Ten drugi

Książka, na którą mocno czekałam i która ani trochę mnie nie zawiodła! Mimo tego, że ma prawie 500 stron, to czyta się ją błyskawicznie. Biografia, która jest jak powieść akcji. Ja nie mogłam się od niej oderwać. Genialna narracja, która momentalnie wciąga nas w życie Harrego.

Całość podzielona jest na 3 rozdziały. Pierwszy rozdział skupia się na dzieciństwie i młodości Harrego, To tutaj też zobaczymy, jak przeżył stratę matki i jak duży wpływ na jego dalsze życie miały nieprzepracowane traumy z dzieciństwa. Drugi rozdział to okres jego stawania się niezależnym i dorosłym. Nie wiedziałam, że tak zasłużył się dla wojska i, że był na tylu misjach. Widzimy też jego szaleństwa, o których mogliśmy czytać w prasie i pierwsze miłości. Ostatni rozdział to oczywiście jego życie z Megan. Życie, o którym marzył i którego tak bardzo pragnął.

Tak wiem, że na książkę wylała się fala hejtu i negatywnych komentarzy. Dla mnie jest to naprawdę ciekawa i interesująca biografia. Po tych negatywnych komentarza, które wcześniej czytałam, spodziewałam się, że Harry będzie tutaj tylko wszystkich krytykował, wylewał swoje żale i mówił, jak bardzo jest nieszczęśliwy i zły - tu tego nie ma! Oczywiście pojawia się tu krytyka, ale wszystko jest wyważone i co dla mnie jest ważne, to jest tutaj również bardzo, bardzo dużo pozytywnych słów na temat swojego brata i całej rodziny królewskiej. Bardzo pozytywnie mówi to Królowej i o tym, że z Williamem mieli naprawdę bardzo dobrą i braterską relację. Wiem też, jak dużo osób negatywnie odebrało tłumaczenie tytułu książki - naprawdę ktoś NIE sięgnie po lekturę, bo tytuł jest nie tak przetłumaczony? Dziwne...

Ja polecam i pochłonęłam ją błyskawicznie! Warto wyrobić sobie swoje własne zdanie. :)

Dziś bez zbędnych wstępów, bo ani książki, ani jej autora nie trzeba przedstawiać. Kiedy książę Harry wydał swoje wspomnienia, światem zawrzało. Zaczęły się spekulacje, po co to zrobił. Czy chciał oczernić rodzinę? Czy chciał wybielić siebie? A może zwyczajnie zarobić? A co mówi on sam? Przypuszcza, że jego rodzina, ale też ludzie: „Może nigdy naprawdę mnie nie znali”[1]. I właśnie tą książką, „Ten drugi”, chce dać się poznać.

Książę w dość luźny sposób spisuje swoje wspomnienia. Zaczyna od dnia śmierci swojej matki, Diany Spencer. Potem przytacza przeróżne wydarzenia ze swojego życia. Mamy tu pozorną chronologię, bo w ramach tych wspomnień ich autor pozwala sobie na luźne dywagacje. Harry opowiada o wielkich wydarzeniach o charakterze narodowym, jak i zwykłych, codziennych sprawach. O monumentalnych życiowych decyzjach, jak i błahostkach. Co istotne, kiedy decyduje się coś przytoczyć robi to bardzo szczegółowo. Moim zdaniem, aż zanadto, jednak nie można odebrać książce plastyczności opisu i dużej dawki uczuć, emocji.

Kiedy zaczynałam czytać „Tego drugiego” byłam sceptycznie nastawiona. Moja pierwsza myśl: „Doskonały twór marketingowy, mający wykreować konkretną postać.” Po pewnym czasie stwierdziłam, że nie mogę tak podchodzić do tej książki. Sięgając po czyjąś autobiografię, muszę tej osobie zaufać. Muszę być otwarta na to, co chce mi o sobie opowiedzieć. I zaczęłam uważnie „słuchać”.

Historii chłopca urodzonego w specyficznej rodzinie przedkładającej obowiązki i wizerunek ponad więzi. Sam książę Harry pisze: „Dystans był istotną częścią przynależności do rodziny królewskiej (…)”[2], a patrząc na ich zdjęciach czy oglądając transmisje telewizyjne z ich udziałem ten dystans łatwo wyczuć. Łatwo zauważyć też wszelkie wyuczone pozy, które są dalekie od „ludzkich zachowań”. To raczej „zmyślna architektura, scenografia teatralna”[3]. Do tego stopnia, że kiedy Harry używa określeń tata, babcia, Willy, wydają się nienaturalne, a przecież to jego najbliżsi.

Historii chłopca, którego przytłaczały ambicje. Sam mówi o sobie, że nie był szczególnie zdolny, aby za chwilę pisać o kolejnych projektach, wyzwaniach, wakacjach spędzanych na pracy, wypadach związanych z reprezentowaniem narodu – przecież jest księciem, trzecim w kolejce do tronu, jemu nie wypada nic nie robić. Postać księcia Harry'ego jest ciekawa w zestawieniu z siostrą jego babci, księżniczką Małgorzatą. W książce „Elżbieta i Małgorzata. Prywatny świat sióstr Windsor” Andrew Morton przedstawia ją jako wyjątkowo ambitną. I o ile Małgorzata sprawa wrażenie dużo pewniejszej siebie i bardziej związanej z siostrą, to z obu biografii wyłania się potrzeba rywalizacji, zwrócenia na siebie uwagi.

Książę Harry tą książką osiągnął jedną, bardzo ważną rzecz. Pokazał światu, że jest po prostu człowiekiem. „Przed wiekami królów, królowe i ich krewnych uważano za równych bogom; teraz byli robactwem”[4] Nie dziwię się Harry'emu, że tak czuje. Niezależnie od tego co było i jest prawdą media odcisnęły piętno na jego życiu i faktem jest, że nie może się od nich odciąć, a przy tym nie jest wstanie kontrolować wszystkiego, co pojawia się na jego temat. Pominął więc dziennikarzy i zwrócił się bezpośrednio do ludzi.

[1] Książę Harry, „Ten drugi”, przeł. Miłosz Biedrzycki, Anna Dzierzgowska, Jan Dzierzgowski, Mariusz Gądek, Agnieszka, Wyszogrodzka-Gaik, wyd. Marginesy, Warszawa 2023, s. 14.

[2] Tamże, s. 69.

[3] Tamże, s. 8.

[4] Tamże, s. 60.

Powiem wam, że książka jest wymagająca i jednocześnie lekka w odbiorze. Przede wszystkim ja odczułam w niej smutek i jakby nawet ocenę samej postaci jako kogoś nieco gorszego, zawsze tego drugiego, zawsze inaczej przeżywającego każde wydarzenie. Autobiografia jest napisana z perspektywy samego autora. Nie wiem, czy ktokolwiek zauważył coś takiego, ale jakikolwiek wątek, opis, czy obraz czegokolwiek było poddawane jakby pod dwojaki osąd. Jakby zawsze coś było dobre, ale... Niby powinien być smutny, jednak... Jakby miał taką potrzebę tłumaczenia się przed kimś, lub pokazywał to, czego od niego oczekują, lecz dokładał to, co sam chciał pokazać. Przebija tutaj wielka szczerość, ta obrana bardziej z głębi serca niż rozumu. Wydaje mi się, że biografia miała być opisana prostym stylem, by jak najwięcej ludzi mogło zrozumieć go od wewnątrz, jednak czuć tutaj to wyższe wykształcenie, jakby chciał ukryć inteligencję, którą posiada, jakby chciał pokazać jaki chce być, a nie jakim go zrobili. To wszystko sprawiło, że czytamy ją z większą uwagą. Nie chcemy jej tylko przeczytać, ale poznać, by zrozumieć dlaczego jest tym drugim. Nie mamy tu przytoczonych samych faktów, tylko ukazana jest jako powieść obyczajowa na faktach autentycznych. Pisze tutaj o bardzo osobistych sprawach, nawet o kwestii swojej brody, której długość ludzie brali na języki. Oceniali go przez pryzmat wyglądu, a nie tego kim był sam w sobie. On sam bardzo przeżył śmierć swojej matki i czasami roztrząsał co by było, gdyby podęłaby inne decyzje. Myślał o tym, że może nadal by była.

,,Tęskniłem za matką codziennie, ale tego dnia, tuż przed tym nerwowym spotkaniem w Frogmore, zatęskniłem za nią gwałtownie i nie potrafiłem powiedzieć dlaczego. Jak wiele rzeczy związanych z nią, trudno było to ująć w słowa".

Na początku każdej części znajdziemy piękne zdjęcie. W każdej z nich mamy jakby inny etap życia, począwszy od bycia dzieckiem, do tego obecnego już. Mamy tu bardzo dużo dialogów i opowieść, która rozerwie wasze serca. Prawda nad prawdę, której inni nie znają, bądź nie chcą poznać. Bardzo ją polecam!

"Ten Drugi" to poruszająca i niezwykle emocjonująca książka, która wciąga czytelnika od pierwszej strony i trzyma go w napięciu aż do ostatniego rozdziału. To opowieść o miłości, poświęceniu i odwadze, która porusza najgłębsze struny naszych serc. Ta książka z pewnością zostanie ze mną na długo, przynosząc wiele wzruszeń i refleksji.

Jedna z niezapomnianych sytuacji z książki "Ten Drugi" to chwila, gdy główny bohater, Adam, znajduje się w niebezpieczeństwie i staje przed trudnym wyborem, który może zaważyć na życiu jego ukochanej. W tej sytuacji autor doskonale oddaje dylemat moralny i wewnętrzne konflikty Adama. Jego odwaga i poświęcenie dla drugiej osoby poruszyły mnie głęboko. To było niezwykle trzymające w napięciu i emocjonujące, obserwować jak bohater stawia wszystko na jedną kartę, by ratować to, co najważniejsze.

Kolejna sytuacja, która mnie poruszyła, to moment, w którym Adam odkrywa prawdę o swojej przeszłości. Ta nieoczekiwana i zaskakująca prawda rzuca nowe światło na dotychczasowe wydarzenia, zmieniając całkowicie jego perspektywę. Czytając tę scenę, czułem ogromne emocje, jakie musiały towarzyszyć bohaterowi w momencie odkrycia. To było tak porywające, że nie mogłem się doczekać, jak dalej potoczą się losy Adama i jakie będą konsekwencje tego odkrycia.

"Ten Drugi" to książka, która wciąga czytelnika swoją wartką akcją, pełną nieprzewidywalnych zwrotów i wciągających postaci. Autor świetnie buduje napięcie, skłaniając nas do przyspieszonego obracania stron i chęci poznania dalszych losów bohaterów. Ta historia porusza tematy uniwersalne, takie jak miłość, lojalność i odwaga, które sprawiają, że czujemy się związani z bohaterami i ich przeżyciami.

Polecam "Ten Drugi" każdemu, kto szuka wzruszającej i emocjonującej lektury. Ta książka jest pełna niezapomnianych chwil, które pobudzą wasze emocje i skłonią do refleksji nad własnym życiem. Przygotujcie się na podróż pełną tajemnic, miłości i wyborów, które kształtują nasze losy.

"Ten drugi" to chyba najbardziej pożądana i kontrowersyjna biografia na świecie. Szum jaki zrobiła na świecie jest ogromny. No bo, jak można odejść z królewskiej rodziny, pragnąć spokoju i wyciszenia a po jakimś czasie udzielać ogromnego wywiadu na Netflixie i wydać autobiografię? Książka osiągnęła listy bestsellerów na całym świecie i rozeszła się lepiej niż ciepłe bułeczki. Jednak duża część nie zamierza czytać osobistych wyznań Księcia Harrego nie tylko ze względu na brak zainteresowania, ale dlatego ,że uważają go za zdrajcę. Człowiek, który uciekł z życia publicznego wraca z takim przytupem. Inni po przeczytaniu nadal nie rozumieją sensu jego autobiografii. Ja rozumiem, ale potrzebowałam wczuć się w jego sytuacje całym sercem i ogromu empati, aby to zrozumieć. Podchodziłam do lektury z ciekawością, ale też z dozą niepewności i dystansu. Naprawdę ciężko jest ocenić autobiografie i ja jej oceniać nie będę. Mogę jedynie napisać, że jest ciekawie poprowadzona, przyjemnie i szybko się czytało oraz, że mnie wciągnęła. Książka jest też bardzo ładnie wydana pod względem wizualnym.

Książe Harry jak i jego rodzina jest dla mnie totalnie obojętni. Są ważni dla świata, więc z relacji medialnych w jakimś procencie wiem co nie co o królewskiej rodzinie. Dlatego też z ciekawością poznałam jakiś procent tej potężnej rodziny od środka. Interesujące były też osobiste przemyślenia Harrego i samoanaliza oraz ocena pewnych wydarzeń z dzieciństwa po latach.

Ta książka daje zupełnie inne światło na tę rodzinę.

@recenzje_ksiazek_niezwyklych_

👑 "Ten drugi" to biografia księcia Harrego, dzięki której możemy poznać zupełnie nowe oblicze Księcia. A wszystko to opowiedziane z jego perspektywy.

👑 książka jest napisana w narracji pierwszoosobowej, której narratorem jest książę Harry. Przyznam się wam, że ja od dawna interesuję się rodziną Królewską, i na bieżąco śledziłam ich losy na przestrzeni wielu lat. Wszystko zaczęło się od księżnej Diany, którą świat wręcz ubóstwiał i to dzięki niej zaczęłam się nimi interesować.

Zawsze zastanawiałam się jak to jest wychowywać się w rodzinie królewskiej, i już od małego być obiektem zainteresowania prasy, która śledzi każdy twój krok, a każde twoje potknięcie jest uwiecznione.

Dlatego widząc tą biografię nie mogłam przejść obok niej obojętnie, i musiałam ją przeczytać, aby dowiedzieć się jak to wszystko wyglądało w oczach księcia Harrego. W książce mamy wiele kontrowersyjnych wypowiedzi i sądzę, że nie wszystkim z rodziny królewskiej to się spodoba. Jednak uważam, że szczerość jest najważniejsza, i jeśli książę czuł, że musi napisać tą książkę, aby zamknąć pewien rozdział w życiu to dobrze zrobił. Szczególnie wzruszyły mnie wspomnienia o jego matce, przy których wylałam może łez, gdyż uważam, że stracić matkę w tak młodym wieku jest prawdziwą tragedią, a z którą książę do dziś nie może się pogodzić. Wiem, że każdy ma zupełnie inne zdanie na temat odejścia księcia z rodziny królewskiej, jednak jako obserwator widząc ile złego w życiu Księcia wydarzyło się przez prasę i paparazzi, wcale nie dziwię mu się, że chciał wieść normalne życie, i w końcu być szczęśliwy. Nie mnie oceniać jego postępowanie oraz czy słusznie napisał tą książkę czy nie, jednak czasem aby pogodzić się z przeszłością musimy wyrzucić wszystko co trzymamy głęboko w środku, aby móc zacząć od nowa.

Ja z mojej strony życzę mu wszystkiego co najlepsze i gratuluję odwagi napisania tej książki oraz podzielenia się z nami swoimi przeżyciami.

Jeśli interesujecie się rodziną królewską i chcielibyście dowiedzieć się, jak wyglądało dzieciństwo i życie księcia Harrego, to koniecznie musicie przeczytać tą książkę.

500 stron, ale czyta się szybko. Całość podzielona jest na 3 rozdziały

„Ten Drugi”, czyli o tym, że nie wszystko jest takie bajkowe.

„Następca i Zastępca – nie łączyło się to z żadnym osądem, ale też nie pozostawiało wątpliwości. Byłem cieniem, podpórką, planem B. Moim zadaniem było zapewnić wsparcie, odwrócić uwagę, przyjąć na siebie cios, a w razie potrzeby – dostarczyć części zamiennych. Wszystko to dokładnie wyjaśniono mi na początku drogi przez życie i metodycznie rozwijano później”.

Książka, o której w ostatnim czasie zrobiło się naprawdę głośno. Sięgnęłam po nią z czystej ciekawości. Byłam ciekawa historii Harry'ego, chłopczyka, który w tak młodym wieku stracił matkę, chłopaka, który nie miał szans na normalne życie i musiał żyć zgodnie z protokołem i poddać się tradycji, młodemu człowiekowi, który mimo wszystko przeżył swoją młodość momentami zbyt szalenie i mężczyźnie, który w końcu zaznał miłości, dla której poświęcił wszystko.

„Ten Drugi” to tak naprawdę pamiętnik Harry'ego, a my razem z nim udajemy się w podróż przez całe jego dotychczasowe życie, zaczynając od jego czasów dzieciństwa, życiu królewskim, oczekiwaniach, zasadach i obowiązujących regułach, a kończąc na spotkaniu Megan. Poznajemy, jak to jest być tym drugim, zastępcą, alternatywnym rozwiązaniem. Jest to też książka o chłopcu, który bardzo mocno kochał swoją matkę i ta miłość dalej jest tak sama. Choć czytając tę książkę, czasami myślałam sobie „ileż tak można?”. Wspominał o niej właściwie cały czas. To świadczy o tym, że albo dalej nie pogodził się z jej śmiercią, albo coś jest z nim nie tak.

Bez wątpienia „Ten drugi” może wywoływać sprzeczne uczucia. Z jednej strony tak naprawdę nie wiadomo czy wszystko jest prawdą, czy coś nie zostało podkolorowane, a wiele osób może przyjąć tę książkę jako sposób na odegranie się na rodzinie, zarobieniu na jej brudach. Z drugiej strony każdy wie, że rodzina królewska nie jest tak czysta, jak powinna się wydawać, a zobaczyć wiele aspektów życia królewskiego, przekonać się jak to jest żyć w takiej rodzinie i poznać punkt widzenia jednego z członków rodziny królewskiej sprawia, że tak chętnie chce się sięgnąć po tę książkę.

Myślę, że ta swoista spowiedź Harry'ego to jego sposób na częściowe uporanie się z „tamtym” życiem.

„Ten Drugi” to książka dla wszystkich fanów rodzin królewskich. Fani serialu „The Crown” będą zachwyceni.

"Niezależnie od przyczyn moja pamięć jest jaka jest, robi to, co robi, gromadzi i przechowuje to, co uważa za stosowne, i tyle samo prawdy jest w tym, co pamiętam i jak pamiętam, ile w tak zwanych obiektywnych faktach. Rzeczy takie jak chronologia czy przyczyna i skutek to często tylko baśnie, które opowiadamy sobie o przeszłości. "Przeszłość nigdy nie umiera. Nie jest nawet przeszłością". Kiedy nie tak dawno odkryłem ten cytat na BrainyQ[Adres usunięty], poraził mnie on jak grom. Pomyślałem: kim, do kurzej maci, jest Faulkner? I w jaki sposób jest spokrewniony z nami, Windsorami?"

▪︎▪︎

Zacznę od tego, że nie jestem jedną z osób, które jakoś specjalnie ekscytują się tematem rodziny królewskiej, dlatego przyznaję, że po tę książkę sięgnęłam z czystej ciekawości.

"Ten drugi" to rodzaj pamiętnika, gdzie wydarzenia, którymi swego czasu żył cały świat, poznajemy z perspektywy księcia Harrego. Od dzieciństwa, przez trudy dorastania, szalone lata młodości, aż do momentu spotkania Meghan.

Główna opowieść zaczyna się w sierpniu 1997 roku, kiedy tragiczny wypadek, na zawsze zmienił życie dwóch chłopców.

Na ile sytuacje i zachowania konkretnych osób, o których jes tu mowa, są autentyczne, trudno ocenić. Prawda, jak to ma w zwyczaju, pewnie leży gdzieś pośrodku. Cała historia niesie ze sobą natomiast obraz, niezwykle samotnego i pogubionego, chłopca a później młodego mężczyzny.

Sporo tutaj ciekawostek i smaczków, które dla pasjonatów tego tematu, będą prawdziwą gratką, dla pozostałych czytelników będzie to przyjemna lektura, napisana w lekkim i przystępnym stylu.

Interesujący głos w sprawie, w której każdy wydaje się mieć własne zdanie.

Nigdy może jakoś intensywnie i szczegółowo nie interesowałam się życiem rodziny królewskiej, ale od czasu do czasu lubiłam poczytać jakieś nowinki. Kiedy zobaczyłam we wszystkich możliwych mediach książkę dotyczącą historii Księcia Harry'ego - "Ten drugi" i okazało się, że jest ona dostępna w naszym kraju wiedziałam, że będę chciała po nią sięgnąć i dowiedzieć się jak wyglądała jego perspektywa dotycząca życia na świeczniku, wyrzeczeń czy obowiązków. Język jakim została napisana tą książka jest bardzo lekki i przyjemny, co sprawia, że czyta się ją niezwykle szybko i z zainteresowaniem. Powieść została podzielona na trzy zasadnicze części: pierwsza to dzieciństwo i młodość Harrego, druga dotyczy służby w wojsku i wkraczania w dorosłość, natomiast trzecia nawiązuje do życia przy boku żony - Megan. Każdy z tych etapów został naprawdę interesująco, czasami wręcz intrygująco przedstawiony, o wielu kwestiach nie miałam pojęcia, wiele aspektów zostało wyjaśnionych, sprostowanych. Przeraziło mnie to jak znaczący wpływ na życie znanych i bogatych ma prasa. Dla mnie osobiście chyba najbardziej emocjonująca była cześć pierwsza i trzecia, to właśnie one wywołały we mnie lawinę skrajnych odczuć i sprawiły, że momentami współczułam Harry'emu takiego życia. Miło spędziłam czas z tą książką i myślę, że to idealna lektura dla fanów rodziny królewskiej, ale nie tylko! Polecam!

Czytaliście może książkę, która wywołała tyle kontrowersji i plotek że ciężko było przejść obok niej obojętnie? Mowa oczywiście o "Ten drugi" @wydawnictwo_marginesy

Książka jak dla mnie dość smutna. W sumie to nie wiem do czego ją porównać do dziennika? Pamiętnika? Bo biografia to to raczej nie jest. Trochę takie wylewanie z siebie frustracji, smutku a jednocześnie próba zwrócenia na siebie uwagi "Halo ja tu jestem i jestem Księciem!!! I sam nie wiem czego chcę" bynajmniej ja to tak odebrałam. Takie na siłę, na przekór rodzinie. Nie zrobiła na mnie wrażenia jedynie przykro jest gdy się rodzina zwłaszcza taka rodzina rozłamuje.

Generalnie warto przeczytać aby wyrobić sobie swoje zdanie.

Dziękuję @wydawnictwo_marginesy za możliwość poznania historii Księcia Harry'ego.

[Współpraca reklamowa]

Książka jest z pewnością intrygująca. Zwłaszcza dziś. Zwłaszcza w momencie, gdzie temat rodziny królewskiej jest na świeczniku. Każdy słyszał o tej rodzinie nawet jeśli się nią strikte nie interesuje. Wszyscy wiedzą, że Książę Harry wraz z małżonką zrezygnowali z funkcji królewskich na rzecz miłości, jaką się darzą. Właśnie w tej książce, sam Książę Harry opowiada jak to wszystko wyglądało z jego strony. Ciężko mi ocenić tę książkę. Z jednej strony chciałabym ocenić jedynie styl autora i fabułę, jednak fabułą w tym przypadku jest samo życie autora, tak więc zmuszona jestem do wyrażenia własnej opinii na temat prywaty Księcia Harry'ego.

Cóż... Bardzo przykro się czytało o tym, jak Harry i Meghan byli traktowani. Oceniani z góry, właściwie skreśleni bo wierzyli w miłość i chcieli żyć według wartości, które uważali za słuszne. Sam Harry opowiada, że od zawsze czuł się zapasowym osobnikiem. Kimś, kto "w razie co" usiądzie na tronie. Bije z tej książki żal, rozczarowanie i smutek, który prawdopodobnie nigdy nie zniknie. Tę emocje na zawsze pozostaną w sercu autora.

Sama książka napisana jest dość prosto i zrozumiałe. Podanych jest wiele szczegółów z życia królewskiego jak i prywatnego. Jednak osobiście uważam, że jest to zupełnie niepotrzebne. Mam wrażenie, że Książę Harry i Meghan Markle troszkę robią pewne rzeczy pod publikę. Jeśli się kochają, odeszli od rodziny królewskiej, chcą żyć w spokoju, i tak prawa królewskie zostały im w większości odebrane, to czemu nie zostawią tego w spokoju? Chcieli innego życia, prywatnego, spokojnego. Przez to, że co chwilę udzielają jakiegoś wywiadu wywlekając różne brudy, teraz wydają książkę, to wszystko sprawia, że wciąż są na świeczniku. Sprawiają, że ich malutkie dzięki nie wiedząc jeszcze o co chodzi w świeci, są osaczane przez fotoreporterów. Myślałam, że chcieli zupełnie innego życia, ale z każdą ich inicjatywą zdaje mi się, że chcą być popularni. Mam nadzieję, że się mylę. Przedstawiam jedynie moje zdanie i to, jak ja widzę całą sytuację.Nie mniej jednak uważam, że warto przeczytać tę książkę. Można znaleźć w niej sporo smaczków, o których wcześniej się nie słyszało. Wzruszające dla mnie były momenty, kiedy Harry wspominał o swojej mamie. Myślę, że każdy ją kojarzy. Wiemy kim była i jak to się skończyło. Osierociła dwóch synów. Jeden z nich wpadł w karuzelę obłudy i kontroli. Drugi zaś z tej karuzeli wysiadł i próbuje żyć po swojemu. Książka wydaje mi się, że bardzo wybiela Harrego, a z Williama robi troche tego złego. Jednak nie chcę oceniać ich relacji bo nie widziałam na żywo i nie wiem jak jest naprawdę. Czy tak, jak mów Harry, czy tak, jak mówią media, a może jeszcze inaczej... Polecam!

„Pałac mocno trzymał się rodzinnego motta: Nigdy nie narzekaj, nigdy się nie tłumacz”.

Czy książę Harry ukazuje tylko i wyłącznie prawdę? Nie mnie to oceniać. Książka zdecydowanie nie zszokowała mnie, raczej wywoła smutek, melancholię. Harry stracił matkę jako siedmiolatek, darzył ją ogromną miłością, jej śmierć miała duży wpływ na jego dalsze życie. Od zawsze postrzegany jako ten drugi, zawsze w cieniu, zawsze z tyłu, silnie pragnął uwagi i zainteresowania innych. Wyraźnie wyczuwamy jego żal i smutek. Początek – publiczny pogrzeb matki, on z bratem idący za trumną. Jak strasznie musiał się wtedy czuć ten mały chłopiec. Dalej śledzimy jego dalsze losy, dorastanie, edukacja, wybryki, bunty, służba wojskowa, dziewczyny, narzeczeństwo, ślub... Podejmowanie trudnych decyzji, nieustająca obecność innych. Bohater wielu skandali, wieczny buntownik, chłopiec, nad którym trudno było zapanować.

Autobiografię czyta się przyjemnie, napisana została prostym, zrozumiałym, lekkim językiem. Wnikliwa, autentyczna, wydaje się do bólu szczera. Chwilami miałam wrażenie, że książę opowiada mi o swoim życiu. Królewskie życie i codzienność ta prywatna. Nieustająca presja, z jednej strony zakazy i nakazy, a z drugiej bogactwo, dostatek, wszystko na wyciągnięcie ręki. Brak miłości, zrozumienia, wsparcia, sztywność w obejściu, wszechobecny protokół i jego wymagania. Dla mnie jest oczywiste, że Harry nie dostał miłości od tych, którzy powinni mu ją zapewnić. Przez całą autobiografię towarzyszy nam postać Diany, odniosłam wrażenie, że ten dorosły mężczyzna podjął próbę pogodzenia się z jej odejściem. Czy mu się udało?

Intrygująca, wciągająca historia, prawdziwa perełka dla fanów rodziny królewskiej. Ukazuje nam życie Harry’ego i jego bliskich. To na pokaz i to prywatne. Książka wywołała we mnie sporo emocji, tych pozytywnych i tych negatywnych. Postać księcia, jego rodziny, ich poczynania budzi ciekawość i to się chyba nigdy nie zmieni. Był to przyjemnie spędzony czas. Polecam, Tatiasza i jej książki :)

Niewiele książek wzbudza tak skrajne emocje jeszcze długo przed premierą. Harry wyrusza po raz (ostatni?) na wojnę z mediami, próbując odzyskać swoją historię i wyprostować powielane w prasie kłamstwa. Nadal jednak warto pamiętać, że starając się walczyć z brukowcami, poniekąd sam zaczyna handlować prywatnością swojej rodziny - na własnych warunkach, ale mierząc jednak w ludzi, którzy nie chcą, a przede wszystkim, ze względu na obowiązujące protokoły, bronić się nie mogą.

Wina zawsze leży po obydwu stronach, ale jednak konstrukcja autobiografii Harry'ego w wielu miejscach przypomina zbiór starannie wyłuskanych historii, w których rodzina, przyjaciele i media albo go zawiodły, albo skrzywdziły. Pomimo ogromnych trudności (traumy związanej ze śmiercią rodzica, emocjonalnej nieobecności jego bliskich, braku wsparcia przy jednoczesnym utrzymywaniu zaawansowanych pozorów na potrzeby opinii publicznej), Harry miał (i nadal ma) sporo przywilejów, z których zdaje się nie zdawać sobie sprawy. Być może to właśnie przez to w tej historii pobrzmiewa subtelna nuta protekcjonalności, przez którą chwilami trudno jest wykrzesać dla głównego bohatera więcej empatii.

Pewnym wyzwaniem może okazać się narracja, bo Harry prowadzi tę opowieść dość chaotycznie, przeskakując po tematach. Spójny jest styl - niezobowiązujący, lekki, przez co książkę czyta się naprawdę szybko. To raczej niewymagająca lektura, choć o sporym ciężarze, skłaniająca nawet miejscami do refleksji nad rozdźwiękiem między wizerunkiem rodziny królewskiej a tym, co dzieje się za zamkniętymi drzwiami.

Polecam przede wszystkim osobom zainteresowanym brytyjską rodziną królewską - niektóre z opisanych sytuacji pozwolą dostrzec opisywane od lat sytuacje i zdarzenia w innym świetle, czasem spojrzeć na opisanych członków rodziny pod nieco innym kątem. To nie jest książka, która da jasne odpowiedzi i pozwoli sobie wyrobić sprecyzowane opinie - to raczej próba rozliczenia się z przeszłością, w której tym razem Harry ma szansę uczestniczyć aktywnie.

Na Harry`ego i jego starszego brata Williama świat patrzył praktycznie od dnia ich narodzin. Jednak tragiczne losy tych braci i niespodziewana strata matki sprawiły, że byli nader rozpoznawalni, a media rozpisywały się o nich – choć niekoniecznie miało to cokolwiek wspólnego z prawdą. Williama zawsze charakteryzował stoicyzm – w końcu był przygotowywany do przejęcia władzy. Harry natomiast, bohater wielu skandali, wydawał się być wiecznym chłopcem, którego nie da się poskromić. I mimo upływu lat, raz za razem generował coraz to bardziej chwytliwe nagłówki. I choć nie jestem wielką fanką rodziny królewskiej, namiętnie śledzącej wieści z ich codzienności, to pewne wydarzenia zapisały mi się w pamięci. A teraz miałam okazję zrewidować je, sięgając po narrację głównego w nie zaangażowanego.

„Ten drugi” to prawda widziana oczyma Harry`ego. Podeszłam do tej książki z dystansem, niczym rodzina królewska do reszty świata. I nie przyjmuję wszystkiego, co w niej znalazłam, za pewnik. Zdaję sobie sprawę z tego, że jest to tylko wersja wydarzeń jednej strony, lecz raczej wątpię, aby Pałac Buckingham odniósł się kiedykolwiek do tego, co w książce się znajduje. Jednak nawet biorąc pod uwagę możliwość koloryzowania przez Harry`ego pewnych kwestii, czytając o jego dzieciństwie, młodości, miałam jedną myśl – nie chciałabym, by moje dzieci wychowywały się w takich realiach. W rzeczywistości pełnej konwenansów i sztywności stawiającej na absolutny brak emocji i trzymanie się wyznaczonych dawno temu reguł. To jasne, że Harry nie zaznał w życiu wiele miłości ze strony tych osób, które powinny były mu ją dać, a ta pozycja to swego rodzaju portret dysfunkcyjnej rodziny.

Co dla mnie jest ogromnym plusem – książka jest napisana prostym, przystępnym językiem. Podczas czytania odnosiłem wrażenie, jakbym po prostu słuchała wynurzeń Harry`ego, co pozytywnie wpływa na odbiór treści. Odnosi się on do wielu skandali, które były jego udziałem, a także mówi o innych swoich występkach, które nigdy nie ujrzały światła dziennego. Wspomina szkołę, wojsko, byłe dziewczyny, bliskie mu osoby. Niektóre wynurzenia są zabawne, inne odrobinę żenujące, a kolejne po prostu smutne. Być może tym zabiegiem chciał pokazać, że jest zwyczajnym człowiekiem, który nigdy nie wpasował się do końca w ramy monarchii, natomiast czy mu to wyszło? Każdy powinien ocenić sam.

Jaki obraz Harry`ego wyłonił mi się z lektury tej książki? To dorosły mężczyzna naznaczony przedwczesną śmiercią matki. Postać Diany bowiem jest ciągle żywa na kartach tej autobiografii. Nie odniosłam jednak wrażenia, by była to próba wypromowania się na jej tragedii, w końcu Harry sam w sobie takiej promocji nie potrzebuje. To raczej próba finalnego pogodzenia się z jej śmiercią. Aczkolwiek po tym, co przeczytałam wnioskuję, że brzemię związane z jej odejściem będzie w jakiś sposób towarzyszyło Harry`emu do końca życia.

I jedyne, co mnie odrobinę razi, to fakt, że przedstawia się jako książę – w końcu tak bardzo zabiegał o to, by odciąć się od rodziny królewskiej. W tej pozycji podaje także wszelkie powody, które zmusiły go do podjęcia tej decyzji. I choć rozumiem chęć zniknięcia z celownika opinii publicznej to wydaniem tej książki nieco sobie przeczy. Z drugiej zaś strony być może jest to dla niego forma terapii, finalne rozliczenie się z przeszłością, odpowiedź na mnogie zarzuty kierowane w stronę jego i jego żony. A może musi jakoś podreperować domowy budżet, w końcu odcięto go od rodzinnych środków – nie mnie oceniać. Pomimo wszystko mi osobiście dobrze czytało się tę książkę, choć po jej lekturze ogarnęła mnie melancholia, a nawet smutek odnośnie do Harry`ego. Bo jakby nie patrzeć, to nadal szalenie zagubiony chłopiec w ciele dojrzałego mężczyzny, któremu chyba nie starczy życia, aby poukładać sobie w głowie wszystko to, co go spotkało.

Na biografię Księcia Harrego czekał chyba cały świat. Rodzina Królewska cały czas jest na świeczniku i sama czasami śledzę ich losy, ale nie do przesady. Raczej poświęcam uwagę najważniejszym wydarzeniom.

Książe Harry w książce „Ten drugi” zafundował nam wiele historii związanych ze swoją rodziną. Od czasów kiedy był małym chłopcem, bardzo związanym ze swoją Świętej Pamięci matką, po kłótnie i rywalizacje z bratem, okres dojrzewania, buntu, pracy nad samym sobą, aż wreszcie związek ze swoja ówczesną żoną Meghan Markle.

Mam mieszane uczucia co do tej książki i szczerze mówiąc nie wiem komu wierzyć. Ale osobiście uważam, że problemy rodzinne powinny pozostać w rodzinne. Rozumiem, że Książe Harry ma żal do rodziny królewskiej o to jak potraktowali jego i jego żonę, ale czy to jest powód do tego, żeby przelać swoje bolączki na papier? Moim zdaniem nie, ale nie każdy musi się ze mną zgodzić.

Jednak odnosząc się do samej treści uważam, że książka jest napisana w poprawny sposób. Podzielona jest na rozdziały. Każdy dotyczy innego etapu życia głównego bohatera.

Książka oferuje rzadkie i intymne spojrzenie na życie Harry'ego, dając wgląd w jego zmagania ze zdrowiem psychicznym, śmierć matki, księżnej Diany, jego służbę wojskową i decyzję o wycofaniu się z królewskich obowiązków.

W całej książce Harry zastanawia się nad wyzwaniami, z jakimi musiał się zmierzyć w oczach opinii publicznej, w tym nad intensywną obserwacją mediów oraz wyzwaniami związanymi z byciem członkiem brytyjskiej rodziny królewskiej. Szczerze mówi o swoich zmaganiach z lękami, depresją i traumą oraz o tym, jak szukał wsparcia, aby przezwyciężyć te problemy.

Mimo że książka może momentami wywoływać współczucie w stosunku do byłego księcia, tak odnoszę wrażenie, że wiele docinków w stronę rodziny czy historii nie wypada osobie, na takim stanowisku opowiadać. Chociaż z drugiej strony, skoro nie jest już pracującym royalsem, to może i można machnąć ręką na to. U mnie wywoływało to mieszane uczucia.

Trzeba przyznać, że "Ten drugi” to poruszający, chociaż momentami również kontrowersyjny pamiętnik, który oferuje wnikliwe spojrzenie na życie jednego z najsłynniejszych ludzi na świecie. Gotowość Harry'ego do podzielenia się swoimi osobistymi zmaganiami i wyzwaniami jest świadectwem jego odwagi (ale też nierozwagi).

To była niezwykle ciekawa i wciągająca lektura! Książka Harry’ego z pewnością znajdzie zwolenników jak i przeciwników wśród czytelników. Jeśli interesuje Cię chociaż w małym stopniu życie Royalsów, a nawet jeśli jesteś przeciwnikiem Harry’ego i Meghan, to myślę, że i tak warto sięgnąć po tę książkę!

To niewątpliwie "bomba" na rynku wydawniczym i nie tylko. O gustach się co prawda nie dyskutuje, ale w tym przypadku mam nieodparte wrażenie, że właśnie ze względu na samego autora i jego królewskie pochodzenie ta książka jest albo hejtowana, albo wychwalana ponad niebiosa. Warto po nią sięgnąć chociażby dlatego by móc ocenić tak wiele kontrowersji na temat tej autobiografii. Dla mnie jest to swego rodzaju pamiętnik, w którym Książe Harry nie owija w bawełnę. Powraca wspomnieniami do najlepszych i najgorszych chwil w swoim życiu. "Obnaża" prawdę o tym, jak to jest urodzić się i wychowywać mając królewską krew i jak bardzo można czuć się osamotnionym i wciąż" tym drugim" wśród milionów wciąż patrzących na Ciebie oczu ze wszystkich zakątków świata. Sięgnąć po nią warto. Zrozumieć ją warto. I wypowiadać się o niej również warto, pod warunkiem, ze nasza wypowiedź jest obiektywna i ma jakikolwiek merytoryczny sens.

Ta książka jest swego rodzaju spowiedzią. W ciągu swojego dotychczasowego życia Harry robił różne rzeczy, jedne godne pochwały, drugie już niekoniecznie. W tej książce próbuje się on z nich wytłumaczyć. Przyznam szczerze, że po przeczytaniu tej autobiografii, otworzyły mi się oczy na niektóre sprawy. Życie w rodzinie królewskiej to jednak nie bajka. Zdecydowanie książka warta polecenia.

Czy istnieją dziewczynki, które choć raz w swoim życiu nie chciały być księżniczkami? A czy chłopcy fantazjują o byciu księciem?

WSPÓŁPRACA REKLAMOWA

Nigdy nie interesowała mnie brytyjska rodzina królewska. Jako 12latka przeżywałam śmierć księżnej Diany, podobnie jak cały świat. Podobał mi się książę William (dziś zdecydowanie nie, zwłaszcza po lekturze), a o Harrym przez lata nie miałam dobrego zdania widząc pierwsze strony gazet. Co zmieniła ta książka?

Książę Harry, przez lata ten drugi w kolejce do tronu, zastępca następcy, wnuk Królowej Elżbiety II. Człowiek pojawiający się na pierwszych stronach tabloidów. Chłopak o niezbyt dobrej reputacji, który wychowywał się w cieniu brata. Ten drugi, ten gorszy.

Na postrzeganie księcia Harry'ego przez świat mocno wypłynęły media. Rozrywkowy, błazen, bez ambicji, narkoman. Znalazłaby się jeszcze cała masa negatywnych określeń i łatek, którymi gazety raczyły cały świat.

Harry odważył się walczyć o swoje i mówić. Jaka jest jego autobiografia?

Według mnie to jedna z najlepszych autobiografii, które czytałam. Harry potrafi opowiadać! Język, styl, emocje! Wiele ludzi pisało, że zapamięta historię o zatruciu czy odmrożonym przyrodzeniu. Serio? Tylko tyle wynieśli z tej historii? Historia Harry'ego ukazuje życie w złotej klatce, w dynastii, życie w którym nie można podejmować decyzji i być na każde wezwanie. Czy sława i pieniądze mają to rekompensować? Nie. Zdecydowanie

Jeśli ktoś myśli inaczej to nie wie na co się pisze. A autor nam to ukazuje. Wszystko zaczyna się od spotkania z bratem i ojcem podczas pogrzebu dziadka, a Harry opisuje nam swoje życie od informacji o śmierci matki. Poznajemy jego życie pełne smutku, zaprzeczenia, przygnębienia i prześladowania. Harry jest trochę jak zaginiony, zbłąkany chłopiec. To oblicze kontrastuje z młodzieńczymi wybrykami, niezwykłymi podróżami, wydorośleniem oraz pięknymi chwilami. To naprawdę niezwykła podróż przez życie księcia. Szczera do bólu, bardzo emocjonalna podróż, o której długo nie zapomnę. Bo jak można zapomnieć o bólu po stracie Mamy czy poczuciu wolności dopiero na wojnie?! Niektóre fragmenty bulwersują, inne wywołują łzy, przy innych się uśmiechałam. Polubiłam tego faceta, bo porządnych ludzi trudno nie lubić. Jestem zszokowana jak wiele osób na świecie nie ma skrupułów, że za pieniądze nie mają moralności. Że rodzina Harry'ego zachowała się w taki sposób. Wiele fragmentów mnie fizycznie bolało....

Ta książka to pokazanie Korony ze strony, która miała pozostać nieznana. Historia, która jednak nie jest na poziomie tabloidów. Nie wiem czy Harry pisał ją sam, jeśli tak to bardzo dobrze mu poszło.

Jestem zdziwiona niską oceną, bo absolutnie Wam polecam!