Szumowiny. Cykl William Wisting. Tom 6

"Nie przypominał sobie drugiej takiej sprawy, która wydawałaby się aż tak chaotyczna, pozbawiona sensu i nieprawdopodobna. Nie wiedział od czego zacząć ani na co spożytkować skromne siły, którymi dysponował."

Kryminał napisany w bardzo wciągającym stylu, nie ma w nim szarpania narracji, jak to nieraz się zdarza, lecz konsekwentne, płynne, uporządkowane, choć również mocno zaskakujące obierane kierunki akcji i wyjątkowo umiejętne rozwijanie intrygi. Stopniowo zanurzamy się w coraz głębsze warstwy tajemnic i zagadek, docieramy do pokładów prawdy sprytnie ukrytych za przeszłymi i bieżącymi wydarzeniami. Wartko, lecz z dbałością o szczegóły, tak aby nic nam nie umknęło z detektywistycznych zawiłości, jak najbardziej ulec sprawnie budowanemu klimatowi książki, mocno zaangażować się w chwytające rytmiczne tempo następujących po sobie zdarzeń. Powieść kryminalna gwarantuje wysoki stopień zaczytania i mocną satysfakcję. Wiele w niej pomysłowych rozwiązań, zgrabnie prowadzonych wątków obyczajowych, ciekawych profili głównych bohaterów i czarnych postaci. Autor podnosi również interesującą kwestię sensowności kary więziennej, wieloletniego pozbawiania wolności, podstaw uzasadnienia izolacji skazanych od społeczeństwa, stopnia sprawdzenia się programów resocjalizacji, istotnych zmian zachodzących w człowieku podczas pobytu w więzieniu, wskaźnika powtórnych zbrodni i przestępstw po wyjściu zza krat zakładów więziennych. Kryminał na udany wieczór czytelniczy w konwencji świetniej gry docierania do źródeł zbrodniczych czynów i prób wskazywania tożsamości mordercy.

Makabryczne znaleziska wyrzucanych przez morze na norweską plażę ludzkich stóp wstrząsa mieszkańcami spokojnej miejscowości. Policja natychmiast zajmuje się identyfikacją, próbą odnalezienia reszty ciał i ustaleniem przyczyn zgonu ofiar. Jednak śledztwo prowadzone przez komisarza Williama Wistinga, może już nieco zmęczonego i zniechęconego wykonywaną pracą, okazuje się skomplikowane i złożone, uwarunkowane przez wydarzenia z dalekiej przeszłości, a do informacji o nich niezwykle trudno jest teraz dotrzeć. Rośnie presja czasu, zainteresowania opinii publicznej i środków masowego przekazu. Nie do końca wiadomo, jak prowadzić tak rozległe dochodzenie wobec znikomego zgromadzenia materiałów dowodowych, wielu teorii przedstawiających możliwy przebieg zdarzeń, braku logicznych powiązań, wyjaśnień, wzorców, wspólnych mianowników. Śledztwem zarzuca na prawo i lewo, wciąż nie wiadomo, z jakimi faktami i tajemnicami przyjdzie się jeszcze policjantom zmierzyć. Dlaczego plan zabójstwa zawiera element odcinania ofierze jednej stopy, co się za tym kryje? Co się okaże punktem zwrotnym sprawy, jaki ważny składnik, przełomowy detal, w końcu wydostanie się na światło dzienne, sprawiając, że powoli wszystkie elementy układanki zaczną trafiać na właściwe miejsca? Ale czy faktycznie uda się wszystko dokładnie i rzetelnie wyjaśnić, naświetlić właściwe tło sprawy, nie zgubić żadnego z tropów?

[Adres usunięty]

Kolejna odsłona przygód Williama Wistinga zaczyna się chyba najbardziej intrygująco. ze wszystkich dotychczasowych tomów. Na plażę morze wyrzuca nogę, a właściwe stopę, lewą. Potem drugą i trzecią, a poza stopami policji nie udaje się odnaleźć niczego więcej. Dzięki żmudnej robocie udaje się te fragmenty ciał połączyć z zaginionymi pensjonariuszami domu opieki i odkryć, że starszych panów łączy pewna przedziwna historia z przeszłości. Jednocześnie Line, córka inspektora, coraz mocniej angażuje się w serię wywiadów z mordercami, a jej upór powoduje, że szybko zbliża się do szansy na udowodnienie, że jeden z nich najpewniej trafił za kratki zupełnie bez powodu.

Tak jak we wszystkich wcześniejszych książkach Horsta dla dorosłych, wątków pobocznych, czy budowania nastroju poprzez opisywanie społeczności właściwie nie ma. Jego książki wciągają, ale to przede wszystkim zasługa tego, w jaki sposób pisze o tym jak realizowana policyjna robota i wrażenie autentyczności jakie mamy podczas lektury. Tutaj nawet wyjaśnienie skąd wzięły się stopy jest całkowicie racjonalne, sensowne i prawdopodobne, choć na początku lektury wydaje się nie być na to szans. Łączenie faktów, żmudne przeczesywanie miejsc, w których mogły zostać porzucone ciała, odkrywanie kolejnych fragmentów tej układanki w wykonaniu Horsta jest naprawdę znakomite.