To jest Ales

Norweski noblista po raz kolejny zaprasza nas do świata, w którym czas miesza się z pamięcią, a przeszłość splata się z teraźniejszością. Na zaledwie 63 stronach „To jest Ales” kryje się pięciopokoleniowa saga rodzinna, która porusza kwestie utraty, wspomnień i nieodwracalnych zmian, jakie niesie ze sobą życie. Oto Fosse, proszę Państwa.

Centralnym punktem noweli jest postać Alesa, który wypływa na fiord i nigdy nie powraca. Jego zagubienie staje się symbolicznym rozstaniem z przeszłością, a jednocześnie metaforą nieuchwytności pamięci. Ales, jakby osadzony w nurcie nieprzemijającego czasu, pozostawia za sobą echo rodzinnych historii, które splatają się z mrocznym tłem domostwa, w którym mieszkali jego prapradziadkowie.

Równolegle z losem Alesa, Signe żyje wśród duchów, nie tylko tych dosłownych, które nawiedzają stary dom, ale przede wszystkim wspomnień, które nie dają jej zapomnieć o utraconych chwilach. Dom staje się przestrzenią pamięci, gdzie każdy kąt nosi ślad dawnych pokoleń. Signe, otoczona cieniem minionych lat, zdaje się być świadkiem dialogu między teraźniejszością a historią. W ogóle dialogi tutaj to jest temat na oddzielny post.

Fosse dość mocno operuje ciemnością, nie tylko jako motywem wizualnym, ale jako wyrazem wewnętrznego świata bohaterów. Ciemność staje się kanwą dla utraconych tożsamości, miejscem, gdzie przeszłość nie daje o sobie zapomnieć. Symbolika barw i materiałów tworzy swoisty język, w którym każda powtórzona fraza pełni funkcję intertekstualną, niosąc echa wcześniejszych literackich tradycji i osobistych doświadczeń.

Nie sposób nie dostrzec, że „To jest Ales” jawi się jako preludium do Septologii, która obiecuje jeszcze głębsze zanurzenie się w świat utraconych pokoleń, niepokoju i poszukiwania tożsamości. Powtórzenia, które Fosse wplata w strukturę narracji, działają jak echa przeszłości, które odbijają się w teraźniejszości, tworząc hipnotyzujący rytm, wciągający czytelnika w refleksję nad ulotnością wspomnień i niemożnością pełnego odzyskania utraconego czasu.

W tej niewielkiej noweli Fosse jest klarowny i jednocześnie nasycony subtelną nutą emocjonalności. To opowieść o tym, jak przeszłość, choć nieuchwytna, wciąż żyje w naszych sercach, tworząc niepowtarzalny, literacki pejzaż pamięci. Na jeden, magiczny wieczór, koniecznie w ciepłym mieszkanku, bo od czytania zrobi się wam zimno.

IG @angelkubrick