Czarne lato. Opowieść o miłości i śmierci w czasie epidemii ospy we Wrocławiu

Katarzyna Droga w swojej książce „Czarne lato” podjęła się tematu epidemii ospy prawdziwej, która wybuchła latem 1963 roku. Autorka trzymając się pewnych faktów, wykorzystując postaci historyczne, nakreśla Czytelnikowi sfabularyzowaną wersję prawdziwych wydarzeń.

Książka podobała mi się bardzo.

Z jednej strony śledzimy losy epidemii od pacjenta zero, poprzez pierwsze zachorowania, kiedy jeszcze nikt nie miał pewności co do rozpoznania, dalej pierwsze nakazy szczepień, izolatoria, szpitale dla „ospiarzy”. A to wszystko w klimacie PRL, z okrojonymi komunikatami prasowymi, ale z drugiej strony z powszechnym nakazem szczepień pod groźbą grzywny i więzienia.

Nie sposób nie odnieść się do pandemii sprzed kilku lat - porównania nasuwają się same, co zaznacza sama Autorka w posłowiu.

Książka ta jednak nie stoi samymi faktami, a emocjami. Skupiamy się na prawdziwych ludziach, prawdziwych emocjach. Jak na ich plany wpłynęła groźba ciężkiej choroby, jak zamknięcie i restrykcje nadwyrężyły relacje, czego nauczyły o samym sobie. Losy postaci śledzi się z zapartym tchem. Akcja toczy się bez zbędnych dygresji. Wszelkie odniesienia do samego ustroju politycznego, jak dla mnie są przeciekawe i zostawiają Czytelnika z pytaniem, czy gdyby Wrocław należał wtedy do demokratycznego państwa, udałoby się tak szybko, wbrew prognozom WHO, opanować epidemię.

Polecam!

Wrocław, 1963 rok; mieszkańcy z utęsknieniem wyczekiwali momentu, w którym wszelkie kąpieliska zostaną wreszcie otwarte. Nic dziwnego - upał coraz bardziej dawał się im we znaki, a i atmosfera delikatnego rozleniwienia coraz bardziej podkreślała fakt, iż zbliża się lato. Nikt nie spodziewał się, że Los ma dla społeczeństwa okrutną niespodziankę, która zmusi ich do drżenia o życie swoje i swoich bliskich.

Mimo optymistycznej aury pogodowej doktor Alicja Surowiec ma myśli zaprzątnięte nie do końca pozytywnymi sprawami. Jej mąż namawia ją na przeprowadzkę do innego miasta, czemu kobieta wciąż się opiera - sama dopiero co otrzymała awans na szefową wrocławskiego szpitala epidemiologicznego. Nie chce porzucać miejsca, w którym czuje się dobrze, ale z drugiej strony wie, że oddalili się od siebie z Zygmuntem i może mieć to znaczący wpływ na ich małżeństwo. Kobieta nie zdaje sobie jednak sprawy z tego, że już wkrótce Los zabawi się jej kosztem...

Kilka lat temu miałam okazję przeczytać inną książkę pani Katarzyny. I ta historia sprawiła, że jej nazwisko zapadło mi w pamięć. Choć początkowo wydawało mi się, że wydarzenia toczące się w książce nie będą do mnie przemawiały, to stało się zupełnie inaczej. Autorka (a raczej jej pióro i pomysł na fabułę) totalnie mnie oczarowały. I tamtym razem, i tym.

Czarna ospa. Brzmi nieco jak żart, prawda? W końcu jakim cudem ta choroba mogłaby się pojawić z 1963 roku, skoro kojarzona jest z odległymi czasami? Czasami, gdy medycyna zaledwie raczkowała, a poziom higieny wśród społeczeństwa był bardzo niski albo w ogóle nie istniał? No właśnie. Dlatego też początkowo, po kilku pierwszych przypadkach zachorowań lekarze błądzili trochę jak we mgle; szczególnie, że jeden pacjent wykazywał łagodne objawy i wrócił do zdrowia, drugi z kolei zmarł w cierpieniu. Diagnoza, jakoby we Wrocławiu rozprzestrzeniała się czarna ospa, była wręcz nie do pomyślenia. A jednak.

Historia wciągająca od pierwszych stron. Od początku czytelnik czuje się jak uczestnik wydarzeń, śledzimy przebieg epidemii, stając ramię w ramię z lekarzami i pomagającymi im pielęgniarkami. Oczywiście dobry pomysł na fabułę to zaledwie połowa sukcesu, bowiem równie duże znaczenie ma styl pisarski autora/ autorki (a w tym przypadku już wiemy, że jest jak najbardziej na plus), a także bohaterowie. Tutaj również nie mam nic do zarzucenia. Są prawdziwi, wypełnieni realnymi emocjami - strachem, miłością, tęsknotą za normalnym życiem. Są jak ja i Ty. Dlatego też nie dziwi fakt, że nawet w tak trudnym czasie ludzi ciągnęło do siebie i wśród tak wielu tragedii niektórzy odnaleźli szczęście.

Jestem zachwycona. Prawdziwa, emocjonująca lektur, na jaką czekałam od dawna. Polecam!

Czy chorowaliście na ospę w dzieciństwie? Ja oczywiście, jak każde dziecko miałam okazję chorować nie tylko na ospę, ale i świnkę oraz Odrę. Pamiętam wtedy ten czas kompletnej izolacji w pokoju. To były moje dziecięce, ciężkie czasy, bo PRL-owskie. Pamiętam również to, że był nakaz obowiązkowego szczepienia przeciw ospie, tej ciężkiej postaci. Do dziś mam ślad na przedramieniu po przyjętej szczepionce. Za sprawą najnowszej książki Pani Katarzyny Droga, miałam okazję być świadkiem wybuchu epidemii Czarnej Pani, bo tak nazwano chorobę zakaźną, jaką była czarna ospa. Autorka w swojej powieści zaprasza nas do Wrocławia, gdzie latem, w czerwcu 1963 roku, zaraza opanowuje to miasto. Snuje opowieść opartą na faktach, gdzie trwa walka z postępującym zakażeniem, poszukując przy tym pacjenta zero. Świat bohaterów nagle zadrżał w posadach. W ich życie, które jak dotąd trwało w niezmiennym porządku, wkroczyło coś tak radykalnie innego, że ów porządek legł w gruzach. Ich prywatne zajęcia, wypełnione codziennymi rytuałami i przyzwyczajeniami, nagle rozsypały się w proch. Nie tak miało wyglądać tamto upalne lato. Przecież mieli swoje rodzinne i wakacyjne plany. A los zgotował im trudną walkę z tą ciężką chorobą. Pani Katarzyna na łamach swej książki, pokazuje bój z tym groźnym przeciwnikiem, zarówno z perspektywy personelu medycznego, jak również dziennikarki Ewy. To wszystko złożyło się na ciekawą treść, która pokazała nam, jak działały wówczas władze PRL-u.

Urzekła mnie ta powieść. Cały czas mogłam uczestniczyć w historii bohaterów. Nie raz utożsamiałam się z nimi, bo wiem jak to jest leżeć w całkowitym odcięciu. Chorowałam na ciężką postać covidu. Miałam okazję na własnej skórze doznać bólu, cierpienia, strachu i niepewności, co przyniesie jutro.

Lektura tej książki przywołała masę wspomnień z pandemii koronawirusa. Przy takich pozycjach pamięć pracuje inaczej. Wraca wszystko ze zdwojoną siłą.

Każdy rozdział kończy się zaskakująco - bardziej lub mniej. Rozdziały te są krótkie, co eliminuje nudę i skłania do poczytania nawet w krótkiej chwili w ciągu dnia.

"Czarne lato" jest bardzo dobrze napisaną książką, ukazującą życie w obliczu choroby, śmierci czyhajacej tuż za rogiem. Życie przepełnione strachem o siebie i o bliskich. Okazuje się, że nie wszystko zależy od nas, nie na wszystko mamy wpływ.Wirus pojawił się nagle i szybko rozprzestrzenił się w otoczeniu. Trzeba było wprowadzić izolację. Kwarantanna, jakie to okrutne słowo, ponieważ podtrzymywało w narodzie iluzję kontroli. Bo przecież ktoś nad tym wszystkim panował. Ktoś jednak odciął od świata to biedne miasto, ktoś próbował opanować sytuację. Ale ten ktoś zawiódł. Nagle do bohaterów dociera, że sytuacja wymyka się spod tej nieudolnej kontroli.

"Czarne lato" to rzetelna i piękna opowieść o ludziach, o ich emocjach, jak i wzajemnych relacjach. To również opowieść o ludzkich odruchach, tych dobrych i tych złych, wystawionych na ciężką próbę w obliczu zarazy.

Na wskroś przejmująca, niebanalna i dająca do myślenia, że i wtedy, i w czasie covidu oraz teraz "Umrzeć można jutro, kochać trzeba dziś." Czytajcie.

„Czarne lato” to powieść obyczajowa z historią w tle, inspirowana prawdziwymi wydarzeniami – epidemią czarnej ospy, która wybuchła we Wrocławiu w czerwcu 1963 roku. W ciągu kilku tygodni miasto zostało odcięte od reszty kraju, a choroba objęła dziesiątki osób, z których część zmarła. To była ostatnia tak groźna epidemia ospy prawdziwej w Europie, a jej historia przez dekady pozostawała niemal zapomniana.

Główną postacią w powieści jest doktor Alicja Surowiec, świeżo mianowana szefowa szpitala epidemicznego. Gdy choroba zaczyna zbierać śmiertelne żniwo, Alicja staje na pierwszej linii frontu, mierząc się nie tylko z brakiem personelu i sprzętu, ale też z oporem społecznym, nieufnością i narastającym lękiem mieszkańców. W tej dramatycznej rzeczywistości rozgrywa się również wątek osobisty – pytanie, czy w czasach kryzysu można jeszcze wierzyć w miłość, staje się jednym z istotniejszych motywów powieści.

To moje pierwsze spotkanie z twórczością autorki i muszę przyznać, że książka ta bardzo mi się spodobała. Styl pisania Katarzyny Drogi zaskakuje lekkością, mimo poważnej i trudnej tematyki. Autorka sprawnie łączy wątki obyczajowe, historyczne i psychologiczne. Z jednej strony pokazuje dramat jednostki – lekarzy, pacjentów, rodzin – z drugiej kreśli szerszy kontekst społeczno-polityczny PRL-u. Szczegółowo odmalowany klimat lat 60. sprawia, że łatwo zanurzyć się w tamtej rzeczywistości – od zapachu upalnego lata, przez język ulicy, po surowość szpitalnych korytarzy.

Postacie są dobrze wykreowane, wyraziste, a ich emocje autentyczne. Alicja to bohaterka z krwi i kości – silna, ale niepozbawiona wątpliwości, zdecydowana, lecz również bardzo ludzka. Autorka nie unika trudnych tematów, takich jak śmierć, izolacja czy samotność, ale równoważy je nadzieją, siłą relacji i chwilami bliskości.

„Czarne lato” to książka poruszająca, wciągająca i mądra. Daje nam zarówno emocjonalne przeżycie, jak i wiedzę – o realiach PRL-u, o epidemii, o kobietach, które odgrywały kluczową rolę w walce o zdrowie i życie innych. To opowieść o odwadze, poświęceniu i człowieczeństwie.

Książka piękna i wzruszająca. Pełna nadziei, miłości, ale także nie wolna od śmierci i dylematów moralnych. Kiedy czarna ospa rozlewa się po Wrocławiu, przewartościowuje życie, zmusza ludzi do refleksji, zmienia priorytety, weryfikuje uczucia. Czy nasi bohaterowie wyjdą z tej walki cało? A jeśli tak, to w jakim stanie będą ich serca?

Piękne, udane i bardzo przyjemne obcowanie z literaturą, pomimo trudnej tematyki, która stanowi fundament fabuły. Owszem jest śmierć, a szczególnie ta, która dosięga bohatera, którego się polubiło, dotyka czytelnika bardziej. Ale jest też pasja, poświęcenie, przyjaźnie i miłość. Zaraza doskonale weryfikuje uczucia. Zobaczymy też, jak w tak trudnych okolicznościach mogą się narodzić, choć to nie miejsce i czas aby o nich myśleć.

Katarzyna Droga świetnie posługuje się słowem, bardzo ciekawie oddała klimat lat 60tych i idealnie zrównoważyła dramatyzm z miłością. Dzięki temu znajdzie się kilka fragmentów, kiedy łezka ma chęć wyrwać się spod powieki, ale w ogólnym rozrachunku historia ta nie przytłacza, czyta się bardzo szybko i naprawdę wciąga.

Polecam. To prawdziwa literacka uczta.