Ugly Love

Są pewne książki, po których można się wiele spodziewać już z samego założenia. Gdy autor wysoko stawia poprzeczkę, ciężko uwierzyć, że kolejna jego publikacja może być równie dobra jak poprzednia, by nie wybiegać w przyszłość i nie stwierdzić, że lepsza. Nazwisko Hoover jest gorące jak obecne słońce; nie schodzi z list bestsellerów, a sama pani Colleen została wykreowana jako pionierka w gatunku New Adult. Nie powiem, bo zachwycałam się sama jej "Maybe Someday"; ta książka dosłownie mnie zniszczyła emocjonalnie, więc i tym razem, gdy zobaczyłam na półce nową publikację od autorki (tym bardziej TAK reklamowaną), dałam jej szansę. I wiecie co? By podsumować "Ugly Love" mogę użyć jednego zdania: książka dobra, ale szału niestety nie ma.

"Tak właśnie się dzieje, gdy ktoś zaczyna ci się podobać. Na początku jest jest nikim, a potem nagle staje się wszystkim, czy tego chcesz czy nie".

23 - letnia pielęgniarka Tate przeprowadza się na pewien czas do swojego brata, Corbina, pilota. Z racji owego zawodu chłopaka często nie ma w domu, więc Tate ma mnóstwo czasu na naukę; jednak jak to w takich historiach bywa, nie jest jej to dane. Pierwszego już bowiem dnia spotyka pod drzwiami mieszkania nieznajomego, jak się okazuje - dobrego znajomego Corbina. Miles, bo to o nim mowa, szturmem wkracza w życie Tate, rozbijając je na milion drobnych kawałków.

Jak wiadomo, kobiety to bardzo emocjonalne istoty i ciężko im rozdzielać głębsze uczucia od zwykłego cielesnego pożądania. Nie inaczej jest i z Tate. Dziewczyna, która najpierw przyznaje się do typowo "luźnej" relacji, później zaczyna jednak dostrzegać w swoim seksualnym partnerze coś więcej, niż tylko dobre ciało. Miles skrywa bowiem wiele tajemnic; jednym z warunków jego znajomości z Tate jest: "nie pytaj o przeszłość i nie żądaj przyszłości", co pozwala wyrobić sobie o nim jednoznaczną opinię. Nic bardziej mylnego.

Czy można w ogóle zbudować relację, nie pytając o to, co było? O wszelako pojętą przeszłość? Czy jest realne zaangażowanie się w związek bez liczenia na przyszłość; na to co będzie? Ile reguł trzeba złamać, by zrozumieć, że uczucie nie zawsze jest krystalicznie czyste, lecz bywa czasem po prostu brudne? Jak bardzo wydarzenia z przeszłości są w stanie złamać człowieka, nie pozwalając mu ruszyć naprzód? Jak ogromnie toksyczna musi być relacja, skoro po wyjściu z niej nie można żyć normalnie? Ile trzeba przejść, by ponownie zaufać i zaangażować się w drugiego człowieka tak na sto procent, bez żadnych półśrodków? Gdy podane zasady przestają obowiązywać, a w grę zaczyna wchodzić nie tylko rozum, ale i serce, sytuacja się komplikuje. Tego u pani Hoover nie brakuje.

"Różnica pomiędzy czystą a brudną miłością polega na tym, że czysta strona jest o wiele lżejsza. Sprawia, że masz wrażenie, że szybujesz. Unosi cię i niesie".

Książkę pochłonęłam jednym tchem; mimo, że zawiera w sobie rzeczy, które mi się nie podobały (o czym zaraz). Wciągająca historia Tate i Milesa porusza serca, kruszy duszę, a od ich burzliwej relacji nie sposób się oderwać chociaż na moment. Akcja toczy się z dwóch perspektyw - bieżącej, którą opisuje Tate i tej sprzed sześciu lat, widzianej oczami Milesa. Retrospekcja wydarzeń pozwala dokładniej poznać psychikę głównego bohatera, przez co lepiej są rozumiane motywy jego postępowania. Postać Milesa została świetnie skonstruowana; mogłam wręcz wejść w jego głowę i widzieć jego zmagania się z samym sobą, wewnętrzne rozdarcie pomiędzy niedającą się przeskoczyć przeszłością a coraz śmielej walczącą z rozumem przyszłością. Z kolei Tate (to ten moment, gdy zaczyna się wyliczanie mankamentów)... Sama mam tyle lat co ona, i chociaż za dorosłą się w żadnym wypadku nie uważam (pełnoletnią owszem), to naprawdę - denerwowało mnie jej dziecinne zachowanie. Gdy godzisz się na podobny układ, w jaki weszła ona z Milesem - logiczne, jak to może się skończyć i nie można mieć o to do nikogo pretensji. Bohaterka infantylna, przez co szybko wertowałam strony, by czytać o Milesie. Tyle. Kolejna kwestia to spora (OGROMNA!) ilość scen erotycznych. Rozumiem, że już sam tytuł powieści może wiele powiedzieć, jednak nie tego chyba spodziewałam się po książce z serii New Adult. Mając w pamięci "Maybe Someday", która była po wskroś wysmakowana pod każdym względem - "Ugly Love" niestety NIE JEST lepsze. I nie wiem, może jestem jakaś dziwna, ale nie porwała mnie ta lektura aż tak, by się nią zachwycać na prawo i lewo. Po prostu. Ale jak wiecie, opinia biednego książkowego, blogowego recenzenta jest czysto subiektywna i widocznie to nie był TEN moment, by zatracić się tym razem w pani Hoover. Pisze lekko, bardzo przyjemnie, jednak według mnie poprzeczka została obsunięta. Podsumowując: książka świetna na podróż pociągiem (o ile ktoś nie zagląda ci przez ramię!), jednak nie zostaje w pamięci na długo. Lektura dobra na rozluźnienie, jednak nie gruchota serca. Można przeczytać; kto lubi podobne klimaty, polecam, kto się waha, sięgnijcie po "Maybe Someday", przygody z Colleen Hoover nie zaczynajcie od "Ugly Love". Daję autorce szansę i czekam na kolejne książki ;).

"Nie chcę cię zranić, ale jeśli dalej będziemy to ciągnąć... Na pewno to zrobię".

[Adres usunięty]

Kiedy Tatę, początkująca pielęgniarka, wprowadza się do mieszkania swojego brata, nie spodziewała się gwałtownych zmian w życiu . Wszystko przez przystojnego pilota Milesa Archera.

Miles ustala tylko jedną regułę ich związku : nie pytaj o przeszłość i nie oczekuj przyszłości. Gdy ta sytuacja staje się nie do wytrzymania i prowokuje do pytań, ożywają jego dramatyczne wspomnienia.

"Serca zaczynają szybciej bić, obietnice zostają złamane, reguły przestają obowiązywać..."

Collen Hoover bardzo mnie miło zaskoczyła. Kolejna dobra książka od której nie mogłam oderwać oczu aby jak najszybciej skończyć. Pisarka chciała nam pokazać historię Tate w czasie teraźniejszym i Milesa w czasie przeszłym. Czytając z początku miałam wrażenie czytać dwie różne historie. Z perspektywy bohaterki dowiadujemy się jak Miles nieświadomie rozkochuje w sobie Tate. Natomiast Miles próbuje być stanowczy, wycofany i zarazem opiekuńczy a nawet zazdrosny.

„ Nigdy jeszcze nie zasypialiśmy razem. Zawsze jedno z nas wychodziło. Chociaż usiłuję sobie wmówić, że to nie znaczy, wiem, że jest inaczej. Za każdym razem, kiedy jesteśmy razem, otrzymuje coraz więcej jego.”

Z końcem książki zaczynam się przekonywać dlaczego Miles postępuje tak a nie inaczej. Główny bohater boi się miłości i tego co może się stać po jej stracie.

Dlatego Tate sądzi że jeśli Mies ją pokocha to uda się go wyleczyć. Czy uda się zmienić bieg wydarzeń? Czy Miles zrozumie że miłość może go wyleczy?

Jeśli ktoś chce się dowiedzieć jak się skoczyła historia " brudnej miłości " to zapraszam do lektury.

Ale to już było… I nie chcę więcej. Mam na myśli nową powieść Colleen Hoover „Ugly love”. Niestety mi się nie podobało. Może jestem za stara… Mnie uwodzą słowa a w tej książce jest tylko seks i nic więcej. Za dużo aktów, za mało domyślania, pewnego erotyzmu, pikanterii w zawoalowanym stylu. Ja nie jestem starą bigotką, chodzi mi tylko o pewnego rodzaju tajemnicę, niedopowiedzenie. Tate mimo że jest dorosła zachowuje się infantylnie. Miles żyje zgodnie z zasadą „nie pytaj o przeszłość, nie oczekuj przyszłości”. Czyli – ona i ON decydują się na „friend with benefits” czyli jak zwykle facet ma radochę a kobieta tylko czyha i czeka kiedy ON wreszcie się poważnie zaangażuje. I według mnie taka dokładnie jest ta książka. Bo to wszystko już było. Gdzieś już to słyszałam, gdzieś to czytałam. Tak samo było z Deanem, o to chodziło Sydney chociaż w tym wypadku (chodzi mi o inne książki Colleen) wszystko było na miejscu. Tam było inaczej, to było świeże, nieodkryte. A tutaj… Może mój dojrzały wiek nie pozwala się cieszyć tylko i wyłącznie pukaniem jak świadkowie Jehowy…A może mi bardziej potrzeba romantyzmu i niedopowiedzeń a nie opisu aktów w różnych pozycjach. A być może nie zrozumiałam tej książki bo jestem już na innym poziomie… Niestety zawiodła mnie ta powieść. Chociaż nie. Od strony 281 wszystko się zmieniło. Oczywiście znałam końcówkę bo przecież nie z jednego pieca się jadło chleb (czytaj: przeczytałam w życiu wiele cudownych powieści) ale i tak popłakałam się ze wzruszenia. „Widząc stoicki wyraz jego twarzy, mam ochotę zrobić krok do tyłu, ale boję się, ze potknę się o własne serce…” Tak ładnie to Hooover zakończyła. Tak delikatnie…Ale czy to wystarczy? Polecam na własną odpowiedzialność.

Mówią, że miłość przychodzi znienacka, niespodziewanie i czasem w najmniej odpowiednim momencie, ale czasem to właśnie niewłaściwy moment sprawia, że doznajemy szczęścia. Tak właśnie było tym razem. Tate wprowadzając się do brata nie ma pojęcia, że pozna miłość swojego życia leżącą pijaną pod drzwiami jej przyszłego mieszkania. Poznaje jednak warunki "Nie pytaj mnie o przeszłość i nie licz na przyszłość", czy to ma szansę się zmienić? Colleen Hoover kolejny raz wbiła mnie w ziemię swoją wyobraźnią, jej lekkie pióro sprawia, że czytelnik zakochuje się w każdej napisanej historii. Postanowiła stworzyć wyciskacz łez i jej się udało...

[Adres usunięty]

[Adres usunięty]

Mimo, że nie jest to literatura wysokich lotów, a romans - magnetyzuje i każe zarwać noc, żeby dowiedzieć się jak skończy się historia Tate i Miles'a.

Colleen Hoover doskonale dozuje napięcie, sprawiając że książkę czyta się z zapartym tchem aż do ostatniego zdania. Ale do tego autorka zdążyła nas już przyzwyczaić :)

Wydaje mi się, że chyba wszyscy znają Colleen Hoover, autorkę, której książki w dużej mierze obracają się w gatunkach New Adult i literatury młodzieżowej. Czytałam wiele zachęcających opinii na jej temat i zaczęłam się zastanawiać: co takiego jest w twórczości pisarki, że jej książki są jednymi z najczęściej czytanych i praktycznie wszystkie stają się bestsellerami? Przyznam, że na półce posiadam dwie powieści: Pułapka uczuć i Nieprzekraczalna granica, kupiłam je jakiś czas temu i jak dotąd jeszcze nie czytałam. Ugly love jest moim pierwszym spotkanie z twórczością Colleen Hoover. Czy udanym? Zapraszam do recenzji.

„Różnica między brudną a czystą stroną miłości polega na tym, że czysta strona jest o wiele lżejsza. Sprawia, że masz wrażenie, że szybujesz. Unosi cię i niesie. (…) Brudna strona miłości jest zbyta ciężka (…) nie może cię unieść. Ciągnie cię w DÓŁ”. Str. 295

Książka zaczyna się w momencie, kiedy początkująca pielęgniarka – Tate, wprowadza się do mieszkania swojego brata – Corbina. Po wyjściu z windy zmierza do apartamentu, gdzie pod jego drzwiami leży pijany do nieprzytomności mężczyzna – Miles. Jak się okazuje to sąsiad Corbina z naprzeciwka. Między Milesem a Tate wybucha pożądanie, jednak mężczyzna stawia pewne warunki: nie rozmawiamy o przeszłości i przyszłości, jest tylko tu i teraz i obopólna przyjemność. Wydawałoby się, że jedyne, co ich połączyło to zwykła przygoda erotyczna. Czy na pewno?

„Czasami milczenie jest bardziej wymowne niż wszystkie słowa świata”. Str. 104

Wyścig trwa. W ostatnim czasie wydawnictwa prześcigają się w wydawaniu książek, w których głównym motywem jest miłość pod różnymi postaciami – najczęściej między młodymi ludźmi, którzy w swoim życiu mają traumę z przeszłości. Autorzy składają w nasze ręce książki, które mają nas poruszyć do tego stopnia, że będziemy czytać przez łzy, wraz z bohaterami będziemy przeżywać ich rozterki sercowe, a o książce długo nie zapomnimy. Odkąd trwa ten wyścig szczurów zawsze, zastanawiam się, czy dana pozycja podoła moim oczekiwaniom, bo przyznam, że one rosną z każdą przeczytaną lekturą.

„(…) Bóg zsyła na nas trudne chwile po to, żebyśmy docenili te piękne”. Str. 151

Czytam opinie innych, którzy twierdzą, że w trakcie lektury wylali morze łez, więc się przygotowuję na te niezapomniane wrażenia z lektury. I co dostaję? Książkę, która jest dobra, ale nie doskonała. Lekturę, która wyzwoliła pewne emocje, ale przy której nie uroniłam ani jednej łzy. Pytam sama siebie, gdzie ta emocjonalna miazga, może na następnej stronie, może na kolejnej i tak docieram do końca książki.

„Łatwo wziąć złudzenia za prawdziwe uczucia, zwłaszcza gdy patrzy się drugiej osobie w oczy”. Str. 220

Książka może nie do końca spełnia moje oczekiwania, ale posiadam jeszcze dwie autorstwa Hoover, wiec z pewnością je przeczytam, aby przekonać się, czy utrzymują poziom Ugly love, czy – być może – są lepsze. Okaże się.

Wracając do Ugly love. Nie mówię, że lektura jest zła, bo tak nie jest. Zwyczajnie oczekiwałam więcej. Bohaterowie powieści zostali przedstawieni powierzchownie, no może z wyjątkiem Milesa, który miał pecha w przeszłości, przez co całkowicie zamknął się w sobie. Pozycja nie wywołała we mnie praktycznie żadnych emocji, a naprawdę należę do osób, które z łatwością się wzruszają. Język, jakim napisana jest powieść, jest prosty, lekki i doskonale zrozumiały. Akcja toczy się w dwóch płaszczyznach czasowych: obecnie oraz sześć lat wcześniej. Wątek w czasach obecnych jest opowiadany z perspektywy Tate, natomiast narratorem retrospekcji z przeszłości jest Milesa.

Reasumując Ugly love do wybitnych dzieł nie należy. Moim zdaniem jest to niezobowiązująca lektura, którą czyta się błyskawicznie, ale bez szybszych uderzeń serca. Niemniej spędziłam z nią przyjemne chwile, jednak nie sądzę, aby została w mojej pamięci na długo. Być może na końcową ocenę wpłynął również fakt, ze wcześniej przeczytałam książkę, która totalnie zakłóciła moją sferę emocjonalną? Przeczytajcie Ugly love być może się nie zawiedziecie i książka w pełni spełni Wasze wymagania czytelnicze?

Poznaliście kiedyś brudną miłość? Co niesie ze sobą jakie ma konsekwencje?

Miłość, która zdarza się bardzo rzadko, ale jest intensywna, mocna jak uderzenie.

Ona jest studentką, która już pracuje w szpitalu, ON młodym lecz doświadczonym przez życie lotnikiem. Co takiego zdarzy się w życiu obojga, że los zadecyduje o przyszłości. Przenosimy się do luksusowego bloku mieszkalnego, gdzie główna bohaterka postanawia tymczasowo wprowadzić się do mieszkania swojego brata. Bardzo dziwne miejsce, starszy mężczyzna ściągający windę dla przychodzących, a na dodatek zna imię dziewczyny. Lecz najdziwniejsze jest to, że pod drzwiami brata Tate spotyka pijanego mężczyznę, który za wszelką cenę chce wejść do mieszkania. Szybkim, a jednocześnie bolesnym sposobem dziewczyna wchodzi do środka, ale niestety bagaże i torebka zostają samotnie na korytarzu. Przestraszona dzwoni do brata, który ma przysłać tam swojego przyjaciela.

Pijany w sztok mężczyzna okazuje się domniemanym przyjacielem, a Tate musi go przetransportować na kanapę do salonu.

Po bardzo burzliwej nocy i poranku pełnym krzyku, do mieszkania przybywa bat Tate. Sama dziewczyna jest oczywiście wściekła na lokatora na gapę i niedługo mężczyzna ląduje na korytarzu.

Jadnak z upływem czasu tych dwoje połączy gorąc namiętność, lecz czy prawdziwa miłość?

Przeszło sześć lat temu Miles przeszedł wypadek i traumę, która utwierdziła go w przekonaniu, że nie warto bawić się w miłość. A swoje życie przemienił w pełne smutku i wiecznej udręki minionych lat.

Czy piękna i wrażliwa Tate sprawi, że Miles znów będzie zdolny do kochania?

Myślę, że każdy z nas kojarzy autorkę i jej wcześniejsze książki, choćby „Hopeless”, które cieszy się powodzeniem pośród młodych czytelników. Mnie akurat ta książka nie przypadła do gust, ale co do „Ugly love”, nie mam żadnych zastrzeżeń.

Widać, że bohaterzy nie są tak wspaniali i jednak mają wady i zalety. Lecz za to uwagę w fabule zwraca właśnie miłość. Nie piękna i łatwa, lecz brudna pełna przeszkód i duchów przeszłości, która nęka jednego z bohaterów.

Bardzo przyjemnie się czytało i chyba przekonam się co do innych książek tej autorki.

Wszystko w swoim czasie ;)

Ocena:10/10

Polecamy, zespół [Adres usunięty]

Miłość, aż do życia - Ugly love

Myślałam, że jestem już w stanie przywyknąć do tych nieludzkich huraganów, jakimi swoich czytelników poddaje Colleen Hoover, ale autorka bardzo szybko wyprowadziła mnie z błędu i bez asekuracji sprowadziła mnie na ziemię, nie pozwalając moim naiwnym złudzeniom zagnieździć się na dłużej. Niczym dziecko uwierzyłam nawet cichym podszeptom mojego zwodniczego umysłu, że przecież po tych kilku spotkaniach z twórczością Hoover wiem, na co się piszę i jestem przynajmniej w minimalnym stopniu przygotowana na te wszystkie skonstruowane przez pisarkę bomby, ale wtedy ona sięga po jeszcze cięższy arsenał i po raz kolejny rozgniata mnie na miazgę. To by było na tyle, jeśli chodzi o moją łatwowierność w stosunku do siebie samej.

„Ugly love” jest tylko potwierdzeniem tego, że pióro Colleen Hoover jest wybitne i nie ma powodu by z tym dyskutować na żadnej płaszczyźnie. Co prawda spodziewałam się, że to będzie emocjonalny wyżymacz, a po krążących w sieci opiniach byłam świadoma, że to opowieść inna niż wszystkie nawet, jeśli oparta na powszechnym schemacie, ale tego, czego byłam świadkiem w Brzydkiej miłości, chyba się jednak nie spodziewałam. Ta kobieta i tym razem nie zawiodła moich masochistycznych zapędów, ponownie wciągając moje serce w stan wojny, a potem bez skrupułów je niszcząc. Ale za takie właśnie doświadczenia kocham Hoover, bo to przywraca moją wiarę w głębię współczesnej literatury, czy przede wszystkim New Adult, które wbrew ogólnym opiniom i mimo lekkości przekazu mogą być o CZYMŚ, niosąc ze sobą ważne przesłanie.

Więcej na: [Adres usunięty]

23-letnia Tate przeprowadza się do San Francisco, do brata Corbina, który większość czasu spędza poza domem, bo jest pilotem. Zatem dziewczyna będzie mieć mnóstwo czasu i spokoju na naukę. Ale już pierwszego dnia wszystko się komplikuje, bo pod mieszkaniem Corbina leży pewien nieznajomy.

Miles doświadczył nieopisanego szczęścia, ale także ogromnej tragedii. Od szczęściu lat żyje przeszłością. Nie potrafi z nikim stworzyć związku.

Czy Tate okaże się promyczkiem w życiu Milesa? Czy uda jej się przebić gruby pancerz, w którym tkwi Miles?

„Ugly love” to trudna historia. Dwoje ludzi, których od pierwszego wejrzenia ciągnie do siebie, lecz nie mogą stworzyć normalnego związku, bo duchy przeszłości nie potrafią opuścić jednego z nich. Dlatego wchodzą w pewien układ, ale idealny dla jednego z nich.

Autorka pokazuje, że rodzenie się miłości oraz stworzenie związku do łatwych nie należy. Przeszłość, z którą nie potrafimy się rozliczyć ma wpływ na całe nasze przyszłe życie. Odciska piętno przez co stajemy się zgorzkniali, zamknięci w sobie, sfrustrowani, wyniszczeni.

Colleen rozwaliła mnie na kawałeczki. Książka jest bardzo gorąca, napięcie między bohaterami powoduje w czytelniku przyspieszony oddech, a sceny erotyczne wywołują rumieńce.

Plusem jest także ukazanie historii z dwóch punktów widzenia – Tate (która przybliża nam to, co się aktualnie dzieje) oraz Milesa (który dokonuje porachunków z przeszłością). A postać Kapitana jest fenomenalna! Brawo, brawo, brawo!

Polecam książkę każdemu, kto potrzebuje prawdziwego wstrząsu. Bo związek dwojga ludzi wcale nie musi być taka słodki i kolorowy, ale czasem dziki, perwersyjny, właśnie ugly. Znajdziecie tu łzy, wzruszenie, smutek, strach, namiętność, pożądanie, pasję.

[Adres usunięty]

Może część z was już wie, że ta książka była moją ostatnią szansą dla Colleen Hoover. Autorka kompletnie nie w moim guście, jednakże zachwyca się nią połowa świata, o ile nie jeszcze więcej. Przez długi czas nie potrafiłam zrozumieć tego fenomenu. Nie chcę, żebyście mnie teraz źle zrozumieli, bo nadal nie potrafię zrozumieć, jednakże po przeczytaniu "Ugly Love", mam nieco lepsze zdanie. Gdy jakiś czas temu natknęłam się na angielski opis książki, od razu zechciałam ją przeczytać. Rozpoczęłam poszukiwania, niestety okazało się, że książka nie została wydana w Polsce i w najbliższym czasie się na to nie zanosi. Stąd też byłam zmuszona zaopatrzyć się w anglojęzyczny egzemplarz. Poczytałam trochę, ale po pewnym czasie się zniechęciłam, bo to zwyczajne zajmuje znacznie więcej czasu, niż czytanie w ojczystym języku. Do lektury wróciłam może na miesiąc przez premierą w naszym kraju.

"- Nie pytaj mnie o przeszłość - mówi pewnym głosem. - I nie licz na przyszłość."

[s.96]

Nie mogę wiele zarzucić tej książce, jednakże wspomnę o rzeczach, które sprawiały, że miałam ochotę wywrócić oczami, a nawet kilka razy tak zrobiłam. Zachowanie głównej bohaterki, a właściwie jej wewnętrzne wywody momentami pozostawiały wiele do życzenia. Na myśl od razu rzuciła mi się moja wewnętrzna bogini z popularnego utworu pani E.L. James, ale usytuowanego na nieco innym poziomie. Tate bez przerwy określała siebie jako ciecz, która mogła zyskać kształt dopiero dzięki Milesowi. To się rozlewała, to topiła. Oj, czego to ona nie robiła ze swoimi wszystkimi stanami skupienia...

"- Nie szkodzi - odpowiadam. Mój głos nie jest pewny siebie. Jest płynny. I paruje."

[s.84]

"Nie wiem, co się dzieje, lecz na pewno coś się zmienia. Coś się topi. Coś twardego, zimnego i zakrytego moją własną osłoną przechodzi ze stanu stałego w płynny. [...] Czuję się tak, jakbym była cieczą i nie mogła stać ani chodzić, więc się nie ruszam."

[s.90]

To nie jedyne porównanie do wspomnianego przeze mnie utworu. Główny bohater to mężczyzna, o którym w gruncie rzeczy niewiele wiemy. Skryty, tajemniczy od samego początku, nie zdradza swoich wspomnień. Zapewne wiele z was powie, że przecież taki typ występuje w wielu powieściach, ale nie zmienia to faktu, że mamy cechy wspólne. Zasadniczą równicą jednak jest osobowość bohaterów i rozwijająca się fabuła. Mogłabym też stwierdzić, że ta historia była krótka i na temat, bez zbędnego rozwodzenia się, gdyż liczy sobie trochę ponad trzysta stron. Ukłonem w stronę czytelnika są przeplatane rozdziały. Stopniowo zdradzają nam przeszłość i pozwalają zrozumieć postawę Milesa.

Żałuję jeszcze, że autorka bardziej nie rozwinęła wątku Milesa jako pilota. Właśnie to zainteresowało mnie najbardziej w powieści i sprawiło, że zechciałam tę ostatnią szansę w ogóle dać. Rzadko zdarza się, żeby główny bohater miał taki zawód. Jego kariera zawodowa została przedstawiona pobieżnie, właściwie nie miała większego wpływu na fabułę, co niezwykle mnie zasmuciło. Jeśli jak ja interesuje was to zagadnienie, to nie możecie liczyć na wiele.

Jak już wspomniałam, rozdziały w książce pisane są zarówno z perspektywy Tate, jak i Milesa. W taki sposób dowiadujemy się znacznie więcej o bohaterach, co może stanowić zarówno plus, jak i minus powieści. Było kilka takich momentów, w których wolałabym być potrzymana jeszcze chwilę w niepewności, a dowiedziałam się dużo wcześniej. W tej też kwestii od samego początku w oczy rzuca się styl pisania autorki. Może nowatorski, może nie, sami stwierdzicie w trakcie lektury. Wiem tylko tyle, że dotychczas nie spotkałam się z czymś podobnym. Rozdziały z perspektywy mężczyzny zostały wyśrodkowane. Ciekawy pomysł, prawda? Czytanie w wersji papierowej jeszcze nie jest takie złe, ale anglojęzyczna na Kindlu naprawdę potrafiła mi dać nieźle w kość.

Ocena: 4/5 (oryginalnie: 7/10)

"- Jeśli wda się zakażenie i umrzesz, wszystkiego się wyprę.

- Jeśli wda się zakażenie i umrę, będę zbyt martwy, żeby cię winić."

[s.80]

"Ugly love" wzruszyła mnie i to niejednokrotnie. Nie mogę powiedzieć, że był to absolutny fenomen i chwalmy teraz Colleen Hoover, ale jak na dotychczasowe jej powieści, wykonała kawał dobrej roboty. Był schemat, ale i coś nowego. Na pewno długo o niej nie zapomnę, a gdy zapytacie mnie czy polecam ją przeczytać, odpowiem, że jak najbardziej.

[Adres usunięty]

„Przez dłuższą chwilę patrzy mi prosto w oczy.

– Nie pytaj mnie o przeszłość – mówi pewnym siebie gło¬sem. – I nie licz na przyszłość.”

Niektóre książki bywają szalenie niebezpieczne. Dlaczego? Bo porywają, a przecież uprowadzenie to wyczyn karalny, odbierający człowiekowi możliwość wykonywania swobodnych ruchów. Krępują myśli nadając im konkretny kierunek, prowokują do łez, ale i darzą nieskalaną, czystą radością. Nie każda powieść potrafi dokonać jednak takich cudów. Zapanować nad człowiekiem potrafią bowiem tylko te wybitne, które królują ponad całą gromadą przeciętności. Obok takich książek nie da się przejść obojętnie, toteż często sami wyciągamy nadgarstki po to, by dać się im związać. Taką powieścią jest niewątpliwie „Ugly Love”, historia, której nie zapomnę chyba do śmierci.

Tate, początkująca pielęgniarka, zmierza właśnie do nowego, tymczasowego mieszkania. Już pierwszego dnia wszystko wskazuje jednak na to, że czeka ją czas pełen zmian i wrażeń. Otóż próbując dostać się pod wskazany numer, w nieco dziwnych okolicznościach poznaje Milesa Archera, z zawodu pilota samolotu, na co dzień zaś przyjaciela jej brata, u którego będzie na jakiś czas gościć. Mało życzliwe zachowanie mężczyzny raczej nie wskazuje na to, że pomiędzy tymi dwoje zrodzi się jakakolwiek nić porozumienia, a jednak pozory bywają mylące. Iskrząca namiętność i brak zobowiązań doprowadzają do powstania związku opartego na surowych zasadach, których nieprzestrzeganie może zniszczyć wszystko. Poza seksem i fizyczną przyjemnością nic więcej nie powinno ich połączyć. Dziewczyna nie ma pojęcia o tym, że wkracza na teren pełen min. Jej nowy znajomy jest bowiem człowiekiem, który nie może kochać, a pokazując jej niebo, zabiera ją także na dno samego piekła.

Czy człowiek jest w stanie przeczyć własnemu sercu? Czy można oduczyć się miłości? Czy bolesna przeszłość ma prawo odbierać szansę na szczęśliwą przyszłość? I czy miłość może być brudna?

Drogi Milesa i Tate, dotąd podążające w całkowicie różnych kierunkach, nagle się krzyżują. Wrażliwa na ludzką krzywdę, uczynna i sumienna dwudziestotrzylatka lokuje uczucia w kimś, kto od samego początku zabrania jej wpuszczać siebie do serca. Zaznajomiona z zasadami sprzecznymi z jej poglądem brnie w głąb związku, który już z góry skazany jest na przegraną. Ona o tym wie, a jednak nadzieja nie pozwala jej tego zakończyć. Dwudziestoczteroletni Miles jest pracowitym, szczerym i uczciwym człowiekiem. Z poszanowaniem wykonuje obowiązki służbowe i sprawdza się jako oddany przyjaciel, dojrzale krocząc w przyszłość malowaną smutkiem. Kiedy na jego drodze staje Tate, wstrząsa posadami jego samotnego świata. On jednak wie, że nie wolno mu kochać, bo poznał już kiedyś najgorszy odcień uczucia – brudną miłość.

„I dlatego się poddajesz. Poddajesz się na całego. Nie chcesz już nigdy kochać, bo żaden rodzaj miłości nie jest wart tego, by znów przeżywać brudną miłość.”

Powieść skupiająca swoją uwagę na dwóch wyjątkowych bohaterach, przedstawia historię uczucia bogatą w trudne doświadczenia. Pragnąca kochać dziewczyna i mężczyzna, który zarazem wyjątkowy i pełen blasku, skrywa najmroczniejsze emocje, momentami przypominając człowieka z kawałkiem lodu, zamiast serca. A jednak Miles serce ma i możemy się o tym przekonać poznając jego przeszłość. Colleen Hoover poprowadziła bowiem tutaj akcję dwutorowo, zabierając w teraźniejszość widzianą oczyma Tate i w zamierzchłe dni, o których opowiada nam nastoletni wtedy Miles Archer.

Sięgając po „Ugly Love”, byłam akurat po lekturze naprawdę genialnych książek, które zawiesiły poprzeczkę moich oczekiwań bardzo wysoko. Naprawdę nie przypuszczałam, że w tym momencie może mnie jeszcze coś tak oczarować. I stało się, bo już od pierwszych stron powieści wpadłam w kilkugodzinny trans, podczas którego przeżyłam taką gamę emocji, jakiej nie udało mi się poczuć przez cały ostatni miesiąc. Na mojej twarzy pojawiały się rumieńce mieszające się z uśmiechem, chwilami skutecznie chłodzone przez spływające z oczu łzy. Żyłam życiem bohaterów czując ich każdym zmysłem i każdą częścią swojego ciała. Płynęłam przez ocean tragedii tonąc, ale w końcu udało mi się zaczerpnąć powietrza. Czy wiecie, że niektóre powieści potrafią kraść oddech? Jeżeli nie, powinniście sięgnąć po tę. Wtedy zrozumiecie.

„– Miłość nie zawsze jest piękna, Tate. Czasami przez lata masz nadzieję, że okaże się czymś innym. Czymś lepszym. A po¬tem, zanim się spostrzeżesz, wracasz do punktu wyjścia i zosta¬jesz z niczym.”

Dość istotną rolę w „Ugly Love” odgrywają sceny erotyczne. Przecież przez pewien czas związek bohaterów opiera się wyłącznie na fizycznym zbliżeniu. To jednak nie jest tani erotyk, a książka nurtu New Adult. Daleko więc tutaj do perwersji, wyuzdania czy przesady. Jest finezja, kuszenie i wrażenie, że nigdy nie ma się dość. Taka namiętność otwiera bramy umysłu, który maksymalnie chłonie wrażenia i uświadamia sobie to, że Miles to jeden z najbardziej wyjątkowych bohaterów literackich na świecie. Aż trudno uwierzyć, że ktoś mógł stworzyć tak genialną postać.

Wiarygodne sytuacje, poruszające dialogi i ludzie – prawdziwi, jak gdyby istnieli naprawdę. „Ugly Love”, pomimo „brzydkiego” tytułu nie ma w sobie ani krzty wad. To książka wysokich lotów, na którą warto wydać ostatni grosz. To powieść, o której ciężko cokolwiek napisać, bo ma się wrażenie, że żadne ze słów nie jest w stanie oddać jej uroku. To lektura, która na jakiś czas zabiera nam swoją własną tożsamość, porywa, zniewala, ubezwłasnowolnia. Ale warto. Warto oddać się w jej ręce po to, by powrócić ze wspomnieniem tak cudownym i przejmującym zarazem, że aż ciężko normalnie funkcjonować.

„I zdałem sobie sprawę... właśnie w tej chwili... że Bóg zsyła na nas trudne chwile po to, żebyśmy docenili te piękne.”

Komu ją polecę? Wszystkim. W szczególności młodzieży, ale i dojrzalszym kobietom szukającym wyjątkowych historii o miłości. Ale uwaga. Nie liczcie na słodycz i wiecznie trwającą rozkosz. Nastawcie się na ból i łzy bo to, co piękne, zawsze rodzi się w bólach. „Ugly Love” jest diamentem, gdyż tak cudowną, niepokonaną i oczarowującą fabułę spotyka się tylko raz na jakiś czas. Tyle, że po ten diament może sięgnąć każdy. Nie zaprzepaśćcie więc i Wy Waszej okazji, a ja mogę Wam zagwarantować, że nie pożałujecie. Sama zaś wiem już to na pewno, że mam swoją ulubioną autorkę. Colleen Hoover jest bezkonkurencyjna, bo wiedząc o tym od dawna, teraz przekonałam się już na sto procent.

[Adres usunięty]

Tupałam nogami na kilka tygodni przed oficjalną premierą tej książki. W zasadzie odkąd przeczytałam zapowiedź, wiedziałam że muszę ją przeczytać! Nie spodziewałam się jednak, że poza przyjemnym spędzeniem czasu z lekką literaturą, będzie to dla mnie taka kosmiczna podróż przez emocje!

Na okładce strony czytamy:

„Ta powieść dosłownie mnie zniszczyła, choć do samego końca udawałam, że zawieszona na powiece łza znalazła się tam przypadkiem (…)”

Ja nie udawałam. Mi łzy popłynęły! Nawet nie próbowałam udawać, że przeżycia Milesa mnie nie ruszają. Wbiły mnie w łóżko, pozbawiły tchu i utwierdziły w przekonaniu, że z każdej tragedii da radę wyjść- trzeba tylko mieć przy sobie osobę, która pokaże nam inne, lepsze oblicze świata!

Ugly Love to książka o trudnych relacjach między dwojgiem ludzi. Ona- młoda, ambitna, pewna siebie kobieta- zmienia się w delikatną i bezbronną „ciecz”, gdy na jej drodze staje Miles.

On- skomplikowany, skryty i smutny mężczyzna, który stara się przetrwać każdy kolejny dzień, mimo że jego życie to ból.

Ona przeprowadza się do brata, ON jest jego kumplem. Ich losy się splatają, a relacja nabiera bardzo niejednoznacznych wymiarów. Czy Tate uda się skruszyć lód Milesa? Czy Miles pozwoli , by Tate była kimś więcej niż tylko dziewczyną do seksu? Tego wam nie powiem, musicie sobie przeczytać!

Jednak ich założenie jest proste- „Nie pytaj mnie o przeszłość. I nie licz na przyszłość”. Seks, czysty seks. Przyjemność, kilka radosnych chwil, czasami wspólny wieczór i każde wraca do swoich łóżek. Czysty układ, który ma prawo się udać, tylko wtedy, gdy żadna ze stron się nie zaangażuje emocjonalnie.

Książka wciąga, bo każdą z nas (nie mówcie, że nie) kręci wizja romansu z przystojnym pilotem. Zwłaszcza, gdy ma zabójcze oczy, niezłe mięśnie i roztacza wokół siebie aurę tajemniczości. Zresztą jest coś cholernie pociągającego w zawodzie pilota. Kilka lat temu poznałam takiego jednego, bardzo seksownego, który kręcił się koło mojej koleżanki i powiem wam, że… właśnie jego widziałam w postaci Milesa! (tylko ciii)

Do tego każda z nas (nie mówcie, że nie, bo to typowo babskie) ma wizję, że każdego faceta da się uwieść, więc niech ON sobie mówi, że nic więcej nie będzie- my i tak swoje wiemy. Czytamy więc czekając na to WOW- gdy ON się w niej zakocha i życie stanie się piękniejsze!

Czekamy na to, żeby przeczytać, że ON przyniósł jej kwiaty a ona się rozpłynęła z wrażenia. No to się nie doczekamy. Bo w zamian mamy prawdziwą huśtawkę emocji i zanim doczekamy do finału, przejdziemy po drodze kilka mikro zawałów.

„Miłość nie zawsze jest piękna, Tate. Czasami przez lata masz nadzieję, że okaże się czymś innym. Czymś lepszym. A potem, zanim się spostrzeżesz, wracasz do punktu wyjścia i zostajesz z niczym”.

„Łatwo wziąć złudzenia za prawdziwe uczucia, zwłaszcza gdy patrzy się drugiej osobie w oczy”

„Nie chcesz już nigdy kochać, bo żaden rodzaj miłości nie jest wart tego, by znów przeżyć brudną miłość”

„Ból nigdy całkiem nie minie, Miles. Nigdy. Ale jeśli pozwolisz sobie na miłość, będziesz go czuł jedynie czasami, nie pochłonie całego twojego życia”.

Zaznaczyłam sobie te cytaty, bo były dla mnie ważne. Wy pewnie znajdziecie dla siebie kilka innych, ważniejszych. Za mną zarwana noc, kilka godzin czytania, najpierw szybko, żeby wiedzieć co będzie dalej, a później coraz wolniej, żeby za szybko nie skończyć. Zdecydowanie polecam i życzę wam miłego czytania!

Po przeczytaniu tej książki ciągle słyszę bicie mojego własnego, galopującego serca. Jak to możliwe, że z tak oklepanego wątku literackiego jakim jest: sex bez zobowiązań, który później prowadzi do miłości, można stworzyć genialną i wciągającą książkę? Może to wszystko dlatego, że Colleen Hoover pisze po prostu dla przyjemności? Chryste, ma dziewczyna talent!

Zdarzyło Wam się kiedyś sięgnąć po kolejną książkę tej samej autorki licząc, na to, że zafunduje Wam równie wspaniałe emocje podobne do tych, które przeżyliście wcześniej? A czy zdarzyło Wam się poczuć gorycz rozczarowania, że tym razem dostaliście pstryczek w nos? Not this time! Colleen Hoover to niemal gwarancja genialnej, romantycznej, przepięknej i wciągającej literatury. Czytałam dotąd: “Hopeless, “Losing Hope”, “Never Never”, “Tą dziewczynę” i ani razu się nie zawiodłam. Podobnie było z Ugly Love.

“Miłość nie zawsze jest piękna. Czasami spędzasz całe swoje życie mając nadzieję, że okaże się czymś innym, czymś lepszym. Później, zanim się zorientujesz, wracasz do punktu wyjścia i dociera do ciebie, że kiedy próbowałeś unikać miłości, w międzyczasie już dawno oddałeś komuś swoje serce.”

Ugly Love to historia Tate Collins i Miles’a Archera. Poznają się w bardzo niecodziennych okolicznościach. Ona ma właśnie wprowadzić się do mieszkania swojego brata, ON mieszka obok. Kiedy tylko się spotkają, nie będziecie mogli oderwać swoich rąk od książki. Między nimi od samego początku bucha taki ogień, że zastanawiacie się, czy to Wasza twarz tak płonie, czy może sąsiad zapomniał zabrać garnek z palnika. Oboje ustalają od razu, że ich płomienny romans, nie będzie miał finału w wyznaniach miłosnych. Jednak jak to zwykle w takiej sytuacji bywa, nie wszystko można przewidzieć, a za miłością cielesną, czasami podąża też coś bardziej złożonego. Miles trzyma Tate na dystans, ponieważ w jego przeszłości zdarzyło się coś, co sprawiło, ze postanowił nigdy się nie zakochać. Jednak czy można w ogóle nakazać cokolwiek własnemu sercu?

Colleen Hoover tworzy historie, które płyną, a my czujemy się jak pasażerowie na gapę, którzy obserwują wszystkie zdarzenia z ukrycia. Jej historie pochłaniają nas bez naszej wiedzy i ani przez chwilę nie zastanawiamy się nad tym, dlaczego akacja potoczyła się w tym czy innym kierunku, czemu autorka zrobiła to czy tamto. Nie mamy po prostu na to czasu. Piękna proza, sceny erotyczne napisane w tak zmysłowy sposób, że nawet przez głowę nam nie przejdzie, że są niesmaczne lub krępujące. W tej książce jest wszystko, czego można oczekiwać od romansów i to nie tylko w obrębie gatunku New Adult.

W Ugly Love nie znajdziecie prostego i lekkiego związku dwojga młodych ludzi. Znajdziecie za to relację opartą na intymności, niepewności, tęsknocie, zazdrości i czekaniu. Właśnie w takich “podchodach” specjalizuje się Colleen Hoover, a my czytelnicy tylko wiercimy się niespokojnie w miejscu chcąc jak najszybciej poznać ciąg dalszy. Polecam, polecam polecam. Tą książkę jak i wszystkie inne spod pióra tej genialnej, współczesnej pisarki.