mogę stwierdzić, że „Czarny amulet” jest naprawdę udaną kontynuacją „Księgi Luster”.

Recenzja z bloga: Zatraceni w Kartkach

Kate nie jest już świeżakiem w Jaarze, tylko początkującą wiedźmą. Postanawia, że w wakacje wybierze się w magiczną podróż do miasteczka wiedźm. Tam poznaje inne młode wiedźmy. W snach poznaje swojego prześladowcę, który tak naprawdę może być każdym, kogo Kate zdążyła spotkać.

Pierwsza część była wprowadzeniem. Czarny Amulet jest świetnym rozwinięciem. Adam Faber wysyła nas do Kate, kiedy ona już się szkoli do swojej roli.

Akcja w drugiej części jest żywsza. Kiedy w pierwszej części zachwycaliśmy się pięknem Jaaru i istot tam mieszkających, tak teraz Kate zaczyna zachowywać się jak u siebie. I dobrze! Jest już pewna swojego przeznaczenia i wyznaczonej jej roli.

Niestety Adam Faber wykorzystał utarte schematy kreacji postaci. Mamy osoby z jakimś schorzeniem niespokojnych nóg, lowelasa, podejrzewaną o wszystko i inni. Takie bossy większości książek.

Fajne jest to, że autor w Kronikach Jaaru wstawił takie te prawdziwe wiedźmy z mitów, legend.

W dzieciństwie lubiłem oglądać filmy o wiedźmach, które żyją we współczesnym świecie, ale używają metod legendarnych wiedźm. Coś trochę jak Sabrina, nastoletnia czarownica. Wiecie jak to jest z dzieciakami. Bujna wyobraźnia robi swoje i w ogóle i jako taki bebok mały widziałem siebie- czarownika. Wszystkie zaklęcia jakie tylko się pojawiały, od razu zapamiętywałem. Być może dlatego też stałem się potterhead. Kroniki Jaaru są podobne do Harrego, ale tak naprawdę dopiero w drugim tomie.

A jeśli chodzi o okładkę...

Na zdjęciu na samej górze sami widzicie to piękno. Ja kocham takie okładki. Pozłacane, wytłoczone... OMG. Lof. Nawet twarda okładka mi nie przeszkadza. Jeśli komuś treść nie za bardzo się spodoba, to okładka mu to zrekompensuje. Na sto procent. Gratuluję twórcy

Okrzyknięta Harry'm Potter'em w spódnicy Kate do niedawna prowadziła zwyczajne życie. Jednak Adam Faber postanowił odmienić jej los i zaangażował ją do roli głównej bohaterki cyklu fantasy w którym wszystko jest możliwe. Pierwszy tom Kronik Jaaru wypadł zaskakująco dobrze i zebrał spore grono fanów, dlatego zetknięcie się z kontynuacją było krokiem oczywistym.

Przy recenzji pierwszego tomu wspominałam Wam, że nie jestem pewna czy Kate faktycznie mogę porównać do HP. Jestem jednak jedną z tych nielicznych osób, które osobowość wykreowaną przez J.K. Rowling znam przede wszystkim z filmowej ekranizacji, więc nie jestem w tym przypadku wiarygodnym źródłem oceniania. Mogę jedynie całkiem subiektywnie określić rolę Kate i uważam, że dziewczyna doskonale obroni się sama, bez porównania do cenionego czarodzieja.

Osobowość młodej czarownicy jest po prostu nie do podrobienia. Książka kierowana przede wszystkim w stronę młodzieżowej publiczności kreuję bohaterkę zakręconą i odważną, która nie boi się wyzwań i z podniesionym czołem stawia wyzwanie potencjalnym zagrożeniom. Odkąd dziewczyna wkroczyła do tajemniczego Jaaru po brzegi wypełnionego magią jej życie się odmieniło - została młodą adeptką szkoły czarodziejskiej. I nie byłoby w tym nic nadzwyczajnego, gdyby nie fakt, że Jaar ponownie otwiera się na świat zewnętrzy, a kiedyś przecież tak skrzętnie nie dopuszczał do siebie żadnego człowieka. Autor wykonał sporo pracy kreując świat przedstawiony - pozwolił czytelnikowi wkroczyć do miejsca pełnego magii i nowych, czarodziejskich istot. To zawsze cieszy, szczególnie w tak ściśle zamkniętych w ramach nurtu fantasy powieściach przeznaczonych dla koneserów magii i czarodziejstwa.

Motywy książek są połączone ze sobą w konkretny sposób, przez co czytanie poszczególnych tomów bez zachowania chronologii raczej nie wchodzi w grę, jednak każda książka to nowa przygoda. Tym razem Kate otrzymując amulet od swojej nauczycielki może pozwolić sobie na pierwsze czarodziejskie wakacje. Spotyka tam mnóstwo nowych koleżanek, również początkujących młodych wiedźm, dzięki czemu szybko nawiązuje się pomiędzy niektórymi szczera nić przyjaźni. To dobre rokowania na przyszłe tomy - dobrze wykreowany wątek przyjaciół zawsze stanowi centralny punkt powieści, udowadniając że nie ma silniejszego powiązania. Jednak w świecie Kate nie brakuje też zawirowań miłosnych, ponieważ wakacje niosą ze sobą spotkanie Jonathana, szkolnej miłości dziewczyny. Ich relacja nie może się jednak pogłębiać, ponieważ od przyjemności dziewczynę skutecznie odciąga tajemniczy prześladowca - należy jak najszybciej przejrzeć listę potencjalnych sprawców i odkryć tożsamość magicznego cienia.

Jak sami widzicie - książka pełna jest przygód i dobrej zabawy. Nie można się nudzić przy lekturze i nie można również zapomnieć o bohaterkach. Szybko zjednują sobie sympatię czytelnika i sprawiają, że ten bawi się podczas czytania jak małe dziecko - dostrzega same uroki rozgrywanych wydarzeń i podąża drogą razem z Kate by towarzyszyć jej podczas wszystkich przygód. Styl autora przypomina mi trochę serię książek Nie dla chłopaków - wstęp tylko dla czarownic, w której zaczytywałam się jako mała dziewczynka. To połączenie humoru, lekkości i pomysłu, które nigdy się nie kończy. Drugi tom przygód młodej czarownicy to równie dobra zabawa co za pierwszym razem.

Pierwszy tom ,,Kronik Jaaru" spodobał mi się na tyle, że nie mogłam doczekać się jego kontynuacji. Postanowiłam zapoznać się więc też z ,,Czarnym Amuletem".

Kate jeszcze nie posiadła całej swojej mocy i umiejętności, ale razem z Fionem skrywali tajemnicę, której poznanie przez niewłaściwe osoby mogło doprowadzić do naprawdę szczęśliwego finału. Jak to jednak bywa, nawet wśród przyjaciół znajdzie się zdrajca. Czy młodzi bohaterowie są bezpieczni?

Powieść przeznaczona jest dla nastolatków i nieco starszych czytelników. Muszę przyznać, że pojawia się w niej dość sporo przerażających wątków, ale sporo też magii i odkrywania kolejnych kart razem z bohaterami. W tym tomie akcja w większej części dzieje się na Ziemi, Jaar pojawia się dość rzadko. Nieco zabrakło mi więcej informacji o planowanym ślubie siostry Fiona.

Co prawda, o magicznych światach powstało już naprawdę bardzo wiele publikacji. Autorzy prześcigają się w tworzeniu nowych fabuł, jednak ta Adama Fabera należy do jednej z bardziej nowatorskich. Bardzo podoba mi się ta seria, choć jestem już raczej poza główną grupą docelową.

,,Kroniki Jaaru. Czarny Amulet" to obszerna, jednak bardzo wciągająca pozycja, która pozwoli nam spędzić kilka miłych godzin z książką. Podział na trzy duże rozdziały, tajemnice sprzed lat, zdrada - to wszystko sprawia, że lektura tej powieści powinna być dla Was przyjemnością.

"Czarny amulet" to druga część serii pt. "Kroniki Jaaru". W zeszłym miesiącu przeczytałam "Księgę Luster", którą oceniłam bardzo pozytywnie. Nie jest to literatura najwyższych lotów. Podejrzewam, że wielu osobom raczej nie przypadnie do gustu, ponieważ seria Adama Fabera jest kierowana raczej dla młodszych czytelników. Ale czy to stanowiło dla mnie aż tak dużą przeszkodę? Nie! Czasami z przyjemnością sięgam po literaturę przeznaczoną dla młodszego grona odbiorców i wcale się tego nie wstydzę. Wiek nie jest żadnym problemem dla kogoś, kto kocha magię! :)

Choć "Księgę Luster" czytałam z przyjemnością, to jednak nie zrobiła na mnie piorunującego wrażenia. Czasami trudno było zorientować się w magicznym świecie, gdzie wszystkiego było dużo i nic nie było oczywiste. Z tego powodu nie miałam zbyt dużych oczekiwań odnośnie drugiej części. Jednak szczerze przyznaję, że "Czarny amulet" to jest TO! Fabuła jest zdecydowanie lepiej skonstruowana. Przede wszystkim autor wprowadził bardziej tajemniczy, momentami mroczniejszy, klimat, wątki typowo detektywistyczne i połączył to wszystko w logiczną całość. Tym razem nie miałam problemu ze zrozumieniem funkcjonowania świata czarownic. Druga część "Kronik Jaaru" jest po prostu logiczniejsza. Co więcej, Adam Faber wprowadził wątki, dzięki którym sens całej tej historii jest o wiele głębszy. Teraz odnoszę wrażenie, że "Księga Luster" jest typową książką dla zabicia czasu, która nie wnosi niczego do życia czytelnika. Natomiast "Czarny amulet" przekazuje piękne wartości. Gołym okiem widać postęp autora! "Czarny amulet" jest z pewnością bardziej dopracowany.

Muszę zwrócić uwagę na miejsca, które stworzył Adam Faber. Opis magicznej biblioteki to po prostu jedno wielkie mistrzostwo! Zdziwiłam się, że autor wykazał się taką kreatywnością. Wydaje mi się, że w "Księdze Luster" było zbyt kiczowato, a magia była tworzona na siłę. Bezsensowny miszmasz, nieudana próba zaintrygowania czytelnika. W "Czarnym amulecie" jest inaczej... Tym razem wszystko wydaje się być bardziej naturalne, ciekawsze i prawdziwie magiczne. Nie zabrakło dobrego humoru, który jest również w pierwszej części. "Czarny amulet" wywołuje z pewnością o wiele więcej emocji niż "Księga Luster". Zdaję sobie sprawę z tego, że w tym momencie bardzo krytykuję pierwszą część, której wystawiłam przecież pozytywną recenzję. Ale będąc po lekturze drugiego tomu nie mam wątpliwości co do tego, że Adam Faber ciągle rozwija swój warsztat i zmierza w bardzo dobrym kierunku.