Wyspa bijących serc

Prawdziwa perełka dla fanów kultury azjatyckiej! Ta rozgrywająca się w Tokio historia nie tylko pokazuje nam Azję, ale przede wszystkim tłumaczy, czym jest miłość i jakie może przybierać formy. Opowiada o miłości matki do syna, która potrafi być toksyczna mimo najlepszych chęci i o miłości do samego siebie, która być może jest najtrudnieszym rodzajem tego uczucia.

Dla mnie była to bardzo osobista przeprawa, która w jakimś stopniu pomogła mi przepracować wątki relacji z mamą i przeszłości. Powolna narracja zostawia czas na refleksję, a to w przypadku czytania tej książki jest bardzo ważne. Pomaga zajrzeć w swoje wnętrze, zastanowić się nad własną tożsamością, a jednocześnie nie skupia się tylko na aspekcie własnego JA, pokazujac siłę prawdziwej przyjaźni, która często bywa nieoczywista, ale kiedy już się przytrafi to stanowi ogromną siłę!

Tak dawno nie czytałam czegoś, co by mnie tak zachwyciło. Moment czytania to moment uważności, refleksji i wyciszenia. Fabuła niebanalna, która działa tak, że czytelnik może odczuć wiele emocji w sobie. Pozycja wyjątkowa, zdecydowanie powinna trafić do każdego.

Ta książka z pewnością wywoła szybsze bicie serca dzięki poruszeniu delikatnych warstw uczuć czytelnika. Dojrzały bohater wraca do domu po zmarłej matce, by uporządkować przeszłość. Sytuacja skłania go do przemyśleń i rozterek na temat własnego dzieciństwa i młodości, a zwłaszcza relacji z matką, która chciała chronić go za bardzo, co doprowadziło go do problemów w dorosłym życiu.

Piękna, poruszająca opowieść o poszukiwaniu własnej tożsamości w świecie, w którym traumy przeszłości i rozczarowania teraźniejszości wydają się być nie do pokonania. Ta książka to moje pierwsze podejście do literatury japońskiej, ale na pewno nie ostatnie. Gwarantuję - nie zawiedziecie się!

“To miejsce, do którego niełatwo dotrzeć. To piękna, spokojna wyspa z dala od Tokio i innych wielkich miast. To podróż, której celem jest wsłuchanie się w bicie czyjegoś serca”

Shuichi wychował się na przedmieściach Tokio. Kiedy po śmierci matki postanawia uporządkować dom, w którym wspólnie mieszkali, okazuje się, że na miejscu codziennie zjawia się pewien chłopiec, który wynosi pojedyncze przedmioty. Shuichi postanawia bliżej poznać małego złodziejaszka. Okazuje się, że Kento przyjaźnił się z matką mężczyzny, a jego rodzinny dom zna jak własną kieszeń.

Shuichi ma na piersi bliznę, a pod nią serce, o które obsesyjnie dba. Wspomnienia Shuichi z dzieciństwa znacznie różnią się od tego, co wmawiała mu jego matka. Kobieta za każdym razem łagodziła wersje jego dziecięcych niepowodzeń. Teraz kiedy ma czterdzieści lat, zaczyna dostrzegać, że matka przez swoje zachowanie, unikanie rozmów, ignorowanie jego problemów, sprawiła, że jako dorosły już mężczyzna nie może do końca odnaleźć się w świecie.

Przyjaźń z Kento okaże się jedną z cenniejszych rzeczy, jaka go spotkała. A wycieczka do Archiwum Bijących Serc – miejsca, w którym zgromadzone zostały dźwięki bicia tego ludzkiego organu, będzie dla nich niejako oczyszczeniem i próbą pogodzenia się ze stratami, których wspólnie doświadczyli.

Inspiracją dla głównego motywu tej książki, był dla autorki projekt artystyczny, który od 2008 roku magazynuje dźwięki uderzeń serc. I na jego bazie Laura Imai Messina stworzyła sentymentalny, przepiękny, wzruszający, ale też trudny emocjonalnie literacki obraz. Mimo iż autorka nie jest z pochodzenia azjatką, to ta książka idealnie wpisuje się w klimat nostalgicznej literatury japońskiej.

W moim odczuciu wspomniana literatura zawsze ma w sobie mnóstwo takiej przestrzeni. Pozwala ona na swobodną interpretację i zrozumienie motywów poszczególnych postaci. To taki rodzaj powieści, który daje możliwość zagłębienia się w jej poszczególne warstwy i wyciągnięcia z niej tego, co ważne, poruszające, nawiązujące do osobistych doświadczeń odbiorcy.

“Wyspa bijących serc” to pełna spokoju, ciepła i nostalgii opowieść o tym, jak wydarzenia z dzieciństwa determinują późniejsze lata. To powieść o umiejętności doceniania każdego dnia, mimo niepowodzeń czy tragedii, na które nie zawsze mamy wpływ. Literatura (prze)piękna.

Wyspa bijących serc autorstwa włoskiej pisarki Laury Imai Messina wydanej przez Grupę Wydawniczą Relacja

#współpracabarterowa

"Aby być szczęśliwym, należy przede wszystkim umieć to sobie wyobrazić"

Wyspa bijących serc to ciekawa pozycja literatury pięknej, niekoniecznie azjatyckiej, ale na pewno autorka zna realia, kulturę i zwyczaje. Książka, która na pierwszy rzut oka ma nam dać melancholijny spokojny vibe, jak wiele z podobnych książek chociażby od Kawaguchiego. Już nie ma prostoty w opowiadaniu przedstawionej historii, a wykwintny piękny język z wieloma metaforami i podejściem, z którego Sokrates byłby dumny. To ciężka w odbiorze książka wymagająca dużego skupienia i połapania się w historii pełnej retrospekcji, wtrąceń i cytatów. Mnie to momentami męczyło mimo, że sama historia urzeka swym pięknem bawiąc się naszymi neuronami.

Łatwo byłoby się odbić od tej książki przez przedstawioną formę. Dla ludzi bardziej logicznych, którym metafory i domyślanie się pewnych kwestii jest niezbyt po drodze może być to naprawdę trudna pozycja. Ale warto gdzieś tam na po nią sięgnąć, bo w wielu kwestiach może zainspirować, zmotywować, wywołać uczucie nadziei oraz zrozumienia w wielu aspektach życia. Trudne dzieciństwo, problem poradzenia sobie ze stratą bliskich, skomplikowane relacje małżeńskie, overthinking, problemy obsesyjnych myśli o własnym zdrowiu i wiele innych kwestii, z którymi każdy musi lub będzie musiał sobie prędzej czy później poradzić.

Ja przyznam, że chyba nie do końca wyłapałem przekaz tej książki i nie wiem co finalnie o niej myśleć. Dlatego dla mnie nie był to do końca relaks, a proces myślowy odnalezienia sensu i przesłania. Twórczość Messiny bardziej przypomina doświadczenie, niż zwykłą książkę. Ja ją na pewno zapamiętam i może wrócę na innym etapie mojego życia by zobaczyć efekty wewnętrznej zmiany. Jestem ciekawy, czym wtedy będzie dla mnie Wyspa bijących serc.

🐠⛩ Kocham książki które już w swoim założeniu są nietuzinkowe - po prostu inne. Bo wtedy i przeważnie tylko wtedy wiem że ktoś przemyślał i zaplanował swoją pracę w najmniejszym szczególe. A na dodatek kocham przecież literaturę azjatycką. Kiedy więc w te moje ukochane schematy weszla pełna temperamentu włoszka i powiedziała: sprawdzę jak mi to wyjdzie

To ja jako kawka wręcz rzuciłam się na ta historię.

🐠⛩ Shūichi ma na swoim ciele pewną bliznę. Bliznę która kładzie się cieniem na całym jego życiu. Bowiem czy jest coś ważniejszego dla człowieka by żył niż jego własne serce? Chłopakowi od najmłodszych lat matka uprzykrzała życie - umniejszała jego przemyśleniom i problemom. Często doprowadzała chłopaka do wstydu nie umiejąc wczuć się w jego potrzeby które chłopak tak mocno starał się manifestować w rozmowie. W ten sposób doprowadziła do tragedii bowiem to dzięki niej Shūichi nie potrafi podjąć żadnej decyzji, brak w nim minimalnej odwagi do życia. Przez co jest samotnym milczkiem uwiązany niemym strachem do własnego domu.

Jednak pewnego dnia dzieje się coś co życie tego milczka wywraca do góry nogami - spotyka on bowiem pewnego ośmiolatka. Kim jest? Czemu tam przychodzi? Te pytania ruszają lawinę zdarzeń - lawinę która doprowadzi was do pewnego niesamowitego archwium.

🐠⛩ Archwium bijących serc .. mój boże jaki piękny to konspekt! Miejsce gdzie możecie odsłuchać rytmy serc które w rzeczywistości dawno już zamilkly. Sama ta myśl sprawia że dostaję tego milego dreszczu ekscytacji. To tam zawędrują ci bohaterowie.. a wiecie co jest jeszcze piękniejsze? To miejsce istnieje naprawdę.

🐠⛩ Absolutnie zakochałam się w tej książce. Jest pełna czułości, pełna spostrzeżeń jak warte uwagi jest to co czujemy i dlaczego. A co poruszyło mnie najbardziej to ta bardzo cicha gloryfikacja codzienności. Tej cichej, małej - którą codziennie doświadczamy o poranku nad kubkiem kawy.

Blagam - czytajcie to.

Ogromnie się cieszę że w dniu gdy moje życie zatoczyło 32 koło mogę opowiedzieć wam o czymś tak wyjątkowym.

🩺❣️

,,Jedyne, co się liczy, to podtrzymywanie pamięci, ponieważ ludzie powracają do życia tylko w pamięci innych".

(fragment książki)

°

Shūichi, czterdziestoletni mężczyzna po przejściach, który na co dzień zajmuje się ilustrowaniem książek dla dzieci, na jakiś czas przenosi się do rodzinnej miejscowości, by uprzątnąć dom niedawno zmarłej mamy. Na miejscu odkrywa, że z niewyjaśnionych powodów miejsce to regularnie odwiedza pewien mały chłopiec. Przypadkowe spotkania w końcu prowadzą do pierwszej rozmowy, dając początek relacji, która na zawsze odmieni życie Shūichiego i chłopca.

🏡👣

,,Wyspa bijących serc" to melancholijna i niezwykle oryginalna powieść, pełna ciekawych rozważań i bólu, ale też dająca nadzieję.

Autorka pisze o życiu, stracie i dążeniu do szczęścia w czuły i piękny sposób, który bardzo ze mną rezonował. Choć fabuła prowadzona jest niespiesznie, lektura wciągnęła mnie bez reszty.

Jeśli szukacie głęboko przejmującej historii o radzeniu sobie z trudną przeszłością i o nabieraniu odwagi, by zacząć na nowo - koniecznie sięgnijcie po tę książkę.

🗾✨

W książce Laury Imai Messiny można znaleźć wiele pięknych słów – mądrych i czułych. Można wsłuchać się w dźwięk bijących serc, szum morskich fal, głos ukochanej osoby. Można poczuć smak truskawkowych naleśników i zapach papieru – a na skórze ciepło letniego dnia. Można zatracić się w niespiesznym rytmie życia Kamakury, w labiryncie ludzkich relacji i uczuć i odbyć podróż w głąb samego siebie, poczuć więź z naturą, człowiekiem i wszechświatem. Bo Laura Imai Messina stworzyła niezwykle urokliwą, kameralną i chwytającą za serce powieść – historię przyjaźni czterdziestoletniego mężczyzny, ilustratora książek dla dzieci, i ośmioletniego chłopca. Zachwyciła mnie jej subtelna, liryczna proza – delektowałam się każdym słowem. Autorka pięknie pisze o miłości, przyjaźni, zaufaniu, potrzebie bliskości i rodzicielstwie. O kruchości życia, żałobie, próbie pogodzenia się ze stratą i nowych początkach.

Niesztampowy motyw bijących serc, piękna proza i wzruszająca (ale nie ckliwa) historia, która przemówiła do mnie wyjątkowo mocno. Gorąco polecam!

„Jeśli nie sądzisz, że możesz uczynić czyjeś życie lepszym, to nie ma sensu w nie wkraczać”

Shūichi po śmierci matki wraca do domu swojego dzieciństwa, aby opróżnić i wyremontować dom po jej śmierci. Tam poznał małego chłopca o imieniu Kenta, który był bardzo blisko starszej pani. To spotkanie zmienia życie zarówno dorosłego mężczyzny, jak i Kenta. Razem wyruszają w podróż do Archiwum Bijących Serc, miejsca, w którym tętnienie życia słychać we wszystkich językach świata.

"Wyspa bijących serc" to niezwykle melancholijna powieść w której jest również bardzo dużo smutku i śmierci. Autorka porusza tu szereg istotnych tematów jak samotność, odnajdywanie szczęścia, opłakiwanie śmierci bliskich czy więź między dwiema pozornie niezwiązanymi ze sobą osobami. Uświadamia, iż należy mieć odwagę by nawet po ogromnej tragedii żyć dalej, że trzeba umieć poprosić o pomoc czy zdobyć się na otworzenie się przed drugim człowiekiem.

Jednym z najmocniejszych aspektów książki jest jej atmosfera. Autorka wspaniale odtwarza japońską kulturę i tradycje, ukazując jednocześnie uniwersalność tematu straty, rodziny i przyjaźni. Całość jest niezwykle piękna w swojej prostocie, a przy tym chwyta za serce. Przyznaje również, iż dawno nie zaznaczyłam tylu cytatów co w tej powieści, a niektóre zostaną ze mną na bardzo długo. To również historia, która wiele uczy o życiu, akceptacji tego co nas spotyka, zrozumieniu i odnalezieniu wewnętrznego spokoju gdy przyjdzie na to czas.