Umierając, żyjemy

W serię Wehikuł czasu wchodzą książki uznawane za klasyki gatunku science-fiction. Liczy ona już kilkanaście tytułów, z których udało poznać mi się już cztery, a o jednym chciałabym wam dzisiaj szerzej opowiedzieć.

"Umierając, żyjemy" Roberta Silverberga po raz pierwszy wydano w 1972 roku. Książkę nominowano do nagród Hugo oraz Nebula, czemu wcale się nie dziwię, ponieważ mimo małej objętości (liczy ledwo ponad 260 stron), powala unikatową specyfiką, dobitnie wchodzi w psychologię postaci, będąc niemal jedyną w swoim rodzaju. Zacznijmy jednak od początku.

"Umierając, żyjemy" to historia opowiedziana oczami Davida Seliga, czterdziestokilkuletniego mężczyzny żydowskiego pochodzenia, parającego się nietuzinkową, lecz kontrowersyjną pracą: zarabia na studentach potrzebujących gotowych esejów na zaliczenie przedmiotów. To jednak nie jedyna rzecz wyróżniająca go z tłumu. David bowiem potrafi czytać w myślach, ba! potrafi lawirować między całymi wspomnieniami czy odczuciami drugiego osobnika (w głowach pszczół, ptaków i innych zwierząt również bywa).

Sęk w tym, że przez swoją nadnaturalną umiejętność David nie potrafi zbudować relacji z innym człowiekiem. Nie umie rozmawiać bez wcześniejszego przetrzepania myśli, przez co często wychodzi na dziwoląga. Brakuje mu wrażliwości społecznej, co w większości przypadków przyczynia się do powstania wielu konfliktów, w wyniku których David wychodzi na empatycznie upośledzonego.

Co się jednak stanie, kiedy moc czyniąca go ponadprzeciętnym, nagle zacznie zanikać? Czy David poradzi sobie bez wspomagania, z którym żył od dzieciństwa?

Książki Roberta Silverberga nie nazwałabym literaturą łatwą, którą połyka się w jeden wieczór. Nie. "Umierając, żyjemy" to wielowarstwowa opowieść skupiająca się na tematach trudnych: począwszy od typowo psychologicznych rozważań natury egzystecjonalnej czy socjologicznej, poprzez naukowe dywagacje obejmujące procesy zachodzące na Ziemi, kończąc na polityce i gospodarce Ameryki. Autor prowadzi czytelnika oczami Davida Seliga, próbując w główną fabułę wpleść dające do myślenia hipotezy.

Zawsze staram się pisać szczerze, subiektywne recenzje, dlatego nie mogę pominąć kwestii, że chyba nie do końca udało mi się zrozumieć ostateczne przesłanie powieści (a przynajmniej na sto procent nie wyłapałam wszystkich jej warstw). Książka była trudna, a czytanie momentami wyjątkowo ciężkie, przez co bywały dni, w których kończyłam po jednej, maks dwóch stronach.

Czy polecam? Tak, ale "Umierając, żyjemy" z pewnością nie jest lekturą dla wszystkich. To niełatwa, powieść poruszająca wiele skomplikowanych tematów, w której główna akcja jest zaledwie dodatkiem do pojawiających się tez czy poruszanych dywagacji psychologiczno-polityczno-naukowych. Najlepiej będzie jeśli sami zadecydujecie, nie sugerując się moją oceną wystawioną na podstawie niecałkowitego zrozumienia.

Na zakończenie przyrównam "Umierając, żyjemy" do "Małego Księcia" Antoine'a de Saint-Exupery'ego. Dlaczego? Bo kiedy czyta się Małego Księcia w podstawówce jako lekturę widzi się w niej wyłącznie ciekawe przygody. Dopiero czytając w późniejszym wieku, dostrzega się jej bogactwo intelektualne i multum ukrytych przekazów, a przy tym całe jej piękno. I myślę, że identycznie będzie z książką Silverberga. Sięgnę więc po nią za kilka lat, gdy będę na innym etapie życia, by wtedy spróbować odkryć jej niebanalność.

Już kilka lat temu słyszałam, że "Umierając, żyjemy" to jedna z najciekawszych książek gatunku science fiction, więc gdy tylko nadarzyła się okazja, aby przeczytać tę powieść, nie zastanawiałam się ani chwili i od razu po nią sięgnęłam. Moje oczekiwania były bardzo wysokie i na szczęście się nie zawiodłam. Rzeczywiście jest to jedna z najbardziej interesujących książek, z jakimi miałam styczność. Fascynująca, niezwykle wciągająca i dająca do myślenia. Klimat powieści jest niesamowity, podobnie jak styl pisania autora. Podobają mi się także liczne nawiązania do kultury, których można tutaj znaleźć naprawdę dużo. Polecam wszystkim fanom science fiction, którzy szukają ambitnej książki, skupiającej się na człowieku i jego psychice.

Roberta Silverberga nikomu nie trzeba przedstawiać. A zwłaszcza tym którzy czują science fiction i cenią sobie klasyczne utwory w tym gatunku. To przecież autor cyklu o Majipoorze, czy Człowieka w labiryncie. Niemniej nawet ja nie znam wszystkiego, co ten pisarz wydał u nas. Tak więc tym chętniej przeczytałem „Umierając, żyjemy”.

O książce możemy przeczytać, że:

David Selig od dzieciństwa ma zdolności telepatyczne. Bez trudu czyta w myślach innych ludzi i poznaje ich najgłębiej skrywane sekrety. Z czasem jednak dochodzi do wniosku, że ten dar jest zarówno narzędziem władzy, jak i przekleństwem. Wkraczający w wiek średni, coraz bardziej wyalienowany Selig nie potrafi nawiązać normalnych związków z ludźmi. Ledwo wiąże koniec z końcem, utrzymując się z pisania prac semestralnych dla studentów. Jest coraz bardziej zniesmaczony tym, co dzieje się w Ameryce. Na domiar złego odkrywa, że jego cudowny dar zaczyna z niewiadomego powodu zanikać…

Jak na klasyk literatury przystało to kawał dobrej literatury. Świetnie napisana, pomysłowa pozostaje nie tylko dobra fantastyką, ale i dobrą książką w ogóle. Bliska ludzi i życia a zarazem fascynująca. Ta powieść skupia się przede wszystkim na człowieku. Clue całości nie są moce bohatera a ON sam. A dokładniej dwie rzeczy – przemiana jaka zachodzi w nim pod ich wpływem i świat jaki go otacza. Zamiast epickiej, widowiskowej akcji mamy tu codzienność niezwykłego – zwykłego człowieka. Realizm magiczny przeniesiony na grunt sf. Niewiele brakuje jej do doskonałości. Polecam wszystkim.

To kolejna część z serii " Wehikuł czasu". Ciekawa książka, chociaż myślałam, że jest trochę o czymś innym. Miejscami wydawało mi się , że już nic więcej nie może się wydarzyć, po czym książka zaskakiwała mnie kolejnym przyziemnym problemem, z którym bohater starał sobie radzić, chociaż czasami bardzo nieudolnie. Miejscami była również taka, że miałam ochotę przekręcić kilka stron żeby jak najszybciej dowiedzieć się co się dalej wydarzy. Cała historia przedstawiona przejrzyście, i nieco zaskakująco. Miałam inne oczekiwania co do tej książki i przyznać muszę, że tytuł, dawał mi nadzieję na coś mocno zaskakującego, filozoficznego i dającego do myślenia. Najbardziej interesujący jest tu fakt, że zdolności, które posiada bohater, jest chyba pierwszy na liście " nadprzyrodzonych" mocy, jakie chciałaby posiadać większość ludzi, nie przynosi większych korzyści, zwłaszcza tych materialnych. Autor tu jasno pokazuje, że to co może się wydawać bardzo atrakcyjne, nie tylko nie pomaga, ale także może przysporzyć kłopotów, jeśli nie umiemy lub nie chcemy wykorzystać swojego daru.

Książka może i jest ciekawa, jednak chyba miałam wygórowane oczekiwania i nieco się zawiodłam. To moja pierwsza książka tego autora i na pewno przy najbliższej okazji dam mu jeszcze jedną szansę😉

Umierając, żyjemy jest to książka, którą trudno mi jednoznacznie ocenić, a sama w sobie nie należy do najłatwiejszych w odbiorze i można łatwo się do niej zrazić. Cała przedstawiona tutaj historia jest stosunkowo prosta i opowiada o Davidzie, który posiada zdolności telepatyczne, dzięki którym poznaje myśli innych, co czują, myślą, jakie chowają tajemnice i sekrety. Jednak nie przynosi mu to wcale szczęścia, miłości, wielkich pieniędzy, czy sławy. Powieść ma zatem dość ponury i pesymistyczny wydźwięk. Bohaterowi nic się w życiu nie udało, choć można byłoby sądzić, że z jego mocami jest mu pisany wielki życiowy sukces. Niestety tak się wcale nie dzieje. Co więcej, okazuje się, że czytanie w myślach niekoniecznie może być tak bardzo interesujące jakby się mogło wydawać. Zdolności bohatera powodują również to, że trudno mu nawiązać głębszą i trwalszą więź, a odkryte prawdy na swój temat wśród bliskich osób niekoniecznie są takie, jakich oczekiwał.

W trakcie całej książki poznajemy kolejne etapy życia Davida, jak odkrył swoje zdolności, jak je wykorzystywał, czym zajmuje się w życiu i jak zauważył osłabienie swoich mocy. Nie mamy jednak zachowanej chronologii wydarzeń, ponieważ bohater co kilka rozdziałów cofa się w przeszłość, aby przedstawić jakąś konkretną sytuację, czy wydarzenie, dzięki któremu lepiej go poznajemy, ale przede wszystkim co niesie ze sobą posiadanie zdolności telepatycznych. David często snuje ciekawe rozważania na ten temat, co zyskał dzięki nim, ale również kim się przez nie stał. Pomimo że książka liczy niewiele ponad 250 stron, to jednak w pewnym momencie można poczuć, że niektóre sceny są zbędne i książka nie straciłaby na ich usunięciu. Niemniej jednak jest to z pewnością nietuzinkowa książka, nie każdego zachwyci, ale warto ją poznać.

Umierając, żyjemy to książka dość dziwna, trudna, a jednocześnie o stosunkowo prostej fabule. W powieści śledzimy losy Davida Seliga, posiadającego zdolności telepatyczne, które jednak wcale nie przynoszą mu szczęścia, miłości, czy pieniędzy.