Alannah. Bracia Slater. Tom 5.5

Nowelki o Braciach Slater zawsze, ale to zawsze czyta mi się z wielką przyjemnością. Fantastycznie się obserwuje jak rodzina się rozrasta i co chwila pojawiają się nowi, maleńcy członkowie, którzy podbiją serca tych twardych mężczyzn. :)

Pełno tu miłości, śmiechu, ale i chwil grozy. Jestem urzeczona, zresztą jak każdą książką z tej serii. :D L.A. Casey ma niesamowity smak i styl, który pobudza naszą wyobraźnię do granic możliwości. Z każdą kolejną częścią coraz bardziej uświadamiałam się w tym, że coraz bliżej końca. Przyszła "Alannah" i ach ciężko się rozstawać z tym światem. Pocieszam się tym, że autorka planuje spin-off o dzieciach naszych Braci. Już nie mogę się doczekać. :)

CHCĄ SIEBIE CHRONIĆ

Już w pełnym piątym tomie czytelnicy mieli okazję przekonać się o tym, jak zmienił się Damien, jak opiekuńczym facetem stał się jakiś czas po tym, jak zranił swoją ukochaną. Swoją pełną twarz pokazała także Allanah, potwierdzając i w poświęconym jej dodatku, że potrafi wzbudzić mieszane uczucia. Z jednej strony owszem, sporo przeszła, z drugiej zachowuje się jak mała, rozkapryszona dziewczynka, sama nie wiedząca czego tak naprawdę chce. No cóż… Nie jest to najbardziej irytująca postać, z jaką miałam do czynienia, raczej plasuje się gdzieś pośrodku mojego rankingu, ale spośród całej rodziny Braci Slater na pewno nie została moją ulubienicą.

KOSZMARY

Po każdym pełnowartościowym tomie autorka serwowała czytelnikom serii dodatek oznakowany imieniem bohaterki przypisanej danemu związkowi. Wiadomo, że po cieniutkim dodatku nie ma co spodziewać się lawiny emocji, ale miałam wrażenie, że ta kontynuacja była pisana nieco na siłę. Głównym motywem stają się koszmary dręczące Allanah, tłumione, kumulowane, a więc rosnące w siłę. Damien, pomimo tego, że kobieta chce go przed tym ochronić, widzi, że coś jest nie tak. Taka nieszczerość fundowana w ramach szczytnych celów nie jest niestety dobra. Pojawia się dodatkowy wątek w postaci pewnego dramatu, który nie wnosi zbyt wiele w treść, są postaci drugoplanowe z wielkiej rodziny, z resztą jak to bywa przy okazji każdego tomu. Książka nie jest zła, ale też nie powala świeżością pomysłu.

WRAŻENIA

Jedna ze słabszych kontynuacji jeśli chodzi o serię Braci Slater, choć sądzę, że mimo to fani wielkiej rodziny i tak zdecydują się ją przeczytać. Sama przecież to zrobiłam i gdybym stanęła kolejny raz przed tym wyborem, zrobiłabym to ponownie, bo nie lubię niedokończonych tematów. Tymczasem, z małym rozczarowaniem nie mówię „nie” twórczości autorki i jeśli wydawnictwo zaoferuje czytelnikom coś jeszcze autorstwa L.A. Casey, z czystej ciekawości – w którą stronę poszła jej proza, przeczytam i ja.

[Adres usunięty]

Recenzja Alannah

Alannah to kontynuacja piątej i ostatniej części Damien Braci Slater, autorki L.A.Casey.

Alannah Ryan po przykrych przeżyciach,może wreszcie powiedzieć że jest szczęśliwa i wszystko zaczęło się układać.Lecz dziewczyna boi się przyjąć oświadczyny od Damiena.

Nie może przestać myśleć o człowieku który chciała skłócić ją z przyjaciółmi i miłością jej życia.Ma też z tego powodu koszmary,lecz nie chce martwić swojego chłopaka.

Damien chce aby jego kobieta była szczęśliwa i chciałby się z nią ożenić i mieć dzieci.

Zazdrości braciom tego że wszyscy mają już rodziny.Męczy go fakt że Alannah coś przed nim ukrywa.Boi się że tajemnice znów ich rozdzielą.Postanowił że zrobi wszystko by nic nie stanęło im na drodze do szczęścia.

Czy Damien i Alannah w końcu będą szczęśliwi ?

Czy Alannah poradzi sobie z koszmarami i w końcu powie o wszystkim Damienowi ?

Książka ta,to zakończenie całej serii.Bardzo ciężko się z nimi rozstać , są zabawni,pełni miłości nie brakuje im też chwil grozy.Wciąż coś się dzieje i nigdy się nie nudzimy.

Na pewno jeszcze wrócę do tej serii :)Bardzo POLECAM !!

Alannah, czyli wybranka jednego z braci Slater a konkretnie Damiena ma duszę artystki. Ale jej dusza to nie tylko kolejne pomysły na nowe obrazy, ale ciągła niewiedza i niewiadome oraz przede wszystkim strach, jaki został zasiany w jej głowie.

Alannah nadal mam wrażenie, tak jak w części o Damienie jest samotna. Pomimo przyjaciół wokół siebie i chłopaka, sama zmaga się z wyrzutami sumienia. Czasami miałam wrażenie, że jest przez nich wykorzystywana, bo ma za dobre serce. Ale tak naprawdę, gdy sama była w potrzebie rzadko kto do niej zajrzał, zadzwonił. To są moje odczucia, może się mylę, ale uważam że nadal jest troszeczkę odpychana przez grupę.

Damien jak to Damien, chce ruszyć do przodu i wkroczyć na nowy poziom związku, uważam że po cichu zazdrości braciom relacji ze swoimi partnerkami i dzieci, ale Alannah targają wątpliwości a jemu ciężko to zrozumieć. Oczywiście nie zabraknie Slatersów z żonami i ciągle, mam wrażenie w oczach mnożącą się rodziną. Najbardziej podoba mi się relacja przyjacielska pomiędzy Alecem a Alannah, pomimo ciągłego przedrzeźniania się, żartów, które sobie robią czuć między nimi wieź i nić porozumienia.

Nie jest to długa historia, bo to jedynie dodatek, ale uważam że jest doskonałym dopełnieniem i zakończeniem wszystkich historii Slatersów. Uwielbiam ich i polecam, jeżeli ktoś jeszcze nie czytał.

Książka "Bracia Slater. Alannah" to, zgodnie z panującą w tej serii tradycją, dopełnienie tomu głównego. Życie chłopaków Slater powoli się stabilizuje, jednak relacje międzyludzkie i zaufanie zostało mocno nadszarpnięte. Autorka pokazuje nam, że czasem warto wybaczyć i dać sobie drugą szansę.

W tej części mamy okazję zobaczyć spore wahania Alanny względem Damiena i całej tej wesołej ferajny. To, co wydarzyło się w części piątej mocno obciążyło psychicznie wszystkich bohaterów, szczególnie tytułowa bohaterka nie potrafi sobie poradzić ze wszystkimi bolesnymi, natrętnymi myślami i lekkimi fobiami, których nabawiła się przez trudne wydarzenia. To wszystko powoduje, że oddala się od nich, tym samym tracąc poczucie przynależności do grupy. Próbuje żyć normalnie, ale każdy dzień przynosi nowe myśli, które jeszcze mocniej ją dobijają. Jak dla mnie ta nowelka jest najsłabszą ze wszystkich przeczytanych dopełnień. Brak akcji, sztuczne dialogi i naciągane zdarzenia powodują, że zakończenie serii leży po całej linii. Połączenie słodko-gorzkich chwil w poprzednich tomach miało jakiś mniejszy lub większy sens, a tutaj z każdą przeczytaną stroną miałam wrażenie, że autorce brakło pomysłu na to, w jaki sposób zakończyć tę spektakularną serię. Żaden inny cykl książkowy nie wywarł na mnie tak skrajnych i mieszanych emocji. Każdy tom jest genialny, a jednocześnie pełen tak znaczących wad, po których myślę, że następnej części nie przeczytam. I jaki jest efekt? Tak czy inaczej trzymam w rękach kolejny tom i z wielką ciekawością pochłaniam losy braci. I chyba właśnie na tym polega fenomen tego cyklu, że choć ma się co do niego zastrzeżenia, to i tak łatwo się wybacza wszelkie nieścisłości i niedogodności. Myślę, że wielu z Was uważa podobnie, dlatego też jeśli przeczytaliście poprzednie części, z pewnością nie trzeba Was namawiać do lektury tej krótkiej nowelki.

Jeśli macie chęci przekonać się jak potoczyły się dalsze losy Damiena i Alanny, to ten tytuł jest dla Was. Może nie zaskoczy niesamowitą fabułą i akcją, ale sprawi choć odrobinę przyjemności.