Wywierzysko. Detektyw Aleksander Zamojski. Tom 2

"Niektórzy wierzą, że wywierzyska skrywają mroczną tajemnicę. Mieszkańcy uważają, że kiedy źródła przestają bić, w mieście giną ludzie.

Ile w tym prawdy?"

"Wywierzysko" to druga część serii Kingi Wójcik z detektywem Aleksandrem Zamojskim w roli głównej.

Po obiecującym "Trzcinowisku" czułam się zmuszona zapoznać się z kontynuacją cyklu. Choć książki bardzo luźno łączą się ze sobą, muszę polecić Wam obie części, gdyż w tej poprzedniej znajdujemy ważne informacje z życia prywatnego głównych bohaterów. Co do samego śledztwa, te jest zupełnie inne, każda książka stanowi odrębną historię. W "Wywierzysku" rzecz dzieje się w sąsiedztwie wypływających na powierzchnię podziemnych wód kresowych, stąd tytuł powieści.

Ciekawi Was jaka rzecz?

Otóż, nieopodal wywierzyska znalezione zostają zwłoki.

Brzmi dramatycznie, jednak książka wcale nie epatuje brutalnymi treściami. Choć mamy do czynienia z morderstwem, a nawet z większą ich ilością, autorka oszczędza nam drastycznych opisów. Skupia się raczej na kwestiach związanych z prowadzonym śledztwem. Wspólnie z Zamojskim analizujemy różne tropy, a mimo to, do samego końca nie jesteśmy świadomi rozwiązania. Przynajmniej ja nie byłam, bo za detektywa to nie ręczę. Mężczyzna momentami jest trudny do odczytania, jednak postawa ta w żaden sposób nie odpycha czytelnika, wręcz przeciwnie, wzbudza jeszcze większą ciekawość.

Barwną postacią jest też Roma Sułecka, ambitna kobieta dążąca do sprawiedliwości. Dwie tak różne osoby i mamy już duet idealny.

Bardzo lubię takie historie, w których krok po kroku można śledzić poczynania bohaterów. Zagadnieniem, wokół którego oscyluje akcja, jest zaginięcie pięciosoosbowej rodziny. Co ciekawe, taka sytuacja rzeczywiście miała miejsce, jednak dalsze wydarzenia stanowią już wymysł autorki. Prawdziwie interesujący, rzecz jasna.

Historia opowiedziana na kartach książki jest mocno rozbudowana, dotyczy kilku, pozornie niezależnych od siebie wydarzeń, które w rzeczywistości tworzą spójną całość. Z przyjemnością patrzyłam jak, miarę rozwoju akcji, poszczególne elementy układanki wskakują na swoje miejsce.

Podobał mi się też język powieści, prosty, pozbawiony specjalistycznych sformułowań, które wymagałyby ode mnie sięgnięcia po słownik. Muszę przyznać, że lektura tej książki nie nastręczała mi trudności. Wydarzenia rozgrywające się na jej kartach mocno mnie zaangażowały, przez co z niecierpliwością wyglądałam rozwiązania zagadki. Finał sam w sobie nie stanowił większego zaskoczenia, gdyż tożsamość sprawcy wypłynęła na wierzch jako kolejny element dedukcji, niemniej w ogólnym rozrachunku okazał się niespodziewany.

Moja ocena 8/10.

„Wywierzysko” to kontynuacja serii kryminalnej z detektywem Aleksandrem Zamojskim autorstwa Kingi Wójcik.

Takiej sprawy jeszcze nie było! Przecież to niemożliwe, by pięcioosobowa rodzina rozpłynęła się w powietrzu. Po piętnastu latach od tych wydarzeń, do najlepszego polskiego detektywa, za jakiego uważany jest Zamojski, zgłasza się babcia, twierdząc, że widziała jednego z wnuków. Tymczasem policjantka Roma Sułecka zajmuje się poszukiwaniem zaginionej piętnastolatki. Co z obiema tymi sprawami może mieć wspólnego miejscowa legenda o klątwie źródeł?

Powieść czyta się nad wyraz dobrze za sprawą przejrzystego stylu i zrozumiałego dla wszystkich języka, dużej ilości rzeczowych dialogów, interesującej fabuły i niejednoznacznych postaci. Zagadki kryminalne, na które się tu natkniemy, są niesamowicie fascynujące i wciągające, a inspiracja prawdziwymi wydarzeniami nadaje całości rumieńców. Zamojski i Sułecka stali się moimi ulubionymi bohaterami literackimi i już wypatruję kolejnego z nimi spotkania. Akcja rozgrywa się w rodzinnym mieście autorki, Tomaszowie Mazowieckim, a legenda o Niebieskich Źródłach, którą się posłużyła, jest faktem. Niektórzy mieszkańcy wierzą, że gdy wywierzyska przestają bić, w mieście giną ludzie. Ile w tym prawdy? Musicie przekonać się sami.

'Wywierzysko' jest kawałem dobrego kryminału z dobrze przemyślanymi wątkami, choć sam początek tego nie zwiastował. Bo co wspólnego może mieć zaginięcie sprzed 15 lat z tym sprzed kilku dni? Tym bardziej, że jednym zajmuje się Zamojski, a drugim Sułecka. Prywatny detektyw i świeżynka w policyjnym wydziale kryminalnym. Zbytnio się to nie klei, prawda? A jednak!

Całość pochłonęłam w dwa dni, ponieważ musiałam wszystko przemyśleć przed przeczytaniem samej końcówki. Miałam w głowie tyle teorii, również spiskowych, że musiałam ochłonąć. Czy chciałam by któraś się spełniła? Raczej nie, choć jedna była na tyle epicka, że nie obraziłabym się na jej urzeczywistnienie🤭 *by było bez oczywistych spojlerów - przypomijcie sobie zakończenie filmu 'Millerowie' i będziecie w domu🤣*.

W fabule cały czas coś się dzieje, a jeśli jest już spokojniej to wcale nie oznacza, że dana scena nie nabierze później większego znaczenia. Tak samo jest z bohaterami - każdy z nich coś wnosi do historii. Wspominam o tym, ponieważ zwracając uwagę na te wszystkie szczegóły, lektura jest niezwykle satysfakcjonująca - zwłaszcza, gdy dostajemy rozwiązanie spraw *sprawy?🤫*

Dodatkowym plusem może być możliwość przeczytania 'Wywierzyska' bez znajomości pierwszego tomu serii, czyli 'Topieliska'. Prywata bohaterów jest na drugim miejscu, a dla niezorientowanych bądź zapominalskich autorka robi wzmianki z przeszłości i poprzedniej sprawy.

Na pewno przeczytam kolejny tom, ale to oczywista oczywistość. Przeczytałam wszystkie książki napisane przez Wójcik i czekam na więcej!

Z wielką przyjemnością polecam Wam thriller Kingi Wójcik pt.: „Wywierzysko”, który jest drugim tomem z cyklu historii o Detektywie Zamojskim.

W Tomaszowie Mazowieckim znika pięcioosobowa rodzina. Pozostawia cały swój dobytek, nie zostawia żadnych śladów włamania, napadu, kradzieży, porwania. Pozostali z najbliższego otoczenia nie dowierzają i za wszelką cenę chcieliby dowiedzieć się prawdy, dlatego tez po latach postanawiają ponownie poszukać powodów nagłego zniknięcia. Detektyw Zamojski postanawia podjąć się trudnego śledztwa i natrafia na kilka historii związanych z zaginioną rodziną, których nikt dotąd nie ujawnił. Ponadto dochodzi w tym rejonie do kolejnego morderstwa, identycznego jak wtedy – kiedy zginęła pięcioosobowa rodzina.

Brzmi intrygująco prawda ? 🙂

Zapewniam Was, że wciągniecie się w tę historię i będziecie chcieli poznać jej zakończenie! Czyta się ją bardzo przyjemnie i szybko – cała akcja rozgrywana jest od 1 do 4 listopada 2023 roku, z odniesieniami do wcześniejszych wydarzeń. To co mnie zaskoczyło w książce, to miejsce: historia skupia się wokół Niebieskich Źródeł, które miałam przyjemność odwiedzić. Wątek kryminalny jest interesujący i zasługuje na uwagę – w końcu niecodziennie słyszymy o nagłym zaginięciu całej rodziny. Z pewnością nie będziecie się nudzić, zaskoczy Was kilka zwrotów akcji i nowych faktów 🙂

Zatem, spróbujcie sami rozwiązać tę zagadkę wraz z detektywem Zamojskim!

“Wywierzysko” Kingi Wójcik to tom drugi serii z detektywem Aleksandrem Zamojskim, ale równocześnie książka oparta jest o oddzielną zagadkę kryminalną, przez co bez problemów można ją traktować jak powieść oddzielną. Jej akcja opiera się o tajemnicze zaginięcie sprzed lat, które inspirowane jest prawdziwymi zdarzeniami - chodzi o zniknięcie całej rodziny, które wyglądało tak jakby jej członkowie po prostu wyparowali. W książce do zdarzenia doszło piętnaście lat temu, a pięcioosobowa rodzina zostawiła po sobie siostrę i matkę zaginionej. Teraz wydarza się coś, co matce daje nadzieję na rozwiązanie zagadki… Akcja powieści prowadzona jest tempem spokojnym, z uwzględnieniem założeń klasycznych - tu liczy się zagadka i dobra dedukcja, nie szybkie tempo i brutalność zdarzeń. Zagadka kryminalna jest centrum opowieści, wszystko pozostałe budowane jest wokół niej, jest jej nośnikiem, służy temu, by opowiedzieć o intrydze, by ją uatrakcyjnić. Autorka bardzo sprawnie prowadzi akcję, która zajmuje zaledwie sześć dni, ale która daje wrażenie dobrze przemyślanej - w odpowiednich momentach pojawiają się nowe informacje, kolejne skrawki, które utrzymują zaciekawienie czytelnika na stałym poziomie. Krótkie podrozdziały, naprzemienna perspektywa i dodatek w postaci prywatnych spraw bohaterów serii zaciekawienie pogłębiają, co sprawia, że tak naprawdę trudno jest się od tej książki oderwać. Warto też wspomnieć o tytule, który jest nawiązaniem do miejsca akcji, jak i przybliżenia pewnej starej, teraz już prawie zapomnianej lokalnej legendy… To naprawdę dobry kryminalny start w 2025 rok! A ja już czekam na tom trzeci tej serii :)

„Wiele osób znika i tak naprawdę szukają ich tylko najbliżsi”.

Po piętnastu latach od zaginięcia córki Iwony Hazel wraz z jej mężem i trójką dzieci, do prywatnego detektywa Aleksandra Zamojskiego zgłasza się matka kobiety Krystyna Trochowska. Ma już swoje lata i twierdzi, że przed śmiercią chciałaby dowiedzieć się co tak naprawdę stało się z pięcioosobową rodziną. Prawda jednak jest nieco inna. Po kolejnej rozmowie kobieta przyznaje się detektywowi, że widziała najstarszego wnuka . Czy zacny wiek lat osiemdziesięciu nie pomieszał zmysłu wzroku tej zacnej kobiety? Przecież tęsknota potrafi wyczyniać z człowiekiem dziwne rzeczy.

Czytelnik, oprócz sprawy Aleksandra może wczytywać się w działania policji z Tomaszowa Mazowieckiego. Mniej więcej w tym samym czasie zostaje zgłoszone zaginięcie piętnastoletniej Ingi. O przydzielenie jej tej sprawy poprosiła śledcza Roma Sułecka. Zna rodzinę, bowiem wcześniej jako dzielnicowa pracowała w rewirze, w którym mieszka zaginiona.

Dziadek nastolatki ostrzega policjantkę, że wywierzyska w lokalnym rezerwacie przestały bić a jak przestają to dzieje się coś złego. Tak było teraz i tak było piętnaście lat wcześniej. Czy lokalna legenda jest prawdziwa?

W pewnym momencie Aleksander oraz Roma zaczynają łączyć swe siły. Swoje informacje dokłada także lokalny dziennikarz Arek, który robi to nie tylko z powódek czysto egoistycznych aby mieć lepszy dostęp do informacji detektywistyczno-policyjnego teamu ale również aby zadośćuczynić swoim wcześniejszym działaniom. Ani policji ani detektywowi nic nie pasuje. Puzzle nie są kompatybilne. Pytanie brzmi, czy uda im się cokolwiek logicznego ustalić skoro tak wiele spraw pozostaje nierozwiązanych?

„Wywierzysko” to drugi tom z serii a moje pierwsze spotkanie z autorką, które jest nader udane. Styl pisarski, tropy, sposób prowadzenia sprawy nad którą czytelnik się głowi - to wszystko przypadło mi do gustu. Chociaż miałam swoje przypuszczenia co do wszystkich mrocznych wydarzeń przedstawionych w książce to jednak autorka zaskoczyła mnie na każdej płaszczyźnie co było nie lada wyczynem. Dlatego jeśli chcecie przeczytać świetny kryminał inspirowany prawdziwymi wydarzeniami to koniecznie musicie po niego sięgnąć.

Współpraca barterowa z Wydawnictwem Pruszyński i S-ka.

*współpraca reklamowa*

Książka jest kontynuacją przygód detektywa Zamojskiego. Fabuła skupia się na nowym śledztwie, więc moim zdaniem można ją spokojnie czytać bez znajomości pierwszego tomu, chociaż fabuła luźno nawiązuje do tamtych wydarzeń ale nie mają one wielkiego wpływu na rozwój akcji. Po tym tomie Aleksander Zamojski wpisuje się na listę moich ulubionych detektywów.

W tej książce staramy się rozwiązać zagadkę zaginięcia pięcioosobowej rodziny, która zniknęła nagle piętnaście lat temu. Do detektywa Zamojskiego zgłasza się staruszka, która chce poznać prawdę o losie zaginionych krewnych, tym bardziej, że jest przekonana, że zobaczyła jedno ze swoich zagubionych wnucząt. Detektyw pomimo ciężkiej sytuacji finansowej, ulega swojej ambicji i podejmuje się nowego wyzwania. Wkrótce Tomaszowem wstrząsa wieść o zaginięciu nastolatki, która następnie zostaje znaleziona martwa, w miejscu gdzie lata wcześniej doszło do podobnej zbrodni. Sprawą kieruje znana detektywowi Roma, oboje wyczuwają, ze sprawy mogą się łączyć i po raz kolejny zawiązują współpracę.

Lektura mnie wciągnęła od samego początku. Kryminał ma konstrukcję powieści detektywistycznej, w której krok po kroku odkrywamy kolejne poszlaki, które prowadzą do rozwiązania. Autorka podobnie jak w pierwszym tomie, dawkuje nam informacje, mąci w fabule, nakierowując dochodzenie na różne tory, a podejrzenia na różne osoby, stopniowo buduje napięcie i ujawnia kolejne fakty, które dotąd były nieznane.

To co mnie najbardziej satysfakcjonuje w zakończeniach serwowanych przez autorkę to ich złożoność. Wiele elementów można przewidzieć i samemu dojść do rozwiązania głównej zagadki, jednak w te oczywiste rzeczy wplątane zostają elementy zaskakujące czy takie, które mają doprecyzować to czego się sami domyśliliśmy, przez co na końcu mamy pewien efekt wow.

Po raz drugi przepadłam dla powieści stworzonej przez autorkę. Bardzo mi się podobało, że przedstawiła pasję detektywistyczną, nie opartą na zyskach. Mi się podobało i wyczekuję kolejnych tomów serii o Aleksandrze Zamojskim

*olilovesbooks2*

Z seriami, zwłaszcza tymi kryminalnymi jest tak, że albo je się kocha, albo się po prostu ich bardzo nie lubi. Czasami są to trylogie, czasami wielotomowe serie, do których wraca się z przyjemnością by sprawdzić co słychać u bohaterów. Kinga Wójcik stworzyła już taki cykl z Leną Rudnicką w roli głównej i ta liczy już sobie bodajże sześć tomów. Natomiast detektyw Zamojski doczekał się dopiero dwóch, ale jest to zgoła inny klimat.

Do detektywa Zamojskiego zgłasza się staruszka, która twierdzi, że widziała swojego zaginionego wnuczka. Nie dziwne, że jest jej ciężko, bo zniknął on piętnaście lat wcześniej, a wraz z nim cała pięcioosobowa rodzina. Można się tylko domyślać jaka to była tragedia i jaka tylko może być do czas, aż człowiek nie dowie się, co się stało.

Równocześnie znika nastolatka, a sprawą zajmuje się Roma Sułecka, policjantka. Wszystko wskazuje też na to, że te zaginięcia mają ze sobą coś wspólnego. Czy to możliwe, żeby ludzie się rozpływali w powietrzu?

Choć książka jest drugim tomem, to nawet jeśli ktoś przez przypadek zacząłby od tej swoją przygodę z detektywem Zamojskim, nie pogubi się. Śmiało można chwycić w księgarni za tę i dać się porwać fabule, a ta jest dynamiczna, szybka, nie ma czasu na zastanawianie się o co może chodzić. Ale autorka już przyzwyczaiła czytelników właśnie do takiego stylu. Nie uświadczy czytelnik w tym przypadku ani zbędnych dialogów, ani opisów.

Wiele osób także martwi się często tym, że kryminały są pisane na przysłowiowe jedno kopyto. Główny bohater z problemami, z nałogami? Jak często się takich spotyka? No nie tym razem. I choć sam nie wierzy w rozwiązanie sprawy, to wbrew wszystkiemu ją przyjmuje, bo sumienie nie pozwoliłoby mu zostawić kobiety z niemożnością sprawdzenia czy to nie jej wnuk.

Kinga Wójcik ponownie pozytywnie mnie zaskoczyła, bo ta seria jest tajemnicza, szarga nerwy, a przy tym jest zaskakująca. No i nie mamy tutaj schematu, można śmiało lecieć dwa tomy jeden po drugim i nie odniesie się wrażenia, że to znów to samo. Czy gdyby powiedzieć, że o takich autorach jest za cicho, to byłby to błąd? No właśnie nie, bo o Wójcik słyszy się tak niewiele, a to jedna z lepszych polskich pisarek.

Recenzja powstała we współpracy z Wydawnictwem Prószyński i S-ka.

Aleksander Zamojski, ex policjant, prywatny detektyw, człowiek, który na pierwszy rzut oka ma w życiu lekko i przyjemnie. Bogaty ojciec, zapewniający mu przyjemne i bezproblemowe życie. A on?

Aleksander wydawać się może bawi się w detektywa. Dla niego jednak jest to pewnego rodzaju odskocznia i próba zrobienia innym na złość. Trudne relacje z ojcem powodują, że Zamojski chce sam, chce po swojemu. Jego decyzje niestety nie zawsze są trafione.

Tym razem również na przekór innym postanawia przyjąć trudne zlecenie, praktycznie niemożliwe do realizacji. Piętnaście lat temu znika pięcioosobowa rodzina z Tomaszowa Mazowieckiego. Bardzo głośna i tajemnicza sprawa.

Staruszka, która zgłasza się do niego jest przekonana, że widziała swojego wnuka, który był jedną z zaginionych wtedy osób. Aleksander zaczyna okrywać poszczególne kawałki układanki. Szybko jednak okazuje się, że chyba się przeliczył…

W międzyczasie w mieście znika w równie dziwnych okolicznościach nastolatka. Tą sprawą zajmuje się Roma Sułecka z tomaszowskiej policji. Obie sprawy w dziwny sposób łączy stara legenda dotycząca źródeł w rezerwacie.

Roma i Aleksander zupełnie przypadkowo będą musieli współpracować aby rozwiązać dwie zupełnie inne sprawy. Tylko czy rzeczywiście nic ich nie łączy?

„Wywierzyska” to druga książka Kingi Wójcik z Aleksandrem Zamojskim w roli głównej. Już w pierwszej części ten detektyw przypadł mi do gustu. Wydarzenia z „Trzcinowisku” długo krążyły w mojej głowie.

W drugiej odsłonie dzieje się również dużo. Autorka, można mieć wrażenie, odstawiła Aleksandra gdzieś delikatnie na równoległy tor, a obok umieściła Romę Sułecką, która równie godnie dzierży przez cała fabułę rolę koła napędowego. Nie jest tak, że Zamojskiego jest mało, ale to, że pojawiła się w fabule druga, równie oryginalna postać, nadało książce wyrazistości.

Myślę, że autorka w tym momencie ma przed sobą wizję stworzenia kolejnych kontynuacji serii z parą naprawdę świetnych, choć nieoczywistych śledczych.

Jeśli chodzi o moją subiektywną opinie i odczucia po przeczytaniu „Wywierzysk” uważam, że książka trzyma poziom poprzedniczki, a opisana tu historia i problematyka zaginięć, których nie brakuje w naszym kraju wyniosła ją na wyższy poziom.

Książka godna polecenia. Koniecznie w dublecie z „Trzcinowiskiem”

“Wywierzysko” to druga część “Trzcinowiska” autorstwa Kingi Wójcik. “Wywierzysko” tak jak “Trzcinowisko” to książki opowiadające o detektywie Aleksandrze Zamojskim.

Tym razem detektyw próbuje rozwikłać tajemnicze zaginięcie pięcioosobowej rodziny sprzed 15lat (zaginięcie miało miejsce w 2008roku). Zgłasza się do niego Krystyna Trochowska, matka i babka zaginionych twierdząca że widziała swojego wnuka. Zamojski ma wahania co do przyjęcia zgłoszenia, obawia się że Krystyna nie będzie w stanie zapłacić za jego prace, gdy detektyw decyduje się przyjąć śledztwo w mieście dochodzi do kolejnej tragedii - nagle zaginęła mloda Igna, śledztwo napiera tępa gdy okazuje się że obie sprawy mogą być powiązane.

Książka w małomiasteczkowym klimacie, inspirowana prawdziwymi wydarzeniami jednak należy pamiętać że jest jedynie fikcją literacką. Bardzo przyjemnie się ją czytało, dla mnie jedynym minusem był narrator trzecioosobowy za którym ja osobiście nie szaleje, jednak jeśli komuś nie przeszkadza narracja to książka jest bardzo przyjemna w czytaniu, wciągająca i momentami potrafiła zaskoczyć mimo że w pewnym momencie już wiedziałam co mogło się wydarzyć.

Niebywałym plusem książki jest to że stale utrzymywała moją ciekawość, akcja była świetnie rozwinięta ale nie przesadzona.

Myślę że nie powinno oceniać się książki po okładce jednak warto dodać że “wywierzysko” ma cudowną okładkę, która wygląda nie tylko ładnie na zdjęciach ale również na żywo.

Uważam że wywierzysko znajdzie swoich fanów jak i przeciwników, jednak zdecydowanie mogę ją polecić.

Chętnie sięgnę po kolejne części (:

Recenzja ramach współpracy z wydawnictwem Pruszyńskim i S-ka

Premiera książki będzie miała miejsce 14 stycznia

"Źródła znów przestały bić. A kiedy przestają bić, ludzie znikają".

W mieście znika piętnastoletnia Inga. W tym czasie detektyw Zamojski zajmuje się sprawą zaginięcia pięcioosobowej rodziny, które miało miejsce 15 lat wcześniej. Wspólnymi siłami śledczy wpadają też na trop innej zbrodni sprzed lat i próbują odkryć powiązania między sprawami. Czy tajemnicze zaginięcia to rzeczywiście klątwa wywierzysk zwanych Niebieskimi Źródłami?

„Śmierć jest prostsza niż zaginięcie”. Człowiek ma wówczas pewność, że bliscy nie wrócą”.

Książka, od której nie sposób się oderwać! Kinga stworzyła małomiasteczkowy kryminał z fabułą inspirowaną prawdziwymi wydarzeniami oraz z motywem osadzonym głęboko w przeszłości, którego skutki są odczuwalne w teraźniejszości. Traumy z przeszłości, zawiedzione nadzieje, odrzucone uczucia, mroczne sekrety, niepohamowana agresja i czyny, które rodzą poważne konsekwencje ubrane zostały w intrygę skonstruowaną niczym pajęcza sieć. Dzięki wątkom związanym z wywierzyskami opowieść nabiera niepokojącej, trochę mistycznej aury. Autorka sprytnie żongluje opowieścią, przeplatając epizody i podrzucając kolejne zwroty akcji. Przy tak rozbudowanych, wielowątkowych i wielopłaszczyznowych fabułach łatwo się pogubić, ale autorka stworzyła bardzo zgrabną, spójną i nieprzegadaną historię. Dojrzały styl narracji sprawia, że opowieść nabiera bardzo realnego kształtu. W pewnym sensie czujemy się częścią tej historii.

Coraz lepiej poznajemy też bohaterów. Odkrywane są kolejne karty z przeszłości, które uzupełniają obraz ich osobowości i charakterów. Roma zyskuje w moich oczach, jej emocjonalność i świadomość zawodowa dojrzewają. Z jednej strony jest to postać niezwykle ambitna, nieustępliwa, w swoich działaniach dążąca do perfekcji, a z drugiej potrafi przyznać się do błędu i we właściwym momencie zejść ze sceny. Dziennikarz Namirski to już temat na osobną recenzję. Ale gorzej już chyba nie mogę o nim myśleć… Nadal, niezmiennie, fascynują mnie rozterki rodzinne Aleksandra, a teraz, w obliczu nowych faktów, jestem jeszcze bardziej ciekawa, jaki pomysł na tę postać ma autorka. Elementy z przeszłości detektywa sprawiają, że ten bohater staje się jeszcze bardziej ludzki, a jego relacja z ojcem nabiera całkiem nowego wymiaru.

Zacna historia, której atmosfera wciąga jak wir.