Too Late

Najlepsza książka jaką do tej pory przeczytałam! Emocje gwarantowane. Bardzo polecam.

BRUDNA, PIĘKNA, MOCNA

Brudna, mroczna, mrożąca krew w żyłach. A przy tym wrażliwa, piękna, namiętna i niosąca nadzieję. Czy można napisać książkę, która wyzwoli w czytelniku tak skrajne emocje? Emocje, które nie pozostaną tylko na papierze, ale przeniosą się na odbiorcę historii? Można. I doskonale potrafi to zrobić Colleen Hoover, co udowodniła tą właśnie powieścią. Zacznijmy od oznaczenia „tylko dla dorosłych” widniejącego na okładce. Jeśli myślicie, że chodzi tutaj tylko o mocne sceny erotyczne, tkwicie w wielkim błędzie. Owszem, na potrzeby sytuacji autorka nie szczędzi takich momentów, ale tylko po to, by zbudować niezbędne napięcie, które towarzyszy czytelnikowi aż do ostatniej strony. Do pierwszego „końca”, przez cały epilog, aż do ostatecznego finiszu. Ależ to są wrażenia, dreszczyk strachu gwarantowany. A w połączeniu z genialną, powtarzam – genialną – kreacją bohaterów, nie da się przestać czytać.

PORTRETY PSYCHOLOGICZNE

O co tyle szumu? Czytajcie. Sloan to dziewczyna, która daje się upokarzać i choć tkwią w niej większe pokłady siły, niż można byłoby przypuszczać, znajduje się w patowej sytuacji. Sytuacji bez wyjścia. Kompletnie uzależniona od człowieka, który wraz z biegiem czasu staje się coraz groźniejszym tyranem, plącze się w coraz większe niebezpieczeństwo. A wszystko dlatego, że potrafi poświęcić swoje życie dla dobra brata. Carter, to odważny i szybko zyskujący uznanie czytelnika chłopak, który ma pewną ważną misję do wykonania. I choć wie, że nie może zakochać się w Sloan, potrzeba chronienia jej i uczucie, którym zaczyna ją darzyć, pchają go w coraz większe ryzyko. Niech jednak szczegóły pozostaną dla Was zagadką do rozwiązania. Jest jeszcze Asa, kryminalista, czarna owca tej powieści. Człowiek, który jednak swojej osobowości nie wziął sobie z nikąd. Autorka konsekwentnie odsłania jego przeszłość pokazując tragizm jego postaci. Ciężki temat i bardzo ciężka postać. Mężczyzna potrzebujący pomocy, a zarazem zdolny do czynów przerażających. Na pewno fundator najbardziej skrajnych wrażeń w tej książce. I co, ciekawie? Że nie wspomnę już o bohaterach drugoplanowych, tych malowanych w odcieniach czarni i bieli, którzy również odgrywają tutaj swoje istotne role.

WIELE OBLICZ MIŁOŚCI

Historia o namiętności, o zakazanym uczuciu, o ryzyku, które czasami warto ponieść, bo przecież prawdziwa miłość, jak pisze Hoover, rodzi się z tragedii. Książka bazująca na bardzo niebezpiecznym terytorium, które czynią z niej thriller doskonały w szczególności dla kobiet, które na pewno będą zadowolone z takiego, a nie innego połączenia gatunków. Przemoc fizyczna i psychiczna, źródło problemów zakorzenione w sytuacjach rodzinnych, brudne interesy, absolutnie zaskakujące zwroty akcji. A przy tym wszystkim niewinne gesty, żartobliwe słowa przelane na papier, normalność pozwalająca nie zwariować skontrastowana z ponadprzeciętnym mrokiem.

PO PROSTU MUST HAVE

Chcecie petardy na wakacje? No to ją macie. Ostatnio poproszona o polecenie powieści na letnie dni podałam konkretny tytuł, ale gdybym mogła cofnąć czas, na pewno byłaby to „Too late”. Jak dla mnie absolutny must have każdego mola książkowego, dla wielbicielek nietuzinkowych, mocnych romansów i ciekawych thrillerów psychologicznych. Moja książka roku, w której nie zawiodła ani kreacja postaci, ani pomysł na akcję, ani jej poprowadzenie. Gwarantowane wrażenia aż do ostatniej strony. A jako że premiera książki dopiero przed Wami, nie jest jeszcze too late, żeby ją sobie zamówić i czym prędzej mieć u siebie.

[Adres usunięty]

Okładka jest świetna. Matowa w dotyku z wytłuszczeniami. Widzimy twarz kobiety z otwartymi ustami, a jej policzka obejmują dłonie. Kolorystycznie utrzymana w różu, czerwieni i nieco ciemniejszych odcieniach. Posiada skrzydełka, które stanowią dodatkową ochronę przed uszkodzeniami mechanicznymi. Na jednym z nich przeczytacie fragment książki, a na drugim kilka słów o autorce. Stronice są kremowe, czcionka wystarczająca dla oka. Marginesy i odstępy między wersami zostały zachowane, literówek brak. Podzielona została na rozdziały i również narratorzy się zmieniają.

Dawno nie czytałam nic z pióra autorki i zapomniałam już, jaki on jest. Umie czarować słowem i zaintrygować czytelnika do tego stopnia, że z trudem odrywa się od lektury. Czytało mi się niezwykle szybko, przyjemnie, mimo scen, które niekoniecznie przyjemne nie były... To była świetna opowieść, tak bardzo prawdziwa, że aż bolało. Nie spodziewałam się finalnie, że przepadnę aż tak. Początkowo nie mogłam się dotrzeć. Drażnili mnie bohaterowie, nie mogłam pogodzić się ze stanem rzeczy, jaki panował w życiu Sloan. Miałam ochotę ubić tak wszystkich patelnią. Niemniej jednak zacisnęłam dłonie w pięści i odczekałam, dałam sobie chwilę. A po tej chwili, dosłownie przepadłam.

A to wszystko za sprawą budowania relacji przez autorkę między bohaterami. Ah... Ja to wszystko czułam! To było piękne, a jednocześnie ogromnie niszczycielskie! Jednak kojarzę Hoover jako kobietę piszącą naprawdę świetne historie, z przekazem, z uczuciami. A to punkty, które cenię najmocniej.

To, co działo się między Sloan a Carterem... To przyciąganie... W oczach mam łzy jak myślę o nich i ciary mam na ciele. To było coś niewyobrażalnego, a jednocześnie tak zwykłego, że każdemu z nas mogłoby się przytrafić.

Wykreowanie bohaterów do tej lektury też było nie małym wyczynem. Każdy z nich jest inny, specyficzny... Szczególnie Asa. Nie chcę go tłumaczyć, bo nie o to w tym chodzi. Ale miał swoje powody, by być takim człowiekiem, jakim był. To przeszłość. Stosunek rodziców, najbliższych - momentami naprawdę było mi go żal. Jednak to, jak traktował innych, mimo tego, jak sam był traktowany... To niewyobrażalne. Jak trutka! Jednak sama psychiczna strona postaci - wielkie brawa dla Colleen.

Sloan - tak bardzo nie mogłam się zgodzić na takie zachowanie w stosunku niej, poniewieranie... Tak mnie mierziło. Dobrze, że później trochę mi przeszło i akceptowałam stan rzeczy, ale łatwo nie było.

Carter - to osoba, chyba za którą tęsknię najbardziej. Taki nieidealny ideał, który w życiu każdej kobiety byłby potrzebny.

Uważam, że każdy z bohaterów jest dobrze wykreowany, niczego im nie brakuje.

Bardzo emocjonalnie przeżyłam tę opowieść. Mamy tutaj przemoc. Świat niebezpieczny, okraszony narkotykami. Mamy tutaj dużo seksu, niekoniecznie za zgodą, a więc na pewno jest to opowieść dla osób, którzy są świadomi scen łóżkowych, przemocowych. Czyli takie co najmniej 16/18 lat.

Mamy wątek niepełnosprawnej osoby, światku tych złych ludzi, od których najlepiej uciekać, bo nie można liczyć na nikogo w sumie. Przekraczamy tutaj wiele granic, więc może Wami wstrząsnąć i to dość porządnie. Mamy na koniec opisany początek znajomości Sloan i Asa, widzimy, jak to wszystko się zaczęło, że wpadła w jego sidła.

Ogólnie z punktu psychologicznego punktu jest obszerna, bo za przykładem bohaterów wiele można z niej odczytać. Dlatego też uważam, że zdecydowanie warto po nią sięgnąć.

Reasumując uważam, że niczego jej nie brakuje. Jest akcja, dosyć dynamiczna, są emocje i bohaterowie z krwi i kości. Nie czytamy o niczym nierealnym, a więc takie zdarzenia mogłyby mieć miejsce i w naszej codzienności, czego oczywiście nikomu nie życzę. POLECAM. Tylko później dajcie sobie chwilę, by wszystko raz jeszcze przemyśleć...

Bardzo polecam! Namiętna, gorąca, ciekawa, wciągająca!

Książka targa emocjami czytelnika na wszystkie strony, mogłam się o tym przekonać osobiście. Bohaterami są dwudziesto i dwudiestoparoletnie osoby, ale już z jakimś bagażem doświadczeń życiowych.

Sloan to młoda dziewczyna, studentka, która nie miała łatwego życia. W dość młodym wieku musiała się zająść dwójką braci, którzy byli chorzy. Pewnego feralnego dnia jeden z nich miał atak, próbowała go uspokoić, zapanować jakoś nad atakiem padaczkowym brata, który w skutego tego niefortunnie upadł i zmarł jej na rękach. Opieka nad bratem z autyzmem nie jest łatwa. Miło, że autorka książki porusza taki temat, temat choroby który dla normalnego człowieka nie jest łatwy, dopóki sam nie ma z nią styczności. Sloan jest dość cicha, nie wyróżnia się z tłumu, nie funkcjonuje jak typowa nastolatka. Nie chodzi na randki, nie spotyka się z chłopakiem, którego w ogóle nie ma. Tym bardziej jest to szok, gdy interesuje się nią Asa, który po pewnym czasie zapewnia jej dostatne , ale niestety nie bezpieczne życie.

" Wiele ludzi umiera przez raka.

Gdzie był ich cud?

Czy ich znajomi z Facebooka

niewystarczająco dużo się za nich modlili?

Dlaczego ich chemioterapia nie podziałała?

Dlaczego oni nie przeżyli cudu?

Czy Bóg myśli, że ich życia są mniej

warte od tych, których ocalił?

Nie.

Czasem rak zostaje uleczony...a

czasami nie. Czasami ludzie uderzają się

w głowę i umierają, a przez większość czasu uderzają się i przeżywają.

I za każdym razem, kiedy słyszysz, że

jakaś osoba pokonuje przeciwności...

to właśnie to robi.

Pokonuje przeciwności.

Bo ludzie nigdy nie myślą o tym, że

aby pokonać przeciwności, musi się

zdarzyć wiele nieszczęśliwych śmierci,

żeby jedno konkretne przetrwanie mogło być nazwane czymś

" poza norma" . "

Asa jest szefem gangu narkotykowego, który z powodzeniem działa na uniwersytecie i w kampusie. Nie miał dobrego wzorca do naśladowania, ojciec chory na schizofrenię, można powiedzieć że sam sobie zafundował takie życie które dość marnie się dla niego skończyło. Jest porywczy, nieobliczalny, ma obsesje na punkcie Sloan, przemocą ją zdobył. Dla niego przemoc to jego drugie imię. Kiedy chciała od niego odejść, zrobił wszystko aby tego nie robiła, posuwając się do szantażu i oszustwa.

" Jeśli coś nie przynosi ci żadnych korzyści, nie

powinieneś się tym, [motyla nóżka], przejmować. "

Dobra, zanim zacznę niesamowicie niezręczny wywód, (niezręczny, bo pisząc to czuję się, jakbym od początku uczyła się nie wiem, chodzić? Pływać?) poproszę o wyrozumiałość!

Zacznijmy od tego, gdzie się znajdujemy. Lepiej! Poczujmy się w roli Sloan, która jest w pozornie "szczęśliwym" związku z Asą. Tyle, że Asa ma wady. Ba, żeby tylko. Jednak nie uprzedzajmy faktów. Sloan tuła się w związku z mężczyzną, podkreślmy, w tak cholernie toksycznym związku, w którym może był zalążek miłości kiedyś (dawno i nie prawda) , jednakże tkwi w nim dalej ze względu na swojego niepełnosprawnego brata. Kiedy nie ma żadnych nadziei na zmianę swojego bytu, jej życie (dosłownie) wywraca się do góry nogami w momencie, gdy w jej życiu pojawia się Carter.

"Jeśli coś nie przynosi ci żadnych korzyści, nie powinieneś się tym, [motyla nóżka], przejmować."

Jest to (dopiero!) moje drugie spotkanie z panią Hoover. Moje pierwsze, dosłownie, sprzed epoki lodowcowej możecie podglądnąć tutaj I powiem szczerze, zaskoczyła mnie. Okej, słyszałam pogłoski tu i ówdzie (dobra, przyznam się. mimo że nie byłam aktywna, śledziłam blogosferę jak umysłowo niepełnosprawna), że to jest coś n o w e g o od tej pani. Cóż, kim ja jestem, by oceniać, skoro na koncie mam dwie pozycje? A tu Was zaskoczę mało skromnie, jak to mówią? Opinia jest jak [motyla nóżka], każdy ma swoją? Dobra, bo się zapędzam.

"Nasze życie nie jest częścią żadnego boskiego planu. Czasem od śmierci dzieli nas sześć centymetrów."

Poznanie Sloan i Asy. Burzliwe, jak cholera. Oczywiście mowa o moim osobistym poznaniu się z tą urokliwą parą. Co czułam? Powiedzmy, że z początku nie dziwiłam się wcale, że Sloan związała się z Asą. (w końcu prawie w każdej z nas drzemie pociąg do niegrzecznych skurwysynków, wybaczcie język, ale jest już późna godzina, a o takiej przecież "grzeszki" się nie liczą). Tyle, że wiadomo. Sielanka nie trwa długo, jak jest za dobrze, to nie trudno zgadnąć, co się dzieje. A dzieje się źle, co ja będę ukrywać?

"Ciężko przyjmować komplementy, jeśli pochodzą one od kogoś, kto odnosi się do twojego ciała jak do "tego"."

Zacznijmy od bohaterów. Asa, da się go polubić, ale nie bądźmy naiwni. W dosyć sprytny sposób autorka przemyca nam psychologiczną stronę tego człowieka, którą odkrywamy z każdą kolejną stroną. I to mi się podobało (nie ukrywam, jestem książkową masochistką). Uwielbiam jak postacie na papierze rozwijają się w obie strony. W dobrą i złą. Ukazywanie ich charakteru w postaci najmniejszych cząstek atomu sprawia, że czuję mrowienie w brzuchu (to nie jest żaden fetysz). Z drugiej strony mamy Sloan. I tak jak nie wiedziałam czy ją lubię, czy nie... Tak dalej mam to samo odczucie. Nie jest irytująca, nie jest ujmująca. Po prostu jest. Jednakże wczucie się w jej życie sprawiało, że moje szare komórki krzyczały "Co ty wariatko jeszcze tu robisz?!" a z drugiej strony głowiły się, bo przecież "jak tu wybrnąć z niemożliwego, skoro nie ma żadnej możliwości?".

No i pojawia się Carter. Och, ten Carter. Wiecie, że nie wiem, jak Wam go skomentować? Bo tutaj powiem za dużo, tu szepnę za mało i bach! Spoiler. Carter jest idealną mieszanką. Znacie te memy, które przedstawiają proces tworzenia się człowieka? Tu stwórca polał więcej wody do tego naczynia, tu trochę mniej, a tu oślepł ujmując ów głównej gwieździe jakiejś nadzwyczajnej cechy. W wypadku tego mężczyzny, waga szalkowa stoi na równi. Ma ON cięty język, pikantny charakterek (chwytający za coś innego niż serce), ale również ma tę stronę rycerza na białym koniu. I to wiecie, nie takiego tandetnego. Tylko takiego z klasą, którego chciałoby mieć się w domu.

"- Usted es un pero.

- Właśnie przypadkowo nazwałaś mnie „psem” po hiszpańsku.

- To nie był przypadek. "

Historia uzależnia tak, jak okładka głosi. I jest to bardzo dobra historia. (właśnie czytam swoje notatki, pozwolę sobie na cenzurę, ale dalsza część moich złotych myśli brzmi "co kur, Sloan w nim widziała?!" - to powinno Wam powiedzieć sporo!) Rozwój, napięcie rosnące z każdą stroną przyjemnie podjudza moment, kiedy zagorzały czytelnik mówi "jeszcze tylko jeden rozdział" a na zegarze wybija pierwsza czy druga w nocy. Pióro autorki jest lekkie i płynne, bezproblemowo płyniemy z każdym zdaniem. Tylko mam jedno "ale". Cóż, jak już wspomniałam, jest to dopiero moja druga powieść pani Hoover, jednakże znów mam niedosyt. Historia ma potencjał, ale mam wrażenie, że troszkę za szybko, za mało. Moim zdaniem równie dobrze mogłaby powstać druga część, bo co trzeba przyznać, postacie rozwijały się świetnie. Stąd też malutki mankament, ale bez wahania można przymknąć oko.

Too late jest historią ciekawą, poniekąd trudną, ale również i wciągającą. I chcąc (a przyznam, że bardzo chcąc) polecę ją każdemu, choć nie przeczę, że jeden wieczór wyda się jednocześnie wystarczający, a także zbyt krótki.

Recenzja pochodzi z bloga: [Adres usunięty]

Większość z nas zna pojęcie dobra i zła, potrafi je odróżnić i trzymać z dala od tego, co jest niewłaściwe. Czasem jednak nie mamy wyboru i musimy tkwić w czymś tak okropnym, że to aż nas przeraża. I chociaż jedyne czego pragniemy, to ucieczka, ale jest ona ostatnią rzeczą, jaką możemy uczynić. Nie ze względu na siebie, a dla dobra i bezpieczeństwa kogoś nam bardzo bliskiego. Jak inaczej poradzić sobie ze swoim koszmarem, niż udawać i wyczekiwać szansy na wyrwanie się z tego piekła?

Sloan ma dwadzieścia lat i nie za bardzo zna smak beztroski. Od zawsze musiała zajmować się młodszym rodzeństwem, bo matka interesowała się tylko tym czy zaspokoi swoje pragnienie. Młoda kobieta zrobi wszystko, by jej brat miał niezbędną specjalistyczną opiekę i by nigdy nie musieli wracać do rodzinnego domu. Zgadza się nawet na tkwienie w związku z Asą, który miał być czymś dobrym w jej życiu, ale chociaż mężczyzna ją kocha, to równie mocno rani i kontroluje wręcz obsesyjnie. Diler, szalony i niebezpieczny ma swoje chore zasady i według nich żyje bez względu na wszystko. Sloan wie, że nigdy nie da jej odejść, a za zdradę mogłaby przypłacić życiem. Jednak w momencie pojawienia się Cartera zaczyna się pełna intensywnych uczuć i niebezpieczeństwa gra, w której stawką może być ich życie.

Kolejna książka Colleen Hoover za mną i muszę przyznać, że nawet po przeczytaniu Coraz większego mroku nie miałam takiego natłoku myśli, jak po przeczytaniu Too Late. Czy książka polecana przez tylu blogerów i czytelników jest warta poświęcenia jej czasu?

Chyba kiedy ktoś bardzo cię skrzywdzi, jedyną rzeczą, która może pomóc ci żyć dalej, jest zemsta. To nie jest zdrowe. Wiem o tym i jestem przekonana, że Luke też. Ale fakt, że potrafisz określić różnicę między dobrem i złem, nie ma wpływu na twoje uczucia. Jedynie pogłębia twoje wyrzuty sumienia.*

Myślę, że warto dać szansę Too Late, ale należy pamiętać, iż to naprawdę inna Hoover niż do tej pory znaliśmy. Po przeczytaniu tego tytułu doskonale rozumiem czemu tak mocno podkreślane jest, że to nie jest książka dla każdego – i nie chodzi tu tylko o wiek, ale też o inne kwestie. Powieść tą można lubić albo nie, wydaje mi się, że tutaj nie ma opcji bycia pośrodku. Po której stronie się znalazłam? Colleen Hoover tym tytułem szokuje, przeraża, wzbudza niechęć i sprzeciw, ale jednocześnie pokazuje, że zawsze jest nadzieja, że gdzie jest mrok, może pojawić się światło, brzydotę zastąpi piękno. Powieściopisarka stworzyła mocną w przekazie – nie tylko pod względem scen seksu – powieść, z tzw. kategorii książki dla kobiet, która pokazuje mroczne zakamarki duszy, to jak silny bywa strach, gdy jest się samemu i jakie trudne mogą być decyzje. Nic tu nie jest ugładzone, przez co historia może zniesmaczyć i wzbudzić kontrowersje, ale również fascynować i intrygować tym, jak zostanie zakończona, a tutaj, nie ma jednego finału, tak samo, jak nie ma jednej dobrej decyzji, bo każda może być zgubna w swych konsekwencjach.

W jednej z recenzji przeczytałam, że ktoś nie może pojąć, czemu Sloan przez dwa lata dobrowolnie tkwiła w tak patologicznym związku i uważa, że jest naiwna i głupia. Z jednej strony rozumiem te obiekcje, ale jeśli się lepiej zastanowić i wczytać w jej historię, to tak naprawdę jest ona niebywale silna, odważna i oddana bratu, a także zastraszona i postawiona pod ścianą. I to niestety nie jest czymś niespotykanym. Czy się nam to podoba, czy nie, takie rzeczy się dzieją, a osoba zmuszona do samotnej walki czasami naprawdę nie ma możliwości ucieczki. Asa jest tak niebezpiecznym i strasznym człowiekiem, do tego z obsesją na punkcie dziewczyny, że zrobi wszystko, by ta od niego nie odeszła. Jego charakterystyka przeraża do głębi, to człowiek, którego nigdy nie chciałoby się spotkać na swojej drodze, od początku wzbudza negatywne emocje i nic nie jest w stanie tego zmienić. Inaczej jest z Carterem, to postać, która z miejsca wzbudza sympatię swoim zachowaniem, spojrzeniem na świat i zasadami, których nigdy nie łamie. Z jednej strony opiekuńczy, czuły i empatyczny, a z drugiej bezlitosny, jeśli chodzi o dobro najbliższej mu osoby.

Muszę przyznać, że chociaż Too Late nie należy do łatwych książek i przytłacza tym wszystkim, co w sobie zawiera, to jednocześnie czyta się ją szybko i z zapartym tchem. Książka jest mroczna, bulwersująca, a jednocześnie zawiera w sobie namiętność, nadzieję i wiarę, że każdy zasługuje na odrobinę szczęścia. Colleen Hoover w tym tytule nie bawi się w subtelność – ostry język, brutalność, niewybaczalne czyny, zastraszanie, lęk i brak ponoszenia konsekwencji, to zaledwie ułamek tego, czym ten tytuł może zszokować. Jednak pomimo wszystko zafascynowana strona po stronie wkraczałam w ten świat i wraz z bohaterami kroczyłam krok w krok, przeżywając każdą chwilę w nawet najgłębszym zakamarku duszy.

Powtórzę się, ale Too Late nie jest dla każdego. Jednak jeśli czujesz czytelniku, że to coś dla ciebie, to ja ten tytuł polecam z całym swoim przekonaniem. Powieść pełna przemocy, przestępczości zorganizowanej, manipulacji psychologicznej i zastraszania, ale również miłości, która pojawia się powoli i musi sporo przejść już na starcie. Mnie Colleen Hoover ponownie zaskoczyła i pokazała, jak wielką moc mają słowa, nawet jeśli dla kogoś postronnego mogą wydawać się stekiem bzdur, to komuś innemu pomagają przetrwać.

Nie muszę chyba mówić, że uwielbiam Colleen Hoover, bez dwóch zdań jest to moja ulubiona zagraniczna autorka. Każda jej książka trafia prosto do mojego serca i zostaje w nim na długo. Z listu autorki do czytelników na początku "Too late" dowiadujemy się, że to powieść która znacznie różni się od wcześniejszych dzieł pisarki. Wygląda na to, że Hoover postanowiła poeksperymentować w nowych gatunkach - w końcu dopiero co czytałam fenomenalny thriller "Coraz większy mrok", a teraz "Too late" - które tak właściwie dużo od thrillera nie odbiega, na pewno też, tak jak obiecywała autorka jest to historia inna niż te, z których Hoover jest znana. Jednego jestem pewna, ta autorka świetnie poradzi sobie w każdym gatunku, bez różnicy, czy będzie to thriller, erotyk, czy młodzieżówka - ostatnimi książkami to udowodniła. "Too late" to powieść mocna - pełno w niej emocji, strachu, niepewności. Nie wiem tylko, skąd pomysł, by reklamować tę historię jako "gorący erotyk", bo według mnie ta książka jest o wiele bardziej głęboka.

Ciąg dalszy recenzji:[Adres usunięty]

Tkwiła po uszy w niebezpieczeństwie dla wyższych celów. Nie dbała o siebie licząc, że w ten sposób zapewni spokój swoim najbliższym. Wiedziała, że życie w toksynie zmieni ją nieodwracalnie.

Każdy z nas ma takich autorów, po których sięga jako pewnik. Osobiście mam kilku sprawdzonych pisarzy, którzy nigdy mnie nie zawiodą. Do tego grona bez wątpienia należy Colleen Hoover, ale w jej twórczości jest jeszcze coś - każda jej nowa książka potrafi mnie zaskoczyć, pokazać że drzemie w niej wielki talent a każda kolejna opowieść to porcja świeżych emocji i bohaterów przy których mam ochotę trwać do samego końca.

"Too late" nie odbiega więc od pozostałych książek autorki. To silna historia, wstrząsająca, zmuszająca do myślenia, pozwalająca na moment zatrzymać się w miejscu. Inna niż wszystkie wydane przez Hoover do tej pory, ponieważ kierowana przede wszystkim do starszego czytelnika. Sądzę, że to najsilniejsza książka w jej dorobku, najlepsza z najlepszych - the best of - historia, która tak mocno angażuje czytelnika, że podczas czytania w dużej mierze miałam poczucie jakbym sama znalazła się na miejscu głównej bohaterki. W tym brudnym, mrocznym świecie mnóstwo jest realnych odbić współczesnych problemów, prywatnych tragedii, które nas otaczają a których staramy się nie dostrzegać. W tym chaosie rodzi się miłość, czyli wątek w którym autorka najlepiej się odnajduje i chwyta za serce swoją szczerą opowieścią.

Sloan prowadzi nas przez swoją opowieść z podziwu godną wprawą. Nie waha się, nie boi, otwarcie mówi o tym co ją boli czy przeraża. A jest tego sporo, biorąc pod uwagę fakt, że tkwi w związku z Asą. On jest w niej obsesyjnie zakochany i nie cofnie się przed niczym jeśli poczuje, że coś im zagraża. Ona ma dość jego uzależnień, nie może znieść imprez i narkotyków, które ich otaczają. Nie ma jednak wyboru, ponieważ pragnie zapewnić opiekę swojemu niepełnosprawnemu bratu. Dlatego tkwi w tym piekle na ziemi, które już niebawem stanie się dla niej wielkim zagrożeniem, gdy los ześle na jej drogę Cartera. Wówczas obydwoje poczują na własnej skórze smak prawdziwego niebezpieczeństwa.

Trójka skrajnych charakterów, trójka osobowości których profil psychologiczny widoczny jest jak na dłoni. Asa przeraża, Sloan motywuje a Carter - ON po prostu jest, niczym ostoje, niczym poczucie bezgranicznego bezpieczeństwa. Każdy z nich zasłużył sobie na uwagę jaką poświęciła im autorka oraz przedstawienie ich historii właśnie w taki sposób: dosadny, silny, miejscami niemal przytłaczający, ale także piękny mimo wszechobecnego mroku. To ciężka książka, napełniona po brzegi skrajnymi emocjami, miejscami także brutalna. Dzięki temu jednak porusza ważne tematy, pozwala zagłębić się w świat bohaterów i przenieść go na naszą rzeczywistość, co - niestety - przychodzi bardzo łatwo.

Jestem pod wrażeniem "Too late" i tematów, które porusza ta książka. Uzależnienie nie tylko od świata używek, ale i od drugiej osoby to otchłań bez dna, która w tej historii została idealnie przedstawiona. W gronie pełnowymiarowych bohaterów oraz silnie uzależniającej treści spędziłam kilka wyjątkowych godzin, które na nic bym nie zamieniła. Cieszę się, że Hoover nie osiada na laurach i wciąż sięga po nowe - jak widać, z doskonałym skutkiem. To fantastyczna propozycja książki dla kobiet, ale i nie tylko!

Nie wiem jak Wy, ale ja mam dosyć upałów. Szukam czegoś co mnie schłodzi. Najlepsze na lato są powieści lekkie, romanse, dlatego gdy przeglądałam nowości i zobaczyłam, że się ukazała najnowsza powieść Hoover Too late to nie miało dla mnie znaczenia, że niedawno czytałam inną jej książkę, musiałam czytać ją natychmiast. Collen Hoover jest wielką niewiadomą, ja nigdy nie wiem czego spodziewać się po jej książkach. Niby nastawiam się na romanse, ale... jest przewrotna.

Sloan jest dziewczyną, której życie nie oszczędzało. Jej matka była zaniedbującą dzieci ćpunką, Sloan opiekowała się braćmi, gdy jeden z nich umarł, na jej rękach bardzo ją to zabolało, dla brata który pozostał przy życiu zrobiłaby wiele. Nie miała kiedy się bawić, dlatego gdy poznała Ase, związki, randki były dla niej białą plamą na mapie. Asa zajmuje się handlem narkotykami, jest prawdziwym bossem, ma sieć ludzi, jest bezwzględny. Traktuje kobiety przedmiotowo. Sam jako chłopiec nie zaznał rodzinnego ciepła, dlatego stworzył w swojej głowie chory obraz miłości. Uważa, że kocha Sloan, bo był jej pierwszym, bo była nietknięta, ale ON sam może zaliczać kolejne panienki. Sloan i Asa tkwią w chorym związku, do czasu, gdy na zajęciach Sloan poznaje innego chłopaka, który pokazuje, że nie wszyscy faceci są bezwzględni, krzywdzą, nie wszyscy są źli. Tylko, czy można ot tak rzucić gangstera?

To jest bardzo mroczka książka. Świat handlarzy narkotyków nie jest oczywistą scenerią do opowieści o miłości, zauroczeniu. I Hoover podkreśla ten kontrast, ktoś kto jest bezwzględny w świecie biznesu i to jeszcze tak brudne, nie ma sentymentów w życiu prywatnym, zwłaszcza gdy sam często jest odurzony, nie cofnie się przed niczym, aby osiągnąć to co chce. W kontraście do Asy mamy kogoś kto stoi po stronie dobra, policjant pod przykrywką, który w pracy ryzykuje wiele, a jeszcze więcej jeśli zakocha się w dziewczynie, tego kogo obserwuje. Chociaż mamy romans, to jednak osnuty ON jest woalem grozy, wielkich emocji, ta książka to prawdziwy rollercoster. W tej książce dzieje się mnóstwo. Do ostatniej strony będą emocje, będzie atmosfera grozy. No bardzo polecam!!!