Ciche wody

Pomimo czasu letniego, pogoda nas nie rozpieszcza. Ciągle zmienna- raz tropikalnie gorąco innym razem zimno i pada.

Dziś właśnie z takim klimatem przychodzę. 💦💧☔⛈☔🌧🌂

„Ciche wody” Sarah Moss

Jest chłodno, pochmurno i mokro. Deszcz pada raz mocniej raz słabiej ale opanowuje cały teren kempingu w Szwecji.

Kilka przyczep, różni ludzie, przeróżne historie z jakimi przyjechali wypocząć.

Każdy układa sobie dzień według siebie ale uważnie przygląda się przy tym osobą z otoczenia. Nieznajomi.

Klimat jaki panuje przez całą książkę jest mroczny, przenikający i osacza. Jak woda dociera do każdego pomieszczenia, do każdej części ciała bohaterów. Czuć w powietrzu że coś się wydarzy….

Czy to miejsce okaże się być dobre na wypoczynek ? Czy bohaterom uda się poradzić sobie z zaistniałymi sytuacjami ?

Książka nie jest długa ale pociąga. Swoją okładka, zbitą treścią. Hipnotyzuje i przenosi nas w ponury świat. Choć wody są ciche- otoczenie wręcz krzyczy ❗❗❗❗❗

Brawa dla Pani Pauliny Surniak za tłumaczenie 💗💗💗

„Ciche wody” to pierwsza książka Sarah Moss, którą miałam okazję przeczytać. Jest mokra, duszna i pełna nieustającego deszczu. Jest przepełniona wodą, nudą i irytacją. Jest niekomfortowa, zwyczajna i inna zarazem.

To powieść napisana w specyficzny sposób, nie ma w niej dialogów, a jedynie strumienie świadomości osób zamieszkujących domki kempingowe w Szkocji. To przedstawienie myśli ludzi znudzonych i sfrustrowanych. To opis najzwyklejszych czynności jakie wykonują. To przepięknie oddana mroczna, niepokojąca atmosfera i jedynie 24 godziny akcji.

Bardzo lubię taką codzienność i prostotę w książkach, a czytanie o takich najzwyklejszych czynnościach czy myślach - najzwyczajniej w świecie mnie relaksuje i sprawia mi przyjemność. Moss pozwoliła mi „wejść” w głowy bohaterów, wraz z nimi zastanowić się nad rzeczami mało istotnymi, a jednak tak dobrze mi znanymi. Niestety, nie wystarczyło mi to, by po skończeniu poczuć pełną satysfakcję - czegoś w tej książce zabrakło. Może chodzi tu o brak zdań, które wywołałyby we mnie emocje, a może o bohaterów, którzy byliby mi bliżsi…?

I mimo że czytając spędziłam przemiło czas, obawiam się, że za jakiś czas o niej zapomnę.

Historia, która rozgrywa się w książce "Ciche wody" trwa 24 godziny.

Autorka zabiera nas do Szkocji. Pięknego, deszczowego miejsca. Znajdziemy się na kempingu. Dwanaście osób, każdy ma swoją historię, rodzinę i zwyczaje. Wszyscy znudzeni deszczem i bezczynnością. Oceniają się nawzajem choć nic o sobie nie wiedzą. Ktoś nowy przykuwa ich uwagę. Matka z córką odbiega od reszty. Kim są i skąd bierze się hałas z ich domku?

W tej historii wszystko jest niesamowicie monotonne. Czułam się jakbym stała obok każdego z bohaterów w ten deszczowy dzień, a każdy z nich opowiadał mi o swoich przemyśleniach i wątpliwościach. Momentami czułam znużenie ale dałam jej szanse. W tej historii nie ma żadnych dialogów, co było dla mnie dużym zdziwieniem. Ciężko było przestawić mi się na taki styl. Nie ma też zaskakujących zwrotów akcji ale autorka weszła w umysły tych ludzi, tak dokładnie, tak głęboko, że aż czułam dziwny niepokój podczas czytania tej historii. I to mnie kupiło.

Bohaterowie są bardzo sfrustrowani, znudzeni. Obserwują, atmosfera jest przez cały czas zagęszczona, no i ten deszcz. Ciągle pada, autorka w bardzo dokładny sposób wszystko opisuje. Pot na ciele, deszcz na roślinach, spływający deszcz na chodniku. Podobało mi się ta drobnostkowość na każdej stronie. Znalazłam wiele fajnych opisów. Bardzo realistycznie wszystko zostało przedstawione i to na pewno wielki plus tej powieści. Czekałam na wielki wybuch na sam koniec, ale niestety trochę dostałam wiadrem wody na ochłodę. Jakby było mi mało deszczu.

Spodziewałam się czegoś innego. Jednak książka w pełni usatysfakcjonowała mnie na tyle, aby ją polecić. Dla opisów, samej Szkocji warto.

"Nikt jej tak nie będzie kochał, nawet oni sami, w przyszłości, nikt nie będzie się tak cieszył na jej widok (...)"

Szkocja, letni, deszczowy dzień. Kobieta biegnie, jakby przed kimś uciekała, rodzeństwo spaceruje po plaży, para emerytów wspomina dawnych sąsiadów, nastolatek samotnie wiosłuje w swoim czerwonym kajaku. Dotychczas zajęci tylko sobą zaczynają zwracać uwagę na matkę i córkę, które wyróżniają się od pozostałych. Kim są i dlaczego z ich domku co noc dobiegają dźwięki zakłócające spokój pozostałym?

„Książka nominowana do nagrody Orwella, nazywana przez czytelników najlepszą i najbardziej intrygującą powieścią Moss, która trzyma w napięciu do samego końca.”

Niestety, ja nie mogę zgodzić się z żadnym z powyższych określeń. Według mnie monotonność definitywnie postawiła wielkiego iksa na tej powieści.

Początkowo byłam zachwycona możliwością zapoznania się z tą historią. Z każdym kolejnym rozdziałem moje podekscytowanie jednak zaczęło wygasać.

„Cichym wodom” brakuje każdej możliwej cechy, którą sobie cenię. Autorka postawiła na ilość, nie na jakoś. Pomysł na wplecenie w „fabułę” (której nie ma) tak dużej liczby bohaterów był zdecydowanie okropny. Odniosłam wrażenie, że Moss nie podjęła nawet próby wykreowania swoich postaci, czy nadania im jakiegokolwiek charakteru. Są nijacy i nie okłamujmy się, ich obecność tam nie jest nawet konieczna.

Kolejną kwestią, którą MUSZĘ poruszyć jest właśnie ten brak fabularności- deszcz, jezioro, hałas, więcej deszczu i więcej hałasu. Tak ja widzę tę książkę. Moss, moim zdaniem, za bardzo chciała urealnić miejsce wydarzeń i przedstawić czytelnikom Szkocję, przez co poległa na tworzeniu i dopracowywaniu wątków. Żeby tego było mało- narracja trzecio-osobowa i null dialogów. Koszmar? Dramat? Tragedia? Po 2 rozdziale zaczęłam gubić się w tym, kto co mówi i do kogo.

Kończąc tę książkę sądziłam, że gorzej być już nie może. A jednak. Zakończenie okazało się bezsensowne, pozbawione jakiegokolwiek ładu i składu.

JEDYNYM plusem tej pozycji są krótkie przerywniki między rozdziałami skupiające się na świecie zwierząt. Można się przy nich rozluźnić i nabrać siły oraz determinacji na dalsze brnięcie przez tę książkę.

Nie polecam.